Dili Ko Gusto nga Mahimong Lahi!
Ang tagsulat nagpuyo sa Utah, USA.
“Ang bili sa mga kalag mahinungdanon sa panan-aw sa Dios” (Doktrina ug mga Pakigsaad 18:10).
Si Mika kanunay nga nagpaabut sa klase sa sayaw. Ganahan siya nga maminaw sa musika. Ganahan siya nga mopraktis sa butterfly skip ug sakto nga pagkasayaw. Ug siya ganahan kaayo niini kon ang tibuok klase magdungan sa paglihok. Kon sila mobuhat niana, ingon og ang mga mananayaw managsama. Gibati nga ingon og siya dili lamang ang dunay Down syndrome.
Karon nagkat-on sila og bag-ong lakang sa sayaw. Si Mika nagtan-aw sa iyang magtutudlo nga milukso. Mitan-aw siya sa ubang mga batang babaye nga misulay. Ang uban nakakuha ra niini dayon. Ang uban mihimo pa og pipila ka pagsulay. Si Mika misulay pagbalik-balik, apan dili gayud niya makuha.
“Mahimo bang tabangan ko nimo, titser?” Mihangyo si Mika.
Ang batang babaye tupad niya mitan-aw ni Mika. Dayon midip-ig siya sa iyang higala. “Nganong ingon ana ang iyang sinultihan?” mihunghong siya. Ang duha ka batang babaye milingi ug mitan-aw ni Mika.
Sa pagpauli gikan sa klase, si Mika naghilom ra gyud.
Sa dihang miabut na sila, si Mama nagmasa og pana didto sa kusina. Dihay harina sa iyang aping. Usahay kana makapatawa ni Mika. Apan karon gibutang ra niya ang iyang bag sa salog ug milingkod sa lingkuranan sa lamesa.
“Kumusta ang sayaw?” Si Mama nangutana.
“Terible,” miingon si Mika. “Nangayo ko og tabang, ug ang usa ka batang babaye miingon nga kataw-anan ko mosulti. Dayon mitan-aw siya kanako.” Miduko si Mika. “Dili nako gusto nga moadto sa sayaw.”
“Oh, Mika!” Miingon si Mama. “Pasayloa ko. Si Papa ug ako ganahan nga motan-aw nimo nga mosayaw. Mapasigarbuhon kaayo mi sa imong pagpaningkamot!”
Gibati ni Mika nga ang mga luha nagsugod sa pagtulo. “Dili ko ganahan sa Down syndrome nga nia nako. Dili ko gusto nga ang akong nawong lahi. Maayo unta nga dili lisud alang nako nga makat-on og bag-ong butang. Kinahanglan man gani ko nga magbansay sa pagsulti!”
Si Papa mitupad sa paglingkod ni Mika ug miagbay kaniya. “Mika, gimahal ka namo pag-ayo. Kami dili mousab og usa ka butang mahitungod nimo.”
Apan si Mika milingo-lingo sa iyang ulo ug giumod ang iyang nawong sa iyang mga bukton. “Dili ko gusto nga mahimong lahi. Gusto ko nga ang Down syndrome kuhaon gikan nako!”
Si Mama ug si Papa nahilom sulod sa pipila gutlo.
“Ako adunay ideya,” miingon si Mama. Si Mika mipasiplat gikan sa iyang mga bukton. “Nganong dili ka mag-ampo ug mangutana sa Langitnong Amahan unsay Iyang gibati mahitungod kanimo?”
Naghunahuna si Mika mahitungod niana. Ganahan siya nga mag-ampo. Sa hinay, siya miyango. “Mahimo bang isulat nimo ang pangutana aron makahinumdom ko unsay ipangutana?”
Gisulat ni Mama ang pangutana. Dayon si Mika mikuha og papel ug miadto sa iyang kwarto aron mag-ampo.
Sa dihang mibalik siya ngadto sa kusina paglabay sa pipila ka gutlo, ang nawong ni Mika mihayag sama sa usa ka bombilya. “Ang Langitnong Amahan mitubag!” miingon siya.
“Unsay Iyang gisulti?” Si Mama nangutana.
“Siya miingon, ‘Mika, gimahal ka nako sa imong pagkaikaw,’” miingon siya. “Ug Siya misulti niini sa usa ka KUSOG nga tingog!”
Pagkasunod semana sa sayaw, si Mika wala na mabalaka mahitungod sa unsay isulti sa ubang batang babaye mahitungod sa Down syndrome. Hinoon, siya nakamatikod sa laing babaye, nga si Sara, kinsa nagmagul-anon. Si Sara naglisud usab sa pagkat-on sa pipila ka bag-ong mga lihok.
Sa dihang si Mika nakapauli, nakahukom siya nga mosulat og mubo nga sulat ngadto ni Sara. Nagdrowing siya og daghang mga kasingkasing. Si Mama mitabang niya sa spelling.
“Mahal nga Sara,” misulat si Mika. “Maayo ka nga mananayaw. Gusto ko nga mahimo nimong higala. Malipayon ko nga ikaw anaa sa akong klase sa sayaw.”
Si Mika naghigwaos nga mohatag ni Sara sa sulat. Siya gusto nga si Sara mobati og kalipay ug ganahan usab mosayaw.