Ik ben dankbaar voor uw voeten
Nicholas Nelson (Texas, VS)
Illustraties Bradley H. Clark
Mijn voeten waren niet echt interessant, dus ik was verbaasd toen Nieves, een nieuw lid in Bolivia, zei dat ze er dankbaar voor was.
‘Ik ben zo dankbaar voor uw voeten’, zei ze in de weken na haar doop.
Nieves had het herstelde evangelie meteen aanvaard, maar toen we haar uitnodigden om zich te laten dopen, aarzelde ze.
Ze legde uit dat ze een pijnlijke huidaandoening had. Als haar huid met koud water in aanraking kwam, leek het wel of er duizenden naalden in haar poriën werden gestoken. Door deze aandoening werd ze ervan weerhouden om zelfs maar de gewoonste dingen te doen, zoals het wassen van groente of het op de hand wassen van kleding.
We legden uit dat het water in de doopvont verwarmd kon worden, en beloofden dat we haar in warm water zouden dopen. Haar gezicht klaarde op, en ze vroeg of ze zich op eerste kerstdag kon laten dopen. Mijn collega en ik vertelden de gemeentepresident over haar huidaandoening, en hij zei dat de vont warm water zou hebben voor de doopdienst.
Maar toen we bij het kerkgebouw aankwamen, was de vont met ijskoud water gevuld! De radeloze gemeentepresident legde uit dat er een misverstand was en dat het water pas veel later warm zou zijn.
Mijn collega en ik wisten dat Nieves zich die dag wilde laten dopen, en we geloofden dat de Heer hetzelfde wilde. We vonden een leeg lokaal en vroegen de Heer in gebed of Hij Nieves wilde helpen, zodat ze toch gedoopt kon worden.
Na het gebed voelden we ons rustig en besloten we met de doopdienst te beginnen. De sprekers waren geweldig, maar ik werd toch zenuwachtig toen ik hoorde: ‘Ouderling Nelson zal nu zuster Nieves dopen.’
Ik probeerde mijn ongemak te verbergen toen ik voorzichtig in het ijskoude water stapte. Nieves pakte mijn hand beet en stak haar voet in het water. Ik bereidde me voor op de schok, maar Nieves gaf geen krimp. Ze stapte rustig in het water en glimlachte naar me.
Na het doopgebed liet ze zich rustig onderdompelen in het koude water. Toen ik haar overeind hielp, had ze een brede glimlach op haar gezicht. Ik voelde me zo dankbaar. Voor mij was haar doop een wonder.
De laatste keer dat ik Nieves zag, zei ze iets dat me duidelijk maakte waarom ze zo’n opmerking over mijn voeten had gemaakt. Ze zei: ‘Ik ben zo dankbaar voor uw voeten, die naar mijn deur zijn gelopen en mij de waarheid hebben gebracht.’
Ik denk altijd aan Nieves en haar nederige geloof en dankbaarheid als ik deze woorden van Jesaja hoor: ‘Hoe lieflijk zijn op de bergen de voeten van hem die het goede boodschapt, die vrede laat horen, die een goede boodschap brengt van het goede, die heil laat horen, die tegen Sion zegt: Uw God is Koning.’ (Jesaja 52:7; zie ook Mosiah 12:21.)