Het begin van een nieuw leven
In de zomer van 2011 stond de familie Wundram op het punt om van Guatemala naar de Verenigde Staten te verhuizen, zodat Carlos Wundram, arts van beroep, verder zou kunnen studeren.
Hij herinnert zich: ‘Toen we op het punt stonden om weg te gaan, werd ik ergens door tegengehouden.’ Zijn vrouw, Adriana, had hetzelfde gevoel. Ze gingen samen in gebed en kregen de bevestiging in hun hart dat ze niet moesten gaan.
Ze annuleerden hun plannen en vroegen zich af wat de Heer voor hen in petto had. Vier maanden later kwamen ze erachter.
Carlos was al vanaf zijn veertiende lid van de kerk, maar was inactief geworden toen hij op 21-jarige leeftijd met zijn universitaire studie begon.
Adriana, die geen lid van de kerk was, wilde al lang met een heilige der laatste dagen trouwen. Een goede vriendin van haar was met een teruggekeerde zendeling getrouwd, een tedere, liefdevolle en attente man. Adriana wilde ook zo’n man.
Toen ze verkering kregen, spraken Adriana en Carlos niet over zijn godsdienst. Maar hij bleek wel veel van dezelfde eigenschappen te hebben als de man van haar vriendin. Hij was geen macho. Toen ze getrouwd waren en kinderen hadden, stelde ze het op prijs dat hij de kinderen in bad deed en luiers verschoonde!
Toen hun drie kinderen opgroeiden, ‘kregen we het gevoel dat we dichter bij God moesten leven’, zegt Carlos. In de christelijke kerk die ze een tijdje bezochten, vonden ze niet waar ze naar op zoek waren. Maar ze bleven het gevoel houden dat ze dichter bij God moesten komen.
Nadat ze hun plannen om naar de Verenigde Staten te verhuizen hadden geannuleerd, besloten ze om hun huis op te knappen. Ze kochten onder andere nieuwe ramen. Ze vonden de man die de ramen kwam installeren, José Mena, meteen heel aardig. Op een dag spraken ze even met hem over godsdienst. Hij zei dat hij lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen was. Carlos zei dat hij daar ook lid van was, maar dat hij al lang niet naar de kerk was geweest.
De volgende keer dat broeder Mena aan de ramen kwam werken, nam hij voor alle gezinsleden een exemplaar van het Boek van Mormon en van de Liahona mee. Toen Carlos het tijdschrift begon te lezen, kreeg hij geestelijke gevoelens die hem bekend voorkwamen. Toen nodigde broeder Mena hen uit om naar een van de open dagen van de Quetzaltenangotempel te komen.
Toen ze in de tempel waren, vroegen de kinderen: ‘Pa, hoe kunnen we lid van deze kerk worden?’ Toen ze weggingen, bleef hun jongste zoon, Rodrigo (10), nog even achter om met de hulp van zijn moeder een kaartje in te vullen om een bezoek van zendelingen aan te vragen.
Het gezin kreeg de zendelingenlessen. ‘Ik wilde graag dat mijn gezin zich zou laten dopen, maar ik wilde ze niet onder druk zetten,’ zegt Carlos. ‘Maar ze voelden zelf de Geest.’
Adriana en de kinderen lieten zich in december 2011 dopen, enkele dagen vóór de inwijding van de Quetzaltenangotempel. ‘De grote zegen die God me heeft gegeven, is dat ik ze kon dopen’, zegt Carlos. Ruim een jaar later is het gezin in de tempel aan elkaar verzegeld, een vreugdevolle ervaring voor hen allen.
De kans om aan elkaar verzegeld te worden
Toen Ana Victoria Hernández, die geen lid van de kerk was, met Belbin Calderón trouwde, was hij wel lid, maar ging hij niet naar de kerk omdat hij op zondag altijd moest werken. Belbin zegt dat hij door een sterk gevoel is teruggekomen. Hij herinnert zich: ‘Ik nam ontslag omdat ik naar de kerk wilde gaan.’ Toen hij weer actief was, merkte zijn vrouw dat hij nederiger werd, en dat er thuis meer eensgezindheid was.
Belbin hoopte dat zijn vrouw ook interesse in het evangelie zou krijgen, maar hij zette haar nooit onder druk. Op een zondag, toen ze de boekenkast aan het afstoffen was, zag Ana Victoria een van Belbins boeken over de geschiedenis van de kerk staan. Nieuwsgierig begon ze erin te lezen. De verhalen over de offers van de pioniers raakten haar diep.
Enkele weken later kwam de Liahona van oktober 2011 uit, een bijzondere uitgave over het Boek van Mormon. Opnieuw uit nieuwsgierigheid begon Ana Victoria het Boek van Mormon te lezen. Ze besefte al snel dat het niet alleen een geschiedenis was, maar dat er ook woorden van profeten in stonden. Ze ging met haar man en kinderen mee naar de avondmaalsdienst.
Toen woonden zij en haar gezin een van de open dagen van de Quetzaltenangotempel bij. Ana Victoria was ontroerd toen ze leerde dat haar gezin voor eeuwig aan elkaar verzegeld kon worden. ‘Dat maakte veel indruk op me. Ik voelde dat ik aan hen verzegeld wilde worden’, herinnert ze zich. Ze volgde de zendelingenlessen en liet zich op 7 december 2011 dopen. Vier dagen later woonde ze de inwijding van de tempel bij.
Broeder en zuster Calderón en hun kinderen zijn in december 2012 in de tempel aan elkaar verzegeld. Ana Victoria zegt dat ze haar vreugde niet onder woorden kan brengen, ‘nu ik weet dat we voor eeuwig bij elkaar kunnen zijn.’ Belbin noemt de zekerheid van hun verzegeling ‘de grootste zegen die ik me kan voorstellen.’
De tempel heeft zijn geest geraakt
Met de bouw van een tempel in Quetzaltenango (Guatemala) ging de droom van Mónica Elena Fuentes Álvarez de Méndez in vervulling. Ze is de dochter van een pionier in de kerk die haar liefde voor het evangelie en alle bijbehorende zegeningen heeft bijgebracht. Haar moeder, Magda Ester Álvarez, had zich in 1953 laten dopen, zes jaar nadat de zendelingen voor het eerst in Guatemala waren aangekomen.
Mónica groeide op in de kerk en trouwde uiteindelijk met een goede man, Enio Méndez, die geen lid van de kerk was. Hij steunde zijn vrouw en dochter in hun kerkactiviteiten en hij bewonderde de leden, maar hij zag er geen heil in om zich te laten dopen. Maar Mónica herinnert zich dat haar moeder haar verteld had dat haar man ooit lid van de kerk zou worden. ‘Ik ben altijd blijven geloven’, zegt ze, hoewel ze geen idee had hoe zijn bekering tot stand zou komen.
Haar moeder vond het altijd heerlijk om af en toe naar de tempel in Guatemala-Stad te gaan, en ze was dolblij toen in 2006 een tempel in Quetzaltenango werd aangekondigd. Maar Magda Álvarez kreeg een ongeneeslijke ziekte en overleed in 2008, voordat er met de bouw van de tempel in Quetzaltenango was begonnen.
Mónica en haar jongvolwassen dochter, Mónica Esther Méndez Fuentes, werkten als gids tijdens de open dagen van de Quetzaltenangotempel. Enio woonde een van de open dagen bij, en zonder dat zij het wisten, ging hij nog twee keer.
Toen ze op de laatste open dag de tempel uitgingen, vroegen Mónica en haar dochter zich af of de voorspelling van Magda Álvarez over Enio ooit uit zou komen.
Enio had altijd gevonden dat het best aanvaardbaar was dat hij lid van zijn kerk was en dat zijn vrouw en dochter lid van hun kerk waren. Als ze elkaars geloof maar respecteerden. Maar na zijn ervaringen met de open dagen van de tempel had hij veel om over na te denken. ‘Zonder wat tegen ze te zeggen, begon ik te vasten en te bidden’, herinnert hij zich. Hij ging de bergen in, waar hij graag over dingen nadacht. ‘Ik vroeg de Heer wat ik moest doen.’ Hij wist natuurlijk wel wat hij moest doen, maar hij moest zijn twijfels uit de weg ruimen.
Enio liet zich in april 2012 dopen — een ontroerende gebeurtenis voor zijn vrouw en zijn dochter.
En in oktober 2013 is het gezin Méndez in de Quetzaltenangotempel aan elkaar verzegeld. Zuster Méndez zei dat ze blij waren dat er een eeuwig doel was bereikt en dat ze hoopten dat ze tot het eind van hun leven getrouw zouden blijven.