Αγάπη -- η ουσία του Ευαγγελίου
Από τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον
Δεν μπορούμε πραγματικά να αγαπούμε τον Θεό, αν δεν αγαπούμε τους συνταξιδιώτες μας σε αυτό το θνητό ταξίδι.
Αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου, όταν ο Σωτήρας μας εκτελούσε διακονία ανάμεσα στους ανθρώπους, ερωτήθηκε από τον απορημένο νομικό: «Δάσκαλε, ποια εντολή είναι μεγάλη μέσα στον νόμο;»
Ο Ματθαίος καταγράφει αυτό που απήντησε ο Ιησούς:
«Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου απ’ όλη την καρδιά σου, και από όλη την ψυχή σου, και από όλη τη διάνοιά σου.
»Αυτή είναι πρώτη και μεγάλη εντολή.
»Δεύτερη, όμως, όμοια μ’ αυτή είναι: Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου»1.
Ο Μάρκος ολοκληρώνει την αφήγηση με τη δήλωση του Σωτήρος: «Άλλη εντολή, μεγαλύτερη απ’ αυτές, δεν υπάρχει»2.
Δεν μπορούμε πραγματικά να αγαπούμε τον Θεό, αν δεν αγαπούμε τους συνταξιδιώτες μας σε αυτό το θνητό ταξίδι. Ομοίως, δεν μπορούμε να αγαπούμε πλήρως τους συνανθρώπους μας, αν δεν αγαπούμε τον Θεό, τον Πατέρα όλων μας. Ο Απόστολος Ιωάννης μάς λέει: «Και απ’ αυτόν έχουμε τούτη την εντολή, δηλαδή, εκείνος που αγαπάει τον Θεό, να αγαπάει και τον αδελφό του»3. Είμαστε όλοι παιδιά-πνεύματα του Επουράνιου Πατέρα μας και ως τέτοια, είμαστε αδελφοί και αδελφές. Καθώς κρατούμε αυτήν την αλήθεια κατά νου, το να αγαπούμε όλα τα τέκνα του Θεού θα γίνει ευκολότερο.
Στην πραγματικότητα, η αγάπη είναι η ίδια η ουσία του Ευαγγελίου και ο Ιησούς Χριστός είναι το Παράδειγμά μας. Η ζωή Του ήταν κληρονομία αγάπης. Οι ασθενείς που θεράπευσε, οι καταδυναστευόμενοι που ανύψωσε, οι αμαρτωλοί που έσωσε. Στο τέλος, ο οργισμένος όχλος Τού αφαίρεσε τη ζωή. Κι όμως αντηχούν τα λόγια από τον λόφο του Γολγοθά: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν»4 -- το υπέρτατο παράδειγμα συμπόνιας και αγάπης στη θνητότητα.
Υπάρχουν πολλά γνωρίσματα που είναι εκδηλώσεις αγάπης, όπως η καλοσύνη, η υπομονή, η ανιδιοτέλεια, η κατανόηση και η συγχώρηση. Σε όλες τις συναναστροφές μας, αυτά και άλλα τέτοια γνωρίσματα θα βοηθήσουν να φανερώσουν την αγάπη στην καρδιά μας.
Συνήθως η αγάπη μας θα φαίνεται στις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις. Το πιο σημαντικό θα είναι η ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες κάποιου και μετά να ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Πάντοτε αγαπούσα το συναίσθημα που εκφράζεται στο σύντομο ποίημα:
Έκλαψα τη νύκτα
για την ανεπάρκεια της οράσεως
που στις ανάγκες του άλλου με έκανε τυφλό.
Αλλά ποτέ δεν έχω
μετανιώσει ούτε στο παραμικρό
που ήμουν περισσότερο καλοσυνάτος5.
Προσφάτως έμαθα για ένα συγκινητικό παράδειγμα στοργικής καλοσύνης -- ένα παράδειγμα που είχε απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το έτος ήταν το 1933 όταν, λόγω του Μεγάλου Κραχ, οι ευκαιρίες απασχολήσεως ήσαν σπάνιες. Το μέρος ήταν το ανατολικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αρλίν Μπίσεκερ είχε μόλις αποφοιτήσει από το λύκειο. Ύστερα από μακρά αναζήτηση απασχολήσεως, μπόρεσε τελικώς να βρει δουλειά σε βιοτεχνία ετοίμων ενδυμάτων ως ράπτρια. Οι εργάτριες της βιοτεχνίας πληρώνονταν μόνον για καθένα από τα σωστά ολοκληρωμένα κομμάτια που έραβαν μαζί καθημερινώς. Όσο περισσότερα κομμάτια παρήγαγαν, τόσο περισσότερο πληρώνονταν.
Μία ημέρα, λίγο αφότου ξεκίνησε στη βιοτεχνία, η Αρλίν ήλθε αντιμέτωπη με μία διαδικασία που την σύγχυσε και την απογοήτευσε. Καθόταν στη ραπτομηχανή της προσπαθώντας να ξηλώσει την αποτυχημένη απόπειρά της να ολοκληρώσει το κομμάτι στο οποίο δούλευε. Φαινόταν ότι δεν υπήρχε κανείς για να τη βοηθήσει, επειδή όλες οι άλλες ράπτριες βιάζονταν να ολοκληρώσουν όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσαν. Η Αρλίν ένιωθε αβοήθητη και απελπισμένη. Άρχισε να κλαίει σιωπηλά.
Απέναντι από την Αρλίν καθόταν η Μπερνίς Ροκ. Ήταν μεγαλύτερη και πιο έμπειρη ως ράπτρια. Παρατηρώντας την απελπισία της Αρλίν, η Μπερνίς άφησε τη δουλειά της και πήγε στο πλευρό της Αρλίν, δίδοντάς της καλοσυνάτα οδηγίες και βοήθεια. Παρέμεινε έως ότου η Αρλίν απέκτησε πεποίθηση και ήταν εις θέσιν να ολοκληρώσει επιτυχώς το κομμάτι. Κατόπιν, η Μπερνίς πήγε πίσω στη μηχανή της, έχοντας χάσει την ευκαιρία να ολοκληρώσει όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσε, επειδή είχε βοηθήσει.
Με αυτήν τη μοναδική πράξη στοργικής καλοσύνης, η Μπερνίς και η Αρλίν έγιναν διά βίου φίλες. Καθεμία τους τελικώς παντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Κάπου στη δεκαετία του 1950, η Μπερνίς, η οποία ήταν μέλος της Εκκλησίας, έδωσε στην Αρλίν και στην οικογένειά της ένα αντίτυπο από το Βιβλίο του Μόρμον. Το 1960, η Αρλίν, ο σύζυγος και τα παιδιά της βαπτίσθηκαν μέλη της Εκκλησίας. Αργότερα, επισφραγίσθηκαν σε έναν άγιο ναό του Θεού.
Ως αποτέλεσμα της συμπόνιας που έδειξε η Μπερνίς καθώς ξεβολεύτηκε για να βοηθήσει κάποια που δεν γνώριζε, αλλά που ήταν σε δυστυχία και χρειαζόταν βοήθεια, αμέτρητα άτομα, τόσο ζώντα όσο και νεκρά, απολαμβάνουν τώρα τις σωτήριες διατάξεις του Ευαγγελίου.
Κάθε ημέρα της ζωής μας μάς δίδονται ευκαιρίες να δείχνουμε αγάπη και καλοσύνη στους γύρω μας. Είπε ο Πρόεδρος Σπένσερ Κίμπαλ: «Πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί οι θνητοί που συναντούμε σε χώρους σταθμεύσεως, σε γραφεία, σε ανελκυστήρες και αλλού, είναι το τμήμα της ανθρωπότητος που μας έχει δώσει ο Θεός να αγαπούμε και να υπηρετούμε. Λίγο θα είναι το καλό για εμάς να μιλούμε για τη γενική αδελφότητα της ανθρωπότητος, εάν δεν μπορούμε να θεωρούμε τους γύρω μας αδελφούς και αδελφές μας»6.
Συχνά οι ευκαιρίες μας να δείχνουμε την αγάπη μας, έρχονται απροσδόκητα. Ένα παράδειγμα μίας τέτοιας ευκαιρίας εμφανίσθηκε σε ένα άρθρο εφημερίδας τον Οκτώβριο του 1981. Τόσο εντύπωση μου έκανε η αγάπη και η συμπόνια που εξιστορείτο εκεί, που έχω κρατήσει το απόκομμα στα αρχεία μου για περισσότερα από 30 χρόνια.
Το άρθρο λέει ότι μία πτήση χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς της Alaska Airlines από το Άνκορατζ της Αλάσκας στο Σηάτλ της Ουάσινγκτον --μία πτήση που μετέφερε 150 επιβάτες-- άλλαξε διαδρομή προς μία απομακρυσμένη κωμόπολη της Αλάσκας, προκειμένου να μεταφέρει ένα σοβαρά τραυματισμένο παιδί. Το δύο ετών αγόρι είχε τραυματίσει άσχημα μία αρτηρία στον βραχίονά του, όταν έπεσε σε ένα κομμάτι γυαλί ενώ έπαιζε κοντά στο σπίτι του. Η κωμόπολη ήταν 725 χιλιόμετρα νοτίως του Άνκορατζ και ασφαλώς δεν ήταν στη διαδρομή της πτήσεως. Ωστόσο, ιατροί που προσπαθούσαν να βοηθήσουν το αγόρι, είχαν στείλει μία ξέφρενη παράκληση για βοήθεια και έτσι η πτήση άλλαξε πορεία για να πάρει το παιδί και να το πάει στο Σηάτλ, ούτως ώστε να νοσηλευτεί σε ένα νοσοκομείο.
Όταν η πτήση προσγειώθηκε κοντά στη μακρινή κωμόπολη, οι ιατροί πληροφόρησαν τον κυβερνήτη ότι το αγόρι αιμορραγούσε τόσο άσχημα, που δεν μπορούσε να επιζήσει της πτήσεως προς το Σηάτλ. Ελήφθη μία απόφαση να πετάξει 320 χιλιόμετρα εκτός πορείας στο Τζουνώ της Αλάσκας, την κοντινότερη πόλη με νοσοκομείο.
Αφού μετέφερε το αγόρι στο Τζουνώ, η πτήση κατευθύνθηκε στο Σηάτλ, ώρες πλέον εκτός προγράμματος πτήσεως. Ούτε ένας επιβάτης δεν είχε παραπονεθεί, αν και οι περισσότεροι από αυτούς θα έχαναν ραντεβού και ανταποκρίσεις με άλλες πτήσεις. Στην πραγματικότητα, καθώς τα λεπτά και οι ώρες περνούσαν, συνέλλεξαν χρήματα, μαζεύοντας ένα αξιόλογο ποσόν για το αγόρι και την οικογένειά του.
Καθώς η πτήση επρόκειτο να προσγειωθεί στο Σηάτλ, οι επιβάτες ξέσπασαν σε επευφημίες, όταν ο κυβερνήτης ανακοίνωσε ότι είχε ενημερωθεί μέσω ασυρμάτου ότι το αγόρι επρόκειτο να γίνει καλά7.
Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια της γραφής: «Η χριστιανική αγάπη είναι η αγνή αγάπη τού Χριστού… και όποιος βρεθεί να κατέχεται από αυτήν κατά την τελευταία ημέρα, θα είναι προς όφελός του»8.
Αδελφοί και αδελφές, ορισμένες από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες μας να επιδεικνύουμε την αγάπη μας θα είναι εντός του σπιτικού μας. Η αγάπη θα πρέπει να είναι η καρδιά της οικογενειακής ζωής και όμως ενίοτε δεν είναι. Μπορεί να υπάρχει πάρα πολλή ανυπομονησία, πάρα πολύς διαπληκτισμός, πάρα πολλοί καβγάδες, πάρα πολλά δάκρυα. Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι ρώτησε με βαθιά θλίψη: «Γιατί συμβαίνει αυτοί που αγαπούμε [περισσότερο] να γίνονται τόσο συχνά στόχοι των σκληρών λόγων μας; Γιατί συμβαίνει να μιλούμε ενίοτε σαν να είχαμε εγχειρίδια που πληγώνουν βαθιά;»9 Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις μπορεί να είναι διαφορετικές για τον καθέναν από εμάς και όμως το συμπέρασμα είναι ότι οι λόγοι δεν έχουν σημασία. Αν θέλαμε να τηρούμε την εντολή να αγαπούμε αλλήλους, πρέπει να φερόμαστε ο ένας στον άλλον με καλοσύνη και με σεβασμό.
Ασφαλώς θα υπάρξουν φορές όπου η πειθαρχία θα πρέπει να επιβληθεί. Ωστόσο, ας θυμόμαστε τη συμβουλή που βρίσκεται στο Διδαχή και Διαθήκες -- δηλαδή ότι όταν είναι απαραίτητο να επιτιμήσουμε κάποιον άλλον, κατόπιν δείχνουμε αυξημένη αγάπη10.
Ελπίζω ότι θα προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε ευγενείς και ευαίσθητοι με τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συνθήκες των γύρω μας. Ας μην υποβιβάζουμε ούτε να μειώνουμε. Αντιθέτως, ας είμαστε συμπονετικοί και ενθαρρυντικοί. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, ώστε να μην καταστρέψουμε την αυτοπεποίθηση ενός άλλου ατόμου μέσα από απρόσεκτα λόγια ή πράξεις.
Η συγχώρηση θα πρέπει να πηγαίνει χέρι-χέρι με την αγάπη. Στην οικογένειά μας, καθώς και με τους φίλους μας, μπορεί να υπάρχουν στενοχώριες και διαφωνίες. Πάλι, δεν έχει πραγματικά σημασία πόσο μικρό ήταν το ζήτημα. Δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να αφεθεί να καταστρέψει, να επιδεινωθεί και τελικώς να προκαλέσει ζημία. Η υπαιτιότητα κρατά τις πληγές ανοικτές. Μόνον η συγχώρηση θεραπεύει.
Μία όμορφη κυρία, η οποία έχει αποβιώσει έκτοτε, με επισκέφθηκε μία ημέρα και απροσδόκητα αφηγήθηκε ορισμένα πράγματα για τα οποία είχε μετανιώσει. Έκανε λόγο περί ενός περιστατικού το οποίο είχε λάβει χώρα χρόνια νωρίτερα και αφορούσε σε έναν γείτονα αγρότη, έναν κάποτε καλό φίλο, αλλά με τον οποίον εκείνη και ο σύζυγός της είχαν διαφωνήσει σε πολλαπλές περιστάσεις. Μία ημέρα ο αγρότης ρώτησε αν μπορούσε να κόβει δρόμο από το κτήμα της, για να φθάνει στο δικό του κτήμα. Στο σημείο αυτό έκανε μία παύση στην αφήγησή της σε εμένα και, με τρέμουλο στη φωνή της, είπε: «Αδελφέ Μόνσον, δεν τον άφησα να διασχίσει το κτήμα μου τότε ούτε ποτέ, αλλά απαίτησα από εκείνον να παίρνει τον μακρύ δρόμο τριγύρω με τα πόδια για να φθάνει στο κτήμα του. Ήμουν λάθος και το μετανιώνω. Έχει φύγει τώρα, αλλά, ω μακάρι να μπορούσα να του πω: “Λυπάμαι τόσο πολύ”. Πόσο εύχομαι να είχα μία δεύτερη ευκαιρία να είμαι καλοσυνάτη».
Καθώς την άκουγα, ήλθε στον νου μου η θλιμμένη παρατήρηση του Τζων Γκρίνλιφ Γουίτιερ: «Απ’ όλες τις λυπηρές λέξεις που θα μπορούσαν να ειπωθούν ή να γραφούν, οι πιο λυπηρές είναι οι εξής: ‘Θα μπορούσε να είναι!’»11. Αδελφοί και αδελφές, καθώς φερόμαστε στους άλλους με αγάπη και καλοσυνάτη αβρότητα, θα αποφύγουμε να μετανιώσουμε για τέτοια πράγματα.
Η αγάπη εκφράζεται με πολλούς αναγνωρίσιμους τρόπους: ένα χαμόγελο, ένα νεύμα, ένα καλοσυνάτο σχόλιο, μία φιλοφρόνηση. Άλλες εκφράσεις μπορεί να είναι πιο απαλές, όπως το να δείχνουμε ενδιαφέρον για τις δραστηριότητες του άλλου, να διδάσκουμε μία αρχή με καλοσύνη και υπομονή, να επισκεπτόμαστε κάποιον που είναι άρρωστος ή εσώκλειστος. Αυτά τα λόγια και αυτές οι πράξεις, και πολλά άλλα, μπορούν να επικοινωνούν αγάπη.
Ο Ντέιλ Κάρνεγκι, ένας ευρέως γνωστός Αμερικανός συγγραφέας και λέκτωρ, πίστευε ότι κάθε άτομο έχει μέσα του τη «δύναμη να αυξάνει το συνολικό ποσό της ευτυχίας του κόσμου… λέγοντας λίγα λόγια ειλικρινούς εκτίμησης σε κάποιον ο οποίος είναι μόνος ή αποθαρρυμένος». Είπε: «Ίσως θα ξεχάσετε αύριο τα καλοσυνάτα λόγια που λέτε σήμερα, αλλά ο αποδέκτης μπορεί να τα εκτιμά για μια ζωή»12.
Είθε να αρχίσουμε τώρα, αυτήν την ημέρα, να εκφράζουμε αγάπη σε όλα τα τέκνα του Θεού, είτε είναι μέλη της οικογενείας μας, φίλοι μας, απλοί γνωστοί είτε παντελώς ξένοι. Καθώς σηκωνόμαστε κάθε πρωί, ας αποφασίζουμε να ανταποκρινόμαστε με αγάπη και καλοσύνη σε οτιδήποτε έλθει στον δρόμο μας.
Η αγάπη του Θεού για εμάς είναι υπεράνω κατανοήσεως, αδελφοί και αδελφές μου. Χάριν της αγάπης αυτής, έστειλε τον Υιό Του, ο οποίος μας αγάπησε αρκετά για να δώσει τη ζωή Του για εμάς, ώστε να έχουμε αιώνια ζωή. Καθώς φθάνουμε στο σημείο να καταλάβουμε αυτήν την απαράμιλλη δωρεά, η καρδιά μας θα γεμίσει με την αγάπη για τον Αιώνιο Πατέρα μας, για τον Σωτήρα μας και για όλη την ανθρωπότητα. Ώστε έτσι να μπορεί να γίνει, είναι η ταπεινή προσευχή μου, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.