Να είσθε δυνατοί και να έχετε θάρρος
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Ας έχουμε --όλοι μας-- το θάρρος να αψηφήσουμε τη γενική ομολογία, το θάρρος να υπερασπισθούμε τις αρχές.
Αγαπημένοι μου αδελφοί, πόσο καλό είναι να είμαι μαζί σας για άλλη μια φορά. Προσεύχομαι για ουράνια βοήθεια καθώς ανταποκρίνομαι στην ευκαιρία να απευθυνθώ προς εσάς.
Πέραν αυτού του Κέντρου Συνελεύσεων, πολλές χιλιάδες έχουν συναθροισθεί σε εκκλησίες και σε άλλα μέρη σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Έχουμε όλοι κάτι κοινό που μας δένει, γιατί μας έχει δοθεί η ευθύνη να φέρουμε την ιεροσύνη του Θεού.
Βρισκόμαστε επάνω στη γη σε μια αξιοσημείωτη περίοδο της ιστορίας. Οι ευκαιρίες μας είναι σχεδόν απεριόριστες και παρόλα αυτά επίσης αντιμετωπίζουμε πληθώρα δυσκολιών, όπου ορισμένες από αυτές είναι μοναδικές στην εποχή μας.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου σε μεγάλο βαθμό οι ηθικές αξίες έχουν παραμερισθεί, όπου η αμαρτία παρουσιάζεται χωρίς περιορισμό και όπου οι πειρασμοί, για να μας αποτραβήξουν από το στενό και στενόχωρο μονοπάτι, μας περιβάλλουν. Αντιμετωπίζουμε επίμονες πιέσεις και ύπουλες επιρροές που γκρεμίζουν αυτό που είναι αξιοπρεπές και προσπαθούν να το αντικαταστήσουν με τις επιπόλαιες φιλοσοφίες και πρακτικές μιας κοσμικής κοινωνίας.
Εξαιτίας αυτών και άλλων δυσκολιών, απαιτείται διαρκώς να λαμβάνουμε αποφάσεις οι οποίες θα καθορίσουν τον προορισμό μας. Για να λάβουμε τις σωστές αποφάσεις, χρειάζεται θάρρος -- το θάρρος να πούμε όχι, όταν πρέπει, το θάρρος να πούμε ναι, όταν αυτό είναι κατάλληλο, το θάρρος να κάνουμε το σωστό, επειδή είναι σωστό.
Επειδή η γενική τάση στην κοινωνία σήμερα απομακρύνεται ταχέως από τις αξίες και τις αρχές που μας έχει δώσει ο Κύριος, σχεδόν μετά βεβαιότητος θα κληθούμε να υπερασπίσουμε αυτά τα οποία πιστεύουμε. Θα έχουμε το θάρρος να το κάνουμε;
Ο Πρόεδρος Ρούμπεν Κλαρκ ο νεότερος, που επί πολλά χρόνια ήταν μέλος της Πρώτης Προεδρίας, είπε: «Δεν είναι άγνωστες οι περιπτώσεις όπου [άτομα] με υποτιθέμενη πίστη… έχουν αισθανθεί ότι, εφόσον η έκφραση της πλήρους πίστεώς τους θα μπορούσε να προκαλέσει τον εμπαιγμό από τους απίστους συναδέλφους τους, πρέπει είτε να αλλάξουν είτε να επεξηγήσουν την πίστη τους ή, κατά τρόπον καταστρεπτικό, να τη μετριάσουν ή ακόμη να προσποιηθούν ότι την απαρνήθηκαν. Τέτοιοι είναι οι υποκριτές»1. Κανένας από μας δεν θα ήθελε να τον φωνάζουν υποκριτή και παρόλα αυτά, είμαστε απρόθυμοι να διακηρύξουμε την πίστη μας σε ορισμένες περιπτώσεις;
Μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας στην επιθυμία μας να κάνουμε αυτό που είναι σωστό, αν πάμε σε μέρη και συμμετέχουμε σε δραστηριότητες όπου οι σκέψεις μας επηρεάζονται προς το καλό και όπου το Πνεύμα του Κυρίου θα είναι άνετο.
Ενθυμούμαι που διάβασα πριν από λίγο καιρό τη συμβουλή που ένας πατέρας έδωσε στον υιό του, όταν πήγε στο σχολείο: «Εάν ποτέ βρεθείς σε ένα μέρος, όπου δεν θα έπρεπε να είσαι, βγες έξω!» Δίνω στον καθένα από εσάς την ίδια συμβουλή: «Εάν ποτέ βρεθείς σε ένα μέρος, όπου δεν θα έπρεπε να είσαι, βγες έξω!»
Η κλήση για θάρρος έρχεται συνεχώς στον καθέναν από μας. Χρειαζόμαστε θάρρος καθημερινά -- όχι μόνο για τα σοβαρά γεγονότα, αλλά πιο συχνά καθώς λαμβάνουμε αποφάσεις ή ανταποκρινόμαστε στις περιστάσεις τριγύρω μας. Είπε ο Σκωτσέζος ποιητής και νομπελίστας Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον: «Το καθημερινό θάρρος έχει λίγους μάρτυρες. Αλλά το δικό σας δεν είναι λιγότερο ευγενές, επειδή δεν χτυπά κάποιο τύμπανο για σας και τα πλήθη δεν φωνάζουν το όνομά σας»2.
Το θάρρος έρχεται σε πολλές μορφές. Ο χριστιανός συγγραφέας Τσάρλς Σουίντολ έγραψε: «Το θάρρος δεν περιορίζεται στο πεδίο μάχης… ή να πιάσετε γενναία τον κλέφτη στο σπίτι σας. Οι πραγματικές δοκιμές του θάρρους είναι πιο σιωπηλές. Είναι εσωτερικές δοκιμασίες, όπως το να παραμένετε πιστοί, όταν δεν κοιτάει κανείς, …όπως το να μένετε μόνοι, όταν γύρω υπάρχουν άνθρωποι που δεν σας καταλαβαίνουν»3. Θα προσθέσω ότι αυτό το εσωτερικό θάρρος επίσης περιλαμβάνει να κάνουμε το σωστό ακόμα και όταν μπορεί να φοβόμαστε, να υπερασπίζουμε τα πιστεύω μας ακόμα και αν ρισκάρουμε να μας χλευάσουν και να διατηρούμε αυτά τα πιστεύω ακόμα και όταν απειλείται η κοινωνική μας θέση ή να χάσουμε κάποιον φίλο. Εκείνος που στέκεται σταθερός σε αυτό που είναι σωστό πρέπει να ρισκάρει ορισμένες φορές να γίνει μη αποδεκτός και μη δημοφιλής.
Ενώ υπηρετούσα στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έμαθα για γενναίες πράξεις, περιπτώσεις ανδρείας και παραδείγματα θάρρους. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το ήρεμο θάρρος ενός δεκαοχτάχρονου ναύτη --όχι του δόγματός μας-- ο οποίος δεν ήταν τόσο περήφανος να προσεύχεται. Από τους 250 άνδρες του πληρώματος, ήταν ο μόνος που κάθε βράδυ γονάτιζε κάτω στην κουκέτα του, μερικές φορές μέσα στην αποδοκιμασία και τον περίγελο αυτών που δεν πίστευαν. Με σκυμμένο το κεφάλι, προσευχόταν στον Θεό. Ποτέ δεν έχασε το σθένος του. Ποτέ δεν κλονίστηκε. Είχε θάρρος.
Άκουσα λίγο καιρό πριν για κάποιον ο οποίος φαινόταν ότι του έλειπε αυτό το εσωτερικό θάρρος. Μια φίλη είπε σχετικά με μια πνευματική συγκέντρωση μεταλήψεως που προήγαγε την πίστη, στην οποία εκείνη και ο σύζυγος της παρευρέθησαν στον τομέα τους. Ένας νέος άνδρας που είχε τη θέση του ιερέα στην Ααρωνική Ιεροσύνη, άγγιξε την καρδιά όλου του εκκλησιάσματος καθώς μιλούσε για τις αλήθειες του Ευαγγελίου και την χαρά από την τήρηση των εντολών. Κατέθεσε μια θερμή, συγκινητική μαρτυρία καθώς στεκόταν στον άμβωνα, ο οποίος φαινόταν καθαρός και περιποιημένος φορώντας το λευκό του πουκάμισο και γραβάτα.
Αργότερα την ίδια ημέρα, καθώς αυτή η γυναίκα και ο σύζυγός της έφυγαν με το αμάξι από τη γειτονιά τους, είδαν τον ίδιο νεαρό άνδρα που τους είχε εμπνεύσει τόσο πολύ, πριν από λίγες ώρες. Τώρα, ωστόσο, παρουσίασε μια εντελώς διαφορετική εικόνα καθώς περπατούσε στο πεζοδρόμιο ντυμένος με βρώμικα ρούχα -- και κάπνιζε ένα τσιγάρο. Η φίλη μου και ο σύζυγός της όχι μόνον απογοητεύτηκαν και λυπήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, αλλά ήταν επίσης μπερδεμένοι σχετικά με το πώς εκείνος μπορούσε τόσο πειστικά να φαίνεται ότι είναι ένα άτομο στη συγκέντρωση μεταλήψεως και ύστερα τόσο γρήγορα να φαίνεται ότι είναι κάποιος εντελώς άλλος.
Αδελφοί, είστε το ίδιο άτομο όπου και αν βρίσκεστε και ό,τι και αν κάνετε -- το άτομο που ο Επουράνιος Πατέρας σας θέλει να είστε και το άτομο που εσείς ξέρετε ότι πρέπει να είστε;
Σε μια συνέντευξη που εκδόθηκε σε ένα εθνικό περιοδικό, ρώτησαν τον γνωστό Αμερικανό NCAA καλαθοσφαιριστή, Τζάμπαρι Πάρκερ, μέλος της Εκκλησίας, να πει την καλύτερη συμβουλή που είχε λάβει από τον πατέρα του. Ο Τζάμπαρι απήντησε: «[Ο πατέρας μου] είπε: “Απλά να είσαι το ίδιο άτομο στο φως όπως είσαι και στο σκοτάδι”»4. Σημαντική συμβουλή, αδελφοί, για όλους μας.
Οι γραφές μας είναι γεμάτες με παραδείγματα σχετικά με το είδος θάρρους που απαιτείται από τον καθένα μας σήμερα. Ο προφήτης Δανιήλ επέδειξε υπέρτατο θάρρος με το να υπερασπισθεί αυτό που ήξερε ότι ήταν σωστό και δείχνοντας θάρρος να προσευχηθεί, παρόλο που απειλείτο με θάνατο αν το έκανε5.
Το θάρρος χαρακτήρισε τη ζωή του Αβιναδί, όπως έδειξε από τη θέλησή του να δώσει τη ζωή του αντί να αρνηθεί την αλήθεια6.
Ποιος δεν εμπνέεται από τη ζωή των δύο χιλιάδων εφήβων του Ήλαμαν που δίδαξαν και έδειξαν την ανάγκη για θάρρος να ακολουθήσουν τις διδασκαλίες των γονιών, το θάρρος να είναι ηθικοί και αγνοί;7
Ίσως η καθεμία από αυτές τις πνευματικές διηγήσεις να στεφανώνεται από το παράδειγμα του Μορόνι, που είχε το θάρρος να επιμείνει στη χρηστότητα μέχρι το τέλος8.
Σε όλη τη ζωή του, ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ προσέφερε αμέτρητα παραδείγματα θάρρους. Ένα από τα πιο δραματικά γεγονότα συνέβη καθώς εκείνος και άλλοι αδελφοί ήταν αλυσοδεμένοι μαζί και φυλακισμένοι --φανταστείτε, αλυσοδεμένοι μαζί-- σε μια μισοτελειωμένη καλύβα δίπλα από το δικαστήριο στο Ρίτσμοντ του Μιζούρι. Ο Πάρλυ Πρατ, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα σε αυτούς τους αιχμαλώτους, έγραψε για μια συγκεκριμένη νύχτα: «Είχαμε ξαπλώσει σαν να κοιμόμαστε μέχρι που πέρασαν τα μεσάνυχτα και οι καρδιές μας πονούσαν, ενώ είχαμε ακούσει για πολλές ώρες τους περίγελους, τους απαίσιους όρκους, τις φοβερές βλασφημίες και την πρόστυχη γλώσσα των φρουρών».
Συνέχισε ο Πρεσβύτερος Πρατ:
«Άκουγα μέχρι που είχα αηδιάσει, σοκαριστεί, τρομοκρατηθεί τόσο πολύ και είχα γεμίσει τόσο πολύ με το πνεύμα της αγανακτισμένης δικαιοσύνης που δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο και να μην σηκωθώ στα πόδια μου να επιπλήξω τους φρουρούς. Αλλά δεν είχα πει τίποτα στον Τζόζεφ ή σε κάποιον άλλον, παρόλο που καθόμουν δίπλα του και ήξερα ότι ήταν ζωντανός. Ξαφνικά, σηκώθηκε επάνω και μίλησε με φωνή σαν κεραυνού ή σαν τον βρυχηθμό λιονταριού, ξεστομίζοντας, όσο μπορώ να θυμηθώ, τα εξής λόγια:
»“ΣΙΩΠΗ. …Στο όνομα τού Ιησού Χριστού σάς επιπλήττω, και σας προστάζω να παύσετε. Δεν θα ζήσω ούτε λεπτό ακούγοντας τέτοια λόγια. Παύσατε να μιλάτε έτσι, ειδάλλως εγώ ή εσείς πεθαίνετε ΕΤΟΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ”».
Ο Τζόζεφ «στάθηκε όρθιος με εντυπωσιακό μεγαλείο», όπως περιγράφηκε από τον Πρεσβύτερο Πρατ. Ήταν αλυσοδεμένος, χωρίς όπλο και ακόμη ήταν ήρεμος και αξιοπρεπής. Κοίταξε προς τα κάτω τους δειλούς φρουρούς που οπισθοχώρησαν σε μια γωνία ή έσκυψαν κοντά στα πόδια του. Αυτοί οι φαινομενικά αδιόρθωτοι άνδρες τού ζήτησαν συγγνώμη και παρέμειναν σιωπηλοί9.
Δεν φέρνουν όλες οι πράξεις θάρρους τέτοια θεαματικά ή άμεσα αποτελέσματα και παρόλα αυτά όλες τους φέρνουν ψυχική γαλήνη και τη γνώση ότι το σωστό και η αλήθεια έχουν τύχει υπερασπίσεως.
Είναι αδύνατον να σταθούμε όρθιοι, όταν οι πράξεις κάποιου βασίζονται στην διαρκώς εναλλασσόμενη γνώμη και έγκριση των άλλων. Χρειαζόμαστε το θάρρος του Δανιήλ, του Αβιναδί, του Μορόνι ή του Τζόζεφ Σμιθ, ώστε να μπορέσουμε να κρατηθούμε σταθεροί και γεροί σε εκείνο που ξέρουμε ότι είναι σωστό. Είχαν το θάρρος να μην κάνουν εκείνο που ήταν εύκολο αλλά εκείνο που ήταν σωστό.
Όλοι θα αντιμετωπίσουμε φόβο, θα βιώσουμε τον γέλωτα και θα συναντήσουμε αντίθεση. Ας έχουμε --όλοι μας-- το θάρρος να αψηφήσουμε τη γενική ομολογία, το θάρρος να υπερασπισθούμε τις αρχές. Το θάρρος, όχι ο συμβιβασμός, φέρνει το χαμόγελο της έγκρισης του Θεού. Το θάρρος γίνεται μία ζωντανή και ελκυστική αρετή, όταν θεωρείται όχι μόνο ως προθυμία να πεθάνει κάποιος με τιμή, αλλά επίσης ως αποφασιστικότητα να ζει με αξιοπρέπεια. Καθώς προχωρούμε εμπρός, προσπαθώντας να ζούμε όπως θα πρέπει, σίγουρα θα λάβουμε βοήθεια από τον Κύριο και μπορούμε να βρούμε παρηγοριά στα λόγια Του. Αγαπώ την υπόσχεσή Του καταγεγραμμένη στον Ιησού του Ναυή:
«Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω…
»…Γίνε ισχυρός και ανδρείος· μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις· επειδή, μαζί σου είναι ο Κύριος ο Θεός σου, όπου και αν πας»10.
Αγαπητοί αδελφοί μου, με το θάρρος των πεποιθήσεών μας, είθε να διακηρύξουμε, μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Επειδή δεν ντρέπομαι το ευαγγέλιο τού Χριστού»11. Και τότε, με εκείνο το ίδιο θάρρος, είθε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Παύλου: «Γίνε τύπος των πιστών σε λόγο, σε συναναστροφή, σε αγάπη, σε πνεύμα, σε πίστη, σε αγνότητα»12.
Καταστροφικές συγκρούσεις πάνε και έρχονται, αλλά ο πόλεμος που διεξάγεται για τις ψυχές των ανθρώπων συνεχίζεται χωρίς μείωση. Σαν σάλπισμα έρχεται ο λόγος του Κυρίου σε σας, σε μένα και στους φέροντες την ιεροσύνη παντού: «Λοιπόν, τώρα κάθε άνθρωπος ας μάθει το καθήκον του, και ας ενεργεί στη θέση στην οποία έχει οριστεί, με κάθε επιμέλεια»13. Τότε θα είμαστε, όπως διακήρυξε ο Απόστολος Πέτρος, ένα «βασίλειο ιεράτευμα»,14 ενωμένοι σε σκοπό και ενδεδυμένοι με δύναμη από τα ύψη15.
Είθε ο καθένας να φύγει από εδώ σήμερα με την αποφασιστικότητα και το θάρρος να πει, μαζί με τον Ιώβ της παλαιάς εποχής: «Ενόσω η πνοή μου είναι μέσα μου, …δεν θα απομακρύνω από μένα την ακεραιότητά μου»16. Ώστε έτσι να γίνει αυτό, είναι η ταπεινή προσευχή μου στο όνομα του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας, αμήν.