We missen Sofía
De auteur woont in Buenos Aires (Argentinië).
In het donker en in pijn bad ik dat mijn zus in orde mocht zijn.
Illustratie Brandon Dorman
In 2012 was ik klaar met mijn seminarie en middelbare school, en er opende zich een nieuwe wereld voor me. Het begin van het jaar was geweldig, vooral het jongerenkamp met meerdere ringen. Ik voelde me gezegend en beschermd door mijn hemelse Vader.
Ik had me jaren voordien voorgenomen op zending te gaan, dus probeerde ik in 2012 zoveel mogelijk te sparen. Dankzij mijn oudere zus, Sofía, kon ik al gauw een baan krijgen in het bedrijf waar ze werkte. Op 22 februari gingen Sofía en ik met de trein naar ons werk. Het was een prachtige dag, maar toen we op onze bestemming aankwamen, hoorde ik een hard geluid, waarna alles donker werd.
Toen ik weer bij bewustzijn kwam, had ik pijn en was ik verward. Zou mijn aardse leven spoedig eindigen? Ik wilde echt blijven leven om bepaalde dingen te ervaren, zoals op zending gaan en een gezin stichten. Dus ik bad en vroeg mijn hemelse Vader of ik mocht blijven leven en een zending vervullen.
Ik lag tussen de wrakstukken van de trein en keek rond, op zoek naar mijn zus, maar ik kon haar niet vinden. Uiteindelijk hoorde ik de brandweermannen die iedereen vroegen om kalm te blijven. Ik voelde hoop in mijn hart. Ik bad dat mijn zus in orde mocht zijn, want ik wist niet waar ze was. Toen ik bad voelde ik me heel vredig. Ik verbeet de pijn die ik voelde en mijn hemelse Vader gaf me de nodige kracht.
Een uur later was ik uit het wrak bevrijd. Ik heb de Heer in dat uur bij me gevoeld. Toen ik naar het ziekenhuis werd gebracht voor een operatie aan mijn been moest ik voortdurend aan mijn zus denken en bleef me afvragen waar ze was. Maar telkens als ik aan haar dacht, voelde ik me rustig.
De volgende dag vertelden mijn ouders me dat Sofía het ongeluk niet had overleefd. Dat nieuws bezorgde me het grootste verdriet dat ik ooit gevoeld heb. Maar tegelijkertijd voelde ik troost en dankbaarheid voor de heilige verbonden die mijn ouders in de tempel gesloten hadden toen ze voor eeuwig aan elkaar verzegeld werden.
Toen ik uit het ziekenhuis thuiskwam, zegende de Heer ons gezin door ons vrienden en familieleden te sturen, die onze engelen waren en ons troostten. Daar ben ik eeuwig dankbaar voor. Dankzij de macht van het priesterschap leerde ik veel sneller dan verwacht weer lopen. Dat lukte me in enkele maanden.
Het evangelie is mooi in elk opzicht. Ik ben zo dankbaar voor tempels en tempelverbonden. Ik weet dat de Heer iets heiligs voor mijn zuster bereid heeft. Het is niet makkelijk om zonder haar te leven, en dat zal het nooit zijn, maar de verzekering en gemoedsrust is sterker dan het verdriet dat we om haar verlies voelen. We missen Sofía met heel ons hart en denken elke dag aan haar. Ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd dat de hemel zonder je familie gewoon geen hemel zou zijn (zie Between Heaven and Earth [DVD, 2005]), en ik getuig dat dit waar is.
God heeft ons lief en laat ons nooit in de steek. In Jesaja 54:10 staat: ‘Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken en het verbond van Mijn vrede zal niet wankelen, zegt de Heere, uw Ontfermer.’