ទ្រង់ជាពន្លឺខ្ញុំ

ដោយ អែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

លទ្ធភាពរបស់យើងដើម្បីឈររឹងមាំ និងពិតត្រង់ ហើយធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយពុំគិតអំពីដំណើរប្រែប្រួលនៃជីវិត គឺត្រូវបានពង្រឹងយ៉ាងអស្ចារ្យដោយក្រុមគ្រួសារសុចរិត និងសាមគ្គីភាពដែលផ្ដោតលើព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងវួដ និងសាខា ។

នារដូវបុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះ យើងគិត ហើយរីករាយចំពោះការប្រោសលោះ ដែលបានប្រទានដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។^១

សម្រែកដែលឮខ្ទរខ្ទារពេញផែនដី ដោយសារតែសេចក្ដីទុច្ចរិតនៃលោកិយ បានបង្កើតឲ្យមានអារម្មណ៍នៃភាពឥតថ្លៃថ្នូរ ។ តាមរយៈទំនាក់ទំនងសម័យទំនើប ឥទ្ធិពលនៃភាពទុចរិត វិសមភាព និង ភាពអយុត្តិធម៌ បន្សល់ទុកនូវអារម្មណ៍ជាច្រើនដែលថា ជីវិតពុំយុត្តិធម៌ ។ ទោះជាការសាកល្បងទាំងនេះកើតមានក្ដី ពួកវាពុំអាចបង្អាក់យើងពីការរីករាយ និង ការប្រារព្ធនឹកចាំពីការទូលអង្វរដ៏ទេវភាពនៃគ្រីស្ទជំនួសឲ្យយើងបានឡើយ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « បានឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ » ។ ដោយចិត្តក្ដួលមេត្តា និង ប្រោសប្រណី ទ្រង់បានទទួលមកលើអង្គទ្រង់នូវអំពើទុច្ចរិត និង ការរំលង ដើម្បីបានប្រោសលោះ ហើយបានបំពេញការទាមទារទាំងឡាយនៃសេចក្ដីយុត្តិធម៌ សម្រាប់អ្នកដែលប្រែចិត្ត ហើយជឿដល់ព្រះនាមទ្រង់ ។^២

ពលិកម្មធួនដ៏លើសលុបនៃទ្រង់ មានសារៈសំខាន់ហួសពីការស្មានរបស់មនុស្សទៅទៀត ។ ទង្វើនៃព្រះគុណនេះ ប្រទានឲ្យយើងនូវភាពសុខសាន្ត ដែលលើសពីការយល់ដឹងយើងទៅទៀត ។^៣

ដូច្នេះ តើយើងអាចប្រឈមមុខនឹងតថភាពដ៏ឃោរឃៅជុំវិញខ្លួនយើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?

ភរិយាខ្ញុំ ម៉ារី ចូលចិត្តផ្កាឈូករ័ត្ន ។ គាត់រីករាយក្នុងចិត្តកាលឃើញវាដុះនៅតាមផ្លូវ ជាកន្លែងដែលគាត់គិតថាវាមិនគួរដុះ ។ មានផ្លូវដីមួយដែលទៅកាន់ផ្ទះលោកតាលោកយាយខ្ញុំ ។ កាលយើងចាប់ផ្ដើមជិះចូលតាមផ្លូវនោះ ម៉ារី តែងបន្លឺថា « តើបងគិតថា យើងនឹងឃើញមានផ្កាឈូករ័ត្នដុះទេនៅថ្ងៃនេះ ? » យើងភ្ញាក់ផ្អើលដែលបានឃើញ ផ្កាឈូករ័ត្នជាច្រើន រីកស្គុះស្គាយក្នុងដីដែលត្រូវបានឈូសឆាយដោយត្រាក់ទ័រចូកព្រិល និង ដោយសម្ភារផ្សេងៗទៀត ដែលដីនោះមិនគួរឲ្យមានផ្កាអាចដុះបាន ។

បន្ថែមលើការដុះក្នុងដីដែលមិនល្អ លក្ខណៈគួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយនៃផ្កាឈូករ័ត្នដែលនៅខ្ចី គឺជារបៀបដែលពន្លកត្រួយនៃផ្កា បែរទៅតាមទិសព្រះអាទិត្យនៅពីលើ ។ ការធ្វើដូចនេះ វាទទួលបានថាមពលចិញ្ចឹមពីព្រះអាទិត្យពីមុនបញ្ចេញផ្កាពណ៌លឿងដ៏ស្រស់របស់វាមក ។

ដូចជាផ្កាឈូករ័ត្ននៅខ្ចីនេះដែរ ពេលយើងដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោកនេះ ដែលជាបុត្រានៃព្រះ នោះយើងរីកចម្រើន ហើយមានសិរីល្អ ទោះជាមានកាលៈទេសៈមិនល្អកើតឡើងជុំវិញខ្លួនយើងក្ដី ។ ទ្រង់ពិតជាពន្លឺ និង ជាជីវិតយើង ។

ក្នុងរឿងប្រដូចនៃស្រូវ និង ស្រងែ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលដល់ពួកសិស្សទ្រង់ថា អ្នកដែលប្រព្រឹត្តបាប និង អំពើទុច្ចរិត នឹងត្រូវយក ចេញ ពីព្រះរាជនគរនៃព្រះបិតា ។^៤ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មានបន្ទូលអំពីអ្នកសុចរិតវិញថា « គ្រានោះ ពួកសុចរិតនឹងភ្លឺដូចជាថ្ងៃ នៅក្នុងនគររបស់ព្រះវរបិតានៃគេ » ។^៥ ក្នុងនាមជាសិស្សនៃព្រះគ្រីស្ទ ចំពោះការរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ឃោរឃៅដែលមានភាពចលាចល យើងអាចរីកចម្រើន ហើយលូតលាស់ទៅមុខបាន នៅពេលយើងចាក់ឫសក្នុងក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយធ្វើតាមការបង្រៀននៃទ្រង់ដោយរាបសា ។

សមត្ថភាពយើងក្នុងការឈរឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួន និង ស្មោះត្រង់ ហើយដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយមិនគិតពីការប្រែប្រួលក្នុងជីវិត ត្រូវបានពង្រឹងយ៉ាងរឹងមាំដោយគ្រួសារសុចរិត និង សាមគ្គីភាពក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងវួដ និង សាខា ។^៦

ម៉ោងនៅឯផ្ទះ

តួនាទីក្រុមគ្រួសារក្នុងផែនការព្រះគឺ « នាំយកសុភមង្គលមកឲ្យយើង ដើម្បីជួយយើងរៀនគោលការណ៍ដ៏ត្រឹមត្រូវក្នុងបរិយាកាសដ៏កក់ក្ដៅមួយ និង ដើម្បីរៀបចំយើងសម្រាប់ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច » ។^៧ ប្រពៃណីដ៏ផូរផង់នៃការប្រតិបត្តិសាសនាក្នុងគេហដ្ឋាន ត្រូវតែជាមូលដ្ឋានគ្រឹះមួយក្នុងជីវិតកូនចៅយើង ។

ពូរបស់ខ្ញុំ វ៉ញ រ៉ូប៊ើត ឃឹមបឹល គឺជាសិស្សពូកែ បានចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ និង អ្នកគប់បាល់ឱបឲ្យសាកលវិទ្យាល័យ ប៊ី.វ៉ាយ.យូ ។ នៅ ថ្ងៃទី ៨ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៤១ គឺនៅថ្ងៃបន្ទាប់ពីការវាយប្រហារលើតំបន់ ភើល ហារប៊ើរ គាត់បានចូលបម្រើជាទាហានជើងទឹកសហរដ្ឋ ។ នៅពេលធ្វើលំហាត់ដើម្បីចូលបម្រើនៅ អាល់បានី រដ្ឋ នូវ យ៉ោក គាត់បានសរសេរអត្ថបទមួយទៅកាន់ទស្សនាវដ្ដី Reader’s Digest ។ ទស្សនាវដ្ដីនោះបានបង់ប្រាក់ឲ្យគាត់ ២០០ ដុល្លា ហើយបានបោះពុម្ពអត្ថបទគាត់ ក្រោមចំណងចំណងជើងថា « ម៉ោងនៅឯផ្ទះ » ចេញក្នុងខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៤៤ ។

អត្ថបទផ្ដល់ទៅទស្សនាវដ្ដី Reader’s Digest ដែលគាត់បានសរសេរក្នុងនាមជាទាហានជើងទឹក មានសេចក្ដីដូច្នេះថា ៖

« ម៉ោងនៅឯផ្ទះ ៖

« ល្ងាចមួយនៅ អាល់បានី រដ្ឋ នូវ យ៉ោក ខ្ញុំបានសួរទាហានជើងទឹកម្នាក់ថា តើម៉ោងប៉ុន្មានហើយ ។ គាត់ទាញយកនាឡិកាដៃធំមួយចេញមក ហើយប្រាប់ថាម៉ោង ‹ ៧:២០ › ។ ខ្ញុំដឹងថា វាយប់ជាងហ្នឹង ។ ខ្ញុំបានសួរថា ‹ នាឡិកាលោកងាប់ហើយ មែនទេ ? ›

« គាត់ឆ្លើយថា ‹ ទេ › ។ ‹ ម៉ោងខ្ញុំនៅតែស្របតាមម៉ោងបទដ្ឋាននៅតាមតំបន់ភ្នំ ។ ខ្ញុំមកពីយូថាហ៍ ភាគខាងត្បូង ។ ពេលខ្ញុំចូលបម្រើទាហានជើងទឹក ប៉ាខ្ញុំបានឲ្យវាមកខ្ញុំ ។ គាត់ថា វានឹងជួយខ្ញុំឲ្យចងចាំពីផ្ទះ ។

« ‹ ពេលនាឡិកាខ្ញុំចង្អុលទៅម៉ោង ៥ ព្រឹក ខ្ញុំដឹងថា ប៉ាកំពុងចេញទៅរឹតទឹកដោះគោ ។ គាត់បានបញ្ចប់ថា ‹ ដល់ពេលយប់ពេលចង្អុលទៅម៉ោង ៧:៣០ ខ្ញុំដឹងថា គ្រួសារទាំងមូលកំពុងអង្គុយជុំវិញតុធំមួយ ហើយប៉ាកំពុងថ្លែងអំណរគុណព្រះសម្រាប់ម្ហូបដែលមានលើតុ ហើយសូមឲ្យទ្រង់មើលថែខ្ញុំ… › ។ ‹ ខ្ញុំអាចដឹងថាវាមានម៉ោងប៉ុន្មាន នៅទីកន្លែងខ្ញុំគិតដោយងាយ ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់ដឹងនោះ គឺថាវាម៉ោងប៉ុន្មានហើយនៅយូថាហ៍ › » ។^៨

បន្ទាប់ពីបានដាក់បញ្ជូននូវអត្ថបទភ្លាម នោះគ្រួសារVaughn ត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅធ្វើកាតព្វកិច្ចតាមសមុទ្រ នៅប៉ាស៊ីហ្វិក ស៊ីធើរ ។ នៅ ថ្ងៃទី ១១ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៤៥ កាលគាត់កំពុងបម្រើលើកប៉ាល់ USS Bunker Hill ក្បែរតំបន់ អូគីណាវ៉ា កប៉ាល់នោះត្រូវបានទម្លាក់គ្រាប់លើដោយយន្តហោះវាយប្រហារចំនួនពីរ^៩ នាវិកជិត ៤០០ នាក់បាត់បង់ជីវិត រួមទាំងលោកពូ វ៉ញ ដែរ ។

អែលឌើរ ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានផ្ដល់នូវក្ដីអាណិតអាសូរដោយអស់ពីចិត្ត ដោយកត់សម្គាល់ពីភាពសក្ដិសមរបស់ Vaughn និងការអះអាងរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា« អស់អ្នកណាដែលស្លាប់ក្នុងយើង នោះនឹងមិនត្រូវភ្លក់សេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីស្លាប់នឹងបានទៅជាសេចក្ដីផ្អែមល្ហែមដល់ពួកគេវិញ » ។^១០ ឪពុករបស់ Vaughn បានថ្លែងដោយទន់ភ្លន់ថា ទោះជា Vaughn ត្រូវបានកប់ទៅក្នុងសមុទ្រក្ដី ក៏ព្រះហស្ថរបស់ព្រះនឹងទទួលVaughn ទៅដំណាក់សួគ៌របស់ទ្រង់ដែរ ។^១១

ម្ភៃប្រាំបីឆ្នាំក្រោយមក ប្រធាន Spencer W. Kimball បានថ្លែងអំពីគ្រួសារ Vaughn នៅក្នុងសន្និសីទទូទៅ ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ខ្ញុំស្គាល់គ្រួសារនេះច្បាស់ណាស់ ។ …ខ្ញុំធ្លាប់លុតជង្គង់អធិស្ឋានដោយអស់ពីចិត្តជាមួយ [ ពួកគេ ] ។ … ការបំពាក់បំប៉នតាមផ្ទះ មានដល់ពរជ័យដ៏អស់កល្បនៃគ្រួសារធំនេះ » ។ ប្រធាន ឃឹមបឹល បានសំណូមពរគ្រប់គ្រួសារ « ឲ្យលុតជង្គង់ចុះ … អធិស្ឋានសម្រាប់កូនប្រុស កូនស្រីរបស់ពួកគេពីរដងក្នុងមួយថ្ងៃ » ។^១២

បងប្អូនប្រុសស្រី យើងយើងមានការអធិស្ឋាន ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ រាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាព និងរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកឲ្យបរិសុទ្ធដោយស្មោះត្រង់ នោះកូនៗរបស់យើង នឹងដឹងថាត្រូវមកផ្ទះនៅពេលណាហើយ ។ ពួកគេនឹងត្រៀមខ្លួនទៅផ្ទះដ៏អស់កល្បនៅស្ថានសួគ៌ ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកគេក្នុងពិភពលោកដ៏លំបាកក្ដី ។ វាចាំបាច់បំផុត ដែលកូនៗយើងត្រូវដឹងថា យើងស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយក្នុងផ្ទះមានសុវត្ថិភាព ។

ស្វាមី និងភរិយាទាំងឡាយ ជាដៃគូស្មើគ្នា ។^១៣ ពួកគេជាមនុស្សផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែមានទំនួលខុសត្រូវបំពេញឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ភរិយាអាចនឹងបង្កើតកូន ដែលប្រទានពរដល់គ្រួសារទាំងមូល ។ ស្វាមីអាចនឹងទទួលបព្វជិតភាព ដែលប្រទានពរដល់គ្រួសារទាំងមូល ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងការប្រជុំប្រឹក្សាគ្រួសារ ភរិយា និង ស្វាមី ជាដៃគូស្មើភាពក្នុងការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់បំផុត ។ ពួកគេសម្រេចពីរបៀបដែលកូនៗនឹងត្រូវបានបង្រៀន និង លត់ដំ ការចំណាយប្រាក់ ទីកន្លែងរស់នៅ និង ការសម្រេចចិត្តដ៏ទៃទៀតជាច្រើន ។ ការសម្រេចចិត្តទាំងនេះត្រូវបានធ្វើឡើងរួមគ្នា បន្ទាប់ពីបានស្វែងរកការណែនាំពីព្រះអម្ចាស់ ។ គោលដៅគឺជាគ្រួសារដ៏អស់កល្បមួយ ។

ពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ បណ្ដុះនិស្ស័យដ៏អស់កល្បនៃគ្រួសារនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់កូនចៅព្រះទាំងអស់គ្នា ។ អ្នកនិពន្ធមិនមែនជាសមាជិកម្នាក់ ដែលខ្ញុំពេញចិត្ត បានថ្លែងដូចនេះថា ៖ « មានរឿងជាច្រើនក្នុងជីវិតដែលមិនចាំបាច់ [ ប៉ុន្តែ ]… គ្រួសារមានសារៈសំខាន់ ចាំបាច់ អស់កល្បបំផុត គឺជាអ្វីមួយដែលត្រូវមើលខុសត្រូវ ហើយថែរក្សា និង ភក្ដី » ។^១៤

សាសនាចក្រជួយយើងឲ្យផ្ដោត ទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះជាគ្រួសាររួបរួមគ្នាមួយ

បន្ថែមពីលើក្រុមគ្រួសារ តួនាទីនៃសាសនាចក្រក៏មានសារៈសំខាន់ដែរ ។ « សាសនាចក្រផ្ដល់ជាអង្គការ និង មធ្យោបាយសម្រាប់ការបង្រៀនដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅដល់កូនចៅរបស់ព្រះទាំងអស់ ។ វាផ្ដល់ដល់អ្នកដែលមានសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព ដើម្បីបម្រើពិធីបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងការលើកតម្កើងដល់អស់អ្នក ដែលសក្ដិសម និងមានឆន្ទៈទទួលយកវា » ។^១៥

នៅលើពិភពលោកនេះ មានការទាស់ទែង និង អំពើទុច្ចរិតដ៏រីករាលដាល និង ការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើវប្បធម៌ខុសៗគ្នា និង វិសមភាព ។ នៅក្នុងសាសនាចក្រ លើកលែងតែអង្គភាពខាងភាសា នោះវួដ និងសាខារបស់យើង គឺនៅតាមភូមិសាស្ត្រ ។ យើងពុំចែកជាថ្នាក់ ឬឋានៈទេ ។^១៦ យើងរីករាយនឹងភាពពិតដែលថា គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងវប្បធម៌ ត្រូវបាននៅចម្រុះគ្នាក្នុងក្រុមជំនុំសុចរិតមួយ ។ គ្រួសារក្នុងវួដយើង មានសារៈសំខាន់ចំពោះវឌ្ឍនភាព សុភមង្គល និង ការខិតខំផ្ទាល់ខ្លួនយើង ដើម្បីក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ។

វប្បធម៌តែងតែបែងចែកមនុស្សឲ្យដាច់ពីគ្នា ហើយពេលខ្លះជាប្រភពនៃហិង្សា និង ការរើសអើងពូជសាសន៍ ។^១៧ ក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន វាក្យសព្ទធ្ងន់ៗមួយចំនួន ត្រូវបានប្រើដើម្បីពិពណ៌នាអំពីពួកអយ្យកោដ៏ទុច្ចរិត ដែលនាំឲ្យមានហិង្សា សង្គ្រាម ទង្វើអាក្រក់ អំពើទុច្ចរិត រួមទាំងការវិនាសនៃប្រជារាស្ត្រ និង ជាតិសាសន៍ ។^១៨

គ្មានចំនុចចាប់ផ្ដើមណាក្នុងបទគម្ពីរល្អប្រសើរជាងនៅ នីហ្វៃទី ៤ ដែលពិពណ៌នាអំពីវប្បធម៌សាសនាចក្រ ដែលសំខាន់ចំពោះយើងទាំងអស់គ្នានោះទេ ។ នៅក្នុង ខ ២ វាមាននៅក្នុងចំណែកថា « នោះប្រជាជនទាំងអស់ បានប្រែចិត្តជឿដល់ព្រះអម្ចាស់ គឺនៅលើផ្ទៃផែនដីទាំងអស់ ទាំងសាសន៍នីហ្វៃ និងសាសន៍លេមិនផង ហើយគ្មានការទាស់ទែងខ្វែងគំនិតគ្នារវាងពួកគេឡើយ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបមានការទាក់ទងគ្នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវ » ។ នៅក្នុង ខ ១៦ យើងអានថា « ហើយពិតជាគ្មានប្រជាជនណា ដែលរីករាយសប្បាយជាងប្រជាជនដែលបានត្រូវបង្កើតដោយព្រះហស្ថនៃព្រះឡើយ » ។ ភាពពិតដែលមិនមានការទាស់ទែងគ្នា បានមកពី « សេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ ដែលបានស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស » ។^១៩ នេះគឺជាវប្បធម៌ ដែលយើងប្រាថ្នាចង់បាន ។

តម្លៃខាងវប្បធម៌ដ៏រុងរឿង និង ជំនឿដ៏យូរអង្វែង គឺជាឫសគល់របស់យើង ។ ប្រពៃណីនៃការលះបង់ អំណរគុណ សេចក្ដីជំនឿ និង សុចរិតភាព គឺត្រូវឲ្យតម្លៃ និង ថែរក្សាឲ្យគង់វង្ស ។ ក្រុមគ្រួសារត្រូវតែសប្បាយរីករាយ និងការពារទំនៀមទំលាប់ ដែលស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿ ។^២០

កត្តាដែលចាំបាច់បំផុតនៃវប្បធម៌ គឺជាភាសារបស់វា ។ នៅទីក្រុង សាន់ ប្រ្វាន់ស៊ីស្កូ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ជាតំបន់ដែលខ្ញុំបានរស់នៅ ដែលមានអង្គភាពដែលនិយាយភាសាចំនួនប្រាំពីរអង្គភាព ។ គោលលទ្ធិរបស់យើងទៅតាមភាសា ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុង កណ្ឌ ៩០, ខ ១១ នៃគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៖ « ដ្បិតនៅថ្ងៃនោះ ហេតុការណ៍នឹងកើតឡើងថា មនុស្សគ្រប់រូបនឹងបានឮភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អ ដោយនូវពាក្យសម្ដីរបស់ខ្លួន និង ដោយនូវភាសារបស់ខ្លួន » ។

ពេលកូនចៅនៃព្រះអធិស្ឋានទៅទ្រង់ជាភាសាកំណើតខ្លួន ភាសានោះផុសមកអំពីដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ។ វាច្បាស់ណាស់ថា ភាសានៃដួងចិត្ត មានតម្លៃចំពោះមនុស្សគ្រប់រូប ។

បងប្រុសខ្ញុំ យ៉ូសែប គឺជាគ្រូពេទ្យ ហើយមានបទពិសោធន៍ជាច្រើ់នឆ្នាំនៅតំបន់ឈូងសមុទ្រសានហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូ ។ មានសមាជិកសាសនាចក្រវ័យចំណាស់ជនជាតិ សាម័រ ម្នាក់ដែលជាអ្នកជំងឺថ្មី បានចូលមកក្នុងការិយាល័យគាត់ ។ គាត់មានការឈឺចាប់ធ្ងន់ធ្ងរ និង បណ្ដាលឲ្យអស់កម្លាំង ។ គាត់ត្រូវបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថា មានគ្រួសតម្រងនោម ហើយការព្យាបាលដ៏ត្រឹមត្រូវ ត្រូវបានធ្វើឡើង ។ សមាជិកស្មោះត្រង់រូបនេះបានបន្លឺថា គោលដៅដំបូងរបស់គាត់គឺចង់ដឹងថាតើមានបញ្ហាអ្វី ដើម្បីគាត់អាចអធិស្ឋានជាភាសា សាម័រ ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ អំពីសុខភាពរបស់គាត់ ។

វាសំខាន់សម្រាប់សមាជិកដើម្បីយល់ដឹងដំណឹងល្អជាភាសានៃដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចអធិស្ឋាន និងធ្វើតាមគោលការណ៍ដំណឹងល្អ ។^២១

ទោះជាមានភាសាជាច្រើន និង ប្រពៃណីវប្បធម៌ដ៏ផូរផង់ និង ខ្ពង់ខ្ពស់ក្ដី ក៏យើងត្រូវតែមានចិត្តជាធ្លុងមួយក្នុងសាមគ្គីភាព និង សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែរ ។^២២ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ថា ៖ « ចូរបណ្ដោយឲ្យមនុស្សគ្រប់រូប គោរពបងប្អូនខ្លួនដូចជាខ្លួនឯងផ្ទាល់ចុះ ។ …ចូររួមគ្នាតែមួយ ហើយបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាមិនរួមគ្នាតែមួយទេ ឈ្មោះថា អ្នករាល់គ្នាពុំមែនជារបស់ផងយើងឡើយ » ។^២៣ ខណៈដែលយើងរក្សាទុកនូវភាពផ្សេងគ្នាខាងវប្បធម៌ត្រឹមត្រូវ នោះគោលដៅរបស់យើង គឺត្រូវមានសាមគ្គីភាពនៅក្នុងវប្បធម៌ ទំនៀមទំលាប់ និងប្រពៃណីនៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាព ។

សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយពុំដែលមានភាពរឹងមាំជាងពេលនេះឡើយ

យើងទទួលស្គាល់ថា សមាជិកខ្លះ មានបញ្ហា និង កង្វល់ នៅពេលពួកគេព្យាយាមពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿ និង ទីបន្ទាល់ខ្លួន ។ យើងគប្បីប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យមានការទិតៀន ឬ វិនិច្ឆ័យចំពោះកង្វល់ទាំងនោះឡើយ—ទោះជាធំ ឬ តូចក្ដី ។ ខណៈពេលនោះដែរ អ្នកដែលមានកង្វល់ទាំងនោះ គប្បីធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាង ដែលពួកគេអាចធ្វើ ដើម្បីស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿ និង ទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួន ។ ការសិក្សា ការពិចារណា ការអធិស្ឋាន និង ការរស់នៅតាមគោលការណ៍ដំណឹងល្អ ដោយការអត់ធ្មត់ រួមទាំងការប្រឹក្សាជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំ សុទ្ធតែជាវិធីប្រសើរបំផុត ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា និង កង្វល់នានា ។

អ្នកខ្លះបានអះអាងថា សមាជិកកាន់តែច្រើនកំពុងដើរចេញពីសាសនាចក្រ ហើយថាមន្ទិល និង ការឥតជំនឿមានកាន់តែច្រើនជាងកាលពីមុន ។ វាមិនពិតនោះទេ ។ សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយពុំដែលមានភាពរឹងមាំជាងពេលនេះឡើយ ។ ចំនួនសមាជិកដែលដកឈ្មោះចេញពីកំណត់ត្រាសាសនាចក្រ តែងតែមានចំនួនតិចបំផុត ហើយជាសំខាន់ក្នុងឆ្នាំថ្មីៗនេះមានកាន់តែតិចជាងពីអតីតកាល ។^២៤ ការរីកចម្រើនក្នុងតំបន់ដែលអាចវាស់វែងបាន មានដូចជា សមាជិកដែលទទួលអំណោទានពិសិដ្ឋ ដែលមានបណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធសុពលភាព មជ្ឈិមវ័យបង់ដង្វាយពេញលេញ និងអ្នកទាំងឡាយដែលបម្រើបេសកកម្ម គឺមានចំនួនយ៉ាងច្រើន ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងម្ដងទៀតថា សាសនាចក្រពុំដែលមានភាពរឹងមាំជាងពេលនេះឡើយ ។ ប៉ុន្តែ « ចូរចាំចុះថា តម្លៃនៃព្រលឹងទាំងឡាយ គឺមហិមាណាស់ចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ » ។^២៥ យើងឈោងទៅជួយមនុស្សគ្រប់រូប ។

បើភាពលំបាកដែលបងប្អូនកំពុងជួបប្រទះនៅពេលនេះ ហាក់ដូចជាមិនអាចរែកពន់បានទេនោះ ចូរចាំអំពីការរងទុក្ខក្នុងសួនគែតសេម៉ានី និង ការទទួលរងទារុណកម្ម និង ការឈឺចាប់នៅកាល់វ៉ារី ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសម្រេចដង្វាយធួនទ្រង់ ជាអ្នកសម្រាលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដែលអាចមានក្នុងជីវិតនេះ ។ ទ្រង់បានធ្វើដើម្បីបងប្អូន ហើយទ្រង់បានធ្វើដើម្បីខ្ញុំ ។ ទ្រង់បានធ្វើដោយសារតែទ្រង់មានព្រះទ័យស្រឡាញ់យើង ហើយទ្រង់គោរពប្រតិបត្តិ និង មានព្រះទ័យស្រឡាញ់បិតាទ្រង់ ។ យើងនឹងត្រូវបានស្រោចស្រង់ពីសេចក្ដីស្លាប់—ទោះជារូបកាយយើងត្រូវកប់ក្នុងជម្រៅសមុទ្រក្ដី ។

ការការពាររបស់យើងនៅក្នុងជីវិតនេះ និងភាពអស់កល្បជានិច្ច នឹងស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីសុចរិតជាបុគ្គល និងជាគ្រួសារ ពិធីបរិសុទ្ធក្នុងសាសនាចក្រ និងការធ្វើតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ នេះគឺជាជម្រករបស់យើងពីព្យុះភ្លៀង ។ ចំពោះបងប្អូនដែលមានអារម្មណ៍ថាឯកោ បងប្អូនអាចឈរដោយរឹងមាំបានក្នុងភាពសុចរិត ដោយដឹងថាដង្វាយធួននឹងការពារ ហើយប្រទានពរដល់បងប្អូនលើសពីលទ្ធភាពដែលអាចយល់បានទៅទៀត ។

យើងគួរចងចាំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ រក្សាសេចក្ដីសញ្ញាយើង ហើយដើរតាមព្រះបុត្រានៃព្រះឲ្យដូចជាផ្កាឈូករ័ត្ននៅខ្ចី ដែលបែរតាមទិសព្រះអាទិត្យដូច្នោះដែរ ។ ការដើរតាមពន្លឺ និង គំរូនៃទ្រង់ នឹងនាំមកនូវក្ដីអំណរ សុភមង្គល និង ភាពសុខសាន្ត ។ ដូច ទំនុកដំកើង ២៧ និងទំនុកតម្កើងជាទីពេញចិត្ត បានប្រកាសថា « ព្រះអម្ចាស់គឺជាពន្លឺ និងជាសេចក្ដីសង្គ្រោះខ្ញុំ » ។^២៦

នាចុងសប្ដាហ៍បុណ្យអ៊ីស្ទើរនេះ ខ្ញុំសូមធ្វើសាក្សីក្នុងនាមជាសាវកមួយរូបនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ អំពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ ។ ខ្ញុំស្គាល់ព្រះសូរសៀងទ្រង់ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ និងភាពពិតនៃដង្វាយធួន នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។