Unsa ang panan-aw sa Simbahan sa kalikupan?

Ang importante nga pulong sa pagsabut sa atong panan-aw sa kalikupan mao ang pagkatinugyanan. Wala kini magpasabut nga ang mga tawo nanag-iya sa yuta ug mopahimulos niini kon unsay ilang gusto apan kita adunay tulubagon kon giunsa nato sa paggamit ang mga kapanguhaan niini (tan-awa sa Doktrina ug mga Pakigsaad 104:13–15). Bisan og “adunay igo ug kapin pa” (Doktrina ug mga Pakigsaad 104:17), Ang Dios gusto nga gamiton nato ang mga kapanguhaan sa yuta sa maalamong paagi (tan-awa sa Doktrina ug mga Pakigsaad 59:20).

Ang Dios milalang sa yuta ug mipahayag nga ang Iyang gilalang nga “maayo kaayo” (tan-awa sa Genesis 1:1, 31). Kini nga yuta gilalang aron kapuy-an sa mga anak sa Dios isip kabahin sa Iyang plano sa kaluwasan. Ang yuta mismo pagabalaanon ug makadawat og celestial nga himaya (tan-awa sa Doktrina ug mga Pakigsaad 88:18–19).

Ang Dios mihimo sa yuta dili lamang mapuslanon apan usab matahum. Ang mga butang sa yuta “gihimo alang sa kaayohan ug sa paggamit sa tawo, aron sa pagpahimuot sa mata ug sa pagmaya sa kasingkasing,” ingon man usab “sa pagpabuhi sa kalag” (Doktrina ug mga Pakigsaad 59:18–19).

Kinahanglan nga atong tahuron ang Dios pinaagi sa pagpasalamat sa Iyang mga gilalang, pagpadayag og pasalamat alang niini, ug pagpaningkamot sa paghimo niini nga matahum. Kinahanglan nga atong daginuton ang mga kapanguhaan, panalipdan ang kinaiyahan, ug likayan ang polusyon ug hugaw.