Οι εργάτες για τον αμπελώνα
Από τον Πρεσβύτερο Τζέφρυ Χόλαντ
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Παρακαλώ, ακούστε την παρότρυνση τού Αγίου Πνεύματος που σας λέει τώρα, αυτή τη στιγμή, ότι θα πρέπει να αποδεχθείτε το εξιλεωτικό δώρο τού Κυρίου Ιησού Χριστού.
Υπό το φως των κλήσεων και των απαλλαγών από τα καθήκοντά τους, που μόλις ανακοίνωσε η Πρώτη Προεδρία, θα ήθελα να μιλήσω για όλους εμάς, λέγοντας ότι θα θυμόμαστε και θα αγαπάμε πάντοτε εκείνους που υπηρέτησαν με τόση πίστη, όπως ακριβώς αγαπάμε αμέσως και καλοσωρίζουμε εκείνους που τώρα καλούνται να υπηρετήσουν. Ευχαριστίες από καρδιάς σε κάθε έναν από εσάς.
Θα ήθελα να μιλήσω για την παραβολή τού Σωτήρος, όπου κάποιος ιδιοκτήτης γης «βγήκε αμέσως το πρωί για να μισθώσει εργάτες». Αφού προσέλαβε την πρώτη ομάδα στις 6 το πρωί, επέστρεψε στις 9 π.μ., στις 12 το μεσημέρι και στις 3 το απόγευμα, μισθώνοντας περισσότερους εργάτες καθώς αύξαναν οι ανάγκες για τη συγκομιδή. Η γραφή λέει ότι επέστρεψε μια τελευταία φορά «γύρω στην ενδέκατη ώρα» (περίπου στις 5 μ.μ.) και μίσθωσε τον τελικό αριθμό εργατών. Μόλις μια ώρα αργότερα, όλοι οι εργάτες συγκεντρώθηκαν για να πάρουν το μεροκάματό τους. Προς έκπληξη όλων, οι πάντες έλαβαν το ίδιο μεροκάματο παρά τις διαφορετικές ώρες που εργάστηκαν. Αμέσως, εκείνοι που είχαν προσληφθεί πρώτοι, θύμωσαν και έλεγαν: «Αυτοί οι τελευταίοι έκαναν μία ώρα, και τους έκανες ίσους μ’ εμάς, που βαστάξαμε το βάρος τής ημέρας και τον καύσωνα»1. Διαβάζοντας αυτή την παραβολή, ίσως εσείς, όπως και εκείνοι οι εργάτες, να νιώσατε ότι κάποια αδικία γίνεται εδώ. Να σας μιλήσω εν συντομία για αυτή την ανησυχία σας.
Πρώτα απ’ όλα, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι κανένας δεν αδικήθηκε εδώ. Οι πρώτοι εργάτες συμφώνησαν για το πλήρες ποσόν τού μεροκάματου και το έλαβαν. Επιπλέον, ήταν, φαντάζομαι, πολύ ευγνώμονες που πήραν τη δουλειά. Την εποχή τού Σωτήρος, ένας μέσος άνδρας και η οικογένειά του δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο από το να ζουν με ό,τι έβγαζαν εκείνη την ημέρα. Εάν δεν εργαζόσασταν στο κτήμα, δεν ψαρεύατε ή δεν πουλάγατε, προφανώς δεν τρώγατε. Με περισσότερους εργάτες παρά δουλειές, αυτοί οι πρώτοι που επελέγησαν ήταν οι πιο τυχεροί στον χώρο εργασίας εκείνο το πρωί.
Πράγματι, αν είναι να συμπονέσουμε κάποιους, θα πρέπει, τουλάχιστον αρχικά, να είναι εκείνοι που δεν επελέγησαν, που είχαν κι αυτοί στόματα να θρέψουν και πλάτες να ντύσουν. Η τύχη δεν έδειχνε ποτέ να είναι με το μέρος κάποιων από αυτούς. Με κάθε επίσκεψη τού διαχειριστή στη διάρκεια τής ημέρας, έβλεπαν πάντα κάποιον άλλο να επιλέγεται.
Αλλά προς το τέλος τής ημέρας, ο οικοδεσπότης επιστρέφει προς έκπληξη για πέμπτη φορά, με μια προσφορά σημαντική την ενδεκάτη ώρα! Αυτοί οι τελευταίοι και περισσότερο αποθαρρυμένοι εργάτες, ακούγοντας μόνο ότι δεν θα αδικούνταν, δέχθηκαν τη δουλειά χωρίς καν να ξέρουν το μεροκάματο, γνωρίζοντας ότι οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από το τίποτα, που είχαν έως τότε. Κατόπιν, καθώς συγκεντρώθηκαν για την πληρωμή, έκπληκτοι είδαν να λαμβάνουν τα ίδια χρήματα με τους άλλους! Πόσο δέος θα τους έπιασε και πόση ευγνωμοσύνη θα είχαν! Σίγουρα, ποτέ δεν θα είχαν δει τόση συμπόνια όσο καιρό εργάζονταν.
Κατανοώντας με αυτόν τον τρόπο την ιστορία, θα πρέπει να δούμε την γκρίνια των πρώτων εργατών. Όπως τους λέει ο οικοδεσπότης στην παραβολή (και παραφράζω λίγο μόνο): «Φίλοι μου, δεν υπήρξα άδικος σε σας. Συμφωνήσατε για το μεροκάματο, ένα καλό μεροκάματο. Ήσασταν πολύ χαρούμενοι που πήρατε τη δουλειά και είμαι πολύ χαρούμενος με τον τρόπο που υπηρετήσατε. Πληρωθήκατε στο ακέραιο. Πάρτε την πληρωμή σας και ευχαριστηθείτε την ευλογία. Όσο για τους άλλους, σίγουρα είμαι ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω με τα λεφτά μου». Και μετά, αυτή η διεισδυτική ερώτηση σε όποιον τότε ή τώρα χρειάζεται να την ακούσει: «Γιατί να ζηλεύετε, επειδή θέλησα να είμαι αγαθός;»
Αδελφοί και αδελφές, θα υπάρξουν φορές στη ζωή μας όπου κάποιος άλλος λαμβάνει μια απροσδόκητη ευλογία ή κάποια ειδική αναγνώριση. Μπορώ να σας παρακαλέσω να μην πληγώνεστε --και οπωσδήποτε να μη ζηλεύετε-- όταν η καλή τύχη έρχεται σε κάποιο άλλο άτομο; Δεν υποβιβαζόμαστε όταν σε κάποιον άλλο δίνονται περισσότερα. Δεν βρισκόμαστε σε αγώνα δρόμο ο ένας εναντίον τού άλλου, για να δούμε ποιος είναι ο πλουσιότερος ή ο πιο ταλαντούχος ή ο ωραιότερος ή ακόμα ο πιο ευλογημένος. Ο αγώνας δρόμου στον οποίο πραγματικά βρισκόμαστε, είναι ο αγώνας εναντίον τής αμαρτίας και βεβαίως η ζήλια είναι η επικρατέστερη από τις αμαρτίες.
Επιπλέον, η ζήλια είναι ένα λάθος που εξακολουθεί. Οπωσδήποτε υποφέρουμε λίγο όταν μας βρίσκει κάποια ατυχία , όμως η ζήλια απαιτεί από εμάς να υποφέρουμε για την καλή τύχηοιουδήποτε γνωρίζουμε! Τι λαμπρή προοπτική είναι – να γίνεστε δυστυχισμένοι κάθε φορά που κάποιος γύρω σας ζει μια ευτυχισμένη στιγμή! Για να μη μιλήσουμε για τη θλίψη στο τέλος, όταν δούμε ότι ο Θεός είναι και δίκαιος και ευσπλαχνικός, δίνοντας σε όλους όσοι στέκουν με Εκείνον «όλα τα υπάρχοντά του» 2, όπως λέει η γραφή. Επομένως, μάθημα νούμερο ένα από τον αμπελώνα τού Κυρίου: η ζηλοφθονία, το κατσούφιασμα ή η επιδίωξη να κάνουμε τους άλλους λιγότερο ευτυχισμένους, δεν ανυψώνει την υπόληψή σας ούτε μειώνοντας κάποιον άλλο, βελτιώνετε την εικόνα σας. Άρα, να είστε καλοσυνάτοι και ευγνώμονες που ο Θεός είναι καλοσυνάτος. Αυτός είναι ο ευτυχισμένος τρόπος να ζείτε.
Ένα δεύτερο στοιχείο που θέλω να πάρω από αυτή την παραβολή είναι το θλιβερό λάθος που θα μπορούσαν να κάνουν κάποιοι, να απόσχουν από το μεροκάματό τους στο τέλος τής ημέρας, διότι ήταν απασχολημένοι με κατά φαντασίαν προβλήματα νωρίτερα στη διάρκεια τής ημέρας. Δεν λέει εδώ ότι κάποιος πέταξε τα χρήματα στο πρόσωπο τού ιδιοκτήτη και έφυγε οργισμένος και αδέκαρος, όμως υποθέτω ότι μπορεί να το είχε κάνει κάποιος.
Αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου, το τι συνέβη σε αυτή την ιστορία στις 9 ή το μεσημέρι ή στις 3, έχει σαρωθεί από το μεγαλείο τής προς όλους γενναιόδωρης πληρωμής στο τέλος εκείνης τής ημέρας. Το υπόδειγμα ανάπτυξης τής πίστης είναι να εξακολουθήσει κανείς να εργαστεί, να ολοκληρώσει και να αφήσει την απογοήτευση των προηγούμενων ωρών --πραγματικών ή φανταστικών-- να σβήσει στην αφθονία της τελικής ανταμοιβής. Μην παραμένετε σε παλιά ζητήματα ή θλίψεις -- ούτε απέναντι στον εαυτό σας ούτε στον πλησίον ούτε ακόμα, θα πρόσθετα, απέναντι σε αυτή την αληθινή και ζώσα Εκκλησία. Το μεγαλειώδες τής ζωής σας, τής ζωής τού πλησίον σας και τού Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού θα εκδηλωθεί κατά την τελευταία ημέρα, έστω κι αν αυτό το μεγαλειώδες δεν αναγνωρίζεται πάντοτε από όλους από την αρχή. Μην αγχώνεστε, λοιπόν, για κάτι που συνέβη στις 9 το πρωί, όταν η χάρη τού Θεού προσπαθεί να σας ανταμείψει στις 6 το απόγευμα – όπως κι αν είχε διευθετηθεί η εργασία σας στη διάρκεια τής ημέρας.
Καταναλώνουμε τόσο πολύτιμο συναισθηματικό και πνευματικό κεφάλαιο, προσκολλώμενοι πεισματικά στην ανάμνηση μιας φάλτσας νότας που παίξαμε σε ένα παιδικό ρεσιτάλ πιάνου η σε κάτι που είπε ο σύζυγος ή η σύζυγος 20 χρόνια πριν, που είμαστε αποφασισμένοι να κρατήσουμε πάνω από το κεφάλι του ή της, για άλλα 20 χρόνια ή σε κάποιο συμβάν στην ιστορία τής Εκκλησίας που αποδεικνύει απλώς ότι οι θνητοί πάντα μοχθούν να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών που έχει ο Θεός γι’ αυτούς. Ακόμα κι αν κάποια από αυτές τις θλίψεις δεν προέρχεται από εσάς, μπορεί να τελειώσει με εσάς. Και πόση θα είναι η ανταμοιβή για τη συνεισφορά αυτή, όταν ο Κύριος τού αμπελώνα σάς κοιτάξει στα μάτια και τακτοποιηθούν οι λογαριασμοί στο τέλος τής γήινης ημέρας σας.
Πράγμα το οποίο με φέρνει στο τρίτο και τελευταίο σημείο. Αυτή η παραβολή --όπως όλες οι παραβολές-- δεν αφορά πραγματικά σε εργάτες ή μεροκάματα, όπως και οι άλλες σχετικά με πρόβατα και ερίφια. Είναι μια ιστορία για την καλοσύνη τού Θεού, την υπομονή και τη συγχώρησή Του και την εξιλέωση τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Είναι μια ιστορία για γενναιοδωρία και συμπόνια. Μια ιστορία για τη χάρη. Τονίζει τη σκέψη που άκουσα πριν πολλά χρόνια, ότι αυτό που ο Θεός ευχαριστείται περισσότερο στο ότι είναι Θεός, είναι η συγκίνηση να είναι ευσπλαχνικός, ειδικά προς εκείνους που δεν το αναμένουν και συχνά αισθάνονται ότι δεν το αξίζουν.
Δεν ξέρω ποιος στο μεγάλο σημερινό ακροατήριο θα χρειαζόταν να ακούσει το μήνυμα τής συγχώρησης που ενυπάρχει σε αυτή την παραβολή, όμως όσο κι αν νομίζετε ότι έχετε αργοπορήσει, όσες ευκαιρίες κι αν νομίζετε ότι έχετε χάσει, όσα πολλά λάθη αισθάνεστε ότι έχετε κάνει ή ταλέντα που νομίζετε ότι δεν έχετε ή όσο μακριά νομίζετε ότι έχετε διανύσει από το σπιτικό, την οικογένεια και τον Θεό, σας δίνω μαρτυρία ότι δεν έχετε ταξιδέψει πέρα από εκεί που φθάνει η ουράνια αγάπη. Δεν είναι δυνατόν για εσάς να βυθιστείτε χαμηλότερα από εκεί που λάμπει το απέραντο φως τής εξιλέωσης τού Χριστού.
Είτε δεν είστε ακόμα τής πίστης μας ή ήσασταν μαζί μας κάποτε και δεν παραμείνατε, δεν υπάρχει κάτι σε κάθε περίπτωση που κάνατε και δεν μπορεί να αντιστραφεί. Δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορείτε να υπερνικήσετε. Δεν υπάρχει όνειρο που στο ξεδίπλωμα τού χρόνου και τής αιωνιότητας να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ακόμα κι αν αισθάνεστε ότι είστε ο χαμένος και τελευταίος εργάτης τής ενδεκάτης ώρας, ο Κύριος τού αμπελώνα ακόμα στέκει και γνέφει. «Ας πλησιά[σετε] με θάρρος… στον θρόνο τής χάρης»3, και πέσετε στα πόδια τού Αγίου τού Ισραήλ. Ελάτε και εορτάστε «χωρίς ασήμι και χωρίς τιμή»4 στο τραπέζι τού Κυρίου.
Κάνω ειδικά έκκληση στους συζύγους και πατέρες, στους φέροντες την ιεροσύνη ή στους μελλοντικούς φέροντες την ιεροσύνη, όπως είπε ο Λεχί: «Ξυπνήστε! Και σηκωθείτε από το χώμα… και να είστε άνδρες»5. Όχι πάντοτε αλλά συχνά, οι άνδρες είναι που επιλέγουν να μην απαντήσουν στην κλήση να «συστρατευθούν»6. Οι γυναίκες και τα παιδιά συχνά δείχνουν πιο πρόθυμοι. Αδελφοί, καιρός να δράσετε. Κάντε το για χάρη σας. Κάντε το για χάρη εκείνων που σας αγαπούν και προσεύχονται να ανταποκριθείτε. Κάντε το για χάρη τού Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος πλήρωσε απύθμενο τίμημα για το μέλλον που θέλει να έχετε.
Αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου, προς εκείνους από εσάς που έχετε ευλογηθεί από το Ευαγγέλιο επί πολλά χρόνια διότι ήσασταν αρκετά τυχεροί ώστε να το βρείτε νωρίς, προς εκείνους από εσάς που έχετε έρθει στο Ευαγγέλιο λίγο-λίγο αργότερα και προς εσάς --μέλη και μη μέλη ακόμα-- που μπορεί να στέκεστε πίσω, στον καθέναν από εσάς, στον έναν και σε όλους, καταθέτω μαρτυρία για την αναζωογονητική δύναμη τής αγάπης τού Θεού και το θαύμα τής χάρης Του. Η ανησυχία Του είναι για την πίστη στην οποία τελικά θα φθάσετε, όχι για την ώρα τής ημέρας όπου θα βρεθείτε εκεί.
Επομένως, εάν έχετε συνάψει διαθήκες, τηρήστε τις. Εάν δεν έχετε συνάψει, να το κάνετε. Εάν τις έχετε συνάψει και τις αθετήσατε, μετανοήστε και επανορθώστε. Ποτέ δεν είναι τόσο αργά, όσο ο Διδάσκαλος τού αμπελώνα λέει ότι υπάρχει χρόνος. Παρακαλώ, ακούστε την παρότρυνση τού Αγίου Πνεύματος που σας λέει τώρα, αυτή τη στιγμή, ότι θα πρέπει να αποδεχθείτε το εξιλεωτικό δώρο τού Κυρίου Ιησού Χριστού και να απολαύσετε τη συντροφιά τού μόχθου Του. Μην καθυστερείτε. Ο καιρός περνά. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.