« តើពុំមែនជាការតមអត់យ៉ាងនេះវិញ ដែលយើងពេញចិត្តទេឬអី ?
ដោយ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង
ទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ
ដង្វាយតមអាហាររបស់អ្នក នឹងមានអានុភាពលើសពីការផ្ដល់ជាអាហារ និងសំលៀកបំពាក់ដល់រូបកាយទៅទៀត ។ វានឹងជួយព្យាបាល និងផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្ត ។
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់ ជាក្ដីអំណរដែលខ្ញុំអាចផ្ដល់ក្ដីស្រឡាញ់ទៅបងប្អូននៅក្នុងសន្និសីទទូទៅនេះ នៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ ក្ដីអំណរនោះ កើតមកពីសាក្សី នៃព្រះវិញ្ញាណដែលក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទៅដល់បងប្អូនម្នាក់ៗ និងកូនចៅទាំងអស់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង មានព្រះរាជបំណងប្រទានពរដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ទាំងខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាម ។ ទ្រង់យល់ពីតម្រូវការនីមួយៗរបស់ពួកគេ ដឹងពីការឈឺចាប់ និងក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ ។
នៅពេលយើងផ្ដល់ជំនួយដល់នរណាម្នាក់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទ្រង់ញាណដឹង ដូចជាយើងឈោងដៃជួយដល់ទ្រង់ ។
ទ្រង់ប្រាប់យើងថាជាការពិត ពេលទ្រង់ពិពណ៌នាអំពីគ្រានាពេលអនាគត ដែលយើងទាំងអស់គ្នានឹងមាន ពេលយើងជួបទ្រង់ បន្ទាប់ពីជីវិតយើង ក្នុងពិភពលោកនេះ ត្រូវបានបញ្ចប់ទៅ។ រូបភាពមួយដែលផុសចេញក្នុងគំនិតខ្ញុំអំពីថ្ងៃនោះ បានបង្ហាញកាន់តែច្បាស់ឡើងៗ កាលខ្ញុំបានអធិស្ឋាន និងតមអាហារដើម្បីដឹងនូវអ្វីដែលត្រូវនិយាយនាព្រឹកនេះ ។ ការពិពណ៌នារបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីការសម្ភាសនាពេលអនាគតនោះ គឺត្រូវបានប្រទានឲ្យពួកសិស្សទ្រង់ ហើយវាពិពណ៌នានូវអ្វីដែលយើងចង់បានដោយអស់ពីចិត្តរបស់យើង ដែលពិតចំពោះយើងផងដែរថា ៖
«នោះលោកដ៏ជាស្តេចនឹងមានបន្ទូលទៅពួកអ្នកដែលនៅខាងស្តាំថា ឱពួកអ្នកដែលព្រះវរបិតាយើង បានប្រទានពរអើយ ចូរមកទទួលមរតកចុះ គឺជានគរដែលបានរៀបចំទុក សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា តាំងពីកំណើតលោកិយមក៖
«ពីព្រោះយើងបានឃ្លាន ហើយអ្នករាល់គ្នាបានឲ្យបរិភោគ៖ យើងបានស្រេក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានឲ្យផឹក៖ យើងជាអ្នកដទៃ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានទទួលយើង៖
«យើងនៅអាក្រាតហើយអ្នករាល់គ្នាបានស្លៀកពាក់ឲ្យយើង៖ យើងបានឈឺហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកសួរយើង៖ ក៏ជាប់គុក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកឯយើង ។
«នោះពួកមនុស្សសុចរិតនឹងទូលសួរទ្រង់ថា ព្រះអម្ចាស់អើយ តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ស្រេកឃ្លាន ហើយបានថ្វាយទ្រង់សោយពីកាលណា?
«តើយើងខ្ញុំ បានឃើញទ្រង់ជាអ្នកដទៃ ហើយបានទទួលទ្រង់ពីកាលណា? ឬទ្រង់អាក្រាត ហើយបានបំពាក់ថ្វាយទ្រង់ពីកាលណា?
«តើយើងខ្ញុំបានឃើញទ្រង់ឈឺឬជាប់គុក ហើយបានមកឯទ្រង់ពីកាលណា?
« នោះស្តេចនឹងឆ្លើយទៅគេថា យើងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់យើងដែរ » ។ ១
អ្នក និងខ្ញុំចង់បាននូវការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្ដៅមកពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ប៉ុន្ដែតើយើងអាចទទួលបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ? មានកូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដែលសេ្រកឃ្លាន គ្មានជម្រក និងឯកោច្រើនជាងដែលយើងអាចជួយបាន ។ ហើយចំនួនមានកាន់តែច្រើនហួសពីជំនួយរបស់យើង ។
ដូច្នេះព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់យើងអ្វីមួយដែលយើងម្នាក់ៗអាចធ្វើ ។ វាគឺជាបញ្ញត្តិមួយដែលសាមញ្ញបំផុត ដែលសូម្បីតែកុមារតូចក៏អាចយល់ដែរ ។ វាគឺជាបទបញ្ញត្តិមួយដែលមាននូវការសន្យាដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់អស់អ្នកដែលខ្វះខាត និងសម្រាប់យើង ។
វាគឺជាច្បាប់តមអាហារ។ ពាក្យនៅក្នុងគម្ពីរអេសាយ គឺជាការពិពណ៌នារបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីបទបញ្ញត្តិ និងពរជ័យដែលមានសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាក្នុងសាសនាចក្រទ្រង់ ៖
«តើមិនមែនជាការតមអត់យ៉ាងនេះវិញ ដែលអញពេញចិត្តទេឬអី គឺឲ្យដោះច្រវាក់ដែលឯងដាក់គេដោយអំពើអាក្រក់ ឲ្យស្រាយចំណងដែលឯងបានចងគេ ហើយឲ្យអ្នកដែលឯងបានសង្កត់សង្កិនបានរួចចេញទទេ ព្រមទាំងបំបាក់គ្រប់ទាំងនឹមផង ?
«តើមិនមែនឲ្យឯងបានចែកអាហារដល់អ្នកដែលឃ្លាន ហើយនាំមនុស្សក្រដែលត្រូវដេញពីផ្ទះគេមកឯផ្ទះឯងទេឬអី ឬបើកាលណាឯងឃើញមនុស្សឥតមានសំលៀកបំពាក់ នោះតើមិនមែនឲ្យឯងបិទបាំងឲ្យគេ ឥតដែលពួនខ្លួននឹងសាច់ញាតិរបស់ឯងទេឬអី ?
«យ៉ាងនោះ ទើបពន្លឺរបស់ឯង នឹងលេចមក ដូចជារស្មីអរុណ ហើយសេចក្ដីសុខស្រួលរបស់ឯង នឹងលេចឡើងជាយ៉ាងឆាប់ ឯសេចក្ដីសុចរិតរបស់ឯង នោះនឹងនាំមុខឯង ហើយសិរីល្អនៃព្រះយេហូវ៉ានឹងការពារពីខាងក្រោយឯង ។
«គ្រានោះ បើឯងអំពាវនាវ ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់នឹងតបឆ្លើយ បើឯងស្រែករក នោះទ្រង់នឹងមានបន្ទូលថា អញនៅឯណេះហើយ ។ គឺបើឯងចោលនឹងរបស់ឯងចេញ លែងជន្លកំហែង ព្រមទាំងលែងពោល ដោយកាចអាក្រក់ផង
«ហើយបើឯងផ្តល់សេចក្តីសប្បុរស ដល់មនុស្សស្រេកឃ្លាន ទាំងចំអែតចិត្តនៃអ្នកដែលមានទុក្ខវេទនា នោះពន្លឺរបស់ឯងនឹងភ្លឺឡើងក្នុងទីងងឹត ហើយសេចក្តីងងឹតរបស់ឯងនឹងបានភ្លឺ ដូចជាវេលាថ្ងៃត្រង់ ៖
« ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងនាំផ្លូវឯងជានិច្ច ហើយនឹងចម្អែតព្រលឹងឯងនៅក្នុងទីហួតហែង ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យឆ្អឹងឯងបានមាំមួន ឯងនឹងបានដូចជាសួនច្បារដែលគេស្រោចទឹក ហើយដូចជាក្បាលទឹកដែលមិនខានហូរឡើយ » ។២
ដូច្នេះព្រះអម្ចាស់បានប្រទានបញ្ញត្តិដ៏សាមញ្ញមួយដល់យើង ដែលមាននូវការសន្យាដ៏អស្ចារ្យមួយ ។ នៅក្នុងសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះ យើងត្រូវបានផ្ដល់នូវឱកាសដើម្បីតមអាហារម្ដងក្នុងមួយខែ ហើយថ្វាយដង្វាយតមអាហារដោយសប្បុរសតាមរយៈប៊ីស្សព ឬប្រធានសាខារបស់យើងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកក្រីក្រ និងខ្វះខាត ។ របស់របរមួយចំនួនដែលអ្នកផ្ដល់ឲ្យ នឹងត្រូវប្រើដើម្បីជួយដល់អ្នកទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញអ្នក ប្រហែលជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួនអ្នក ។ ពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់នឹងអធិស្ឋាន ហើយតមអាហារសម្រាប់វិវរណៈដើម្បីដឹងថា ត្រូវជួយនរណា ហើយត្រូវផ្ដល់ជំនួយអ្វី ។ ដង្វាយដែលពុំចាំបាច់ថាត្រូវជួយដល់មនុស្សក្នុងអង្គភាពសាសនាចក្រក្នុងមូលដ្ឋានបងប្អូន នឹងក្លាយជាពរជ័យដល់សមាជិកសាសនាចក្រដទៃទៀត នៅទូទាំងពិភពលោក ដែលខ្វះខាត ។
បញ្ញត្តិឲ្យតមអាហារសម្រាប់អ្នកក្រីក្រ មានពរជ័យជាច្រើនមកជាមួយ ។ ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានហៅការពុំធ្វើតាមច្បាប់នេះថា ជាអំពើបាបដោយចេតនាដែលមានទោសបញ្ញត្តិដ៏ធ្ងន់មួយ ។ លោកបានសរសេរថា ៖ « ការសន្យាដ៏បរិបូរណ៌បានធ្វើឡើងដោយព្រះអម្ចាស់ចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលតមអាហារ ហើយជួយដល់អ្នកខ្វះខាត ។ … ការបំផុសគំនិត និងការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណនឹងកើតមាន ដោយសារសេចក្ដីសុចរិត និងភាពជិតស្និតនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ ការបដិសេធក្នុងការធ្វើទង្វើសុចរិតនៃការតមអាហារនេះ នឹងដកពរជ័យទាំងនេះចេញពីយើង ។៣
ខ្ញុំទើបបានទទួលពរជ័យមួយនៃពរជ័យទាំងនោះកាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ។ ដោយសារសន្និសីទទូទៅធ្វើឡើងនៅចុងសប្ដាហ៍ ដែលជាធម្មតានឹងបញ្ចូលនូវការប្រជុំតមអាហារ និងថ្លែងទីបន្ទាល់ ខ្ញុំបានតមអាហារ ហើយអធិស្ឋានដើម្បីដឹងថា តើខ្ញុំគួរនៅបន្ដគោរពបទបញ្ញត្តិដោយមើលថែទាំដល់អ្នកដែលខ្វះខាតតាមរបៀបណា ។
នៅថ្ងៃសៅរ៍មួយ ពេលខ្ញុំកំពុងតមអាហារនៅឡើយ ខ្ញុំបានក្រោកឡើងនៅម៉ោង ៦:០០ ព្រឹក ហើយបានអធិស្ឋានម្ដងទៀត ។ ខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍ឲ្យមើលទៅព័ត៌មានពិភពលោក ។ ក្នុងនោះខ្ញុំបានអានអំពីរបាយការណ៍នេះថា ៖
ព្យុះស៊ីក្លូនឈ្មោះ ផាម បានបំផ្លាញផ្ទះជាច្រើន ពេលវាបានទៅចំ Port Vila ជារដ្ឋធានីនៃប្រទេស វ៉ានូទុ ។ វាបានសម្លាប់មនុស្សយ៉ាងតិច ប្រាំមួយនាក់ នៅ វ៉ានូទុ ដែលគេបញ្ជាក់ថាជាព្យុះដ៏ខ្លាំងបំផុតមួយដំបូងគេ ដោយបានវាយប្រហារលើដីគោក។
« ដើមឈើទេរ នៅពេលព្យុះស៊ីក្លូនបានបោកបក់មកកាត់ » កោះបាស៊ីហ្វិក ។៤
ក្រុមជួយសង្គ្រោះបន្ទាន់របស់អង្គការ វើលវីសុន បានគ្រោងដើម្បីទៅមើលការខូចខាតបន្ទាប់ពីព្យុះស្ងប់ ។
ពួកគេបានទូន្មានដល់ប្រជាជនឲ្យរកទីជម្រកនៅក្នុងអគារមាំៗ ដូចជាសាកលវិទ្យាល័យ និងសាលារៀន ។
រួចពួកគេបានថ្លែងថា ៖ អ៊ីនហ្គា មេហ្វាម មកពីអង្គការ ឃែរ អន្ដរជាតិ បាននិយាយថា «‹ ទីជម្រកដ៏រឹងមាំបំផុតដែលពួកគេទទួលបាន គឺព្រះវិហារធ្វើពីឥដ្ឋស៊ីម៉ង់ទាំងឡាយ › ។ …‹ មនុស្សមួយចំនួនពុំមានទីជម្រកបែបនេះឡើយ ។ វាលំបាកដើម្បីរកបានអគារសំណង់ដែលអ្នកនឹងគិតថាវាអាចទប់ទល់នឹង ( ព្យុះ ) ដែលមានកម្រិតលេខ ៥ នោះណាស់ ›» ។ ៥
នៅពេលខ្ញុំអានរឿងនោះ ខ្ញុំបានចាំអំពីការទៅសួរសុខទុក្ខដល់គ្រួសារជាច្រើននៅ វ៉ានូទុ ។ ខ្ញុំអាចមើលឃើញរូបភាពក្នុងគំនិតខ្ញុំ អំពីមនុស្សដែលអង្គុយផ្ដុំគ្នានៅក្នុងផ្ទះទាំងឡាយដែលត្រូវបានបំផ្លាញដោយខ្យល់ព្យុះនោះ ។ រួចហើយខ្ញុំនឹកចាំអំពីការស្វាមគមន៍ដ៏កក់ក្ដៅរបស់ប្រជាជននៅ វ៉ានូទុ ចំពោះខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានគិតអំពីពួកគេ និងអ្នកជិតខាងពួកគេ ដែលបានរត់ភៀសខ្លួនទៅរកទីកន្លែងសុវត្ថិភាពនៃសាលាប្រជុំធ្វើពីឥដ្ឋស៊ីម៉ង់របស់យើង ។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានមើលឃើញក្នុងគំនិតខ្ញុំនូវរូបភាពប៊ីស្សព និងប្រធានសមាគមសង្គ្រោះដើរនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ផ្ដល់នូវការលួងលោកចិត្ត ផ្ដល់ភួយ ផ្ដល់អាហារបរិភោគ និងទឹកផឹកជាដើម ។ ខ្ញុំអាចមើលឃើញរូបភាពកុមារតូចៗដែលភ័យខ្លាចនៅផ្ដុំគ្នា ។
ខ្ញុំអានរបាយការណ៍នោះថា ពួកគេនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយតែខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើកិច្ចការតាមរយៈពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលវាធ្វើឲ្យកើតមានឡើងបាន ដើម្បីពួកគេជួយដល់កូនចៅទាំងឡាយរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺដង្វាយតមអាហារ ជាការផ្ដល់ដោយសណ្ដានចិត្តរបស់ពួកសិស្សនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលនៅទីឆ្ងាយៗ ប៉ុន្តែនៅជិតចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។
ដូច្នេះខ្ញុំពុំរង់ចាំដល់ថ្ងៃអាទិត្យទេ ។ ខ្ញុំបានយកដង្វាយតមអាហារទៅកាន់ប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំនៅព្រឹកនោះ ។ ខ្ញុំដឹងថា ដង្វាយខ្ញុំអាចត្រូវបានប៊ីស្សព និងប្រធានសមាគមសង្គ្រោះប្រើដើម្បីជួយនរណាម្នាក់ដែលជាអ្នកជិតខាងខ្ញុំ ។ ដង្វាយដ៏តិចរបស់ខ្ញុំ ប្រហែលជាពុំត្រូវការនៅកន្លែងដែលគ្រួសារខ្ញុំ និងខ្ញុំរស់នៅទេ ប៉ុន្តែតម្រូវការជាច្រើនអាចមានរហូតដល់ វ៉ានូទុ ។
ព្យុះ និងសោកនាដកម្មផ្សេងទៀត នឹងកើតមាននៅទូទាំងពិភពលោក ចំពោះរាស្ត្រដែលព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់ ហើយទ្រង់យល់ពីការសោកសៅរបស់ពួកគេ ។ ចំណែកនៃដង្វាយតមអាហាររបស់អ្នក និងខ្ញុំក្នុងខែនេះ នឹងប្រើដើម្បីជួយនរណាម្នាក់ នៅកន្លែងណាមួយ ដែលការសង្គ្រោះរបស់ពួកគេនោះ ព្រះអម្ចាស់នឹងដឹង ដូចជាទ្រង់ធ្វើដោយផ្ទាល់ ។
ដង្វាយតមអាហាររបស់អ្នក នឹងមានអានុភាពលើសពីការផ្ដល់ជាអាហារ និងសំលៀកបំពាក់ដល់រូបកាយទៅទៀត ។ វានឹងជួយព្យាបាល និងផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្ត ។ ផលនៃការថ្វាយដោយសណ្ដានចិត្ត អាចនឹងធ្វើឲ្យអ្នកទទួល មានបំណងប្រាថ្នាជួយដល់អ្នកដទៃដែលខ្វះខាតផងដែរ ។ រឿងនោះបានកើតមានឡើងនៅទូទាំងពីភពលោក ។
វាបានកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតបងស្រី អាប៊ី ធូរេយ ដែលរស់នៅក្នុងប្រទេស សៀរ៉ា លីអូន ។ សង្គ្រាមស៊ីវិលបានចាប់ផ្ដើមនៅឆ្នាំ 1991 ។ វាធ្វើឲ្យប្រទេសរងទុក្ខជាច្រើនឆ្នាំ ។ សៀរ៉ា លីអូន គឺជាប្រទេសដែលក្រីក្រជាងគេបំផុតទៅហើយនៅក្នុងពិភពលោក ។ « អំឡុងសង្គ្រាម យើងពុំច្បាស់ថានរណាគ្រប់គ្រងប្រទេសទេ-- ធនាគារ… បានបិទ ការិយាល័យរដ្ឋាភិបាលបានបិទ កងកម្លាំងយោធា [ ពុំមានប្រសិទ្ធភាពដើម្បីទៅទប់ទល់នឹងកម្លាំងនានា ] … ហើយមាននូវភាពវឹកវរ ការសម្លាប់ និងភាពសោកសៅ ។ មនុស្សដប់ពាន់នាក់បានបាត់បង់ជីវិត ហើយមនុស្សច្រើនជាងពីរលាននាក់ត្រូវបានបង្ខំឲ្យចេញពីផ្ទះដើម្បីរត់គេចពីការស្លាប់ » ។៦
ទោះជាស្ថិតនៅក្នុងគ្រាដូច្នេះក្ដី សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ បានលូតលាស់ ។
សាខាទីមួយនៃសាខាទាំងឡាយត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅក្នុងទីក្រុង ដែលបងស្រី ធូរេយ បានរង់នៅ ។ ស្វាមីគាត់គឺជាប្រធានសាខាដំបូងគេម្នាក់ ។ គាត់បានបម្រើជាប្រធានមណ្ឌលអំឡុងសង្គ្រាមស៊ីវិល ។
« នៅពេលមានភ្ញៀវមកលេងផ្ទះរបស់បងស្រី ធូរេយ ឥឡូវនេះ នោះគាត់ចូលចិត្តបង្ហាញពួកគេនូវទ្រព្យសម្បត្តិពីរយ៉ាង មកពីសង្គ្រាម ៖ អាវឆ្នូតៗខៀវ-ស ដែលគាត់ទទួលបានមកពីបេខោអាវជជុះដែលបានផ្ដល់ឲ្យដោយពួកសមាជិកនៃសាសនាចក្រ និងភួយមួយ ដែលឥឡូវវារហែកធ្លុះធ្លាយហើយ » ។៧
គាត់ប្រាប់ថា « អាវនេះ គឺជាសំលៀកបំពាក់ដំបូងគេ… ដែលខ្ញុំបានទទួល ។ …ខ្ញុំបានពាក់វាទៅធ្វើការ--វាល្អណាស់ ។ [ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍អស្ចារ្យ ] ។ ខ្ញុំពុំមានសំលៀកបំពាក់ផ្សេងទេ ។
« អំឡុងសង្គ្រាម ភួយនេះបានរក្សាយើងឲ្យកក់ក្ដៅ ខ្ញុំ និងកូនៗ ។ នៅពេលពួកបះបោរ [នឹង] មកវាយប្រហារយើង នេះគឺជារបស់ដែលខ្ញុំ [អាច] យក [រត់ទៅតាមខ្លួនដើម្បីលាក់] ។ ដូច្នេះយើងនឹងយកភួយទៅជាមួយយើង ។ វាបានជួយឲ្យយើងកក់ក្ដៅ ហើយកុំឲ្យមូសខាំយើង » ។៨
« បងស្រី ធូរេយ និយាយអំពីអំណរគុណរបស់គាត់ចំពោះប្រធានបេសកកម្មម្នាក់ដែលបានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសបាក់បែកក្នុងសង្គ្រាមនោះ ដោយមានលុយជាប់ទៅជាមួយ » ។ ប្រាក់ទាំងនេះបានមកពីដង្វាយតមអាហារដែលបរិច្ចាកដោយមនុស្សដូចជាអ្នក ជួយឲ្យពួកបរិសុទ្ធទិញអាហារដែលប្រជាជន សៀរ៉ា លីអូន មិនអាចមានលទ្ធភាពទិញបាន ។៩
បងស្រី ធូរេយ បានថ្លែងអំពីអ្នកទាំងឡាយដែលមានចិត្តសប្បុរសគ្រប់គ្រាន់ដែលបានបរិច្ចាគសម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតរបស់ពួកគេ បាននិយាយថា « នៅពេលខ្ញុំគិតអំពីមនុស្សដែលបានធ្វើការណ៍នេះ ខ្ញុំដឹងថា ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនមកពីព្រះ ដោយសារមនុស្សធម្មតាបានធ្វើការណ៍នេះដើម្បីយើង » ។១០
ភ្ញៀវមកពីសហរដ្ឋម្នាក់ បានទៅជួប អាប៊ី ពេលថ្មីៗនេះ ។ អំឡុងពេលដែលគាត់ទៅផ្ទះបងស្រី គាត់បានឃើញព្រះគម្ពីរមួយឈុតដាក់នៅលើតុ ។ គាត់អាចដឹងថា វាជារតនៈសម្បត្តិមួយ ដែលមានគូសចំណាំយ៉ាងល្អនៅក្នុងកូឡោនៗ ។ ទំព័រខ្លះ [ធ្លុះ] រហែករយ៉េរយ៉ៃ ។ គម្របបានដាច់ចេញ ។
គាត់បានកាន់ព្រះគម្ពីរក្នុងដៃរបស់គាត់ ហើយបានបើកថ្នមៗ ។ នៅពេល [គាត់បានបើកវាឡើង គាត់បានរកឃើញ] ក្រដាសបង់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ សន្លឹកពណ៌លឿង ។ [គាត់] អាចមើលឃើញថា នៅក្នុងប្រទេស ដែល [ប្រាក់មួយដុល្លារ] មានតម្លៃស្មើមាស នោះបងស្រី អាប៊ី ធូរេយ បានបង់ដង្វាយមួយភាគដប់របស់គាត់មួយដុល្លា មួយដុល្លារទៀតទៅមូលនិធិអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយមួយដុល្លាទៀតសម្រាប់ដង្វាយតមអាហារសម្រាប់នរណាដែល « ក្រីក្រពិត » នោះជាអ្វីដែលគាត់សរសេរ ។
ភ្ញៀវនោះបានបិទគម្ពីររបស់បងស្រី ធូរេយ ហើយបានគិត ពេលគាត់ឈរនៅជាមួយនឹងម្ដាយជនជាតិអាហ្វ្រិកដ៏ស្មោះត្រង់រូបនេះថា គាត់កំពុងឈរនៅដីដ៏ពិសិដ្ឋ ។១១
គ្រាន់តែការទទួលពរជ័យនៃដង្វាយតមអាហាររបស់អ្នក និងខ្ញុំ អាចផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្ត ដូច្នេះការតមអាហារពិតជាល្អសម្រាប់អ្នកដទៃ ។ សូម្បីតែកុមារតូចម្នាក់ក៏អាចដឹងផងដែរ ។
កុមារតូចៗជាច្រើន និងមជ្ឈិមវ័យមួយចំនួន ប្រហែលជាតាមមូលហេតុផ្ទាល់ខ្លួន អាចនឹងឃើញថាវាលំបាកដើម្បីតមអាហាររយៈពេល ២៤ ម៉ោង ។ ក្នុងពាក្យរបស់អេសាយ ការតមអាហារអាច « ធ្វើឲ្យពិបាកដល់ព្រលឹងរបស់[ ពួកគេ ] » ។ ឪពុកម្ដាយវៃឆ្លាតស្គាល់នូវលទ្ធភាពនោះ ហើយបានធ្វើតាមដំបូន្មានរបស់ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធដោយយកចិត្តទុកដាក់ថា ៖ « វាល្អប្រសើរដើម្បីបង្រៀនពួកគេអំពីគោលការណ៍ ហើយទុកឲ្យពួកគេគោរពតាមវា នៅពេលពួកគេបានធំឡើងដឹងក្ដីល្មមនឹងជ្រើសរើសដោយឆ្លាតវៃ » ។១២
ខ្ញុំបានឃើញពរជ័យនៅក្នុងពាក្យទូន្មាននោះថ្មីៗនេះ ។ ចៅប្រុសម្នាក់របស់ខ្ញុំ បានឃើញថា ការតមអាហាររយៈពេល ២៤ ម៉ោងគឺវាហួសពីកម្លាំងនៃការស៊ូទ្រាំរបស់គាត់ ។ ប៉ុន្តែឪពុកម្ដាយដ៏ឈ្លាសវៃរបស់គាត់ នៅតែបង្រៀនគោលការណ៍នេះដក់ជាប់ក្នុងចិត្តកូន ។ មិត្តភក្ដិនៅសាលារៀនរបស់គាត់ម្នាក់ បានបាត់បង់បងប្អូនជីដូនមួយវ័យក្មេងដោយការស្លាប់ដោយចៃដន្យក្នុងពេលថ្មីៗ ។ ចៅប្រុសខ្ញុំបានសួរដល់ម្ដាយគាត់នៅថ្ងៃតមអាហារថា តើមិត្តរបស់គាត់នឹងមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយទេ បើគាត់បន្ដតមអាហារសម្រាប់គេនោះ ដែលពេលសួរនោះប្រហែលជាគាត់ពិបាកនឹងស៊ូទ្រាំហើយមើលទៅ ។
សំណួររបស់គាត់គឺជាការបញ្ជាក់អំពីដំបូន្មានរបស់ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ ។ ចៅខ្ញុំបានមកដល់ចំនុចមួយដែលគាត់ពុំគ្រាន់តែយល់គោលការណ៍នៃការតមអាហារប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ត្រូវបានចាក់ឬសនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់ផងដែរ ។ គាត់បានដឹងថា ការតមអាហារ និងការអធិស្ឋានរបស់គាត់ នឹងនាំទៅរកពរជ័យមកពីព្រះសម្រាប់នរណាម្នាក់ដែលខ្វះខាត ។ បើគាត់រស់នៅតាមគោលការណ៍ឲ្យញឹកញាប់គ្រប់គ្រាន់ នោះវានឹងនាំឲ្យមានឥទ្ធិពលដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនគាត់ ដូចបានសន្យាដោយព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់នឹងមានពរជ័យនៃព្រះចេស្ដារខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីទទួលការបំផុសគំនិត និងសមត្ថភាពកាន់តែអស្ចារ្យដើម្បីទប់ទល់នឹងការល្បួង ។
យើងពុំដឹងនូវមូលហេតុទាំងអស់ថា ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងចូលទីរហោស្ថានដើម្បីតមអាហារ និងអធិស្ឋាននោះទេ ។ ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់ យើងបានដឹងពីឥទ្ធិពលមួយគឺថា ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានឈ្នះលើការល្បួងរបស់សាតាំងទាំងស្រុង ដែលវាល្បួងទ្រង់ឲ្យប្រើព្រះចេស្ដាជាព្រះរបស់ទ្រង់ផ្លូវខុសនោះ ។
រយៈពេលដ៏ខ្លី ដែលយើងតមអាហារជារៀងរាល់ខែ និងចំនួនដង្វាយដ៏តិចតួចដែលយើងបរិច្ចាគសម្រាប់អ្នកក្រីក្រ អាចផ្ដល់ជាចំណែកនៃការផ្លាស់ប្ដូរតូចមួយនៅក្នុងនិស្ស័យរបស់យើង ថាយើងគ្មានបំណងនឹងធ្វើអាក្រក់ទៀតឡើយ ។ ប៉ុន្តែមានការសន្យាដ៏អស្ចារ្យមួយ ទោះជាយើងធ្វើនូវអ្វីៗដែលយើងអាចដើម្បីអធិស្ឋាន តមអាហារ និងបរិច្ចាគដល់អ្នកទាំងឡាយដែលខ្វះខាតក្ដីថា ៖
«យ៉ាងនោះ ទើបពន្លឺរបស់ឯង នឹងលេចមក ដូចជារស្មីអរុណ ហើយសេចក្ដីសុខស្រួលរបស់ឯង នឹងលេចឡើងជាយ៉ាងឆាប់ ឯសេចក្ដីសុចរិតរបស់ឯង នោះនឹងនាំមុខឯង ហើយសិរីល្អនៃព្រះយេហូវ៉ានឹងការពារពីខាងក្រោយឯង ។
«គ្រានោះ បើឯងអំពាវនាវ ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់នឹងតបឆ្លើយ បើឯងស្រែករក នោះទ្រង់នឹងមានបន្ទូលថា អញនៅឯណេះហើយ » ។១៣
ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យយើងប្រកាសពរជ័យដ៏មហិមាទាំងនោះ សម្រាប់ខ្លួនយើង និងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ។
ខ្ញុំថ្លែងជាសាក្សីថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ថានៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ យើងត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យជួយទ្រង់ ដូចទ្រង់មើលថែដល់អ្នកក្រីក្រតាមមាគ៌ារបស់ទ្រង់ ហើយថាទ្រង់បានសន្យានូវពរជ័យដ៏អស់កល្បជានិច្ច នឹងកើតមានមកពីការជួយរបស់យើង ។ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។