Άξιζε τον κόπο;
Από τον Πρεσβύτερο Ντέιβιντ Έβανς
Των Εβδομήκοντα
Το έργο τής διάδοσης τού Ευαγγελίου με φυσικό και κανονικό τρόπο προς εκείνους που νοιαζόμαστε και αγαπάμε, θα είναι το έργο και η χαρά τής ζωής μας.
Κατά τη διάρκεια αυτής τής συνέλευσης και σε άλλες πρόσφατες συγκεντρώσεις,1 πολλοί από εμάς έχουμε αναρωτηθεί, τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω στην οικοδόμηση τής Εκκλησίας τού Κυρίου και να δω πραγματική ανάπτυξη εκεί που ζω;
Σε αυτήν και κάθε άλλη σημαντική προσπάθεια, το πιο σημαντικό έργο μας είναι πάντα μέσα στο δικό μας σπίτι και την οικογένεια2. Είναι μέσα στην οικογένεια όπου η Εκκλησία εγκαθιδρύεται και όπου συμβαίνει η ανάπτυξη3. Πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας τις αρχές και διδαχές τού Ευαγγελίου. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να έχουν πίστη στον Ιησού Χριστό και να τους προετοιμάσουμε για βάπτισμα, όταν γίνουν οκτώ χρονών4. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να είμαστε πιστοί, έτσι ώστε να μπορούν να δουν το παράδειγμά μας τής αγάπης για τον Κύριο και την Εκκλησία Του. Αυτό βοηθά τα παιδιά μας να αισθανθούν χαρά στο να τηρούν τις εντολές, ευτυχία μέσα στην οικογένεια και ευγνωμοσύνη στην υπηρέτηση των άλλων. Μέσα στο σπίτι μας θα πρέπει να ακολουθήσουμε το πρότυπο που δόθηκε από τον Νεφί όταν είπε:
«Εργαζόμαστε εντατικά… να πείσουμε τα παιδιά μας… να πιστέψουν στο Χριστό και να συμφιλιωθούν με τον Θεό…
»…Μιλάμε για τον Χριστό, χαιρόμαστε με τον Χριστό, κηρύττουμε για τον Χριστό, προφητεύουμε για τον Χριστό, και γράφουμε σύμφωνα με τις προφητείες μας, ώστε τα παιδιά μας να ξέρουν σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους»5.
Εργαζόμαστε με επιμέλεια για να φέρουμε αυτές τις ευλογίες στα παιδιά μας, με το να παρευρισκόμαστε στην Εκκλησία μαζί τους, να κάνουμε οικογενειακές βραδιές και να μελετούμε τις γραφές μαζί. Προσευχόμαστε καθημερινά με την οικογένειά μας, δεχόμαστε τις κλήσεις στην Εκκλησία, επισκεπτόμαστε τους αρρώστους και αυτούς που είναι μόνοι και κάνουμε άλλα πράγματα που δείχνουν στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε και ότι αγαπάμε τον Επουράνιο Πατέρα μας, τον Υιό Του και την Εκκλησία Τους.
Μιλάμε και προφητεύουμε για τον Χριστό καθώς διδάσκουμε ένα μάθημα στην οικογενειακή βραδιά ή καθόμαστε μαζί με ένα παιδί και τού μιλάμε για την αγάπη μας για αυτό και για την μαρτυρία μας για το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο.
Μπορούμε να γράψουμε για τον Χριστό, γράφοντας γράμματα προς εκείνους που είναι μακριά. Οι ιεραπόστολοι που υπηρετούν, οι υιοί ή οι κόρες που είναι στον στρατό και εκείνοι που αγαπάμε, όλοι αυτοί ευλογούνται με τα γράμματα που γράφουμε. Τα γράμματα από το σπίτι δεν είναι απλά, γρήγορα ηλεκτρονικά μηνύματα. Τα πραγματικά γράμματα παρέχουν κάτι χειροπιαστό, κάτι το οποίο μπορούμε να συλλογιστούμε και να αγαπήσουμε.
Βοηθάμε τα παιδιά μας να βασιστούν στην εξιλέωση τού Σωτήρος και να γνωρίσουν την συγχώρηση ενός στοργικού Επουράνιου Πατέρα, με το να δείχνουμε αγάπη και συγχώρηση στη δική μας γονική ιδιότητα. Η αγάπη και η συγχώρησή μας, όχι μόνο έλκει τα παιδιά μας προς εμάς, αλλά επίσης οικοδομεί την πίστη τους γνωρίζοντας ότι ο Επουράνιος Πατέρας τα αγαπά και ότι θα τα συγχωρέσει καθώς προσπαθούν να μετανοούν και να κάνουν καλύτερα και να γίνουν καλύτεροι. Εμπιστεύονται αυτή την αλήθεια, γιατί έχουν βιώσει το ίδιο από τους επίγειους γονείς τους.
Επιπλέον στο έργο που θα κάνουμε στην οικογένειά μας, ο Νεφί δίδαξε ότι «εργαζόμαστε εντατικά για να… πείσουμε… τους αδελφούς μας, να πιστέψουν στον Χριστό, και να συμφιλιωθούν με το Θεό»6. Ως μέλη τής Εκκλησίας τού Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, ο καθένας από εμάς έχει την ευλογία και την ευθύνη να διδάξει το Ευαγγέλιο. Ορισμένοι από εκείνους που χρειάζονται το Ευαγγέλιο στη ζωή τους δεν είναι ακόμα μέλη τής Εκκλησίας. Ορισμένοι ήταν κάποτε ανάμεσά μας, αλλά χρειάζονται να αισθανθούν πάλι την χαρά που αισθάνθηκαν όταν δέχτηκαν το Ευαγγέλιο κάποια στιγμή νωρίτερα στη ζωή τους. Ο Κύριος αγαπά το άτομο που ποτέ δεν είχε το Ευαγγέλιο και το άτομο που επιστρέφει προς Εκείνον7. Για Εκείνον και για εμάς, δεν έχει σημασία. Είναι όλα ένα έργο. Είναι η αξία των ψυχών, όποια και αν είναι η κατάστασή τους, η οποία είναι μεγάλη για τον Επουράνιο Πατέρα μας, τον Υιό Του, και για εμάς8. Το έργο τού Επουράνιου Πατέρα και τού Υιού Του είναι «να πραγματοποιήσει την αθανασία και αιώνια ζωή»9 όλων των παιδιών Του, ανεξάρτητα των τωρινών περιστάσεών τους. Η ευλογία μας είναι να βοηθήσουμε σε αυτό το μέγα έργο.
Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον εξήγησε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, όταν είπε: «Οι ιεραποστολικές μας εμπειρίες πρέπει να είναι τωρινές. Δεν είναι αρκετό να μην κάνεις τίποτα και να συλλογίζεσαι τις παλιές εμπειρίες. Για να είστε πλήρεις, πρέπει να συνεχίσετε να διδάσκετε το Ευαγγέλιο με φυσικό και κανονικό τρόπο»10.
Το έργο της διάδοσης τού Ευαγγελίου με φυσικό και κανονικό τρόπο προς εκείνους που νοιαζόμαστε και αγαπάμε, θα είναι το έργο και η χαρά της ζωής μας. Επιτρέψτε μου να σας πω για δύο παρόμοιες εμπειρίες.
Ο Ντέιβ Όρτσαρντ μεγάλωσε στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ, όπου οι περισσότεροι φίλοι του ήταν μέλη τής Εκκλησίας. Είχαν μεγάλη επιρροή σε αυτόν. Επιπλέον, οι ηγέτες τής Εκκλησίας στη γειτονία του τον προσκαλούσαν συνεχώς σε δραστηριότητες. Οι φίλοι του έκαναν το ίδιο. Παρόλο που δεν προσεχώρησε στην Εκκλησία εκείνο τον καιρό, τα χρόνια που μεγάλωνε ευλογήθηκαν από την επιρροή των καλών φίλων Αγίων των Τελευταίων Ημερών και τις επιχορηγούμενες από την Εκκλησία δραστηριότητες. Όταν πήγε στο κολέγιο, μετακόμισε μακριά και οι περισσότεροι φίλοι του πήγαν ιεραποστολές. Του έλειπε η επιρροή τους στη ζωή του.
Ένας από τους φίλους τού Ντέιβ στο γυμνάσιο ήταν ακόμα σπίτι. Αυτός ο φίλος είχε κάθε εβδομάδα συνάντηση με τον επίσκοπό του, στην προσπάθεια να βάλει την ζωή του σε τάξη και να μπορέσει να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος. Εκείνος και ο Ντέιβ έγιναν συγκάτοικοι και καθώς ήταν φυσικό και κανονικό, μιλούσαν σχετικά με το γιατί τότε δεν υπηρετούσε ως ιεραπόστολος και γιατί συναντιόταν τακτικά με τον επίσκοπο. Ο φίλος του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη και τον σεβασμό του προς τον επίσκοπό του και για την ευκαιρία που έχει να μετανοήσει και να υπηρετήσει. Τότε ρώτησε τον Ντέιβ αν ήθελε να έρθει μαζί του στην επόμενη συνέντευξη. Τι πρόσκληση! Αλλά στα πλαίσια τής φιλίας τους και των περιστάσεων, ήταν φυσικό και κανονικό.
Ο Ντέιβ συμφώνησε και σύντομα συναντούσε τον επίσκοπο ο ίδιος. Αυτό οδήγησε τον Ντέιβ να πάρει την απόφαση να συναντηθεί με τους ιεραπόστολους. Έλαβε μια μαρτυρία ότι το Ευαγγέλιο είναι αληθινό και ορίσθηκε ημερομηνία για το βάπτισμά του. Ο Ντέιβ βαπτίστηκε από τον επίσκοπό του και ένα χρόνο μετά ο Ντέιβ Όρτσαρντ και η Κάθριν Έβανς παντρεύτηκαν στον ναό. Έχουν πέντε όμορφα παιδιά. Η Κάθριν είναι η μικρή μου αδελφή. Θα είμαι παντοτινά ευγνώμων προς αυτόν τον καλό φίλο ο οποίος, μαζί με έναν καλό επίσκοπο, έφεραν τον Ντέιβ στην Εκκλησία.
Καθώς ο Ντέιβ μίλησε σχετικά με την μεταστροφή του και έδωσε την μαρτυρία του όσον αφορά σε αυτά τα γεγονότα, έκανε την εξής ερώτηση: «Τελικά, άξιζε τον κόπο; Άξιζε τον κόπο όλη η προσπάθεια των φίλων και των ηγετών των νέων και του επισκόπου μου, όλα αυτά τα χρόνια, για να βαπτιστεί μόνο ένα αγόρι;» Δείχνοντας την Κάθριν και τα πέντε παιδιά του, είπε: «Τουλάχιστον για τη γυναίκα μου και τα πέντε παιδιά μας, η απάντηση είναι ναι».
Οποτεδήποτε το Ευαγγέλιο διδάσκεται, ποτέ δεν επηρεάζεται «μόνο ένα αγόρι». Όποτε συμβαίνει μια μεταστροφή ή κάποιος επιστρέφει προς τον Κύριο, μια οικογένεια ολόκληρη σώζεται. Καθώς μεγάλωσαν τα παιδιά τού Ντέιβ και τής Κάθριν, όλα τους έχουν ασπασθεί το Ευαγγέλιο. Μια κόρη και δύο υιοί έχουν υπηρετήσει ως ιεραπόστολοι και ο ένας τους μόλις έλαβε την κλήση να υπηρετήσει στην γερμανόφωνη ιεραποστολή Αλπάιν. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά έχουν παντρευτεί στον ναό και ο νεότερος τώρα είναι στο γυμνάσιο, πιστός με κάθε τρόπο. Άξιζε τον κόπο; Ω ναι, άξιζε τον κόπο.
Η αδελφή Άιλιν Γουέιτ παρακολούθησε την συνέλευση πασσάλου όπου ο Ντέιβ Όρτσαρντ είπε την ιστορία της μεταστροφής του. Κατά τη διάρκεια τής συνέλευσης, το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν η οικογένειά της και συγκεκριμένα η αδελφή της, η Μισέλ, η οποία είχε απομακρυνθεί από την Εκκλησία για πολύ καιρό. Η Μισέλ ήταν διαζευγμένη και προσπαθούσε να αναθρέψει τέσσερα παιδιά. Η Άιλιν αισθάνθηκε την παρότρυνση να στείλει ένα αντίγραφο τού βιβλίου τού Πρεσβυτέρου Ράσελ Μπάλαρντ Our Search for Happiness (Η αναζήτηση μας για την ευτυχία), μαζί με τη μαρτυρία της, κάτι το οποίο έκανε. Την επόμενη εβδομάδα, μια φίλη είπε στην Άιλιν ότι και εκείνη επίσης είχε αισθανθεί ότι έπρεπε να επικοινωνήσει με την Μισέλ. Αυτή η φίλη επίσης έγραψε ένα σημείωμα στην Μισέλ, δίνοντας την μαρτυρία της και εκφράζοντας την αγάπη της. Δεν είναι ενδιαφέρον πόσο συχνά το Πνεύμα εργάζεται μαζί με διάφορους ανθρώπους για να βοηθήσουν κάποιον που είναι σε ανάγκη;
Ο καιρός πέρασε. Η Μισέλ κάλεσε την Άιλιν και την ευχαρίστησε για το βιβλίο. Είπε ότι είχε αρχίσει να αναγνωρίζει το πνευματικό κενό στη ζωή της. Η Άιλιν τής είπε ότι ήξερε πως την ειρήνη που αναζητούσε, μπορούσε να την βρει μέσα στο Ευαγγέλιο. Τής είπε πως την αγαπάει και πως θέλει να είναι ευτυχισμένη. Η Μισέλ άρχισε να κάνει αλλαγές στη ζωή της. Σύντομα γνώρισε έναν θαυμάσιο άνδρα, ο οποίος ήταν ενεργό μέλος τής Εκκλησίας. Παντρεύτηκαν και ένα χρόνο αργότερα επισφραγίσθηκαν στον Ναό τού Όγκντεν τής Γιούτα.
Προς τους άλλους στην οικογένεια τής Μισέλ και τους άλλους που δεν γνωρίζουν ακόμη ότι αυτή η Εκκλησία είναι αληθινή, σάς προσκαλώ να συλλογισθείτε με προσευχή αν η Εκκλησία είναι αληθινή. Αφήστε την οικογένειά σας, τους φίλους και τους ιεραποστόλους να βοηθήσουν. Όταν μάθετε ότι είναι αληθινή, και είναι, ελάτε μαζί μας, κάνοντας το ίδιο βήμα στη ζωή σας.
Το τέλος αυτής τής ιστορίας δεν έχει γραφτεί ακόμα, αλλά ευλογίες δόθηκαν σε αυτή την υπέροχη γυναίκα και την οικογένειά της, καθώς εκείνοι που την αγαπούν ενήργησαν στην προτροπή και με ένα φυσικό και κανονικό τρόπο έδωσαν την μαρτυρία τους και την προσκάλεσαν να επιστρέψει.
Έχω σκεφτεί πολύ αυτές τις δύο εμπειρίες. Ένας νέος άνδρας που προσπαθούσε να βάλει τη ζωή του σε τάξη, βοήθησε έναν άλλον άνδρα που αναζητούσε την αλήθεια. Μια γυναίκα έδωσε την μαρτυρία της και την πίστη της με την αδελφή της, η οποία είχε απομακρυνθεί από την Εκκλησία για 20 χρόνια. Αν προσευχηθούμε και ρωτήσουμε τον Επουράνιο Πατέρα ποιόν μπορούμε να βοηθήσουμε και να υποσχεθούμε ότι θα ενεργήσουμε στις προτροπές που θα μας δώσει Εκείνος, κάνοντάς μας γνωστό πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, τότε Εκείνος θα απαντήσει τις προσευχές μας και θα γίνουμε εργαλεία στα χέρια Του για να κάνουμε το έργο Του. Ενεργώντας με αγάπη σύμφωνα με τις προτροπές που δίνονται από το Πνεύμα γίνεται ο καταλύτης11.
Καθώς ακούσατε αυτές τις εμπειρίες για το πώς να διαδίδουμε το Ευαγγέλιο με φυσικό και κανονικό τρόπο σε αυτούς για τους οποίους ενδιαφέρεστε, πολλοί από σας είχατε την ίδια εμπειρία που είχε η Άιλιν Γουέιτ. Έχετε σκεφθεί κάποιον τον οποίο μπορείτε να βοηθήσετε και να τον προσκαλέσετε να επιστρέψει στην Εκκλησία ή να τού πείτε τα συναισθήματά σας σχετικά με το Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού; Η πρόσκλησή μου είναι να ενεργήσετε, χωρίς καθυστέρηση, σε αυτή την προτροπή. Μιλήστε στον φίλο σας ή στο μέλος της οικογένειάς σας. Κάντε το με έναν τρόπο φυσικό και κανονικό. Δείξτε τους την αγάπη που έχετε για εκείνους και για τον Κύριο. Οι ιεραπόστολοι μπορούν να βοηθήσουν. Η συμβουλή μου είναι ίδια με αυτήν που έδωσε ο Πρόεδρος Μόνσον τόσες πολλές φορές από αυτό τον άμβωνα: «Ποτέ μην καθυστερείτε να ενεργήσετε όταν λαμβάνετε μια προτροπή»12. Καθώς ενεργείτε σύμφωνα με την προτροπή και το κάνετε με αγάπη, παρατηρήστε πώς ο Επουράνιος Πατέρας χρησιμοποιεί την προθυμία σας στο να ενεργήσετε, ώστε να φέρει εις πέρας θαύματα στη ζωή σας και στη ζωή του ατόμου για το οποίο νοιάζεστε13.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μου, μπορούμε να οικοδομήσουμε την Εκκλησία Του και να δούμε την πραγματική πρόοδο καθώς εργαζόμαστε για να φέρουμε τις ευλογίες τού Ευαγγελίου στην οικογένειά μας και σε εκείνους που αγαπάμε. Αυτό είναι το έργο τού Ουράνιου Πατέρα μας και τού Υιού Του. Ξέρω ότι ζουν και ότι απαντούν στις προσευχές. Καθώς ενεργούμε επάνω σε αυτές τις προτροπές, έχοντας πίστη στην ικανότητά Τους να φέρουν εις πέρας θαύματα, τα θαύματα θα γίνουν και ζωές θα αλλάξουν. Στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.