Η ζωή και η διακονία του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ «χρησιμοποιούσε τρεις μεγάλες λέξεις που δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω», θυμόταν ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι. Αυτές οι λέξεις ήσαν «αληθινός και πιστός». Ο Πρόεδρος Χίνκλι είπε: «Στις δημόσιες ομιλίες του, στις ιδιωτικές συζητήσεις του, στις προσευχές του προς τον Κύριο, παρακαλούσε ώστε να μπορούμε να είμαστε αληθινοί και πιστοί».1 Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον ανέφερε μία παρόμοια ανάμνηση: «Ακόμη και όταν είχε γεράσει, πάντοτε προσευχόταν: ‘Είθε να είμαστε αληθινοί και πιστοί μέχρι τέλους’».2
«Αληθινοί και πιστοί». Για τον Πρόεδρο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, αυτό ήταν κάτι περισσότερο από μία συχνά επαναλαμβανόμενη φράση. Ήταν μία εγκάρδια έκφραση της ελπίδος του για όλους τους ανθρώπους. Ήταν επίσης μία περιγραφή της ζωής του, από την παιδική του ηλικία μέχρι την υπηρέτησή του ως Προέδρου της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
«Ένα παιδί της υπόσχεσης»
Ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ «γεννήθηκε ως παιδί της υπόσχεσης», έλεγε ο Πρεσβύτερος Μπρους ΜακΚόνκι της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Ο Πρεσβύτερος ΜακΚόνκι, γαμπρός του Προέδρου Σμιθ, εξήγησε ότι η Τζουλίνα Λάμπσον Σμιθ «είχε τρεις θυγατέρες αλλά κανέναν υιό και γι’ αυτό πήγε ενώπιον του Κυρίου και, σαν την Άννα της αρχαίας εποχής, ‘ευχήθηκε μια ευχή’. [Α΄ Σαμουήλ 1:11.] Η υπόσχεσή της: ότι αν ο Κύριος της έδιδε έναν υιό, ‘θα έκανε ό,τι μπορούσε για να τον βοηθήσει να είναι τιμή στον Κύριο και τον πατέρα του’. Ο Κύριος εισάκουσε τις προσευχές της και εκείνη τήρησε την υπόσχεσή της προς εκείνον».3 Στις 19 Ιουλίου 1876, η Τζουλίνα και ο σύζυγός της, Τζόζεφ Φ. Σμιθ, καλωσόρισαν έναν νεογέννητο υιό στην οικογένειά τους. Τον ονόμασαν Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ τον νεότερο από τον πατέρα του.
Όταν γεννήθηκε, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ προστέθηκε σε μία οικογένεια πλούσια σε πίστη, υπηρέτηση και ηγεσία. Ο παππούς του, Χάιρουμ Σμιθ, ήταν αδελφός του Προφήτου Τζόζεφ Σμιθ και γενναίος μάρτυς της αποκατάστασης του Ευαγγελίου. Ο Κύριος διόρισε τον Χάιρουμ να «είναι προφήτης και βλέπων και αποκαλυπτής για την εκκλησία [Του]», λέγοντας ότι το όνομα του Χάιρουμ θα «μνημονεύεται με τιμή από γενεά σε γενεά, στον αιώνα τού αιώνα» (Δ&Δ 124:94, 96). Με τον αδελφό του, Τζόζεφ, ο Χάιρουμ επισφράγισε τη μαρτυρία του με το αίμα του, βρίσκοντας μαρτυρικό θάνατο από έναν όχλο στις 27 Ιουνίου 1844 (βλέπε Δ&Δ 135).
Οι γονείς του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ και η Τζουλίνα Λάμπσον Σμιθ
Ο πατέρας τού Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, ο Τζόζεφ Φ. Σμιθ επωμίσθηκε βαριές ευθύνες από τον καιρό που ήταν παιδί. Το πρωτότοκο παιδί τού Χάιρουμ και της Μαίρης Φίλντινγκ Σμιθ ήταν πέντε ετών, όταν ο πατέρας του βρήκε μαρτυρικό θάνατο και εννέα ετών, όταν βοήθησε τη χήρα μητέρα του να οδηγήσει την άμαξά της από τη Ναβού του Ιλλινόι στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ. Αργότερα υπηρέτησε ως ιεραπόστολος και ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Ήταν σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, όταν γεννήθηκε ο υιός του, Τζόζεφ. Από τις 17 Οκτωβρίου 1901 έως τις 19 Νοεμβρίου 1918 υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας.
Η μητέρα τού Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, Τζουλίνα Λάμπσον Σμιθ, ήταν μέρος μίας εκ των αρχικών πρωτοπόρων οικογενειών στην Κοιλάδα της Σωλτ Λέηκ. Από την ηλικία των εννέα ετών, μεγάλωσε στο σπίτι του θείου τους, Τζωρτζ Α. Σμιθ, ο οποίος ήταν μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων τότε και της θείας της, Μπαθσίμπα Σμιθ. (Ο Πρεσβύτερος Σμιθ αργότερα υπηρέτησε ως Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία υπό τον Πρόεδρο Μπρίγκαμ Γιανγκ και η αδελφή Σμιθ υπηρέτησε αργότερα ως γενική πρόεδρος της Ανακουφιστικής Εταιρείας.) Ως ενήλικη, η Τζουλίνα ήταν αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα και μέλος της Ανακουφιστικής Εταιρείας. Ήταν γνωστή για τη συμπόνια της και την ικανότητά της ως μαίας, φέρνοντας «σχεδόν 1.000 μωρά στον κόσμο» και φροντίζοντας τις μητέρες τους.4 Από τον Οκτώβριο του 1910 έως τον Απρίλιο του 1921, υπηρέτησε ως δεύτερη σύμβουλος στη γενική προεδρία της Ανακουφιστικής Εταιρείας.
Έργο και παιχνίδια ως Νέος Άνδρας
Ο Τζόζεφ έμαθε να εργάζεται σε μικρή ηλικία. Στην οικογένειά του ανήκε ένα αγρόκτημα στο Τέιλορσβιλ της Γιούτας, περίπου 16 χιλιόμετρα από το σπίτι τους, όπου εκείνος και οι αδελφοί του βοηθούσαν στην άρδευση, στη συγκομιδή σανού και τη φροντίδα των εκτρεφόμενων ζώων. Στο σπίτι, η οικογένεια φρόντιζε έναν μεγάλο λαχανόκηπο, διάφορα οπωροφόρα, τρεις μεγάλες σειρές με κλήματα, ένα κοπάδι από κοτόπουλα, τρεις αγελάδες και λίγα άλογα. Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ άσκησε πολυμερή γάμο και γι’ αυτό η οικογένεια είχε πολλά στόματα να θρέψει και πολλά χέρια να βοηθούν στο έργο. Επειδή ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους υιούς σε μία μεγάλη οικογένεια, του είχαν δοθεί ορισμένες ευθύνες που κανονικά θα είχαν δοθεί σε έναν ενήλικο. Εκτός από αυτές τις ευθύνες, πάντοτε συνέχιζε τις σπουδές στο σχολείο.
Η πρώτη εργασία τού Τζόζεφ εκτός σπιτιού και του οικογενειακού αγροκτήματος ήταν με τη μητέρα του. Συχνά οδηγούσε ένα άλογο και μία άμαξα, για να τη βοηθά να εκπληρώσει τα καθήκοντά της ως μαίας. Στα τέλη της εφηβείας του, προσελήφθη στο Συνεταιριστικό Εμπορικό Ίδρυμα της Σιών (ZCMI), όπου εργαζόταν πολλές ώρες κάθε ημέρα, κάνοντας πολύ δύσκολο σωματικώς έργο. Ενθυμήθηκε αργότερα: «Εργαζόμουν σαν άλογο όλη την ημέρα και ήμουν αποκαμωμένος, όταν ερχόταν η νύκτα, κουβαλώντας στην πλάτη μου σάκους με αλεύρι και σάκους με ζάχαρη και χοιρομέρια και καπνιστό χοιρινό. Ζύγιζα 68 κιλά, αλλά δεν δίσταζα να πιάσω και να σηκώσω έναν σάκο 91 κιλών και να τον βάλω επάνω στους ώμους μου».5
Για να εξισορροπήσει τις βαριές εργασιακές ευθύνες του, ο Τζόζεφ έβρισκε κάποιο χρόνο να παίζει. Σε εκείνον και τα αδέλφια του άρεσε να παίζουν νυκτερινά παιχνίδια γύρω από το σπίτι και να κρύβονται ανάμεσα στα κλήματα—«ειδικώς όταν τα σταφύλια ήσαν ώριμα».6 Του άρεσε επίσης να παίζει μπέιζμπολ. Κάθε τομέας είχε μία οργανωμένη ομάδα μπέιζμπολ και εκείνος απολάμβανε αυτούς τους φιλικούς ανταγωνισμούς.
Μελέτη του Ευαγγελίου και πνευματική ανάπτυξη
Αν και το μπέιζμπολ ήταν σημαντικό για τον νεαρό Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, μερικές φορές έφευγε από τα παιχνίδια νωρίς, επειδή είχε ένα ενδιαφέρον που ήταν για εκείνον πιο σημαντικό. Σε τέτοιες στιγμές, τον έβρισκες απομονωμένο «στο πατάρι του αχυρώνα ή στον ίσκιο ενός δένδρου για να επιστρέψει στο διάβασμά του» του Βιβλίου του Μόρμον.7 «Από την πρώτη μου ανάμνηση», είπε αργότερα, «από τότε που μπόρεσα να διαβάσω για πρώτη φορά, έχω λάβει περισσότερη ευχαρίστηση και μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη μελέτη των γραφών και από το διάβασμα για τον Κύριο Ιησού Χριστό και για τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ και το έργο που έχει επιτευχθεί προς σωτηρία των ανθρώπων παρά από οτιδήποτε άλλο σε όλον τον κόσμο».8 Άρχισε να εδραιώνει ένα πρότυπο προσωπικής μελέτης του Ευαγγελίου, όταν έλαβε το πρώτο του αντίτυπο τού Βιβλίου του Μόρμον σε ηλικία οκτώ ετών. Διάβαζε προθύμως τις βασικές γραφές και τις εκδόσεις της Εκκλησίας. Κουβαλούσε την έκδοση τσέπης της Καινής Διαθήκης, ώστε να μπορεί να διαβάζει κατά τα διαλείμματα για φαγητό και καθώς περπατούσε από και προς τη δουλειά του στο ZCMI. Σταθερά και επίμονα, προσέθετε στη δύναμη της μαρτυρίας του για το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο.
Ο νεαρός Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ενίοτε έφευγε από τους αγώνες του μπέιζμπολ νωρίς, ώστε να μπορεί να διαβάζει το Βιβλίο του Μόρμον στο πατάρι του αχυρώνα της οικογένειας.
Όμως η πνευματική ανάπτυξη του Τζόζεφ δεν περιοριζόταν σε σιωπηλή προσωπική μελέτη. Συμμετείχε πιστώς σε συγκεντρώσεις και μαθήματα της Εκκλησίας και έλαβε διατάξεις και ευλογίες της ιεροσύνης. Είχε ένα ειδικό ενδιαφέρον για τον ναό. Ο Ναός της Σωλτ Λέηκ ήταν υπό κατασκευή επί 23 χρόνια, όταν γεννήθηκε εκείνος. «Σε όλη τη νεανική του ηλικία, ο Τζόζεφ είχε παρακολουθήσει με ενθουσιώδες ενδιαφέρον την καθημερινή πρόοδο της κατασκευής αυτού του μεγαλοπρεπούς οικοδομήματος. Είχε δει την τελευταία από τις τεράστιες γρανιτώδεις πέτρες να μεταφέρεται από σιδηροδρομικά βαγόνια από το λατομείο. …Είχε δει τους επιβλητικούς οβελούς να παίρνουν τελικώς σχήμα. …[Είπε]: ‘Διερωτώμην αν θα ζούσα ποτέ αρκετά να δω τον ναό αποπερατωμένο’».9
Στις 6 Απριλίου 1893, ο Τζόζεφ παρευρέθη στην πρώτη συνεδρίαση αφιερώσεως του Ναού της Σωλτ Λέηκ. Ο Πρόεδρος Ουίλφορντ Γούντροφ, ο τέταρτος Πρόεδρος της Εκκλησίας, προήδρευε της συνεδριάσεως και προσέφερε την προσευχή αφιερώσεως. Καθήμενος στο βήμα, στα αριστερά του Προέδρου Γούντροφ, ήταν ο Δεύτερος Σύμβουλός του, ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ.
Όταν ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ήταν 19 ετών, έλαβε μία πατριαρχική ευλογία. Αυτή η ευλογία, την οποία εξέφερε ο θείος του, Τζων Σμιθ, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως Πατριάρχης της Εκκλησίας, προσέθεσε στην πνευματική ισχύ του Τζόζεφ. Ελέχθη στον Τζόζεφ:
«Είναι προνόμιό σου να ζήσεις μέχρι τα καλά γεράματα και το θέλημα του Κυρίου να γίνεις ισχυρός άνδρας στον Ισραήλ…
»Θα είναι καθήκον σου να συνεδριάζεις με τους αδελφούς σου και να προεδρεύεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Θα είναι καθήκον σου επίσης να ταξιδεύεις πολύ στο εσωτερικό και το εξωτερικό, διά ξηράς και θαλάσσης, μοχθώντας στη διακονία. Και σου λέω, σήκωσε το κεφάλι σου, ύψωσε τη φωνή σου χωρίς φόβο και χωρίς να δείχνεις χάρες σε κάποιους, όπως θα σε οδηγήσει το Πνεύμα του Κυρίου και οι ευλογίες του Κυρίου θα παραμείνουν επάνω σου. Το Πνεύμα Του θα κατευθύνει το μυαλό σου και θα σου δώσει σοφία και ομιλία, ώστε να κατατροπώσεις τη σοφία των ανόμων και να περιφρονήσεις τις συμβουλές των αδίκων».10
Αργότερα, εκείνη τη χρονιά, ύστερα από τα 20α γενέθλιά του, έλαβε νέες ευκαιρίες για υπηρέτηση και πνευματική ανάπτυξη. Χειροτονήθηκε στη θέση του πρεσβυτέρου στη Μελχισεδική Ιεροσύνη και έλαβε την προικοδότηση ναού. Προς το τέλος της ζωής του, όταν υπηρετούσε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, δήλωσε: «Πόσο ευγνώμων είμαι που φέρω την αγία ιεροσύνη. Επιζήτησα όλη μου τη ζωή να μεγαλύνω την κλήση μου σε αυτήν την ιεροσύνη και ελπίζω να υπομείνω μέχρι τέλους σε αυτήν τη ζωή και να απολαύσω τη συντροφιά των πιστών αγίων στην επόμενη ζωή».11
Φλερτάρισμα και γάμος
Καθώς ο νεαρός Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ βοηθούσε στην υποστήριξη της οικογένειάς του, μελετούσε το Ευαγγέλιο και προετοιμαζόταν για ευλογίες της ιεροσύνης, οι προσπάθειές του δεν έμειναν απαρατήρητες από μία νεαρή γυναίκα ονόματι Λούι Σέρτλιφ. Η Λούι, της οποίας οι γονείς ζούσαν στο Όγκντεν της Γιούτας, ήλθαν να ζήσουν με την οικογένεια Σμιθ, ώστε να μπορεί να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο της Γιούτας, το οποίο τότε ευρίσκετο απέναντι, στην οδό από το σπίτι των Σμιθ.
Αρχικώς, η σχέση του Τζόζεφ και της Λούι δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά μία επίσημη φιλία, αλλά σταδιακώς εξελίχθηκε σε φλερτάρισμα. Επειδή το ζεύγος είχε λίγα χρήματα, το φλερτάρισμά τους περιοριζόταν κυρίως στο να διαβάζουν μαζί στην αίθουσα υποδοχής της οικογένειας, να μιλούν μεταξύ τους, να κάνουν περιπάτους μαζί και να παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις της Εκκλησίας. Ο Τζόζεφ επίσης απολάμβανε να ακούει τη Λούι να παίζει το πιάνο. Περιστασιακώς πήγαιναν σε κάποια παράσταση στο τοπικό θέατρο. Μέχρι το τέλος του δεύτερου έτους των σπουδών τής Λούι στο πανεπιστήμιο, το φλερτάρισμά τους είχε ανθίσει σε αγάπη—τόσο πολύ που ο Τζόζεφ έκανε το ταξίδι 160 χιλιομέτρων μετ’ επιστροφής με το ποδήλατο, σε χωματόδρομους με αυλακιές, για να την δει στο Όγκντεν μία ή δύο φορές, όταν το σχολείο δεν λειτουργούσε.12
Τελικώς, η Λούι και ο Τζόζεφ συζήτησαν περί γάμου. Ωστόσο, μία ερώτηση παρέμενε μέσα στον νου τους: Θα καλείτο να υπηρετήσει μία ιεραποστολή ο Τζόζεφ; Εκείνες τις ημέρες, οι νέοι άνδρες και οι γυναίκες που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν ιεραποστολές, δεν προσέγγιζαν τον επίσκοπό τους, προκειμένου να προταθούν για τέτοιες κλήσεις. Η διαδικασία των ιεραποστολικών κλήσεων γινόταν εξ ολοκλήρου μέσω του γραφείου του Προέδρου της Εκκλησίας. Ένας νέος άνδρας ποτέ δεν ήξερε πότε θα μπορούσε να βρει μία ιεραποστολική κλήση στο γραμματοκιβώτιο.
Η Λούι απεφοίτησε από το πανεπιστήμιο την άνοιξη του 1897 και μετακόμισε πίσω στο Όγκντεν με τους γονείς της. Έναν χρόνο αργότερα, με προφανώς καμία ιεραποστολική κλήση στο εγγύς μέλλον, το ζεύγος απεφάσισε να προχωρήσει με τα σχέδια του γάμου. Όπως είπε αργότερα ο Τζόζεφ: «Την έπεισα να αλλάξει τον τόπο διαμονής της και την 26η ημέρα του Απριλίου τού 1898 πήγαμε στον Ναό της Σωλτ Λέηκ και παντρευτήκαμε για τον παρόντα καιρό και όλη την αιωνιότητα από τον πατέρα μου, Πρόεδρο Τζόζεφ Φ. Σμιθ».13 Καθώς ο Τζόζεφ και η Λούι άρχιζαν τη ζωή τους μαζί, ζούσαν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο σπίτι της οικογένειας Σμιθ.
Υπακούοντας στην ιεραποστολική κλήση
Κατά τις πρώτες ημέρες τής Εκκλησίας, έγγαμοι άνδρες συχνά εκαλούντο να υπηρετήσουν πλήρους απασχόλησης ιεραποστολές και γι’ αυτό ο Τζόζεφ και η Λούι δεν εξεπλάγησαν, όταν στις 17 Μαρτίου 1899 έφθασε μία ιεραποστολική κλήση με το ταχυδρομείο υπογεγραμμένη από τον Πρόεδρο Λορέντζο Σνόου. Όμως, ο Τζόζεφ ενδεχομένως να εξεπλάγη κάπως με το ανατεθειμένο πεδίο εργασίας του. Προτού λάβει την κλήση, είχε μία συνομιλία με τον Πρόεδρο Φράνκλιν Ρίτσαρντς, Πρόεδρο της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, σχετικώς με την πιθανότητα να λάβει μία ιεραποστολική κλήση. Ο Τζόζεφ ενθυμήθηκε αργότερα: «Με ρώτησε πού θα ήθελα να πάω. Του είπα ότι δεν είχα κάποια συγκεκριμένη επιλογή, μόνο να πάω εκεί όπου θα με έστελναν. Όμως, είπε: ‘Πρέπει να έχεις κάποιο μέρος όπου θα προτιμούσες να πας’. Είπα: ‘Λοιπόν, θα προτιμούσα να πάω στη Γερμανία’. Και έτσι με έστειλαν στην Αγγλία!»14
Ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ως πλήρους απασχολήσεως ιεραπόστολος
Η Λούι απεφάσισε να ζήσει με τους γονείς της, ενώ έλειπε ο Τζόζεφ. Ένιωθε ότι αυτό θα την βοηθούσε να αντέξει τη μοναξιά που ήταν χωριστά από τον σύζυγό της. Και θα εργαζόταν στο κατάστημα του πατέρα της, κερδίζοντας χρήματα για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση της ιεραποστολής του Τζόζεφ.15
Στις 12 Μαΐου 1899, μία ημέρα προτού αναχωρήσει για το ιεραποστολικό πεδίο, ο Πρεσβύτερος Σμιθ και άλλοι ιεραπόστολοι έλαβαν οδηγίες από τον Πρόεδρο Τζόζεφ Φ. Σμιθ και τους Πρεσβυτέρους Τζωρτζ Τίσντεϊλ και Χίμπερ Γκραντ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Αυτή ήταν όλη η εκπαίδευσή τους προτού αναχωρήσουν ως πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολοι. Σε αυτήν τη συγκέντρωση, κάθε ιεραπόστολος έλαβε ένα επίσημο ιεραποστολικό πιστοποιητικό. Του Πρεσβυτέρου Σμιθ έλεγε:
«Αυτό πιστοποιεί ότι ο φέρων Πρεσβύτερος Τζόζεφ Φ. Σμιθ ο νεότερος είναι πιστό μέλος και σε καλή κατάσταση στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και του έχει καταλλήλως ανατεθεί να υπηρετήσει από τα Μέλη της Γενικής Εξουσίας αυτής της Εκκλησίας μία ιεραποστολή στη Μεγάλη Βρετανία, για να κηρύξει το Ευαγγέλιο και να εκτελέσει διακονία σε όλες τις διατάξεις που έχουν σχέση με τη θέση του.
»Και προσκαλούμε όλους τους άνδρες να υπακούσουν στις διδασκαλίες και τις συμβουλές του ως ανδρός του Θεού, απεσταλμένου να τους ανοίξει τη θύρα της ζωής και της σωτηρίας—και να τον βοηθήσουν στα ταξίδια του, σε οτιδήποτε μπορεί να χρειασθεί.
»Και προσευχόμαστε στον Θεό, τον Αιώνιο Πατέρα, να ευλογήσει τον Πρεσβύτερο Σμιθ και όλους όσους τον δέχονται και παρέχουν προς παρηγοριά του, με τις ευλογίες των Ουρανών και της γης, για τον παρόντα καιρό και όλη την αιωνιότητα, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.
»Υπογεγραμμένο στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ της Γιούτας, στις 12 Μαΐου 1899, εκ μέρους της ανωτέρω αναφερθείσης Εκκλησίας. Λορέντζο Σνόου, Τζωρτζ Κάνον, Τζόζεφ Φ. Σμιθ, Πρώτη Προεδρία».16
Την επομένη, η οικογένεια συγκεντρώθηκε σπίτι, για να αποχαιρετίσει τον Τζόζεφ και έναν μεγαλύτερο αδελφό, ο οποίος είχε επίσης κληθεί να υπηρετήσει στην Αγγλία. Εντούτοις, ένα μέλος της οικογένειας έλειπε από τη συνάθροιση. Η μικρότερη αδελφή τού Τζόζεφ, η Έμιλι, κρυβόταν, ντροπιασμένη για κάτι που είχε κάνει λίγα χρόνια νωρίτερα. Όταν ο Τζόζεφ και η Λούι φλέρταραν, ο Τζόζεφ έστελνε μερικές φορές την Έμιλι και άλλα μικρά παιδιά στο κρεβάτι νωρίς, ώστε να μπορεί να περάσει χρόνο μαζί με την αγάπη του. Απογοητευμένη πικρά από αυτήν την αντιληφθείσα αδικία, η Έμιλι συχνά προσευχόταν ώστε ο Κύριος να έστελνε τον αδελφό της μακριά σε μία ιεραποστολή. Τώρα που πραγματικά έφευγε, εκείνη αισθανόταν ένοχη για τον ρόλο που ενδεχομένως να είχε παίξει στην αναχώρησή του.17
Ο Τζόζεφ και η Λούι ήξεραν ότι η κλήση να υπηρετήσει στην Αγγλία είχε έλθει από τον Κύριο. Ο Τζόζεφ ήταν πρόθυμος να κάνει το καθήκον του και η Λούι ήταν ευχαριστημένη που ο σύζυγός της θα υπηρετούσε μία ιεραποστολή, αλλά και οι δύο πάλευαν με την ιδέα να είναι χωριστά. Όταν ήλθε ο καιρός να φύγει ο Πρεσβύτερος Σμιθ για τον σιδηροδρομικό σταθμό, «η Λούι προσπάθησε να είναι γενναία, προσπάθησε να μην τη δει ο Τζόζεφ να κλαίει. Όμως ήταν δύσκολο να κρύψει τα κόκκινα μάτια της. Και ο Τζόζεφ ήδη νοσταλγούσε το σπίτι του μόνον με τη σκέψη να φύγει, ώστε δεν είχε πολύ όρεξη να μιλήσει με κανέναν. …Υπήρχε ένας κόμπος στο λαιμό του Τζόζεφ καθώς έκανε μία παύση στην εξώθυρα του παλαιού σπιτιού στην οδό Φερστ Νορθ και αποχαιρέτισε με ένα φιλί το καθένα από τα αγαπημένα του πρόσωπα: τη μαμά, τον μπαμπά, τους αδελφούς και τις αδελφές, τις θείες και τελευταία όλων, τη Λούι. ‘Αντίο Λούι, αγαπημένη μου. Ο Θεός να σε ευλογεί και να σε διατηρεί ασφαλή για εμένα’».18
Φυτεύοντας σπόρους του Ευαγγελίου στην Αγγλία
Από την ώρα που το τρένο του—άβολο και γεμάτο μυρωδιά καπνού—έφυγε μακριά από το σπίτι, ο Πρεσβύτερος Σμιθ αφιερώθηκε στην ιεραποστολή του. Οι καταχωρίσεις του στο ημερολόγιο και τα γράμματα που έστειλε και έλαβε, απεκάλυπταν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ως ιεραπόστολος και την πίστη και την αφοσίωση με τις οποίες τις αντιμετώπιζε.
Στο τέλος της πρώτης ημέρας ιεραποστολικού έργου στην Αγγλία, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Αυτή ήταν μία πολύ σημαντική ημέρα στη σύντομη ζωή μου. Ήλθα από την πατρίδα μου λιγότερο από μήνα πριν για τον σκοπό της κήρυξης του Ευαγγελίου του Κυρίου μας. …Ήμουν έξω μοιράζοντας φυλλάδια σήμερα και παρέδωσα 25 φυλλάδια. Είναι το πρώτο από το είδος αυτό έργου που προσπάθησα ποτέ να κάνω και δεν ήταν πολύ εύκολο για εμένα. …Κατέθεσα τη μαρτυρία μου στον κόσμο για πρώτη φορά σήμερα, αλλά θα μπορέσω να το κάνω καλύτερα. Με τη βοήθεια του Κυρίου θα κάνω το θέλημά του όπως εκλήθην να κάνω».19
Όταν ο πατέρας του τού έστειλε λίγα δολάρια για κάποιες ανάγκες, εκείνος απήντησε: «Θα είμαι πολύ προσεκτικός με τα χρήματα που μου στέλνεις. Δεν ξοδεύω τίποτε, εκτός και αν έχω κάποιον καλό λόγο γι’ αυτό». Είπε, επίσης, στον πατέρα του για την αποφασιστικότητά του να μάθει και να διδάξει το Ευαγγέλιο: «Είμαι εδώ για να κηρύξω το Ευαγγέλιο και ελπίζω ότι θα μπορέσω να το κάνω αυτό καλά. …Επιθυμώ να βελτιώσω τον νου και τα ταλέντα μου, ενώ είμαι εδώ, ώστε να μπορώ πάντοτε να είμαι χρήσιμος για κάτι στη ζωή. …Θέλω να είμαι σωστός στα πάντα και τίποτε δεν μου δίδει περισσότερη ευχαρίστηση από το να μάθω κάτι για το Ευαγγέλιο. Επιθυμία μου είναι να εξοικειωθώ με αυτό και να κερδίσω σοφία».20
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ έγραψε τα ακόλουθα επαινετικά λόγια σε ένα γράμμα προς τον Πρεσβύτερο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ: «Μου αρέσει η στάση σου, έχω πίστη στην ακεραιότητά σου και είμαι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος μαζί σου. Θέλω να καλλιεργείς σοφία και να κάνεις προσεκτικές κρίσεις και να έχεις υπομονή καθώς και το Άγιο Πνεύμα και την αγάπη του Θεού».21 Ο πατέρας τής Λούι, Λιούις Σέρτλιφ, εξέφρασε επίσης πεποίθηση για τον Πρεσβύτερο Σμιθ: «Πάντοτε αισθανόμουν ότι θα εκπλήρωνες μία ένδοξη ιεραποστολή και θα αποκτούσες μία εμπειρία που θα σε προετοίμαζε για την υψηλή θέση για την οποίαν προορίζεσαι να κατέχεις στο μέλλον».22
Σε γράμματα στη Λούι, ο Τζόζεφ πάντοτε εξέφραζε την αγάπη του για εκείνη. Συχνά εσώκλειε πεπιεσμένα άνθη μέσα στα «θερμά και στοργικά γράμματά» του.23 Έγραφε επίσης για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε: «Υπάρχουν πολλοί σε αυτό το έθνος, οι οποίοι γνωρίζουν ότι το Ευαγγέλιο που διδάσκουμε είναι αληθινό, αλλά δεν έχουν το ηθικό θάρρος να βγουν έξω από τον κόσμο και να το ασπασθούν».24
Η Λούι έστελνε γράμματα τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. «Να θυμάσαι», έγραψε μια φορά, «είμαι εδώ να σε αγαπώ και να προσεύχομαι για εσένα και δεν σε ξεχνώ ούτε ένα λεπτό. …Ευλογημένος να είσαι, πολύτιμε σύζυγέ μου, είναι η προσευχή μου πάντοτε».25 Η Λούι ήταν ξεκάθαρη για την αφοσίωσή της στον σύζυγό της και ήταν εξίσου ξεκάθαρη για την αφοσίωσή της στον Κύριο και το έργο Του. Υπενθύμιζε συνεχώς στον Τζόζεφ να μην αφήνει τη νοσταλγία του να αποδυναμώνει την αποφασιστικότητά του να υπηρετεί.
Ο Πρεσβύτερος Σμιθ χρειαζόταν τέτοια ενθάρρυνση, επειδή σπανίως εύρισκε κάποιον που να δεχόταν το μήνυμα του αποκατεστημένου Ευαγγελίου. Χρόνια αργότερα, «είπε στον υιό του, Τζόζεφ, ότι οι συνθήκες ήσαν τόσο άσχημες και οι άνθρωποι τόσο αδιάφοροι που έφθασε στο σημείο να σκέπτεται να μη συνεχίσει. Μία νύκτα ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι ξάγρυπνος και σκεπτόταν για την ανάγκη να εργασθεί για χρήματα της επιστροφής».26 Όμως, εμπνευσμένος από την ενθάρρυνση των αγαπημένων προσώπων και ενδυναμωμένος από τις προσευχές τους και την ίδια του την επιθυμία να υπηρετήσει, υπερνίκησε τέτοιες σκέψεις. Ήξερε ότι ο Κύριος τον είχε καλέσει και ήξερε ότι έπρεπε να εργασθεί επιμελώς για το καλό των ανθρώπων που υπηρετούσε και για το καλό της οικογένειάς του. Έγραψε: «Προτιμώ να μείνω εδώ για πάντα παρά να πάω σπίτι χωρίς εύφημο αρχείο και απαλλαγή. …Προσεύχομαι ώστε να έχω το πνεύμα του Ευαγγελίου και την αγάπη για τον συνάνθρωπό μου, ώστε να μπορέσω να μείνω εδώ έως ότου απαλλαγώ [της κλήσεώς μου] μετά τιμής. Εάν δεν ήταν οι πολλές προσευχές που προσφέρθηκαν για εμένα στο σπίτι καθώς και οι δικές μου, δεν θα μπορούσα να επιτύχω».27
Ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ απηλλάγη της ιεραποστολής του μετά τιμής στις 20 Ιουνίου 1901. Κατά τα δύο χρόνια επιμελούς υπηρετήσεώς του, «δεν μετέστρεψε ούτε ένα άτομο, δεν είχε την ευκαιρία να τελέσει ούτε μία βάπτιση, αν και επικύρωσε έναν νεοφώτιστο».28 Ωστόσο, εκείνος και οι συνάδελφοί του είχαν φυτέψει σπόρους του Ευαγγελίου, βοηθώντας πολλούς ανθρώπους να βρουν μεγαλύτερη γαλήνη και κατανόηση και εκείνος είχε εξελιχθεί ως μαθητής και διδάσκαλος του Ευαγγελίου και ως ηγέτης της ιεροσύνης.
Νέο σπίτι και νέες ευθύνες
Ο Τζόζεφ έφθασε στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ στις 9 Ιουλίου 1901. Αφού πέρασε λίγες ημέρες με την οικογένεια της Λούι στο Όγκντεν, ο Τζόζεφ και η Λούι επέστρεψαν στο σπίτι τους μαζί με τους Σμιθ και συνέχισαν τη ζωή τους μαζί. Ο γάμος τους χαρακτηριζόταν από πίστη, επιμέλεια και υπηρέτηση καθώς εργάζονταν να δημιουργήσουν ένα σπίτι και μία οικογένεια και να υπηρετήσουν στην Εκκλησία.
Η Λούι Σέρτλιφ Σμιθ
Λίγο μετά την επιστροφή του Τζόζεφ στο σπίτι, άρχισε να αναζητεί δουλειά, ώστε να μπορεί να υποστηρίζει την οικογένειά του. Με τη βοήθεια ενός μέλους της οικογένειας, εξασφάλισε μία προσωρινή δουλειά στο γραφείο γραφέα της κομητείας Σωλτ Λέηκ. Περίπου πέντε εβδομάδες αργότερα, απεδέχθη μία θέση στο γραφείο Ιστορικού της Εκκλησίας. Καθώς μάθαινε περισσότερα για την ιστορία της Εκκλησίας, πληροφορήθηκε περισσότερο για τους ανθρώπους που επιζητούσαν να δυσφημίσουν την Εκκλησία και τους ηγέτες της. Εργαζόταν αόκνως, προκειμένου να παράσχει πληροφορίες προς υπεράσπιση της Εκκλησίας. Αυτή ήταν η αρχή της υπηρετήσεως που θα ευλογούσε την Εκκλησία τα επόμενα χρόνια.
Την άνοιξη του 1902, η Λούι ήταν έγκυος. Ο Τζόζεφ και εκείνη ήσαν ευγνώμονες για το μικρό τους διαμέρισμα, αλλά προσδοκούσαν να κτίσουν το δικό τους σπίτι. Η εξασφαλισμένη απασχόληση του Τζόζεφ τους επέτρεψε να αρχίσουν να κάνουν σχέδια. Προσέλαβαν μία κατασκευαστική εταιρεία και κανόνισαν να κάνει ο Τζόζεφ μέγα μέρος του έργου ο ίδιος και κατά συνέπεια να περικόψουν δαπάνες. Το πρώτο τους παιδί, μία θυγατέρα ονόματι Τζοζεφίν, γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1902 και μετακόμισαν στο νέο τους σπίτι περίπου 10 μήνες αργότερα. Το 1906, αφού υπέφερε η Λούι από δύσκολη εγκυμοσύνη, καλωσόρισαν μία άλλη θυγατέρα στο σπίτι τους ονόματι Τζουλίνα.
Ο Τζόζεφ ήταν πάντοτε πρόθυμος να συμμετάσχει στο έργο σωτηρίας του Κυρίου και είχε πολλές ευκαιρίες να το κάνει. Το 1902 εκλήθη να υπηρετήσει ως ένας εκ των προέδρων της εικοστής τετάρτης απαρτίας των εβδομήκοντα, που συμπεριελάμβανε καθήκοντα ως διδασκάλου απαρτίας. (Τότε, η Εκκλησία είχε περισσότερες από 100 απαρτίες των εβδομήκοντα. Τα μέλη αυτών των απαρτιών δεν ήσαν Μέλη της Γενικής Εξουσίας.) Ο Τζόζεφ εκλήθη επίσης να υπηρετήσει στο γενικό συμβούλιο του Συλλόγου Κοινής Βελτιώσεως Νέων Ανδρών και ως μέλος του ανώτερου συμβουλίου του πασσάλου της Σωλτ Λέηκ. Χειροτονήθηκε αρχιερέας από τον αδελφό του, Χάιρουμ, μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων. Κατά τη γενική συνέλευση Απριλίου 1906, υποστηρίχθηκε ως Βοηθός Ιστορικός της Εκκλησίας και τον επόμενο Ιανουάριο διορίσθηκε σε μία ειδική επιτροπή, σκοπός της οποίας ήταν «να προετοιμάσει δεδομένα υπεράσπισης της εκκλησίας από τις επιθέσεις που γίνονταν από τους εχθρούς της».29
Όταν ο πατέρας τού Τζόζεφ υπηρετούσε ως Πρόεδρος της Εκκλησίας, ο Τζόζεφ τον βοηθούσε συχνά με την αλληλογραφία και άλλα διοικητικά καθήκοντα και περιστασιακώς συνόδευε τον πατέρα του σε αναθέσεις της Εκκλησίας. Μια φορά ο Τζόζεφ μέχρι που ταξίδευσε στη θέση του Προέδρου Σμιθ. Κατέγραψε: «Πήγα στη Μπρίγκαμ Σίτυ [Γιούτα] κατά παράκληση του πατέρα μου, για να αφιερώσω το οίκημα συγκεντρώσεων του Δευτέρου Τομέως στη Μπρίγκαμ Σίτυ. Επιθυμούσαν σθεναρώς να τον έχουν να προσφέρει την προσευχή αφιερώσεως, αλλά καθώς υπέφερε από σοβαρό κρυολόγημα, με έστειλε εμένα στη θέση του». Όταν ο πρόεδρος πασσάλου και ο επίσκοπος συνάντησαν τον Τζόζεφ στον σιδηροδρομικό σταθμό, δεν χάρηκαν που τον είδαν.30 Ο πρόεδρος πασσάλου είπε κατά τα λεγόμενα: «Θα μπορούσα να κραυγάσω. Αναμέναμε τον Πρόεδρο της Εκκλησίας και δεχθήκαμε ένα αγόρι αντ’ αυτού». Σύμφωνα με μία αφήγηση της ιστορίας, ο Τζόζεφ χαριτολόγησε εις απάντηση: «Θα μπορούσα να κραυγάσω κι εγώ».31
Αν και μέγα μέρος από τα εκκλησιαστικά καθήκοντα τού Τζόζεφ τον έπαιρνε μακριά από το σπίτι, εκείνος και η Λούι εύρισκαν επίσης χρόνο να υπηρετούν μαζί και να απολαμβάνουν την παρέα ο ένας του άλλου. Στην καταχώριση στο ημερολόγιό του για την 1η Νοεμβρίου 1907, έγραψε: «Με τη Λούι περνώ το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στον Ναό της Σωλτ Λέηκ, μία από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής μας και η πιο ευεργετική για εμάς».32
Δοκιμασίες και ευλογίες
Ο Τζόζεφ έθεσε στην άκρη πολλές από τις ευθύνες του στην Εκκλησία τον Μάρτιο του 1908, αισθανόμενος την ανάγκη να μείνει σπίτι με τη Λούι όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκείνη υπέφερε από μία σοβαρή, επίμονη ασθένεια σε σχέση με τα αρχικά στάδια της τρίτης εγκυμοσύνης της. Παρά τις προσευχές, τις ευλογίες της ιεροσύνης, τη σχολαστική φροντίδα του συζύγου της και την προσεκτική προσοχή των ιατρών, εξακολουθούσε να χειροτερεύει. Πέθανε στις 30 Μαρτίου.
Μέσα στη θλίψη του, ο Τζόζεφ έγραφε: «Κατά τη διάρκεια αυτού του μηνός, ο οποίος ήταν με συνεχή ανησυχία και αγωνία για εμένα, έχω περάσει δοκιμασίες και εμπειρίες του βαθύτερου και πιο οδυνηρού είδους. Και μέσα σε όλα αυτά βασιζόμουν στον Κύριο για δύναμη και παρηγοριά. Αφού υπέφερε από πλέον βασανιστικούς πόνους για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες και ύστερα από μία ασθένεια που κάλυψε μία περίοδο σχεδόν δύο μηνών, η αγαπημένη σύζυγός μου απηλλάγη από τα δεινά της… και αναχώρησε από εμένα και από τα πολύτιμα μωρά μας, για έναν καλύτερο κόσμο, όπου αναμένουμε με υπομονή και με θλίψη τη συνάντηση, η οποία θα είναι πολύ ένδοξη». Ο Τζόζεφ είπε ότι η σύζυγός του «πέθανε σταθερή στην πίστη και αληθινή σε κάθε αρχή του Ευαγγελίου».33
Ο Τζόζεφ συντόμως κατεβλήθη από το έργο της ανατροφής δύο μικρών κοριτσιών σε ένα σπίτι χωρίς μητέρα. Οι γονείς του προσκάλεσαν την οικογένεια να ζήσει μαζί τους. Ακόμη και με αυτήν τη βοήθεια, ο χήρος συνειδητοποίησε ότι τα μικρά παιδιά του χρειάζονταν τη φροντίδα μίας στοργικής μητέρας.
Η Έθελ Ρένολντς Σμιθ
Όπως έκανε με όλες τις σημαντικές αποφάσεις, ο Τζόζεφ κατέστησε αυτό το ζήτημα θέμα ένθερμης προσευχής. Η Έθελ Τζωρτζίνα Ρένολντς, μία γραφέας στο γραφείο Ιστορικού της Εκκλησίας, ήταν η απάντηση στις προσευχές του. Ο Τζόζεφ την προσκάλεσε να συμμετάσχει μαζί με εκείνον και τις θυγατέρες του σε μία έξοδο στο πάρκο, στις 6 Ιουλίου 1908. Η έξοδος ήταν επιτυχής καθώς και οι τέσσερις απήλαυσαν τη συντροφιά ο ένας του άλλου. Δέκα ημέρες αργότερα, ο Τζόζεφ και η Έθελ απήλαυσαν ένα ραντεβού μαζί χωρίς τα παιδιά και λίγο μετά αρραβωνιάσθηκαν και θα παντρεύονταν.
Η Έθελ και ο Τζόζεφ επισφραγίσθηκαν στον Ναό της Σωλτ Λέηκ στις 2 Νοεμβρίου 1908. Χρόνια αργότερα, σε ένα γράμμα προς την Έθελ, ο Τζόζεφ έγραφε: «Δεν ξέρεις πόσο συχνά έχω ευχαριστήσει τον Κύριο που δεν έκανα λάθος, όταν χρειαζόμουν μία σύντροφο. Εστάλης σε εμένα».34 Εκτός από το γεγονός ότι ήταν μία στοργική σύντροφος για τον Τζόζεφ, η Έθελ γρήγορα έγινε η δεύτερη μητέρα στην Τζοζεφίν και την Τζουλίνα.
Υπηρεσία ως Μέλους της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Μόλις πριν από τη γενική συνέλευση τον Απρίλιο του 1910, ο Πρόεδρος Τζων Γουίντερ, Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, πέθανε. Ο Πρεσβύτερος Τζων Χένρυ Σμιθ, ο οποίος υπηρετούσε στην Απαρτία των Δώδεκα, εκλήθη να υπηρετήσει στην Πρώτη Προεδρία, αφήνοντας ένα κενό στην Απαρτία των Δώδεκα. Η Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα συναντήθηκαν στον Ναό της Σωλτ Λέηκ, για να συζητήσουν περί ανδρών, οι οποίοι θα είχαν τα προσόντα να πληρώσουν αυτό το κενό. Αφού συσκέφθηκαν για περίπου μία ώρα, δεν μπόρεσαν να «λάβουν μία ομόφωνη απόφαση επί του θέματος. Τελικώς, ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ απεσύρθη σε ένα δωμάτιο μόνος του και γονάτισε προσευχόμενος για καθοδήγηση. Όταν επέστρεψε, κάπως διστακτικά ρώτησε τους 13 άλλους αδελφούς αν θα ήσαν πρόθυμοι να σκεφθούν τον υιό του, Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ τον νεότερο για τη θέση. Ήταν απρόθυμος να το προτείνει, είπε, επειδή ο υιός του, ο Χάιρουμ, ήταν ήδη μέλος του συμβουλίου και ο υιός του, Ντέιβιντ, ήταν Σύμβουλος στην Προεδρεύουσα Επισκοπική Ηγεσία. Φοβόταν ότι τα μέλη της Εκκλησίας θα δυσαρεστούνταν να έχουν έναν άλλον υιό του διορισμένο ως μέλος της γενικής εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά, ένιωσε την έμπνευση να προσφέρει το όνομα του Τζόζεφ υπό εξέταση. Οι άλλοι άνδρες φάνηκαν αμέσως δεκτικοί στην πρόταση και υποστήριξαν τον Πρόεδρο Σμιθ σε αυτό.
»Προφανώς, ο Πρόεδρος Σμιθ απεκάλυψε εμπιστευτικά την επιλογή του Τζόζεφ στη μητέρα [του Τζόζεφ], πριν από την ανακοίνωση της συνελεύσεως. Η αδελφή τού Τζόζεφ, Ίντιθ Πάτρικ, λέει: ‘Θυμάμαι τη μητέρα να μας λέει ότι το 1910 ο πατέρας ήλθε σπίτι από τη συγκέντρωση συμβουλίου ναού και φαινόταν πολύ ανήσυχος. Ερωτηθείς τι τον βασάνιζε, είπε ότι ο Τζόζεφ είχε επιλεγεί ως ένας εκ των Δώδεκα. Είπε ότι οι αδελφοί τον είχαν επιλέξει ομοφώνως και είπε ότι τώρα ο ίδιος, ως πρόεδρος, θα επικρινόταν σφοδρά που έκανε τον υιό του απόστολο. Η μητέρα τού είπε να μην ανησυχεί ούτε ένα λεπτό για το τι θα μπορούσαν να πουν οι άνθρωποι. Ήξερε ότι ο Κύριος τον είχε επιλέξει και είπε ότι εκείνος θα έκανε καλά στην κλήση του’.
»…Είθιστο τότε να μην ειδοποιούν το επιλεγμένο άτομο εκ των προτέρων, αλλά αντιθέτως να τον αφήνουν να ακούσει τον διορισμό του, όταν το όνομά του διαβαζόταν στη συνέλευση για την ψήφο υποστηρίξεως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν που, όταν έφυγε ο Τζόζεφ Φίλντινγκ για τη συνέλευση στις 6 Απριλίου 1910, δεν γνώριζε ότι είχε επιλεγεί». Καθώς εισερχόταν στο Ταμπερνάκλ, ένας υπεύθυνος επί της υποδοχής τού είπε: «Λοιπόν, Τζόζεφ, ποιος θα είναι ο νέος απόστολος;» Απήντησε: «Δεν ξέρω. Όμως δεν θα είσαι εσύ και δεν θα είμαι εγώ!»
Λίγο προτού διαβασθεί το όνομα του νεότερου μέλους της Απαρτίας των Δώδεκα, ο Τζόζεφ αισθάνθηκε μία προτροπή από το Πνεύμα ότι το όνομα ενδεχομένως να ήταν το δικό του. Ακόμη, είπε αργότερα ότι όταν ανακοινώθηκε το όνομά του, «ήμουν τόσο σαστισμένος και έκπληκτος που μετά βίας μπορούσα να μιλήσω».
Αργότερα εκείνη την ημέρα πήγε σπίτι, προκειμένου να μοιρασθεί τα νέα με την Έθελ, η οποία δεν ήταν εις θέσιν να παρευρεθεί στη συγκέντρωση. Άρχισε, λέγοντας: «Υποθέτω ότι θα πρέπει να πωλήσουμε την αγελάδα. Δεν έχω χρόνο να την φροντίζω πλέον!»35
Κατά τη διάρκεια των 60 ετών του ως μέλους της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ είδε πολλές αλλαγές στον κόσμο. Παραδείγματος χάριν, όταν εκλήθη στην αποστολική ιδιότητα, πολλοί άνθρωποι ακόμη χρησιμοποιούσαν το άλογο και την άμαξα ως το πρωταρχικό μεταφορικό τους μέσον. Στο τέλος της υπηρετήσεώς του στην απαρτία, συχνά ταξίδευε σε αναθέσεις με αεριωθούμενο αεροπλάνο.
Η Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων το 1921. Ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ στέκεται στο βάθος αριστερά.
Ο Πρεσβύτερος Σμιθ κατείχε πολλές θέσεις εμπιστοσύνης και ευθύνης, ενώ υπηρετούσε ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα. Για τα πρώτα οκτώ έτη της διακονίας του ως Αποστόλου, υπηρετούσε ανεπισήμως ως γραμματέας του πατέρα του. Υπηρέτησε υπό την ιδιότητα αυτή έως ότου απεβίωσε ο πατέρας του τον Νοέμβριο του 1918. Σε αυτόν τον ρόλο, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ενεργούσε ως αντιγραφέας, όταν ο πατέρας του υπαγόρευε το όραμα της λύτρωσης των νεκρών που τώρα ευρίσκεται στο Διδαχή και Διαθήκες 138.
Ο Πρεσβύτερος Σμιθ υπηρέτησε ως Βοηθός Ιστορικός της Εκκλησίας, ως Ιστορικός της Εκκλησίας επί σχεδόν 50 χρόνια, ως σύμβουλος στην προεδρία Ναού της Σωλτ Λέηκ, ως πρόεδρος του Ναού της Σωλτ Λέηκ, ως πρόεδρος της Utah Genealogical and Historical Society [Γενεαλογικής και Ιστορικής Εταιρείας της Γιούτας], ως ο πρώτος συντάκτης και διευθυντής του Utah Genealogical and Historical Magazine [Ιστορικού και Γενεαλογικού περιοδικού της Γιούτας] και ως πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής του Συμβουλίου εκπαιδεύσεως της Εκκλησίας. Υπηρέτησε επίσης ως πρόεδρος της Επιτροπής Εκδόσεων της Εκκλησίας, μία ανάθεση που απαιτούσε να διαβάζει χιλιάδες σελίδες χειρογράφων, προτού προετοιμασθούν ως μαθήματα σε εγχειρίδια και άλλες εκδόσεις της Εκκλησίας.
Ξεχωρίστηκε ως Αναπληρωτής Πρόεδρος της Απαρτίας των Δώδεκα στις 6 Οκτωβρίου 1950 και υπηρέτησε υπό την ιδιότητα αυτήν μέχρι τον Απρίλιο του 1951, όταν ξεχωρίστηκε ως Πρόεδρος της Απαρτίας των Δώδεκα. Υπηρέτησε υπό την ιδιότητα αυτήν από τον Απρίλιο του 1951 έως τον Ιανουάριο του 1970, όταν έγινε Πρόεδρος της Εκκλησίας. Από το 1965 έως το 1970, υπηρέτησε επίσης ως Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, ενώ συνέχιζε στις ευθύνες του ως Προέδρου της Απαρτίας των Δώδεκα.
Μία διακονία με αυστηρές προειδοποιήσεις και ευγενική συγχώρηση
Κατά την πρώτη του ομιλία στη γενική συνέλευση, ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ μίλησε κατευθείαν σε οιονδήποτε θα «ύψωνε τη φωνή του εναντίον των ενεργειών των μελών της εξουσίας που προεδρεύουν της Εκκλησίας». Εξέδωσε αυτήν την αυστηρή δήλωση: «Επιθυμώ να υψώσω μία φωνή προειδοποίησης σε όλους τους ανθρώπους σαν και αυτούς που είναι μέλη στην Εκκλησία και τους λέω ότι προτιμότερο είναι να μετανοήσουν και να στραφούν στον Κύριο, μήπως οι κρίσεις Του πέσουν επάνω τους, μήπως χάσουν την πίστη και αποστραφούν την αλήθεια».36
Σε όλη του τη διακονία εξακολουθούσε να υψώνει μία φωνή προειδοποίησης. Είπε κάποτε: «Έχω συλλογισθεί ότι ήταν αποστολή μου, έχοντας έτσι εμπνευσθεί, νομίζω, από το Πνεύμα του Κυρίου στα ταξίδια μου στους πασσάλους της Σιών, να λέω στους ανθρώπους ότι τώρα είναι η ημέρα της μετάνοιας. …Αισθάνομαι ότι είναι η αποστολή μου να φωνάξω μετάνοια και να καλέσω τον λαό να υπηρετήσουν τον Κύριο».37
Αυτή η πολύ σοβαρή, πρακτική, ευθεία προσέγγιση της διδασκαλίας αμβλυνόταν από ευγένεια και καλοσύνη. Ο Πρεσβύτερος Μπόιντ Πάκερ κάποτε υπήρξε μάρτυς αυτού σε μία συγκέντρωση, όταν ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ήταν πρόεδρος της Ιεραποστολικής Επιτροπής της Εκκλησίας. «Παρουσιάσθηκε μία αναφορά σχετικώς με ένα ατύχημα που ενείχε δύο πρεσβύτερους-ιεραποστόλους σε ένα όχημα ιδιοκτησίας της Εκκλησίας. Ένας γηραιότερος άνδρας, ο οποίος πωλούσε λαχανικά, είχε περάσει ένα στοπ με το φορτηγό του χωρίς να σταματήσει. Το ιεραποστολικό αυτοκίνητο χτυπήθηκε στα πλάγια και καταστράφηκε εντελώς. Ο οδηγός του φορτηγού έλαβε πρόστιμο από την αστυνομία. Δεν είχε ασφάλεια. Ευτυχώς, κανένας από τους ιεραποστόλους δεν τραυματίσθηκε σοβαρά.
»Ο Πρόεδρος Σμιθ καθόταν σιωπηλός καθώς τα μέλη της επιτροπής εξέταζαν το ζήτημα. Ύστερα από κάποια συζήτηση, έδωσαν οδηγίες στον γενικό διευθυντή του Ιεραποστολικού Τμήματος να προσλάβει έναν δικηγόρο και να συνεχίσει το ζήτημα στο δικαστήριο.
»Μόνον τότε ερωτήθηκε ο Πρόεδρος Σμιθ αν συμφωνούσε με την πορεία ενεργειών. Ήρεμα είπε: ‘Ναι, θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό. Και αν καταβάλλουμε μία σοβαρή προσπάθεια, ενδεχομένως ακόμη και να επιτύχουμε να πάρουμε το φορτηγό από τον καημένο τον άνδρα. Τότε, πώς θα κερδίζει τα προς το ζην;’
»‘Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον, λίγο ντροπιασμένοι’, είπε ο Πρεσβύτερος Πάκερ. ‘Μετά αποφασίσαμε ότι η Εκκλησία θα μπορούσε να αγοράσει ένα άλλο ιεραποστολικό αυτοκίνητο, να συνεχίσει το έργο της και να αφήσει το ζήτημα’».38
«Ένας καλοσυνάτος, στοργικός σύζυγος και πατέρας»
Όταν εκλήθη στην αποστολική ιδιότητα ο Πρεσβύτερος Σμιθ, είχε τρία παιδιά: την Τζοζεφίν και την Τζουλίνα και το νεογέννητο παιδί τής Έθελ, την Έμιλι. Επτά μήνες αργότερα, η οικογένεια καλωσόρισε άλλη μία θυγατέρα. Η Έθελ και ο Τζόζεφ την ονόμασαν Ναόμι. Λόγω επιπλοκών κατά τη γέννα, η Ναόμι έπρεπε να παλέψει για τη ζωή της και η οικογένεια φοβήθηκε ότι ενδεχομένως δεν θα ζούσε πολύ. Όμως, όπως είπε αργότερα ο πατέρας της, «σώθηκε μέσω της δυνάμεως [της] προσευχής και των ευλογιών της ιεροσύνης, αφού φάνηκε ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει».39 Η Έθελ γέννησε αργότερα επτά άλλα παιδιά: τη Λόις, την Αμέλια, τον Τζόζεφ, τον Λούις, τον Ρένολντς, τον Ντάγκλας και τον Μίλτον.
Οι αναθέσεις του Προέδρου Σμιθ ως Αποστόλου συχνά τον έπαιρναν μακριά από το σπίτι για μακρές χρονικές περιόδους. Όμως, όταν ήταν σπίτι, εστίαζε την προσοχή του στην οικογένειά του. Η σύζυγός του, Έθελ, τον περιέγραψε ως «καλοσυνάτο, στοργικό σύζυγο και πατέρα του οποίου η μεγαλύτερη φιλοδοξία στη ζωή είναι να κάνει την οικογένειά του ευτυχισμένη, ξεχνώντας τις προσωπικές του επιθυμίες στην προσπάθειά του να το κάνει αυτό».40
Τα παιδιά στην οικογένεια Σμιθ διασκέδαζαν με τις εντυπώσεις που είχαν μερικοί άνθρωποι για τον πατέρα τους—ως τραχύ και αυστηρό άνδρα. «Μια φορά… αφού είχε κηρύξει μία μάλλον έντονη ομιλία επί της σημασίας να ελέγχει κάποιος καταλλήλως τα παιδιά του, μία ενοχλημένη γυναίκα προσέγγισε δύο από τις μικρές θυγατέρες του και εξέφρασε τη συμπόνια της γι’ αυτές [και είπε]: ‘Στοιχηματίζω ότι ο μπαμπάς σας σάς δέρνει!’» Σε απάντηση σε αυτήν την κατηγορία, τα κορίτσια απλώς χασκογέλασαν. Ήξεραν τον πατέρα τους πολύ καλύτερα από εκείνη—ποτέ δεν θα τις έβλαπτε. Όταν ερχόταν σπίτι από τα μεγάλα ταξίδια του «ήταν ευτυχισμένες στιγμές, από τη στιγμή που τον συναντούσαν ανυπόμονα στον σιδηροδρομικό σταθμό έως ότου τον αποχαιρετούσαν λυπημένα πάλι μετά από κάποιες ημέρες». Έπαιζαν παιχνίδια, έφτειαχναν πίτες και παγωτό, πήγαιναν σε πικνίκ, έπαιρναν το τρένο και επισκέπτονταν κοντινά φαράγγια και λίμνες. Απολάμβαναν να ακούν ιστορίες για τις αναθέσεις του τής Εκκλησίας σε όλον τον κόσμο.41 Εργάζονταν επίσης μαζί, παραμένοντας πολυάσχολοι με δουλειές στο σπίτι.42
Οι υιοί του Προέδρου Σμιθ έπαιζαν αθλήματα και εκείνος παρευρίσκετο στα παιχνίδια τους, όποτε μπορούσε.43 Επίσης, απολάμβανε να παίζει αθλήματα μαζί τους, ειδικώς τη χειροσφαίριση. Είχε πλάκα μαζί τους, αλλά ήταν ανταγωνιστικός. Οι υιοί του, Ρένολντς και Λούις, θυμούνταν φορές κατά τις οποίες οι δυο τους έπαιζαν μαζί εναντίον του πατέρα τους. Τους άφηνε να επιλέξουν ποιο χέρι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ακόμη και με το ένα χέρι πίσω από την πλάτη του, πάντοτε «μπορούσε να τους νικήσει και τους δύο».44
Λύπη και ελπίδα
Οι αναθέσεις του Πρεσβυτέρου Σμιθ μακριά από το σπίτι ήταν δύσκολες για την Έθελ και τα παιδιά και οι εβδομάδες του αποχωρισμού τού ήσαν επίσης επώδυνες. Στις 18 Απριλίου 1924 ταξίδευε με τρένο για να προεδρεύσει σε μία συνέλευση πασσάλου. Η Έθελ ήταν τότε επτά μηνών έγκυος, κάνοντας το καλύτερο που μπορούσε για να φροντίσει τα παιδιά στο σπίτι. Σε ένα γράμμα προς εκείνη, έλεγε εκείνος: «Σας σκέπτομαι και εύχομαι να μπορούσα να είμαι μαζί σας συνεχώς για τις επόμενες εβδομάδες, για να σας φροντίζω».45 Καθώς σκεπτόταν το σπίτι, έκλεισε το γράμμα με ένα ποίημα που είχε γράψει. Ορισμένα από τα λόγια αυτού του ποιήματος τώρα εμφανίζονται σε πολλά υμνολόγια της Εκκλησίας υπό τον τίτλο «Φαίνεται μακρύ το ταξίδι;»
Φαίνεται μακρύ το ταξίδι,
το μονοπάτι τραχύ και απότομο;
Υπάρχουν βάτοι και αγκάθια στον δρόμο;
Κόβουν οι κοφτερές πέτρες τα πόδια σου
καθώς προσπαθείς να σηκωθείς
στα ύψη [ενός βουνού] μέσα από τη ζέστη της ημέρας;
Είναι η καρδιά σου αδύναμη και λυπημένη,
η ψυχή σου αποκαμωμένη μέσα σου,
καθώς μοχθείς κάτω από το βάρος της έγνοιας;
Φαίνεται βαρύ το φορτίο
που τώρα αναγκάζεσαι να σηκώσεις;
Δεν υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει με το βάρος που φέρεις;
Είθε η καρδιά σου να μην είναι αδύναμη
τώρα που το ταξίδι έχει αρχίσει.
Υπάρχει Ένας που ακόμα σου νεύει.
Έτσι, κοίτα προς τα επάνω με χαρά
και πιάσε το χέρι Του.
Θα σε οδηγήσει σε ύψη που είναι καινούργια—
μια γη αγία και αγνή,
όπου όλα τα προβλήματα τελειώνουν
και η ζωή σου θα είναι ελεύθερη από κάθε αμαρτία,
όπου δεν θα χύνονται πια δάκρυα,
επειδή δεν θα υπάρχει θλίψη.
Πάρε το χέρι του και μαζί με Αυτόν να εισέλθεις.46
Αρχίζοντας το 1933, η ευτυχία στο σπίτι των Σμιθ μερικές φορές διεκόπτετο από ένα μεγάλο «βάρος της έγνοιας», όπως είχε περιγράψει ο Πρεσβύτερος Σμιθ στο ποίημά του εννέα χρόνια νωρίτερα. Η Έθελ άρχισε να υποφέρει από «μία τρομερή ασθένεια που δεν μπορούσε να καταλάβει. Ενίοτε βυθιζόταν στα βάθη της κατάθλιψης και άλλες φορές ο νους της έτρεχε πέρα από κάθε έλεγχο, εξαναγκάζοντας το εξουθενωμένο σώμα της να κάνει περισσότερα και περισσότερα. Η τρυφερή αγάπη και υποστήριξη της οικογένειάς της, οι προσευχές και οι ευλογίες ακόμη και οι νοσηλεύσεις της φαινόταν να μη βοηθούν».47 Ύστερα από τέσσερα χρόνια που υπέφερε, πέθανε στις 26 Αυγούστου 1937. Γράφοντας για τον θάνατό της, ο τεθλιμμένος σύζυγός της, κατέγραψε: «Δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερη γυναίκα ή πιστότερη σύζυγος και μητέρα».48 Στα βάθη της λύπης του, αισθανόταν την παρηγορητική γνώση ότι εκείνος και η Έθελ Ρένολντς Σμιθ ήσαν δεμένοι μαζί για όλη την αιωνιότητα από την ιερά διαθήκη της επισφράγισης.
Μία νέα φιλία οδηγεί σε γάμο
Όταν πέθανε η Έθελ, πέντε παιδιά έμεναν ακόμη στο σπίτι των Σμιθ. Δύο από αυτά θα μετακόμιζαν σύντομα—η Αμέλια αρραβωνιάσθηκε και θα παντρευόταν και ο Λούις ετοιμαζόταν να υπηρετήσει μία πλήρους απασχόλησης ιεραποστολή. Θα έμεναν ο 16χρονος Ρένολντς, ο 13χρονος Ντάγκλας και ο 10χρονος Μίλτον. Ανήσυχος για τους υιούς αυτούς που δεν είχαν μητέρα, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ συλλογιζόταν την ιδέα να νυμφευθεί ξανά.
Με αυτήν την ιδέα κατά νου, ο Πρεσβύτερος Σμιθ συντόμως εστίασε την προσοχή του στην Τζέσι Έλλα Έβανς, μία διάσημη σολίστα στη Μορμονική Χορωδία του Ταμπερνάκλ. Η Τζέσι είχε τραγουδήσει ένα σόλο κατά την κηδεία της Έθελ και ο Πρεσβύτερος Σμιθ τής είχε στείλει ένα σημείωμα, για να εκφράσει την εκτίμησή του. Αυτό το σημείωμα είχε οδηγήσει σε τηλεφωνικές συνομιλίες. Ο Πρεσβύτερος Σμιθ και η Τζέσι δεν γνωρίζονταν πριν από αυτήν την ανταλλαγή, αλλά γρήγορα έγιναν καλοί φίλοι.
Ο Πρεσβύτερος Σμιθ πέρασε ημέρες σκεπτόμενος και προσευχόμενος για την πιθανότητα να ζητήσει από την Τζέσι να τον παντρευτεί. Τελικώς, της έγραψε ένα γράμμα στο οποίο έκανε νύξεις ότι θα ήθελε να είχε μία πιο προσωπική φιλία μαζί της. Τέσσερις ημέρες αργότερα, βρήκε το θάρρος να παραδώσει το γράμμα αυτοπροσώπως. Το πήγε στα γραφεία του δήμου και της κομητείας, όπου εκείνη εργαζόταν ως καταγραφέας της κομητείας. Αργότερα, κατέγραφε τα ακόλουθα στο ημερολόγιό του: «Πήγα στο γραφείο της καταγραφέως της κομητείας. … Είχα μία συνέντευξη με την καταγραφέα, πολύ σημαντική και της άφησα το γράμμα που έγραψα».49 Μετά από μία εβδομάδα κατά την οποία ταξίδευσε με τρένο σε συγκεντρώσεις συνελεύσεως πασσάλου, ο Πρεσβύτερος Σμιθ επέστρεψε σπίτι και για άλλη μια φορά επισκέφθηκε την Τζέσι.
Με το τυπικό, ευθύ στυλ του, ο Πρεσβύτερος Σμιθ έγραψε στο ημερολόγιό του: «Συνάντησα τη δεσποινίδα Τζέσι Έβανς και είχα [μία] σημαντική συνέντευξη μαζί της». Με αμοιβαία αισθήματα θαυμασμού, κανόνισαν να συναντήσει εκείνος τη μητέρα της Τζέσι και η Τζέσι να συναντήσει τα παιδιά του. Λιγότερο από έναν μήνα αργότερα, στις 21 Νοεμβρίου 1937, απεδέχθη το δακτυλίδι αρραβώνων. Οι δύο επισφραγίσθηκαν στον Ναό της Σωλτ Λέηκ στις 12 Απριλίου 1938 από τον Πρόεδρο Χίμπερ Γκραντ, τον έβδομο Πρόεδρο της Εκκλησίας.50
Ο Πρεσβύτερος Φράνσις Γκίμπονς, ο οποίος υπηρέτησε ως γραμματέας στην Πρώτη Προεδρία, όταν ο Πρόεδρος Σμιθ ήταν Πρόεδρος της Εκκλησίας, περιέγραψε τη σχέση μεταξύ του Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ και της Τζέσι Έβανς Σμιθ: «Παρά τη διαφορά των είκοσι έξι ετών στην ηλικία και τις διαφορές στο ταπεραμέντο, στο υπόβαθρο και στην εκπαίδευση, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ και η Τζέσι Έβανς ταίριαζαν κατά τρόπο αξιοσημείωτο. Εκείνη ήταν ασυγκράτητα εξωστρεφής, γεμάτη πλάκα και καλό χιούμορ, η οποία απολάμβανε τη φήμη της δημόσιας προσοχής. Ο Τζόζεφ, από την άλλη, ήταν ήρεμος, συνεσταλμένος εσωστρεφής, αξιοπρεπής και απόμακρος, ο οποίος πάντοτε φαινόταν κάπως αμήχανος σε δημόσιο περιβάλλον και ο οποίος ποτέ δεν επεδίωκε να τραβά την προσοχή επάνω του. Αυτό που γεφύρωνε το πλατύ χάσμα μεταξύ αυτών των δύο ανόμοιων προσωπικοτήτων ήταν η γνήσια αγάπη και ο σεβασμός που είχαν ο ένας για τον άλλον».51 Αυτή η αγάπη και ο σεβασμός εκτεινόταν στη μητέρα τής Τζέσι, την Τζάνετ Μπιουκάναν Έβανς, με την οποίαν έμενε η Τζέσι μέχρι τον γάμο. Η αδελφή Έβανς πήγε με την κόρη της να μείνει στο σπίτι των Σμιθ και να βοηθά με τη φροντίδα των παιδιών.
Ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ και η Τζέσι Έβανς Σμιθ στο πιάνο
Εκτελώντας διακονία σε έναν κόσμο σε αναταραχή
Η νέα αδελφή Σμιθ, την οποία προσφωνούσαν θεία Τζέσι τα παιδιά και τα εγγόνια του Πρεσβυτέρου Σμιθ, συχνά πήγαινε μαζί με τον σύζυγό της καθώς ταξίδευε εκείνος σε συνελεύσεις πασσάλου. Τοπικοί ηγέτες συχνά την προσκαλούσαν να τραγουδά σε συγκεντρώσεις και περιστασιακώς έπειθε τον σύζυγό της να τραγουδά ένα ντουέτο μαζί της. Το 1939, ο Πρόεδρος Χίμπερ Γκραντ ανέθεσε στον Πρεσβύτερο και την αδελφή Σμιθ να περιηγηθούν όλες τις ιεραποστολές της Εκκλησίας στην Ευρώπη.
Μολονότι δεν είχε ξεσπάσει ακόμη ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν έφθασαν οι Σμιθ στην Ευρώπη, εντάσεις ανάμεσα στα έθνη αυξάνονταν. Στις 24 Αυγούστου, ενώ οι Σμιθ ήσαν στη Γερμανία, η Πρώτη Προεδρία έδωσε οδηγίες στον Πρεσβύτερο Σμιθ να φροντίσει ώστε όλοι οι ιεραπόστολοι στη Γερμανία να μεταφερθούν σε ουδέτερες χώρες. Συντόνισε αυτό το έργο από την Κοπεγχάγη της Δανίας. Κατά τη διάρκεια αυτής τής μεταθέσεως των ιεραποστόλων, ο Γουάλας Τορόντο, ο πρόεδρος της ιεραποστολής στην Τσεχοσλοβακία, έκρινε απαραίτητο να στείλει τη σύζυγό του, Μάρθα, και τα παιδιά τους στην Κοπεγχάγη για ασφάλεια. Παρέμεινε πίσω, για να διασφαλίσει την ασφαλή εκκένωση τεσσάρων ιεραποστόλων, οι οποίοι είχαν κρατηθεί. Πέρασαν ημέρες χωρίς καμία επικοινωνία από αυτούς. Η Μάρθα ενθυμήθηκε αργότερα:
«Η ημέρα ήλθε τελικώς όπου όλα τα τρένα, τα οχηματαγωγά πλοία και τα καράβια έκαναν την τελευταία διαδρομή τους από τη Γερμανία και προσευχόμασταν να είναι στο τελευταίο οχηματαγωγό ο Γουάλι [Πρόεδρος Τορόντο] και οι τέσσερις νεαροί ιεραπόστολοι καθώς κατευθυνόταν στο λιμάνι από το οποίο είχε έλθει. Βλέποντας ότι ανησυχούσα πολύ και αναστατωνόμουν λεπτό προς λεπτό, ο Πρόεδρος Σμιθ ήλθε σε εμένα, έβαλε τον προστατευτικό βραχίονά του γύρω από τους ώμους μου και είπε: ‘Αδελφή Τορόντο, αυτός ο πόλεμος δεν θα αρχίσει έως ότου φθάσουν σε αυτήν τη χώρα της Δανίας ο αδελφός Τορόντο και οι ιεραπόστολοί του’. Καθώς προχώρησε η ημέρα και έγινε εσπέρα, ήλθε ένα τηλεφώνημα. …Ήταν ο Γουάλι! Και οι πέντε τους είχαν έλθει από την Τσεχοσλοβακία με τη Βρετανική διπλωματική αντιπροσωπεία με ένα ειδικό τρένο που είχε αποσταλεί για εκείνους, επιβιβάσθηκαν στο τελευταίο οχηματαγωγό πλοίο από τη Γερμανία και τώρα ήταν στις ακτές [της Δανίας] περιμένοντας τη μεταφορά τους στην Κοπεγχάγη. Η ανακούφιση και η ευτυχία που έγιναν αισθητές στο ιεραποστολικό σπίτι και στους 350 ιεραποστόλους ήσαν σαν ένα σκοτεινό σύννεφο να απομακρύνεται, για να αποκαλύψει την ηλιοφάνεια».52
Ο Πρεσβύτερος Σμιθ ήταν ευγνώμων στον λαό της Δανίας, οι οποίοι επέτρεψαν σε τόσους πολλούς ιεραποστόλους που είχαν φύγει [από τη Γερμανία] να πάνε στη χώρα τους. Όταν άρχισε ο πόλεμος, προφήτευσε ότι χάριν της γενναιοδωρίας του, ο λαός της Δανίας δεν θα υπέφερε από έλλειψη τροφής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Χρόνια αργότερα, «ο λαός της Δανίας είχε επιζήσει του πολέμου ίσως καλύτερα από οιονδήποτε άλλο ευρωπαϊκό έθνος. Οι Δανοί Άγιοι είχαν στείλει μέχρι και πακέτα προνοίας σε δυστυχισμένους Αγίους των Τελευταίων Ημερών στην Ολλανδία και τη Νορβηγία. Ο αριθμός των μελών είχε αυξηθεί σταθερά και οι αποδείξεις από τα δέκατα στην Ιεραποστολή της Δανίας είχαν υπερδιπλασιασθεί. …Οι Δανοί Άγιοι θεώρησαν τις συνθήκες ζωής τους ως άμεσο εκπλήρωση της προφητείας που είχε κάνει ο Πρεσβύτερος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ».53
Καθώς άρχισε ο πόλεμος, ο Πρεσβύτερος Σμιθ οργάνωσε την εκκένωση των 697 Αμερικανών ιεραποστόλων που υπηρετούσαν στην Ευρώπη. Επειδή ορισμένοι εκ των ιεραποστόλων είχαν υπηρετήσει ως ηγέτες περιφερείας και κλάδου, ο Πρεσβύτερος Σμιθ μετέφερε αυτές τις ευθύνες ηγεσίας στα τοπικά μέλη. Αφού εκπλήρωσε αυτά τα καθήκοντα, ο Πρεσβύτερος Σμιθ απέπλευσε για τις Ηνωμένες Πολιτείες με την Τζέσι. Πήραν το τρένο από τη Νέα Υόρκη και έφθασαν σπίτι επτά μήνες, αφότου είχαν φύγει.
Μολονότι ο Πρεσβύτερος Σμιθ ήταν χαρούμενος που οι Αμερικανοί ιεραπόστολοι μπόρεσαν να επιστρέψουν με ασφάλεια στο σπίτι τους, εξέφρασε ανησυχία για τους αθώους ανθρώπους που τώρα είχαν εμπλακεί στην τραγωδία του πολέμου στις πατρίδες τους. Έγραψε: «Η καρδιά μου αισθανόταν άσχημα κάθε φορά που διεξαγάγαμε μία συγκέντρωση και χαιρετούσαμε διά χειραψίας τους ανθρώπους στο τέλος. Όλοι μάς χαιρετούσαν θερμώς και [η φιλία] τους σήμαινε περισσότερα για εμένα απ’ ό,τι ίσως συνειδητοποιούσαν εκείνοι. Ορισμένοι εξ αυτών έκλαιγαν και έλεγαν ότι ανέμεναν σοβαρά προβλήματα και ότι δεν θα συναντιόμασταν ξανά σε αυτήν τη ζωή. Τους λυπάμαι τώρα και προσεύχομαι κάθε ημέρα ώστε να τους προστατεύει ο Κύριος μέσα σε αυτές τις τρομερές στιγμές».54
Ο υιός τού Πρεσβυτέρου Σμιθ, Λιούις, ο οποίος ήταν στην Αγγλία, όταν άρχισε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν μέρος της τελευταίας ομάδος ιεραποστόλων που γύρισαν σπίτι.55 Περίπου δυόμιση χρόνια αργότερα, ο Λιούις διέσχισε και πάλι τον Ατλαντικό Ωκεανό, αυτήν τη φορά για να υπηρετήσει στον στρατό. «Αυτή η κατάσταση έφερε σε όλους μας λύπη», έγραψε ο Πρεσβύτερος Σμιθ. «Είναι ντροπή που οι καθαροί και χρηστοί άνθρωποι εξαναγκάζονται σε μία διαμάχη που καλύπτει όλον τον κόσμο εξαιτίας της ανομίας των ανθρώπων».56
Στις 2 Ιανουαρίου 1945, ο Πρεσβύτερος Σμιθ έλαβε ένα τηλεγράφημα το οποίο τον πληροφορούσε ότι ο υιός του είχε σκοτωθεί στην υπηρεσία της πατρίδος του. Έγραψε: «Αυτές οι ειδήσεις μάς ήλθαν σαν ένα πολύ βαρύ σοκ καθώς είχαμε μεγάλες ελπίδες ότι θα ήταν συντόμως πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχαμε την αίσθηση ότι θα προστατευόταν καθώς είχε διαφύγει αρκετές φορές πριν τον κίνδυνο. Ήταν δύσκολο για εμάς να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί. …Μολονότι ήταν δύσκολο να αποδεχθούμε τις ειδήσεις, έχουμε τη γαλήνη και την ευτυχία να γνωρίζουμε ότι ήταν καθαρός και ελεύθερος από τη φαυλότητα τόσο διαδεδομένη στον κόσμο και ευρισκομένη στον στρατό. Ήταν αληθινός στην πίστη του και αξίζει μία ένδοξη ανάσταση, όταν ενωθούμε και πάλι».57
Φερέγγυος διδάσκαλος και ηγέτης
Ως μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ συχνά σηκωνόταν ενώπιον Αγίων των Τελευταίων Ημερών, για να καταθέσει μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό, να διδάξει το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο και να καλέσει τους ανθρώπους σε μετάνοια. Εκφώνησε περισσότερες από 125 ομιλίες στη γενική συνέλευση, συμμετείχε σε χιλιάδες συνελεύσεις πασσάλου και μίλησε σε εκδηλώσεις όπως συνελεύσεις γενεαλογίας και ραδιοφωνικές εκπομπές. Δίδαξε επίσης με τα πράγματα που έγραφε. Επί πολλά χρόνια έγραφε ένα άρθρο ειδικού περιεχομένου στο περιοδικό της Εκκλησίας Improvement Era, απαντώντας σε ερωτήσεις που υπέβαλλαν οι αναγνώστες. Έγραψε επίσης άλλα άρθρα για τα περιοδικά της Εκκλησίας και το τμήμα της Εκκλησίας του Deseret News. Κατά τη διάρκεια της υπηρετήσεώς του ως Αποστόλου, από το 1910 έως το 1972, τα γραπτά του εξεδόθησαν σε 25 βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των Essentials in Church History, Doctrines of Salvation, Church History and Modern Revelation και του Answers to Gospel Questions.
Από το γεγονός ότι άκουγαν τις ομιλίες του και διάβαζαν τα γραπτά του, τα μέλη της Εκκλησίας έφθασαν στο σημείο να εμπιστεύονται τον Πρόεδρο Σμιθ ως πολυμαθή του Ευαγγελίου. Ακόμη περισσότερο, έμαθαν να εμπιστεύονται και να ακολουθούν τον Κύριο. Όπως είπε ο Πρόεδρος Έλντον Τάνερ, ο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ «επηρέασε τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων καθώς ζούσε και δίδασκε μιλώντας και γράφοντας κάθε αρχή του Ευαγγελίου. Κανείς δεν αμφέβαλλε ότι ήξερε πως ο Θεός είναι ο ζων Θεός και ότι είμαστε τα παιδιά-πνεύματά του, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού κατά τη σάρκα, ότι έδωσε τη ζωή του για εμάς, ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε την αθανασία και ότι αποδεχόμενοι και ζώντας το Ευαγγέλιο, μπορούμε να απολαύσουμε αιώνια ζωή».58
Ο Πρεσβύτερος Μπρους ΜακΚόνκι παρατήρησε:
«Η ζωή και το έργο του Προέδρου Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ χαρακτηρίζονταν από τρία πράγματα:
»1. Την αγάπη του για τον Κύριο και την απόλυτο, απαρέγκλιτη πιστότητα με την οποίαν επεδίωκε να δείχνει αυτήν την αγάπη, τηρώντας τις εντολές Του και κάνοντας πάντοτε αυτά τα πράγματα τα οποία θα ευαρεστούσαν τον Κύριο.
»2. Την πίστη του στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ και τις αιώνιες αλήθειες αποκατασταθείσες μέσω αυτού· στον παππού του, Πατριάρχη Χάιρουμ Σμιθ… [ο οποίος] είχε μαρτυρικό θάνατο και στον πατέρα του, Πρόεδρο Τζόζεφ Φ. Σμιθ, του οποίου το όνομα έχει καταγραφεί διά παντός στο σελέστιο βασίλειο ως κάποιος που υπέμεινε γενναίως, κάνοντας το έργο Εκείνου του οποίου χύθηκε το αίμα, ώστε εμείς να μπορέσουμε να ζήσουμε.
»3. Τη δική του πολυμάθεια στο Ευαγγέλιο και την πνευματική του κατανόηση· τη δική του άοκνη επιμέλεια ως κήρυκα της χρηστότητας και το δικό του έργο τού να δίνει τροφή στους πεινασμένους, να ντύνει τους γυμνούς, να επισκέπτεται τις χήρες και τα ορφανά και να φανερώνει θρησκεία καθαρή με δίδαγμα και με παράδειγμα».59
Οι αδελφοί τού Προέδρου Σμιθ στην Απαρτία των Δώδεκα τον έβλεπαν ως σοφό, συμπονετικό ηγέτη. Κατά τον εορτασμό των ογδοηκοστών γενεθλίων του, τα άλλα μέλη της Απαρτίας των Δώδεκα εξέδωσαν έναν φόρο τιμής για εκείνον. Ως μέρος εκείνου του φόρου τιμής, έλεγαν:
«Εμείς, οι οποίοι εργαζόμαστε στο Συμβούλιο των Δώδεκα υπό την ηγεσία του έχουμε περιστασιακώς δει φευγαλέα την αληθινή ευγένεια τού χαρακτήρος του. Καθημερινώς βλέπουμε συνεχή αποδεικτικά στοιχεία της κατανόησης και του συμπονετικού ενδιαφέροντός του για τους συναδέλφους του στο να κάνει τις αναθέσεις μας και στο να συντονίσει τις προσπάθειές μας, για να βεβαιωθεί ότι το έργο του Κυρίου μπορεί να προχωρήσει. Απλώς ευχόμαστε μόνον ολόκληρη η Εκκλησία να μπορούσε να αισθανθεί την τρυφερότητα της ψυχής του και το μεγάλο ενδιαφέρον του για την ευημερία των άτυχων και όσων είναι σε δυστυχία. Αγαπά όλους τους αγίους και ποτέ δεν παύει να προσεύχεται για τον αμαρτωλό.
»Με αξιοσημείωτη κρίση, φαίνεται ότι έχει μόνον δύο κατευθυντήριες οδηγίες να τον βοηθούν να καταλήξει σε τελικές αποφάσεις. Ποιες είναι οι επιθυμίες της Πρώτης Προεδρίας; Ποιο είναι το καλύτερο για τη βασιλεία του Θεού;»60
Πρόεδρος της Εκκλησίας
Μία Κυριακή πρωί, στις 18 Ιανουαρίου 1970, η θνητή ζωή του Προέδρου Ντέιβιντ ΜακΚέι έφθασε στο τέλος της. Η ευθύνη της ηγεσίας της Εκκλησίας ανήκε τώρα στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων, με τον 93χρονο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ ως Πρόεδρό τους.
Στις 23 Ιανουαρίου 1970, η Απαρτία των Δώδεκα συνήλθε και υποστήριξε επισήμως τον Πρόεδρο Σμιθ στην κλήση του ως Προέδρου της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Ο Πρόεδρος Σμιθ επέλεξε τον Χάρολντ Λη ως Πρώτο Σύμβουλο και τον Έλντον Τάνερ ως Δεύτερο Σύμβουλο. Κατόπιν και οι τρεις άνδρες ξεχωρίστηκαν για να εκπληρώσουν τις νέες τους ευθύνες.
Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ και οι Σύμβουλοί του στην Πρώτη Προεδρία: Πρόεδρος Χάρολντ Λη (κέντρο) και Πρόεδρος Έλντον Τάνερ (δεξιά)
Ο Πρεσβύτερος Έζρα Ταφτ Μπένσον, ο οποίος ήταν παρών σε εκείνη τη συγκέντρωση, ενθυμείτο: «Είχαμε ένα υπέροχο πνεύμα ενότητας στη συγκέντρωσή μας και σπουδαίες αποδείξεις στοργής καθώς οι αδελφοί έβαλαν τους βραχίονές τους ο ένας επάνω στον άλλον καθώς επελέγη και ξεχωρίστηκε η νέα ηγεσία».61
Ο Πρεσβύτερος Μπόιντ Πάκερ ανέφερε την προσωπική του μαρτυρία για την κλήση του Προέδρου Σμιθ:
«Έφυγα από το γραφείο ένα απόγευμα Παρασκευής σκεπτόμενος την ανάθεση για τη συνέλευση του σαββατοκύριακου. Περίμενα τον ανελκυστήρα να κατεβεί από τον ένατο όροφο.
»Καθώς άνοιξαν γρήγορα οι πόρτες του ανελκυστήρα, εκεί στεκόταν ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ. Υπήρξε μια στιγμή εκπλήξεως που τον είδα, αφού το γραφείο του είναι σε πιο κάτω όροφο.
»Καθώς τον είδα να στέκεται στην πόρτα, μου ήλθε μία δυνατή μαρτυρία—εκεί στέκεται ο προφήτης του Θεού. Αυτή η γλυκιά φωνή του Πνεύματος που σχετίζεται με το φως, που έχει να κάνει με καθαρή διάνοια, μου επιβεβαίωσε ότι αυτός ήταν ο προφήτης του Θεού».62
Υπό την ηγεσία του Προέδρου Σμιθ, η Εκκλησία εξακολούθησε να μεγαλώνει. Παραδείγματος χάριν, δημιουργήθηκαν 81 πάσσαλοι, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων πασσάλων στην Ασία και την Αφρική και το σύνολο των μελών της Εκκλησίας υπερέβη τα 3 εκατομμύρια. Αφιερώθηκαν δύο ναοί—στο Όγκντεν της Γιούτας και στο Πρόβο της Γιούτας.
Ακόμη ενώ η Εκκλησία μεγάλωνε ανά τον κόσμο, ο Πρόεδρος Σμιθ τόνιζε τη σημασία των σπιτικών και των οικογενειών ξεχωριστά. Υπενθύμιζε στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών ότι «η οργάνωση της Εκκλησίας υπάρχει πραγματικώς για να βοηθά την οικογένεια και τα μέλη της στην επίτευξη της υπερυψώσεως».63 Δίδαξε: «Η οικογένεια είναι η πιο σημαντική οργάνωση στον παρόντα καιρό ή στην αιωνιότητα. …Είναι το θέλημα τού Κυρίου να ενδυναμώνουμε και να διατηρούμε την οικογενειακή μονάδα».64 Σε μία προσπάθεια να ενδυναμώσει οικογένειες και άτομα, η Εκκλησία έθεσε μεγαλύτερη έμφαση στην οικογενειακή βραδιά, ένα πρόγραμμα για το οποίο είχε υπάρξει προτροπή από το 1909, όταν ο πατέρας τού Προέδρου Σμιθ ήταν Πρόεδρος της Εκκλησίας. Υπό την ηγεσία του Προέδρου Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, οι Δευτέρες καθορίσθηκαν επισήμως για οικογενειακή βραδιά. Εκείνες τις βραδιές, δεν έπρεπε να διεξάγονται συγκεντρώσεις της Εκκλησίας και οι τοπικές εγκαταστάσεις της Εκκλησίας ήσαν κλειστές.
Παρά το προκεχωρημένο της ηλικίας του, ο Πρόεδρος Σμιθ προσέγγιζε την κλήση του με παιδική ταπεινοφροσύνη και νεανική ενέργεια. Στα δύο χρόνια και τους πέντε μήνες που υπηρέτησε ως προφήτης, βλέπων και αποκαλυπτής της Εκκλησίας, οι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών σε όλον τον κόσμο εμπνεύσθηκαν από τα μηνύματά του.
Δήλωσε ότι «είμαστε τα παιδιά-πνεύματα του Θεού, του Επουράνιου Πατέρα μας»65 και ότι «πρέπει να πιστεύουμε στον Χριστό και να ακολουθούμε το παράδειγμά Του στη ζωή μας».66 Κατέθεσε μαρτυρία ότι ο Τζόζεφ Σμιθ «είδε και στάθηκε πράγματι στην παρουσία του Θεού Πατέρα και του Υιού του, Ιησού Χριστού»67 και έγινε «ο αποκαλυπτής της γνώσεως του Χριστού και της σωτηρίας στον κόσμο για την εποχή αυτή και τη γενεά».68
Παρότρυνε τους Αγίους να «εγκαταλείψουν πολλούς από τους τρόπους του κόσμου»69 αλλά να αγαπούν όλους τους ανθρώπους στον κόσμο—«να βλέπουμε το καλό στους ανθρώπους, αν και προσπαθούμε να τους βοηθάμε να υπερνικήσουν μία ή δύο κακές συνήθειες».70 Τους υπενθύμιζε ότι ένας τρόπος να δείξουν αυτό «το πνεύμα αγάπης και αδελφότητας» είναι να διαδίδουν το Ευαγγέλιο—να «προσκαλούμε όλους τους ανθρώπους παντού να δίδουν προσοχή στα λόγια της αιώνιας ζωής αποκαλυφθέντα στην εποχή αυτή».71
Προσέγγιζε τους νέους της Εκκλησίας, κάνοντας συγκεντρώσεις με μεγάλα εκκλησιάσματα νέων Αγίων των Τελευταίων Ημερών και ενθαρρύνοντάς τους να «στέκονται σταθεροί στην πίστη παρά κάθε εναντίωση».72
Μιλούσε συχνά σε φέροντες την ιεροσύνη, υπενθυμίζοντάς τους ότι είχαν «κληθεί να αντιπροσωπεύουν τον Κύριο και να φέρουν την εξουσία του» και παρακινώντας τους να «θυμούνται ποιοι είναι και να ενεργούν αναλόγως».73
Παρότρυνε όλους τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών να λάβουν ευλογίες του ναού, να είναι πιστοί στις διαθήκες του ναού και να επιστρέψουν στον ναό, για να λάβουν ιερές διατάξεις για τους προγόνους τους. Προτού αφιερώσει τον Ναό στο Όγκντεν της Γιούτας, είπε: «Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι όταν αφιερώνουμε έναν οίκο στον Κύριο, αυτό που πραγματικώς πρέπει να κάνουμε είναι να αφιερωθούμε εμείς στην υπηρέτηση του Κυρίου, με τη διαθήκη ότι θα χρησιμοποιήσουμε τον οίκο του κατά τον τρόπο που εκείνος προτίθεται να χρησιμοποιηθεί».74
«Τηρείτε τις εντολές», προέτρεπε. «Περπατήστε στο φως. Υπομείνετε μέχρι τέλους. Να είσθε πιστοί σε κάθε διαθήκη και υποχρέωση και ο Κύριος θα σας ευλογήσει πέρα από τα πιο τρελά σας όνειρα».75
Παραθέτοντας τον Πρόεδρο Μπρίγκαμ Γιανγκ, ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη περιέγραψε την επιρροή και την ηγεσία του Προέδρου Σμιθ: «Ο Πρόεδρος Γιανγκ είπε το εξής: ‘Αν ζούμε την αγία θρησκεία μας και ακολουθήσουμε τις προτροπές του Πνεύματος, η ζωή μας δεν θα φαίνεται μουντή ή βλακώδης, αλλά καθώς το σώμα πλησιάζει στο τέλος του, το Πνεύμα προσλαμβάνει ένα σταθερότερο κράτημα αυτής της ανθεκτικής ουσίας πίσω από τον πέπλο, αντλώντας από τα βάθη αυτής της αιώνιας πηγής της ζωής υπέροχα κομμάτια διάνοιας, τα οποία περιβάλλουν το εύθραυστο και παρακμάζον σκήνωμα με μία άλω αθάνατης σοφίας’.
»Αυτού έχουμε υπάρξει μάρτυρες κατ’ επανάληψιν, καθώς συμμετείχαμε στη συζήτηση πολύ σοβαρών ζητημάτων—αποφάσεων που θα πρέπει να λαμβάνονται μόνον από τον Πρόεδρο της Εκκλησίας. Τότε ήταν που είδαμε αυτήν την αστραφτερή σοφία να αποκαλύπτεται καθώς εκείνος [ο Πρόεδρος Σμιθ] έλεγε πράγματα που αναμφιβόλως ήταν πέραν της δικής του παρούσης κατανοήσεως, τα οποία αποκαλύπτονταν σε εκείνον από τα βάθη της ψυχής του».76
«Κεκλημένος από τον Κύριο… σε άλλα και μεγαλύτερα έργα»
Στις 3 Αυγούστου 1971, η Τζέσι Έβανς Σμιθ απεβίωσε, αφήνοντας τον Πρόεδρο Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ χήρο για τρίτη φορά. Ως αποτέλεσμα, ο Πρόεδρος Σμιθ πήγε να ζήσει με τη θυγατέρα του, Αμέλια ΜακΚόνκι, και τον σύζυγό της, Μπρους. Τα άλλα του παιδιά τακτικά τον επισκέπτονταν με τη σειρά τους και τον πήγαιναν βόλτες με το αυτοκίνητο. Εξακολουθούσε να πηγαίνει στο γραφείο τις καθημερινές, να παρευρίσκεται σε συγκεντρώσεις και να ταξιδεύει για εργασίες της Εκκλησίας.
Στις 30 Ιουνίου 1972, ο Πρόεδρος Σμιθ έφυγε από το γραφείο του στον πρώτο όροφο του Κτηρίου Διοικήσεως της Εκκλησίας προς το τέλος της ημέρας. Με τον γραμματέα του, Άρθουρ Χέικοκ, πήγε στο γραφείο Ιστορικού της Εκκλησίας, όπου είχε εργασθεί, προτού γίνει Πρόεδρος της Εκκλησίας. Επιθυμούσε να χαιρετίσει όλους αυτούς που υπηρετούσαν εκεί. Αφού τους χαιρέτισε διά χειραψίας, πήγε στο υπόγειο του κτηρίου για να χαιρετίσει διά χειραψίας τις τηλεφωνήτριες και άλλους, οι οποίοι εργάζονταν σε εκείνον τον τομέα, για να δείξει την εκτίμησή του. Αυτή ήταν η τελευταία ημέρα του στο γραφείο.
Την Κυριακή 2 Ιουλίου 1972, μόλις 17 ημέρες πριν από τα 96α γενέθλιά του, παρευρέθη στη συγκέντρωση μεταλήψεως στον δικό του τομέα. Αργότερα εκείνο το απόγευμα, επισκέφθηκε το πρωτότοκο παιδί του, την Τζοζεφίν, μαζί με τον υιό του Ρένολντς. Εκείνο το βράδυ, καθώς καθόταν στην αγαπημένη του καρέκλα, στο σπίτι των ΜακΚόνκι, απεβίωσε γαλήνια. Όπως είπε ο γαμπρός του αργότερα, ο Πρόεδρος Σμιθ είχε «κληθεί από τον Κύριο τον οποίον αγαπούσε τόσο πολύ και υπηρέτησε τόσο καλά σε άλλα και μεγαλύτερα έργα στον αιώνιο αμπελώνα Του».77
Ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη, ο οποίος ήταν τώρα ο αρχαιότερος Απόστολος επί της γης, επισκέφθηκε το σπίτι των ΜακΚόνκι, όταν άκουσε για τον θάνατο του Προέδρου Σμιθ. «Περπάτησε ήσυχα μέχρι τον καναπέ και, γονατίζοντας πήρε στα χέρια του το ένα χέρι του Προφήτου. Παρέμεινε σε εκείνη τη θέση για κάμποσο, χωρίς να μιλά, σε προσευχή ή συλλογισμό. Κατόπιν ηγέρθη, για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια, τον θαυμασμό του για τον πατέρα τους και τη νουθεσία προς αυτούς να τιμήσουν τον Πρόεδρο Σμιθ με το να ζουν αξίως».78
Φόρος τιμής σε «έναν αφοσιωμένο άνδρα του Θεού»
Στην τελετή κηδείας του Προέδρου Σμιθ, ο Πρόεδρος Έλντον Τάνερ αναφέρθηκε σε αυτόν ως «αφοσιωμένος άνδρας του Θεού, κάποιος που έχει υπηρετήσει τόσο ευγενώς τόσο τον Θεό όσο και τους συνανθρώπους του και ο οποίος έχει ηγηθεί με το παράδειγμά του της οικογενείας του και όλων επί των οποίων εκλήθη να προεδρεύει· ο Πρόεδρος Σμιθ ήταν ένας άνθρωπος περί του οποίου μπορεί πραγματικώς να λεχθεί ότι ήταν άνθρωπος χωρίς δόλο και χωρίς υπερηφάνεια. Δεν μπορεί ποτέ να ειπωθεί για εκείνον», παρατήρησε ο Πρόεδρος Τάνερ, «ότι ‘αγάπησ[ε] τη δόξα των ανθρώπων περισσότερο, παρά τη δόξα τού Θεού’ [Κατά Ιωάννην 12:43]».79
Ο Πρόεδρος Χάρολντ Λη είπε: «Ο αδελφός Τάνερ και εγώ αγαπήσαμε αυτόν τον άνδρα αυτά τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Δεν προσποιούμασταν. Ενέπνεε αγάπη, επειδή μας αγαπούσε και σταθήκαμε δίπλα του, καθώς εκείνος στεκόταν δίπλα μας και μας εμπιστευόταν».80
Μία εφημερίδα, η οποία ήταν επικριτική για τον Πρόεδρο Σμιθ, ακόμη και αμφισβητώντας την κλήση του στους Δώδεκα περισσότερο από 60 χρόνια νωρίτερα, τώρα εξέδωσε τον ακόλουθο φόρο τιμής: «Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ, ένας άνδρας ο οποίος ακολουθούσε αυστηρώς αυτά που πίστευε, κι όμως τρυφερός σε σχέση με τις ουσιώδεις ανάγκες των ανθρώπων παντού, έδιδε σοφές συμβουλές στους συνεργάτες του, στοργική φροντίδα στην οικογένειά του και υπερυψωμένη ηγεσία στις εκκλησιαστικές ευθύνες του. Θα μας λείψει, αλλά θα τον θυμούμαστε με ειδική εκτίμηση».81
Ίσως ο πιο σημαντικός φόρος τιμής ήταν η δήλωση ενός μέλους της οικογένειας, του γαμπρού του Προέδρου Σμιθ, Μπρους ΜακΚόνκι, ο οποίος τον περιέγραψε ως «υιό του Θεού, απόστολο του Κυρίου Ιησού Χριστού, προφήτη του Υψίστου και πάνω απ’ όλα, πατέρα στον Ισραήλ!» Ο Πρεσβύτερος ΜακΚόνκι προφήτευσε: «Τα επόμενα χρόνια, η φωνή του θα φωνάζει από το χώμα καθώς οι αγέννητες ακόμη γενεές θα μαθαίνουν τις διδαχές του Ευαγγελίου από τα γραπτά του».82
Καθώς μελετάτε αυτό το βιβλίο, οι διδασκαλίες του Προέδρου Τζόζεφ Φίλντινγκ Σμιθ θα βοηθήσουν στην εκπλήρωση εκείνης της δηλώσεως. Η φωνή του «θα φωνάζει από το χώμα» σε εσάς καθώς «μαθαίνετε τις διδαχές του Ευαγγελίου».