ការទន្ទឹងមើលផ្លូវកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ
ដោយ អែលឌើរ ប្រ៊ែន អេក. នែលសុន
នៃពួកចិតសិបនាក់
សូមឲ្យបងប្អូន និង ខ្ញុំ ទទួលបានវិវរណៈដើម្បីដឹងពីមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីទៅរកអ្នកទាំងឡាយដែលវង្វេងបង់ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានចំណាយពេលនៃការបម្រើរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី ដើម្បីបង្រៀនអំពីការព្យាបាល និង ព្រះចេស្ដាប្រោសលោះរបស់ទ្រង់ ។ គ្រាមួយនៅក្នុង លូកា ជំពូកទី ១៥ នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ទ្រង់ត្រូវគេទិតៀនចំពោះការសោយអាហារ និង ចំណាយពេលនៅជាមួយមនុស្សមានបាប ( សូមមើល លូកា ១៥:២ ) ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទាញយកឱកាសពីការទិតៀននេះ ដើម្បីបង្រៀនយើងទាំងអស់គ្នាអំពីមធ្យោបាយក្នុងការប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដែលពុំរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។
ទ្រង់បានមានបន្ទូលតបទៅអ្នកដែលទិតៀនទ្រង់ ដោយសួរសំណួរពីរថា ៖
« ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា បើអ្នកណាមានចៀមមួយរយ តែបាត់មួយ តើមិនទុកចៀមកៅសិបប្រាំបួនឲ្យនៅទីរហោស្ថាន ដើម្បីនឹងទៅតាមរកចៀមមួយ ដែលបាត់ទាល់តែឃើញទេឬអី » ? (លូកា ១៥:៤ ) ។
« ឬមានស្ត្រីឯណា ដែលមានប្រាក់ដប់ដួង បើបាត់មួយ តើមិនអុជចង្កៀង ហើយបោសផ្ទះរកអស់ពីចិត្ត ទាល់តែបានឃើញទេឬអី » ? (លូកា ១៥:8 ) ។
រួចព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពីរឿងប្រដូចនៃកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ។ រឿងប្រដូចនេះ មិនមែនអំពីចៀមមួយរយ ឬ កាក់ដប់ដួងឡើយ តែជាកូនប្រុសដ៏មានតម្លៃមួយរូបដែលបានវង្វេងបង់ ។ តាមរយៈរឿងប្រដូចនេះ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនយើងអ្វីខ្លះ អំពីមធ្យោបាយក្នុងការប្រព្រឹត្ត ពេលមានសមាជិកគ្រួសារម្នាក់មិនរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ?
កូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយនោះប្រាប់ឪពុកថា វាត្រូវការចំណែកមរតកវាឥឡូវនេះ ។ គាត់ចង់ចាកចេញពីសុវត្ថិភាពនៃគេហដ្ឋានរបស់គាត់ និងគ្រួសារ ទៅស្វែងរកខាងលោកិយ (សូមមើល លូកា ១៥:១២–១៣) ។ សូមចំណាំថា ក្នុងរឿងប្រដូចរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនោះ ឪពុកបានឆ្លើយតបនឹងកូនប្រុសនោះវិញដោយក្ដីស្រឡាញ់ ដោយផ្ដល់ឲ្យចំណែកមរតកវា ។ តាមពិតទៅ ឪពុកពិតជាបានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីគាត់អាចបញ្ចុះបញ្ចូលកូនប្រុសនោះកុំឲ្យទៅ ។ ប៉ុន្តែ កាលកូនពេញវ័យនោះបានសម្រេចចិត្តហើយ ឪពុកក៏អនុញ្ញាតឲ្យវាទៅ ។ ពេលនោះឪពុកបានបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះ ហើយគាត់បានមើល និងរង់ចាំ (សូមមើល លូកា ១៥:២០) ។
គ្រួសារខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ស្រដៀងនេះដែរ ។ បងប្អូនប្រុសស្មោះត្រង់ទាំងពីរ បងស្រីដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំ បានចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយឪពុកម្ដាយគួរឲ្យយកតម្រាប់តាម ។ យើងត្រូវបានបង្រៀនដំណឹងល្អក្នុងផ្ទះ យើងបានពេញវ័យ ហើយបងប្អូនយើងទាំងបួននាក់សុទ្ធតែបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយស្វាមី/ភរិយាយើងក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៤ បងស្រីយើង ស៊ូសាន ចាប់ផ្ដើមមិនពេញចិត្តនឹងសាសនាចក្រ និង ការបង្រៀនខ្លះ ។ គាត់រងឥទ្ធិពលពីជន ដែលចំអក ហើយទិតៀនដល់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រកាលពីដំបូង ។ គាត់បានបណ្ដោយឲ្យក្ដីជំនឿលើព្យាការី និង សាវកកំពុងរស់នៅ ចុះអន់ថយ ។ យូរៗទៅ មន្ទិលរបស់គាត់គ្របដណ្ដប់លើក្ដីជំនឿ ហើយគាត់បានសម្រេចចិត្តចេញពីសាសនាចក្រ ។ បងស្រី ស៊ូសាន អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំចែកចាយរឿងរបស់គាត់ ដោយសង្ឃឹមថាអាចនឹងជួយមនុស្សដទៃបាន ។
ពួកបងប្អូនប្រុសខ្ញុំ និង ខ្ញុំ ថែមទាំងម្ដាយមេម៉ាយយើងបានខកចិត្ត ។ យើងគិតមិនដល់ពីអ្វី ដែលអាចនាំឲ្យគាត់បោះបង់ក្ដីជំនឿទាល់តែសោះ ។ ជម្រើសរបស់បងស្រីខ្ញុំ ហាក់ដូចជាបំផ្លាញដួងចិត្តរបស់ម្ដាយយើងដូច្នោះដែរ ។
ពួកបងប្អូនប្រុសខ្ញុំ និង ខ្ញុំបានបម្រើជាប៊ីស្សព និង ប្រធានកូរ៉ុមនានា ហើយយើងមានបទពិសោធន៍រីករាយនឹងជោគជ័យក្នុងវួដ និង សមាជិកកូរ៉ុម កាលយើងទុកចៀមកៅសិបប្រាំបួនចោល ហើយទៅរកចៀមមួយដែលបាត់ ។ ប៉ុន្តែ ជាមួយបងស្រីយើង ការខិតខំមិនដែលស្បើយក្នុងការសង្គ្រោះគាត់ ហើយអញ្ជើញគាត់មកវិញ បានត្រឹមតែរុញគាត់ឲ្យកាន់តែឆ្ងាយទៅៗប៉ុណ្ណោះ ។
ពេលយើងស្វែងរកការណែនាំពីព្រះ អំពីរបៀបយើងអាចប្រព្រឹត្តចំពោះគាត់ដោយត្រឹមត្រូវ វាបង្ហាញថា យើងត្រូវតែយកតម្រាប់តាមឪពុកក្នុងរឿងប្រដូចនៃកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ។ ស៊ូសាន បានសម្រេចចិត្តខ្លួនគាត់ ហើយយើងត្រូវតែឲ្យគាត់ទៅ-- ប៉ុន្តែយើងឲ្យគាត់ដឹង និងទទួលអារម្មណ៍នូវក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះរបស់យើងមានចំពោះគាត់ ។ ដូច្នេះ ដោយក្ដីស្រឡាញ់ និង សណ្ដានចិត្ត យើងឃ្លាំមើល ហើយទន្ទឹងមើលផ្លូវ ។
ម្ដាយខ្ញុំមិនដែលឈប់ស្រឡាញ់ និង ឈប់បារម្ភពីបងស្រី ស៊ូសាន បន្តិចឡើយ ។ រាល់ដងដែលម្ដាយខ្ញុំចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ គាត់បានដាក់ឈ្មោះបងស្រី ស៊ូសាន ទៅក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអធិស្ឋាន ហើយមិនដែលបាត់បង់ក្ដីសង្ឃឹមឡើយ ។ បងប្រុសខ្ញុំ និង ភរិយាគាត់ ដែលរស់នៅក្បែរបងស្រី ស៊ូសាន ជាងគេក្នុងរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា បានអញ្ជើញគាត់ចូលរួមក្នុងកម្មវិធីគ្រួសារជានិច្ច ។ ពួកគេចម្អិនអាហារពេលល្ងាចក្នុងផ្ទះពួកគេ រាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃកំណើតបងស្រី ស៊ូសាន ។ ពួកគេធ្វើឲ្យប្រាកដថា បានរក្សាទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ ហើយឲ្យគាត់ដឹងពីក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះពីពួកគេ ។
ប្អូនប្រុសខ្ញុំ និង ភរិយាគាត់ បានជួយដល់កូនៗបងស្រី ស៊ូសាន ក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ហើយថែរក្សា និង ស្រឡាញ់ពួកគេ ។ ពួកគេធ្វើឲ្យប្រាកដថា កូនៗរបស់គាត់ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យចូលរួមកម្មវិធីជួបជុំគ្រួសារជានិច្ច ហើយកាលចៅស្រីបងស្រី ស៊ូសាន ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ប្អូនប្រុសខ្ញុំនៅទីនោះដើម្បីធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនោះ ។ បងស្រី ស៊ូសាន មានគ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះ និង សួរសុខទុក្ខជាទីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះចុះចាញ់ ។
កាលកូនៗយើងចេញបេសកកម្ម ហើយរៀបការ បងស្រី ស៊ូសាន ត្រូវបានអញ្ជើញ ហើយចូលរួមក្នុងកម្មវិធីគ្រួសារទាំងនេះ ។ យើងព្យាយាម ដោយឧស្សាហ៍ដើម្បីបង្កើតកម្មវិធីគ្រួសារ ដើម្បីបងស្រី ស៊ូសាន និង កូនៗគាត់អាចចូលរួមជាមួយយើង ហើយដឹងថា យើងស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយថាពួកគេជាផ្នែកនៃគ្រួសារយើង ។ កាលបងស្រី ស៊ូសាន ទទួលវិញ្ញាបនប័ត្រកម្រិតខ្ពស់នៅសាកលវិទ្យាល័យ កាលីហ្វូញ៉ា យើងបានទៅចូលរួមអបអរសាទរការទទួលវិញ្ញាបនប័ត្ររបស់គាត់ ។ ទោះជាយើងពុំអាចទទួលយកជម្រើសរបស់គាត់ទាំងអស់ក្ដី យើងពិតជាអាចឱបគាត់ ។ យើងស្រឡាញ់ យើងឃ្លាំមើល ហើយយើងទន្ទឹងមើលផ្លូវ ។
ក្នុងឆ្នាំ ២០០៦ គឺ ១២ ឆ្នាំបន្ទាប់ពីបងស្រី ស៊ូសាន ចេញពីសាសនាចក្រ កូនស្រីយើង ខាធី ផ្លាស់លំនៅជាមួយស្វាមីនាងទៅរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ដើម្បីចូលរៀនសាលាច្បាប់ ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងទីក្រុងតែមួយនឹងបងស្រី ស៊ូសាន ។ ស្វាមី/ភរិយាវ័យក្មេងនេះគិតពីអ៊ំស្រីគេគឺបងស្រី ស៊ូសាន ចំពោះជំនួយ និង ការគាំទ្រ ហើយពួកគេស្រឡាញ់គាត់ ។ បងស្រី ស៊ូសាន បានជួយមើលចៅស្រីយើង លូស៊ី ហើយគាត់បានបង្រៀន លូស៊ី ឲ្យអធិស្ឋានជារៀងរាល់យប់ ។ ថ្ងៃមួយ ខាធី បានទូរសព្ទមក ហើយសួរថាតើខ្ញុំគិតថាបងស្រី ស៊ូសាន នឹងត្រឡប់មកសាសនាចក្រវិញដែរឬទេ ។ ខ្ញុំបានអះអាងថា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាគាត់នឹងត្រឡប់មកវិញ ហើយយើងត្រូវបន្តអត់ធ្មត់តទៅទៀត ។ កាលបីឆ្នាំក្រោយកន្លងផុតទៅ យើងបានបន្តស្រឡាញ់ ឃ្លាំមើល ហើយទន្ទឹងមើលផ្លូវ ។
ប្រាំមួយឆ្នាំកន្លងផុតទៅ ភរិយាខ្ញុំ ម៉ាស្យា បានអង្គុយនៅជួរខាងមុខក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទនេះ ។ ខ្ញុំត្រូវបានគាំទ្រឲ្យធ្វើជាអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅថ្មីមួយរូបនៅថ្ងៃនោះ ។ ម៉ាស្យា ដែលតែងតែមានព្រះវិញ្ញាណគង់នៅជាមួយ បានសរសេរសារមួយឲ្យខ្ញុំថា « អូនគិតថា ដល់ពេលបងស្រី ស៊ូសាន ត្រឡប់មកសាសនាចក្រវិញហើយ » ។ កូនស្រីខ្ញុំ ខាធី បានផ្ដល់យោបល់ឲ្យខ្ញុំចេញពីការប្រជុំ ហើយទូរសព្ទទៅបងស្រី ស៊ូសាន ដើម្បីអញ្ជើញគាត់ឲ្យមើលសន្និសីទទូទៅនៅថ្ងៃនោះ ។
ដោយបានបំផុសគំនិតមកពីស្ត្រីពីររូបនេះ ខ្ញុំដើរចេញទៅបន្ទប់រង់ចាំ ហើយទូរសព្ទទៅបងស្រីខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានផ្ញើរសារជាសំឡេងទៅគាត់ ហើយអញ្ជើញគាត់ឲ្យមើលសម័យប្រជុំនៃសន្និសីទនោះ ។ គាត់បានទទួលសារនោះ ។ យើងរីករាយព្រោះគាត់ត្រូវបានបំផុសឲ្យមើលសម័យប្រជុំសន្និសីទនោះ ។ គាត់បានស្ដាប់ព្យាការី និង ពួកសាវកដែលគាត់ធ្លាប់ស្រឡាញ់កាលពីមុន ។ គាត់បានឮឈ្មោះដែលមិនធ្លាប់ឮពីមុនមកដូចជា ប្រធាន អុជដូហ្វ និង អែលឌើរ បែដណា ឃុក គ្រីស្តូហ្វឺសិន និង អាន់ឌើរសិន ។ អំឡុងពេលនៃបទពិសោធន៍ដែលបញ្ជូនមកពីស្ថានសួគ៌នេះ និងបទពិសោធន៍ផ្សេងៗទៀត ដែលបងស្រីខ្ញុំ-- ដូចជាកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ-- បានដឹងខ្លួន ( សូមមើលលូកា ១៥:១៧) ។ ប្រសាសន៍ព្យាការី និង ពួកសាវក និង ក្ដីស្រឡាញ់ពីគ្រួសារគាត់ បានធ្វើឲ្យគាត់ត្រឡប់មកសាសនាចក្រវិញ ។ ១៥ ឆ្នាំក្រោយមក បងស្រីខ្ញុំដែលវង្វេងបង់ ត្រូវបានរកឃើញហើយ ។ ការឃ្លាំមើល និងការទន្ទឹងមើលផ្លូវបានបញ្ចប់ហើយ ។
បងស្រី ស៊ូសាន រ៉ាយរ៉ាប់បទពិសោធន៍នេះ ដូចជា លីហៃ រ៉ាយរ៉ាប់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនអញ្ជឹង ។ គាត់បានលែងដំបងដែក ហើយឃើញថាគាត់ស្ថិតក្នុងអ័ព្ទនៃសេចក្ដីងងឹត ( សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ៨:២៣ ) ។ គាត់និយាយថា គាត់ពុំដឹងថាខ្លួនបានវង្វេងឡើយ ដរាបដល់ក្ដីជំនឿគាត់បានភ្ញាក់រលឹកដោយពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានបែងចែកយ៉ាងច្បាស់រវាងអ្វីដែលគាត់ជួបប្រទះក្នុងលោកិយ និង អ្វីដែលគ្រួសារគាត់បានផ្ដល់ឲ្យ ។
អព្ភូតហេតុមួយបានកើតឡើងជាងប្រាំមួយឆ្នាំមុន ។ បងស្រី ស៊ូសាន បានបន្តទីបន្ទាល់អំពីព្រះគម្ពីរមរមន ។ គាត់បានទទួលបណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ គាត់បានបម្រើជាអ្នកធ្វើពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ បង្រៀនក្នុងថ្នាក់គោលការណ៍នៃដំណឹងល្អក្នុងវួដរបស់គាត់ ។ បង្អួចស្ថានសួគ៌បានបើកទៅកូនចៅរបស់គាត់ ហើយទោះបីជាមានលទ្ធផលពិបាកៗក្ដី តែវាធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថាពុំទៅណាទេ ។
អ្នករាល់គ្នាមួយចំនួន ដូចជាគ្រួសារនែលសុន មានសមាជិកគ្រួសារដែលវង្វេងផ្លូវរបស់ពួកគេជាបណ្ដោះអាសន្ន ។ ការណែនាំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះដល់អ្នកដែលមានចៀម ១០០ គឺត្រូវទុកកៅសិបប្រាំបួនចោល ហើយទៅសង្គ្រោះចៀមមួយដែលបាត់ ។ ការណែនាំពីទ្រង់ដល់អ្នកដែលមានកាក់ ១០ ដួង ហើយហាត់មួយ គឺត្រូវស្វែងរកឲ្យទាល់តែឃើញ ។ នៅពេលអ្នកដែលវង្វេងបង់ជាកូនប្រុសស្រី បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់អ្នក ហើយពួកគេបានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីសាសនាចក្រ យើងរៀនក្នុងគ្រួសារថា អ្វីដែលយើងអាចធ្វើគឺ យើងស្រឡាញ់បុគ្គលនោះអស់ពីចិត្ត ហើយយើងឃ្លាំមើល យើងអធិស្ឋាន ហើយយើងទន្ទឹងមើលផ្លូវដើម្បីព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់បានលូកមកជួយ ។
ប្រហែលជាមេរៀនសំខាន់បំផុតដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនខ្ញុំតាមរយៈដំណើរការនេះ បានកើតឡើងអំឡុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសាររបស់យើង បន្ទាប់ពីបងស្រីរបស់យើងបានចាកចេញពីសាសនាចក្រ ។ កូនប្រុសរបស់យើង ដេវីឌ ជាអ្នកអាន ពេលយើងបានសិក្សាជុំគ្នាលូកា ១៥។ នៅពេលគាត់អានរឿងប្រដូចអំពីកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ខ្ញុំបានឮខគម្ពីរនេះមានសភាពខុសគ្នានៅថ្ងៃនោះ ជាងពេលខ្ញុំឮកាលពីមុនមក ។ ចំពោះហេតុផលខ្លះ ខ្ញុំតែងគិតអំពីកូនប្រុសដែលនៅឯផ្ទះ ។ នៅពេលដេវីឌអាននៅព្រឹកនោះ ខ្ញុំបានដឹងថា មានរបៀបមួយចំនួនដែលខ្ញុំ គឺដូចជាកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយអញ្ចឹងដែរ ។ យើងទាំងអស់គ្នាបានធ្លាក់ចុះពីសិរីល្អនៃព្រះបិតា (សូមមើលរ៉ូម ៣:២៣) ។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការដង្វាយធួននៃព្រះអង្គសង្គ្រោះមកព្យាបាល ។ យើងទាំងអស់វង្វេង ហើយត្រូវតែត្រឡប់មកវិញ ។ វិវរណៈនេះនៅថ្ងៃនោះ បានជួយខ្ញុំឲ្យដឹងថា បងស្រីខ្ញុំ និង ខ្ញុំទាំងពីរនាក់ត្រូវការក្ដីស្រឡាញ់ និង ដង្វាយធួនព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ បងស្រី ស៊ូសាន និង ខ្ញុំពិតជាបានត្រឡប់មកវិញតាមផ្លូវតែមួយ ។
ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងរឿងប្រដូច ដែលឪពុកបានស្វាគមន៍កូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយរបស់គាត់ពិតជាធ្វើឲ្យរំជួលចិត្តណាស់ ហើយខ្ញុំជឿថា ពួកគេអាចជាការពិពណ៌នាអំពីបទពិសោធន៍ដែលអ្នក និង ខ្ញុំនឹងមានជាមួយព្រះវរបិតា នៅពេលយើងត្រឡប់ទៅស្ថានសួគ៌វិញ ។ ពួកគេបង្រៀនយើងអំពីឪពុកមួយរូប ដែលស្រឡាញ់ ទន្ទឹងមើលផ្លូវ ហើយឃ្លាំមើល ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា ៖ « នោះវាក៏ក្រោកឡើងដើរទៅ លុះឪពុកឃើញពីចម្ងាយហើយ ក៏មានចិត្តអាណិតមេត្តា ហើយរត់ទៅឱបថើបវា » ( លូកា ១៥:២០ ) ។
សូមឲ្យបងប្អូន និង ខ្ញុំទទួលបានវិវរណៈដើម្បីស្គាល់ពីមធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុតក្នុងការជួយអ្នកដែលវង្វេងបង់ ហើយបើចាំបាច់ ត្រូវមានការអត់ធ្មត់ និង ក្ដីស្រឡាញ់មកពីព្រះវរបិតា និង បុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពេលយើងស្រឡាញ់ ឃ្លាំមើល និង ទន្ទឹងមើលផ្លូវកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។