មួយថ្ងៃទៀត
យើងទាំងអស់គ្នាមាន « ថ្ងៃនេះ » ដើម្បីរស់នៅ ហើយគន្លឹះដើម្បីធ្វើឲ្យថ្ងៃរបស់យើងជោគជ័យ គឺការមានឆន្ទៈលះបង់ ។
កាលពីរបីឆ្នាំមុន មិត្តរបស់ខ្ញុំមានកូនដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះថា ព្រិកហាំ ។ បន្ទាប់ពីកំណើតរបស់គាត់ គាត់មានជំងឺដែលកម្រមានមួយដែលហៅថា ហាន់ធើរ ស៊ីនដ្រុម ដែលមានន័យថា ព្រិកហាំ នឹងមានជីវិតខ្លីគួរឲ្យសោកស្ដាយ ។ មានថ្ងៃមួយនៅពេលដែលព្រិកហាំ និងគ្រួសាររបស់គាត់ទៅលេងនៅបរិវេណព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រិកហាំបានប្រកាសនូវឃ្លាដ៏ជាក់លាក់មួយដែលគាត់និយាយពីរដងថា « មួយថ្ងៃទៀត » ។ នៅថ្ងៃស្អែកឡើង ព្រិកហាំ បានស្លាប់ទៅ ។
ខ្ញុំបានទៅមើលផ្នូររបស់ព្រិកហាំពីរបីដងហើយ ហើយរាល់ពេលដែលខ្ញុំទៅ ខ្ញុំបានសញ្ជឹងគិតអំពីឃ្លាថា « មួយថ្ងៃទៀត » ។ ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ថា តើវាមានន័យយ៉ាងណា តើនឹងមានឥទ្ធិពលអ្វីមកលើជីវិតខ្ញុំដើម្បីដឹងថា ខ្ញុំមានតែមួយថ្ងៃទៀតដើម្បីនៅរស់នោះ ។ តើខ្ញុំនឹងប្រព្រឹត្តដាក់ភរិយារបស់ខ្ញុំ កូនរបស់ខ្ញុំ និងអ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើខ្ញុំនឹងអត់ធ្មត់ ហើយមានការគួរសមយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើខ្ញុំអាចថែទាំរូបកាយរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើខ្ញុំនឹងអធិស្ឋាន ហើយស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរដោយក្លៀវក្លាយ៉ាងដូចម្ដេច ? ខ្ញុំគិតថា តាមរបៀបណាមួយនោះ យើងទាំងអស់គ្នានៅត្រង់ចំណុចណាមួយនោះនឹងដឹងខ្លួនថា មាន « មួយថ្ងៃទៀត »—ជាការដឹងថា យើងត្រូវតែប្រើពេលវេលាដែលយើងមានដោយឆ្លាតវៃ ។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងអានរឿងរបស់ហេសេគា ជាស្ដេចពួកយូដា ។ ព្យាការីអេសាយបានប្រកាសទៅហេសេគាថា ជីវិតរបស់ហេសេគាហៀបនឹងបញ្ចប់ហើយ ។ នៅពេលទ្រង់ស្ដាប់ឮពាក្យរបស់ព្យាការី ហេសេគាបានចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានបានទូលអង្វរ ហើយព្រះកន្សែងជាខ្លាំង ។ នៅក្នុងករណីនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានបន្ថែមអាយុ ១៥ ឆ្នាំទៀតដល់ជីវិតហេសេគា ។ ( សូមមើល អេសាយ ៣៨:១–៥ ) ។
ប្រសិនបើយើងត្រូវបានប្រាប់ថា យើងមានពេលខ្លីដើម្បីរស់នៅ នោះយើងក៏នឹងអាចទូលអង្វរសុំឲ្យមានពេលបន្ថែមទៀតក្នុងជីវិតដោយរៀបរាប់អំពីអ្វីដែលយើងគួរបានធ្វើ ឬបានធ្វើផ្សេងពីនោះ ។
នៅក្នុងព្រះប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ មិនថា ព្រះអម្ចាស់កំណត់ពេលវេលាផ្ដល់ឲ្យយើងម្នាក់ៗប៉ុណ្ណាទេ រឿងមួយដែលយើងអាចដឹងច្បាស់គឺថា ៖ យើងទាំងអស់គ្នាមាន « ថ្ងៃនេះ » ដើម្បីរស់នៅ ហើយគន្លឹះដើម្បីធ្វើឲ្យថ្ងៃរបស់យើងបានជោគជ័យ គឺការមានឆន្ទៈធ្វើការលះបង់ ។
ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា « មើលចុះ ឥឡូវត្រូវបានហៅថា ថ្ងៃនេះ រហូតដល់ការយាងមកនៃកូនមនុស្ស ហើយប្រាកដមែន គឺជាថ្ងៃនៃការបូជា » ( គ. និង ស. ៦៤:២៣ គូសបញ្ជាក់បន្ថែម ) ។
ពាក្យថា បូជា ចេញមកពីពាក្យឡាតាំង sacer ដែលមានន័យថា « ពិសិដ្ឋ » និងពាក្យ facere មានន័យថា « ធ្វើឲ្យ »—ជាពាក្យម្យ៉ាងទៀតថា ធ្វើឲ្យពិសិដ្ឋ ដើម្បីនាំកិត្តិយសដល់ពួកគេ ។
« ពលិកម្មនាំមកនូវពរជ័យពីស្ថានសួគ៌ » ( « សរសើរដល់លោក » ទំនុកតម្កើង លេខ ១៣១ ) ។
តើការលះបង់នាំឲ្យថ្ងៃរបស់យើងមានអត្ថន័យ និងពរជ័យតាមរបៀបណា ?
ទីមួយ ការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួនពង្រឹងយើង ហើយផ្ដល់តម្លៃចំពោះអ្វីៗដែលយើងពលិកម្មនោះ ។
កាលពីជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ នៅថ្ងៃអាទិត្យតមអាហារ មានស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់បានឡើងទៅលើវេទិកាចែកចាយទីបន្ទាល់របស់គាត់ ។ គាត់រស់នៅក្នុងទីក្រុងឈ្មោះថា អ៊ីខ្វីតូស ដែលនៅ ភារ៉ូវៀន អាម៉ាស្សូន ។ គាត់បានប្រាប់យើងថា ចាប់តាំងពីគាត់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក គាត់តែងតែមានគោលដៅចង់ទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធលីម៉ា ប៉េរូ ។ គាត់បានថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ដោយស្មោះត្រង់ ហើយបានសន្សំចំណូលដ៏ស្ដួចស្ដើងរបស់គាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ។
អំណររបស់គាត់ចំពោះការទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងការទទួលពិធីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋទាំងឡាយ បានបង្ហាញតាមពាក្យសម្ដីទាំងនេះថា ៖ « ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំអាចនិយាយថា ទីបំផុតខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទៅឆ្លងកាត់វាំងនន ។ ខ្ញុំជាស្ត្រីដែលមានសុភមង្គលបំផុតក្នុងលោកនេះ ខ្ញុំបានសន្សំប្រាក់ បងប្អូនពុំដឹងទេថាសន្សំយូរប៉ុណ្ណានោះ ដើម្បីទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើររយៈពេលប្រាំពីរថ្ងៃនៅលើទឹកទន្លេ និងរយៈពេល ១៨ ម៉ោងនៅលើឡានក្រុង ទីបំផុតខ្ញុំបាននៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់ ។ នៅពេលចាកចេញពីទីដ៏បរិសុទ្ធនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានធ្វើការលះបង់ទាំងអស់នេះ ដើម្បីខ្ញុំអាចមកដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះខ្ញុំនឹងមិនឲ្យអ្វីណាមួយធ្វើឲ្យខ្ញុំពុំឲ្យតម្លៃចំពោះសេចក្ដីសញ្ញាដែលខ្ញុំបានធ្វើនោះឡើយ បើដូច្នោះវាខ្ជះខ្ជាយណាស់ ។ នេះគឺជាការតាំងចិត្តដ៏មុតមាំបំផុតមួយ ! » ។
ខ្ញុំបានរៀនមកពីបងស្រ្ដីដ៏គួរស្រឡាញ់នេះថា ការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួនគឺជាកម្លាំងដ៏មានតម្លៃដែលពុំអាចកាត់ថ្លៃបាន ដឹកនាំការសម្រេចចិត្ត និងការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់យើង ។ ការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួនដឹកនាំសកម្មភាព ការតាំងចិត្តរបស់យើង ហើយចុះសេចក្ដីសញ្ញា និងផ្ដល់អត្ថន័យចំពោះរឿងពិសិដ្ឋ ។
ទីពីរ ការលះបង់ដែលយើងធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃ និងអ្នកដទៃធ្វើសម្រាប់យើង គឺនាំឲ្យមានពរជ័យដល់មនុស្សទាំងអស់គ្នា ។
កាលខ្ញុំជានិសិត្សពេទ្យធ្មេញ ហិរញ្ញវត្ថុនៃសេដ្ឋកិច្ចមូលដ្ឋានរបស់យើងពុំល្អនោះទេ ។ អតិផរណាបានទម្លាក់តម្លៃរូបិយវត្ថុយ៉ាងខ្លាំងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ។
ខ្ញុំនៅចាំឆ្នាំដែលខ្ញុំបានចុះឈ្មោះនៅក្នុងការហាត់រៀនវះកាត់ ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវមានឧបករណ៍វះកាត់ចាំបាច់ទាំងអស់ពីមុនចុះឈ្មោះនៅត្រីមាសនោះ ។ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានសន្សំប្រាក់ទាំងអស់ ។ ប៉ុន្តែនៅយប់មួយមានអ្វីដ៏អាក្រក់បានកើតឡើង ។ ពេលពួកយើងបានទៅទិញឧបករណ៍បានរកឃើញថា ប្រាក់ដែលយើងត្រូវទិញបានឧបករណ៍ទាំងអស់ ឥឡូវបែរជាល្មមបានត្រឹមតែទិញចន្ទៀសមួយគូប៉ុណ្ណោះ—មិនអាចទិញអ្វីផ្សេងទៀតទេ ។ ពួកយើងបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញដោយដៃទទេ ទាំងដួងចិត្តទុក្ខព្រួយពេលគិតថា ខ្ញុំធ្លាក់មួយត្រីមាសនៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំហើយ ។ តែទោះជាយ៉ាងណា រំពេចនោះ ម្ដាយខ្ញុំបាននិយាយថា « ថេលើរ មកជាមួយម៉ាក់ តោះចេញទៅក្រៅ » ។
ខ្ញុំបានទៅទីក្រុងដែលមានកន្លែងលក់ដូរគ្រឿងអលង្ការជាច្រើន ។ នៅពេលយើងទៅដល់ហាងមួយ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានបើកកាបូបរបស់គាត់យកថង់កាំម្ញីពណ៌ខៀវតូចមួយចេញមក ដែលមានខ្សែកមាសដ៏ស្អាតដែលមានផ្លាកសរសេរថា « ចំពោះកូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ឪពុក ពីឪពុករបស់កូន » ។ វាគឺជាខ្សែកមួយដែលលោកតារបស់ខ្ញុំបានឲ្យទៅម្តាយខ្ញុំនៅថ្ងៃខួបកំណើតមួយរបស់គាត់ ។ គាត់បានលក់វានៅចំពោះមុខខ្ញុំ ។
នៅពេលគាត់ទទួលបានប្រាក់ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា « មានរឿងមួយដែលម៉ាក់ដឹងប្រាកដ គឺថាកូននឹងក្លាយជាទន្ដពេទ្យ ។ តោះទៅទិញឧបករណ៍ទាំងអស់ដែលកូនត្រូវការ » ។ ឥឡូវ តើបងប្អូននឹកស្រមៃថាខ្ញុំក្លាយជានិសិត្សប្រភេទណាចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ? ខ្ញុំចង់ធ្វើជានិសិត្សដ៏ពូកែបំផុត ហើយបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្ញុំឲ្យឆាប់បំផុត ដោយសារខ្ញុំដឹងពីតម្លៃដ៏ធំធេងនៃការលះបង់ដែលម្ដាយខ្ញុំបានធ្វើ ។
ខ្ញុំបានដឹងថា ការលះបង់ដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងបានធ្វើសម្រាប់យើង បានធ្វើឲ្យយើងស្រស់ស្រាយដូចជាទឹកត្រជាក់នៅកណ្ដាលវាលខ្សាច់ដូច្នោះដែរ ។ ការលះបង់ដូច្នេះនាំឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹម និងការលើកទឹកចិត្ត ។
ទីបី ការលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើគឺតូចតាចបើប្រៀបធៀបទៅនឹងការលះបង់របស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ។
តើខ្សែកមាសរបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់មានតម្លៃប៉ុន្មាន បើប្រៀបធៀបនឹងការលះបង់របស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ? តើយើងអាចគោរពដល់ការលះបង់ដ៏គ្មានដែនកំណត់បានដោយរបៀបណា ? ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងអាចចងចាំថា យើងមានមួយថ្ងៃទៀតដើម្បីរស់នៅ និងស្មោះត្រង់ ។ អាមូលេកបានបង្រៀនថា « ចេញមក ហើយចូរកុំធ្វើចិត្តរឹងរូសទៀតឡើយ ដ្បិតមើលចុះ ឥឡូវនេះគឺជាពេលវេលា និងថ្ងៃនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នកហើយ ហេតុដូច្នេះហើយ បើសិនជាអ្នករាល់គ្នាប្រែចិត្ត ហើយពុំធ្វើចិត្តរឹងរូសទេ រំពេចនោះ ផែនការនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដ៏មហិមានឹងបានមកដល់អ្នក » ( អាលម៉ា ៣៤:៣១ ) ។ ជាពាក្យម្យ៉ាងទៀត បើយើងនឹងថ្វាយការលះបង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់នូវចិត្តសង្រេង និងវិញ្ញាណទន់ទាប រំពេចនោះពរជ័យទាំងឡាយនៃផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមា នឹងបើកសម្ដែងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។
ផែនការនៃការប្រោសលោះ គឺមានជាការអរគុណចំពោះការពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដូចទ្រង់បានពិពណ៌នាដោយផ្ទាល់ថា « ពលិកម្មដែលបណ្តាលឲ្យយើង គឺជាព្រះដែលមហិមាលើអ្វីៗទាំងអស់ ត្រូវញ័រដោយសារតែការឈឺចាប់ ហើយត្រូវច្រួចលោហិតចេញពីគ្រប់រន្ធញើស ហើយត្រូវរងទុក្ខព្រមទាំងរូបកាយ និងវិញ្ញាណផង—ហើយដើម្បីកុំឲ្យយើងត្រូវផឹកពែងល្វីង ហើយរួញខ្លាច » ( គ. និង ស. ១៩: ១៨ ) ។
ហើយពីព្រោះតែការពលិកម្មនេះ បន្ទាប់ពីការធ្វើតាមដំណើរការនៃការប្រែចិត្តដោយស្មោះ នោះយើងអាចដឹងថាទម្ងន់នៃកំហុស និងអំពើបាបរបស់យើងត្រូវបានដកចេញ ។ តាមពិត កំហុសឆ្គង ការខ្មាសអៀន ការឈឺចាប់ ការសោកសៅ និងការមើលងាយខ្លួនយើង ត្រូវបានជំនួសដោយមនសិការដ៏ច្បាស់មួយ សុភមង្គល អំណរ និងក្ដីសង្ឃឹម ។
ក្នុងពេលដដែលនេះ នៅពេលយើងគោរព ហើយដឹងគុណចំពោះការពលិកម្មរបស់ទ្រង់ យើងអាចទទួលបានរង្វាស់ដ៏ធំមួយ ដោយមានបំណងប្រាថ្នាដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ដើម្បីក្លាយជាបុត្រាបុត្រីកាន់តែល្អរបស់ព្រះ ដើម្បីនៅឆ្ងាយពីអំពើបាប ហើយរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាដែលពុំដែលបានធ្វើកាលពីមុន ។
ក៏ដូចជាអេណុស បន្ទាប់ពីបានទទួលការអភ័យទោសពីអំពើបាបរបស់លោក យើងនឹងដឹងពីបំណងប្រាថ្នាដើម្បីលះបង់ខ្លួនយើង ហើយស្វែងរកសុខុមាលភាពនៃបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង ( សូមមើលអេណុស ១:៩ ) ។ ហើយយើងនឹងកាន់តែមានឆន្ទៈគ្រប់ « ថ្ងៃមួយទៀត » ដើម្បីធ្វើតាមការអញ្ជើញដែលប្រធាន ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ បានផ្ដល់ឲ្យយើងនៅពេលលោកមានប្រសាសន៍ថា ៖ « ផ្សះផ្សាជម្លោះ ។ ស្វែងរកមិត្តដែលត្រូវបានភ្លេច ។ លុបបំបាត់ភាពសង្ស័យ ហើយជំនួសវិញដោយទំនុកចិត្ត ។… ឆ្លើយដោយទន់ភ្លន់ ។ លើកទឹកចិត្តដល់យុវវ័យ ។ បង្ហាញពីភាពថ្លៃថ្នូទាំងក្នុងពាក្យសម្ដី និងទង្វើ ។ រក្សាការសន្យា ។ បោះបង់ការគុំគួន ។ អភ័យទោសដល់សត្រូវ ។ សូមការអភ័យទោស ។ ព្យាយាមយល់ចិត្ត ។ ពិនិត្យមើលតម្រូវការរបស់អ្នកចំពោះអ្នកដទៃ ។ គិតអំពីនរណាម្នាក់ទៀតជាមុន ។ មានចិត្តល្អ ។ ទន់ភ្លន់ ។ សើចច្រើនជាងមុន ។ បង្ហាញនូវការដឹងគុណរបស់អ្នក ។ ស្វាគមន៍មនុស្សចម្លែក ។ ធ្វើឲ្យដួងចិត្តកុមារបានរីករាយ ។… និយាយពីការស្រឡាញ់របស់អ្នក បន្ទាប់មកនិយាយវាម្ដងទៀត » ( Teachings of Presidents of the Church: Howard W. Hunter [ ឆ្នាំ ២០១៥ ] ទំព័រ ៣២ បានសម្រួលមកពី « What We Think Christmas Is » McCall’s ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៥៩ ទំព័រ ៨២–៨៣ ) ។
ចូរឲ្យយើងបំពេញថ្ងៃរបស់យើងជាមួយនឹងសន្ទុះ និងកម្លាំងដែលការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួន និងការលះបង់ដែលយើងបានធ្វើ ឬការលះបង់ដែលបានទទួលមកពីអ្នកដទៃ ។ ហើយតាមរបៀបដ៏ពិសេសមួយ សូមយើងរីករាយនឹងភាពសុខសាន្ដ និងអំណរដែលការពលិកម្មរបស់ព្រះរាជបុត្រាសំណព្វបានប្រទានដល់យើង មែនហើយ ជាភាពសុខសាន្ដដែលបានថ្លែង នៅពេលយើងអានថា អ័ដាមធ្លាក់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យមានមនុស្សលោក ហើយមានមនុស្សលោក—គឺបងប្អូន—ដើម្បីបងប្អូនអាចមានអំណរ ( សូមមើលនីហ្វៃទី ២ ២:២៥ ) ។ អំណរនោះគឺជាអំណរពិតដែលមានតែការពលិកម្ម និងដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប៉ុណ្ណោះទើបអាចផ្ដល់ឲ្យបាន ។
ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានសុំឲ្យពួកយើងធ្វើតាមទ្រង់ ជឿទ្រង់ ស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលបានបង្ហាញតាមរយៈការពលិកម្មរបស់ទ្រង់នៅគ្រប់ពេលដែលយើងមានឱកាសដើម្បីរស់នៅមួយថ្ងៃទៀត ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។