Kabatan-onan
Sa Dihang Namatay ang Akong Higala
Ang tagsulat nagpuyo sa Utah, USA.
Sa akong junior year sa high school, ang akong higala adunay aneurism sa utok ug namatay pagka sunod adlaw. Bisan og miyembro ko sa Simbahan, ako nanlimbasug gihapon. Gitudloan ko sa akong tibuok kinabuhi nga ako makaduol sa Langitnong Amahan ug sa Manluluwas alang sa bisan unsa, apan wala gayud ako moagi og sama niini sa una.
Mihilak ako sulod sa pila ka oras, naningkamot sa pagpangita og usa ka butang—bisan unsa—aron paghatag kanako og kalinaw. Pagkagabii human sa iyang pagpanaw, mitan-aw ko sa hymnbook. Samtang akong gipakli ang mga pahina, miabli ko sa “Abide with Me; ’Tis Eventide” (Hymns, nu. 165). Ang ikatulo nga bersikulo daw dakog kahulugan kanako:
Ubani ko; gabii na,
Mamingaw’ng gabii
Kon dili ka ikahinabi,
Ni hayag mapalgi.
Sa ngitngit mahadlok ako,
Unta ubanan mo.
Ginoo, ubani ako;
Karong, gabii na.
Kini nga bersikulo mipuno kanako uban sa dako nga kalinaw. Nasayud dayon ko nga dili lang ang Manluluwas magpabilin nianang gabhiona uban kanako apan nga Siya usab nasayud gayud unsa ang akong gibati. Nasayud ko nga ang gugma nga akong gibati pinaagi sa himno nga wala lamang nakapahinuklog kanako nianang gabhiona apan usab nakapahinuklog kanako sa daghang ubang mga pagsulay nga ako milahutay.