អំណាចបព្វជិតភាព

ដោយប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក

ទីប្រឹក្សាទីមួយក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ

ការតម្កើងបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធដែលបងប្អូនកាន់មានសារៈសំខាន់ចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់បងប្អូន និងក្នុងការហៅរបស់បងប្អូនក្នុងសាសនាចក្រ ។

បងប្អូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់ យើងបានស្ដាប់ឮការប្រកាសដ៏បំផុសគំនិតមួយមកពីប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ។ យើងបានស្ដាប់ឮការពន្យល់ដ៏សំខាន់មកពីអែលឌើរ គ្រីស្តូហ្វឺសិន ព្រមទាំងមកពីអែលឌើរ រ៉ាសបាន និងប្រធាន អាវរិង ។ សុន្ទរកថាផ្សេងទៀតនារាត្រីនេះ រួមទាំងសុន្ទរកថាមកពីប្រធានណិលសុនផងដែរ នឹងពន្យល់នូវអ្វីដែលបងប្អូននឹងធ្វើនៅពេលនេះក្នុងការទទួលខុសត្រូវរបស់បងប្អូនក្នុងនាមជាថ្នាក់ដឹកនាំ និងអ្នកកាន់បព្វជិតភាពរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ដើម្បីជួយដល់កិច្ចការនោះ ខ្ញុំនឹងរំឭកឡើងវិញនូវគោលការណ៍គ្រឹះមួយចំនួនដែលគ្រប់គ្រងបព្វជិតភាពដែលបងប្អូនកាន់ ។

I.បព្វជិតភាព

បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកគឺជាសិទ្ធិអំណាចដ៏ទេវភាពដែលព្រះបានផ្ទេរមកដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងការ« នាំឲ្យមាន … ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្ស »( ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ នៅឆ្នាំ ១៨២៩ វាត្រូវបានប្រគល់ឲ្យយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងអូលីវើរ ខៅឌើរី ដោយសាវករបស់ព្រះអម្ចាស់ពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន( សូមមើល គ. និង ស. ២៧:១២ ) ។ វាមានភាពពិសិដ្ឋ និងមានអនុភាពលើសពីអ្វីដែលយើងអាចពិពណ៌នាបាន ។

កូនសោបព្វជិតភាពគឺជាអំណាចដើម្បីដឹកនាំការអនុវត្តសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព ។ ដូច្នេះ នៅពេលពួកសាវកបានប្រគល់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកដល់យ៉ូសែប និងអូលីវើរ ពួកលោកក៏បានប្រគល់កូនសោដើម្បី ដឹកនាំការអនុវត្តបព្វជិតភាពដល់ពួកគាត់ផងដែរ( សូមមើល គ. និង ស. ២៧:១២–១៣ ) ។ ប៉ុន្តែពុំមែនកូនសោទាំងអស់ត្រូវបានប្រគល់ឲ្យនៅគ្រានោះទេ ។ កូនសោ និងចំណេះដឹងទាំងអស់ដែលចាំបាច់សម្រាប់« សម័យកាន់កាប់ត្រួតត្រានៃពេលពេញកំណត់ »នេះ( គ. និង ស. ១២៨:១៨ ) ត្រូវបានប្រគល់ឲ្យ« មួយបន្ទាត់ម្ដងៗ »( ខទី ២១ ) ។ ប្រាំពីរឆ្នាំក្រោយមក កូនសោបន្ថែមទៀតត្រូវបានប្រគល់ឲ្យនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធខឺតឡង់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១១០:១១–១៦ ) ។ កូនសោទាំងនេះត្រូវបានប្រគល់ឲ្យដើម្បីដឹកនាំសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពនៅក្នុងកិច្ចការបន្ថែមទៀតដែលត្រូវបានប្រគល់ឲ្យនៅគ្រានោះ ដូចជាពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ។

បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកគឺពុំមែនជាឋានៈ ឬងារមួយនោះទេ ។ វាគឺជាអំណាចដ៏ទេវភាពមួយដែលមានការទុកចិត្តដើម្បីប្រើសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់កិច្ចការរបស់ព្រះសម្រាប់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ។ យើងគួរចងចាំជានិច្ចថា បុរសដែលកាន់បព្វជិតភាពគឺពុំមែនជា« បព្វជិតភាព »នោះទេ ។ វាពុំសមរម្យទេដើម្បីនិយាយថា « បព្វជិតភាព និងស្ត្រី » ។ យើងគួរនិយាយថា « អ្នកកាន់បព្វជិតភាពនិងស្ត្រី » ។

II. ការងារបម្រើ

ឥឡូវនេះ ចូរយើងពិចារណាអំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទរំពឹងចង់បានពីអស់អ្នកដែលកាន់បព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់—ជារបៀបដែលយើងត្រូវនាំយកព្រលឹងមកកាន់ទ្រង់ ។

ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ បានបង្រៀនថា « វាពិតជាបានលើកឡើងថា សាសនាចក្រត្រូវបានរៀបចំឡើងយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ។ បញ្ហាតែមួយគត់គឺថា អង្គការទាំងនេះពុំបានផ្ដោតទាំងស្រុងទៅលើកាតព្វកិច្ចដែលពួកគេមានឡើយ ។ នៅពេលពួកគេបានដឹងពីរឿងដែលពួកគេត្រូវធ្វើទាំងស្រុង នោះពួកគេនឹងបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួនកាន់តែស្មោះត្រង់ ហើយកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នឹងកាន់តែរឹងមាំ ព្រមទាំងកាន់តែមានអនុភាព និងឥទ្ធិពលនៅក្នុងពិភពលោកនេះ » ។

ប្រធាន ស្ម៊ីធ ក៏បានដាស់តឿនថា ៖

« ងារកិត្តិយសដែលព្រះបានប្រទានឲ្យ … ដែលជាប់ទាក់ទងនឹងតំណែង និងលំដាប់មួយចំនួននៃបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធ ពុំត្រូវបានប្រើឬក៏ចាត់ទុកថាជាងារដែលមនុស្សបង្កើតឡើងនោះឡើយ ។ វាពុំមែនសម្រាប់ការតុបតែង ឬការបង្ហាញពីឥទ្ធិពលនោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាការចាត់តាំងមួយទៅកាន់ការបម្រើដ៏រាបសានៅក្នុងកិច្ចការរបស់លោកចៅហ្វាយ ដែលយើងប្រកាសថាយើងបម្រើទ្រង់នោះ ។ …

… យើងកំពុងធ្វើការសម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ព្រលឹង ហើយយើងគួរមានអារម្មណ៍ថា នេះគឺជាកាតព្វកិច្ចដ៏ធំបំផុតដែលបានប្រគល់ដល់យើង ។ ហេតុដូច្នេះហើយ យើងគួរមានឆន្ទៈលះបង់គ្រប់យ៉ាងបើចាំបាច់ ចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្ស និងជោគជ័យនៃនគរព្រះនៅលើផែនដី » ។

III. តំណែងនៃបព្វជិតភាព

នៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ តំណែងនៅក្នុងបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកមានតួនាទីខុសៗគ្នា ។ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ហៅសង្ឃជាន់ខ្ពស់ថាជា « ពួកប្រធាន ឬពួកអ្នកបម្រើ ដែលនៅអចិន្ត្រៃយ៍លើស្តេកផ្សេងៗ ដែលមានពាសពេញទូទៅ »( គ. និង ស. ១២៤:១៣៤ ) ។ វាហៅអែលឌើរថាជា « ពួកអ្នកធ្វើការងារបម្រើដែលនៅអចិន្ត្រៃយ៍ចំពោះសាសនាចក្រ [ របស់ព្រះអម្ចាស់ ] »( គ. និង ស. ១២៤:១៣៧ ) ។ នេះគឺជាការបង្រៀនផ្សេងទៀតស្ដីពីតួនាទីខុសគ្នាទាំងនេះ ។

សង្ឃជាន់ខ្ពស់ម្នាក់ធ្វើជាអធិបតី ហើយចាត់ចែងការណ៍ទាំងឡាយខាងវិញ្ញាណ( សូមមើល គ. និង ស. ១០៧:១០, ១២ ) ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា « ដរាបណាគាត់ត្រូវបានតែងតាំងជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ម្នាក់ [ គាត់ ]គួរមានអារម្មណ៍ថា គាត់ត្រូវមានកាតព្វកិច្ច … ធ្វើជាគំរូនៅចំពោះមុខអ្នកកាន់បព្វជិតភាពទាំងចាស់ទាំងក្មេង ហើយធ្វើជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់អំពីសេចក្ដីសុចរិត ពុំមែនតែតាមរយៈបញ្ញត្តិប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាពិសេសនោះគឺតាមរយៈគំរូ—ដោយផ្ដល់ប្រយោជន៍នៃបទពិសោធន៍ដល់អ្នកកាន់បព្វជិតភាពវ័យក្មេង ហេតុដូច្នោះហើយគាត់នឹងមានអនុភាពនៅក្នុងសហគមន៍ដែលគាត់រស់នៅ » ។

អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនស្ដីពីកាតព្វកិច្ចរបស់អែលឌើរថា « អែលឌើរម្នាក់គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ … គាត់ត្រូវបានផ្ដល់សិទ្ធិដើម្បីបំពេញកាតព្វកិច្ច ហើយតំណាងឲ្យលោកចៅហ្វាយរបស់គាត់ … នៅក្នុងការបម្រើដល់បងប្អូនរបស់គាត់ ។ គាត់គឺជាភ្នាក់ងាររបស់ព្រះអម្ចាស់ » ។

អែលឌើរ ម៉ាក់ខនឃី បានរិះគន់ដល់គំនិតថា អ្នកកាន់បព្វជិតភាពម្នាក់គឺ « អែលឌើរតែប៉ុណ្ណោះ » ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « អែលឌើរគ្រប់រូបនៅក្នុងសាសនាចក្រនេះកាន់បព្វជិតភាពដូចគ្នានឹងប្រធានសាសនាចក្រដែរ… ។ តើអែលឌើរម្នាក់គឺជាអ្វី ? គាត់គឺជាអ្នកគង្វាលម្នាក់ដែលបម្រើនៅក្នុងហ្វូងចៀមរបស់អ្នកគង្វាលចៀមដ៏ល្អ » ។

នៅក្នុងតួនាទីដ៏សំខាន់ដើម្បីបម្រើនៅក្នុងហ្វូងចៀមរបស់អ្នកគង្វាលដ៏ល្អនេះ វាគ្មានភាពខុសគ្នារវាងតំណែងនៃសង្ឃជាន់ខ្ពស់ និងអែលឌើរក្នុងបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកនោះទេ ។ ក្នុង កណ្ឌទី ១០៧ ដ៏អស្ចារ្យនៃគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ព្រះអម្ចាស់ប្រកាសថា « ពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់ តាមរបៀបបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក មានសិទ្ធិដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងតំណែងរបស់ខ្លួន គឺនៅក្រោមការដឹកនាំនៃគណៈប្រធានក្នុងការចាត់ចែងការណ៍ទាំងឡាយខាងវិញ្ញាណ ហើយព្រមទាំងនៅក្នុងតំណែងនៃអែលឌើរ [ ឬនៅក្នុងតំណែងណាមួយក្នុងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ] » ( គ. និង ស. ១០៧:១០ សូមមើលផងដែរ ខទី១២ ) ។

គោលការណ៍សំខាន់បំផុតសម្រាប់អ្នកកាន់បព្វជិតភាពទាំងអស់គឺជាគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀនដោយព្យាការីយ៉ាកុបក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។ បន្ទាប់ពីលោក និងបងប្រុសរបស់លោក យ៉ូសែបត្រូវបានតែងតាំងជាសង្ឃ និងជាគ្រូបង្រៀនដល់ប្រជាជន នោះលោកបានប្រកាសថា « ហើយយើងបានតម្កើងការងាររបស់យើងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ដោយបានទទួលការខុសត្រូវ ទទួលអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ប្រជាជនមកលើក្បាលខ្លួន បើសិនជាយើងមិនបានបង្រៀនពួកគេនូវព្រះបន្ទូលនៃព្រះឲ្យអស់ពីសេចក្ដីព្យាយាមនោះ »( យ៉ាកុប ១:១៩ ) ។

បងប្អូនប្រុស ការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងក្នុងនាមជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពគឺជារឿងដ៏សំខាន់ខ្លាំងណាស់ ។ អង្គការផ្សេងទៀតអាចពេញចិត្តជាមួយនឹងបទដ្ឋាននៃការបំពេញការងារខាងលោកិយនៅក្នុងការផ្ដល់សារ និងការអនុវត្តតួនាទីផ្សេងទៀតរបស់ពួកគេ ។ ប៉ុន្តែយើងដែលជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពរបស់ព្រះមានអំណាចពីព្រះដែលគ្រប់គ្រងការចូលទៅក្នុងនគរសេលេស្ទាលរបស់ព្រះ ។ យើងមានគោលបំណង និងការទទួលខុសត្រូវដែលព្រះអម្ចាស់បានកំណត់នៅក្នុងបុព្វកថាអំពីគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញាដែលបានបើកសម្ដែងមក ។ យើងត្រូវប្រកាសទៅកាន់ពិភពលោកថា ៖

« ដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបអាចនិយាយដោយនូវព្រះនាមនៃព្រះដ៏ជាព្រះអម្ចាស់ គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោក

ដើម្បីឲ្យសេចក្ដីជំនឿអាចបានកើនឡើងនៅលើផែនដីផងដែរ

ដើម្បីឲ្យសេចក្តីសញ្ញាដ៏អស់កល្បអស់កាលជានិច្ចរបស់យើងអាចបានតាំងឡើង

ដើម្បីឲ្យភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អរបស់យើងអាចបានប្រកាសដោយពួកកម្សោយ និងពួករាបទាបដល់អស់ចុងផែនដី » ( គ. និង ស. ១:២០–២៣ ) ។

ដើម្បីបំពេញការទទួលខុសត្រូវដ៏ទេវភាពនេះ យើងត្រូវតែមានភាពស្មោះត្រង់នៅក្នុង« ការតម្កើង »ការហៅ និងការទទួលខុសត្រូវនៃបព្វជិតភាពរបស់យើង ( សូមមើល គ. និង ស. ៨៤:៣៣ ) ។ អែលឌើរ ហារ៉ូលប៊ី លី បានពន្យល់អំពីអត្ថន័យនៃការតម្កើងបព្វជិតភាពថា « នៅពេលមនុស្សម្នាក់ក្លាយជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាព នោះគាត់បានក្លាយជាភ្នាក់ងាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់គួរគិតអំពីការហៅរបស់គាត់ហាក់ដូចជាគាត់ធ្វើការរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែរ ។ នោះគឺជាអត្ថន័យនៃការតម្កើងបព្វជិតភាព » ។

ដូច្នេះហើយ បងប្អូនប្រុស បើព្រះអម្ចាស់ផ្ទាល់សុំឲ្យបងប្អូនជួយបុត្រា ឬបុត្រីម្នាក់របស់ទ្រង់—ដែលទ្រង់បានធ្វើតាមរយៈពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់—តើបងប្អូននឹងធ្វើវាដែរឬទេ ? ហើយបើបងប្អូនធ្វើ តើបងប្អូនធ្វើក្នុងនាមជាភ្នាក់ងាររបស់ទ្រង់ « ធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ »ដោយពឹងផ្អែកលើជំនួយដែលទ្រង់បានសន្យាដែរឬទេ ?

ប្រធាន លី មានការបង្រៀនមួយទៀតអំពីការតម្កើងបព្វជិតភាពថា « នៅពេលបងប្អូនកាន់កែវពង្រីកដាក់លើវត្ថុមួយ វានឹងធ្វើឲ្យវត្ថុនោះមើលទៅធំជាងអ្វីដែលបងប្អូនមើលដោយភ្នែកទទេ នោះគឺជាកែវពង្រីកមួយ ។ ឥឡូវនេះ … បើមនុស្សគ្រប់គ្នាតម្កើងបព្វជិតភាពខ្លួន—ពួកគេធ្វើឲ្យវាធំជាងអ្វីដែលពួកគេធ្លាប់គិតពីមុន ហើយសំខាន់ជាងអ្វីដែលមនុស្សដទៃធ្លាប់គិតទៅទៀត—នោះគឺជាវិធីដែលបងប្អូនតម្កើងបព្វជិតភាពរបស់បងប្អូន » ។

នេះគឺជាគំរូមួយស្ដីពីអ្នកកាន់បព្វជិតភាពម្នាក់ដែលបានតម្កើងការទទួលខុសត្រូវនៃបព្វជិតភាពរបស់គាត់ ។ ខ្ញុំបានឮរឿងនេះមកពីអែលឌើរ ជែហ្រ្វី ឌី អេរិកសុន ជាដៃគូរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសន្និសីទស្តេកមួយនៅរដ្ឋអៃដាហូ ។ ក្នុងនាមជាអែលឌើរវ័យក្មេងដែលបានរៀបការរួច ហើយដោយខ្វល់ខ្វាយអំពីភាពក្រីក្រ និងអារម្មណ៍ដែលមិនអាចបញ្ចប់ឆ្នាំចុងក្រោយនៅសាកលវិទ្យាល័យ ជេហ្វ្រី បានសម្រេចចិត្តបញ្ឈប់ការសិក្សា ហើយទទួលយកការងារដ៏ល្អមួយ ។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ប្រធានកូរ៉ុមអែលឌើររបស់គាត់បានមកផ្ទះរបស់គាត់ ។ លោកប្រធាននោះបានសួរថា « តើប្អូនយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃកូនសោបព្វជិតភាពដែលខ្ញុំកាន់ឬទេ ? » នៅពេលជេហ្វ្រីនិយាយថា គាត់យល់ នោះលោកប្រធាននោះបានប្រាប់គាត់ថា តាំងពីគាត់បានឮថា ជេហ្វ្រីចង់បញ្ឈប់ការសិក្សា នោះព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យគាត់ដេកមិនលក់សោះ ដើម្បីឲ្យគាត់ចែកសារលិខិតនេះដល់ជេហ្វ្រី ៖ « ក្នុងនាមជាប្រធានកូរ៉ុមអែលឌើររបស់ប្អូន ខ្ញុំសូមទូន្មានប្អូនកុំឲ្យបញ្ឈប់ការសិក្សានោះឲ្យសោះ ។ នោះគឺជាសារលិខិតមួយដល់ប្អូនមកពីព្រះអម្ចាស់ » ។ ជេហ្វ្រីបានបន្តការសិក្សា ។ ច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានជួបគាត់ក្នុងនាមជាអ្នកជំនួញដ៏មានជោគជ័យម្នាក់ ហើយបានស្ដាប់ឮគាត់ប្រាប់ទៅកាន់សមាជិកជាអ្នកកាន់បព្វជិតភាពថា « [ ការទូន្មាន ] នោះបានធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ » ។

អ្នកកាន់បព្វជិតភាពម្នាក់បានតម្កើងបព្វជិតភាព និងការហៅរបស់គាត់ ហើយការណ៍នោះបានធ្វើ« ឲ្យមានភាពខុសប្លែក »នៅក្នុងជីវិតនៃកូនចៅម្នាក់ទៀតរបស់ព្រះ ។

IV. បព្វជិតភាពនៅក្នុងគ្រួសារ

រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំបាននិយាយអំពីតួនាទីនៃបព្វជិតភាពនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងនិយាយអំពីបព្វជិតភាពនៅក្នុងគ្រួសារម្ដង ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងកូនសោ ។ គោលការណ៍ដែលថាសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពអាចអនុវត្តបានតែនៅក្រោមការដឹកនាំនៃបុគ្គលដែលកាន់កូនសោសម្រាប់តួនាទីនោះប៉ុណ្ណោះគឺជារឿងដ៏សំខាន់នៅក្នុងសាសនាចក្រ ប៉ុន្តែវាមិនអនុវត្តចំពោះការអនុវត្តសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពនៅក្នុងគ្រួសារទេ ។ ឪពុកម្នាក់ដែលកាន់បព្វជិតភាពធ្វើជាអធិបតីលើគ្រួសាររបស់គាត់តាមរយៈសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពដែលគាត់កាន់ ។ គាត់ពុំចាំបាច់ត្រូវការការដឹកនាំ ឬអនុមតិនៃកូនសោបព្វជិតភាពដើម្បីទូន្មានសមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់ មានការប្រជុំជាគ្រួសារ ផ្ដល់ការប្រសិទ្ធិពរបព្វជិតភាពដល់ភរិយា និងកូនចៅរបស់គាត់ ឬផ្ដល់ពរជ័យនៃការព្យាបាលដល់សមាជិកគ្រួសារ ឬមនុស្សដទៃនោះទេ ។

បើឪពុកទាំងអស់តម្កើងបព្វជិតភាពនៅក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្លួនផ្ទាល់ នោះវានឹងពន្លឿនបេសកកម្មរបស់សាសនាចក្រ ដូចគ្នានឹងរឿងផ្សេងទៀតដែលពួកគេអាចនឹងធ្វើផងដែរ ។ ឪពុកទាំងអស់ដែលកាន់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកគួរគោរពបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ដើម្បីពួកគេនឹងមានអំណាចបព្វជិតភាពប្រសិទ្ធពរដល់សមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកគេ ។ ឪពុកទាំងឡាយក៏គួរអភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងល្អជាមួយគ្រួសារផងដែរ ដើម្បីឲ្យសមាជិកគ្រួសារនឹងចង់សុំការប្រសិទ្ធពរពីឪពុករបស់ពួកគេ ។ ហើយឪពុកម្ដាយគួរលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពឲ្យបានច្រើននៅក្នុងគ្រួសារ ។

ឪពុកទាំងឡាយអើយ សូមដើរតួជា« ដៃគូស្មើភាពគ្នា »នឹងភរិយារបស់បងប្អូន ដូចដែលការប្រកាសដល់គ្រួសារបង្រៀន ។ ហើយឪពុកទាំងឡាយអើយ នៅពេលបងប្អូនមានឯកសិទ្ធិដើម្បីអនុវត្តអំណាច និងឥទ្ធិពលនៃសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពរបស់បងប្អូន សូមធ្វើវា« ដោយការលួងលោម ដោយការអត់ធ្មត់ ដោយការទន់ភ្លន់ និងការស្លូតបូត និងដោយការស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ »( គ. និង ស. ១២១:៤១ ) ។ បទដ្ឋានដ៏ខ្ពស់សម្រាប់ការអនុវត្តសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពនោះគឺសំខាន់បំផុតនៅក្នុងគ្រួសារ ។ ប្រធាន ហារ៉ូល ប៊ី លី បានផ្ដល់ការសន្យានេះក្រោយពីលោកក្លាយជាប្រធានសាសនាចក្រ ៖ « អំណាចបព្វជិតភាពដែលបងប្អូនកាន់នឹងកាន់តែមានភាពអស្ចារ្យជាងពេលណាៗទាំងអស់ នៅពេលវិបត្តិមួយកើតក្នុងគ្រួសាររបស់បងប្អូន មានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ ឬការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ៗមួយចំនួនត្រូវតែធ្វើឡើង ។… ដោយមានអំណាចបព្វជិតភាព ដែលជាព្រះចេស្ដានៃព្រះដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិគឺជាអំណាចដើម្បីធ្វើអព្ភូតហេតុ បើព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើដូច្នោះ ប៉ុន្តែដើម្បីឲ្យយើងប្រើប្រាស់បព្វជិតភាពនោះបាន នោះយើងត្រូវតែមានភាពស័ក្ដិសមដើម្បីអនុវត្តវា ។ ការមិនបានយល់អំពីគោលការណ៍នេះគឺជាការមិនបានទទួលពរជ័យនៃការកាន់បព្វជិតភាពដ៏អស្ចារ្យនោះ » ។

បងប្អូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់ ការតម្កើងបព្វជិតភាពដ៏បរិសុទ្ធដែលបងប្អូនកាន់មានសារៈសំខាន់ចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់បងប្អូន និងក្នុងការហៅរបស់បងប្អូនក្នុងសាសនាចក្រ ។

ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ ដែលបព្វជិតភាពនេះគឺជារបស់ទ្រង់ ។ តាមរយៈការរងទុក្ខដ៏ធួន ព្រមទាំងពលិកម្ម និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ នោះបុរស និងស្ត្រីគ្រប់រូបមាននូវជីវិតអមតៈ និងឱកាសសម្រាប់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ យើងម្នាក់ៗគួរស្មោះត្រង់ ហើយឧស្សាហ៍ព្យាយាមនៅក្នុងការធ្វើចំណែករបស់យើងនៅក្នុងកិច្ចការដ៏ធំរបស់ព្រះ ជាព្រះវរបិតារបស់យើង ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។