Το χαροποιό φορτίο της ιδιότητας του μαθητή
Από τον Πρεσβύτερο Ρόναλντ Ράσμπαντ
Της Προεδρίας των Εβδομήκοντα
Το να στηρίξουμε τους ηγέτες μας αποτελεί προνόμιο. Συνδυάζει την προσωπική ευθύνη να μοιραστούμε το φορτίο τους και να είμαστε μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Στις 20 Μαΐου του περασμένου έτους, ένας πολύ δυνατός ανεμοστρόβιλος χτύπησε τα προάστια της πόλης της Οκλαχόμα, στην καρδιά της κεντρικής Αμερικής, καταστρέφοντας μια περιοχή μεγαλύτερης του 1,6 χλμ. πλάτους και 27 χλμ. μήκους. Αυτή η θύελλα, ένας μεγάλος αριθμός καταστροφικών ανεμοστρόβιλων, μετέβαλε το τοπίο και τη ζωή των ανθρώπων στην περιοχή εκείνη.
Μόλις μία εβδομάδα αφότου χτύπησε η πολύ δυνατή θύελλα, μου ανατέθηκε να επισκεφθώ την περιοχή όπου σπίτια και υπάρχοντα είχαν διασκορπιστεί στις ισοπεδωμένες, ερειπωμένες γειτονιές.
Προτού φύγω, μίλησα με τον αγαπημένο προφήτη μας, Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, ο οποίος χαίρεται ιδιαίτερα για τέτοια θελήματα για τον Κύριο. Με σεβασμό που πήγαζε όχι μόνο από τη θέση του αλλά και την καλοσύνη του, ρώτησα: «Τι θέλετε να κάνω; Τι θέλετε να πω;»
Έπιασε στοργικά το χέρι μου, όπως θα έκανε με κάθε ένα από τα θύματα και κάθε έναν από εκείνους που βοηθούν στην καταστροφή εκείνη, αν βρισκόταν κοντά, και είπε:
«Πρώτον, πείτε τους ότι τους αγαπώ.
»Δεύτερον, πείτε τους ότι προσεύχομαι γι’ αυτούς.
»Τρίτον, παρακαλώ, ευχαριστήστε όλους εκείνους που βοηθούν».
Ως μέλος της Προεδρίας των Εβδομήκοντα, μπορούσα να αισθανθώ το βάρος στους ώμους μου στα λόγια του Κυρίου προς τον Μωυσή:
«Συγκέντρωσέ μου 70 άνδρες από τους πρεσβύτερους τού Ισραήλ, που γνωρίζεις ότι είναι πρεσβύτεροι τού λαού, και άρχοντές τους…
»Και θα κατέβω, και θα μιλήσω εκεί μαζί σου· και θα πάρω από το πνεύμα που είναι επάνω σου [του Μωυσή], και θα το βάλω επάνω σ’ αυτούς· και θα βαστάζουν μαζί σου το φορτίο τού λαού, για να μη το βαστάζεις εσύ μόνος»1.
Αυτά είναι λόγια από τους αρχαίους καιρούς, ωστόσο οι τρόποι του Κυρίου δεν έχουν αλλάξει.
Πρόσφατα στην Εκκλησία, ο Κύριος κάλεσε 317 Εβδομήκοντα, υπηρετούντων σε 8 απαρτίες, για να στηρίξουν τους Δώδεκα Αποστόλους ώστε να φέρουν το φορτίο που έχει τεθεί στην Πρώτη Προεδρία. Χαρά αισθάνομαι μέσα στα βάθη της ψυχής μου για την ευθύνη αυτή, όπως και οι συνάδελφοί μου αδελφοί. Παρ’ όλα αυτά, δεν είμαστε οι μόνοι που βοηθάμε στο ένδοξο αυτό έργο. Ως μέλη της Εκκλησίας ανά τον κόσμο, όλοι έχουμε την υπέροχη ευκαιρία να ευλογούμε τη ζωή των άλλων.
Είχα μάθει από τον αγαπητό προφήτη μας τι χρειάζονταν οι πληγέντες από τη θύελλα -- αγάπη, προσευχές και εκτίμηση για τις χείρες βοηθείας.
Αυτό το απόγευμα, ο καθένας μας θα υψώσει το δεξί χέρι του και θα στηρίξει την Πρώτη Προεδρία και την Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων ως προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Αυτό δεν είναι μια απλή τυπική διαδικασία ούτε προορίζεται για τους γενικούς κατέχοντες υπεύθυνη θέση. Το να στηρίξουμε τους ηγέτες μας αποτελεί προνόμιο. Συνδυάζει την προσωπική ευθύνη να μοιραστούμε το φορτίο τους και να είμαστε μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Ο Πρόεδρος Μόνσον έχει πει:
«Περιτριγυριζόμαστε από εκείνους που έχουν ανάγκη της προσοχής μας, της ενθάρρυνσης, της στήριξης, της παρηγοριάς, της καλοσύνης μας -- είτε είναι μέλη της οικογένειας, φίλοι, γνωστοί ή ξένοι. Είμαστε τα χέρια του Κυρίου εδώ στη γη, με εντολή να υπηρετούμε και να ανυψώνουμε τα παιδιά Του. Εκείνος εξαρτάται από τον καθέναν από εμάς…
»“…Καθόσον το κάνατε σε έναν από τούτους τους ελάχιστους… το κάνατε σε μένα” [Κατά Ματθαίον 25:40]»2.
Θα ανταποκριθούμε με αγάπη, όταν βρίσκεται εμπρός μας μια ευκαιρία να κάνουμε μια επίσκεψη ή ένα τηλεφώνημα, να γράψουμε ένα σημείωμα ή να αφιερώσουμε μια ημέρα καλύπτοντας τις ανάγκες κάποιου άλλου; Ή θα είμαστε σαν τον νέο άνδρα ο οποίος βεβαίωσε ότι θα ακολουθεί όλες τις εντολές του Θεού:
«Όλα αυτά τα φύλαξα από τη νιότη μου· τι μου λείπει ακόμα;
»Του είπε ο Ιησούς: Αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου, και δώσ’ τα στους φτωχούς· και θάχεις θησαυρό στον ουρανό· κι έλα να με ακολουθείς»3.
Ο νέος άνδρας εκλήθη σε μία μεγαλύτερη υπηρέτηση πλάι στον Κύριο, για να κάνει το έργο του βασιλείου του Θεού επάνω στη γη, ωστόσο στράφηκε μακριά «επειδή, είχε πολλά κτήματα»4.
Τι συμβαίνει με τα γήινα αποκτήματά μας; Μπορούμε να δούμε τι μπορεί να κάνει ένας ανεμοστρόβιλος σε αυτά, μέσα σε λίγα λεπτά. Είναι τόσο σημαντικό για τον καθέναν μας να προσπαθήσουμε να εναποθηκεύσουμε τους πνευματικούς θησαυρούς μας στους ουρανούς -- χρησιμοποιώντας τον χρόνο μας, τα ταλέντα και την ελεύθερη βούλησή μας στην υπηρέτηση προς τον Θεό.
Ο Ιησούς Χριστός συνεχίζει επεκτείνοντας την κλήση: «Έλα να με ακολουθείς»5. Περπάτησε στην γενέτειρά του με τους μαθητές Του με τρόπο ανιδιοτελή. Εξακολουθεί να περπατά μαζί μας, να στέκει πλάι μας και να μας οδηγεί. Το να ακολουθούμε το τέλειο παράδειγμά Του είναι να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε τον Σωτήρα, ο οποίος έφερε όλα τα φορτία μας μέσω της ιερής και σωτήριας εξιλέωσής Του, της υπέρτατης πράξης υπηρέτησης. Αυτό που Εκείνος ζητεί από τον καθέναν μας είναι να είμαστε εις θέσιν και πρόθυμοι να αναλάβουμε το χαροποιό «φορτίο» της ιδιότητας του μαθητή.
Όταν βρισκόμουν στην Οκλαχόμα είχα την ευκαιρία να συναντήσω μερικές οικογένειες που είχαν καταστραφεί από τους ισχυρούς ανεμοστρόβιλους. Επισκεπτόμενος την οικογένεια Σόρρελ, συγκινήθηκα ιδιαίτερα από την εμπειρία της κόρης τους, Τόρι, τότε στην πέμπτη τάξη στο δημοτικό σχολείο Πλάζα Τάουερς. Η ίδια και η μητέρα της βρίσκονται εδώ μαζί μας σήμερα.
Η Τόρι και μερικές φίλες της στριμώχτηκαν σε μία τουαλέτα για καταφύγιο καθώς ο ανεμοστρόβιλος περνούσε με μεγάλη βοή από το σχολείο. Ακούστε, καθώς διαβάζω τα ίδια τα λόγια της Τόρι που αφηγείται για εκείνη την ημέρα:
«Άκουσα κάτι να χτυπά τη στέγη. Νόμισα ότι ήταν απλώς χαλάζι. Ο θόρυβος γινόταν όλο και δυνατότερος. Προσευχήθηκα να μας προστατεύσει όλους ο Επουράνιος Πατέρας και να μας έχει ασφαλείς. Ξαφνικά, ακούσαμε έναν δυνατό ήχο σαν από ηλεκτρική σκούπα και η σκεπή εξαφανίστηκε επάνω από τα κεφάλια μας. Αέρας δυνατός και συντρίμμια πετούσαν γύρω και χτυπούσαν κάθε μέρος του σώματός μου. Ήταν σκοτεινά έξω και έλεγες ότι ο ουρανός ήταν μαύρος, όμως δεν ήταν -- ήταν το εσωτερικό του ανεμοστρόβιλου. Έκλεισα τα μάτια ελπίζοντας και προσευχόμενη να τελειώσει σύντομα.
»Ξαφνικά, όλα ησύχασαν.
»Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα μια πινακίδα με το σήμα του στοπ ακριβώς μπροστά στα μάτια μου! Σχεδόν άγγιζε τη μύτη μου»6.
Η Τόρι, η μητέρα της, τρία από τα αδέλφια της και αμέτρητοι φίλοι που βρίσκονταν κι αυτοί στο σχολείο μαζί της, επέζησαν εκ θαύματος από εκείνον τον ανεμοστρόβιλο.
Εκείνο το σαββατοκύριακο οι αδελφοί της ιεροσύνης έδωσαν πολλές ευλογίες σε μέλη που είχαν πληγεί στην καταιγίδα. Ταπεινά, έδωσα στην Τόρι μια ευλογία. Καθώς έθετα τα χέρια μου επάνω στο κεφάλι της, ήλθε στον νου μου μια αγαπημένη γραφή: «Εγώ θα βαδίζω ενώπιον τού προσώπου σας. Θα βρίσκομαι στα δεξιά σας και στα αριστερά σας, και το Πνεύμα μου θα είναι μέσα στην καρδιά σας, και οι άγγελοί μου τριγύρω σας, για να σας σηκώνουν»7.
Συμβούλευσα την Τόρι να θυμάται την ημέρα κατά την οποία ένας υπηρέτης του Κυρίου έθεσε τα χέρια του επάνω στο κεφάλι της και αποφάνθηκε ότι είχε προστατευθεί από αγγέλους στη θύελλα.
Το να προστρέξουμε να σώσουμε ο ένας τον άλλον, κάτω από όποιες συνθήκες, είναι ένα αιώνιο δείγμα αγάπης. Αυτή είναι η υπηρέτηση που βίωσα ως αυτόπτης μάρτυς στην Οκλαχόμα εκείνη την εβδομάδα.
Συχνά μας δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσουμε τους άλλους σε στιγμές ανάγκης τους. Ως μέλη της Εκκλησίας, έχει ο καθένας μας την ιερή ευθύνη «να σηκών[ουμε] ο ένας τού άλλου τα βάρη, για να γίνονται ελαφριά»8, «να πενθ[ούμε] με εκείνους που πενθούν»9 και να «ενισχύσ[ουμε] τα χέρια που κρέμονται κάτω, και να στερεώσ[ουμε] τα γόνατα που έχουν παραλύσει»10.
Αδελφοί και αδελφές, πόσο ευγνώμων είναι ο Κύριος για τον καθέναν και όλους από εσάς για τις αναρίθμητες ώρες και πράξεις υπηρέτησης, είτε μεγάλες είτε μικρές, που τόσο γενναιόδωρα και φιλεύσπλαχνα προσφέρετε καθημερινά.
Ο βασιλιάς Βενιαμίν δίδαξε στο Βιβλίο του Μόρμον: «Όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία τού Θεού σας»11.
Επικεντρώνοντας στην υπηρέτηση των αδελφών μας, μπορούμε να καθοδηγηθούμε ώστε να πάρουμε ουράνιες αποφάσεις στην καθημερινή ζωή μας και προετοιμαζόμαστε να εκτιμούμε και να αγαπάμε εκείνο που αγαπά ο Κύριος. Πράττοντας αυτό, επιβεβαιώνουμε με την ίδια τη ζωή μας ότι είμαστε μαθητές Του. Όταν δεσμευόμαστε στο έργο Του, αισθανόμαστε το Πνεύμα Του μαζί μας. Αυξανόμαστε σε μαρτυρία, πίστη, εμπιστοσύνη και αγάπη.
Ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός και ότι Εκείνος μιλά στον προφήτη Του και μέσω του προφήτη Του, του αγαπητού Προέδρου Τόμας Μόνσον στην εποχή μας.
Είθε όλοι να βρούμε τη χαρά που προέρχεται από την ιερή υπηρέτηση να φέρουμε ο ένας τα βάρη του άλλου, ακόμα και εκείνα τα απλά και μικρά, είναι η προσευχή μου, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.