Το κόστος --και οι ευλογίες-- της ιδιότητας του μαθητή

Από τον Πρεσβύτερο Τζέφρυ Χόλαντ

Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Να είστε δυνατοί. Ζήστε το Ευαγγέλιο με πίστη, έστω και αν οι άλλοι γύρω σας δεν το ζουν καθόλου.

Πρόεδρε Μόνσον, σε αγαπούμε. Έχεις δώσει όλη την αφοσίωση και την υγεία σου σε κάθε κλήση που σου έχει δώσει ποτέ ο Κύριος, ειδικά στο ιερό αξίωμα που φέρεις τώρα. Ολόκληρη αυτή η Εκκλησία σε ευχαριστεί για την ακλόνητη υπηρέτησή σου και την ακλόνητη αφοσίωσή σου στο καθήκον.

Με θαυμασμό και ενθάρρυνση προς όλους οι οποίοι χρειάζονται να παραμείνουν ακλόνητοι ετούτες τις τελευταίες ημέρες, λέω σε όλους και ειδικά τους νέους της Εκκλησίας, ότι εάν δεν έχει συμβεί ήδη, θα σας τύχει μία ημέρα να κληθείτε να υπερασπίσετε την πίστη σας ή ίσως ακόμα και να υπομείνετε κάποια προσωπική προσβολή, επειδή είστε μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Τέτοιες στιγμές θα απαιτήσουν και θάρρος και ευγένεια από μέρους σας.

Για παράδειγμα, μία αδελφή ιεραπόστολος μού έγραψε πρόσφατα: «Η συνάδελφός μου κι εγώ είδαμε έναν άνδρα να κάθεται σε ένα παγκάκι στην πλατεία της πόλης και να τρώει το μεσημεριανό του. Όταν πλησιάσαμε, σήκωσε τα μάτια και είδε τις ιεραποστολικές ταμπελίτσες μας με το όνομά μας. Με άγριο βλέμμα, τινάχτηκε επάνω και σήκωσε το χέρι του να με χτυπήσει. Πρόφτασα και έσκυψα απότομα το κεφάλι κι αυτός έφτυσε το φαγητό του επάνω μου και άρχισε να μας βρίζει με τα χειρότερα λόγια. Απομακρυνθήκαμε χωρίς να πούμε τίποτα. Προσπάθησα να σκουπίσω τα φαγητά από το πρόσωπό μου και αισθάνθηκα ένα κομμάτι μασημένη πατάτα να με χτυπά στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Μερικές φορές είναι δύσκολο να είσαι ιεραπόστολος, διότι εκείνη τη στιγμή ήθελα να γυρίσω πίσω, να αρπάξω εκείνον τον ανθρωπάκο και να του πω: “ΓΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ!” Αλλά δεν το έκανα».

Προς αυτήν την αφοσιωμένη ιεραπόστολο, λέω, αγαπητό παιδί, με τον δικό σου ταπεινό τρόπο εισήλθες σε μία ομάδα πολύ ξεχωριστών γυναικών και ανδρών, οι οποίοι έχουν, όπως είπε ο προφήτης Ιακώβ στο Βιβλίο του Μόρμον: «κοιτ[άξει] το θάνατο [τού Χριστού] και υποφ[έρει] το σταυρό του και υποστ[εί] την ντροπή τού κόσμου»¹.

Πράγματι, για τον Ίδιο τον Ιησού, ο αδελφός του Ιακώβ, ο Νεφί, έγραψε: «Και ο κόσμος, εξαιτίας τής ανομίας του, θα τον κρίνει ότι είναι κάτι μηδαμινό. Γι’ αυτό τον μαστιγώνουν, και εκείνος το υπομένει. Και τον χτυπούν, και το υπομένει. Μάλιστα, τον φτύνουν και το υπομένει, ένεκα τής γεμάτης αγάπη καλοσύνης του και τής μακροθυμίας του προς τα τέκνα των ανθρώπων»².

Λόγω της συνέπειας προς την ίδια την εμπειρία του Σωτήρα, υπήρξε μία μακρά ιστορία απόρριψης και ένα οδυνηρά υψηλό τίμημα το οποίο πλήρωσαν οι προφήτες και οι απόστολοι, οι ιεραπόστολοι και τα μέλη σε κάθε γενεά -- όλοι οι οποίοι προσπάθησαν να τιμήσουν την κλήση του Θεού να υψώσουν τους ανθρώπους σε «έναν δρόμο που υπερβολικά υπερέχει»³.

«Και τι να λέω ακόμα… [για αυτούς];» ρωτά ο συγγραφέας τής Επιστολής προς Εβραίους.

«[Εκείνοι] οι οποίοι… έφραξαν στόματα λιονταριών,

»έσβησαν δύναμη φωτιάς, έφυγαν από στόματα μάχαιρας… έγιναν ισχυροί σε πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή [στρατεύματα]…

»[Είδαν] τους νεκρούς τους, αφού αναστήθηκαν [ενώ] άλλοι, όμως, βασανίστηκαν…

»Και… άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγες,… δεσμά και φυλακή·

»λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν από πειρασμούς, πέθαναν με σφαγή μάχαιρας, …περιπλανήθηκαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα κατσικιών· με στερήσεις, με θλίψεις, με κακουχίες,

»(Για τους οποίους ο κόσμος δεν ήταν άξιος·) …περιπλανώμενοι μέσα σε ερημιές και σε βουνά και σε σπήλαια και στις τρύπες τής γης»⁴.

Οπωσδήποτε, οι άγγελοι των ουρανών θρήνησαν καθώς κατέγραψαν αυτό το κόστος της ιδιότητας του μαθητή σε έναν κόσμο που είναι συχνά εχθρικός στις εντολές του Θεού. Ο Ίδιος ο Σωτήρας έκλαψε πικρά για εκείνους οι οποίοι επί εκατοντάδες χρόνια είχαν απορριφθεί και φονευθεί στην υπηρέτησή Του. Και τώρα Εκείνος απερρίπτετο και σύντομα θα φονεύετο.

«Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ» φώναξε ο Ιησούς «εσύ που φονεύεις τους προφήτες, και λιθοβολείς τους απεσταλμένους σε σένα, πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, με τον ίδιο τρόπο που η κότα συγκεντρώνει τα μικρά της κάτω από τις φτερούγες της, αλλά δεν θελήσατε;

»Να, ο οίκος σας αφήνεται σε σας έρημος»⁵.

Και εδώ βρίσκεται ένα μήνυμα για κάθε νέο άνδρα και νέα γυναίκα στην Εκκλησία αυτή. Ίσως αναρωτηθείτε αν αξίζει να υπερασπίζεστε με θάρρος ηθικές αξίες στο λύκειο ή να πηγαίνετε σε μια ιεραποστολή, όπου θα προσβάλλουν τις πλέον αγαπητές πεποιθήσεις σας ή να πολεμάτε εναντίον πολλών πραγμάτων στην κοινωνία, η οποία μερικές φορές γελοιοποιεί μία ζωή θρησκευτικής αφοσίωσης. Ναι, αξίζει, διότι η εναλλακτική λύση είναι να έχουμε τους «οίκους» μας «έρημους» -- έρημα άτομα, έρημες οικογένειες, έρημες γειτονιές και έρημα έθνη.

Άρα, εδώ έχουμε το φορτίο εκείνων που καλούν να φέρουν το μεσσιανικό μήνυμα. Εκτός από τη διδασκαλία, την ενθάρρυνση και την χαροποίηση των ανθρώπων (τα οποία είναι η ευχάριστη πλευρά της ιδιότητας του μαθητή), από καιρού εις καιρόν αυτοί οι ίδιοι αγγελιαφόροι καλούνται να ανησυχούν, να προειδοποιούν και μερικές φορές απλώς να θρηνούν (τα οποία είναι η δυσάρεστη πλευρά της ιδιότητας του μαθητή). Γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο δρόμος που οδηγεί στη γη της επαγγελίας «που ρέει γάλα και μέλι»⁶, από αναγκαιότητα διέρχεται μέσα από τα «μη» και τα «να» που ρέουν από το Όρος Σινά⁷.

Δυστυχώς, αγγελιαφόροι των ουράνια δοθεισών εντολών, συχνά δεν είναι περισσότερο δημοφιλείς σήμερα από όσο ήταν στην αρχαία εποχή, καθώς τουλάχιστον μπορούν τώρα να επιβεβαιώσουν δύο αδελφές ιεραπόστολοι, τις οποίες έπτυσαν και πιτσίλισαν με πατάτα. Το μίσος είναι μία άσχημη λέξη, ωστόσο υπάρχουν σήμερα εκείνοι οι οποίοι θα έλεγαν μαζί με τον διεφθαρμένο Αχαάβ: «Εγώ τον μισώ [τον προφήτη Μιχαία]· επειδή, δεν προφητεύει κάτι καλό για μένα, αλλά πάντοτε κακό»⁸. Αυτό το μίσος για την εντιμότητα ενός προφήτη, κόστισε στον Αβιναδί τη ζωή του. Όπως είπε στον βασιλιά Νώε: «Επειδή σας είπα την αλήθεια θυμώνετε μαζί μου. …Επειδή είπα το λόγο τού Θεού με κρίνατε ότι είμαι τρελός»⁹ ή, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, απλοϊκός, πατριαρχικός, προκατειλημμένος, αγενής, στενόμυαλος, παλαιομοδίτικος και ηλικιωμένος.

Είναι όπως θρήνησε ο Ίδιος ο Κύριος στον προφήτη Ησαΐα:

«Είναι γιοι… που δεν θέλουν να ακούσουν τον νόμο τού Κυρίου:

»Οι οποίοι λένε προς τους βλέποντες: Μη βλέπετε· και στους προφήτες: Μη προφητεύετε σε μας τα σωστά, μιλάτε μας κολακευτικά, προφητεύετε απατηλά·

»αποσυρθείτε από τον δρόμο, ξεκλίνετε από το μονοπάτι, σηκώστε από μπροστά μας τον Άγιο του Ισραήλ»¹⁰.

Δυστυχώς, νεαροί φίλοι μου, είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας ότι αν οι άνθρωποι θέλουν θεούς, τους θέλουν θεούς οι οποίοι δεν απαιτούν πολλά, βολικούς θεούς, ομαλούς θεούς οι οποίοι όχι μόνον δεν ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα, αλλά ούτε καν δίνουν κατεύθυνση, θεούς οι οποίοι μας χτυπούν χαϊδευτικά στο κεφάλι, μας κάνουν να χασκογελάμε και ύστερα μας λένε να τρέξουμε να μαζέψουμε λουλούδια¹¹.

Αυτό πραγματικά είναι ότι ο άνθρωπος δημιούργησε τον Θεό κατ’ εικόνα του! Μερικές φορές --κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία όλων-- αυτοί οι άνθρωποι επικαλούνται το όνομα του Ιησού ως κάποιου ο οποίος ήταν αυτού του είδους «βολικός» Θεός. Μπορούν να το πιστεύουν στ’ αλήθεια; Εκείνος που είπε ότι όχι μόνο δεν θα έπρεπε να παραβαίνουμε τις εντολές, αλλά ούτε καν να σκεπτόμαστε να τις παραβούμε. Και αν σκεφθούμε να τις παραβούμε, τις έχουμε ήδη παραβεί μέσα στην καρδιά μας. Ηχεί αυτό σαν «βολική» διδαχή, αρεστή στο αφτί και δημοφιλής σε συγκεντρώσεις διασκέδασης;

Και εκείνοι που θέλουν απλώς να κοιτάζουν την αμαρτία ή να την αγγίζουν από απόσταση; Ο Ιησούς είπε με δριμύτητα, εάν το δεξί σου μάτι σε σκανδαλίζει, βγάλ’ το. Αν το χέρι σου σε σκανδαλίζει, κόψ’ το¹². «Δεν ήρθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα»¹³, προειδοποίησε εκείνους που νόμιζαν ότι έλεγε μόνο ανούσια πράγματα. Δεν είναι να απορεί κανείς που μετά από κάθε κήρυγμα, οι τοπικές κοινωνίες «άρχι[ζ]αν να τον παρακαλούν να αναχωρήσει από τα όριά τους»¹⁴. Δεν είναι να απορεί κανείς που μετά από κάθε θαύμα, η δύναμή Του αποδιδόταν όχι στον Θεό αλλά στον διάβολο¹⁵. Είναι φανερό ότι η δημοφιλής ερώτηση «τι θα έκανε ο Ιησούς;» δεν φέρνει πάντα μια δημοφιλή απάντηση.

Στο αποκορύφωμα της θνητής διακονίας Του, ο Ιησούς είπε: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα»¹⁶. Για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβαν ακριβώς τι είδους αγάπη ήταν αυτή, είπε: «Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου»¹⁷ και «όποιος, λοιπόν, αθετήσει μία από τούτες τις ελάχιστες εντολές, και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, ελάχιστος θα ονομαστεί στη βασιλεία των ουρανών»¹⁸. Η αγάπη σαν του Χριστού είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που έχουμε στον πλανήτη αυτόν, εν μέρει διότι πάντοτε εθεωρείτο ότι την συνοδεύει η χρηστότητα. Επομένως, αν η αγάπη πρόκειται να είναι το σύνθημά μας, όπως πρέπει να είναι, τότε με τον λόγο Εκείνου, ο οποίος είναι η αγάπη προσωποποιημένη, πρέπει να εγκαταλείψουμε το παράπτωμα και κάθε ίχνος ενθάρρυνσης αυτού στους άλλους. Ο Ιησούς κατανόησε καθαρά αυτό που πολλοί στον σύγχρονο πολιτισμό μας δείχνουν να λησμονούν: ότι υπάρχει μία ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην εντολή να συγχωρούμε την αμαρτία (το οποίο Εκείνος έχει μια απέραντη ικανότητα να κάνει) και την προειδοποίηση εναντίον της ανοχής αυτής (το οποίο Εκείνος δεν έκανε ούτε μία φορά).

Φίλοι μου, ειδικά, νεαροί φίλοι μου, αναθαρρήστε. Η αγνή αγάπη σαν του Χριστού, η οποία ρέει από αληθινή χρηστότητα, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Καταθέτω μαρτυρία ότι το αληθινό και ζων Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού βρίσκεται στη γη και είστε μέλη της αληθινής και ζώσης Εκκλησίας, προσπαθώντας να το διαδώσετε. Δίνω μαρτυρία για αυτό το Ευαγγέλιο και για αυτήν την Εκκλησία, με ξεχωριστή μαρτυρία για τα αποκατεστημένα κλειδιά της ιεροσύνης, τα οποία ξεκλειδώνουν τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα των σωτήριων διατάξεων. Είμαι περισσότερο βέβαιος ότι εκείνα τα κλειδιά έχουν αποκατασταθεί και πως εκείνες οι διατάξεις είναι ξανά διαθέσιμες μέσω της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, από όσο είμαι βέβαιος ότι στέκω εμπρός σας σε τούτο τον άμβωνα και εσείς κάθεστε μπροστά μου στη συνέλευση αυτή.

Να είστε δυνατοί. Να ζείτε το Ευαγγέλιο γεμάτοι πίστη, ακόμα και αν άλλοι γύρω σας δεν το ζουν καθόλου. Να υπερασπίζεστε τα πιστεύω σας με ευγένεια και ευσπλαχνία, όμως να τα υπερασπίζεστε. Μία μακρά ιστορία από εμπνευσμένες φωνές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που θα ακούσετε σε τούτη τη συνέλευση και της φωνής που μόλις ακούσατε στο πρόσωπο του Προέδρου Τόμας Μόνσον, σας υποδεικνύουν το μονοπάτι της χριστιανικής ιδιότητας του μαθητή. Είναι ένα στενό μονοπάτι και είναι ένα στενόχωρο μονοπάτι, χωρίς μεγάλη ανεκτικότητα σε ορισμένα σημεία, όμως μπορείτε να το διαβείτε με τρόπο συναρπαστικό και επιτυχή, «με σταθερότητα προς το Χριστό,… απόλυτη λαμπρή ελπίδα, και αγάπη προς το Θεό και προς όλους τους ανθρώπους»¹⁹. Ακολουθώντας θαρραλέα μια τέτοια πορεία, θα σφυρηλατήσετε ακλόνητη πίστη, θα βρείτε ασφάλεια απέναντι στους κακούς ανέμους που φυσούν, λαβές στον ανεμοστρόβιλο και θα αισθανθείτε τη δύναμη σαν του βράχου του Λυτρωτή μας, επάνω στον οποίο, αν χτίσετε την άοκνη ιδιότητά σας του μαθητή, δεν μπορείτε να πέσετε²⁰. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.