Η δύναμη τής απολύτρωσης
Από τον Πρεσβύτερο Τομ Πέρι
Τής Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Μπορούμε να απολυτρωθούμε από τους δρόμους τής κακίας και τής ανομίας με το να στραφούμε στις διδασκαλίες των αγίων γραφών.
Έχω έναν πολύ καλό φίλο που μου στέλνει μία καινούργια γραβάτα για να την φοράω κατά την διάρκεια τής συνεδρίασης που μιλώ σε κάθε γενική συνέλευση. Έχει καλό γούστο, δεν νομίζετε;
Ο νεαρός φίλος μου έχει μεγάλες δυσκολίες. Τον περιορίζουν με μερικούς τρόπους, αλλά με άλλους τρόπους είναι έκτακτος. Για παράδειγμα, η τόλμη του ως ιεραποστόλου ανταγωνίζεται εκείνη των γιων τού Μωσία. Η απλότητα τής πίστης του κάνει τις πεποιθήσεις του απίστευτα σταθερές. Πιστεύω ότι στο μυαλό τού Σκοτ είναι αδιανόητο που δεν είναι όλοι μέλη τής Εκκλησίας τού Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και που δεν έχουν όλοι διαβάσει το Βιβλίο τού Μόρμον και δεν έχουν μια μαρτυρία για την αλήθεια του.
Επιτρέψατέ μου να σας πω ένα γεγονός στην ζωή τού Σκοτ, όταν έκανε το πρώτο ταξίδι μόνος του με αεροπλάνο, για να επισκεφτεί τον αδελφό του. Ένας γείτονας, ο οποίος καθόταν κοντά, άκουσε κατά τύχη την συζήτηση τού Σκοτ με το άτομο δίπλα του:
«Γεια σας, με λένε Σκοτ. Ποιο είναι το όνομά σας;»
Ο διπλανός του τού είπε το όνομά του.
«Με τι ασχολείσθε;»
«Είμαι μηχανικός».
«Ωραία. Πού μένετε;»
«Στο Λας Βέγκας».
«Έχουμε έναν ναό εκεί. Ξέρετε πού είναι ο ναός των μορμόνων;»
«Ναι. Είναι ένα πανέμορφο κτήριο».
«Είστε Μορμόνος;»
«Όχι».
«Λοιπόν, θα έπρεπε. Είναι καταπληκτική θρησκεία. Έχετε διαβάσει το Βιβλίο τού Μόρμον;»
«Όχι».
«Λοιπόν, θα έπρεπε. Είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο».
Συμφωνώ με όλη μου την καρδιά με τον Σκοτ -- το Βιβλίο τού Μόρμον είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο. Τα λόγια τού Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ αναφερόμενα στον πρόλογο τού Βιβλίου τού Μόρμον πάντα αντηχούν με εμένα: «Είπα στους αδελφούς ότι το Βιβλίο τού Μόρμον ήταν το πιο σωστό από κάθε βιβλίο στη γη και ο θολόλιθος της θρησκείας μας, και ότι ο άνθρωπος πλησιάζει περισσότερο στον Θεό όταν ακολουθεί τα διδάγματα τού βιβλίου αυτού παρά οποιουδήποτε άλλου».
Αυτόν τον χρόνο στα μαθήματα τού Σχολείου Κυριακής μελετούμε το Βιβλίο τού Μόρμον. Καθώς προετοιμαζόμαστε και συμμετέχουμε, είθε να παρακινηθούμε και να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τού Σκοτ να μοιραζόμαστε την αγάπη μας για αυτήν την ξεχωριστή γραφή με άλλους που δεν είναι τού δόγματός μας.
Ένα κύριο θέμα τού Βιβλίου τού Μόρμον εκφράζεται στο τελευταίο εδάφιο τού πρώτου κεφαλαίου τού Νεφί Α΄. Ο Νεφί έγραψε: «Αλλά, ιδέστε, εγώ ο Νεφί, θα σας δείξω τα πολυεύσπλαχνα ελέη του Κυρίου απλώνονται πάνω σε εκείνους που για την μεγάλη πίστη τους έχει εκλέξει να τους κάνει μεγάλους και ισχυρούς, ακόμα και μέχρι την δύναμη της απολύτρωσης» (Νεφί Α΄ 1:20).
Θα ήθελα να μιλήσω σχετικώς με το πώς το Βιβλίο τού Μόρμον, το οποίο είναι ένα από τα πολυεύσπλαχνα ελέη τού Κυρίου διατηρημένο για αυτές τις τελευταίες ημέρες, μας απελευθερώνει με το να μας διδάσκει με αγνό και «πιο σωστό» τρόπο την διδαχή τού Χριστού.
Πολλές από τις ιστορίες τού Βιβλίου τού Μόρμον είναι ιστορίες απολύτρωσης. Η αναχώρηση τού Λεχί στην ερημιά με την οικογένειά του ήταν για την απολύτρωση από την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ. Η ιστορία των Ιαρεδιτών είναι μια ιστορία απολύτρωσης, όπως και η ιστορία των Μουλεκιτών. Ο Άλμα ο νεότερος απολυτρώθηκε από τις αμαρτίες. Οι έφηβοι πολεμιστές τού Ήλαμαν απολυτρώθηκαν στην μάχη. Ο Νεφί και ο Λεχί απολυτρώθηκαν από την φυλακή. Το θέμα της απολύτρωσης είναι προφανές σε ολόκληρο το Βιβλίο τού Μόρμον.
Υπάρχουν δυο ιστορίες στο Βιβλίο τού Μόρμον που μοιάζουν και μας διδάσκουν ένα σημαντικό μάθημα. Η πρώτη είναι στο βιβλίο τού Μωσία, ξεκινώντας με το κεφάλαιο 19. Εδώ μαθαίνουμε για τον βασιλιά Λίμχι που έμενε στη γη τού Νεφί. Οι Λαμανίτες είχαν διεξάγει πόλεμο στον λαό τού Λίμχι. Το αποτέλεσμα τού πολέμου ήταν ότι οι Λαμανίτες θα επέτρεπαν στον βασιλιά Λίμχι να κυβερνά τον δικό του λαό, αλλά θα ήταν αιχμάλωτος αυτών. Ήταν μια πολύ δύσκολη ειρήνη. (Βλέπε Μωσία 19–20.)
Όταν ο λαός τού Λίμχι «χόρτασε» τις καταπιέσεις των Λαμανιτών, έπεισαν τον βασιλιά τους να πάνε σε μάχη εναντίον των Λαμανιτών. Τρεις φορές κατανικήθηκε ο λαός τού Λίμχι. Βαριά φορτία τέθηκαν επάνω τους. Τελικά, ταπείνωσαν τον εαυτό τους και φώναξαν με μεγάλη δύναμη προς τον Κύριο να τους απολυτρώσει. (Βλέπε Μωσία 21:1–14.) Στο εδάφιο 15 τού κεφαλαίου 21, μας λέει για την απάντηση τού Κυρίου: «Και τώρα, ο Κύριος αργούσε να ακούσει την φωνή τους εξαιτίας των ανομιών τους. Κι όμως ο Κύριος άκουσε τις κραυγές τους, και άρχισε να μαλακώνει την καρδιά των Λαμανιτών, ώστε άρχισαν να ελαφρώνουν τα βάσανά τους. Όμως ο Κύριος δεν το έβλεπε ορθό να τους ελευθερώσει από την αιχμαλωσία».
Σύντομα αφού έφτασε ο Αμμών και μια μικρή ομάδα ανδρών από την Ζαραχέμλα και με τον Γεδεών --έναν από τους ηγέτες τού λαού τού Λίμχι-- έκαναν ένα σχέδιο το οποίο ήταν πετυχημένο, και ξέφυγαν από τις καταπιέσεις των Λαμανιτών. Ο Κύριος άργησε να ακούσει τις κραυγές τους. Γιατί; Εξαιτίας των ανομιών τους.
Η δεύτερη ιστορία είναι παρόμοια κατά μεγάλο μέρος, αλλά επίσης διαφορετική. Η αφήγηση καταγράφηκε στο Μωσία 24.
Ο Άλμα και ο λαός του είχαν εγκατασταθεί στη γη τού Ήλαμαν, όταν ο στρατός των Λαμανιτών ήλθε στα σύνορα τής χώρας. Συναντήθηκαν και βρήκαν μια ειρηνική λύση. (Βλέπε Μωσία 23:25–29.) Γρήγορα οι ηγέτες των Λαμανιτών άρχισαν να επιβάλλουν την θέλησή τους στον λαό τού Άλμα και τους επέβαλαν βαριά φορτία να σηκώσουν (βλέπε Μωσία 24:8). Στο εδάφιο 13 διαβάζουμε: «Και έγινε ώστε ήλθε η φωνή του Κυρίου προς αυτούς στα βάσανά τους, λέγοντας: Σηκώστε το κεφάλι σας, και ας ανακουφιστείτε, γιατί εγώ γνωρίζω την διαθήκη που συνάψατε προς εμένα. Και εγώ θα συνάψω διαθήκη με τον λαό μου και θα τους ελευθερώσω από την σκλαβιά».
Ο λαός τού Άλμα απολυτρώθηκε από τα χέρια των Λαμανιτών και με ασφάλεια επέστρεψαν, για να ενωθούν με τον λαό τού Ζαραχέμλα.
Ποια ήταν η διαφορά μεταξύ τού λαού τού Άλμα και τού λαού τού βασιλιά Λίμχι; Προφανώς, υπήρχαν μερικές διαφορές: Ο λαός τού Άλμα ήταν ειρηνικός και πιο δίκαιος, είχαν ήδη βαπτιστεί και είχαν εισέλθει σε διαθήκη με τον Κύριο, ταπείνωσαν τον εαυτό τους προς τον Κύριο πριν ακόμα αρχίσουν οι δυσκολίες τους. Όλες αυτές οι διαφορές έκαναν εφικτό και δίκαιο ο Κύριος να τους απολυτρώσει γρήγορα και με ένα θαυμαστό τρόπο από τα χέρια που τους κρατούσαν αιχμάλωτους. Αυτές οι γραφές μάς διδάσκουν για την δύναμη τού Κυρίου για απολύτρωση.
Οι προφητείες που προλέγουν την ζωή και την αποστολή τού Ιησού Χριστού μας υπόσχονται απολύτρωση που Εκείνος θα παρέχει. Η εξιλέωση και η ανάστασή Του παρέχουν σε όλους μας μια διέξοδο από τον υλικό θάνατο και, αν μετανοήσουμε, μια διέξοδο από τον πνευματικό θάνατο, φέρνοντας τις ευλογιές τής αιώνιας ζωής. Οι υποσχέσεις τής εξιλέωσης και τής ανάστασης, οι υποσχέσεις τής απολύτρωσης από τον υλικό και τον πνευματικό θάνατο, διακηρύχθηκαν στον Μωυσή από τον Θεό, όταν είπε: «Γιατί είδες, τούτο είναι το έργο μου και η δόξα μου--να πραγματοποιήσω την αθανασία και την αιώνια ζωή του ανθρώπου» (Μωυσή 1:39).
Σε αντίθεση με τα όμορφα σχεδιασμένα πιστεύω για μας στις αγίες γραφές, βρίσκουμε τις ενάντιες δυνάμεις τής κοσμικότητας να εμπλέκονται στην αμφισβήτηση των δοκιμασμένων στον χρόνο πιστεύω των αγίων γραφών -- γραφές που μας έχουν δώσει καθοδήγηση μέσα στους αιώνες στον καθορισμό αιώνιων αξιών και προτύπων για την συμπεριφορά μας κατά την διάρκεια τής ζωής. Διακηρύττουν ότι οι διδασκαλίες στην Βιβλίο είναι ψευδείς και ότι οι διδασκαλίες τού Κυρίου είναι ξεπερασμένες. Οι φωνές τους λένε ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει την ελευθερία να θέτει τα δικά του πρότυπα· προσπαθούν να αλλάξουν το δίκαιο των πιστών, αντίθετα με αυτό που διδάσκεται στις γραφές και στα λόγια των προφητών.
Τι ευλογία είναι να έχουμε μια αφήγηση τής αποστολής τού Κυρίου και Σωτήρα μας να διατυπώνεται στο Βιβλίο τού Μόρμον και να προσθέτει μια δεύτερη μαρτυρία για την διδαχή που διατυπώνεται στη Βίβλο. Γιατί είναι σημαντικό να έχει ο κόσμος τόσο τη Βίβλο όσο και το Βιβλίο τού Μόρμον; Νομίζω η απάντηση βρίσκεται στο 13 κεφάλαιο του Νεφί Α΄. Ο Νεφί καταγράφει: «Και ο άγγελος μου μίλησε και μου είπε: Αυτά τα τελευταία χρονικά που είδες ανάμεσα στους Εθνικούς [το Βιβλίο τού Μόρμον], θα εδραιώσουν την αλήθεια των πρώτων [τής Βίβλου], τα οποία είναι των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου, και θα κάνουν γνωστά τα απλά και πολύτιμα πράγματα τα οποία έχουν αφαιρεθεί από αυτά. Και θα κάνουν γνωστό σε όλες τις φυλές, γλώσσες και λαούς ότι ο Αμνός του Θεού είναι ο Υιός του Αιώνιου Πατέρα, και ο Σωτήρας του κόσμου. Και ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έλθουν προς αυτόν, ειδάλλως δεν θα μπορούν να σωθούν» (εδάφιο 40).
Ούτε η Βίβλος ούτε το Βιβλίο τού Μόρμον από μόνα τους δεν είναι αρκετά. Και τα δυο είναι απαραίτητα για εμάς, για να διδάσκουμε και να μαθαίνουμε για την πλήρη και ολόκληρη διδαχή τού Χριστού. Η ανάγκη για το άλλο δεν μειώνει κανένα από τα δύο. Τόσο η Βίβλος όσο και το Βιβλίο τού Μόρμον είναι απαραίτητα για τη σωτηρία και την υπερύψωση μας. Ο Πρόεδρος Έζρα Τάφτ Βένσον με τόση δύναμη δίδαξε: «Όταν χρησιμοποιούνται μαζί, η Βίβλος και το Βιβλίο τού Μόρμον κατατροπώνουν τις ψευδείς διδαχές» (“A New Witness for Christ,” Ensign, Νοέμβρ. 1984, 8).
Θέλω να κλείσω, επισημαίνοντας δύο ιστορίες --μία από την Παλαιά διαθήκη και μία άλλη από το Βιβλίο τού Μόρμον-- για να δείξω πώς τα βιβλία λειτουργούν αρμονικά μαζί.
Η ιστορία τού Αβραάμ ξεκινάει με την απολύτρωσή του από τους ειδωλολάτρες Χαλδαίους (βλέπε Γένεση 11:27–31, Αβραάμ 2:1–4). Αυτός και η γυναίκα του, η Σάρα, απολυτρώθηκαν αργότερα από την θλίψη τους και έλαβαν την υπόσχεση ότι μέσω τού σπέρματός τους όλα τα έθνη της γης θα ευλογούνταν (βλέπε Γένεση 18:18).
H Παλαιά Διαθήκη περιέχει την αφήγηση που ο Αβραάμ παίρνει τον Λωτ, τον ανιψιό του, μαζί του στην Αίγυπτο. Αφού του δόθηκε η επιλογή τής γης, ο Λώτ επέλεξε την πεδιάδα τού Ιορδάνη, και έστησε την σκηνή του προς τα Σόδομα, μια πόλη με πολύ ανομία. (Βλέπε Γένεση 13:1–12.) Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Λωτ στην ζωή του, και είναι μερικά, μπορούν να συνδεθούν με την αρχική απόφασή του να τοποθετήσει το άνοιγμα τής σκηνής του να κοιτάζει προς τα Σόδομα.
Ο Αβραάμ, ο πατέρας των πιστών, βίωσε την ζωή διαφορετικά. Βέβαια, υπήρχαν πολλές δυσκολίες, αλλά προοριζόταν να είναι μια ευλογημένη ζωή. Δεν γνωρίζουμε προς τα πού έβλεπε το άνοιγμα τής σκηνής τού Αβραάμ, αλλά υπάρχει μια ισχυρή υπόδειξη στο τελευταίο εδάφιο του 13 κεφαλαίου από τη Γένεση. Αναφέρει: «Και ο Αβραάμ σήκωσε τη σκηνή του, και όταν ήρθε κατοίκησε κοντά στις βελανιδιές Μαμβρή που είναι στη Χεβρών‧ και έκτισε εκεί θυσιαστήριο στον Κύριο» (Γένεση 13:18).
Παρόλο που δεν ξέρω, προσωπικά πιστεύω ότι το άνοιγμα τής σκηνής τού Αβραάμ έβλεπε τον βωμό που έκτισε για τον Κύριο. Πώς βγάζω αυτό το συμπέρασμα; Επειδή γνωρίζω την ιστορία τού Βιβλίου τού Μόρμον σχετικά με τις οδηγίες τού Βασιλιά Βενιαμίν στον λαό του, όταν συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν την τελική ομιλία του. Ο Βασιλιάς Βενιαμίν έδωσε οδηγίες να τοποθετήσουν τα ανοίγματα των σκηνών τους να βλέπουν τον ναό (βλέπε Μωσία 2:1–6).
Μπορούμε να απολυτρωθούμε από τους δρόμους τής κακίας και τής ανομίας με το να στραφούμε στις διδασκαλίες των αγίων γραφών. Ο Σωτήρας είναι ο Μεγάλος Απελευθερωτής, επειδή μας απολύτρωσε από τον θάνατο και την αμαρτία (βλέπε Προς Ρωμαίους 11:26, Νεφί Β΄ 9:12).
Δηλώνω ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός και ότι μπορούμε να Τον πλησιάσουμε με το να διαβάζουμε το Βιβλίο τού Μόρμον. Το Βιβλίο τού Μόρμον είναι μία άλλη μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό. Οι πρώτες μαρτυρίες για τον Σωτήρα μας είναι η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη -- ή η Βίβλος.
Πάλι, ας θυμηθούμε την περιγραφή τού Βιβλίου του Μόρμον από τον φίλο μου τον Σκοτ: «Είναι καταπληκτικό βιβλίο». Καταθέτω μαρτυρία σε εσάς ότι μέγα μέρος από το μεγαλείο του προέρχεται από την αρμονία του με την Αγία Γραφή, στο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.