Υπακοή μέσω της πίστης μας
Από τον Πρεσβύτερο Τομ Πέρι
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Η υπακοή είναι το έμβλημα της πίστης μας στη σοφία και τη δύναμη μίας ανώτερης εξουσίας, δηλαδή του Θεού.
Οι οικογενειακές βραδιές που η αδελφή Πέρι και εγώ έχουμε διεξαγάγει κάθε Δευτέρα βράδυ, έχουν ξαφνικά αυξηθεί σε αριθμό. Ο αδελφός μου, η κόρη του, ο αδελφός της Μπάρμπαρα και μία ανιψιά και ο σύζυγός της έχουν μετακομίσει στο συγκρότημα κατοικιών μας. Είναι η μοναδική φορά που έχω ευλογηθεί να έχω οικογένεια να ζει πλησίον μου, από τότε που ήμουν παιδί. Τότε η οικογένειά μου ζούσε στο ίδιο τετράγωνο με αρκετά μέλη της ευρύτερης οικογένειας της μητέρας μου. Το σπίτι του παππού Σον ήταν στη διπλανή πόρτα του δικού μας βορείως και το σπίτι της θείας Έμμα ήταν στη διπλανή πόρτα του δικού μας νοτίως. Στη νότια πλευρά του τετραγώνου ζούσε η θεία Τζόζεφιν και στην ανατολική πλευρά του τετραγώνου ήταν εκεί όπου ζούσε ο θείος Άλμα.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας συναναστρεφόμασταν μέλη της ευρύτερης οικογένειάς μας καθημερινώς και μοιραζόμασταν στιγμές εργασίας, παιχνιδιού και επισκέψεων μαζί. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε πάρα πολλές αταξίες χωρίς να το πληροφορηθούν πολύ γρήγορα οι μητέρες μας. Ο κόσμος μας είναι διαφορετικός τώρα -- τα μέλη των περισσοτέρων οικογενειών διασκορπίζονται. Ακόμη και εάν ζουν σχετικώς κοντά μεταξύ τους, συχνά δεν ζουν στη διπλανή πόρτα. Ωστόσο, οφείλω να πιστεύω ότι η παιδική μου ηλικία και η παρούσα κατάστασή μου είναι λίγο σαν τους ουρανούς με τα μέλη της αγαπημένης μου οικογένειας να ζουν κοντά το ένα στο άλλο. Χρησιμεύει ως συνεχή υπενθύμιση σε εμένα της αιώνιας φύσης της οικογενειακής μονάδος.
Καθώς μεγάλωνα, είχα μία ξεχωριστή σχέση με τον παππού μου. Ήμουν ο μεγαλύτερος υιός στην οικογένεια, απομάκρυνα το χιόνι από τα μονοπάτια τον χειμώνα και φρόντιζα το γρασίδι το καλοκαίρι για το σπίτι μας και για το σπίτι του παππού μου και για τα σπίτια δύο θείων μου. Ο παππούς συνήθως καθόταν στην μπροστινή σκεπαστή βεράντα, ενώ κούρευα το γρασίδι του. Όταν τελείωνα, καθόμουν στα μπροστινά σκαλοπάτια και του κρατούσα συντροφιά. Εκείνες οι στιγμές είναι πολύτιμες αναμνήσεις για εμένα.
Μία ημέρα ρώτησα τον παππού μου πώς θα γνώριζα, εάν έκανα πάντοτε το σωστό, δεδομένου ότι υπάρχουν τόσες πολλές επιλογές για να διαλέξεις στη ζωή. Με τον τρόπο που ο παππούς μου συνήθως έκανε, μου απήντησε με μία εμπειρία από τη ζωή του στο αγρόκτημα.
Με δίδαξε για την εκπαίδευση μίας ομάδας αλόγων, έτσι ώστε να μπορούν να συνεργάζονται. Εξήγησε ότι μία ομάδα αλόγων πρέπει πάντοτε να γνωρίζει ποιος είναι υπεύθυνος. Ένα από τα κλειδιά για να επιβληθείς και να κατευθύνεις ένα άλογο είναι η σαγή και το χαλινάρι. Εάν ένα μέλος της ομάδας πιστεύει ποτέ ότι δεν χρειάζεται να υπακούει στη θέληση του οδηγού, η ομάδα ποτέ δεν θα σύρει και δεν θα συνεργάζεται για να μεγιστοποιεί την ικανότητά της.
Τώρα, ας εξετάσουμε το μάθημα που μού δίδαξε ο παππούς μου, χρησιμοποιώντας αυτό το παράδειγμα. Ποιος είναι ο οδηγός της ομάδας των αλόγων; Ο παππούς μου πίστευε ότι είναι ο Κύριος. Εκείνος είναι ο ένας που έχει σκοπό και σχέδιο. Είναι επίσης ο εκπαιδευτής και ο δημιουργός της ομάδας των αλόγων και κάθε αλόγου ξεχωριστά. Ο οδηγός γνωρίζει καλύτερα και ο μοναδικός τρόπος για ένα άλογο να ξέρει ότι εκείνο κάνει πάντα το σωστό, είναι να είναι υπάκουο και να ακολουθεί την ηγεσία του οδηγού.
Τι παρομοίαζε ο παππούς μου με τη σαγή και το χαλινάρι; Πίστευα τότε, όπως πιστεύω τώρα, ότι ο παππούς μου με δίδασκε να ακολουθώ τις προτροπές του Αγίου Πνεύματος. Για εκείνον, η σαγή και το χαλινάρι ήταν πνευματικά. Ένα υπάκουο άλογο, μέρος μίας καλά προπονημένης ομάδος, χρειάζεται μόνον ένα απαλό τράβηγμα από τον οδηγό για να κάνει ακριβώς αυτό που εκείνος θέλει να κάνει. Αυτό το απαλό τράβηγμα είναι το ισοδύναμο με τη σιγαλή σαν αύρα φωνή μέσω της οποίας ο Κύριος μιλά σε εμάς. Από σεβασμό για την ελευθέρα βούληση μας, δεν είναι ποτέ ένα δυνατό, δυναμικό τράβηγμα.
Άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι αγνοούν τις απαλές προτροπές τού Πνεύματος, θα μάθουν συχνά, όπως και ο άσωτος υιός έμαθε, μέσω των φυσικών συνεπειών της ανυπακοής και από την άσωτη ζωή του. Ήταν μόνον μετά τις φυσικές συνέπειες οι οποίες ταπείνωσαν τον άσωτο υιό που «ήλθε στον εαυτό του» και άκουσε τους ψιθύρους του Πνεύματος να του λένε να επιστρέψει στον οίκο του πατέρα του (βλέπε Κατά Λουκάν 15:11–32).
Τοιουτοτρόπως, το μάθημα που ο παππούς μου μού έμαθε, ήταν να είμαι πάντοτε έτοιμος να δέχομαι το απαλό τράβηγμα του Πνεύματος. Με δίδαξε ότι θα δέχομαι πάντοτε μία τέτοια προτροπή, εάν παρέκκλινα ποτέ της πορείας. Και δεν θα ήμουν ποτέ ένοχος περισσοτέρων σοβαρών αδίκων πράξεων, εάν επέτρεπα στο Πνεύμα να με οδηγεί στις αποφάσεις μου.
Όπως στην Επιστολή του Ιακώβου 3:3 δηλώνεται: «Δέστε, στα στόματα των αλόγων βάζουμε τα χαλινάρια, για να πείθονται σε μας, και μεταφέρουμε ολόκληρο το σώμα τους».
Πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι στα πνευματικά μας χαλινάρια. Ακόμη και με το πιο μηδαμινό τράβηγμα από τον Κύριο, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε τελείως την πορεία μας. Για να επιτύχουμε στη ζωή, πρέπει να διδάξουμε στο πνεύμα και το σώμα μας να συνεργάζονται με υπακοή στις εντολές του Θεού. Εάν προσέχουμε τις απαλές προτροπές του Αγίου Πνεύματος, μπορεί να ενώσει το πνεύμα και το σώμα μας σε έναν σκοπό που θα μας οδηγήσει πίσω στο αιώνιο σπίτι μας για να ζήσουμε μαζί με τον αιώνιο Πατέρα μας στους Ουρανούς.
Το τρίτο μας άρθρο της πίστης μάς διδάσκει σχετικά με τη σπουδαιότητα της υπακοής: «Πιστεύουμε ότι μέσω τής Εξιλέωσης τού Χριστού μπορεί να σωθεί όλη η ανθρωπότητα, με την υπακοή στους νόμους και τις διατάξεις τού Ευαγγελίου».
Το είδος της υπακοής που ο παππούς μου περιέγραψε στο παράδειγμά του τής ομάδας των αλόγων προϋποθέτει επίσης μία ξεχωριστή εμπιστοσύνη -- δηλαδή, μία απόλυτη πίστη στον οδηγό της ομάδος. Το μάθημα που ο παππούς μου με δίδαξε, συνεπώς συσχετίζεται με την πρώτη αρχή του Ευαγγελίου -- πίστη στον Ιησού Χριστό.
Ο Απόστολος Παύλος δίδαξε: «Είναι δε η πίστη, πεποίθηση γιʼ αυτά που ελπίζονται, βεβαίωση για πράγματα που δεν βλέπονται» (Προς Εβραίους 11:1). Κατόπιν ο Παύλος χρησιμοποίησε τα παραδείγματα του Άβελ, του Ενώχ, του Νώε και του Αβραάμ για να διδάξει για την πίστη. Επικεντρώθηκε στην ιστορία του Αβραάμ, επειδή ο Αβραάμ είναι ο πατέρας των πιστών.
«Με πίστη ο Αβραάμ υπάκουσε, όταν τον καλούσε να βγει έξω, στον τόπο που επρόκειτο να πάρει για κληρονομιά, και βγήκε έξω, μη ξέροντας που πηγαίνει.
»Με πίστη παροίκησε στη γη τής υπόσχεσης ως ξένη…
»Με πίστη και η ίδια η Σάρα πήρε δύναμη στο να συλλάβει σπέρμα, και παρά τον καιρό τής ηλικίας γέννησε, επειδή στοχάστηκε πιστόν εκείνον που υποσχέθηκε» (Προς Εβραίους 11:8–9, 11).
Γνωρίζουμε ότι μέσω του Αβραάμ και του υιού της Σάρας, του Ισαάκ, μία υπόσχεση εδόθη στον Αβραάμ και τη Σάρα -- η υπόσχεση των απογόνων «τόσων πολλών σαν τα αστέρια τού ουρανού κατά το πλήθος, σαν την άμμο που είναι στην άκρη τής θάλασσας, η οποία δεν μπορεί να απαριθμηθεί» (βλέπε εδάφιο 12· βλέπε, επίσης, Γένεση 17:15–16). Και τότε η πίστη του Αβραάμ δοκιμάστηκε με έναν τρόπο που πολλοί από εμάς θα θεωρούσαμε αφάνταστο.
Έχω συλλογιστεί σε πολλές περιπτώσεις την ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ και ακόμη δεν πιστεύω ότι έχω πλήρως κατανοήσει την πίστη και την υπακοή του Αβραάμ. Ίσως μπορώ να τον φαντασθώ να τα μαζεύει με πίστη για να αναχωρήσει νωρίς ένα πρωί, όμως πώς βάδισε δίπλα στον υιό του τον Ισαάκ, επί το τριήμερο ταξίδι στους πρόποδες του όρους Μοριά; Πώς μετέφεραν τα ξύλα για τη φωτιά ψηλά στο βουνό; Πώς οικοδόμησε το θυσιαστήριο; Πώς έδεσε τον Ισαάκ και τον έβαλε επάνω στο θυσιαστήριο; Πώς του εξήγησε ότι θα ήταν η θυσία; Και πώς είχε τη δύναμη να σηκώσει το μαχαίρι να φονεύσει τον υιό του; Η πίστη του Αβραάμ τού παρείχε το δικαίωμα να ακολουθήσει την καθοδήγηση του Θεού με ακρίβεια, έως τη θαυμαστή στιγμή που ένας άγγελος τού φώναξε από τους ουρανούς και ανακοίνωσε στον Αβραάμ ότι είχε περάσει αυτήν την αγωνιώδη δοκιμασία. Και κατόπιν ο άγγελος του Κυρίου επανέλαβε την υπόσχεση της αβραμιαίας διαθήκης.
Αναγνωρίζω ότι οι δυσκολίες που συσχετίζονται με το να έχεις πίστη και υπακοή στον Ιησού Χριστό, θα είναι περισσότερο δύσκολες για μερικούς από άλλους. Έχω αρκετά χρόνια εμπειρίας για να γνωρίζω ότι μολονότι υπάρχουν πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες αλόγων και μερικά άλογα είναι επομένως πιο εύκολα ή πιο δύσκολα να εκπαιδευτούν, υπάρχει μία πολύ μεγαλύτερη ποικιλία ανθρώπων. Καθένας από εμάς είναι υιός ή θυγατέρα του Θεού και έχουμε μοναδική προγήινη και θνητή ιστορία. Συνεπώς, δεν υπάρχουν πάρα πολλές λύσεις που να λειτουργούν για όλους. Και ως εκ τούτου αναγνωρίζω πλήρως τη φύση δοκιμής-πλάνης της ζωής και, κάτι πιο σημαντικό, τη συνεχή ανάγκη της δεύτερης αρχής του Ευαγγελίου, η οποία είναι η μετάνοια.
Είναι επίσης αληθές ότι η εποχή κατά τη διάρκεια της οποίας ζούσε ο παππούς μου ήταν μία πιο απλή εποχή, ειδικώς όσον αφορά στις επιλογές μεταξύ του σωστού και του λάθους. Ενώ ορισμένοι πολύ ευφυείς και διορατικοί άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν ότι η περισσότερο πολύπλοκη εποχή μας απαιτεί περισσότερο πολύπλοκες λύσεις, δεν είμαι πεπεισμένος ότι έχουν δίκιο. Αντʼ αυτού, πιστεύω ότι η πολυπλοκότητα της σημερινής εποχής απαιτεί μεγαλύτερη απλότητα, όπως η απάντηση που έδωσε ο παππούς μου στην ειλικρινή μου ερώτηση σχετικώς με το πώς γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους. Γνωρίζω ότι αυτό που έχω να προσφέρω σήμερα είναι μία απλή διαδικασία, όμως μπορώ να καταθέσω μαρτυρία σχετικώς με το πόσο καλά λειτουργεί για εμένα. Σας το συνιστώ και ακόμη σας καλώ να πειραματισθείτε με τα λόγια μου και εάν το κάνετε, υπόσχομαι πως θα σας οδηγήσουν σε σαφείς επιλογές, όταν βομβαρδίζεστε με επιλογές και ότι θα οδηγήσουν σε απλές απαντήσεις σε ερωτήματα τα οποία μπερδεύουν τους μορφωμένους και εκείνους που νομίζουν ότι είναι σοφοί.
Πολύ συχνά θεωρούμε την υπακοή ως παθητική και απερίσκεπτη ακολουθία εντολών ή επιταγών μίας ανώτερης εξουσίας. Στην πραγματικότητα, στο καλύτερό της, η υπακοή είναι το έμβλημα της πίστης μας στη σοφία και τη δύναμη μίας ανώτερης εξουσίας, δηλαδή του Θεού. Όταν ο Αβραάμ επέδειξε την αταλάντευτη πίστη και υπακοή του στον Θεό, ακόμη και όταν διετάχθη να θυσιάσει τον υιό του, ο Θεός τον έσωσε. Ομοίως, όταν επιδεικνύουμε την πίστη μας μέσω της υπακοής, ο Θεός τελικώς θα μας σώζει.
Εκείνοι οι οποίοι βασίζονται αποκλειστικώς στον εαυτό τους και ακολουθούν μόνο τις δικές τους επιθυμίες και προδιαθέσεις, είναι τόσο περιορισμένοι, όταν συγκρίνονται με εκείνους που ακολουθούν τον Θεό και αξιοποιούν τη διορατικότητα, τη δύναμη και τις δωρεές Του. Έχει ειπωθεί ότι κάποιος που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του είναι πρόσωπο πολύ μικρού ηθικού αναστήματος. Η ισχυρή, προληπτική υπακοή δεν είναι καθόλου αδύναμη ή παθητική. Είναι το μέσον με το οποίο διακηρύσσουμε την πίστη μας στον Θεό και προσδίδει τις απαραίτητες προϋποθέσεις στον εαυτό μας να λάβει τις δυνάμεις των ουρανών. Η υπακοή είναι μία επιλογή. Είναι μία επιλογή μεταξύ της δικής μας περιορισμένης γνώσης και δύναμης και της απεριόριστης σοφίας και παντοδυναμίας του Θεού. Σύμφωνα με το μάθημα που μου έδωσε ο παππούς μου, είναι μία επιλογή για να αισθανθούμε την πνευματική προτροπή του πνεύματος και να ακολουθήσουμε την ηγεσία.
Είθε να γίνουμε κληρονόμοι της διαθήκης και του σπέρματος του Αβραάμ μέσω της πίστης μας και της λήψεως των διατάξεων του αποκατεστημένου Ευαγγελίου. Σας υπόσχομαι ότι οι ευλογίες της αιώνιας ζωής είναι διαθέσιμες σε οιονδήποτε είναι πιστός και υπάκουος. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.