Managlahi apan Manag-uban
Ang tagsulat nagpuyo sa Georgia, USA.
“Sa pagpasimba kanila sa bisan unsa nga paagi, asa, o unsa ang ilang buot simbahon” (Mga Artikulo sa Hugot nga Pagtuo 1:11).
Si Ellie ug ang iyang pamilya padulong nga mobisita sa ilang mga ig-agaw kinsa nagpuyo sa layo. Naghinam-hinam kaayo si Ellie! Wala na niya igkita ang iyang mga ig-agaw sa dugay nga panahon.
Sa wala pa ang pagbiyahe, ang mga ginikanan ni Ellie miingon nga gusto sila nga makig-istorya kabahin sa usa ka butang.
“Kon kami magkapundok uban sa pamilya, kami kanunayng molitok og mga pag-ampo atol sa pagpangaon. Ug usahay maghisgut mi mahitungod sa simbahan, dili ba?” Nangutana si Papa.
“Bitaw!” Miingon si Ellie.
“Aw, mahimong dunay diyutang kalahian kining biyahia,” miingon si Mama. “Ang imong iyaan ug uyoan wala na magsimba. Ug dili sila ganahan kon ang mga tawo maghisgut nila mahitungod niini.”
Nagmug-ot si Ellie. “Nganong dili man?”
“Wala ta makahibalo sa tanang rason,” miingon si Papa. “Apan pinangga kaayo ta nila. Nagtuo ko nga dili nila gustong makiglantugi nato o mopasakit sa atong mga pagbati. Busa nihangyo sila nato nga dili hisgutan ang mga butang kalabut sa simbahan diha nila.”
Mitando si Ellie.
“Makabasa gihapon ta sa atong mga kasulatan ug makaampo samtang anaa ta didto. Apan ato kining buhaton sa tago,” miingon si mama.
“Unya kon mangaon ta?” Nangutana ang igsoong babaye ni Ellie.
“Hulat lang ug atoa nang makita,” miingon si Mama. “Kon dili sila mag-ampo sa dili pa ta mangaon, ang kada usa nato mahimong molitok og pag-ampo diha sa atong kasingkasing.”
“OK,” miingon si Ellie. “Makahimo ko ana!”
Sa pagkasunod nga adlaw, ang pamilya ni Ellie misakay sa sakyanan. Nagbiyahe sila hangtud sa lawom nang gabii. Sa dihang miabut na gyud sila sa balay sa ilang mga ig-agaw, ang iyaan ug uyoan ni Ellie mitabang nila sa pagpagawas sa ilang mga bag diha sa sakyanan. Dayon ang tanan nangatulog na.
Pagkasunod buntag, si Ellie militok og pag-ampo sa wala pa moadto sa kusina aron sa pamahaw. Medyo gibati siya og kakulba mahitungod sa pagpakigkita sa iyang pamilya. Apan ang iyang iyaan mitupad dayon niya uban sa iyang mainiton nga pahiyom.
“Ang uban namo moadto sa salon sa inyong ig-agaw inig ka taud-taud. Ganahan ka moadto?” nangutana siya ni Ellie.
“Usa ka tupihanan sa buhok?” Nangutana si Ellie.
“Oo! Ikaw ug ang imong igsoong babaye mahimong magpagwapa sa buhok kon ganahan ka.”
Mipahiyom si Ellie ug mitando. Murag makalingaw na!
Human sa pamahaw, misakay sila og bus padulong sa salon. Si Ellie ganahan nga magtan-aw sa iyang ig-agaw nga nagtrabaho. Ang iyang mga tudlo magbalik-balik samtang siya misudlay ug misapid sa buhok. Pagkahuman sa tanang buhok, nag-fashion show kunohay sila diha sa atubangan sa espiho ug nangatawa sa bag-o nilang mga hitsura.
Pagkasunod adlaw, miulan og maayo. Mao nga ang tanan nakahukom nga magpuyo sa sulod ug magdula og mga board game. Si Ellie ug usa sa iyang mga ig-agaw magkauban kontra sa duha sa mga mas magulang nga mga lalaki. Nagsungogay sila sa usag usa samtang gipalumba ang ilang mga pisa libut sa board.
“Daug mi!” Misinggit si Ellie sa dihang iyang gibalhin ang iyang pisa ngadto sa katapusan sa board. Nag-apir silang tanan—bisan ang mas magulang nga mga ig-agaw, kinsa nagpakaaron ingnon nga gisaput nga napildi.
Human lang sa pipila ka adlaw, panahon na nga mamauli sa panimalay. Si Ellie misaka sa luyo sa sakyanan sa iyang pamilya, nadungog niya ang pagpanamilit sa iyang pamilya.
“Mingawon mi ninyo!”
“Balik unya pohon!”
“Gimahal kaayo mo namo!”
Mipahiyom si Ellie ug miwara-wara samtang miabante palayo ang ilang sakyanan. Nalingaw kaayo siya. Bisan kon mituo sila diha sa lahi nga mga butang, nahimo gihapon silang malipayon nga pamilya.