ការជួយ ដល់វីយ៉ូឡែត
« ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង » ( ម៉ាកុស 12:31 ) ។
តើអិមម៉ាអាចធ្វើល្អយ៉ាងណា បើវីយ៉ូឡែតកាចយ៉ាងនេះនោះ ?
អិមម៉ាបានចាប់ដៃកាបូបស្ពាយរបស់នាងយ៉ាងណែន នៅពេលនាងដើរចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀនថ្មីរបស់នាង ។ វាជាថ្ងៃដំបូងរបស់នាងនៅឯសាលា ។ នាងបានពាក់ខោអាវសំណប់ចិត្តរបស់នាង ហើយម្ដាយនាងដាក់នំឆ្ងាញ់ឲ្យនាងសម្រាប់អាហារថ្ងៃត្រង់—គឺនំប្រៃរូបសត្វ ។
អិមម៉ាគិតក្នុងចិត្តថា « ថ្ងៃនេះពិតជាល្អមិនខាន » ។ « ដរាបណា—»
អិមម៉ាឈប់ ហើយសម្លឹងមើលនៅក្នុងថ្នាក់ ។ នាងនៅទីនោះ ។ វីយ៉ូឡែត ។
ឆ្នាំមុន វីយ៉ូឡែតបានលេងលើទោងតោងតែឯងនៅគ្រប់ពេលចេញលេង ។ នាងបានប្រើពាក្យសំដីមិនល្អដាក់ អិមម៉ា ។ នាងថែមទាំងដុកដាន់មិត្តជិតសិទ្ធិរបស់អិមម៉ាទៀតផង !
វីយ៉ូឡែតបានឃើញអិមម៉ា ហើយបានលៀនអណ្ដាតដាក់ ។ អិមម៉ាបានសម្លក់ដាក់វិញ ដោយក្ដាប់ដៃកាបូបយួររបស់នាងកាន់តែខ្លាំង ។ កាលពីឆ្នាំមុន វីយ៉ូឡែតមិនបានរាប់អាននាងទេ ពេញមួយឆ្នាំ ហើយឆ្នាំនេះក៏ប្រហែលជាដូចគ្នាផងដែរ ។
« ស្វាគមន៍ឆ្នាំថ្មី សិស្សទាំងអស់គ្នា ! » អ្នកគ្រូ ខុលវ៉េល បាននិយាយពីខាងមុខថ្នាក់មក ។ « ចូរយើងចាត់តាំងកន្លែងអង្គុយ » ។
តុត្រូវបានតម្រៀបជាគូៗ ជាជួរនៅក្នុងថ្នាក់ ។ អ្នកគ្រូ ខុលវ៉េលបានរាប់តាមជួរ រួចហើយគាត់បានចង្អុយទៅតុពីរនៅខាងក្រោយ ។ « អិមម៉ា ។ ប្អូនត្រូវអង្គុយនៅខាងក្រោយនោះ » ។
អិមម៉ាបានអង្គុយចុះនៅត្រង់តុមួយនៅខាងក្រោយនោះ ។ នាងសង្ឃឹមថា លីសេល នឹងបានអង្គុយក្បែរនាង ។ ឬ ជេមី ។ ឬ—
« វីយ៉ូឡែត » ។
អិមម៉ាក៏ងើបមុខឡើងភ្លាម ។ តើនាងបានស្ដាប់ឮត្រូវមែនទេ ?
មែនហើយ ។ គ្រូ ខុលវ៉េល កំពុងចង្អុលតុនៅក្បែរនាង ។ គាត់បាននិយាយថា « វីយ៉ូឡែត ប្អូនត្រូវអង្គុយក្បែរអិមម៉ា » ។
វីយ៉ូឡែតបានដើរសំដៅទៅអិមម៉ាទាំងចងចិញ្ចើម ។ អិមម៉ាបានក្រាបមុខចុះ ហើយសម្លឹងមើលទៅជញ្ជាំង ។ វានឹងជាឆ្នាំ ដ៏យូរអង្វែងមួយ ។
នៅម៉ោងចំណោទ អ្នកគ្រូខុលវ៉េលបានសរសេរចំណោទមួយចំនួននៅលើក្ដារខៀនសម្រាប់ឲ្យសិស្សដោះស្រាយ ។ គាត់បាននិយាយថា « ប្អូនទាំងអស់គ្នាអាចធ្វើម្នាក់ឯង ឬ ជាមួយនឹងមិត្តនៅក្បែរប្អូន » ។
រំពេចនោះអិមម៉ាបានពោបលើក្រដាសរបស់នាង ដោយធ្វើពុតដូចជានាងរវល់ធ្វើលំហាត់ ។ ចំណោទទាំងនោះងាយណាស់ ។ នាងកំពុងតែព្យាយាមគេចវេសពីវីយ៉ូឡែត ។ ពេញមួយព្រឹកនាងមិនបានមើលមុខវីយ៉ូឡែតម្ដងណាសោះ ។
មានអ្វីមួយមកកេះស្មាររបស់នាង ។ មានអារម្មណ៍ថាដូចជាខ្មៅដៃមួយ ។ អិមម៉ាធ្វើមិនដឹង ។
កេះម្ដងទៀត ។ គឺវីយ៉ូឡែតកំពុងកេះនាង ! អិមម៉ាបានបន្តធ្វើលំហាត់ទាំងចិត្តមានះ ។
ការកេះជាលើកទីបីរបស់វីយ៉ូឡែតវាល្មមធ្វើឲ្យនាងឈឺចាប់ ។ អិមម៉ាមានអារម្មណ៍ពុះកញ្ជ្រោលក្នុងចិត្តនាង ។ តើពេញមួយឆ្នាំនឹងមានសភាពបែបនេះឬ ? នាងបានគិតចង់លើកដៃនាងប្រាប់អ្នកគ្រូ ខុលវ៉េល ។ ឬ ប្រហែលនាងគ្រាន់តែសម្លក់ដាក់វីយ៉ូឡែតម្ដងទៀត ។
រួចអិមម៉ាបានឮសំឡេងយំខ្សឹកខ្សួល ។ តើមាននរណាម្នាក់យំមែនទេ ? ខ្មៅដៃនោះបានកេះនាងម្ដងទៀត ។ នាងបានងាកមើល ហើយឃើញវីយ៉ូឡែតកំពុងសម្លឹងមុខនាង ។ នាងកាន់ខ្មៅដៃ ហើយភ្នែកនាងពេញដោយទឹកភ្នែក ។ លើក្រដាសរបស់នាងសុទ្ធតែស្នាមលុប ។
វីយ៉ូឡែតបានមួលខ្មៅដៃនោះចុះឡើង ។ « តើឯងអាចជួយខ្ញុំបានទេ ? » នាងសួរដោយស្ងាត់ៗ ។
អិមម៉ាមើលមុខនាងមួយភ្លែត ដោយចិត្តភ្ញាក់ផ្អើល ។ វីយ៉ូឡែតចង់ឲ្យនាងជួយមែនទេ ? បន្ទាប់ពីអំពើអាក្រក់ដែលនាងតែងធ្វើមែនទេ ? អិមម៉ាបានងាកមុខចេញទៅមើលក្រដាសនាងវិញ ។ វីយ៉ូឡែតអាចធ្វើវាតែម្នាក់ឯង ។ នាងមិនសមនឹងទទួលបានជំនួយរបស់អិមម៉ាទេ ទោះបីនាងជា …
…អ្នកជិតខាងរបស់អិមម៉ាក្ដីឬ ?
អិមម៉ាបានមើលទៅមុខដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ នាងបានឮវីយ៉ូឡែតយំខ្សឹបខ្សួលក្បែរនាង ។ ព្រះគម្ពីរតែងចែងថា ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់នាង—ប៉ុន្តែវីយ៉ូឡែត ផ្ទុយពីកុមារផ្សេងទៀត ! អិមម៉ាគ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ដែលអង្គុយក្បែរនាងក្នុងថ្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ !
អិមម៉ាបានងាកទៅធ្វើកិច្ចការរបស់នាងវិញ ។ បន្ទាប់មកនាងបានឈប់ ។ ប្រហែលជាវីយ៉ូឡែតពុំមែនខុសប្លែកនោះទេ ។ ប្រហែលជាពេលដែលព្រះគម្ពីរចែងថា ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នក គឺមានន័យថាគឺសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប ។ សូម្បីតែមនុស្សម្នាក់ដែលអាក្រក់ក្ដី ។ ទោះវាជារឿងលំបាកក៏ដោយ ។
អិមម៉ាបានដកដង្ហើម ហើយដាក់ខ្មៅដៃរបស់នាងចុះយឺតៗ ។ នាងបានងាកទៅវីយ៉ូឡែត ហើយព្យាយាមញញឹមដាក់នាង ។ « តើខ្ញុំអាចជួយឯងបានទេ ? » នាងបានសួរ ។
វីយ៉ូឡែតបានងក់ក្បាល ដោយយកដៃជូតទឹកភ្នែករបស់នាង ។
អិមម៉ាបានខិតទៅជិតក្រដាសរបស់វីយ៉ូឡែត ហើយបានចាប់ផ្ដើមជួយធ្វើចំណោទទីមួយ ។ នាងបានមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅក្នុងចិត្តរួចទៅហើយ ។ នាងចង់ដឹងថា តើវីយ៉ូឡែតចូលចិត្តនំប្រៃរូបសត្វដែរទេ ។
រចនាដោយ ប្រាដ ធាព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយ ឌេល ផាសុន © IRI