« សំឡេងកាំជ្រួចយ៉ាងខ្លាំង និងពណ៌ឆើតឆាយ » ទស្សនាវដ្តី ប្រិយមិត្ត ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ២០២៤ ទំព័រ ១០–១១ ។
សំឡេងកាំជ្រួចយ៉ាងខ្លាំង និងពណ៌ឆើតឆាយ
« ហេតុអ្វីបានជាព្រះវរបិតាសួគ៌មិនធ្វើឲ្យសំឡេងខ្លាំងៗចេញឲ្យឆ្ងាយទៅ ? » ឆារលុត បានសួរ ។
ដំណើររឿងនេះបានកើតឡើងនៅក្នុង ស.រ.អា. ។
ឆារលុត ស្អប់សំឡេងខ្លាំងៗណាស់ ! នាងមិនចូលចិត្តសំឡេងដែលខ្ទរនៅក្នុងត្រចៀករបស់នាង ឬបន្ទរនៅក្នុងក្បាលរបស់នាងទេ ។ ទោះបីជានាងដឹងថានាងមានសុវត្ថិភាពក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែមានអារម្មណ៍តានតឹងនៅពេលមានសំឡេងរថយន្តរអិល ហ្វូងមនុស្សអបអរ ឬគោះស្គរ ។
ហើយ ឆារលុត ពិតជា មិនចូលចិត្តកាំជ្រួចទេ !
គ្រួសាររបស់នាងបានព្យាយាមធ្វើរឿងជាច្រើនដើម្បីលួងលោមនាង ពេលមានសំឡេងខ្លាំងៗ ។ ប៉ាបានទិញកាសត្រចៀកពិសេសឲ្យនាង ដើម្បីជួយរារាំងសំឡេងរំខាន ។ ពេលមានផ្គរលាន់ ម៉ាក់បានគ្រលំភួយជាមួយនាង ។ ឆារលុត ក៏បានអធិស្ឋានទូលសុំជំនួយមិនឲ្យភ័យខ្លាចផងដែរ ។
ការណ៍ទាំងអស់នេះបានជួយ ។ ប៉ុន្តែសំឡេងខ្លាំងនៅតែធ្វើឲ្យនាងភ័យខ្លាច ។
ម៉ាក់បានប្រាប់ឆារលុតថា « យើងនឹងទៅមើលកម្មវិធីដុតកាំជ្រួចពិសេសមួយនៅសួនច្បារយប់នេះ » ។ « តើកូនចង់ទៅទេ ? »
ឆារលុត ជ្រួញចញ្ចើម ។ « តែកាំជ្រួចឮខ្លាំងណាស់ » ។
ម៉ាក់បាននិយាយថា « ឥឡូវនេះកូនធំហើយ ដូច្នេះវាកាន់តែសប្បាយពេលកូនមើល » ។ « មិត្តរបស់កូនទាំងអស់នឹងនៅទីនោះ ។ យើងថែមទាំងអាចយកកាសត្រចៀកពិសេសរបស់កូនទៅផងដែរ ។ តើកូនគិតថាកូនអាចសាកល្បងសិនបានទេ ? »
ឆារលុត ដកដង្ហើមធំ ។ « យល់ព្រម ។ ខ្ញុំនឹងសាកល្បងមើល » ។
កម្មវិធីកាំជ្រួចនៅសួនច្បារបានចាប់ផ្តើមយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ។ ឆារលុត និងមិត្តភក្តិរបស់នាងបានរត់ជុំវិញស្មៅចែករំលែកអាហារ និងលេងល្បែងកម្សាន្តជាមួយគ្នា ។ មិនយូរប៉ុន្មានមេឃកាន់តែងងឹត ។ ឆារលុត បានអង្គុយទាញកាសត្រចៀករបស់នាង នៅពេលនាងមើលទៅកាំជ្រួចនៅលើមេឃទាំងភ័យខ្លាច ។
ក្តាំង ! ក្តាំង ! បែក !
បេះដូងឆារលុតលោតញាប់ ហើយនាងតឹងណែនទ្រូង ។ នាងបានលោតឡើង ហើយព្យាយាមរត់ចេញពីសំឡេងផ្ទុះនៅជុំវិញនាង ។
ម៉ាក់បានរត់តាម ឆារលុត ហើយបីនាងឡើង ។ ពួកគេអង្គុយចុះ ហើយម៉ាក់បានឱបនាងយ៉ាងណែន ។ ឆារលុតហូរទឹកភ្នែក ។
ម៉ាក់បាននិយាយថា « ម៉ាក់សោកស្តាយណាស់ដែលកូនភ័យខ្លាច » ។ « ម៉ាក់ នៅទីនេះ ។ ចូរយើងផ្តោតទៅលើពណ៌វិញ ដូច្នេះកូនមិនបាច់ផ្តោតលើសំឡេងច្រើននោះទេ ។ តើភ្នែកកូនមើលឃើញអ្វីខ្លះ ? »
ឆារលុត បានដកដង្ហើមធំ ។ « ខ្ញុំឃើញពណ៌មាស ក្រហម និងពណ៌បៃតង » ។
ម៉ាក់និយាយថា « ឥឡូវប្រើច្រមុះរបស់កូន » ។ « តើកូនធំក្លិនអ្វី ? »
ឆារលុតបាននិយាយថា « កូនធំក្លិនផ្សែង និងស្មៅ » « និង ពោតលីង ! » ។
« តើកូនអាចប្រើញ្ញាណអ្វីខ្លះទៀតឥឡូវនេះ ? »
ឆារលុត បានបិទភ្នែករបស់នាង ។ « កូនមានអារម្មណ៍ដឹងពីវត្តមានកាំជ្រួចទាំងនោះ ។ ពេលកាំជ្រួចផ្ទុះ កូនអាចមានអារម្មណ៍ញាប់ញ័រនៅក្នុងទ្រូងកូន » ។
« តើកូនអាចភ្លក់វាបានទេ ? » ម៉ាក់បានសួរ ។
ឆារលុតបានលៀនអណ្ដាតរបស់នាង « កូនមិនអាចភ្លក់កាំជ្រួចបានទេ » ។ នាងសើច ។
ការណ៍ទាំងអស់នេះបានធ្វើឲ្យឆារលុត ចង់ដឹងចង់ឮ ។ តើមនុស្សអាចបង្កើតពណ៌ផ្សេងៗគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច ? នាងងឿងឆ្ងល់ ។ ហេតុអ្វីបានជាកាំជ្រួចផ្ទុះ ? តើពួកគេបង្កើតរូបរាងខុសៗគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច ? ឥឡូវនេះកាំជ្រួចហាក់ដូចជាមិនគួរឲ្យខ្លាចនោះទេ ។
« ម៉ាក់ កាំជ្រួចពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ! » ឆារលុតបាននិយាយ ។
នៅពេលម៉ាក់ស្លៀកពាក់ឲ្យ ឆាតលុត ចូលគេងនៅយប់នោះ ឆារលុតបានសួរថា « ហេតុអ្វីបានជាព្រះវរបិតាសួគ៌មិនឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋានរបស់កូននៅពេលកូនសុំឲ្យទ្រង់យកសំឡេងខ្លាំងៗនោះចេញ ? »
ម៉ាក់បានគិតមួយសន្ទុះ ។ ម៉ាក់បាននិយាយថា « ព្រះវរបិតាសួគ៌មិនតែងតែយករឿងគួរឲ្យខ្លាចចេញនោះទេ » ។ « ប៉ុន្តែពេលខ្លះទ្រង់ជួយឲ្យយើងមើលឃើញរឿងផ្សេងៗ ឬផ្តល់ឲ្យយើងនូវមនុស្សដែលជួយលួងលោមយើង » ។
ឆារលុតបាននិយាយថា « ដូចជារបៀបដែលទ្រង់បានជួយកូនយប់នេះ ! » ។
« ត្រឹមត្រូវហើយ ! » ម៉ាក់បានញញឹម ។ « កូនបានទៅកម្មវិធីដុតកាំជ្រួច ទោះបីជាកូនភ័យខ្លាចក៏ដោយ ។ បន្ទាប់មក ព្រះវរបិតាសួគ៌បានជួយកូនឲ្យមានអារម្មណ៏ស្ងប់ស្ងាត់បាត់ភ័យខ្លាច ។ ទ្រង់ក៏បានជួយកូនមើលឃើញភាពស្រស់ស្អាតនៃកាំជ្រួច ដោយប្រើញ្ញាណផ្សេងទៀតរបស់កូនផងដែរ » ។
ឆារលុតបានគិតអំពីពណ៌ឆើតឆាយនៅលើមេឃ ហើយញញឹម ។ តែនាងនៅតែមិនចូលចិត្តសំឡេងខ្លាំងៗដដែល ។ វានៅតែធ្វើឲ្យនាងភ័យខ្លាច ។ ប៉ុន្តែនាងបានដឹងថាព្រះវរបិតាសួគ៌អាចជួយនាងឲ្យមានភាពក្លាហានជានិច្ច ។
រចនារូបភាពដោយ អ័ដាម ហៅលីង