Onze plek

Over het uitzicht en het Boek van Mormon praten

Toen ik als zendeling in een kleine stad in Wales werkzaam was, gingen mijn collega en ik langs de deuren in een straat die een van de vele heuvels op ging. Het was een warme zomerdag. Toen we de top van de heuvel bereikten, was het uitzicht prachtig, dus mijn collega en ik besloten om even uit te rusten, van het uitzicht te genieten en weer op krachten te komen.

Toen ik een sinaasappel uit mijn rugzak haalde, zag ik een Chinese vrouw de heuvel op lopen. Ik weet niet waarom, maar ik zwaaide naar haar. Ze zwaaide vriendelijk terug, liep naar ons toe en ging bij ons zitten. We raakten in gesprek, en ze legde uit dat ze naar de top van de heuvel was gekomen om van het uitzicht te genieten, omdat het haar aan God en zijn liefde voor haar deed denken. Ze vertelde ook dat ze op het punt had gestaan om naar China terug te keren toen ze een baan in Wales kreeg aangeboden. Ze had de baan aangenomen en geloofde dat God voor deze baan had gezorgd. Maar ze wist niet waarom.

Vlak na deze eerste ontmoeting gaven we haar de zendelingenlessen bij een nieuw lid thuis. We hadden veel geestelijke ervaringen. Aan een daarvan heb ik de beste herinneringen. We gaven haar een Chinees exemplaar van het Boek van Mormon, met voorin ons getuigenis. De Geest was zo sterk dat ze begon te huilen.

Niet lang daarna werd ik overgeplaatst. Helaas kon ik haar doopdienst niet bijwonen, maar ik voel me altijd gesterkt als ik aan onze eerste ontmoeting op een heuveltop terugdenk.

Jurek Bäder (Duitsland)

Eeuwig samen

‘Ja, ons gezin kan altijd zo blijven door Vaders mooie plan’ (‘Ons gezin kan eeuwig zijn,’ Lofzangen, nr. 204). Ik hou van dit jeugdwerklied, waarin staat dat gezinsleden voor eeuwig aan elkaar verzegeld kunnen zijn. Ik heb gebeden dat ons gezin dat ook mag bereiken, vooral na het overlijden van mijn vader.

Onlangs heeft de Heer mijn gebed verhoord. Mijn moeder, mijn twee broers en ik zijn naar de Manilatempel (Filipijnen) gereisd om aan elkaar en aan mijn vader verzegeld te worden. Het was de eerste keer dat we samen in de tempel waren, en ik kan me nog goed herinneren hoe gelukkig mijn moeder en mijn broers waren. Er heerste een geweldig gevoel van vreugde!

Ik weet dat de tempel het huis van de Heer is en dat de aanwezigen in de tempel het juiste gezag hebben om heilige verordeningen te verrichten. Ik ben zo dankbaar dat ons gezin door die verordeningen weer bij mijn vader kan zijn. Sinds we naar de tempel zijn geweest, proberen we een sterker gezin te zijn en ons uiterste best te doen om onze verbonden na te leven zodat we voor eeuwig bij elkaar kunnen zijn.

Crisanto Coloma (Filipijnen)