Makita ba Nako Pag-usab ang Akong Inahan?

Ni Magdalena Donoso, Florida, USA

Ang akong kasinatian sa templo milimpyo sa akong kasingkasing. Nianang higayona, ang tanan nakong kasakit ug kasuko nawagtang.

Imahe

babaye nga nagtambo sa bintana

Mga litrato pinaagi ni Christina Smith

Human ang akong mga ginikanan nagbulag, ang akong inahan ug igsoong lalaki mipuyo uban sa akong apohan nga babaye. Sa wala madugay, natawo ko didto sa Matagalpa, Nicaragua. Duha ka tuig human ko natawo, samtang ang akong inahan himatyon na tungod sa kanser, mihangyo siya sa akong amahan sa pagpapuyo kanamo sa balay. Mibalibad siya.

Nakapasakit kaayo kadto nako. Human namatay ang akong inahan, hinoon, ang akong amahan misugod sa pag-usab ug mibisita kanamo. Apan ako walay gugma alang kaniya. Naglagot ako niya. Paghuman sa unom ka tuig sa pagkamatay sa akong inahan, namatay siya tungod sa aksidente sa sakyanan.

Tungod kay ang akong amahan maldito sa akong inahan, nagbaton ko og bati nga konsepto sa kaminyoon. Sa dihang nag-edad kog 15, siryuso ko nga naghunahuna nga magmadre aron nga dili nako kinahanglan magminyo. Apan ang usa ka kauban sa trabaho miingon nako: “Adunay daghang paagi sa pagserbisyo sa Dios. Mahimo ka nga magminyo ngadto sa usa ka buotan nga bana, ug kamong duha mag-uban sa pagserbisyo sa Dios. Pangutana Kaniya aron sultihan ka kon hain nga dalan ang subayon.”

Naghunahuna ko kabahin sa iyang mga pulong niadtong gabhiona atol sa akong panggabii nga trabaho sa ospital. Sa higayon nga ako adunay mga problema o mga hagit, mingawon ko sa akong inahan. Samtang nagribyo ko sa mga rekord sa ospital, nakatulog ko ug nagdamgo kabahin niya.

Diha sa akong damgo, misulod ko sa karaan nga simbahan ug milingkod diha sa atubangan. Sa dihang mitalikod ko, nakit-an nako ang akong inahan. Wala siyay gisulti bisan unsa, apan subo tan-awon ang iyang panagway ug misinyas nako sa pagbiya. Akong nasabtan nga siya dili gusto nga ako mahimong usa ka madre.

Human sa akong damgo, ang akong iyaan ug ako misugod sa pagpangita og usa ka bag-ong simbahan nga tambongan. Mibisita kami og pipila. Ganahan ko nilang tanan, apan wala nako mabati nga husto sila. Gusto mi og usa ka simbahan diin kami mobati sa presensiya sa Dios.

Sa among pagbisita og lain-laing mga simbahan, nangutana ko sa ilang mga lider sa akong “talagsaong mga pangutana bahin sa kalag.”¹ Nangutana ko, “Makita ba nako pag-usab ang akong inahan? Makaila ba siya nako isip iyang anak nga babaye? Makaila ba ko niya isip ang akong inahan?” Kadaghanan nila misulti nako nga mailhan lang nako siya isip akong igsoong babaye, dili isip akong inahan. Nagtuo ko nga dili kadto makiangayon.

Kinahanglan Imong Buhaton ang Imong Bahin

Sa dihang akong nahimamat ang mga misyonaryo gikan sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw, sa kataposan akong nakaplagan ang mga tubag nga akong gipangita.

“Makaila ba ang akong mama nako isip ang dos anyos nga batang babaye nga nawala niya sa dihang siya namatay?” Ako nangutana kanila.

“Oo,” mitubag sila, “ug imo siya nga mailhan isip imong inahan.”

“Magakos ba nako siya pag-usab?”

“Oo,” misulti sila nako, “apan aron mahitabo kana, kinahanglan imong buhaton ang imong bahin.”

“Unsay kinahanglan nakong buhaton?”

“Tugoti kami nga motudlo kanimo,” miingon sila. “Dayon kinahanglan ka nga mag-ampo kabahin sa unsay imong nakat-onan. Ug kon ikaw mobati nga unsay among gitudlo kanimo tinuod, ikaw kinahanglan nga magpabunyag.”

Nianang samang adlaw sila mitudlo usab nako kabahin sa templo. Aduna kami espesyal kaayo nga panaghisgotan. Nasayod ko nga unsay ilang gitudlo nako tinuod. Ang akong iyaan, duha sa iyang mga anak, ug ako nabunyagan ug nakompirmahan paghuman sa duha ka bulan.

Human kami nabunyagan, matinguhaon ako nga mahimo ang buhat sa templo alang sa akong inahan apan dili ang buhat alang sa akong amahan. Ang mga misyonaryo, hinoon, miawhag nako.

“Kabahin kini sa pagbuhat sa imong bahin,” miingon sila. “Ang imong amahan naghulat usab alang kanimo nga mahimo ang buhat alang kaniya.”

Misulti ko nila nga wala koy panginlabot. Nasuko gihapon ko kaniya.

“Kita nakakaplag na sa ebanghelyo,” gisultihan ko sa akong iyaan. “Kinahanglan ka nga mopasaylo niya ug mohimo sa iyang gimbuhaton.”

Napanuko, akong gidawat ang ilang tambag. Human sa usa ka tuig nga ako nabunyagan, akong gidala ang mga ngalan sa akong mga ginikanan ngadto sa Guatemala City Guatemala Temple. Usa kadto ka gamhanan, emosyonal nga kasinatian. Ako gibunyagan alang sa akong inahan ug alang sa pipila ka mga tawo. Dayon ang among presidente sa branch miandam aron sa pagbunyag alang sa akong amahan. Dili ko gustong motan-aw, mao nga misugod ko sa pagbiya.

Human nga misulod na ang presidente sa branch diha sa bunyaganan, nadungog nako ang ngalan sa akong amahan atol sa ordinansa. Pagkahuman gyod dayon, akong nabati ang presensiya sa akong amahan. Kadto nga kasinatian nagbilin nako og pagbati sa kaulaw tungod sa dili unta gustong mohimo sa buhat alang niya.

“Pasayloa ko, Langitnong Amahan,” nag-ampo ko ug misugod sa paghilak. “Nahimo ko nga hakog.”

Sa dihang mibalik na ko sa Nicaragua, miadto ko sa sementeryo diin gilubong ang akong amahan. Sa unang higayon, mibisita ko sa iyang lubnganan ug mibutang og mga bulak sa ibabaw niini. Mihangyo ko niya nga iya kong pasayloon, ug ako misulti kaniya nga ako siyang gimahal. Dayon mihilak ko pag-usab.

Ang akong amahan, sama sa akong inahan, naghulat na nako sa pagdala sa iyang ngalan ngadto sa templo, diin ang Langitnong Amahan mitugot nako nga makabaton og maanindot nga kasinatian. Kadto nga kasinatian milimpyo sa akong kasingkasing. Diha nianang tungora, ang tanan nga kasakit ug kasuko nga akong gibati ngadto kaniya nawala.

Tungod niana, ako mapasalamaton sa kahangtoran.