ទស្សនៈវិស័យនៃដំណឹងល្អដ៏អស់កល្ប
អែលឌើរ រ៉ាហ្វល អ៊ី ភីណូ
នៃពួកចិតសិបនាក់
សម្រាប់ការសម្រេចចិត្តដែលទាក់ទងនឹងភាពដ៏អស់កល្ប ការមានទស្សៈវិស័យខាងដំណឹងល្អ គឺជារឿងសំខាន់ ។
ក្នុងវិវរណៈមួយដែលបានប្រទានដល់ម៉ូសេ យើងត្រូវបានប្រាប់អំពីព្រះឆន្ទៈព្រះវរបិតាសួគ៌ថា ៖ « ដ្បិតមើលចុះ នេះហើយជាកិច្ចការរបស់យើង និង សិរីល្អរបស់យើង —គឺដើម្បីនំាឲ្យមានអមតភាព និង ជិវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស » ។១ យោងតាមព្រះបន្ទូលនេះ ព្រះវរបិតាមានព្រះទ័យប្រទានឱកាសដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដើម្បីទទួលបានក្ដីអំណរដ៏ពេញលេញ ។ វិវរណៈថ្ងៃចុងក្រោយសម្ដែងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌បង្កើតផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមាសម្រាប់កូនចៅទ្រង់ទាំងអស់ ជាផែនការដ៏ពិសេស ដើម្បីយើងអាចត្រឡប់ទៅរស់នៅនឹងទ្រង់វិញ ។
ការយល់ដឹងអំពីផែនការនៃសុភមង្គលនេះ ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវទស្សនៈវិស័យអស់កល្បមួយ ហើយជួយយើងឲ្យតម្លៃពិតលើព្រះបញ្ញត្តិ ពិធីបរិសុទ្ធ សេចក្ដីសញ្ញា ថែមទាំងការសាកល្បង និង ការឈឺចាប់ ។
គោលការណ៍គ្រឹះមួយមកពីអាលម៉ា ៖ « ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបព្រះទ្រង់ប្រទានបញ្ញត្តិទាំងឡាយដល់គេ បន្ទាប់ពីបានប្រាប់ឲ្យគេដឹងនូវផែនការនៃសេចក្ដីប្រោសលោះ » ។២
វាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដើម្បីកត់ចំណាំអំពីដំណើការនៃការបង្រៀន ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានបង្រៀន អ័ដាម និង អេវ៉ា ជាដំបូងអំពីផែនការប្រោសលោះ បន្ទាប់មកទ្រង់ប្រទានព្រះបញ្ញត្តិដល់ពួកគាត់ ។
នេះជាសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់ ។ ការយល់ដឹងអំពីផែនការនេះ នឹងជួយមនុស្សឲ្យគោរពព្រះបញ្ញត្តិ សម្រេចចិត្តបានកាន់តែប្រសើរ និងមានគោលដៅត្រឹមត្រូវ ។
អំឡុងពេលខ្ញុំបម្រើក្នុងសាសនាចក្រ ខ្ញុំបានឃើញការលះបង់ និង ភាពស្មោះត្រង់នៃសមាជិកសាសនាចក្រក្នុងប្រទេសផ្សេងៗគ្នា ដែលប្រទេសខ្លះមានការប៉ះទង្គិចខាងនយោបាយ សង្គម ឬ សេដ្ឋកិច្ច ។ កត្តាតែមួយ ដែលខ្ញុំឃើញសមាជិកស្មោះត្រង់ទាំងនេះមានដូចគ្នា គឺទស្សនៈវិស័យដែលពួកគេមានសម្រាប់ភាពអស់កល្ប ។ ទស្សនៈវិស័យនៃដំណឹងល្អដ៏អស់កល្បនេះ នាំយើងឲ្យយល់ពីតួនាទី ដែលយើងមានក្នុងផែនការព្រះ ដើម្បីទទួលយកភាពលំបាក និង វឌ្ឍនភាពតាមរយៈភាពលំបាកទាំងនោះ ដើម្បីសម្រេចចិត្ត និង ដើម្បីធ្វើឲ្យសក្ដានុពលយើងក្លាយជាគោលការណ៍សំខាន់ក្នុងជីវិត ។
ទស្សនៈវិស័យ គឺជារបៀបដែលយើងមើលឃើញការណ៍ទាំងឡាយពីចម្ងាយ ហើយធ្វើឲ្យយើងរីករាយនឹងតម្លៃដ៏ពិតរបស់វា ។
វាហាក់ដូចជាយើងឈរក្នុងព្រៃ ហើយមានដើមឈើមួយនៅចំពីមុខយើង ។ បើយើងមិនឈានថយក្រោយបន្តិចទេនោះ យើងនឹងមិនអាចវិនិច្ឆ័យបានថា ព្រៃគឺជាអ្វីនោះឡើយ ។ គ្រាមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងព្រៃ អាម៉ាហ្សូន នៅទីក្រុង ឡេទីស្យ៉ា ប្រទេស កូឡុំប៊ី ក្បែរព្រំដែនប្រេស៊ីល និង ប៉េរូ ។ ខ្ញុំពុំអាចដឹងអំពីទំហំព្រៃនោះទេ លុះត្រាតែបានជិះយន្តហោះពីលើ ហើយមើលឃើញនឹងភ្នែក ។
ពេលកូនៗយើងនៅតូច ពួកគេបានមើលប៉ុស្ដិ៍កុមារលើទូរទស្សន៍ ដែលមានកម្មវិធីមួយឈ្មោះថា តើអ្នកអាចមើលឃើញអ្វី ? កាមេរ៉ាបានថតពង្រីកវត្ថុមួយយ៉ាងជិត ហើយកុមារត្រូវទាយថានោះជាអ្វី នៅពេលវត្ថុនោះ ត្រូវបានបង្រួមឲ្យឃើញបន្តិចម្ដងៗដាក់លើអេក្រង់ ។ ពេលវត្ថុទាំងមូលត្រូវបានបង្រួមឲ្យឃើញ នោះអ្នកអាចប្រាប់ដោយងាយថា វាជាសត្វឆ្មា រុក្ខជាតិ ផ្លែឈើមួយចំណិត ជាដើម ។
ខ្ញុំចាំថា ពេលមួយពួកគេបានមើលកម្មវិធីនោះ ហើយវាបានបង្ហាញវត្ថុមួយដែលពង្រីកជិតបំផុត មើលទៅគួរឲ្យខ្ពើម ហើយរអើម តែពេលបង្រួមឲ្យច្បាស់ ពួកគេឃើញថា វាជាភីស្សាមួយដ៏ឆ្ងាញ់ ។ រួចពួកគេពោលមកកាន់ខ្ញុំថា « ប៉ា ទិញភីស្សាដែលឆ្ងាញ់ដូចនោះមួយមក ! » បន្ទាប់ពីពួកគេបានយល់ថា វាជាអ្វីហើយនោះ វត្ថុមួយដែលពីដំបូងមើលទៅមិនគួរឲ្យពេញចិត្ត បែរជាមានការទាក់ទាញនៅទីបំផុតទៅវិញ ។
ខ្ញុំសូមចែកចាយបទពិសោធន៍មួយទៀត ។ ក្នុងផ្ទះយើង ក្មេងៗចូលចិត្តលេងល្បែងផ្គុំរូប ។ យើងទាំងអស់គ្នាប្រហែលសុទ្ធតែធ្លាប់បានលេងល្បែងនេះដែរ ។ ល្បែងនេះខ្លះ បង្កើតឡើងដោយចំណែកតូចៗ ។ ខ្ញុំចាំថា កូនយើងម្នាក់ ( ខ្ញុំសូមមិនបញ្ចេញឈ្មោះ ដើម្បីកុំឲ្យគេស្គាល់គាត់ ) បានផ្ដោតអារម្មណ៍លើចំណែកតូចៗនីមួយៗ ហើយកាលគាត់ពុំអាចដាក់ចំណែកនោះទៅក្នុងចន្លោះត្រឹមត្រូវទេនោះ គាត់តែងខឹងសម្បា ហើយគិតថារូបមួយផ្ទាំងនេះពុំត្រឹមត្រូវទេ ហើយចង់បោះវាចោល ។ ទីបំផុត គាត់យល់ពីរបៀបលេងល្បែងផ្គុំរូប ដែលគាត់យល់ថា ចំណែកនីមួយៗមានចន្លោះរបស់វានៅក្នុងរូបដែលបានផ្គុំរួច ទោះជាគាត់ពុំដឹងថាវាត្រូវនឹងចន្លោះរបស់វាណាមួយក្ដី ។
នេះជារបៀបមួយ ដើម្បីគិតពីផែនការនៃព្រះអម្ចាស់ ។ យើងមិនត្រូវខ្វល់ពីចំណែកតូចៗដាច់ពីគ្នារបស់វានោះទេ តែត្រូវព្យាយាមគិតពីរូបភាពទាំងមូល ដោយរក្សាវាក្នុងគំនិត នូវលទ្ធផលចុងបញ្ចប់ដែលនឹងលេចឡើង ។ ព្រះអម្ចាស់ជ្រាបពីចន្លោះ ដែលចំណែកនីមួយៗត្រូវដាក់ចូល ដើម្បីឲ្យត្រូវនឹងផែនការ។ ព្រះបញ្ញត្តិទាំងអស់សុទ្ធតែមានសារៈសំខាន់ដ៏អស់កល្ប ក្នុងបរិបទនៃផែនការសុភមង្គលដ៏មហិមា ។
វាមានសារៈសំខាន់ក្រៃលែង ថាយើងពុំសម្រេចចិត្តចំពោះតម្លៃដ៏អស់កល្ប ចេញពីទស្សនៈវិស័យនៃជីវិតរមែងស្លាប់ឡើយ ។ សម្រាប់ការសម្រេចចិត្តដែលទាក់ទងនឹងភាពដ៏អស់កល្ប ការមានទស្សៈវិស័យខាងដំណឹងល្អ គឺជារឿងសំខាន់ ។
អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល បានបង្រៀនថា ៖ « ទោះជា ‹ យើងផ្ដោត › ទៅលើក្ដីសង្ឃឹមដ៏ធំ និង ខ្ពស់បំផុតក្ដី តែអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមក្នុងជីវិតនេះអាចផ្សេង ។ យើងអាចនឹងសង្ឃឹមថា បានឡើងប្រាក់ខែ មានការណាត់ជួបពិសេស ជាប់ឆ្នោតតំណាងរាស្ត្រ ឬ មានផ្ទះមួយធំ—ជាការណ៍ដែលអាច ឬ មិនអាចនឹងសម្រេចបាន ។ សេចក្ដីជំនឿលើផែនការព្រះបិតា ផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការតស៊ូ ទោះជាក្ដីសង្ឃឹមរយៈពេលខ្លីទាំងនេះមិនត្រូវបានសម្រេចក្ដី ។ ក្ដីសង្ឃឹមជួយយើងឲ្យ ‹ ចូលរួមយ៉ាងក្លៀវក្លា › ក្នុងបុព្វហេតុល្អៗ ទោះជាក្ដីសង្ឃឹមទាំងនោះហាក់ដូចជាមិនអាចសម្រេចបានក្ដី ( សូមមើល គ. និង ស. ៥៨:២៧ ) »៣
ការគ្មានទស្សនៈវិស័យដ៏អស់កល្ប ឬ បាត់បង់វា អាចនាំយើងឲ្យចាត់ទុកទស្សនៈវិស័យខាងលោកិយ ជាបទដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួន ហើយធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដែលពុំស្របនឹងព្រះឆន្ទៈនៃព្រះ ។
ព្រះគម្ពីរមរមនប្រាប់ពីឥរិយាបថដែល នីហ្វៃ និង លេមិន និង លេមយួល មាន ។ ពួកគេបានរងទុក្ខវេទនា និង ការលំបាកដ៏ច្រើនឥតគណនា ប៉ុន្តែ ផ្នត់គំនិតពួកគេមានសភាពខុសគ្នាស្រឡះ ។ នីហ្វៃពោលថា « ហើយព្រះពរនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានប្រទានមកលើយើងនោះច្រើនណាស់ គឺនៅពេលដែលយើងបានចិញ្ចឹមជីវិតដោយសាច់ឆៅ នៅក្នុងទីរហោស្ថាន នោះប្រពន្ធយើងមានទឹកដោះគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់បំបៅកូនៗ ហើយមានកម្លាំងមាំមួន មែនហើយដូចជាប្រុសៗដែរ ហើយពួកគេបានចាប់ផ្ដើមទ្រាំទ្រនឹងការធ្វើដំណើរដោយពុំបានរអ៊ូរទាំឡើយ » ។៤
ផ្ទុយទៅវិញ លេមិន និង លេមយួល បានរអ៊ូរទាំយ៉ាងខ្លាំង ។ « ហើយលេមិន និង លេមយួល ដែលជាបងបង្អស់ បានរអ៊ូរទាំទាស់នឹងឪពុកគេយ៉ាងដូច្នោះ ។ ហើយពួកគេបានរអ៊ូរទាំពីព្រោះ គេមិនបានដឹងអំពីព្រឹត្តិ្កការណ៍នៃព្រះ ដែលបានបង្កើតពួកគេមក » ។៥ ការមិនបានដឹង ឬ ការមើលស្រាល « ព្រឹត្តិការណ៍នៃ… ព្រះ » គឺជារបៀបនៃការបាត់បង់ទស្សនៈវិស័យដ៏អស់កល្ប ហើយការរអ៊ូរទាំគ្រាន់តែជាសញ្ញាមួយប៉ុណ្ណោះ ។ ទោះជាលេមិន និង លេមយួល បានឃើញអព្ភូតហេតុជាច្រើនជាមួយនីហ្វៃក្ដី ក៏ពួកគេបន្លឺថា ៖ « យើងបានដើររសាត់ព្រាត់នៅក្នុងទីរហោស្ថានអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយប្រពន្ធយើងបានធ្វើការនឿយហត់ ដោយមានផ្ទៃពោះផង ហើយគេបានបង្កើតកូននៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយរងទុក្ខគ្រប់យ៉ាង លើកលែងតែសេចក្ដីស្លាប់ ហើយប្រសិនបើគេបានស្លាប់មុនពេលចាកចេញពីទីក្រុងយេរ៉ូសាឡិម នោះគឺជាប្រសើរជាងត្រូវរងទុក្ខសេចក្ដីវេទនាបែបនេះ » ។៦
ទាំងពីរនេះជាផ្នត់គំនិតខុសគ្នាស្រឡះ ទោះជាពួកគេជួបប្រទះនឹងការលំបាក និង ការទុក្ខវេទនាស្រដៀងគ្នាក្ដី ។ ជាក់ស្ដែង ទស្សនៈវិស័យពួកគេមានសភាពខុសគ្នា ។
ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានសរសេរដូចខាងក្រោមនេះ ៖ « បើយើងចាត់ទុកជីវិតរមែងស្លាប់ ជាភាពស្ថិតស្ថេរទាំងស្រុង នោះការឈឺចាប់ ភាពសោកសៅ បរាជ័យ និង ជីវិតដ៏ខ្លីនេះ នឹងក្លាយជាមហន្តរាយដល់យើង ។ តែបើយើងចាត់ទុកជីវិតជា អ្វីមួយដែលមានតាំងពីមុនកំណើត បន្តទៅបន្ទាប់ពីសេចក្ដីស្លាប់ នោះអ្វីទាំងអស់អាចនឹងទុកជាទស្សនៈវិស័យដ៏ត្រឹមត្រូវ » ។៧
អែលឌើរ ដាវីឌ ប៊ី ហេត បានតំណាលពីជាងចម្លាក់ឈ្មោះ ម៉ៃឃើលលែនជែឡូ ដើម្បីបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃការមើលឃើញអ្វីគ្រប់យ៉ាងក្នុងទស្សនៈវិស័យត្រឹមត្រូវ ៖ « នៅពេលជាងចម្លាក់នោះ ឆ្លាក់ថ្មម៉ាប ក្មេងប្រុសម្នាក់មកមើលគាត់ឆ្លាក់រាល់ថ្ងៃទាំងការអៀនប្រៀន ។ នៅពេលថ្មនោះលេចឡើងជារូបរាង ដាវីឌ បានធ្វើឲ្យពិភពលោកកោតសរសើរ ក្មេងប្រុសនោះបានសួរ ម៉ៃឃើលលែនជែឡូ ថា ‹ តើលោកអាចធ្វើឲ្យវាចេញជារូបរាងនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ? › »៨
ទស្សនៈវិស័យដែលជាងចម្លាក់មើលឃើញក្នុងថ្មម៉ាបនោះ ខុសពីទស្សនៈវិស័យរបស់ក្មេងប្រុសដែលមើលគាត់ឆ្លាក់ ។ ការយល់ឃើញរបស់ជាងចម្លាក់អំពីភាពដែលអាចទៅរួច ដែលមានក្នុងថ្មនោះ ធ្វើឲ្យគាត់បង្កើតបានជាស្នាដៃសិល្បៈមួយ ។
ព្រះអម្ចាស់ជ្រាបពីអ្វី ដែលទ្រង់មានព្រះទ័យចង់សម្រេចជាមួយយើងម្នាក់ៗ ។ ទ្រង់ជ្រាបពីបែបបទ ដែលទ្រង់មានព្រះទ័យចង់សម្រេចក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងគ្មានសិទ្ធិណែនាំដល់ទ្រង់ឡើយ ។ គំនិតទ្រង់ខ្ពស់ជាងគំនិតយើង ។៩
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យើងមានព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់ ដ៏ឧត្ដុងឧត្តម និង ពេញដោយក្ដីករុណា ដែលបានរៀបចំផែនការសម្រាប់ជាសុភមង្គលដ៏អស់កល្បនៃយើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាបុត្រាទ្រង់ និង ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក ។ ខ្ញុំដឹងថា ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន គឺជាព្យាការីរបស់ព្រះ ។ ខ្ញុំថ្លែងរឿងទាំងនេះ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។