«Μη φοβάσαι· επειδή, εγώ είμαι μαζί σου»

Από την Τζην Στήβενς

Πρώτη Σύμβουλο στη Γενική Προεδρία της Προκαταρκτικής

Καθώς αναπτύσσουμε μεγαλύτερη πίστη και εμπιστοσύνη στον Κύριο, μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στη δύναμή Του να μας ευλογεί και να μας απελευθερώνει.

Λίγα συναισθήματα συγκρίνονται με τα τρυφερά συναισθήματα του να γίνεις γονέας. Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο από την παραλαβή ενός πολύτιμου μωρού απευθείας από τους ουρανούς. Ένας από τους αδελφούς μου το βίωσε αυτό το συναίσθημα με έναν ιδιαιτέρως οδυνηρό τρόπο. Ο πρωτότοκος υιός του γεννήθηκε πρόωρα και ζύγιζε μόνον 1,3 κιλά. Ο Χάντερ πέρασε τους πρώτους δύο μήνες της ζωής του στη μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών του νοσοκομείου. Εκείνοι οι μήνες ήταν μία συναισθηματική περίοδος για όλη την οικογένεια καθώς ελπίζαμε και προσφεύγαμε στον Κύριο για τη βοήθειά Του.

Ο μικρός Χάντερ χρειαζόταν πολλή υποστήριξη. Αγωνιζόταν να κερδίσει την απαραίτητη δύναμη να ζήσει. Το δυνατό χέρι του στοργικού πατέρα του συχνά έπιανε το μικρό χέρι του υιού του για να ενθαρρύνει το ευάλωτο μικρό παιδί του.

Και έτσι είναι για όλα τα τέκνα του Θεού. Ο Πατέρας μας στους Ουρανούς προσεγγίζει τον καθέναν από εμάς με την άπειρη αγάπη Του. Έχει δύναμη επί των πάντων και επιθυμεί να μας βοηθήσει να μάθουμε, να μεγαλώσουμε και να επιστρέψουμε σε Εκείνον. Αυτός είναι ο ορισμός του σκοπού του Πατρός μας: «Να πραγματοποιήσω την αθανασία και αιώνια ζωή του ανθρώπου»¹.

Το Βιβλίο του Μόρμον συνθέτει σε όλες τις σελίδες του αυτό το όμορφο θέμα της δυνάμεως του Κυρίου να απελευθερώνει τα τέκνα Του. Ο Νεφί το παρουσίασε στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου. Στο εδάφιο 20 διαβάζουμε: «Αλλά, ιδέστε, εγώ, ο Νεφί, θα σας δείξω ότι τα πολυεύσπλαχνα ελέη τού Κυρίου απλώνονται επάνω σε εκείνους που για τη μεγάλη τους πίστη τους έχει εκλέξει να τους κάνει μεγάλους και ισχυρούς, ακόμη και μέχρι τη δύναμη της απολύτρωσης»².

Πολλά έτη πριν, έφθασα στο σημείο να κατανοήσω με έναν πολύ προσωπικό τρόπο τις αλήθειες που εκφράζονται σε αυτό το εδάφιο. Έφθασα στο σημείο να γνωρίσω πόσο κοντά όντως είναι ο Πατέρας μας στους Ουρανούς και πόσο πολύ επιθυμεί να μας βοηθήσει.

Ένα βράδυ καθώς έπεφτε η νύκτα, οδηγούσα με τα παιδιά μου, όταν παρατήρησα ένα αγόρι να περπατά κατά μήκος ενός ασύχναστου δρόμου. Αφού το πέρασα, είχα τη σαφή εντύπωση ότι θα έπρεπε να επιστρέψω και να το βοηθήσω. Όμως ανησυχώντας ότι θα μπορούσα να τον φοβίσω με το να έχει το σταμάτημα ενός αγνώστου πίσω του τη νύκτα, συνέχισα την οδήγηση. Η δυνατή εντύπωση επέστρεψε με λόγια στον νου μου: «Πήγαινε, βοήθησε αυτό το αγόρι!»

Οδήγησα πίσω σε εκείνο και ρώτησα: «Μήπως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια; Είχα την αίσθηση ότι θα πρέπει να σε βοηθήσω».

Γύρισε προς εμάς και με δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά του είπε: «Θα μπορούσες; Έχω προσευχηθεί κάποιος να με βοηθήσει».

Η προσευχή του για βοήθεια απαντήθηκε με την αποσταλείσα έμπνευση που ήλθε σε εμένα. Αυτή η εμπειρία της λήψης μίας τόσο ευκρινούς καθοδήγησης από το Πνεύμα άφησε ένα αξέχαστο αποτύπωμα, που είναι ακόμη στην καρδιά μου.

Και τώρα μετά από 25 έτη και μέσω σπλάχνων ελέους, ήλθα πάλι σε επαφή με αυτό το αγόρι για πρώτη φορά μόλις μερικούς μήνες πριν. Ανεκάλυψα ότι η εμπειρία δεν είναι απλώς η ιστορία μου -- είναι η ιστορία του επίσης. Ο Ντέρικ Νανς είναι τώρα πατέρας με τη δική του οικογένεια. Εκείνος επίσης δεν ξέχασε ποτέ αυτή την εμπειρία. Έχει βοηθήσει στο να τεθούν τα θεμέλια της πίστης ότι ο Θεός ακούει και απαντά στις προσευχές μας. Και οι δύο μας την έχουμε χρησιμοποιήσει για να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι ο Θεός μάς φροντίζει. Δεν είμαστε μόνοι.

Εκείνη τη νύκτα, ο Ντέρικ είχε μείνει μετά το σχολείο για μία δραστηριότητα και είχε χάσει το τελευταίο λεωφορείο. Ως νέος έφηβος, αισθάνθηκε βέβαιος ότι θα τα κατάφερνε ώς το σπίτι και έτσι άρχισε να περπατά.

Μιάμιση ώρα είχε περάσει καθώς περπατούσε στον μοναχικό δρόμο. Ακόμη χιλιόμετρα από το σπίτι και χωρίς σπίτια στον ορίζοντα, φοβήθηκε. Σε απόγνωση, περπάτησε πίσω από έναν σωρό από χαλίκια, έπεσε στα γόνατα και ζήτησε από τον Επουράνιο Πατέρα βοήθεια. Λίγα λεπτά μετά που ο Ντέρικ επέστρεψε στον δρόμο, σταμάτησα για να παράσχω τη βοήθεια για την οποία προσευχήθηκε.

Και τώρα πολλά έτη μετά και ο Ντέρικ θυμάται: «Ο Κύριος μεριμνούσε για εμένα, ένα αδύνατο, μυωπικό αγόρι. Και παρά οτιδήποτε άλλο συνέβαινε στον κόσμο, ήταν ενήμερος της κατάστασής μου και με αγαπούσε επαρκώς για να στείλει βοήθεια. Ο Κύριος απήντησε στις προσευχές μου πολλές φορές από τότε, από εκείνον τον εγκαταλελειμμένο δρόμο. Οι απαντήσεις Του δεν είναι πάντοτε άμεσες και σαφείς, αλλά η επίγνωση του για εμένα είναι εξίσου εμφανής σήμερα όπως ήταν εκείνη τη μοναχική νύκτα. Όποτε οι σκοτεινές σκιές της ζωής καλύπτουν τον κόσμο μου, γνωρίζω ότι Εκείνος πάντοτε έχει σχέδιο να με δει να επιστρέφω με ασφάλεια πάλι στο σπίτι».

Όπως ακριβώς ο Ντέρικ διετύπωσε, κάθε προσευχή δεν απαντάται τόσο γρήγορά. Όμως αληθώς ο Πατέρας μας μάς γνωρίζει και ακούει τις ικεσίες της καρδιάς μας. Κάνει τα θαύματά Του, μία προσευχή τη φορά, ένα άτομο τη φορά.

Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα μας βοηθήσει, όχι απαραιτήτως με τον τρόπο που επιθυμούμε, αλλά με τον τρόπο που θα μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε πνευματικώς. Το να υποτάσσουμε το θέλημά μας στο δικό Του μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι απαραίτητο να γίνουμε σαν Εκείνον και να βρούμε την ειρήνη που μας προσφέρει.

Μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να αισθανθούμε όπως περιέγραψε ο Κλάιβ Στέιπλς Λούις: «Προσεύχομαι, επειδή δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου… Προσεύχομαι, επειδή αισθάνομαι την ανάγκη συνεχώς και όταν κοιμάμαι και όταν είμαι ξύπνιος. …Η προσευχή δεν αλλάζει τον Θεό. Αλλάζει εμένα»³.

Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις στις γραφές από εκείνους οι οποίοι έχουν θέσει την εμπιστοσύνη τους στον Κύριο και οι οποίοι έχουν βοηθηθεί και απελευθερωθεί από Εκείνον. Σκεφθείτε τον νεαρό Δαβίδ, ο οποίος διέφυγε από βέβαιο θάνατο στα χέρια του ισχυρού Γολιάθ βασιζόμενος στον Κύριο. Συλλογισθείτε τον Νεφί, του οποίου οι ικεσίες με πίστη στον Θεό έφεραν απελευθέρωση από τους αδελφούς του, η οποίοι ήθελαν να του αφαιρέσουν τη ζωή. Θυμηθείτε τον νεαρό Τζόζεφ Σμιθ, ο οποίος με προσευχή αναζητούσε τη βοήθεια τού Κυρίου. Απελευθερώθηκε από τη δύναμη του σκότους και έλαβε μία θαυμαστή απάντηση. Ο καθένας αντιμετώπισε πραγματικές και δύσκολες προκλήσεις. Ο καθένας ενήργησε με πίστη και έθεσε την εμπιστοσύνη του στον Κύριο. Ο καθένας έλαβε τη βοήθειά Του. Και ακόμη στην εποχή μας η δύναμη και η αγάπη του Θεού εκδηλώνονται στη ζωή των τέκνων Του.

Το έχω δει προσφάτως στη ζωή των γεμάτων πίστη Αγίων στη Ζιμπάμπουε και την Μποτσουάνα. Σε μία συγκέντρωση νηστείας και μαρτυρίας σε έναν μικρό κλάδο, ένιωσα ταπεινοφροσύνη και εμπνεύσθηκα από τις μαρτυρίες που δόθηκαν από πολλούς -- από παιδιά, νέους και ενηλίκους ομοίως. Καθένας μοιράσθηκε μία ισχυρή έκφραση πίστης στον Κύριο Ιησού Χριστού. Με προκλήσεις και δύσκολες συνθήκες να τους περιβάλλουν, ζουν κάθε ημέρα με το να εμπιστεύονται τον Θεό. Αναγνωρίζουν το χέρι Του στη ζωή τους και συχνά το εκφράζουν με τη φράση: «Είμαι πολύ ευγνώμων στον Θεό».

Μερικά χρόνια πριν, μία πιστή οικογένεια απετέλεσε παράδειγμα για μέλη του τομέως μας με εκείνη την ίδια εμπιστοσύνη στον Κύριο. Ο Αρν και η Βενίτα Γκάτρελ ζούσαν μία ευτυχισμένη ζωή, όταν ο Αρν διαγνώσθηκε με επιθετικό καρκίνο. Η πρόγνωση ήταν ολέθρια -- είχε μόλις μερικές εβδομάδες να ζήσει. Η οικογένεια ήθελε να είναι μαζί για μία τελευταία φορά. Έτσι όλα τα παιδιά συγκεντρώθηκαν, μερικά από μακρινές αποστάσεις. Είχαν μόνον 48 πολύτιμες ώρες να περάσουν μαζί. Οι Γκάτρελ επέλεξαν προσεκτικά αυτά που είχαν μεγαλύτερη σημασία για αυτούς -- μία οικογενειακή φωτογραφία, ένα οικογενειακό δείπνο και μία συγκέντρωση στον Ναό της Σωλτ Λέηκ. Η Βενίτα είπε: «Όταν βγήκαμε από τις πόρτες του ναού, ήταν η τελευταία φορά που θα ήμαστε μαζί σε αυτή τη ζωή».

Όμως έφυγαν με τη διαβεβαίωση ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα για αυτούς από αυτήν τη ζωή. Χάριν των ιερών διαθηκών του ναού, έχουν ελπίδα στις υποσχέσεις του Θεού. Μπορούν να είναι μαζί για πάντα.

Οι επόμενοι δύο μήνες ήταν γεμάτοι με ευλογίες υπερβολικά πολυάριθμες για να αναφερθούν. Η πίστη και η εμπιστοσύνη του Αρν και της Βενίτα στον Κύριο μεγάλωνε, όπως μαρτυρείται στα λόγια της Βενίτα: «Κρατιόμουν. Έμαθα ότι μπορείς να αισθανθείς ειρήνη εν μέσω αναταραχής. Ήξερα ότι ο Κύριος μάς φρόντιζε. Εάν εμπιστεύεσαι τον Κύριο, αληθώς μπορείς να ξεπεράσεις οιεσδήποτε δυσκολίες της ζωής».

Μία από τις κόρες τους προσέθεσε: «Παρατηρούσαμε τους γονείς μας και βλέπαμε το παράδειγμά τους. Είδαμε την πίστη τους και πώς τη μεταχειρίζονταν. Δεν θα είχα ποτέ ζητήσει αυτή τη δοκιμασία, αλλά ποτέ δεν θα την είχα δώσει. Μας περιέκλειε η αγάπη του Θεού».

Ασφαλώς, ο θάνατος του Αρν δεν ήταν η έκβαση για την οποία ήλπιζαν οι Γκάτρελ. Αλλά η κρίση τους δεν ήταν κρίση πίστης. Το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού δεν είναι ένας κατάλογος πραγμάτων που πρέπει να κάνουμε. Αντιθέτως, ζει στην καρδιά μας. Το Ευαγγέλιο «δεν είναι βάρος σε εμάς, αλλά μάλλον κάνει τα βάρη μας ελαφρύτερα»⁴. Μπορεί να μας βοηθήσει να υπομείνουμε τις δοκιμασίες μας. Βοήθησε να υπομείνουν οι Γκάτρελ. Αισθάνθηκαν ειρήνη εν τω μέσω καταιγίδας. Κρατήθηκαν σταθερά μεταξύ τους και στις διαθήκες του ναού που είχαν συνάψει και τηρήσει. Μεγάλωσαν στην ικανότητά τους να εμπιστεύονται τον Κύριο και ενδυναμώθηκαν από την πίστη τους στον Ιησού Χριστό και στην εξιλεωτική Του δύναμη.

Οπουδήποτε βρίσκουμε τον εαυτό μας στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού, οιεσδήποτε μπορεί να είναι οι ανησυχίες και οι δυσκολίες μας, δεν είμαστε μόνοι. Δεν σας έχει ξεχάσει. Σαν τον Ντέρικ, τους Αγίους της Αφρικής και την οικογένεια Γκάτρελ, μπορούμε να επιλέξουμε να προσεγγίσουμε το χέρι του Θεού στην ανάγκη μας. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μας με προσευχή και εμπιστοσύνη στον Κύριο. Και στην διαδικασία θα γίνουμε περισσότερο σαν Εκείνον.

Μιλώντας στον καθέναν από εμάς, ο Κύριος λέει: «Μη φοβάσαι… εγώ είμαι μαζί σου· μη τρομάζεις· επειδή, εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα… σε βοήθησα· μάλιστα σε υπερασπίστηκα με το δεξί χέρι μου της δικαιοσύνης»⁵.

Μοιράζομαι την ταπεινή μου, αλλά βέβαιη μαρτυρία ότι ο Θεός, ο Πατέρας μας, μας ξέρει προσωπικά και πλησιάζει για να μας βοηθήσει. Μέσω του Αγαπημένου Του Υιού, Ιησού Χριστού, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες αυτού του κόσμου και με ασφάλεια να παραδοθούμε σπίτι. Είθε να έχουμε πίστη να εμπιστευόμαστε Εκείνον, προσεύχομαι στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.