Ջեյնի ճամփորդությունը
Հեղինակն ապրում է Տեխասում (ԱՄՆ):
Նյու Յորք, ԱՄՆ, 1843 թվական
Ջեյն Մաննինգը դիտում էր, թե ինչպես է նավը հեռանում նավահանգստից՝ ուղևորվելով դեպի Էրի լիճը։ Նա այնպիսի զգացողություն ունեցավ, ասես իր երազանքները հեռանում էին դրա հետ։
Ընդամենը մեկ տարի առաջ նա միացել էր Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցուն և որոշել էր տեղափոխվել Նավուի այլ Սրբերի հետ լինելու համար։ Նրա մայրը և ընտանիքի յոթ անդամները ճամփորդել էին նրա հետ Էրի ջրանցքով ցած՝ դեպի Բուֆալո (Նյու Յորք)։ Սակայն Բուֆալոյում նրանց թույլ չտվեցին նավ բարձրանալ մաշկի գույնի պատճառով։
«Հիմա մենք ի՞նչ ենք անելու»,- ցածր ձայնով հարցրեց նրա եղբայրը՝ Իսահակը։
Հարցն արձագանքեց ցրտաշունչ օդում։ Նավուն դեռևս 800 մղոն (1287 կմ) հեռու էր։ Նրանք կարող էին հուսալքվել և բռնել տան ճամփան կամ փորձել ճամփորդել ավելի ուշ։ …
Բայց Ջեյնը չէր կարող սպասել։ Նա գիտեր, որ Մորմոնի Գիրքը ճշմարիտ է։ Աստված կրկին խոսում էր մարգարեների միջոցով։ Նա պետք է հասներ Նավու իր ընտանիքի հետ։
Ջեյնը թոթվեց ուսերը և նայեց դեպի արևմուտք։ «Մենք կքայլենք»։
Եվ նրանք քայլեցին։ Այնքան, որ նրանց կոշիկները մաշվեցին։ Այնքան, մինչև նրանց կրունկները ճաքեցին և արյունոտվեցին, և նրանք աղոթեցին, որ վերքերը լավանան։ Երբեմն նրանք դրսում էին քնում, իսկ սառնամանիքն այնքան ուժեղ էր, կարծես ձյան մեջ լինեին։ Որոշ մարդիկ փորձեցին բանտարկել նրանց, մտածելով, թե նրանք փախուստի դիմած ստրուկներ են։ Նրանք չգիտեին, որ Մաննինգներն ազատ սևամորթ ընտանիք էին։ Իսկ նրանք շարունակում էին քայլել՝ երգելով օրհներգեր ժամանակն անցկացնելու համար։
Նրանք մոտեցել էին Նավուին, երբ հասան մի գետի։
«Կամուրջ չկա»,- ասաց Իսահակը։
Ջեյնը գլխով արեց։ «Մենք պետք է պարզապես քայլելով անցնենք այն»: Երբ նա մտավ գետը, ջուրը հասավ մինչև նրա կոճերը։ Նա դանդաղ առաջ շարժվեց։ Ջուրը բարձրացավ մինչև նրա ծնկները և ապա անցավ նրա գոտկատեղից։ Երբ նա հասավ գետի մեջտեղը, ջուրը հասնում էր մինչև նրա պարանոցը։ Բարեբախտաբար, այն ավելի չխորացավ, և բոլոր Մաննինգներն ապահով անցան գետը։
Ի վերջո նրանք եկան Նավու։ Ջեյնը բլուրի վրայից կարող էր տեսնել հովտում գտնվող Նավուի Տաճարի կրաքարե գեղեցիկ պատերը։ Չնայած այն դեռ ավարտված չէր, սակայն նա շունչը պահած նայում էր։ Ինչ-որ մեկն առաջնորդեց նրանց դեպի այն տունը, որտեղ ապրում էր Մարգարե Ջոզեֆը։
Դռան շեմին կանգնած էր բարձրահասակ, սևահեր մի կին։ «Եկեք, եկեք»,- կանչեց նա։ «Ես Էմմա Սմիթն եմ»։
Հաջորդ մի քանի րոպեներն անհավանական էին։ Ջեյնը հանդիպեց Մարգարեին, և նա սենյակում աթոռներ շարեց բոլոր Մաննինգների համար։ Ջեյնը երախտագիտությամբ խրվեց աթոռի մեջ և լսեց, թե ինչպես էր Ջոզեֆը ներկայացնում իրենց այնտեղ գտնվողներին՝ ներառյալ իր ընկեր բժիշկ Բերնհայզելին։ Ապա Ջոզեֆը դարձավ դեպի Ջեյնը․ «Դուք եղել եք այս փոքրիկ խմբի ղեկավարը, այնպես չէ՞»,- հարցրեց նա։
«Այո, պարոն»,- պատասխանեց Ջեյնը։
Ջոզեֆը ժպտաց։ «Աստված օրհնի ձեզ: Այժմ ես ուզում եմ լսել ձեր ճամփորդությունների մասին»։
Ջեյնը պատմեց իրենց վնասված ոտքերի, ձյան վրա քնելու և գետն անցնելու մասին։ Բոլորը լուռ լսում էին։ «Սակայն ամեն բան այդքան էլ վատ չէր»,- ավելացրեց նա վերջում։ «Մենք անցնում էինք մեր ճանապարհը ուրախանալով, օրհներգեր երգելով և Աստծուն գոհություն հայտնելով, մեր հանդեպ Նրա անսահման բարության ու ողորմության, մեզ պաշտպանելու և մեր ոտքերը բուժելու համար»։
Մի քանի րոպե լռություն տիրեց: «Ի՞նչ եք մտածում այդ մասին, բժիշկ»։ Ի վերջո Ջոզեֆն ասաց, դիպչելով նրա ծնկին։ «Արդյո՞ք դա հավատ չէ»։
«Եթե ես լինեի նրանց փոխարեն, վախենում եմ, որ հետ կկանգնեի այդ մտքից ու կվերադառնայի իմ տունը»,- խոստովանեց բժիշկ Բերնհիզելը։
Ջոզեֆը գլխով արեց և կրկին շրջվեց դեպի Ջեյնը և նրա ընտանիքը․ «Աստված օրհնի ձեզ։ Այժմ դուք շրջապատված եք ընկերներով»: