Ons gezin, ons thuis
Dankbaar voor tempelverbonden
De auteur woont in Arizona (VS).
Ik had te horen gekregen dat mijn ongeboren zoontje zou sterven. Was er iets wat mijn verdriet kon verzachten?
Toen ik veertien weken zwanger was van ons derde kind vertelden de dokters ons dat het een miskraam zou worden omdat het kind longproblemen had. Dat was verschrikkelijk nieuws. Ik voelde me overmand door verdriet, doodsbang en onzeker over de toekomst. Die avond gingen mijn man en ik met een bezwaard hart en tranen in de ogen naar de tempel. We verlangden naar antwoorden, leiding en kracht, en we wisten dat we in de serene rust van de tempel dichter tot de Heer konden komen. We waren verbaasd over de gemoedsrust die we in de celestiale zaal voelden. Ik wist dat zelfs al zou dit kindje niet op aarde blijven, alles goed zou komen.
Later knielde ik neer en stortte mijn hart voor mijn hemelse Vader uit. Ik vertelde Hem dat ik begreep dat ons zoontje hier niet zou blijven, maar dat ik zo mogelijk enkele specifieke zegeningen verlangde. Ik beloofde ook dat ik toch mijn geloof trouw zou blijven, zelfs al kreeg ik die zegeningen niet. Ik vroeg dat ons zoontje wat langer bij ons mocht blijven, zelfs al was het maar even, tot ons hele gezin hem hem kon vasthouden. De artsen hadden gezegd dat hij, als hij op wonderbaarlijke wijze toch geboren werd, paars zou zijn. Ik bad dat ons kindje een normale roze huidskleur mocht hebben, zodat onze andere zoontjes niet bang zouden zijn om hun broertje vast te houden. Ik vroeg de Heer om ons te zegenen dat we na de dood van het kindje, dat we Brycen zouden noemen, onze eeuwige band niet zouden vergeten.
De weken verstreken en de artsen stonden versteld van Brycens ontwikkeling, maar lieten er geen twijfel over bestaan dat hij na de geboorte niet lang zou leven. Ik had onbeschrijflijk verdriet omdat we hem kwijt zouden raken, maar ik was ook erg blij omdat hij nog groeide. Het was een zware last om deze zoon die niet lang te leven had te dragen. Telkens als men ons naar het geslacht vroeg of wanneer hij uitgerekend was, moest ik doen alsof alles normaal was en voelde ik mij verdrietig. We kochten een controleapparaat waarmee we zijn hartje dagelijks konden horen kloppen. We wilden dat dierbare geluid voortdurend horen. Ik had immens veel verdriet. De verzoening van de Heiland kreeg een nieuwe betekenis voor mij. Ik begreep eindelijk uit eigen ervaring dat Jezus Christus niet alleen voor mijn zonden gestorven was, maar ook alle verdriet en pijn voelde. Hij droeg de last als mijn Heiland samen met me, zodat ik nooit alleen was.
Toen ik 37 weken zwanger was, liet ik me in het ziekenhuis opnemen. Ik wist dat het einde voor Brycen naderde. Het was zowel beangstigend als mooi. De artsen zeiden dat hij maar tien minuten tot een paar dagen zou leven. Ondanks mijn angst voelde ik de geruststelling van de Heer. Brycen Cade Florence werd op 27 januari 2012 geboren. Ik huilde toen hij geboren werd. Hij had een roze huidskleur — zo mooi, zo perfect.
Onze jongens stormden de kamer binnen om hun broertje te zien en vast te houden. We vroegen een fotograaf het ogenblik vast te leggen. Brycen leefde maar 72 minuten. Dat was net lang genoeg om ieder de kans te geven om hem vast te houden en liefde te geven. Het was de enige keer dat we als gezin op aarde allemaal bij elkaar waren, maar het was precies waarop we hadden gehoopt. De jongens kregen niet genoeg van hun broertje. Ze kusten hem, zongen liedjes en smeekten om hem vast te mogen houden. Hij bleef zelfs lang genoeg bij ons om van zijn vader een zegen te krijgen. Mijn man had daarop gehoopt en erom gebeden.
Als gezin weten we dat ‘het goddelijk plan van gelukzaligheid het mogelijk [maakt] dat familiebanden ook na de dood blijven bestaan’ en dat tempelverordeningen en -verbonden ervoor zorgen ‘dat het gezin voor eeuwig verenigd wordt’. (‘Het gezin: een proclamatie aan de wereld’, Liahona, november 2010, p. 129.) Voor ons is ons eeuwig gezin het allerbelangrijkst. Het mooiste aan het evangelie is dat de dood ons niet zal scheiden. We blijven samen op pad.
Dankzij deze beproeving heb ik ingezien dat God zich met details bezighoudt. Hij heeft ons persoonlijk lief. Er zullen beproevingen en moeilijkheden op ons pad komen, maar God kan ze verlichten. Ik ben meer dan ooit dankbaar voor mijn tempelverzegeling aan mijn man en dat onze kinderen in het verbond geboren zijn. Dankzij Gods prachtige plan voor ons gezin, waaronder het oneindige offer van de Heiland, kunnen we weer samen zijn. Ik vraag me vaak af of ik deze moeilijke beproeving zonder die eeuwige waarheid doorgekomen zou zijn. Ik ben zo ontzettend dankbaar voor het getuigenis dat ik dankzij Brycens korte leven gekregen heb. God heeft mijn ogen en hart meer voor zijn zegeningen geopend.