Τι είδους άνθρωποι πρέπει να είστε;

Από τον Πρεσβύτερο Ντόναλντ Χόλστρομ

Της Προεδρίας των Εβδομήκοντα

Τι αλλαγές απαιτούνται από εμάς για να γίνουμε οι άνδρες που πρέπει να είμαστε;

Καθώς αναλογιζόμαστε αυτή την παγκόσμια συγκέντρωση, ενθυμούμαστε πως δεν υπάρχει κάποια ανάλογη πουθενά. Ο σκοπός της συγκέντρωσης ιεροσύνης της γενικής συνέλευσης είναι να διδάξει στους φέροντες την ιεροσύνη τι είδους άνθρωποι θα πρέπει να είμαστε (βλέπε Νεφί Γ΄ 27:27) και να μας εμπνεύσει να φθάσουμε σε αυτό το ιδεώδες.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων μου στην Ααρωνική Ιεροσύνη στη Χαβάη, μισό αιώνα πριν, και ως ιεραπόστολος στην Αγγλία, μαζευόμασταν σε οικήματα συγκεντρώσεων και (με εντατική προσπάθεια) ακούγαμε τη συγκέντρωση ιεροσύνης, χρησιμοποιώντας την τηλεφωνική σύνδεση. Τα κατοπινά χρόνια, δορυφόροι επέτρεψαν μεταδόσεις σε επιλεγμένες τοποθεσίες της Εκκλησίας, με αυτούς τους πελώριους δορυφορικούς δέκτες, ώστε να ακούμε και να βλέπουμε τα τεκταινόμενα. Νιώθαμε δέος με αυτήν την τεχνολογία! Λίγοι θα μπορούσαν να φαντασθούν τον σημερινό κόσμο, όπου ο καθένας που έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο με ένα κινητό τηλέφωνο, τάμπλετ ή ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπορεί να λάβει τα μηνύματα αυτής της συγκέντρωσης.

Ωστόσο, αυτή η τόσο εκτεταμένη πρόσβαση στις φωνές των δούλων του Κυρίου, που είναι σαν τη φωνή του ίδιου του Κυρίου (βλέπε Δ&Δ 1:38) έχει μικρή αξία, εκτός κι αν είμαστε πρόθυμοι να δεχθούμε τον λόγο (βλέπε Δ&Δ 11:21) και να τον ακολουθήσουμε. Για να το θέσουμε απλά, ο σκοπός της γενικής συνέλευσης και αυτής της συγκέντρωσης ιεροσύνης εκπληρώνεται μόνο αν είμαστε πρόθυμοι να ενεργήσουμε -- αν είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε.

Πριν από αρκετές δεκαετίες υπηρετούσα ως επίσκοπος. Για μία εκτεταμένη περίοδο, συναντούσα έναν άνδρα στον τομέα μας, που ήταν αρκετά μεγαλύτερός μου. Ο αδελφός αυτός είχε μια προβληματική σχέση με τη σύζυγό του και είχε αποξενωθεί από τα παιδιά τους. Με δυσκολία έβρισκε εργασία, δεν είχε κοντινούς φίλους και η συναναστροφή με τα μέλη του τομέα τού φαινόταν τόσο δύσκολη, ώστε κατέληξε να μην επιθυμεί πια να υπηρετήσει στην Εκκλησία. Κατά τη διάρκεια μιας έντονης συζήτησης σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στη ζωή του, στράφηκε προς εμένα --σαν κατάληξη των αναρίθμητων μας συνομιλιών-- και είπε: «Επίσκοπε, θυμώνω εύκολα και έτσι είμαι εγώ!»

Αυτή η δήλωση με εξέπληξε εκείνο το βράδυ και με κυνηγά από τότε. Από τη στιγμή που ο άνδρας αυτός αποφάσισε --από τη στιγμή που ο καθένας από εμάς αποφασίζει-- «Έτσι είμαι εγώ!», παραιτούμαστε από την δυνατότητα να αλλάξουμε. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να σηκώσουμε λευκή σημαία, να καταθέσουμε τα όπλα, να παραχωρήσουμε τη νίκη και να παραδοθούμε -- κάθε προοπτική νίκης έχει χαθεί. Ενώ κάποιοι από εμάς ενδεχομένως να σκεφθούν πως το παραπάνω δεν περιγράφει εμάς, ίσως ο καθένας μας μπορεί να έχει μία ή δύο κακές συνήθειες, τύπου «Έτσι είμαι εγώ!».

Λοιπόν, κάνουμε αυτή τη συγκέντρωση ιεροσύνης, γιατί αυτό που είμαστε δεν είναι το ίδιο με αυτό που θα μπορούμε να γίνουμε. Συγκεντρωνόμαστε εδώ απόψε στο όνομα του Ιησού Χριστού. Συγκεντρωνόμαστε με την πεποίθηση πως η εξιλέωσή Του δίνει στον καθένα από εμάς --ανεξάρτητα από τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τους εθισμούς μας-- τη δυνατότητα να αλλάξουμε. Συγκεντρωνόμαστε με την ελπίδα πως το μέλλον μας, ανεξάρτητα από το παρελθόν μας, μπορεί να είναι καλύτερο.

Όταν συμμετέχουμε σε αυτήν τη συγκέντρωση με «πρόθεση πραγματική» να αλλάξουμε (Μορόνι 10:4), το Πνεύμα έχει πλήρη πρόσβαση στην καρδιά και τον νου μας. Όπως ο Κύριος αποκάλυψε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ: «Και να γίνει ώστε, εφόσον είναι πιστοί…» --θυμηθείτε η πίστη είναι αρχή δύναμης και πράξης-- «θα ξεχύσω το Πνεύμα μου επάνω τους κατά την ημέρα που θα συγκεντρωθούν, όλοι μαζί» (Δ&Δ 44:2). Αυτό σημαίνει απόψε!

Αν νομίζετε ότι οι δυσκολίες σας είναι αξεπέραστες, επιτρέψτε μου να σας πω για έναν άνδρα που γνώρισα σε ένα χωριό έξω από τη Χαϊντεραμπάντ της Ινδίας, το 2006. Αυτός ο άνδρας ήταν εξαιρετικό παράδειγμα προθυμίας για αλλαγή. Ο Άππα Ράο Νούλου γεννήθηκε στην αγροτική Ινδία. Όταν ήταν τριών ετών, κόλλησε πολιομυελίτιδα που τον άφησε σωματικά ανάπηρο. Η κοινωνία τού δίδαξε πως οι δυνατότητές του ήταν πολύ περιορισμένες. Ωστόσο, ως νέος ενήλικος γνώρισε τους ιεραποστόλους μας. Αυτοί του δίδαξαν πως είχε μεγαλύτερες δυνατότητες, τόσο σε αυτή όσο και στην αιώνια ζωή. Βαπτίσθηκε και επικυρώθηκε μέλος της Εκκλησίας. Με σημαντικά διαφοροποιημένη προοπτική, έθεσε στόχο του να λάβει τη Μελχισεδική Ιεροσύνη και να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος πλήρους απασχόλησης. Το 1986 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και κλήθηκε να υπηρετήσει στην Ινδία. Δεν μπορούσε να περπατήσει εύκολα. Έκανε το καλύτερο δυνατό χρησιμοποιώντας από ένα μπαστούνι σε κάθε χέρι και έπεφτε συχνά -- αλλά η παραίτηση δεν ήταν ποτέ επιλογή. Είχε δεσμευθεί να υπηρετήσει με τιμή και αφοσίωση την ιεραποστολή του και αυτό έκανε.

Όταν γνωρίσαμε τον αδελφό Νούλου, περίπου 20 χρόνια μετά την ιεραποστολή του, μας χαιρέτησε εγκάρδια εκεί που τελειώνει ο δρόμος και μας οδήγησε από έναν κατηφορικό, ανώμαλο χωματόδρομο, στο δύο δωματίων σπίτι, που μοιραζόταν με τη γυναίκα και τα τρία τους παιδιά. Ήταν μια εξαιρετικά ζεστή και άβολη μέρα. Περπατούσε ακόμα με μεγάλη δυσκολία, αλλά χωρίς μεμψιμοιρία. Από δική του, προσωπική επιμέλεια κατάφερε να γίνει δάσκαλος και να παράσχει σχολική μόρφωση στα παιδιά του χωριού. Όταν μπήκαμε στο ταπεινό του σπίτι, με πήρε αμέσως σε μια γωνιά και έβγαλε ένα κουτί, που περιείχε τα πιο σημαντικά του αποκτήματα. Ήθελε να δω ένα χαρτί. Έλεγε: «Ευχές και ευλογίες στον πρεσβύτερο Νούλου, έναν θαρραλέο και ευτυχή ιεραπόστολο, [με ημερομηνία] 25 Ιουνίου 1987, [υπογραφή] Μπόιντ Πάκερ». Σε αυτήν την περίσταση, όταν ο τότε Πρεσβύτερος Πάκερ επισκέφθηκε την Ινδία και μίλησε σε μια ομάδα ιεραποστόλων, επιβεβαίωσε στον πρεσβύτερο Νούλου ότι είχε δυνατότητες. Ουσιαστικά, αυτό που ο αδελφός Νούλου μου έλεγε εκείνη την ημέρα του 2006, ήταν ότι το Ευαγγέλιο τον είχε αλλάξει -- για πάντα!

Στην επίσκεψη αυτή στο σπίτι των Νούλου, μας συνόδευε ο πρόεδρος ιεραποστολής. Ήταν εκεί για να πάρει συνέντευξη από τον αδελφό Νούλου, τη γυναίκα και τα παιδιά του -- ώστε να μπορέσουν οι γονείς να λάβουν την προικοδότησή τους και να επισφραγισθούν, καθώς και τα παιδιά να επισφραγισθούν με τους γονείς τους. Επίσης, δώσαμε στην οικογένεια τα εισιτήρια για να ταξιδέψουν στον Ναό του Χονγκ Κονγκ της Κίνας για να τελέσουν αυτές τις διατάξεις. Δάκρυσαν από χαρά, καθώς το όνειρο πολλών ετών γινόταν πραγματικότητα.

Τι αναμένεται από έναν φέροντα την ιεροσύνη του Θεού; Τι αλλαγές απαιτούνται από εμάς για να γίνουμε οι άνδρες που πρέπει να είμαστε; Κάνω τρεις προτάσεις:

1. Πρέπει να είμαστε άνδρες της ιεροσύνης! Είτε είμαστε νεαροί άνδρες που φέρουμε την Ααρωνική Ιεροσύνη είτε άνδρες που φέρουμε τη Μελχισεδική Ιεροσύνη, πρέπει να είμαστε άνδρες της ιεροσύνης, επιδεικνύοντας πνευματική ωριμότητα, γιατί έχουμε συνάψει διαθήκες. Όπως είπε ο Παύλος: «Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, είχα κρίση ως νήπιο· όταν όμως, έγινα άνδρας, έβαλα κατά μέρος εκείνα που έχει το νήπιο» (Προς Κορινθίους Α΄ 13:11). Πρέπει να είμαστε διαφορετικοί, γιατί φέρουμε την ιεροσύνη --όχι υπερήφανοι ή αλαζόνες ή αυταρχικοί-- αλλά ταπεινοί και πράοι και επιδεκτικοί διδασκαλίας. Η λήψη της ιεροσύνης και οι διάφορες θέσεις της πρέπει να σημαίνουν κάτι για μας. Δεν πρέπει να είναι μια επιπόλαιη «μετάβαση» που συμβαίνει αυτόματα σε κάποια ηλικία, αλλά μια ιερή πράξη σύναψης διαθήκης, που έχει γίνει ύστερα από ώριμη σκέψη. Θα πρέπει να νιώθουμε τόσο προνομιούχοι και τόσο ευγνώμονες, ώστε να το δείχνει η κάθε μας πράξη. Αν σπανίως σκεφτόμαστε την ιεροσύνη, τότε χρειάζεται να αλλάξουμε.

2. Πρέπει να υπηρετούμε! Η ουσία από το γεγονός ότι φέρουμε την ιεροσύνη είναι να μεγαλύνουμε την κλήση μας (βλέπε Δ&Δ 84:33) υπηρετώντας άλλους. Αν αποφεύγουμε το πιο σημαντικό μας καθήκον που είναι να υπηρετούμε τη σύζυγο και τα παιδιά μας, αν δεν δεχόμαστε ή αν παθητικά εκπληρώνουμε τις κλήσεις μας στην Εκκλησία, αν δεν νοιαζόμαστε για τους άλλους εκτός κι αν αυτό μας βολεύει, τότε δεν είμαστε αυτοί που θα έπρεπε. Ο Σωτήρας δήλωσε: «Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου από όλη την καρδιά σου, και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου» (Κατά Ματθαίον 22:37) και κατόπιν προσέθεσε «αν με αγαπάς, να με υπηρετείς και να τηρείς όλες τις εντολές μου» (Δ&Δ 42:29). Ο εγωισμός είναι το αντίθετο της ευθύνης της ιεροσύνης και αν αποτελεί ίδιον του χαρακτήρα μας, πρέπει να αλλάξουμε.

3. Πρέπει να είμαστε άξιοι! Μπορεί να μην έχω την ικανότητα του Πρεσβυτέρου Τζέφρυ Χόλαντ, όταν είπε σε μία συγκέντρωση ιεροσύνης πριν από μερικά χρόνια «πέστε με τα μούτρα… μύτη με μύτη, με αρκετή φλόγα… να καψαλίσει τα φρύδια σας» («Όλοι έχουμε στρατευθεί» Ensign ή Λιαχόνα, Νοέμβρ. 2011, 45), αλλά αγαπητοί αδελφοί, πρέπει να αφυπνισθούμε στον τρόπο με τον οποίο συνήθεις πρακτικές του κόσμου, καταπνίγουν τη δύναμη της ιεροσύνης μας. Αν νομίζουμε πως το φλερτ με την πορνογραφία ή παραβιάσεις της αγνότητας ή ανέντιμη συμπεριφορά σε οποιαδήποτε μορφή, δεν θα έχει αρνητικές επιδράσεις επάνω σε εμάς και τις οικογένειές μας, είμαστε γελασμένοι. Ο Μορόνι δήλωσε: «Αλλά κοιτάξτε να κάνετε τα πάντα όντες άξιοι» (Μόρμον 9:29). Ο Κύριος δυναμικά μας κατευθύνει «Και εγώ τώρα σας δίνω μια εντολή να προσέχετε όσον αφορά τον εαυτό σας, να δίνετε μεγάλη προσοχή στα λόγια τής αιώνιας ζωής» (Δ&Δ 84:43). Αν εκκρεμούν ανεπίλυτες αμαρτίες που εμποδίζουν την αξιοσύνη μας, πρέπει να αλλάξουμε.

Η μόνη πλήρης απάντηση στην ερώτηση που έθεσε ο Ιησούς Χριστός: «Τι είδους άνδρες πρέπει να είστε;» είναι αυτή που ο ίδιος ξεκάθαρα και βαθιά έδωσε: «Όπως είμαι εγώ» (Νεφί Γ΄ 27:27). Η πρόσκληση «ελάτε προς το Χριστό, και τελειοποιηθείτε με αυτόν» (Μορόνι 10:32) και απαιτεί και προϋποθέτει αλλαγή. Ευτυχώς, δεν μας έχει αφήσει μόνους. «Αν οι άνθρωποι έρχονται προς εμένα θα τους δείξω τις αδυναμίες τους… Τότε θα κάνω εγώ τα αδύναμα να γίνουν δυνατά γι’ αυτούς» (Εθέρ 12:27). Στηριζόμενοι στην εξιλέωση του Σωτήρα, μπορούμε να αλλάξουμε. Για αυτό είμαι βέβαιος. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.