Πρόθυμοι και άξιοι να υπηρετούμε
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Θαύματα βρίσκονται παντού, όταν γίνεται κατανοητή η ιεροσύνη, η δύναμή της τιμάται και χρησιμοποιείται δεόντως και ασκείται πίστη.
Αγαπημένοι μου αδελφοί, πόσο καλό είναι να συγκεντρωθούμε μαζί για άλλη μια φορά. Όποτε παρευρίσκομαι στη γενική συγκέντρωση ιεροσύνης, στρέφω τη σκέψη μου στις διδασκαλίες ορισμένων εκ των ευγενών ηγετών τού Θεού, οι οποίοι έχουν μιλήσει στις γενικές συγκεντρώσεις ιεροσύνης τής Εκκλησίας. Πολλοί έχουν περάσει στην αιώνια ανταμοιβή τους κι όμως από την οξύνοια τού νοός τους, από τα βάθη τής ψυχής τους και από τη θέρμη τής καρδιάς τους, μάς έχουν δώσει εμπνευσμένες οδηγίες. Θα μοιρασθώ μαζί σας απόψε ορισμένες εκ των διδασκαλιών τους σχετικώς με την ιεροσύνη.
Από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ: «Η ιεροσύνη είναι μία παντοτινή αρχή και υπήρχε με τον Θεό από την αιωνιότητα και θα υπάρχει έως την αιωνιότητα, χωρίς αρχή ημερών ή τέλος ετών»1.
Από τα λόγια τού Προέδρου Ουίλφορντ Γούντροφ μαθαίνουμε: «Η Αγία Ιεροσύνη είναι ο δίαυλος μέσω τού οποίου ο Θεός επικοινωνεί και συναλλάσσεται με τον άνθρωπο επάνω στη γη‧ και οι επουράνιοι αγγελιαφόροι που έχουν επισκεφθεί τη γη, για να επικοινωνήσουνε με τον άνθρωπο είναι άνδρες που είχαν και τιμούσαν την ιεροσύνη κατά τη σάρκα‧ και τα πάντα που έκανε ο Θεός να γίνουν για τη σωτηρία τού ανθρώπου, από τον ερχομό τού ανθρώπου επάνω στη γη έως την απολύτρωση τού κόσμου ήταν και θα είναι λόγω τής παντοτινής ιεροσύνης»2.
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ διευκρίνισε περαιτέρω: «H ιεροσύνη… είναι… η δύναμη τού Θεού που έχει ανατεθεί στους άνδρες, με την οποία οι άνδρες μπορούν να ενεργήσουν στη γη για την σωτηρία τής ανθρώπινης οικογένειας, στο όνομα τού Πατέρα και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος και να ενεργούν νομίμως, χωρίς να προσποιούνται αυτήν την εξουσία· ούτε να την δανείζονται από γενεές που είναι νεκρές και έχουν φύγει, αλλά εξουσία που έχει δοθεί αυτήν την ημέρα που ζούμε, από τους αγγέλους που παραστέκονται και τα πνεύματα άνωθεν, απευθείας από την παρουσία τού Παντοδύναμου Θεού»3.
Και τελικώς από τον Πρόεδρο Τζων Τέιλορ: «Τι είναι ιεροσύνη; …Είναι η διακυβέρνηση τού Θεού είτε επί τής γης είτε στους ουρανούς, διότι με αυτήν τη δύναμη, μέσον ή αρχή που τα πάντα κυβερνώνται επί τής γης και στους ουρανούς και με αυτήν τη δύναμη τα πάντα διατηρούνται και υποστηρίζονται. Κυβερνά τα πάντα --διευθύνει τα πάντα -- υποστηρίζει τα πάντα-- και έχει να κάνει με τα πάντα με τα οποία σχετίζονται ο Θεός και η αλήθεια»4.
Πόσο ευλογημένοι είμαστε που είμαστε εδώ κατά τις τελευταίες αυτές ημέρες, κατά τις οποίες η ιεροσύνη τού Θεού είναι επάνω στη γη. Πόσο προνομιούχοι είμαστε που φέρουμε αυτήν την ιεροσύνη. Η ιεροσύνη δεν είναι τόσο πολύ ένα δώρο, όσο είναι μία ανάθεση να υπηρετούμε, ένα προνόμιο να ανυψώνουμε και μία ευκαιρία να ευλογούμε τη ζωή των άλλων.
Με αυτές τις ευκαιρίες έρχονται ευθύνες και καθήκοντα. Αγαπώ και λατρεύω την ευγενή λέξη καθήκον και όλα όσα αυτή υποδηλοί.
Με τη μία ή την άλλη ιδιότητα, σε μία περίσταση ή σε μία άλλη, παρευρίσκομαι σε συγκεντρώσεις τής ιεροσύνης για τα τελευταία 72 χρόνια -- από τότε που χειροτονήθηκα διάκονος στην ηλικία των 12. Ο χρόνος ασφαλώς περνά γρήγορα. Πάντα θα έχουμε να κάνουμε το καθήκον μας. Το καθήκον δεν θαμπώνει ούτε ελαττώνει. Καταστροφικές συγκρούσεις πάνε και έρχονται, αλλά ο πόλεμος που διεξάγεται για τις ψυχές των ανθρώπων συνεχίζεται χωρίς μείωση. Σαν σάλπισμα έρχεται ο λόγος τού Κυρίου σε σας, σε μένα και στους φέροντες την ιεροσύνη παντού: «Λοιπόν, τώρα κάθε άνθρωπος ας μάθει το καθήκον του, και ας ενεργεί στη θέση στην οποία έχει οριστεί, με κάθε επιμέλεια»5.
Η κλήση τού καθήκοντος ήλθε στον Αδάμ, στον Νώε, στον Αβραάμ, στον Μωυσή, στον Σαμουήλ και τον Δαβίδ. Ήλθε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ και σε καθέναν εκ των διαδόχων του. Η κλήση τού καθήκοντος ήλθε στον Νεφί, που ήταν αγόρι, όταν καθοδηγήθηκε από τον Κύριο, μέσω τού πατέρα του Λεχί, να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ με τους αδελφούς του, για να αποκτήσουν τις ορειχάλκινες πλάκες από τον Λάβαν. Οι αδελφοί τού Νεφί μουρμούρισαν, λέγοντας ότι ήταν δύσκολο αυτό που τους είχε ζητηθεί. Ποια ήταν η απάντηση τού Νεφί; Είπε: «Θα πάω και θα κάνω αυτά που ο Κύριος πρόσταξε, διότι ξέρω ότι ο Κύριος δε δίνει εντολές στα τέκνα των ανθρώπων, παρά μόνον όταν προετοιμάσει γι’ αυτούς το δρόμο, για να μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτό που τους πρόσταξε»6.
Όταν αυτή η κλήση έλθει σε εσάς και σε εμένα, ποια θα είναι η απάντησή μας; Θα μουρμουρίσουμε, όπως έκανε ο Λάμαν και ο Λεμουήλ και θα πούμε: «Είναι δύσκολο πράγμα αυτό που ζητείται από εμάς»7; Ή θα δηλώσουμε ατομικώς, μαζί με τον Νεφί: «Θα πάω. Θα το κάνω»; Θα είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε και να υπακούμε;
Ενίοτε, η σοφία τού Θεού φαίνεται στους ανθρώπους ως ανοησία ή απλώς κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά τα σπουδαιότερα και πολυτιμότερα μαθήματα που μπορούμε να μάθουμε στη θνητότητα είναι ότι όταν ο Θεός μιλά και κάποιος υπακούει, αυτός θα έχει πάντοτε δίκιο.
Όταν σκέπτομαι τη λέξη καθήκον και πώς η επιτέλεση τού καθήκοντός μας μπορεί να βελτιώσει τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων, ανακαλώ τα λόγια που έγραψε ένας φημισμένος ποιητής και συγγραφέας:
Κοιμήθηκα και ονειρεύτηκα
ότι η ζωή ήταν χαρά.
Ξύπνησα και είδα
ότι η ζωή ήταν καθήκον.
Ενήργησα και είδα.
Το καθήκον είναι χαρά8.
Ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον το έθεσε αλλιώς. Είπε: «Ξέρω τι είναι η ευχαρίστηση, επειδή έχω κάνει καλό έργο»9.
Καθώς επιτελούμε τα καθήκοντά μας και ασκούμε την ιεροσύνη μας, θα βρούμε αληθινή χαρά. Θα βιώσουμε την ικανοποίηση τής ολοκλήρωσης των έργων μας.
Έχουμε διδαχθεί τα συγκεκριμένα καθήκοντα τής ιεροσύνης που φέρουμε, είτε είναι η Ααρωνική είτε είναι η Μελχισεδική Ιεροσύνη. Σας παροτρύνω να συλλογισθείτε αυτά τα καθήκοντα και κατόπιν να κάνετε τα πάντα μέσα στις δυνάμεις σας, για να τα εκπληρώσετε. Για να το κάνετε αυτό, καθένας πρέπει να είναι άξιος. Ας έχουμε χέρια έτοιμα, χέρια καθαρά και χέρια πρόθυμα, ώστε να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στο να παράσχουμε αυτά που θα ήθελε ο Επουράνιος Πατέρας μας να λάβουν άλλοι από Εκείνον. Αν δεν είμαστε άξιοι, είναι δυνατόν να χάσουμε τη δύναμη τής ιεροσύνης και αν την χάσουμε, τότε έχουμε χάσει την ουσία τής υπερυψώσεως. Ας είμαστε άξιοι να υπηρετούμε.
Ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη, ένας εκ των μεγάλων διδασκάλων στην Εκκλησία, είπε: «Όταν κάποιος γίνεται φέρων την ιεροσύνη, τότε γίνεται αντιπρόσωπος τού Κυρίου. Θα πρέπει να σκέπτεται την κλήση του σαν να ήταν στην υπηρεσία τού Κυρίου»10.
Κατά τη διάρκεια τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στο πρώτο τμήμα τού 1944, μία εμπειρία που ενείχε την ιεροσύνη έλαβε χώρα καθώς πεζοναύτες των ΗΠΑ έπαιρναν την ατόλη Κουατζαλίν, τμήμα των Νήσων Μάρσαλ και ευρισκομένη στον Ειρηνικό Ωκεανό σχεδόν στη μέση μεταξύ Αυστραλίας και Χαβάης. Αυτό που έλαβε χώρα από αυτήν την άποψη διηγήθηκε ένας ανταποκριτής --όχι μέλος τής Εκκλησίας-- ο οποίος εργαζόταν για μία εφημερίδα στη Χαβάη. Στο άρθρο τής εφημερίδας το 1944, έγραψε την ακόλουθη εμπειρία, εξήγησε ότι εκείνος και άλλοι ανταποκριτές ήταν στη δεύτερη φουρνιά πίσω από τους πεζοναύτες στην ατόλη Κουατζαλίν. Καθώς προωθούνταν, παρατήρησαν έναν νεαρό πεζοναύτη να επιπλέει με το πρόσωπο προς τα κάτω στο νερό, προφανώς βαριά τραυματισμένος. Τα ρηχά νερά γύρω του ήταν κόκκινα από το αίμα του. Και μετά παρατήρησαν έναν άλλον πεζοναύτη που προχωρούσε προς τον τραυματισμένο συμπολεμιστή του. Ο δεύτερος πεζοναύτης ήταν επίσης τραυματισμένος, με το δεξιό του χέρι να κρέμεται απελπιστικά στη μία του πλευρά. Σήκωσε το κεφάλι εκείνου που επέπλεε στο νερό, προκειμένου να τον σώσει από πνιγμό. Με μία γεμάτη πανικό φωνή κάλεσε βοήθεια. Οι ανταποκριτές κοίταξαν πάλι το αγόρι που υποστήριζε και φώναξαν: «Παιδί μου, δεν υπάρχει τίποτε που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό το αγόρι».
«Τότε», έγραψε ο ανταποκριτής, «είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν». Αυτό το αγόρι, βαριά τραυματισμένο το ίδιο, κατόρθωσε και έφθασε στην ακτή με το φαινομενικώς άψυχο σώμα τού συναδέλφου του πεζοναύτη. «Έβαλε το κεφάλι τού συναδέλφου του επάνω στο γόνατό του. …Τι εικόνα ήταν αυτή --αυτά τα δύο θανάσιμα τραυματισμένα αγόρια-- και οι δύο… καθαροί, όμορφοι νεαροί, ακόμη και στη δυστυχή κατάστασή τους. Και το ένα αγόρι έσκυψε το κεφάλι του επάνω στο άλλο [αγόρι] και είπε: ‘Σε προστάζω, στο όνομα τού Ιησού Χριστού και με τη δύναμη τής ιεροσύνης, να παραμείνεις ζωντανός έως ότου μπορέσω να βρω ιατρική βοήθεια’». Ο ανταποκριτής ολοκλήρωσε το άρθρο του: «Οι τρεις μας, [οι δύο πεζοναύτες κι εγώ], είμαστε εδώ στο νοσοκομείο. Οι ιατροί δεν γνωρίζουν… [πώς κατόρθωσαν να μείνουν ζωντανοί], αλλά εγώ γνωρίζω»11.
Θαύματα βρίσκονται παντού, όταν γίνεται κατανοητή η ιεροσύνη, η δύναμή της τιμάται και χρησιμοποιείται δεόντως και ασκείται πίστη. Όταν η πίστη αντικαθιστά την αμφιβολία, όταν η ανιδιοτελής υπηρέτηση εξαλείφει την εγωιστική προσπάθεια, η δύναμη τού Θεού φέρνει εις πέρας τους σκοπούς Του.
Η κλήση τού καθήκοντος μπορεί να έλθει ήσυχα, καθώς εμείς που φέρουμε την ιεροσύνη ανταποκρινόμαστε στις αναθέσεις που λαμβάνουμε. Ο Πρόεδρος Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ, αυτός ο σεμνότατος, όμως αποτελεσματικός ηγέτης, διατύπωσε: «Είναι καθήκον σας, πρώτα απ’ όλα, να μάθετε τι θέλει ο Κύριος και μετά με τη δύναμη και την ισχύ τής αγίας Ιεροσύνης Του να μεγαλύνετε την κλήση σας στην παρουσία των συνανθρώπων σας… κατά έναν τέτοιον τρόπο ώστε οι άνθρωποι θα χαίρονται να σας ακολουθούν» 12.
Μία τέτοια κλήση καθήκοντος --μία πολύ λιγότερο δραματική κλήση, αλλά μία κλήση παρά ταύτα που βοήθησε να σωθεί μία ψυχή-- μού ήλθε το 1950, όταν ήμουν ένας νεοκληθείς επίσκοπος. Οι ευθύνες μου ως επισκόπου ήσαν πολλές και ποικίλες και προσπαθούσα στο μέγιστο των δυνατοτήτων μου να κάνω τα πάντα που απαιτούντο από εμένα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετείχαν σε έναν διαφορετικό πόλεμο μέχρι τότε. Επειδή πολλά από τα μέλη μας υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις, ήλθε μία κλήση από τα κεντρικά τής Εκκλησίας για όλους τους επισκόπους να παράσχουν σε κάθε στρατιωτικό μία συνδρομή στο Church News και το Improvement Era, το περιοδικό τής Εκκλησίας τότε. Επιπλέον, ζητήθηκε από κάθε επίσκοπο να γράφει ένα προσωπικό, μηνιαίο γράμμα σε κάθε στρατιωτικό από τον τομέα του. Ο τομέας μας είχε 23 ένστολους άνδρες. Οι απαρτίες ιεροσύνης, με προσπάθεια, προμήθευαν τα κεφάλαια για τις συνδρομές των εντύπων. Ανέλαβα το έργο, δηλαδή το καθήκον, να γράφω 23 προσωπικές επιστολές κάθε μήνα. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια έχω ακόμη αντίγραφα πολλών εκ των γραμμάτων μου και των ληφθεισών απαντήσεων. Δάκρυα έρχονται εύκολα, όταν διαβάζονται εκ νέου αυτά τα γράμματα. Είναι χαρά να μαθαίνεις πάλι για τη δέσμευση ενός στρατιώτη να ζει το Ευαγγέλιο, για την απόφαση ενός ναύτη να διατηρεί την πίστη με την οικογένειά του.
Ένα βράδυ, παρέδωσα σε μία αδελφή στον τομέα τη στοίβα 23 γραμμάτων για τον τρέχοντα μήνα. Ανάθεσή της ήταν να χειρίζεται την ταχυδρόμηση και να τηρεί τον συνεχώς μεταβαλλόμενο κατάλογο διευθύνσεων. Έριξε μια ματιά σε έναν φάκελο και, με χαμόγελο, ρώτησε: «Επίσκοπε, δεν αποθαρρύνεσαι ποτέ; Εδώ είναι ένα άλλο γράμμα προς τον αδελφό Μπράισον. Αυτό είναι το 17 γράμμα που τού έχεις στείλει χωρίς απάντηση».
Απήντησα: «Λοιπόν, ίσως αυτός θα είναι ο μήνας». Όπως κατέληξε, αυτός ήταν ο μήνας. Για πρώτη φορά, απήντησε στο γράμμα μου. Η απάντησή του είναι ενθύμιο, θησαυρός. Υπηρετούσε μακριά σε μία απομεμακρυσμένη ακτή, απομεμονωμένος, με νοσταλγία, μόνος. Έγραφε: «Αγαπητέ επίσκοπε, δεν το έχω πολύ το να γράφω γράμματα». (Θα μπορούσα να του το πω αυτό μερικούς μήνες νωρίτερα.) Το γράμμα του συνέχιζε: «Σας ευχαριστώ για το Church News και τα περιοδικά, αλλά πάνω απ’ όλα σας ευχαριστώ για τα προσωπικά γράμματα. Έχω αλλάξει τακτική. Χειροτονήθηκα ιερέας στην Ααρωνική Ιεροσύνη. Η καρδιά μου είναι πλήρης. Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος».
Ο αδελφός Μπράισον δεν ήταν πιο ευτυχισμένος από τον επίσκοπό του. Είχα μάθει την πρακτική εφαρμογή τού αποφθέγματος: «Κάνε το καθήκον [σου]. Αυτό είναι το καλύτερο, άφησε [στον] Κύριο τα υπόλοιπα»13.
Χρόνια αργότερα, ενώ παρευρισκόμουν στον πάσσαλο Κότονγουντ τής Σωλτ Λέηκ, όταν υπηρετούσε ο Τζέιμς Φάουστ ως πρόεδρός του, διηγήθηκα αυτήν την ιστορία σε μία προσπάθεια να παροτρύνω την προσοχή των στρατιωτικών μας. Ύστερα από τη συγκέντρωση, ένας ευπαρουσίαστος νέος άνδρας ήλθε μπροστά. Έβαλε το χέρι μου στο δικό του και ερώτησε: «Επίσκοπε Μόνσον, με θυμάστε;»
Εξαίφνης συνειδητοποίησα ποιος ήταν. «Αδελφέ Μπράισον!» Αναφώνησα. «Πώς είσαι;» Τι κάνεις στην Εκκλησία;»
Με θέρμη και προφανή υπερηφάνεια, απήντησε: «Είμαι καλά. Υπηρετώ στην προεδρία τής απαρτίας πρεσβυτέρων μου. Σας ευχαριστώ πάλι για το ενδιαφέρον σας για εμένα και τα προσωπικά γράμματα που στείλατε και τα οποία θεωρώ πολύτιμα».
Αδελφοί, ο κόσμος χρειάζεται τη βοήθειά μας. Κάνουμε όλα όσα θα έπρεπε; Θυμόμαστε τα λόγια τού Προέδρου Τζων Τέιλορ: «Εάν δεν μεγαλύνετε την κλήση σας, ο Θεός θα σας θεωρήσει υπευθύνους για αυτούς που θα είχατε σώσει, εάν είχατε κάνει το καθήκον σας»;14 Υπάρχουν πόδια να σταθεροποιήσουμε, χέρια να αρπάξουμε, νόες να ενθαρρύνουμε, καρδιές να εμπνεύσουμε και ψυχές να σώσουμε. Οι ευλογίες τής αιωνιότητος σάς αναμένουν. Δικό σας είναι το προνόμιο να μην είσθε θεατές, αλλά συμμετέχοντες στη σκηνή τής υπηρετήσεως τής ιεροσύνης. Ας ενωτισθούμε τη συγκλονιστική υπενθύμιση που ευρίσκεται στην επιστολή τού Ιακώβου: «Γίνεστε δε εκτελεστές του λόγου, και όχι μονάχα ακροατές, εξαπατώντας τον εαυτό σας»15.
Ας μάθουμε και ας συλλογισθούμε το καθήκον μας. Ας είμαστε πρόθυμοι και άξιοι να υπηρετούμε. Ας ακολουθούμε, κατά την επιτέλεση τού καθήκοντός μας, τα βήματα τού Διδασκάλου μας. Καθώς εσείς κι εγώ βαδίζουμε στο μονοπάτι όπου βάδισε ο Ιησούς, θα ανακαλύψουμε ότι είναι παραπάνω από το βρέφος στη Βηθλεέμ, παραπάνω από υιός τού ξυλουργού, παραπάνω από μέγιστος διδάσκαλος που έζησε ποτέ. Θα φθάσουμε στο σημείο να Τον γνωρίσουμε ως τον Υιό τού Θεού, τον Σωτήρα μας και τον Λυτρωτή μας. Όταν ήλθε σε Εκείνον η κλήση τού καθήκοντος, απήντησε: «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου, και η δόξα να είναι δική σου για πάντα»16. Είθε ο καθένας από εμάς να κάνει το ίδιο, προσεύχομαι στο άγιο όνομά Του, στο όνομα τού Ιησού Χριστού, τού Κυρίου, αμήν.