Ευγνώμονες σε οιεσδήποτε συνθήκες
Από τον Πρόεδρο Ντίτερ Ούχτντορφ
Δεύτερο Σύμβουλο στην Πρώτη Προεδρία
Δεν έχουμε λόγο να είμαστε πλήρεις ευγνωμοσύνης, ασχέτως των συνθηκών στις οποίες βρισκόμαστε;
Με τα χρόνια, είχα την ιερά ευκαιρία να συναντήσω πολλούς ανθρώπους των οποίων οι θλίψεις φαίνεται ότι τους επηρέασαν υπερβολικά. Σε αυτές τις στιγμές, άκουγα τους αγαπημένους αδελφές και αδελφές μου και θρηνούσα μαζί τους για τα φορτία τους. Έχω συλλογισθεί τι να τους πω και αγωνίσθηκα να μάθω πώς να τους παρηγορήσω και να τους υποστηρίξω στις δοκιμασίες τους.
Συχνά η θλίψη τους προκαλείται από κάτι που φαίνεται γι’ αυτούς ως τέλος. Ορισμένοι αντιμετωπίζουν το τέλος μίας αγαπημένης σχέσεως, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου ατόμου ή η αποξένωση από ένα μέλος της οικογένειας. Άλλοι αισθάνονται ότι αντιμετωπίζουν το τέλος της ελπίδος -- της ελπίδος ότι θα παντρευτούν ή ότι θα κάνουν παιδιά ή θα υπερνικήσουν μία ασθένεια. Άλλοι μπορεί να αντιμετωπίζουν το τέλος της πίστεώς τους, καθώς αντικρουόμενες φωνές που συγχέουν στον κόσμο τούς βάζουν σε πειρασμό να αμφισβητήσουν, ακόμη και να εγκαταλείψουν, αυτό που κάποτε ήξεραν ότι ήταν αληθινό.
Αργά ή γρήγορα, πιστεύω ότι όλοι μας βιώνουμε στιγμές κατά τις οποίες όλα φαίνονται ότι πηγαίνουν λάθος, αφήνοντάς μας να νιώθουμε μόνοι, απογοητευμένοι και ακυβέρνητοι.
Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Κανείς δεν έχει ανοσία.
Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες
Η κατάσταση όλων είναι διαφορετική και οι λεπτομέρειες κάθε ζωής είναι μοναδικές. Παρά ταύτα, έχω μάθει ότι υπάρχει κάτι που θα αφαιρούσε την πικρία που μπορεί να έλθει στη ζωή μας. Υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, για να κάνει πιο γλυκιά, πιο χαρούμενη τη ζωή, ακόμη και λαμπρή.
Μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες!
Ενδεχομένως να ακούγεται αντίθετο προς τη σοφία του κόσμου να προτείνω να δίδει ευχαριστίες στον Θεό κάποιος ο οποίος είναι επιβεβαρυμμένος με λύπη. Όμως, όσοι βάζουν στην άκρη το μπουκάλι της πικρίας και υψώνουν, αντ’ αυτού, το κύπελλο της ευγνωμοσύνης, μπορούν να βρουν ένα εξαγνιστικό ποτό ιάσεως, γαλήνης και κατανόησης.
Ως μαθητές του Χριστού, έχουμε προσταχθεί να «ευχαριστ[ούμε] τον Κύριο τον Θεό [μας] στα πάντα»1, να «ψάλ[ουμε] στον Κύριο, ευχαριστώντας»2 και «η καρδιά [μας] να είναι γεμάτη ευχαριστίες προς τον Θεό»3.
Γιατί μάς πρόσταζει ο Θεός να είμαστε ευγνώμονες;
Όλες οι εντολές Του δίδονται για να διατεθούν σε εμάς ευλογίες. Οι εντολές είναι ευκαιρίες για να ασκούμε την ελευθέρα μας βούληση και να λαμβάνουμε ευλογίες. Ο στοργικός μας Επουράνιος Πατέρας ξέρει ότι το να αναπτύξουμε πνεύμα ευγνωμοσύνης, θα μας φέρει αληθινή χαρά και μεγάλη ευτυχία.
Να είμαστε ευγνώμονες για πράγματα
Όμως ορισμένοι θα μπορούσαν να πουν: «Για ποιο πράγμα πρέπει να είμαι ευγνώμων, όταν ο κόσμος μου καταρρέει;»
Ίσως το να εστιάζουμε σε αυτά για τα οποία είμαστε ευγνώμονες, είναι η λανθασμένη προσέγγιση. Είναι δύσκολο να αναπτύξουμε πνεύμα ευγνωμοσύνης, αν η τελευταία είναι ανάλογη μόνον με τον αριθμό των ευλογιών που μετρούμε. Αλήθεια, είναι σημαντικό να «μ[ετρούμε] όλες τις χάρες» μας συχνά --και όλοι όσοι το έχουν δοκιμάσει αυτό, γνωρίζουν ότι υπάρχουν πολλές-- αλλά δεν πιστεύω ότι ο Κύριος αναμένει από εμάς να είμαστε λιγότερο ευγνώμονες εν καιρώ δοκιμασίας παρά εν καιρώ αφθονίας και ευκολίας. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερες από τις παραπομπές στις γραφές δεν κάνουν λόγο περί ευγνωμοσύνης για πράγματα αλλά αντιθέτως προτείνουν ένα γενικό πνεύμα ή στάση ευγνωμοσύνης.
Είναι εύκολο να είμαστε ευγνώμονες για πράγματα, όταν η ζωή φαίνεται να πηγαίνει καλά. Όμως, τι γίνεται σε στιγμές κατά τις οποίες αυτό που επιθυμούμε, φαίνεται ακατόρθωτο;
Θα μπορούσα να προτείνω να δούμε την ευγνωμοσύνη ως διάθεση, έναν τρόπο ζωής που είναι ανεξάρτητος από την τρέχουσα κατάστασή μας; Με άλλα λόγια, προτείνω αντί να είμαστε ευγνώμονες για πράγματα, να εστιάζουμε στο να είμαστε ευγνώμονες στις συνθήκες μας -- όποιες και αν είναι.
Υπάρχει μία παλαιά ιστορία για έναν σερβιτόρο, ο οποίος ρώτησε τον πελάτη αν ο τελευταίος είχε απολαύσει το γεύμα. Ο πελάτης απήντησε ότι όλα ήταν καλά, αλλά θα ήταν καλύτερα, αν είχαν σερβίρει περισσότερο ψωμί. Την επομένη, όταν ήλθε πάλι ο άνδρας, ο σερβιτόρος διπλασίασε την ποσότητα ψωμιού, δίδοντάς του τέσσερις φέτες αντί για δύο, αλλά και πάλι ο άνδρας δεν ήταν ευτυχισμένος. Την επομένη, ο σερβιτόρος διπλασίασε το ψωμί ξανά, χωρίς επιτυχία.
Την τέταρτη ημέρα, ο σερβιτόρος ήταν πραγματικώς αποφασισμένος να κάνει ευτυχισμένο τον άνδρα. Και έτσι πήρε ένα μακρύ καρβέλι ψωμί 3 μέτρων, το έκοψε στη μέση και με χαμόγελο το σέρβιρε στον πελάτη. Ο σερβιτόρος μετά βίας μπορούσε να περιμένει την αντίδραση του άνδρα.
Ύστερα από το γεύμα, ο άνδρας κοίταξε επάνω και είπε: «Καλά, όπως πάντοτε. Όμως, βλέπω ότι επιστρέψατε στο να δίνετε μόνον δύο φέτες ψωμί».
Να είμαστε ευγνώμονες στις συνθήκες μας
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, η επιλογή είναι δική μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να περιορίσουμε την ευγνωμοσύνη μας, βάσει των ευλογιών που νιώθουμε ότι μας λείπουν. Ή μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε σαν τον Νεφί, του οποίου η ευγνώμων καρδιά ποτέ δεν κλονίσθηκε. Όταν οι αδελφοί του τον έδεσαν στο πλοίο --το οποίο εκείνος είχε κατασκευάσει για να τους πάει στη γη της επαγγελίας-- οι αστράγαλοι και οι καρποί του πονούσαν τόσο που «ήταν υπερβολικά πρησμένοι» και μία σφοδρή καταιγίδα απειλούσε να τον καταπιεί στα βάθη της θάλασσας. «Όμως» είπε ο Νεφί «απέβλεπα στον Θεό μου, και τον δοξολογούσα όλη μέρα, και δε μουρμούραγα εναντίον τού Κυρίου μου για τα βάσανά μου»4.
Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε σαν τον Ιώβ, ο οποίος φαινόταν ότι είχε τα πάντα, αλλά εν συνεχεία τα έχασε όλα. Εντούτοις, ο Ιώβ απήντησε, λέγοντας: «Γυμνός βγήκα από την κοιλιά τής μητέρας μου, και γυμνός θα επιστρέψω εκεί…· ο Κύριος έδωσε, και ο Κύριος αφαίρεσε· ας είναι ευλογημένο το όνομα του Κυρίου»5.
Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε σαν τους μορμόνους πρωτοπόρους, οι οποίοι διατήρησαν πνεύμα ευγνωμοσύνης κατά τη διάρκεια του αργού και επίπονου ταξιδιού προς τη Μεγάλη Σωλτ Λέηκ ακόμη και τραγουδώντας και χορεύοντας και δοξολογώντας για την καλοσύνη του Θεού6. Πολλοί από εμάς θα είχαμε την τάση να αποσυρθούμε, να παραπονεθούμε και να στενοχωρηθούμε για τη δυσκολία του ταξιδιού.
Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε σαν τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ, ο οποίος ενώ ήταν φυλακισμένος σε άθλιες συνθήκες στη φυλακή Λίμπερτυ, έγραψε αυτά τα εμπνευσμένα λόγια: «Έτσι λοιπόν πολυαγαπημένοι μου αδελφοί, ας κάνουμε πρόσχαρα ό,τι περνάει από το χέρι μας. Και ύστερα είθε να σταθούμε ήρεμοι, με την υπέρτατη πεποίθηση, για να δούμε τη σωτηρία τού Θεού, και ο βραχίονάς του να αποκαλυφθεί»7.
Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε ευγνώμονες, ό,τι και να γίνει!
Αυτό το είδος ευγνωμοσύνης υπερβαίνει οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας. Ξεπερνά την απογοήτευση, την αποθάρρυνση και την απόγνωση. Ανθίζει τόσο όμορφα στο παγωμένο τοπίο του χειμώνα όπως ανθίζει στην ευχάριστη ζεστασιά του θέρους.
Όταν είμαστε ευγνώμονες στον Θεό στις συνθήκες μας, μπορούμε να βιώσουμε ήρεμη γαλήνη εν μέσω βασάνων. Στη θλίψη μας μπορούμε ακόμη να είμαστε χαρούμενοι και να δοξάζουμε τον Θεό. Στον πόνο μας μπορούμε να δοξολογούμε με την εξιλέωση του Χριστού. Στο κρύο της πικρής λύπης μπορούμε να βιώσουμε την εγγύτητα και τη ζεστασιά της αγκάλης των ουρανών.
Ενίοτε σκεπτόμαστε ότι το να είμαστε ευγνώμονες είναι αυτό που πράττουμε, αφού λυθούν τα προβλήματά μας, αλλά πόσο τρομερά κοντόφθαλμο είναι αυτό. Πόση ζωή χάνουμε περιμένοντας να δούμε το ουράνιο τόξο, προτού ευχαριστήσουμε τον Θεό που υπάρχει βροχή;
Το να είμαστε ευγνώμονες εν καιρώ θλίψης δεν σημαίνει ότι είμαστε ευχαριστημένοι με τις συνθήκες μας. Δεν σημαίνει ότι από τη σκοπιά της πίστεως βλέπουμε πέραν των τωρινών δυσκολιών μας.
Αυτή δεν είναι ευγνωμοσύνη που λέγεται, αλλά που γίνεται αισθητή στην ψυχή. Είναι η ευγνωμοσύνη που θεραπεύει την καρδιά και διευρύνει τον νου.
Η ευγνωμοσύνη ως πράξη πίστης
Το να είμαστε ευγνώμονες στις συνθήκες μας είναι μία πράξη πίστης στον Θεό. Απαιτεί να εμπιστευόμαστε τον Θεό και να ελπίζουμε για πράγματα που δεν μπορούμε να δούμε αλλά που είναι αληθινά8. Όντας ευγνώμονες, ακολουθούμε το παράδειγμα του αγαπημένου μας Σωτήρος, ο οποίος είπε: «όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει»9.
Η αληθινή ευγνωμοσύνη είναι μία έκφραση ελπίδος και μαρτυρίας. Προέρχεται από την αναγνώριση ότι δεν καταλαβαίνουμε πάντοτε τις δοκιμασίες της ζωής αλλά ευελπιστούμε ότι κάποια μέρα θα καταλάβουμε.
Υπό οιεσδήποτε συνθήκες, η αίσθηση της ευγνωμοσύνης καλλιεργείται από τις πολλές και ιερές αλήθειες που όντως γνωρίζουμε: ότι ο Πατέρας μας έχει δώσει στα τέκνα Του το μέγα σχέδιο της ευδαιμονίας, ότι μέσω της εξιλέωσης του Υιού Του, Ιησού Χριστού, μπορούμε να ζήσουμε για πάντα με τα αγαπημένα πρόσωπά μας, ότι στο τέλος θα έχουμε ένδοξα, τέλεια και αθάνατα σώματα, χωρίς το φορτίο της ασθένειας ή της αναπηρίας, και ότι τα δάκρυά μας λύπης και απώλειας θα αντικατασταθούν από την αφθονία ευτυχίας και χαράς, «καλό μέτρο, πιεσμένο, και συγκαθισμένο και υπερξεχειλιζόμενο»10.
Πρέπει να ήταν αυτό το είδος μαρτυρίας που μεταμόρφωσε τους Αποστόλους του Σωτήρος από φοβισμένους, άπιστους άνδρες σε ατρόμητους, περιχαρείς απεσταλμένους του Διδασκάλου. Κατά τις ώρες μετά τη σταύρωσή Του, τους κατέλαβε η απόγνωση και η θλίψη, ανίκανοι να καταλάβουν τι είχε μόλις συμβεί. Αλλά ένα γεγονός τα άλλαξε όλα αυτά. Ο Κύριός τους εμφανίσθηκε σε αυτούς και δήλωσε: «Δείτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, ότι εγώ ο ίδιος είμαι»11.
Όταν οι Απόστολοι ανεγνώρισαν τον ανεστημένο Χριστό --όταν βίωσαν την ένδοξη ανάσταση του αγαπημένου τους Σωτήρος-- έγιναν άλλοι άνθρωποι. Τίποτε δεν μπορούσε να τους αποτρέψει από το να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Δέχθηκαν με θάρρος και αποφασιστικότητα τους βασανισμούς, την ταπείνωση και ακόμη και τον θάνατο που θα είχαν λόγω της μαρτυρίας τους12. Δεν απετράπησαν από το να αινούν και να υπηρετούν τον Κύριό τους. Άλλαξαν τη ζωή ανθρώπων παντού. Άλλαξαν τον κόσμο.
Δεν χρειάζεται να δείτε τον Σωτήρα, όπως οι Απόστολοι, για να βιώσετε την ίδια μεταμόρφωση. Η μαρτυρία σας για τον Χριστό, προερχόμενη από το Άγιο Πνεύμα, μπορεί να σας βοηθήσει να δείτε πέρα από το απογοητευτικό τέλος στη θνητότητα και να δείτε το λαμπρό μέλλον το οποίο έχει προετοιμάσει ο Λυτρωτής του κόσμου.
Δεν έχουμε δημιουργηθεί για τέλος
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όσα γνωρίζουμε για τον αιώνιο προορισμό μας, δεν είναι απορίας άξιον που όποτε αντιμετωπίζουμε το πικρό τέλος της ζωής, μας φαίνεται απαράδεκτο; Φαίνεται πως μέσα μας υπάρχει κάτι, το οποίο ανθίσταται στο τέλος.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή έχουμε δημιουργηθεί από αιώνιο υλικό. Είμαστε αιώνια όντα, τέκνα του Παντοδύναμου Θεού, του οποίου το όνομα είναι Απέραντος 13 και ο οποίος υπόσχεται αιώνιες, αναρίθμητες ευλογίες. Το τέλος δεν είναι ο προορισμός μας.
Όσο περισσότερο μαθαίνουμε για το Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι το τέλος εδώ στη θνητότητα δεν είναι καθόλου τέλος. Είναι απλώς μία διακοπή -- παροδική παύση που μία ημέρα θα φαίνεται μικρή εν συγκρίσει με την αιώνια χαρά που περιμένει τους πιστούς.
Πόσο ευγνώμων είμαι στον Επουράνιο Πατέρα μου που στο σχέδιό Του δεν υπάρχει αληθινό τέλος, μόνον παντοτινές αρχές.
Όσοι είναι ευγνώμονες, θα γίνουν ένδοξοι
Αδελφοί και αδελφές, δεν έχουμε λόγο να είμαστε πλήρεις ευγνωμοσύνης, ασχέτως των συνθηκών στις οποίες βρισκόμαστε;
Χρειαζόμαστε μεγαλύτερο λόγο για να επιτρέψουμε στην καρδιά μας «να είναι γεμάτη ευχαριστίες προς τον Θεό;»14
«Δεν έχουμε σπουδαίο λόγο να χαιρόμαστε;»15
Πόσο ευλογημένοι είμαστε, αν αναγνωρίζουμε την επιρροή του Θεού στη θαυμάσια ζωή μας. Η ευγνωμοσύνη στον Πατέρα μας στους Ουρανούς διευρύνει την αντίληψή μας και μας δίδει καλύτερη κατανόηση. Εμπνέει την ταπεινοφροσύνη και καλλιεργεί τη συμπάθεια προς τους συνανθρώπους μας και όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Η ευγνωμοσύνη είναι ο καταλύτης όλων των γνωρισμάτων σαν του Χριστού! Η ευγνώμων καρδιά είναι γονέας όλων των αρετών16.
Ο Κύριος μάς έχει δώσει την υπόσχεσή Του ότι όσοι: «δέχ[ον]ται τα πάντα με ευγνωμοσύνη, θα γίν[ουν] ένδοξο[ι]. Και τα επίγεια θα του[ς] προστεθούν, εκατονταπλάσια, μάλιστα, κι ακόμα περισσότερα»17.
Είθε «να ζ[είτε] δίνοντας ευχαριστίες καθημερινά»18 -- ειδικώς κατά τη διάρκεια του φαινομενικώς ανεξήγητου τέλους που είναι μέρος της θνητότητας. Είθε να επιτρέπουμε στην ψυχή μας να διευρύνεται με ευγνωμοσύνη προς τον ελεήμονα Επουράνιο Πατέρα μας. Είθε να υψώνουμε πάντοτε και συνεχώς τη φωνή μας και να δείχνουμε με λόγο και πράξη την ευγνωμοσύνη μας στον Πατέρα μας στους Ουρανούς και στον Αγαπημένο Υιό Του Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό προσεύχομαι και σας αφήνω τη μαρτυρία και την ευλογία μου, στο όνομα του Διδασκάλου μας, Ιησού Χριστού, αμήν.