Κεφάλαιο 3º
Το σχέδιο σωτηρίας
«Ο Πατέρας μας στους ουρανούς θέσπισε ένα σχέδιο σωτηρίας για τα παιδιά-πνεύματά του… ώστε να τους δώσει τη δυνατότητα να προαχθούν και να προοδεύσουν έως ότου αποκτήσουν αιώνια ζωή».
Από τη ζωή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ
Στις 29 Απριλίου 1901, η 18χρονη αδελφή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, Άλις, πέθανε ύστερα από μία παρατεταμένη ασθένεια. Ο Τζόζεφ μόλις τελείωνε μία πλήρους απασχολήσεως ιεραποστολή στην Αγγλία. Η αντίδρασή του στα νέα για τον θάνατο της Άλις απεκάλυψε την αγάπη του για την οικογένειά του και τη μαρτυρία του για το σχέδιο σωτηρίας. «Είναι μία τρομερή δοκιμασία για όλους εμάς», κατέγραφε στο ημερολόγιό του. «Δεν συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της αρρώστιας της, αν και ήξερα ότι ήταν άρρωστη. Ανέμενα πλήρως να την ξαναδώ μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια μέσα σε λίγες εβδομάδες, αλλά ας γίνει το θέλημα του Θεού. Σε τέτοιες στιγμές, οι ελπίδες που μας παρουσιάζει το Ευαγγέλιο είναι πολύ ευπρόσδεκτες. Όλοι θα ξανασυναντηθούμε στην επόμενη ζωή, για να χαρούμε τις απολαύσεις και τις ευλογίες από την παρουσία του ενός με τον άλλον, όπου οι οικογενειακοί δεσμοί δεν θα είναι πλέον σπασμένοι, αλλά όπου όλοι θα ζήσουμε, για να λάβουμε ευλογίες και θα συνειδητοποιήσουμε τα ελέη του Πατέρα μας στους ουρανούς. Ελπίζω ότι πάντοτε θα βαδίζω στο μονοπάτι της αλήθειας και θα τιμώ το όνομα που φέρω, ώστε όταν συναντήσω τους αποθανόντες συγγενείς μου, να μπορεί να είναι για εμένα πράγματι γλυκύτατο και παντοτινό, είναι η ταπεινή προσευχή μου».1
Υπηρετών ως Απόστολος και αργότερα ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ επανειλημμένως κατέθετε μαρτυρία για την ελπίδα που έρχεται μέσω της κατανοήσεως του Ευαγγελίου. Δίδαξε: «Έχουμε το σχέδιο σωτηρίας. Χορηγούμε το Ευαγγέλιο και το Ευαγγέλιο είναι η μοναδική ελπίδα του κόσμου, ο μόνος τρόπος που θα φέρει ειρήνη επάνω στη γη και διορθώνει τα λάθη που υπάρχουν σε όλα τα έθνη».2
Διδασκαλίες του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ
1
Στον προγήινο κόσμο των πνευμάτων, αγαλλιάσαμε που μάθαμε για το σχέδιο σωτηρίας του Επουράνιου Πατέρα.
Είμαστε όλοι μέλη της οικογένειας του Πατέρα μας στους Ουρανούς. Ζούσαμε και κατοικούσαμε μαζί Του προτού τεθούν τα θεμέλια αυτής της γης. Είδαμε το πρόσωπό Του, νιώσαμε την αγάπη Του και ακούσαμε τις διδασκαλίες Του και Εκείνος θέσπισε τους νόμους διά των οποίων είμαστε εις θέσιν να προαχθούμε και να προοδεύσουμε και να αποκτήσουμε τις δικές μας αιώνιες οικογενειακές μονάδες.3
«Ζούσαμε και κατοικούσαμε μαζί [με τον Πατέρα μας στους Ουρανούς] προτού τεθούν τα θεμέλια αυτής της γης».
Ο Πατέρας μας στους ουρανούς καθιέρωσε ένα σχέδιο σωτηρίας για τα παιδιά-πνεύματά του. Το σχέδιο σχεδιάσθηκε να τους δώσει τη δυνατότητα να προαχθούν και να προοδεύσουν έως ότου αποκτήσουν αιώνια ζωή, η οποία είναι το όνομα του είδους τής ζωής που ζει ο Πατέρας μας στους Ουρανούς. Αυτό το σχέδιο είναι για να δώσει τη δυνατότητα στα τέκνα του Θεού να γίνουν σαν και αυτόν και να έχουν τη δύναμη, τη σοφία και τη γνώση που εκείνος κατέχει.4
Μαθαίνουμε από το Πολύτιμο Μαργαριτάρι ότι διεξήχθη ένα συμβούλιο στους ουρανούς, όταν ο Κύριος κάλεσε ενώπιόν του τα πνεύματα των παιδιών του και τους παρουσίασε ένα σχέδιο διά του οποίου θα έρχονταν επάνω σε αυτήν τη γη, θα γεύονταν τη θνητή ζωή και θα αποκτούσαν υλικό σώμα, θα περνούσαν τη δοκιμαστική περίοδο της θνητότητας και κατόπιν θα συνέχιζαν σε μία ανωτέρα υπερύψωση μέσω της αναστάσεως, η οποία θα γινόταν μέσω της εξιλέωσης του Μονογενούς Υιού Του, του Ιησού Χριστού [βλέπε Μωυσή 4:1–2, Αβραάμ 3:22–28]. Η σκέψη να περάσουν μέσα από τη θνητότητα και να γευθούν τις απρόβλεπτες αλλαγές της επίγειας ζωής, στην οποία θα αποκτούσαν εμπειρίες μέσω δεινών, πόνου, λύπης, πειρασμού και βασάνων, καθώς και τις απολαύσεις της ζωής σε αυτήν την άχαρη ύπαρξη και μετά, αν ήσαν πιστοί, να περάσουν μέσω της αναστάσεως στην αιώνια ζωή στο βασίλειο του Θεού, για να γίνουν σαν εκείνον [βλέπε Ιωάννου Α΄ 3:2], τους γέμισε με το πνεύμα της αγαλλίασης και «αλάλαζαν». [Βλέπε Ιώβ 38:4–7.] Την εμπειρία και τη γνώση που θα αποκτούσαν σε αυτήν τη θνητή ζωή, δεν μπορούσαν να την λάβουν με κανέναν άλλον τρόπο και η λήψη ενός υλικού σώματος ήταν ουσιώδης για την υπερύψωσή τους.5
2
Η πτώση του Αδάμ και της Εύας ήταν μέρος του σχεδίου του Επουράνιου Πατέρα.
Το σχέδιο σωτηρίας ή ο κώδικας νόμων που είναι γνωστός ως το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, υιοθετήθηκε στους ουρανούς, προτού θεμελιωθεί ο κόσμος. Ορίσθηκε εκεί ότι θα ερχόταν ο Αδάμ, ο πατέρας μας, σε αυτήν τη γη και θα στεκόταν στην κεφαλή όλης της ανθρώπινης οικογένειας. Ήταν μέρος αυτού του μεγάλου σχεδίου, ότι θα έπρεπε να φάει τον απαγορευμένο καρπό και να πέσει, φέρνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο δεινά και θάνατο στον κόσμο, ακόμη για το έσχατο καλό των παιδιών του.6
Η πτώση ήταν ουσιώδες μέρος της θνητής δοκιμαστικής περιόδου του ανθρώπου. …Αν δεν είχαν φάει ο Αδάμ και η Εύα, δεν θα είχαν λάβει το μέγα δώρο της θνητότητας. Επιπλέον, δεν θα είχαν απογόνους και η μεγάλη εντολή δοθείσα σε αυτούς από τον Κύριο, δεν θα είχε εκπληρωθεί.7
Η πτώση του Αδάμ και της Εύας «έφερε πόνο, έφερε λύπη, έφερε θάνατο, αλλά… έφερε ευλογίες επίσης».
Η πτώση του Αδάμ πραγματοποίησε όλες τις μεταπτώσεις της θνητότητας. Έφερε πόνο, έφερε λύπη, έφερε θάνατο, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι έφερε ευλογίες επίσης. …Έφερε τις ευλογίες της γνώσεως και της κατανοήσεως και της θνητής ζωής.8
3
Ο Ιησούς Χριστός προσφέρθηκε ως θυσία, για να μας σώσει από την πτώση και από τις αμαρτίες μας.
Οι παραβάσεις του Αδάμ έφεραν αυτούς τους δύο θανάτους, τον πνευματικό και τον υλικό—να αποβληθεί ο άνθρωπος από την παρουσία του Θεού και να γίνει θνητός και ευάλωτος σε όλα τα δεινά της σάρκας. Προκειμένου να επιστρέψει, έπρεπε να υπάρχει επανόρθωση του παραβιασμένου νόμου. Το απαιτούσε η δικαιοσύνη.9
Είναι φυσικότατο και δίκαιο αυτός που διαπράττει το λάθος να πληρώνει την ποινή—να εξιλεωθεί για τις ανάρμοστες πράξεις του. Συνεπώς, όταν ο Αδάμ ήταν παραβάτης του νόμου, η δικαιοσύνη απαιτούσε να λογοδοτήσει εκείνος και κανένας άλλος για την αμαρτία και να πληρώσει την ποινή με τη ζωή του. Όμως, ο Αδάμ, παραβαίνοντας τον νόμο, έγινε ο ίδιος το άτομο που υπέφερε από την κατάρα και, όντας κάτω από την κατάρα δεν μπορούσε να εξιλεωθεί ή να αναιρέσει ό,τι είχε κάνει. Ούτε μπορούσαν τα παιδιά του, διότι ήσαν επίσης κάτω από την κατάρα και απαιτείτο κάποιος που δεν υπέφερε από την κατάρα να εξιλεωθεί για εκείνη την αρχική αμαρτία. Επιπλέον, εφόσον ήμαστε όλοι κάτω από την κατάρα, ούτε εμείς είχαμε τη δύναμη να εξιλεωθούμε για τις ατομικές μας αμαρτίες. Συνεπώς, κατέστη απαραίτητο να στείλει ο Πατέρας τον Μονογενή Υιό του, ο οποίος ήταν ελεύθερος από αμαρτίες, να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες μας καθώς και για την παράβαση του Αδάμ, πράγμα που η δικαιοσύνη απαιτούσε να γίνει. Άρα, προσφέρθηκε να γίνει θυσία για τις αμαρτίες και, μέσω του θανάτου του επάνω στον σταυρό, πήρε επάνω του τόσο την παράβαση του Αδάμ όσο και τις ατομικές μας αμαρτίες και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, λυτρώνοντάς μας από την πτώση και από τις αμαρτίες μας υπό την προϋπόθεση της μετάνοιας.10
Είναι καθήκον μας να διδάσκουμε για την αποστολή του Ιησού Χριστού. Γιατί ήλθε; Τι έκανε για εμάς; Πώς έχουμε επωφεληθεί; Τι του κόστισε να το κάνει; Επειδή του κόστισε τη ζωή του, ναι, περισσότερο από τη ζωή του! Τι έκανε εκτός του ότι άφησε άλλους να Τον καρφώσουν επάνω στον σταυρό; Γιατί τον κάρφωσαν εκεί; Τον κάρφωσαν εκεί, ώστε να χυθεί το αίμα του, προκειμένου να μας λυτρώσει από αυτήν τη φοβερότατη ποινή που θα μπορούσε ποτέ να έλθει, την εξορία από την παρουσία του Θεού. Πέθανε επάνω στον σταυρό για να μας επαναφέρει, ώστε να ενωθεί εκ νέου το σώμα με το πνεύμα μας. Μας έδωσε αυτό το προνόμιο. Αν πιστεύουμε μόνον σε εκείνον και τηρούμε τις εντολές του, πέθανε για εμάς ώστε να μπορέσουμε να λάβουμε άφεση των αμαρτιών μας και να μην κληθούμε να πληρώσουμε την ποινή. Εκείνος πλήρωσε το τίμημα…
…Κανένας δεν μπορούσε να κάνει ό,τι έκανε εκείνος για εμάς. Δεν έπρεπε να πεθάνει, μπορούσε να είχε αρνηθεί. Το έκανε εθελουσίως. Το έκανε, επειδή ήταν μια εντολή από τον Πατέρα του. Ήξερε ποια επρόκειτο να είναι τα Πάθη. Και όμως, χάριν της αγάπης του για εμάς, ήταν πρόθυμος να το κάνει…
Το σφυροκόπημα των καρφιών στα χέρια του και στα πόδια του Σωτήρος ήταν το ελάχιστο μέρος των Παθών του. Συνηθίζουμε, νομίζω, να θεωρούμε ή να νομίζουμε ότι τα μεγάλα Πάθη του ήταν το ότι τον κάρφωσαν στον σταυρό και τον άφησαν να κρέμεται εκεί. Λοιπόν, αυτή ήταν μία περίοδος στην ιστορία του κόσμου κατά την οποία χιλιάδες ανδρών υπέφεραν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Επομένως, τα Πάθη του, όσον αφορά σε αυτά, δεν ήταν περισσότερα από τα πάθη άλλων ανδρών που σταυρώθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Τότε ποια ήταν τα μεγάλα Πάθη του; Εύχομαι να μπορούσαμε να εντυπώσουμε αυτό το γεγονός στον νου κάθε μέλους αυτής της Εκκλησίας: τα μεγάλα Πάθη Του συνέβησαν προτού πάει στον σταυρό. Ήταν στον κήπο της Γεθσημανή, έτσι μας λένε οι γραφές, που αίμα κυλούσε από κάθε πόρο του σώματός του και στην ύστατη αγωνία της ψυχής του, κραύγασε στον Πατέρα του. Δεν ήσαν τα καρφιά που σφυροκοπήθηκαν στα χέρια και τα πόδια του. Τώρα μη με ρωτάτε πώς έγινε αυτό, επειδή δεν γνωρίζω. Κανείς δεν γνωρίζει. Αυτό που ξέρουμε μόνο είναι ότι κατά κάποιον τρόπο πήρε επάνω του την ακραία ποινή. Πήρε επάνω του τις παραβάσεις μας και πλήρωσε το τίμημα, ένα τίμημα βασάνου.
Σκεφθείτε τον Σωτήρα να φέρει το συνδυασμένο φορτίο κάθε ατόμου—να βασανίζεται—με κάποιον τρόπο που λέω ότι δεν καταλαβαίνω· απλώς δέχομαι—πράγμα που τον έκανε να υποφέρει από αγωνία με πόνο, εν συγκρίσει με το οποίο το σφυροκόπημα των καρφιών στα χέρια και τα πόδια του ήταν πολύ λίγο. Αναφώνησε στην οδύνη Του, προς τον Πατέρα Του: «Αν είναι δυνατόν να παρέλθει από μένα τούτο το ποτήρι!» και δεν μπορούσε να παρέλθει [βλέπε Κατά Ματθαίον 26:42, Κατά Μάρκον 14:36, Κατά Λουκάν 22:42]. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω δυο λόγια εδώ απ’ αυτά που λέει ο Κύριος σε σχέση με αυτό:
«Γιατί ιδές, εγώ, ο Θεός, υπέφερα όλα αυτά για όλους, ώστε να μην υποφέρουν αν μετανοήσουν.
»Όμως αν δε μετανοήσουν πρέπει να υποφέρουν όπως και εγώ.
»Το μαρτύριο δε αυτό, έκανε εμένα, τον Θεό, τον ανώτερο όλων, να τρέμω από τον πόνο, και να αιμορραγώ από κάθε πόρο, και να υποφέρω τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα—και ήθελα να μπορούσα να μην πιω το πικρό ποτήρι, και να υποχωρήσω—
»Παρ’ όλα αυτά, ας είναι δοξασμένος ο Πατέρας· και το ήπια και τελείωσα τις προετοιμασίες μου προς τα τέκνα των ανθρώπων» [Δ&Δ 19:16–19.]
Όταν το διαβάζω αυτό, με κάνει να νιώθω ταπεινοφροσύνη. Η αγάπη Του για την ανθρωπότητα, για τον κόσμο, ήταν τόσο μεγάλη που ήταν πρόθυμος να φέρει το φορτίο που κανείς θνητός δεν μπορούσε να φέρει και να πληρώσει ένα τρομερό τίμημα που κανένα άλλο άτομο δεν θα μπορούσε να είχε πληρώσει, ούτως ώστε να μπορέσουμε να διασωθούμε.11
«Ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, είναι η κεντρική μορφή σε αυτό το μέγα σχέδιο της προόδου και της σωτηρίας».
Ο Υιός του Θεού [είπε]: «Θα πάω κάτω και θα πληρώσω το τίμημα. Θα γίνω ο Λυτρωτής και θα λυτρώσω τους ανθρώπους από την παράβαση του Αδάμ. Θα πάρω επάνω μου τις αμαρτίες του κόσμου και θα λυτρώσω ή θα σώσω κάθε ψυχή από τις δικές της αμαρτίες, αν μετανοήσουν».12
Θα δώσω ένα παράδειγμα: ένας άνθρωπος που περπατά στον δρόμο τυγχάνει να πέφτει σε έναν λάκκο τόσο βαθύ και σκοτεινό που δεν μπορεί να αναρριχηθεί μέχρι την επιφάνεια και να αποκτήσει εκ νέου την ελευθερία του. Πώς μπορεί να σωθεί από τη δύσκολη θέση του; Όχι από προσπάθειες από μέρους του, διότι δεν υπάρχει μέσον διαφυγής στον λάκκο. Καλεί για βοήθεια και κάποια ευγενής διατεθειμένη ψυχή, ακούγοντας τις κραυγές του για αρωγή, σπεύδει να τον βοηθήσει και, κατεβάζοντας μία σκάλα, του δίδει το μέσον διά του οποίου μπορεί να αναρριχηθεί ξανά στην επιφάνεια της γης. Αυτή ήταν ακριβώς η κατάσταση στην οποία ο Αδάμ έθεσε εαυτόν και τους απογόνους του, όταν έφαγε τον απαγορευμένο καρπό. Όντες όλοι μέσα στον λάκκο, κανείς δεν μπορούσε να πάει στην επιφάνεια και να προσφέρει αρωγή στους άλλους. Ο λάκκος ήταν εξορία από την παρουσία του Κυρίου και υλικός θάνατος, η διάλυση του σώματος. Και αφού όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουν, κανείς δεν μπορούσε να παράσχει το μέσον διαφυγής.13
Εμφανίζεται ο Σωτήρας, ο οποίος δεν υπόκειται στον λάκκο αυτόν, και κατεβάζει τη σκάλα. Κατεβαίνει μέσα στον λάκκο και καθιστά δυνατόν για εμάς να χρησιμοποιήσουμε τη σκάλα, ώστε να διασωθούμε.14
Στην απέραντη ευσπλαχνία Του, ο Πατέρας άκουσε τις κραυγές των τέκνων του και απέστειλε τον Μονογενή Υιό Του, ο οποίος δεν υπέκειτο σε θάνατο ούτε αμαρτία, για να παράσχει το μέσον διαφυγής. Αυτό το έκανε μέσω της απέραντης εξιλεώσεώς Του και του αιωνίου Ευαγγελίου.15
Η ευγνωμοσύνη της καρδιάς μας θα πρέπει να γεμίσει μέχρι υπερχείλισης με αγάπη και υπακοή για τη μεγάλη και τρυφερή ευσπλαχνία [του Σωτήρος]. Δεν θα πρέπει να αποτύχουμε ποτέ να κάνουμε αυτό που αναμένει από εμάς να κάνουμε χάριν αυτού που έχει κάνει Εκείνος για εμάς. Μας πλήρωσε με ένα τίμημα, το τίμημα των μεγάλων Παθών του και το χύσιμο του αίματός του σε θυσία επί του σταυρού.16
4
Οικοδομώντας επί του θεμελίου της εξιλεώσεως τού Ιησού Χριστού, κατεργαζόμαστε τη δική μας σωτηρία κατά τη θνητότητα.
Ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, είναι η κεντρική μορφή σε αυτό το μέγα σχέδιο της προόδου και της σωτηρίας.17
Οικοδομώντας επί του θεμελίου της εξιλεώσεως, το σχέδιο σωτηρίας αποτελείται από τα ακόλουθα:
Πρώτον, πρέπει να έχουμε πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πρέπει να τον δεχόμαστε ως τον Υιό του Θεού. Πρέπει να θέτουμε την εμπιστοσύνη μας σε εκείνον, να βασιζόμαστε στον λόγο του και να επιθυμούμε να αποκτήσουμε τις ευλογίες, οι οποίες έρχονται με υπακοή στους νόμους του.
Δεύτερον, πρέπει να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας. Πρέπει να απαρνηθούμε τον κόσμο. Πρέπει να αποφασίσουμε στην καρδιά μας, χωρίς επιφυλάξεις, ότι θα ζούμε ευσεβή και ενάρετη ζωή.
Τρίτον, πρέπει να βαπτισθούμε στο νερό, από κάποιον με την εξουσία, ο οποίος έχει τη δύναμη να δένει επάνω στη γη και να επισφραγίζει στους ουρανούς. Πρέπει, μέσω αυτής της ιεράς διατάξεως, να συνάπτουμε διαθήκη να υπηρετούμε τον Κύριο και να τηρούμε τις εντολές του.
Τέταρτον, πρέπει να λάβουμε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να αναγεννηθούμε. Πρέπει η αμαρτία και η ανομία να σβήσει από την ψυχή μας σαν με φωτιά. Πρέπει να δημιουργηθούμε εκ νέου με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Πέμπτον, πρέπει να υπομείνουμε μέχρι τέλους. Πρέπει να τηρούμε τις διαθήκες μετά τη βάπτιση. Πρέπει να εργαζόμαστε για τη σωτηρία μας με φόβο και τρόμο ενώπιον του Κυρίου. Πρέπει να ζούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να αποκτήσουμε τα γνωρίσματα της θεοσέβειας και να γίνουμε το είδος των ανθρώπων που μπορούν να απολαύσουν τη δόξα και τα θαύματα του σελέστιου βασιλείου.18
Τώρα καταθέτω μαρτυρία ότι αυτοί οι νόμοι, στους οποίους πρέπει να υπακούν οι άνθρωποι για να κερδίσουν σωτηρία και οι οποίοι αποτελούν το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, έχουν αποκαλυφθεί σήμερα σε προφήτες και αποστόλους, και ότι αυτοί τώρα χορηγούνται από την εκκλησία του, την οποίαν έχει ιδρύσει εκ νέου επάνω στη γη.19
Είμαστε όλοι εμείς εδώ σε αυτόν τον θνητό κόσμο σε δοκιμαστική περίοδο. Εστάλημεν εδώ πρωταρχικώς για να αποκτήσουμε σκήνωμα [σώμα] για το αιώνιο πνεύμα μας. Κατά δεύτερον, για να δοκιμασθούμε με δοκιμασίες, να έχουμε βάσανα καθώς και άφθονη χαρά και ευτυχία που μπορούν να αποκτηθούν μέσω μίας ιεράς διαθήκης υπακοής στις αιώνιες αρχές του Ευαγγελίου. Η θνητότητα, όπως πληροφόρησε ο Λεχί τα παιδιά του, είναι μία «κατάσταση δοκιμασίας». (Νεφί Β΄ 2:21.) Εδώ είναι όπου πρέπει να δοκιμασθούμε και να βιώσουμε δοκιμασίες, για να δει αν τον αγαπούμε και τον ευλαβούμαστε και είμαστε πιστοί στον Υιό του τον Αγαπητό, τον Ιησού Χριστό, έχοντας απομακρυνθεί από την παρουσία του Επουράνιου Πατέρα μας, αλλά όταν ωστόσο έχουμε λάβει οδηγίες για την οδό της αιώνιας ζωής.20
Ήλθαμε εδώ να δοκιμασθούμε, βιώνοντας το κακό καθώς και το καλό. …Ο Πατέρας έχει επιτρέψει στον Σατανά και στις δυνάμεις του να μας βάζουν σε πειρασμό, αλλά με την καθοδήγηση του Πνεύματος του Κυρίου και τις δοθείσες μέσω αποκαλύψεως εντολές, είμαστε προετοιμασμένοι να κάνουμε τη δική μας επιλογή. Αν κάνουμε κακό, έχουμε λάβει την υπόσχεση ότι θα τιμωρηθούμε. Αν κάνουμε καλό, θα λάβουμε την αιώνια ανταμοιβή της χρηστότητας.21
Αυτή η θνητή δοκιμαστική περίοδος [είναι] σύντομη, απλώς ένα σύντομο χρονικό διάστημα που συνδέει την αιώνια περίοδο του χρόνου που έχει περάσει με την αιώνια περίοδο του χρόνου που είναι στο μέλλον. Ωστόσο, είναι μία περίοδος τεράστιας σημασίας. …Αυτή η ζωή είναι η πιο ζωτική περίοδος στην αιώνια ύπαρξή μας.22
5
Όλοι οι άνθρωποι θα λάβουν την ευλογία της ανάστασης μέσω της εξιλέωσης του Ιησού Χριστού.
Ήλθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να πεθάνουμε. Αυτό έγινε κατανοητό προτού έλθουμε εδώ. Είναι μέρος του σχεδίου, το οποίο συζητήθηκε όλο και κανονίσθηκε πολύ καιρό προτού τεθούν οι άνθρωποι επί της γης. …Ήμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουμε αυτό το ταξίδι από την παρουσία του Θεού στον κόσμο των πνευμάτων προς τον θνητό κόσμο, να έλθουμε εδώ για να υποστούμε όλα όσα έχουν σχέση με αυτήν τη ζωή, τις απολαύσεις της και τις λύπες της, και να πεθάνουμε. Και ο θάνατος είναι εξίσου ουσιώδης όσο είναι η γέννηση.23
Ο σωματικός θάνατος ή ο θάνατος του θνητού ανθρώπου δεν είναι ο μόνιμος αποχωρισμός του πνεύματος και του σκηνώματος τής σάρκας, παρά το γεγονός ότι το σώμα επιστρέφει στα στοιχεία εξ ων συνετέθη, αλλά είναι μόνον ο παροδικός αποχωρισμός που θα παύσει κατά την ημέρα της αναστάσεως, όταν το σώμα θα κληθεί από το χώμα για να ζήσει εκ νέου ελεγχόμενο από το πνεύμα. Αυτή η ευλογία έρχεται σε όλους τους ανθρώπους μέσω της εξιλέωσης του Χριστού, ασχέτως της καλοσύνης ή της ανομίας τους, ενώ ήσαν στη θνητότητα. Ο Παύλος είπε ότι θα πρέπει να υπάρξει ανάσταση τόσο των δικαίων όσο και των αδίκων (Πράξεις 24:15) και ο Σωτήρας είπε ότι όλοι ήσαν στον τάφο τους, θα ακούσουν τη φωνή του και θα εγερθούν «εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής· εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης» (Κατά Ιωάννην 5:29).24
Κάθε σημαντικό μέρος κάθε σώματος θα αποκατασταθεί στην κανονική του θέση πάλι κατά την ανάσταση, άσχετα τι μπορεί να έπαθε το σώμα μετά τον θάνατο. Αν κάηκε στη φωτιά, αν φαγώθηκε από καρχαρίες, ό,τι και αν έγινε. Κάθε σημαντικό μέρος αυτού θα αποκατασταθεί στην κανονική του θέση.25
Τα πνεύματα δεν μπορούν να τελειοποιηθούν χωρίς το σώμα από σάρκα και οστά. Αυτό το σώμα και το πνεύμα του γίνονται αθάνατα και αποκτούν τις ευλογίες της σωτηρίας μέσω της αναστάσεως. Μετά την ανάσταση δεν μπορεί να υπάρξει κανένας αποχωρισμός, σώμα και πνεύμα γίνονται αναπόσπαστα συνδεδεμένα, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να λάβει πληρότητα αγαλλίασης. Με κανέναν άλλον τρόπο, εκτός από αυτόν τής γεννήσεως σε αυτήν τη ζωή και της αναστάσεως, δεν μπορούν τα πνεύματα να γίνουν σαν τον αιώνιο Πατέρα μας.26
6
Οι πιστοί θα κληρονομήσουν αιώνια ζωή με την οικογένειά τους στην παρουσία του Επουράνιου Πατέρα.
Ορισμένοι άνθρωποι κληρονομούν πλούτη μέσα από την εργατικότητα του πατέρα τους. Ορισμένοι άνθρωποι κληρονομούν επίγειους θρόνους, δύναμη και θέση, ανάμεσα στους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι επιζητούν να αποκτήσουν επίγεια γνώση και φήμη, χρησιμοποιώντας τις δικές τους προσπάθειες και επιμονή, αλλά υπάρχει μία κληρονομία που αξίζει περισσότερο απ’ όλα: είναι η κληρονομία της αιώνιας υπερύψωσης.
Οι γραφές λένε ότι η αιώνια ζωή—που είναι η ζωή που έχει ο Αιώνιος Πατέρας μας και ο Υιός του, Ιησούς Χριστός,—είναι το ανώτερο από όλα τα δώρα τού Θεού [βλέπε Δ&Δ 14:7]. Θα το λάβουν μόνον όσοι έχουν καθαρισθεί από κάθε αμαρτία. Υπάρχει η υπόσχεση σε αυτούς «οι οποίοι νικούν με την πίστη, και σφραγίζονται από το Άγιο Πνεύμα της υπόσχεσης, το οποίο ο Πατέρας εκχύνει επάνω σε όλους εκείνους όσοι είναι δίκαιοι και αληθινοί. Αυτοί είναι εκείνοι που αποτελούν την εκκλησία του Πρωτογενούς. Αυτοί είναι εκείνοι στα χέρια των οποίων ο Πατέρας έχει δώσει τα πάντα». [Δ&Δ 76:53–55. Βλέπε, επίσης, εδάφιο 52.]27
Αυτό το σχέδιο σωτηρίας είναι επικεντρωμένο στην οικογένεια. …Έχει σχεδιασθεί να μας δώσει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε τις δικές μας αιώνιες οικογενειακές μονάδες.28
Όσοι λάβουν την υπερύψωση στο σελέστιο βασίλειο, θα έχουν «συνέχιση των απογόνων στον αιώνα του αιώνα». Θα ζουν σε οικογενειακή σχέση.29
Έχουμε διδαχθεί στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού ότι η οικογενειακή οργάνωση --όσον αφορά στη σελέστια υπερύψωση-- μία πλήρης οργάνωση, μία οργάνωση συνδεδεμένη από τον πατέρα, τη μητέρα και τα παιδιά μίας γενεάς στον πατέρα, τη μητέρα και τα παιδιά της επόμενης γενεάς και κατ’ αυτόν τον τρόπο διευρύνοντας και εκτείνοντας ώς τη συντέλεια του αιώνα.30
Αυτές οι ένδοξες ευλογίες της αιώνιας κληρονομίας… δεν έρχονται παρά μόνον μέσω προθυμίας να τηρούμε τις εντολές και ακόμη και να υποφέρουμε με τον Χριστό, αν παραστεί ανάγκη. Με άλλα λόγια, οι υποψήφιοι της αιώνιας ζωής—του ανώτερου από τα δώρα τού Θεού—αναμένεται να θέσουν τα πάντα που έχουν επάνω στον βωμό, αν τους ζητηθεί, επειδή και αν ακόμη κάνουν όλα αυτά, και αν τους ζητηθεί να θυσιάσουν τη ζωή τους για τον σκοπό του, ποτέ δεν θα μπορέσουν να τον ξεπληρώσουν για τις άφθονες ευλογίες, οι οποίες λαμβάνονται και για τις οποίες υπάρχει υπόσχεση βάσει υπακοής στους νόμους και τις εντολές του.31
Όταν βγούμε από τον κόσμο και λάβουμε το Ευαγγέλιο στην πληρότητά του, είμαστε υποψήφιοι της σελέστιας δόξας· όχι, είμαστε κάτι περισσότερο από υποψήφιοι, αν είμαστε πιστοί, διότι ο Κύριος μάς έχει δώσει τη διαβεβαίωση ότι μέσω της πίστης μας, θα εισέλθουμε στο σελέστιο βασίλειο…
…Ας ζούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να είμαστε βέβαιοι για την κληρονομιά μας και έτσι θα μάθουμε, μέσα από τη ζωή που ζούμε, ότι θα εισέλθουμε στην παρουσία Του και θα κατοικήσουμε μαζί Του, λαμβάνοντας την πληρότητα των ευλογιών για τις οποίες υπάρχει υπόσχεση. Ποιος ανάμεσα στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών θα αρκεσθεί με οτιδήποτε λιγότερο από την πληρότητα της σωτηρίας για την οποία υπάρχει υπόσχεση σε εμάς; …Είναι απαραίτητο με την ταπεινότητά μας και με πνεύμα μετάνοιας να εξακολουθήσουμε, τηρώντας τις εντολές μέχρι τέλους, επειδή η ελπίδα και ο στόχος μας είναι η αιώνια ζωή και αυτή είναι η ζωή στην παρουσία του Πατέρα και του Υιού. «Κι αυτή είναι η αιώνια ζωή», είπε ο Κύριος, «το να γνωρίζουν εσένα τον μόνον αληθινό Θεό, και εκείνον τον οποίον απέστειλες, τον Ιησού Χριστό». [Κατά Ιωάννην 17:3.]32
Στέκομαι τώρα, σε αυτό που θα μπορούσα να αποκαλέσω λυκόφως της ζωής, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι μία όχι και πολύ μακρινή ημέρα θα κληθώ να δώσω έναν απολογισμό της θνητής επιστασίας μου…
Είμαι βέβαιος ότι όλοι αγαπούμε τον Κύριο. Ξέρω ότι Εκείνος ζει και προσδοκώ εκείνη την ημέρα κατά την οποίαν θα δω το πρόσωπό του και ελπίζω να ακούσω τη φωνή του να μου λέει: «Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου». (Κατά Ματθαίον 25:34.)
Και προσεύχομαι ώστε να είναι η ευτυχής εμπειρία όλων ημών, εν ευθέτω χρόνω.33
Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία
Ερωτήσεις
-
Καθώς διαβάζετε την καταχώριση ημερολογίου στο «Από τη ζωή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ», σκεφθείτε μια φορά κατά την οποία βρήκατε παρηγοριά στη μαρτυρία σας για το σχέδιο σωτηρίας. Πώς θα μπορούσατε να βοηθήσετε ένα μέλος της οικογένειας ή έναν φίλο να λάβει τέτοια παρηγοριά;
-
Πώς μπορούν οι διδασκαλίες του Προέδρου Σμιθ σχετικώς με το συμβούλιο στους ουρανούς να μας βοηθήσουν, όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες; (Βλέπε τμήμα 1.)
-
Ο Πρόεδρος Σμιθ δίδαξε ότι «δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι [η πτώση του Αδάμ και της Εύας] έφερε ευλογίες» (τμήμα 2). Γιατί νομίζετε ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε αυτήν την αλήθεια; Ποιες είναι ορισμένες ευλογίες που έχετε λάβει ως αποτέλεσμα της πτώσης;
-
Στο τμήμα 3, πώς σχετίζεται με τη ζωή μας το παράδειγμα του Προέδρου Σμιθ για τον άνδρα που πέφτει μέσα σε έναν λάκκο; Συλλογισθείτε πώς σας διέσωσε ο Σωτήρας μέσω της εξιλεώσεώς Του.
-
Τι υποδηλούν τα λόγια του Προέδρου Σμιθ στο τμήμα 4 σχετικώς με τον σκοπό της ζωής μας επάνω στη γη; Τι μας έχει δώσει ο Κύριος, για να μας βοηθήσει να περάσουμε με ασφάλεια αυτόν τον χρόνο δοκιμασίας;
-
Πώς θα μπορούσατε να βοηθήσετε κάποιον να καταλάβει τη δήλωση του Προέδρου Σμιθ στο τμήμα 5 ότι «ο θάνατος είναι εξίσου ουσιώδης όσο η γέννηση»; Πώς έχει επηρεάσει τη ζωή σας η διδαχή της αναστάσεως;
-
Με ποιους τρόπους είναι διαφορετικά τα επίγεια πλούτη από την «αιώνια κληρονομία» που μπορούμε να λάβουμε μέσω του σχεδίου σωτηρίας; (Βλέπε τμήμα 6.) Πώς μπορεί η κατανόησή μας για τις διαφορές αυτές να μας βοηθήσει στην προετοιμασία μας για την αιώνια ζωή;
Σχετικές γραφές
Ιώβ 38:4–7, Νεφί Β΄ 2:15–29, 9:5–27, Άλμα 12:20–35, Δ&Δ 19:16–19, Μωυσή 5:10–12
Βοήθεια διδασκαλίας
«Για να μας βοηθήσει να διδάσκουμε από τις γραφές και τα λόγια των προφητών των τελευταίων ημερών, η Εκκλησία έχει παραγάγει εγχειρίδια μαθημάτων και άλλο υλικό. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη για σχόλια ή άλλο υλικό παραπομπών» (Teaching, No Greater Call: A Resource Guide for Gospel Teaching [1999], 52).