Ας μην πάρουμε τον λάθος δρόμο

Από τον Πρεσβύτερο Κλάουντιο Σίβικ

Των Εβδομήκοντα

Προσεύχομαι να μην χάσουμε από τα μάτια μας το μονοπάτι, ώστε πάντα να είμαστε συνδεδεμένοι με τους ουρανούς.

Ένα μικρό αγόρι έκανε εξάσκηση στο πιάνο και ένας έμπορος, βλέποντάς το από το παράθυρο, το ρώτησε: «Είναι η μητέρα σου σπίτι;»

Στο οποίο το παιδί απάντησε: «Και… τι νομίζετε εσείς;»

Τα πέντε αγαπημένα μας παιδιά παίζουν πιάνο, χάρη στην ώθηση της συζύγου μου! Όταν η δασκάλα ερχόταν στο σπίτι μας, ο γιος μας, ο Αντριάν, έτρεχε και κρυβόταν, ώστε να χάσει το μάθημα. Αλλά, μια μέρα συνέβη κάτι θαυμάσιο! Άρχισε να αγαπά τη μουσική, τόσο ώστε συνέχισε να εξασκείται μόνος του.

Αν μπορούσαμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο στη διαδικασία της μεταστροφής μας, θα είναι θαυμάσιο. Θα ήταν καταπληκτικό να έχουμε τη βαθιά επιθυμία στην καρδιά μας να τηρούμε τις εντολές, χωρίς κάποιος συνεχώς να μας το θυμίζει και να έχουμε σταθερή πεποίθηση ότι, αν ακολουθήσουμε το σωστό μονοπάτι, θα έχουμε τις υπεσχημένες στις γραφές ευλογίες.

Πριν από μερικά χρόνια, πήγα στο Εθνικό Πάρκο Αψίδων με τη γυναίκα μου, την κόρη μας, την Έβελιν, και έναν οικογενειακό φίλο. Μια από τις πιο διάσημες αψίδες εκεί, ονομάζεται Ντέλικετ Άρτς (ευαίσθητη αψίδα). Αποφασίσαμε να περπατήσουμε περίπου 2 χιλιόμετρα, ανεβαίνοντας το βουνό, ώστε να φτάσουμε στην αψίδα.

Ξεκινήσαμε τη διαδρομή με μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά, αφού περπατήσαμε ένα μικρό τμήμα (της διαδρομής), οι άλλοι χρειάστηκαν ξεκούραση. Εξαιτίας της επιθυμίας μου να φτάσω εκεί, αποφάσισα να συνεχίσω μόνος μου. Χωρίς να δώσω προσοχή στο μονοπάτι το οποίο έπρεπε να πάρω, ακολούθησα έναν άνδρα μπροστά μου, ο οποίος φαινόταν να προχωρεί με μεγάλη βεβαιότητα. Η διαδρομή γινόταν όλο και πιο δύσκολη και έπρεπε να πηδήξω από τον έναν βράχο στον άλλον. Εξαιτίας της δυσκολίας, ήμουν βέβαιος ότι οι γυναίκες στην ομάδα μου δεν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν. Ξαφνικά είδα τη Ντέλικετ Άρτς, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι ήταν σε μια περιοχή απρόσιτη για εμένα.

Με μεγάλη απογοήτευση, αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Περίμενα με ανυπομονησία ώσπου συναντηθήκαμε ξανά. Η άμεση ερώτησή μου ήταν: «Φτάσατε στη Ντέλικετ Άρτς;» Με χαρά μου είπαν πως ναι. Εξήγησαν ότι ακολούθησαν τις πινακίδες που έδειχναν το μονοπάτι και, με προσοχή και προσπάθεια, είχαν φτάσει στον προορισμό τους.

Δυστυχώς, εγώ είχα πάρει τον λάθος δρόμο. Τι μεγάλο μάθημα έμαθα εκείνη την ημέρα!

Πόσο συχνά κάνουμε λάθος σχετικά με τον σωστό δρόμο, αφήνοντας τον εαυτό μας να κατευθύνεται κατά μήκος της οδού από τις τάσεις του κόσμου; Πρέπει συνεχώς να ρωτάμε τον εαυτό μας αν εφαρμόζουμε τα λόγια του Ιησού Χριστού.

Μια θαυμαστή διδασκαλία βρίσκεται στο βιβλίο του Ιωάννη:

«Μείνετε ενωμένοι μαζί μου κι εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως το κλήμα δεν μπορεί να φέρει καρπό από μόνο του, αν δεν μείνει ενωμένο με την άμπελο, έτσι κι εσείς, αν δεν μείνετε ενωμένοι μαζί μου.

»Εγώ είμαι η άμπελος, εσείς τα κλήματα· εκείνος που μένει ενωμένος μαζί μου, κι εγώ μαζί του, αυτός φέρνει πολύ καρπό· επειδή, χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα» (Κατά Ιωάννην 15:4–5).

Χρησιμοποιώντας αυτήν την αναλογία, μπορούμε να δούμε την πολύ στενή, υπερέχουσα σχέση που έχουμε με τον Ιησού Χριστό και τη σημασία που Εκείνος δίνει στον καθένα από εμάς. Εκείνος είναι η ρίζα και ο κορμός που οδηγεί το ζωντανό νερό σε εμάς, ο χυμός που θα μας επιτρέπει να τραφούμε, ώστε να μπορέσουμε να παράγουμε πολλούς καρπούς. Ο Ιησούς Χριστός μάς δίδαξε με τέτοιον τρόπο ώστε ως κλήματα --ή εξαρτώμενοι από Εκείνον-- ποτέ να μην υποτιμούσαμε την αξία των διδασκαλιών Του.

Υπάρχουν μερικά λάθη που μπορεί να είναι σοβαρά και αν δεν τα διορθώσουμε με τον καιρό, μπορούν να μας οδηγήσουν μόνιμα μακριά από το σωστό μονοπάτι. Αν μετανοούμε και δεχόμαστε διόρθωση, αυτές οι εμπειρίες θα μας επιτρέψουν να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας, να αλλάξουμε τις πράξεις μας και να πλησιάσουμε ξανά τον Επουράνιο Πατέρα μας.

Θέλω να δώσω ένα παράδειγμα αυτής της έννοιας, με το να αναφερθώ σε μια από τις πιο δραματικές στιγμές που βίωσε ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ. Μέσω αυτής της εμπειρίας, ο Σωτήρας μάς έχει δώσει ανεκτίμητες διδασκαλίες σχετικά με τις αρχές, τις οποίες οφείλουμε να λαμβάνουμε υπ’ όψιν κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Συνέβη όταν ο Μάρτιν Χάρρις έχασε τις 116 μεταφρασμένες σελίδες του πρώτου μέρους του Βιβλίου του Μόρμον.

Αφού μετανόησε που δεν είχε ακολουθήσει τη συμβουλή του Θεού, ο Προφήτης έλαβε την αποκάλυψη η οποία βρίσκεται στο τμήμα 3 στο Διδαχή και Διαθήκες (βλέπε Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τζόζεφ Σμιθ [2007], 69 -71). Από αυτά που είναι γραμμένα στα εδάφια 1 έως 10, θέλω να τονίσω τρεις αρχές τις οποίες πρέπει πάντα να θυμόμαστε:

1. Τα έργα και οι σκοποί του Θεού δεν μπορούν να ματαιωθούν.

2. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον άνθρωπο περισσότερο από τον Θεό.

3. Υπάρχει ανάγκη συνεχούς μετάνοιας.

Στο εδάφιο 13, ο Κύριος μάς διδάσκει τέσσερα πράγματα που ποτέ δεν θα πρέπει να κάνουμε:

1. Να αψηφούμε τις συμβουλές του Θεού.

2. Να παραβούμε τις πιο ιερές υποσχέσεις που κάναμε ενώπιον του Θεού.

3. Να βασιζόμαστε στη δική μας κρίση.

4. Να καυχηθούμε για τη δική μας σοφία.

Προσεύχομαι να μην χάσουμε από τα μάτια μας το μονοπάτι, ώστε πάντα να είμαστε συνδεδεμένοι με τους ουρανούς, ώστε τα ρεύματα του κόσμου να μην μας παρασύρουν μακριά.

Αν κάποιος από εσάς φτάσει στο σημείο να εγκαταλείψει τον δρόμο του Κυρίου --σε οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής-- με πολλές τύψεις θα νιώσετε την πικρία από το γεγονός ότι έχετε αψηφήσει τις συμβουλές του Θεού, έχετε παραβεί τις πιο ιερές υποσχέσεις που κάνατε ενώπιον του Θεού, έχετε εμπιστευτεί τη δική σας κρίση ή έχετε καυχηθεί για τη δική σας σοφία.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, σας παροτρύνω να μετανοήσετε και να επιστρέψετε στον σωστό δρόμο.

Μια φορά ένας εγγονός πήρε τηλέφωνο τον παππού του για να του ευχηθεί για τα γενέθλιά του. Τον ρώτησε πόσο ετών ήταν. Είπε ότι είχε φτάσει τα 70. Ο εγγονός σκέφτηκε για μια στιγμή και μετά ρώτησε: «Παππού, ξεκίνησες από το πρώτο έτος σου;»

Κατά τη διάρκεια της παιδικής και της νεανικής ηλικίας, οι άνθρωποι νομίζουν ότι ποτέ δεν θα μεγαλώσουν. Η ιδέα του θανάτου πότε δεν ριζώνει --αυτό είναι για πολύ, πολύ μεγάλους-- και το να φτάσουμε σε αυτό το σημείο είναι ακόμα μια αιωνιότητα μπροστά. Καθώς ο χρόνος προχωρεί, μήνες και εποχές περνούν, μέχρι να αρχίσουν να εμφανίζονται ρυτίδες, η ενέργεια μειώνεται, η ανάγκη για επισκέψεις στον γιατρό είναι πιο συχνή και ούτω καθεξής.

Η ημέρα θα έλθει που θα ξανασυναντηθούμε με τον Λυτρωτή και Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Παρακαλώ ώστε σε εκείνη την ιερή και ανυπέρβλητη περίσταση, να μπορέσουμε να Τον αναγνωρίσουμε, χάριν της γνώσης που έχουμε για Εκείνον και επειδή έχουμε ακολουθήσει τις διδασκαλίες Του. Θα μας δείξει τα σημάδια στα χέρια Του και στα πόδια Του και θα συμμετάσχουμε σε μια μεγάλη αγκαλιά, κλαίγοντας από χαρά του που έχουμε ακολουθήσει τον δρόμο Του.

Καταθέτω μαρτυρία στα τέσσερα πέρατα της γης ότι ο Ιησούς Χριστός ζει. Μας παροτρύνει: «Δώστε προσοχή, ω σεις έθνη της γης και ακούστε τα λόγια τού Θεού εκείνου που σας έπλασε» (Δ&Δ 43:23). Είθε να έχουμε την ικανότητα να αφουγκραστούμε, να δώσουμε προσοχή, να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε σωστά το μήνυμα του «Θεού εκείνου που μας έπλασε», έτσι ώστε να μην λοξοδρομούμε από το μονοπάτι Του, παρακαλώ στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.