Κεφάλαιο 4º
Ενδυναμώνοντας και διατηρώντας την οικογένεια
«Είναι το θέλημα του Κυρίου να ενδυναμώνουμε και να διατηρούμε την οικογενειακή μονάδα».
Από τη ζωή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ δήλωσε: «Η οικογένεια είναι η πιο σημαντική οργάνωση στον παρόντα καιρό ή στην αιωνιότητα».1 Πουθενά δεν το δίδαξε αυτό πιο ξεκάθαρα παρά στο δικό του σπίτι, θέτοντας το παράδειγμα ως στοργικού συζύγου, πατέρα και παππού. Παρά το πολυάσχολο πρόγραμμά του ως Αποστόλου, πάντοτε εύρισκε χρόνο για την οικογένειά του «αποζημιώνοντας για τις ημέρες που ήταν μακριά, δείχνοντάς τους παραπάνω αγάπη, όταν ήταν μαζί τους».2
Η δεύτερη σύζυγος του Προέδρου Σμιθ, Έθελ, ερωτήθηκε κάποτε: «Θα μας πείτε κάτι για τον άνδρα που γνωρίζετε;» Καλώς πληροφορημένη ότι πολλά μέλη της Εκκλησίας έβλεπαν τον σύζυγό της ως υπερβολικά αυστηρό, απήντησε:
«Μου ζητείτε να σας πω για τον άνδρα που γνωρίζω. Έχω συχνά σκεφθεί ότι όταν φεύγει, οι άνθρωποι θα λένε: ‘Είναι ένας πολύ καλός άνδρας, ειλικρινής, που συμμορφώνεται με τη διδαχή, κ.τ.λ.’ Θα μιλούν γι’ αυτόν όπως τον γνωρίζει το κοινό, αλλά ο άνδρας που έχουν στον νου είναι πολύ διαφορετικός από τον άνδρα που εγώ γνωρίζω. Ο άνδρας που γνωρίζω είναι ένας καλοσυνάτος, στοργικός σύζυγος και πατέρας του οποίου η μεγαλύτερη φιλοδοξία στη ζωή είναι να κάνει την οικογένειά του ευτυχισμένη, ξεχνώντας τις προσωπικές του επιθυμίες στην προσπάθειά του να το κάνει αυτό. Είναι ο άνδρας που βοηθά τα παιδιά μας να κοιμηθούν όταν είναι αναστατωμένα ή ανήσυχα, που λέει νανουριστικά παραμύθια στα μικρά, που δεν κουράζεται ποτέ πολύ ούτε είναι απησχολημένος να καθίσει αργά τη νύκτα ούτε να σηκωθεί νωρίς το πρωί, για να βοηθήσει μεγαλύτερα παιδιά να λύσουν πολύπλοκα σχολικά προβλήματα. Όταν κάποιο μέλος της οικογένειας αρρωστήσει, ο άνδρας που γνωρίζω φυλάει τον άρρωστο και τον φροντίζει. Ο πατέρας τους είναι αυτός που φωνάζουν, αισθανόμενα ότι η παρουσία του θα τα θεραπεύσει. Είναι τα χέρια του που δένουν τις πληγές, οι βραχίονές του που δίδουν θάρρος σε αυτόν που υποφέρει, η φωνή του που τα διορθώνει όταν κάνουν λάθη, έως ότου επιθυμούν να κάνουν αυτό που θα τα κάνει ευτυχισμένα…
»Ο άνδρας που γνωρίζω είναι ανιδιοτελής, δεν παραπονείται, αβρός, ευγενικός, συμπονετικός, κάνοντας τα πάντα που μπορεί, για να κάνει τη ζωή πολύ χαρούμενη για τα αγαπημένα του πρόσωπα. Αυτός είναι ο άνδρας που γνωρίζω εγώ».3
Τα παιδιά του Προέδρου Σμιθ μοιράσθηκαν παραδείγματα για τις προσπάθειές του να ενδυναμώσει και να διατηρήσει την οικογένειά του και να «κάνει τη ζωή πολύ χαρούμενη» γι’ αυτά. Σε μία βιογραφία του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, οι συγγραφείς Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ο νεότερος και ο Τζων Στιούαρτ περιέλαβαν την ακόλουθη ανάμνηση: «Τα παιδιά του ήσαν πολύ ευτυχισμένα, όταν έβλεπαν τον μπαμπά να φορεί μια ποδιά και να αρχίζει να ψήνει πολλές πίτες. Το μίγμα σταφίδων, μήλων και καρυκευμάτων ήταν ένα από τα αγαπημένα του. Έκανε τη δική του γέμιση αυτού του μίγματος. Όμως, έκανε επίσης άλλες πίτες: μήλο, κεράσι, ροδάκινο και κολοκύθα. Οι προσπάθειές του να κάνει πίτες έγιναν οικογενειακό σχέδιο καθώς τα παιδιά στέλνονταν σε διάφορα μέρη του σπιτιού για να συγκεντρώσουν τα απαραίτητα εργαλεία και υλικά. Η υπέροχη μυρωδιά από τις πίτες που ψήνονταν στον μεγάλο φούρνο έκανε ευτυχισμένη την οικογένεια, ενώ ανυπομονούσαν να φάνε. Τις ήλεγχε προσεκτικά καθώς ψήνονταν, ούτως ώστε να μη βγουν ούτε πάρα πολύ νωρίς ούτε πάρα πολύ αργά. Εντωμεταξύ, η Έθελ ανάδευε μια ποσότητα σπιτικού παγωτού και τα παιδιά με τη σειρά γύριζαν τη μανιβέλα της παγωτομηχανής».4
Ο Ντάγκλας Σμιθ είπε ότι εκείνος και ο πατέρας του είχαν μια «σπουδαία σχέση». Ανέφερε παραδείγματα δραστηριοτήτων που απολάμβαναν μαζί: «Πυγμαχούσαμε περιστασιακά ή τουλάχιστον κάναμε ότι πυγμαχούσαμε. Είχα πάρα πολύ σεβασμό για να τον χτυπήσω και εκείνος είχε πάρα πολύ αγάπη για να με χτυπήσει. …Ήταν λίγο-πολύ σκιαμαχία. Παίζαμε σκάκι και χαιρόμουν όταν μπορούσα να τον νικήσω. Τώρα ανατρέχω στο παρελθόν και νιώθω ότι ίσως ήταν κανονισμένο από πριν».5
Η Αμέλια Σμιθ ΜακΚόνκι θυμήθηκε: «Σχεδόν είχε πλάκα να είσαι άρρωστος καθώς εκείνος μας έδιδε πολύ ειδική προσοχή. …Μας διασκέδαζε, παίζοντας καλή μουσική στον παλαιό φωνογράφο του Έντισον. Για να μας ψυχαγωγήσει, χόρευε με τη μουσική ή βάδιζε σε όλο το δωμάτιο και μέχρι που προσπαθούσε να τραγουδήσει. …Μας έφερνε όμορφα, μεγάλα, γλυκά πορτοκάλια και καθόταν στο κρεβάτι για να τα ξεφλουδίσει και μετά μας έδιδε ένα κομμάτι τη φορά. Μας έλεγε ιστορίες για την παιδική του ηλικία ή πώς ο πατέρας του τον φρόντιζε, όταν ήταν εκείνος άρρωστος. Αν ήταν κατάλληλο, μας έδιδε μία ευλογία».6 Η Αμέλια απεκάλυψε επίσης τη μέθοδο του πατέρα της να πειθαρχεί τα παιδιά του: «Αν κάποιος από εμάς έπρεπε να διορθωθεί για κάποια απρεπή συμπεριφορά, απλώς έβαζε τα χέρια του επάνω στους ώμους μας και κοιτάζοντας στα μάτια μας με πληγωμένο βλέμμα, έλεγε: ‘Εύχομαι τα παιδάκια μου να είναι καλά’. Καμία ξυλιά ούτε άλλη τιμωρία δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πιο αποτελεσματική».7
Η αγάπη και η φροντίδα του Προέδρου Σμιθ για τα παιδιά του ίσχυε επίσης για τα εγγόνια του. Ο εγγονός του Χόιτ Μπρούστερ, ο νεότερος, είπε για μια φορά όπου ως ιεραπόστολος στις Κάτω Χώρες, του επετράπη να παρευρεθεί στην αφιέρωση του Ναού στο Λονδίνο της Αγγλίας το 1958. Καθώς εκείνος και άλλοι ιεραπόστολοι εισέρχονταν στην αίθουσα συναθροίσεων, ο παππούς του τον είδε. Ο Χόιτ ενθυμήθηκε αργότερα: «Χωρίς να διστάσει ούτε μια στιγμή, πήδηξε από την καρέκλα του και άνοιξε τα χέρια του, κάνοντάς μου νεύμα προς εκείνον. Εκείνη τη στιγμή δεν έβλεπα τον Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, τον Πρόεδρο του Συμβουλίου των Δώδεκα Αποστόλων… αλλά έναν παππού, ο οποίος έβλεπε ένα από τα εγγόνια του για το οποίο είχε μεγάλη αγάπη. Δεν δίστασα να αφήσω την ομάδα μου και να σπεύσω στο βήμα, όπου με αγκάλιασε και με φίλησε μπροστά σε ολόκληρη την επίσημη συνάθροιση. Αυτή για εμένα ήταν μία από τις πιο ιερές και αξιομνημόνευτες στιγμές της ζωής μου».8
Διδασκαλίες του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ
1
Η οικογένεια είναι η πιο σημαντική οργάνωση στον παρόντα καιρό ή στην αιωνιότητα.
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πόσο σημαντική είναι η οικογενειακή μονάδα στο γενικό σχέδιο του Πατέρα μας στους ουρανούς. Στην πραγματικότητα, η οργάνωση της Εκκλησίας υπάρχει για να βοηθά την οικογένεια και τα μέλη της στην επίτευξη της υπερυψώσεως.
Η οικογενειακή μονάδα και η οικογενειακή δέσμευση στο Ευαγγέλιο είναι τόσο σημαντικές που ο εναντίος έχει στρέψει μέγα μέρος της προσοχής του στην καταστροφή των οικογενειών στην κοινωνία μας. Υπάρχει επίθεση από κάθε πλευρά επί της βασικής ακεραιότητας της οικογένειας που είναι το θεμέλιο αυτού που είναι καλό και ευγενές στη ζωή. …Οι νόμοι που είναι ολοένα πιο χαλαροί για την άμβλωση σε όλον τον κόσμο υποδηλούν την υπάρχουσα περιφρόνηση για την ιερότητα της ζωής. Οι οικογένειες διαλύονται από την αυξανόμενη χρήση ναρκωτικών και παράνομων χημικών ουσιών και από την κατάχρηση νομίμων φαρμάκων. Η περιφρόνηση για άτομα με εξουσία από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους συνήθως αρχίζει με την έλλειψη σεβασμού και υπακοής στο σπίτι…
Καθώς οι δυνάμεις του κακού επιτίθενται στο άτομο, καταστρέφοντας τις οικογενειακές του ρίζες, είναι κρίσιμο οι γονείς Άγιοι των Τελευταίων Ημερών να διατηρήσουν και να ενδυναμώσουν την οικογένεια. Πιθανώς να υπάρχουν λίγα πολύ δυνατά άτομα που μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την υποστήριξη της οικογένειας, αλλά οι περισσότεροι από εμάς χρειαζόμαστε την αγάπη, τη διδασκαλία και την αποδοχή που προέρχεται από αυτούς που ενδιαφέρονται βαθιά.9
Υπάρχουν ορισμένες παλαιές αλήθειες που θα είναι αλήθειες όσο ο κόσμος κρατεί και τις οποίες καμία πρόοδος δεν μπορεί να αλλάξει. Μία εξ αυτών είναι ότι η οικογένεια (η οργάνωση που αποτελείται από πατέρα, μητέρα και παιδιά) είναι το θεμέλιο των πάντων στην Εκκλησία. Μία άλλη, ότι οι αμαρτίες εναντίον της αγνής και υγιούς οικογενειακής ζωής είναι αυτές που, απ’ όλες τις άλλες, είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα έχουν τις πιο σοβαρές συνέπειες στα έθνη στα οποία λαμβάνουν χώρα…
Το πώς διευθύνεται μια οικογένεια είναι κατά πολύν σημαντικότερο από την απασχόληση ενός ατόμου ή πόσο πλούσιο είναι. Όλα τα άλλα είναι ελάσσονος συνέπειας όσο υπάρχουν αληθινά σπιτικά και όσο αυτοί που απαρτίζουν αυτά τα σπιτικά κάνουν το καθήκον τους ο ένας προς τον άλλον.10
«Το Ευαγγέλιο επικεντρώνεται στην οικογένεια· πρέπει να το ζούμε στην οικογένεια».
Δεν υπάρχει υποκατάστατο για το ενάρετο σπιτικό. Αυτό μπορεί να μη λαμβάνεται υπ’ όψιν στον κόσμο, αλλά λαμβάνεται και θα πρέπει να λαμβάνεται στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Η οικογένεια είναι η μονάδα στη βασιλεία του Θεού.11
Η οικογένεια είναι η πιο σημαντική οργάνωση στον παρόντα καιρό ή στην αιωνιότητα. …Είναι το θέλημα του Κυρίου να ενδυναμώνουμε και να διατηρούμε την οικογενειακή μονάδα. Παρακαλούμε τους πατέρες να λάβουν τη δικαιωματική θέση τους ως κεφαλής του σπιτιού. Ζητούμε από τις μητέρες να υποστηρίζουν τον σύζυγό τους και να είναι παραδείγματα στα παιδιά τους.12
Το Ευαγγέλιο επικεντρώνεται στην οικογένεια· πρέπει να το ζούμε στην οικογένεια. Εδώ λαμβάνουμε τη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη εκπαίδευσή μας καθώς επιζητούμε να δημιουργήσουμε για εμάς αιώνιες οικογενειακές μονάδες κατά το πρότυπο της οικογένειας του Θεού Πατέρα μας.13
2
Ο Κύριος θεσμοθέτησε την οικογένεια να διαρκεί αιωνίως.
Ο γάμος, έχουμε μάθει, είναι μία αιώνια αρχή που προορίστηκε πριν από τη θεμελίωση του κόσμου και θεσμοθετήθηκε επάνω σε αυτήν τη γη προτού να έλθει ο θάνατος σε αυτόν. Οι πρώτοι μας γονείς προστάχθηκαν να πληθύνουν και να κατακυριεύσουν τη γη. Φυσικά συνεπάγεται ότι η οικογενειακή οργάνωση προοριζόταν να είναι αιώνια. Στο σχέδιο που προετοιμάσθηκε γι’ αυτήν τη γη, οι νόμοι που διέπουν τον σελέστιο κόσμο, έγιναν το θεμέλιο. Το μέγα έργο και η δόξα του Κυρίου είναι «να πραγματοποιήσ[ει] την αθανασία και αιώνια ζωή τού ανθρώπου». [Μωυσή 1:39.] Ο μόνος τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό είναι μέσω γάμου και της οικογένειας· στην πραγματικότητα αυτή είναι η αιώνια τάξη ανάμεσα στους υπερυψωμένους και είναι σε κόσμους χωρίς τέλος.14
Το σχέδιο που δόθηκε στο Ευαγγέλιο για να οργανωθούν οι άνθρωποι επάνω σε αυτήν τη γη είναι χαρακτηριστικό του νόμου που διέπει τη βασιλεία του Θεού. Είναι δυνατόν να φαντασθούμε μία μεγαλύτερη πηγή λύπης από το να αφεθούμε στον αιώνιο κόσμο χωρίς τη σχέση με τον πατέρα ή τη μητέρα ή τα παιδιά μας; Η σκέψη να μην έχει ένα έθνος την οικογενειακή μονάδα ως βασικό θεμέλιο, όπου όλοι οι πολίτες είναι συγκριτικώς ξένοι μεταξύ τους και όπου δεν υπάρχει φυσική στοργή, όπου οικογενειακοί δεσμοί δεν δένουν τις ομάδες μαζί, είναι τρομερή. Μία τέτοια κατάσταση δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε μία μόνο κατάληξη—αναρχία και διάλυση. Δεν είναι λογικό να πιστεύουμε ότι ισχύει το ίδιο σε σχέση με τη βασιλεία του Θεού; Αν σε εκείνη τη βασιλεία δεν υπήρχαν οικογενειακοί δεσμοί και όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες ήσαν «άγγελοι» χωρίς φυσική συγγένεια, όπως πιστεύουν πολλοί άνθρωποι, θα μπορούσε να είναι ένας τόπος ευδαιμονίας—δηλαδή ουρανοί;15
Στον ναό του Κυρίου πηγαίνει ένα ζεύγος για να επισφραγισθεί ή να παντρευτεί για τον παρόντα καιρό και για όλη την αιωνιότητα. Τα παιδιά που γεννώνται σε αυτήν την ένωση θα είναι τα παιδιά εκείνου του πατέρα και εκείνη της μητέρας όχι μόνο στη θνητή ζωή αλλά και σε όλη την αιωνιότητα και γίνονται μέλη της οικογένειας του Θεού στους ουρανούς και επί της γης, όπως έκανε λόγο ο Παύλος [βλέπε Προς Εφεσίους 3:14–15] και αυτή η οικογενειακή τάξη δεν θα πρέπει ποτέ να διασπασθεί…
…Αυτά τα γεννηθέντα από αυτούς παιδιά έχουν δικαίωμα της συντροφιάς του πατέρα και της μητέρας και ο πατέρας και η μητέρα έχουν υποχρεώσεις ενώπιον του Αιωνίου Πατέρα τους να είναι πιστοί μεταξύ αυτών και να ανατρέφουν αυτά τα παιδιά στο φως και στην αλήθεια, ώστε να είναι ένα στην αιωνιότητα που θα έλθει—μία οικογένεια εντός της μεγάλης οικογένειας του Θεού.16
Θα πρέπει να θυμόμαστε, ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, ότι εκτός του σελέστιου βασιλείου, δεν υπάρχει οικογενειακή οργάνωση [μετά θάνατον]. Αυτή η οργάνωση φυλάσσεται για όσους είναι πρόθυμοι να τηρήσουν κάθε διαθήκη και κάθε υποχρέωση που καλούμαστε να λάβουμε, ενώ διαμένουμε προσωρινώς εδώ σε αυτήν τη θνητή ζωή.17
Η βασιλεία του Θεού θα είναι μία μεγάλη οικογένεια. Αποκαλούμαστε αδελφοί και αδελφές. Πραγματικώς, γινόμαστε συγκληρονόμοι με τον Ιησού Χριστό μέσω του Ευαγγελίου Του [βλέπε Προς Ρωμαίους 8:16–17], υιοί και θυγατέρες του Θεού και δικαιούμεθα την πληρότητα των ευλογιών της βασιλείας του, αν μετανοήσουμε και τηρήσουμε [τις] εντολές.18
Η ελπίδα της αιώνιας ζωής, συμπεριλαμβανομένης της επανένωσης με τα μέλη της οικογένειας, όταν έλθει η ανάσταση, φέρνει στην καρδιά μεγαλύτερη αγάπη και στοργή για κάθε μέλος της οικογένειας. Με αυτήν την ελπίδα, οι σύζυγοι επιθυμούν να αγαπούν τη σύζυγό τους με μια δυνατότερη και αγιότερη αγάπη· και οι γυναίκες να αγαπούν κατά τον ίδιο τρόπο τους συζύγους τους. Το τρυφερό συναίσθημα και η έγνοια από την πλευρά των γονέων για τα παιδιά τους αυξάνεται, επειδή τα παιδιά γίνονται πιο προσφιλή σε αυτούς με δεσμούς αγάπης και ευδαιμονίας που δεν μπορούν να σπάσουν.19
3
Ενδυναμώνουμε και διατηρούμε την οικογένειά μας καθώς περνούμε χρόνο μαζί, αγαπούμε ο ένας τον άλλον και ζούμε το Ευαγγέλιο μαζί.
Η πρωταρχική λειτουργία ενός σπιτικού Αγίων των Τελευταίων Ημερών είναι να διασφαλίζει ότι κάθε μέλος της οικογένειας εργάζεται για να δημιουργήσει το κλίμα και τις συνθήκες στις οποίες όλοι μπορούν να αναπτυχθούν προς την τελείωση. Για τους γονείς αυτό απαιτεί αφιέρωση χρόνου και ενέργειας πολύ πέρα από το να παράσχουν απλώς για τις υλικές ανάγκες των παιδιών τους. Για τα παιδιά αυτό σημαίνει να ελέγχουν τη φυσική τάση προς την ιδιοτέλεια.
Δαπανάτε τόσο πολύ χρόνο καθιστώντας την οικογένεια και το σπιτικό σας επιτυχή όπως κάνετε στην επιδίωξη της κοινωνικής και επαγγελματικής επιτυχίας; Αφιερώνετε την καλύτερη δημιουργική σας ενέργεια στην πιο σημαντική μονάδα της κοινωνίας—την οικογένεια; Ή είναι η σχέση σας με την οικογένειά σας απλώς ένα κοινότοπο, ακαρποφόρητο μέρος της ζωής; Ο γονέας και το παιδί πρέπει να είναι πρόθυμοι να θέτουν πρώτα τις οικογενειακές ευθύνες, προκειμένου να επιτύχουν οικογενειακή υπερύψωση.20
«Η οργάνωση της Εκκλησίας υπάρχει για να βοηθά την οικογένεια και τα μέλη της στην επίτευξη της υπερυψώσεως».
Το σπιτικό… είναι το εργαστήριο όπου κτίζονται οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και ο τρόπος με τον οποίον διαμορφώνονται εξαρτάται από τη σχέση που υπάρχει μεταξύ γονέων και παιδιών. Το σπιτικό δεν μπορεί να γίνει αυτό που θα πρέπει να γίνει εκτός και αν αυτές οι σχέσεις είναι της πρεπούσης φύσεως. Είτε είναι έτσι είτε όχι εξαρτάται, είναι αλήθεια, και από τους δύο γονείς και τα παιδιά, αλλά πολύ περισσότερο από τους γονείς. Πρέπει να κάνουν το καλύτερο που μπορούν.21
«Ω, φύγε και άσε με μόνη, δεν έχω χρόνο για ενοχλήσεις», είπε μία βιαστική, ανυπόμονη μητέρα στη μικρή τρίχρονη κόρη της, η οποία προσπαθούσε να βοηθήσει στην επιτέλεση μίας συγκεκριμένης οικιακής εργασίας. …Η επιθυμία να βοηθά γεννάται σε κάθε κανονικό παιδί και οι γονείς δεν έχουν το δικαίωμα να παραπονούνται. Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως οικιακή αγγαρεία, όταν όλοι βοηθούν στις δουλειές, και με τη δουλειά μαζί για να ολοκληρωθούν αυτά τα καθήκοντα έρχεται η πιο γλυκιά συντροφιά που μπορεί να βιώσει κανείς.
Αν έπρεπε να αναφέρω κάτι το οποίο νομίζω ότι μας λείπει ως γονείς, θα ήταν η συμπονετική κατανόηση για τα παιδιά μας. Ζήστε με τα παιδιά. Ακολουθήστε το μονοπάτι τους. …Να ξέρετε τα πάντα που διεκδικούν το ενδιαφέρον των παιδιών, να είσθε φιλικοί μαζί τους.22
Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους γονείς να καταλάβουν την ανάγκη να δίδουν περισσότερη προσοχή στα παιδιά τους, έχοντας λίγο περισσότερο από το πνεύμα του Ευαγγελίου στο σπιτικό τους, λίγη περισσότερη ενότητα και λίγη περισσότερη πίστη, λίγη περισσότερη υπευθυνότητα από θρησκευτικής και πνευματικής απόψεως από μέρους των πατέρων· επίσης από τις μητέρες περισσότερη διδασκαλία του Ευαγγελίου στο σπιτικό.23
Προς τους γονείς στην Εκκλησία λέμε: Να αγαπάτε αλλήλους με όλη την καρδιά σας. Να τηρείτε τον ηθικό νόμο και να ζείτε το Ευαγγέλιο. Μεγαλώστε τα παιδιά σας στο φως και στην αλήθεια. Διδάξτε τα τις σωτήριες αλήθειες του Ευαγγελίου και κάντε το σπιτικό σας ένα κομμάτι ουρανών επί της γης, ένα μέρος όπου μπορεί να κατοικεί το Πνεύμα του Κυρίου και όπου η χρηστότητα μπορεί να ενθρονισθεί στην καρδιά κάθε μέλους.24
Προσεύχομαι ώστε ο Επουράνιος Πατέρας μας να δώσει σε όλους εμάς τη δύναμη να προσεγγίσουμε τις αληθινές μας δυνατότητες. Επικαλούμαι το Πνεύμα του στα σπιτικά της Εκκλησίας, ώστε να υπάρχει αγάπη και αρμονία εκεί. Είθε ο Πατέρας μας να διατηρεί και να υπερυψώνει τις οικογένειές μας.25
Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία
Ερωτήσεις
-
Καθώς διαβάζετε τις ιστορίες στο «Από τη ζωή του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ», σκεφθείτε πώς το παράδειγμα του Προέδρου Σμιθ μπορεί να αποτελεί οδηγό στη ζωή σας. Σκεφθείτε τρόπους με τους οποίους μπορείτε προσωπικώς να βελτιώσετε, προκειμένου να ενδυναμώσετε οικογενειακές σχέσεις.
-
Αναλογισθείτε τη σημασία της οικογένειας όπως σκιαγραφείται στο τμήμα 1. Τι κάνετε, για να ενισχύσετε την οικογένειά σας ενάντια στις αρνητικές επιρροές του κόσμου;
-
Ο Πρόεδρος Σμιθ έκανε λόγο για την «ελπίδα της αιώνιας ζωής, συμπεριλαμβανομένης της επανένωσης με τα μέλη της οικογένειας, όταν έλθει η ανάσταση» (τμήμα 2). Πώς επηρεάζει αυτή η ελπίδα την αλληλεπίδρασή σας με μέλη της οικογένειας;
-
Στο τμήμα 3, ο Πρόεδρος Σμιθ κάνει τρεις ενδοσκοπικές ερωτήσεις. Απαντήστε σε αυτές τις ερωτήσεις στον νου σας. Καθώς διαβάζετε αυτό το τμήμα, συλλογισθείτε αλλαγές που μπορείτε να κάνετε στη ζωή σας, οι οποίες μπορούν να βελτιώσουν το αίσθημα στο σπιτικό σας.
Σχετικές γραφές
Παροιμίες 22:6, Νεφί Α΄ 8:37, Δ&Δ 88:119, 93:40–50. Βλέπε, επίσης, «Η οικογένεια: Μία επίσημη διακήρυξη προς όλο τον κόσμο»
Βοήθεια διδασκαλίας
«Ζητήστε από τους συμμετέχοντες να επιλέξουν ένα τμήμα [του κεφαλαίου] και να το διαβάσουν σιωπηλώς. Ζητήστε τους να συγκεντρωθούν σε ομάδες δύο ή τριών ατόμων τα οποία επέλεξαν το ίδιο τμήμα και να συζητήσουν τι έμαθαν» (από τη σελίδα VIII αυτού του βιβλίου).