Μόνον με τους θεσμούς τής χρηστότητας

Από τον Πρεσβύτερο Λάρρυ Γουίλσον

Των Εβδομήκοντα

Ένα μήνα περίπου αφού παντρευτήκαμε, η σύζυγός μου και εγώ κάναμε ένα μακρύ οδικό ταξίδι με το αυτοκίνητο. Εκείνη οδηγούσε και εγώ προσπαθούσα να χαλαρώσω. Λέω προσπαθούσα, επειδή η εθνική οδός που ταξιδεύαμε είχε τη φήμη για παγίδες ταχύτητας και η σύζυγός μου θα μπορούσε να έχει μία μικρή τάση προς την υπέρβαση του ορίου ταχύτητας εκείνες τις ημέρες. Είπα: «Πηγαίνεις πάρα πολύ γρήγορα. Ελάττωσε ταχύτητα».

Η νέα σύζυγός μου σκέφτηκε: «Λοιπόν, οδηγώ για σχεδόν 10 χρόνια και άλλος εκτός από τον δάσκαλο οδήγησης, κανείς ποτέ πριν δεν μου είπε πώς να οδηγώ». Έτσι απήντησε: «Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να μου πεις πώς να οδηγώ;»

Ειλικρινώς η ερώτησή της με αιφνιδίασε. Έτσι κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα ως σύζυγος για να επιταχύνω στις νέες μου ευθύνες, είπα: «Δεν ξέρω -- επειδή είμαι ο σύζυγός σου και φέρω την ιεροσύνη».

Αδελφοί, μόλις μία μικρή συμβουλή: αν είσθε ποτέ σε μία παρόμοια θέση, αυτή δεν είναι η σωστή απάντηση. Και είμαι ευτυχής να αναφέρω ότι ήταν η μία και μοναδική φορά που έκανα ποτέ αυτό το σφάλμα.

Το Διδαχή και Διαθήκες εξηγεί ότι το δικαίωμα να χρησιμοποιείς την ιεροσύνη στο σπίτι ή κάπου αλλού συνδέεται άμεσα με τη χρηστότητα στη ζωή μας. «Οι δυνάμεις των ουρανών δεν μπορούν να ελεγχθούν ούτε να χρησιμοποιηθούν παρά μόνον με τους θεσμούς της χρηστότητας»¹. Συνεχίζει να λέει ότι χάνουμε αυτή τη δύναμη όταν «ασκήσουμε έλεγχο ή κυριαρχία ή εξαναγκασμό στις ψυχές των [άλλων], σε οποιοδήποτε βαθμό ανομίας»².

Αυτή η γραφή λέει ότι πρέπει να ηγούμαστε με «τους θεσμούς τής χρηστότητας». Αυτοί οι θεσμοί εφαρμόζονται σε όλους τους ηγέτες στην Εκκλησία καθώς επίσης και σε όλους τους πατέρες και τις μητέρες στα σπίτια τους³. Χάνουμε το δικαίωμά μας στο Πνεύμα τού Κυρίου και σε οιανδήποτε εξουσία έχουμε από τον Θεό, αν ασκήσουμε έλεγχο επί άλλου προσώπου με άνομο τρόπο⁴. Μπορεί να σκεφτούμε ότι τέτοιες μέθοδοι είναι για το καλό κάποιου να «ελέγχεται». Αλλά οιανδήποτε στιγμή προσπαθούμε να εξαναγκάσουμε κάποιον στην χρηστότητα, ο οποίος μπορεί και θα πρέπει να εξασκεί τη δική του ηθική είναι ελευθέρα βούληση, ενεργούμε ανόμως. Όταν θέτουμε αυστηρά όρια για ένα άλλο πρόσωπο είναι με σκοπό αυτά τα όρια να εφαρμόζονται με στοργική υπομονή και με έναν τρόπο ο οποίος διδάσκει αιώνιους θεσμούς.

Απλώς δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε άλλους να κάνουν το σωστό. Οι γραφές το κάνουν σαφές ότι αυτός δεν είναι ο τρόπος τού Κυρίου.Ο εξαναγκασμός προκαλεί δυσαρέσκια. Μεταφέρει δυσπιστία και κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ανίκανοι. Οι ευκαιρίες μάθησης χάνονται, όταν τα πρόσωπα που ελέγχουν υπερηφάνως επαίρονται ότι έχουν όλες τις σωστές απαντήσεις για τους άλλους. Οι γραφές λένε ότι: «Είναι η φύση και η προδιάθεση σχεδόν όλων των ανθρώπων» να εμπλέκονται σε αυτήν «την άνομη κυριαρχία»,⁵επομένως θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι είναι μία εύκολη παγίδα για να πέσουμε μέσα. Οι γυναίκες επίσης μπορούν επίσης να ασκήσουν άνομη κυριαρχία, μολονότι οι γραφές προσδιορίζουν το πρόβλημα ειδικώς με τους άνδρες.

Η άνομη κυριαρχία συχνά συνοδεύεται από συνεχή κριτική και παρακράτηση τής επιδοκιμασίας ή τής αγάπης. Αυτοί που είναι οι αποδέκτες αισθάνονται να μην μπορούν ποτέ να ευχαριστήσουν έναν τέτοιους ηγέτες ή γονείς και ότι διαρκώς αποτυγχάνουν. Οι συνετοί γονείς πρέπει να ζυγίζουν πότε τα παιδιά είναι έτοιμα να αρχίσουν να ασκούν τη δική τους ελευθέρα βούληση σε έναν συγκεκριμένο τομέα τής ζωής τους. Αλλά αν οι γονείς κρατούν όλη τη δύναμη που αφορά στη λήψη αποφάσεων και την βλέπουν ως «δικαίωμά» τους, περιορίζουν σοβαρά την ανάπτυξη και εξέλιξη των παιδιών τους.

Τα παιδιά μας είναι στο σπίτι μας για περιορισμένο χρόνο. Αν περιμένουμε μέχρις ότου να μην ζουν πλέον στο σπίτι, για να δώσουμε την ικανότητα να χρησιμοποιούν τη δική τους ηθική ελευθέρα βούληση, περιμέναμε πάρα πολύ καιρό. Δεν θα αναπτύξουν ξαφνικά την ικανότητα να παίρνουν συνετές αποφάσεις, αν δεν υπήρξαν ποτέ ελεύθερα να πάρουν οιεσδήποτε σημαντικές αποφάσεις, ενώ ήταν στο σπίτι μας. Τέτοια παιδιά συχνά είτε επαναστατούν εναντίον αυτού τού εξαναγκασμού είτε περιορίζονται από αδυναμία να πάρουν οιεσδήποτε αποφάσεις μόνα τους.

Οι συνετοί γονείς προετοιμάζουν τα παιδιά τους να τα καταφέρνουν χωρίς αυτούς. Παρέχουν ευκαιρίες για ανάπτυξη καθώς τα παιδιά αποκτούν πνευματική ωριμότητα να ασκούν την ελευθέρα βούλησή τους ορθώς. Και ναι, αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά θα κάνουν μερικές φορές λάθη και θα μάθουν από αυτά.

Η οικογένειά μας είχε μία εμπειρία η οποία μας δίδαξε ως προς το πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά να αναπτύξουν την ικανότητά τους να κάνουν επιλογές. Η κόρη μας Μαίρη έγινε μία εξαιρετική παίκτρια τού ποδοσφαίρουσε μεγαλώνοντας. Μία χρονιά η ομάδα της τα κατάφερε στο πρωτάθλημα και, καθώς ήταν αναμενόμενο, εκείνο το παιχνίδι ήταν να γίνει μία Κυριακή. Ως νεαρή έφηβη, η Μαίρη είχε διδαχθεί χρόνια ότι η Ημέρα τού Κυρίου ήταν ημέρα αναπαύσεως και πνευματικής ενδυναμώσεως, όχι αναψυχής. Αλλά ακόμη αισθανόταν πίεση από τους προπονητές και τις συμπαίκτριές της να παίξει, καθώς και από την επιθυμία να μην απογοητεύσει την ομάδα της.

Μας ρώτησε τι θα έπρεπε να κάνει. Η σύζυγός μου και εγώ θα μπορούσαμε εύκολα να είχαμε πάρει αυτή την απόφαση για αυτήν. Εντούτοις αποφασίσαμε μετά από σκέψη με προσευχή ότι σε αυτήν την περίπτωση η κόρη μας ήταν έτοιμη να λάβει την πνευματική ευθύνη για τη δική της απόφαση. Διαβάσαμε μερικές γραφές με αυτήν και ενθαρρύναμε τη Μαίρη να προσευχηθεί και να το σκεφτεί.

Ύστερα από μερικές ημέρες ανακοίνωσε την απόφασή της. Θα έπαιζε το παιγνίδι τής Κυριακής. Τώρα τι θα έπρεπε να κάνουμε; Κατόπιν περαιτέρω συζητήσεως και λαμβάνοντας διαβεβαιώση από το Πνεύμα, κάναμε ό,τι είχαμε υποσχεθεί και τής επιτρέψαμε να πραγματοποιήσει την επιλογή της να παίξει. Όταν τα παιχνίδι τελείωσε, η Μαίρη περπάτησε αργά προς την μητέρα της που περίμενε. «Ω μαμά», είπε, «αισθάνθηκα απαίσια. Ποτέ δεν θέλω να αισθανθώ έτσι και πάλι. Πότε δεν θα ξαναπαίξω άλλο παιχνίδι την Ημέρα τού Κυρίου». Και ποτέ δεν το έκανε.

Η Μαίρη είχε εσωτερικεύσει την αρχή τής τηρήσεως τής Ημέρας τού Κυρίου. Αν την είχαμε εξαναγκάσει να μην παίξει το παιχνίδι, θα τής είχαμε στερήσει μία πολύτιμη και ισχυρή εμπειρία μαθήσεως με το Πνεύμα.

Όπως μπορείτε να δείτε, το να βοηθούμε τα παιδιά να ασκήσουν την ελευθέρα βούλησή τους απαιτεί να τα διδάξουμε πώς να προσεύχονται και να λαμβάνουν απαντήσεις στις προσευχές τους. Πρέπει επίσης να διδάσκονται για την αξία και τον σκοπό τής υπακοής καθώς επίσης και σχετικώς με άλλες βασικές αρχές τού Ευαγγελίου⁶.

Κατά την ανατροφή τής οικογένειάς μας, αποφασίσαμε ότι ο πλέον σημαντικός στόχος θα έπρεπε να είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να εδραιώσουν τον δικό τους σύνδεσμο με τους ουρανούς. Γνωρίζαμε ότι τελικώς θα χρειαζόταν να εξαρτώνται από τον Κύριο, όχι από εμάς. Ο Μπρίγκαμ Γιανγκ είπε: «Πού να διαχωρίσω όλα τα καθήκοντα που απαιτούνται από… τα παιδιά των ανθρώπων… θα έβαζα πρώτον και κύριον το καθήκον τής αναζήτησης… προς τον Κύριο τον Θεό μας έως ότου ανοίξουμε την οδό τής επικοινωνίας από τους ουρανούς στη γη -- από τον Θεό στην ψυχή μας»⁷.

Η Μαίρη είχε λάβει απαντήσεις στις προσευχές της σε άλλες, προηγούμενες καταστάσεις και έτσι ευελπιστούσαμε ότι η κόρη μας ανέπτυσσε αυτή την οδό τής επικοινωνίας με τους ουρανούς στη ζωή της. Τοιουτοτρόπως έμαθε κάτι θετικό από την εμπειρία της και εφοδιάστηκε να κάνει καλύτερες επιλογές στο μέλλον. Χωρίς τον σύνδεσμο με το Πνεύμα, τα παιδιά ομοίως με τους γονείς τους είναι ικανά να αιτιολογήσουν όλα τα είδη των κακών αποφάσεων στο όνομα τής ασκήσεως τής ελευθέρας βουλήσεώς τους. Η υπόσχεση τής γραφής είναι ότι: «όσοι είναι γνωστικοί… και έχουν πάρει το Άγιο Πνεύμα ως οδηγό τους [δεν έχουν] παραπλανηθεί»⁸.

Μία επιπρόσθετη και τραγική παρενέργεια τής ανόμου κυριαρχίας μπορεί να είναι η απώλεια εμπιστοσύνης στην αγάπη τού Θεού. Έχω γνωρίσει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι υπέκειντο σε απαιτητικούς και εξουσιαστικούς ηγέτες ή γονείς και το βρήκαν δύσκολο να αισθάνονται την αγάπη από τον Επουράνιο Πατέρα, η οποία θα τους υποστήριζε και θα τους παρακινούσε κατά μήκος τής οδού τής χρηστότητας.

Αν πρόκειται να βοηθήσουμε αυτούς στην επιστασία μας να κάνουν τον πολύ σημαντικό σύνδεσμο με τους ουρανούς, πρέπει να είμαστε το είδος των γονέων και ηγετών που περιγράφεται στο Διδαχή και Διαθήκες, τμήμα 12. Πρέπει να ενεργούμε «μόνο με την πειθώ, με μακροθυμία, με ηπιότητα και πραότητα και με αγάπη γνήσια»⁹. Ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ είπε: «Από όλη την αγάπη που μπορούμε να δώσουμε… στους νέους, η μεγαλύτερη θα είναι να τους αφήσουμε να αισθανθούν την εμπιστοσύνη μας ότι είναι στην οδό επιστροφής προς τον Κύριο και ότι μπορούν να το κάνουν»¹⁰.

Καθώς σκεπτόμαστε τους θεσμούς οι οποίοι θα πρέπει να μας οδηγούν στην Εκκλησία και στο σπίτι, επιτρέψατε μου να κλείσω με μία επεξήγηση από τη βιογραφία τού Προέδρου Τόμας Μόνσον. Η Ανν Ντιμπ, η κόρη των Μόνσον, λέει ότι μέχρι σήμερα, όταν περπατά στην μπροστινή πόρτα τού σπιτιού όπου μεγάλωσε, ο πατέρας της θα πει: «Ω, κοίτα ποια είναι εδώ. Και δεν είμαστε ευτυχείς, και δεν είναι όμορφη;» Συνεχίζει να λέει: «Οι γονείς μου πάντα μου κάνουν κάποια φιλοφρόνηση. Δεν έχει σημασία πώς είμαι ή τι έχω κάνει. …Όταν πηγαίνω και επισκέπτομαι τους γονείς μου, ξέρω ότι με αγαπούν, ότι με φιλοφρονούν, ότι είμαι ευπρόσδεκτη, ότι είμαι σπίτι»¹¹.

Αδελφοί και αδελφές, αυτή είναι η οδός τού Κυρίου. Ακόμη και αν σας έχουν κακομεταχειριστεί στο παρελθόν, γνωρίζω ότι ο Κύριος επιθυμεί από εσάς να έλθετε προς Αυτόν¹². Όλοι αγαπώνται. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.