ឌីកុនថ្មោងថ្មី
« ហើយអស់អ្នកណាដែលទទួលបព្វជិតភាពនេះ ឈ្មោះថា ទទួលយើងដែរ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថាដូច្នោះ » ( គ. និង ស. 84:35 ) ។
ការចែកសាក្រាម៉ង់គឺជាទំនួលខុសត្រូវមួយដ៏ធំ ។ ចុះបើគាត់ធ្វើឲ្យរញ៉េរញ៉ៃទៅ ?
ប៊េនជី បានឈរនៅមុខកញ្ចក់តម្រង់ក្រវ៉ាត់-ករបស់គាត់ ។ អាវ-ស និងខោពណ៌ខៀវចាស់របស់គាត់ត្រូវគ្នាយ៉ាងឥតខ្ចោះ ។ គាត់បានសិតសក់របស់គាត់ ។ គាត់ពិតជាបានរៀបចំរួចជាស្រេចដើម្បីទទួលការតែងតាំងជាឌីកុន ។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចម៉្លេះ ?
ប៊េនជីបានយកព្រះគម្ពីររបស់គាត់ ហើយដើរចេញពីបន្ទប់ ។ គាត់មិនព្យាយាមគិតពីថា តើនឹងមានរឿងអ្វីខុសប្លែកនៅព្រះវិហារថ្ងៃនេះនោះទេ ។ រួចហើយមានកាតព្វកិច្ចបព្វជិតភាពថ្មីដែលធ្វើឲ្យគាត់បារម្ភ នៅពេលណាគាត់បានគិតពីរឿងនោះគឺ ៖ ការចែកសាក្រាម៉ង់ ។ ចុះបើគាត់ធ្វើកំហុសនៅគ្រាដំបូងរបស់គាត់នៅសប្ដាហ៍ក្រោយនោះ ? គាត់បានព្យាយាមបំភ្លេចរឿងនោះដែរ ពេលគាត់ចេញពីផ្ទះ ។
ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់បានដំណើរការដូចធម្មតា ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ប៊េនជីបានដើរជាមួយគ្រួសារគាត់ទៅការិយាល័យរបស់ប៊ីស្សព សាឡាហ្សា ។ នេះពិតជារឿងដែលប្លែក ។ ជាធម្មតា គាត់គួរនៅក្នុងថ្នាក់កុមារនៅម៉ោងបើកថ្នាក់នាពេលនេះ ។
ប៊េនជីបានអង្គុយចុះ នៅពេលឪពុក ប៊ីស្សព ប្រធានយុវជន និងទីប្រឹក្សាក្នុងគណៈប្រធានប៊ីស្សពបានដាក់ដៃលើក្បាលរបស់គាត់ ។ ឪពុកបានប្រគល់បព្វជិតភាពអើរ៉ុនដល់គាត់ ។ ក្នុងការប្រសិទ្ធពរនោះ ការភ័យខ្លាចក្នុងខ្លួនរបស់ប៊េនជីបានរសាយបាត់ ។ គាត់មានអារម្មណ៍ស្ងប់ ហើយរីករាយ ។
ប៊េនជីបានក្រោកឈរចាប់ដៃមនុស្សគ្រប់គ្នា ។ បន្ទាប់មកគាត់បានឱបម្ដាយ និងបងប្រុសរបស់គាត់ ជេ និងប្អូនស្រីរបស់គាត់ មីរ៉ាសុល ។
ក្រោយមកទៀត គាត់បានទៅសាលាថ្ងៃអាទិត្យ ។ ទោះជាថ្នាក់ថ្មីមិនដូចនឹងថ្នាក់កុមារក្ដី ប៉ុន្តែនៅតែមានអារម្មណ៍ថាស្គាល់គ្នា ។ មេរៀនលើកឡើងពីការអធិស្ឋាន ។ គាត់បានរៀនច្រើនពីការអធិស្ឋាននៅក្នុងថ្នាក់កុមារ ។ ប៊េនជី បានរៀងធូរចិត្តបន្តិច ។ ប្រហែលការធ្វើជាឌីកុនម្នាក់មិនសូវពិបាកនោះទេ ។
ជ បានប្រាប់ប៊េនជីក្រោយពីព្រះវិហារថា « វាមិនអីនោះទេ ! » ។ « បងនឹងប្រសិទ្ធពរសាក្រាម៉ង់ ហើយប្អូនអាចចែកវាបាន » ។
រាល់អារម្មណ៍ភ័យខ្លាចបានត្រឡប់មកវិញ ។ គាត់បាននិយាយស្ងាត់ៗថា « ហ្នឹងហើយ » ។ ការចែកសាក្រាម៉ង់គឺជារឿងមួយដែលប៊េនជីបារម្ភខ្លាំងបំផុត !
ក្រោយមកទៀតនៅយប់នោះ ប៊េនជីបានឃើញឪពុកកំពុងអានសៀវភៅនៅលើសាឡុង ។ « ចុះបើខ្ញុំភ្លេចនរណាម្នាក់ ហើយពួកគេមិនបានទទួលសាក្រាម៉ង់នោះ ? » គាត់បានសួរ ។ « ចុះបើខ្ញុំជំពប់ជើងដួលទៅ ? » គាត់បានមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីបញ្ហានោះក្នុងគំនិតរបស់គាត់ ថាថាសនោះត្រូវបានធ្លាក់ទៅលើដី ហើយពែងទឹកខ្ចាយគ្រប់ទីកន្លែង ។
ឪពុកបានដាក់ដៃលើស្មារបស់ប៊េនជី ។ « ប៉ានៅចាំពីគ្រាដំបូងដែលប៉ាបានចែកសាក្រាម៉ង់ ។ ប៉ាប្រហែលជាភ័យខ្លាចជាងកូននៅពេលនេះទៅទៀត » ។
ប៊េនជីបានភ្ញាក់ផ្អើល ។ « ប៉ាហ្នឹង ? ប៉ាមិនខ្លាចអ្វីទាំងអស់ ! »
ឪពុកបានសើច ។ « ប៉ាធ្លាប់ភ័យខ្លាចច្រើនដងណាស់ ។ តើកូនដឹងថាអ្វីទៅដែលជួយប៉ាឲ្យយកឈ្នះលើការភ័យខ្លាចទេ ? »
ប៊េនជីបានគិតមួយសន្ទុះ ។ « ការអធិស្ឋានមែនទេ ? »
ឪពុកញញឹម ។ « ត្រឹមត្រូវណាស់ ។ គឺការអធិស្ឋាន ។ ហើយឪពុករបស់ប៉ាបានប្រសិទ្ធពរឲ្យប៉ា ។ តើកូនចង់ឲ្យប៉ាប្រសិទ្ធពរឲ្យកូនទេ ? »
ប៊េនជី ងក់ក្បាលភ្លាម ។ « បាទ ! កូនចង់បានវាណាស់ » ។
គ្រួសារបានជួបជុំគ្នាក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ។ ឪពុកបានដាក់ដៃគាត់លើក្បាលរបស់ប៊េនជី ។ នៅពេលឪពុកនិយាយ ប៊េនជីមានអារម្មណ៍ថាចាប់ផ្ដើមចង់យំ ។ ឪពុកបាននិយាយនៅក្នុងការប្រសិទ្ធពរថា « ចងចាំថា កូនបានទទួលបព្វជិតភាពតាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋមួយ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រទានបព្វជិតភាពដល់យើងដើម្បីឲ្យយើងអាចបម្រើដល់មនុស្សដទៃទៀត ។ ប្រសិនបើកូនអាចធ្វើកិច្ចការនេះដោយអស់ពីដួងចិត្ត នោះកូននឹងទទួលបានពរជ័យក្នុងកិច្ចការនេះ និងក្នុងកិច្ចការទាំងអស់ » ។
ពេញមួយសប្ដាហ៍ប៊េនជីបានអធិស្ឋានសុំជំនួយ ។ លុះនៅថ្ងៃអាទិត្យសប្ដាហ៍ក្រោយ គាត់បានចូលរួមនឹងពួកឌីកុននៅខាងមុខសាលប្រជុំ ។ គាត់បានស្ដាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ពេលជេនិយាយការប្រសិទ្ធពរនំប៉័ង ។
រំពេចនោះ គាត់បានព្រួយបារម្ភម្ដងទៀត ។ តើគាត់ពិតជាអាចធ្វើកិច្ចការនេះបានមែនឬ ? វាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ! បន្ទាប់មកគាត់បានចាំពីការសន្យា នៅក្នុងការប្រសិទ្ធពររបស់ឪពុកគាត់ ។ ការព្រួយបារម្ភរបស់គាត់បានរសាយបាត់ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណគ្របដណ្ដប់មកលើគាត់ ។
គាត់បានលើកថាស ហើយបានដើរចេញដោយទំនុកចិត្តទៅកាន់ជួរដែលបានគាត់បានចាត់ ។ គាត់បានហុចថាសនោះដោយប្រុងប្រយ័ត្នទៅស្ត្រីម្នាក់នៅជួរខាងមុខ ។
ស្ត្រីនោះបានញញឹមដាក់គាត់ ។ ប៊េនជីបានញញឹមតបវិញ ដោយដឹងថាគាត់កំពុងបម្រើព្រះអម្ចាស់ ។
រូបភាព ដោយ អ័រដាម កូហ្វឌ