មេរៀនទី ១៥ ៖ ភាពរឹងមាំនៅកណ្តាលការជំទាស់

មេរៀនទី ១៥

ភាពរឹងមាំនៅកណ្តាលការជំទាស់

សេចក្តីផ្តើម

ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៨៣៧ និងឆ្នាំ ១៨៣៨ វិញ្ញាណនៃការស្វែងរកកំហុស ការទាស់ទែង និងការក្បត់សាសនាបានរីករាលដាលនៅក្នុងចំណោមអ្នក ដឹកនាំសាសនាចក្រ និងសមាជិកមួយចំនួននៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ រដ្ឋអូហៃអូ និងរដ្ឋមិសសួរីភាគខាងជើង ។ បញ្ហាជាច្រើនបានរីកកាន់តែធំឡើង ដោយសារមនុស្សខ្លះបានឡើងមកធ្វើការប្រឆាំងដោយចេញមុខជំទាស់នឹងព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ។ ចេញពីបទពិសោធន៍របស់ពួកបរិសុទ្ធកាលពីជំនាន់មុន យើងអាចរៀនថា នៅពេលយើងជួបនឹងការប្រឆាំង យើងនឹងទទួលបានកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ នៅពេលយើងរស់នៅដោយសុចរិត និងគាំទ្រដល់អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

ការអានពីសាវតា

« Beware the Bitter Fruits of Apostasy » ជំពូកទី ២៧ នៅក្នុងការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ( ឆ្នាំ ២០០៧ ) ទំព័រ ៣១៥–២៦ ។
ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន « Lessons from Liberty Jail » ( ការប្រជុំពិសេសរបស់ប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រ ថ្ងៃទី ៧ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០០៨ ) lds.org/broadcasts ។
នែល អិល អាន់ឌើរសិន « ការសាកលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៣៩–៤២ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១១២:១០–១៥

ការក្បត់សាសនានៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ រដ្ឋអូហៃអូ

សូមសរសេរពាក្យខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ខឹង ត្រូវគេធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្ត ច្រណែន ។ សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីពេលដែលពួកគេអាចបានជួបនឹងអារម្មណ៍ទាំងនេះ ។

សូមបង្ហាញដំណើររឿងខាងក្រោម និងសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សរកមើលស្ថានភាពដែលបានដឹកនាំ ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ឲ្យមានអារម្មណ៍ដែលបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀននេះ ។

ភា្លមៗបន្ទាប់ពី ថូម៉ាស ប៊ី ម៉ាស្ស ត្រូវបានហៅបម្រើជាសាវកម្នាក់នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៥ នោះលោកត្រូវបានតែងតាំងជាប្រធាននៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ នៅរដូវផ្ការីកឆ្នាំ ១៨៣៧ ប្រធាន ម៉ាស្ស បានដឹងថា សមាជិកម្នាក់នៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ គឺអែលឌើរ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត បានគ្រោងចេញបេសកកម្មទៅប្រទេសអង់គ្លេសដោយគ្មានការដឹកនាំពីប្រធាន ម៉ាស្ស ។ ប្រធាន ម៉ាស្ស ដែលបាននៅរដ្ឋមីសសូរី បានសរសេរសំបុត្រទៅអែលឌើរ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត និងសមាជិកផ្សេងទៀតនៃពួកដប់ពីរនាក់ និងបានអញ្ជើញពួកលោកឲ្យមកជួបនឹងខ្លួននៅឯទីក្រុងខឺតឡង់ រដ្ឋអូហៃអូ នៅថ្ងៃទី ២៤ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៧ ដើម្បីឲ្យពួកលោកអាចរួបរួមគ្នានៅក្នុងគម្រោងសម្រាប់បេសកកម្មនានា ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏មួយខែមុនពេលការប្រជុំកើតឡើង សមាជិកពីររូបនៃពួកដប់ពីរនាក់ គឺអែលឌើរ ហ៊ីប៊ើរ ស៊ី ឃិមបឹល និងអែលឌើរ អួរសុន ហៃឌ បានចាកចេញទៅប្រទេសអង់គ្លេស បន្ទាប់ពីបានទទួលការហៅបម្រើបេសកកម្មពីព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ ពិតប្រាកដណាស់ ប្រធាន ម៉ាស្សបានអន់ចិត្ត ដែលសមាជិកនៃពួកដប់ពីរនាក់បានបន្ដទៅផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅឯប្រទេសអង់គ្លេសដោយគ្មានការយល់ព្រមពីលោក ។

នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ តើប្រធានម៉ាស្ស អាចធ្វើអ្វីបានដើម្បីចៀសវាងពីអារម្មណ៍ដែលបានសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ?
តើអ្វីខ្លះជាគ្រោះថ្នាក់នៃការអនុញ្ញាតឲ្យអារម្មណ៍បែបននេះគ្រប់គ្រងចិត្តគំនិត និងសកម្មភាពរបស់អ្នកនោះ ? ( សូមបង្ហាញដល់សិស្សថា អារម្មណ៍បែបនោះជំទាស់ដល់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងជាញឹកញាប់នាំទៅរកអំពើបាបកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ ) ។

សូមឲ្យសិស្សបន្តអានរឿងខាងក្រោមនេះ ៖

ប្រធាន ម៉ាស បានចែកចាយកង្វល់របស់លោកជាមួយនឹងព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងបានស្វែងរកការប្រឹក្សាពីលោក ។ ជាចម្លើយ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈ ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១១២ ។

នៅក្នុងខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៧ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈនេះ នោះសាសនាចក្របានជួបប្រទះនឹងការបាក់បែកសាមគ្គីភាព ការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា និងការក្បត់សាសនា ។ អំណួត និងសេចក្ដីលោភលន់បាននាំសមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាឲ្យរិះគន់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ដោយបើកចំហ និងសង្ស័យដល់សិទ្ធិអំណាចរបស់លោក ។ សមាជិកនៃសាសនាចក្រមួយចំនួន រួមទាំងអ្នកខ្លះពីកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ថែមទាំងព្យាយាមចង់ដោះលែង យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ចេញពីតំណែងជាប្រធាននៃសាសនាចក្រទៀតផង ។

តើអារម្មណ៍អ្វីដែលបានធ្វើឲ្យសមាជិកសាសនាចក្រខ្លះបែរចិត្តចេញទីបន្ទាល់របស់ពួកគេអំពីសេចក្ដីពិត និងក្លាយទៅជាប្រឆាំងដោយបើកចំហនឹងព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ?

សូមឲ្យសិស្សអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១១២:១០–១២, ១៥ ដោយរកមើលដំបូន្មានដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានដល់ប្រធាន ម៉ាស្ស និងសមាជិកផ្សេងទៀតនៃកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់ ដែលអាចជួយដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យចៀសវាងការរិះគន់អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេ ។

សូមឲ្យសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វី ដែលពួកគេរកឃើញ ។ បន្ទាប់មក សូមសួរ ៖

តើការប្រឹក្សានៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះអាចជួយដល់សមាជិកនៃសាសនាចក្រឲ្យចៀសវាងការរិះគន់ដល់អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដោយរបៀបណា ? ( នៅពេលសិស្សចែកចាយចម្លើយរបស់ពួកគេ សូមជួយពួកគេឲ្យយល់ពីគោលការណ៍តទៅនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងបន្ទាបខ្លួន នោះព្រះអម្ចាស់នឹងដឹកនាំយើង និងប្រទានដល់យើងនូវចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង ។ ព្រះអម្ចាស់តម្រូវថា យើងត្រូវគាំទ្រដល់អ្នកដឹកនាំទាំងនោះ ដែលបានកាន់កូនសោជាអធិបតីលើសាសនាចក្រនេះ ។ អ្នកអាចផ្ដល់យោបល់ដល់សិស្សឲ្យធ្វើសេចក្ដីយោងបទគម្ពីរ ខ ១៥ ជាមួយនឹង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៨៤:៣៥–៣៨ ។ អ្នកក៏អាចចង្អុលបង្ហាញផងដែរថា ការប្រឹក្សាដាស់តឿនដល់សមាជិកនៃពួកដប់ពីរនាក់ត្រូវបានប្រទានដល់ប្រធាននៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និងមិនមែនអនុវត្តដល់សមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ៗនោះទេ ) ។

សូមផ្ដល់ដល់សិស្សម្នាក់ៗនូវច្បាប់ចម្លងនៃ ក្រដាសចែក មួយច្បាប់ដែលមាននៅចុងបញ្ចប់នៃមេរៀននេះ ។ សូមគិតពីការបែងចែកសិស្សទៅជាក្រុមតូចៗ និងសុំឲ្យក្រុមនីមួយៗអានជាមួយគ្នានូវផ្នែកដែលមានចំណងជើង « ការក្បត់សាសនានៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ ៖ តម្រូវការដើម្បីធ្វើតាមអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដោយស្មោះត្រង់ » ។ សូមឲ្យសិស្សពិភាក្សាពីសំណួរនៅចុងបញ្ចប់នៃផ្នែកនេះនៅក្នុងក្រុមរបស់ពួកគេ ។

អ្នកអាចបញ្ចប់ផ្នែកនៃមេរៀននេះដោយការដាក់តាំងបង្ហាញ និងពិភាក្សាសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ហ៊ីប៊ើរ ស៊ី ឃិមបឹល ( ឆ្នាំ ១៨០១–៦៨ ) នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖

« ខ្ញុំនឹងផ្ដល់ដល់អ្នកនូកូនសោមួយ ដែលបងប្រុស យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានប្រើដើម្បីផ្ដល់នៅក្នុងទីក្រុងណៅវូ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា រាល់ជំហាននៃការក្បត់សាសនាបានចាប់ផ្ដើមដោយការបាត់បង់ទំនុកចិត្តលើអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រនេះ និងនគរនេះ ហើយថា ពេលណាក៏ដោយដែលអ្នកដឹងពីវិញ្ញាណនោះអ្នកអាចដឹងថា វាបានដឹកនាំអ្នក វាកាន់កាប់ឲ្យដើរលើផ្លូវទៅរកការក្បត់សាសនាហើយ » ( ការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ [ ឆ្នាំ ២០០៧ ], ទំព័រ ៣១៨ ) ។

ដើម្បីបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការធ្វើតាមព្យាការី និងអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រផ្សេងទៀតដោយស្មោះត្រង់ សូមអាននូវបទពិសោធន៍ខាងក្រោមនេះមកពីជីវិតរបស់ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ( ឆ្នាំ ១៨០១–៧៧ ) ដែលជាសមាជិកមួយរូបនៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់នាពេលនោះ ៖

« ខណៈនៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានជួបនឹងក្រុមនៃពួកអ្នកក្បត់មួយ ដែលបានគ្រោងកលល្បិចប្រឆាំងនឹងព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅនឹងជញ្ជាំងនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ លោកបានប្រកាសថា ‹ ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ដោយរបៀបដ៏សាមញ្ញ និងមានអំណាចមួយ បានប្រាប់ទៅពួកគេថា យ៉ូសែប គឺជាព្យាការីម្នាក់ ហើយខ្ញុំបានដឹងដូច្នោះ ហើយពួកគេអាចតិះដៀល និងនិយាយបង្ខូចលោកបានតាមពួកគេត្រូវការ ប៉ុន្ដែពួកគេមិនអាចបំផ្លាញការជ្រើសតាំងរបស់ព្យាការីនៃព្រះបានទេ ពួកគេអាចត្រឹមតែបំផ្លាញសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ កាត់ចំណងដែលចងពួកគេទៅនឹងព្យាការី និងព្រះ ហើយពន្លិចខ្លួនទៅក្នុងនរកទៅ › ( Teachings of Presidents of the Church: Brigham Young [ ឆ្នាំ ១៩៩៧ ], ទំព័រ ៧៩ ) ។

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២១:១–១០, ១៦–១៧; ១២២:១–៩

ការប្រឆាំងនៅក្នុងរដ្ឋមីសសូរីភាគខាងជើង

សូមគិតពីការបែងចែកសិស្សទៅជាក្រុមតូចៗ និងសុំឲ្យក្រុមនីមួយៗអានផ្នែកទីពីរលើក្រដាសចែកដែលមានចំណងជើង « វិបត្តិនៅក្នុងរដ្ឋមីសសូរីភាគខាងជើង ៖ ការរៀនដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងការប្រឆាំងបានប្រសើរឡើង » ។ សូមពន្យល់ថា ផ្នែកនេះរៀបរាប់ពីសកម្មភាពខ្លះដែលបាននាំពួកបរិសុទ្ធទៅកាន់ការបណ្ដេញចេញពីរដ្ឋមីសសូរីភាគខាងជើង ហើយព្យាការីត្រូវបានចាប់ដាក់គុកលីប៊ើរធី ។ សូមឲ្យសិស្សពិភាក្សាពីសំណួរនៅចុងបញ្ចប់នៃផ្នែកនេះនៅក្នុងក្រុមរបស់ពួកគេ ។

ក្រោយពីសិស្សបំពេញក្រដាសចែកហើយ សូមពន្យល់ថា គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២១–២៣ រួមមាននូវការជ្រើសរើសពីសំបុត្រមួយដែលព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានសរសេរទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធនៅជិតចុងបញ្ចប់នៃការជាប់ឃុំឃាំងក្នុងគុករបស់លោកនៅគុកលីប៊ើរធី ។

សូមឲ្យសិស្សឆ្លាស់វេនគ្នាអានឮៗពី គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា១២១:១–៦ ។ សូមឲ្យសិស្សរកមើលសំណួរដែលព្យាការីបានលើកឡើងដល់ព្រះអម្ចាស់ ។

តើអ្នកបានរកឃើញសំណួរអ្វី ?

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១២១:៧–១០, ១៦–១៧; ១២២:៧–៩ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយគិតអំពីរបៀបដែលចម្លើយរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះការទទូចអង្វររបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អាចបានពង្រឹងដល់យ៉ូសែប ឲ្យប្រឈមមុខនឹងការប្រឆាំងដ៏ឥតដាច់ពីសំណាក់សត្រូវរបស់លោក ។

សូមឲ្យសិស្សនិយាយពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ដែលពួកគេបានរៀនពីខគម្ពីរ ដែលពួកគេបានអាន ។ ( ចម្លើយអាចរួមមានដូចតទៅនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងតស៊ូនឹងឧបសគ្គបានប្រសើរនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ នោះព្រះនឹងប្រទានពរដល់យើងនាពេលនេះ និងនៅក្នុងភាពដ៏អស់កល្ប ។ អស់អ្នកដែលចោទប្រកាន់ដល់អ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ គឺជាអ្នកបម្រើរបស់អំពើបាប ។ យើងអាចត្រូវបានពង្រឹងនៅក្នុងឧបសគ្គរបស់យើង នៅពេលយើងទុកចិត្តលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងចងចាំដល់គំរូរបស់ទ្រង់អំពីការតស៊ូដ៏ស្មោះត្រង់ ) ។

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយអែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« បើតាមនិយមន័យ ឧបសគ្គនឹងជាការសាកល្បង ។ វាអាចមានការថប់បារម្ភ ការភាន់ច្រឡំ រាត្រីដែលមិនបានសម្រាកគ្រប់គ្រាន់ និងខ្នើយដែលទទឹកជោគជាំដោយទឹកភ្នែក ។ ប៉ុន្ដែ ឧបសគ្គរបស់យើងមិនចាំបាច់ជាគ្រោះថ្នាក់ខាងវិញ្ញាណនោះទេ ។ វាមិនចាំបាច់ដកយើងចេញពីសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើង ឬពីព្រះដំណាក់នៃព្រះនោះទេ ។ …

« ដូចជាភ្លើងដ៏ខ្លាំងក្លាដែលបំលែងដែកឲ្យទៅជាដែកថែបដែរ នៅពេលយើងនៅតែបន្ដស្មោះត្រង់ចំពោះការសាកល្បងដ៏លំបាកនានានៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង នោះយើងត្រូវបានបន្សុទ្ធខាងវិញ្ញាណ និងបានពង្រឹងឡើង » ( « ការសាកលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា » Ensign ឬ Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៤១–៤២ ) ។

សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ ឬ នឹងធ្វើដើម្បីចងចាំថា ព្រះអាចពង្រឹងដល់ពួកគេ នៅពេលពួកគេជួបនឹងឧបសគ្គនានា ឬការប្រឆាំងចំពោះសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ។ សូមទុកពេលឲ្យសិស្សចែកចាយបទពិសោធន៍ ឬគំនិតរបស់ពួកគេអំពីការទុកចិត្តលើព្រះ អំឡុងពេលលំបាកនានា ។

ការអានរបស់សិស្ស

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២១:១០–១៥; ១២១:១–១០, ១៦–១៧; ១២២:១–៩ ។
នែល អិល អាន់ឌើរសិន « ការសាកលសេចក្ដីជំនឿនៃអ្នករាល់គ្នា » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៣៩–៤២ ។

ការបន្ដនៅរឹងមាំក្នុងពេលនៃការប្រឆាំង

មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃការស្ដារឡើងវិញ— មេរៀនទី ១៥

ការក្បត់សាសនានៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ ៖ តម្រូវការដើម្បីធ្វើតាមអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដោយស្មោះត្រង់

ក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៧ ពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ រដ្ឋអូហៃអូបានជួបនឹងបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុខ្លះៗ ។ ដើម្បីជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាពពឹងលើហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួនឯង នោះយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រដទៃទៀតបានស្ថាបនាក្រុមហ៊ុនមួយ ដែលស្រដៀងទៅនឹងធនាគារមួយ និងត្រូវបានហៅថា សមាគមសង្គមសុវត្ថិភាពទីក្រុងខឺតឡង់ ។ ដោយសារតែការរីករាលដាលនៃវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចអំឡុងពេលនោះ ធនាគារជាច្រើនបានដួលរលំទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក ។ សមាគមសង្គមសុវត្ថិភាពទីក្រុងខឺតឡង់ ក៏បានដួលរលំនៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៅឆ្នាំ ១៨៣៧ ដែរ ។ អ្នកវិនិយោគពីររយនាក់នៅក្នុងធនាគារបានបាត់បង់អ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ ដោយមាន យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ជួយទ្រទ្រង់ការខាតភាគច្រើនបំផុត ។ ទោះបីជាសមាគមសង្គមសុវត្ថិភាពទីក្រុងខឺតឡង់មិនត្រូវបានឧបត្ថម្ភដោយសាសនាចក្រក្ដី ក៏ពួកបរិសុទ្ធខ្លះបានគិតថាវាជាធនាគាររបស់សាសនាចក្រមួយ ឬធនាគាររបស់ព្យាការីមួយ ហើយបានបន្ទោសដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ចំពោះបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេ ។ អ្នកខ្លះថែមទាំងចាប់ផ្ដើមហៅលោកថាជាព្យាការីបរាជ័យមួយ ។ ប៉ុន្ដែ ថ្វីបើមានបរាជ័យរបស់ធនាគារមែន ក៏អ្នកដទៃផ្សេងទៀតជាច្រើន ដែលបានខាតលុយនោះ បានបន្ដនៅដោយសេចក្ដីជំនឿ និងបានបន្ដនៅស្មោះត្រង់ទៅនឹងព្យាការីដែរ ។

វិញ្ញាណនៃការក្បត់សាសនា និងការស្វែងរកកំហុស បានចាប់ផ្ដើមរីករាលដាលនៅក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធជាច្រើន ។ នៅត្រឹមខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៨ មានអ្នកក្បត់សាសនាប្រហែលជា ២០០ ឬ ៣០០ នាក់បានចាកចេញពីសាសនាចក្រ រួមមានទាំងពួកសាវកបួនរូបផង សាក្សីបីនាក់នៃព្រះគម្ពីរមរមន និងសមាជិកម្នាក់នៃគណៈប្រធានទីមួយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ពួកបរិសុទ្ធភាគច្រើនបានឆ្លើយតបទៅនឹងរយៈពេលនៃការសាកល្បងនេះដោយសេចក្ដីជំនឿ គឺច្រើនដូចទៅនឹងព្រិកហាំ យ៉ង់ បានធ្វើដែរ ។ ពួកគេត្រូវបានពង្រឹងដោយព្រះអម្ចាស់ ហើយពួកគេនៅតែពិតស្មោះចំពោះទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ មានមនុស្សបួនប្រាំនាក់នៃអស់អ្នកដែលបានចាកចេញពីសាសនាចក្រអំឡុងពេលនៃការក្បត់សាសនានេះ ក្រោយមកបានត្រឡប់មកវិញ និងបានស្នើថា ពួកគេនឹងរួបរួមគ្នាជាថ្មីម្ដងទៀតជាមួយនឹងសាសនាចក្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ នៅក្នុងចំណោមពួកគេគឺមាន អូលីវវើរ ខៅឌើរី ម៉ាទីន ហារីស លូក ចនសិន និងហ្វ្រែឌើរិក ជី វិលលាម្ស ។

នៅកណ្ដាលនៃការតស៊ូទាំងនេះនៅក្នុងទីក្រុងខឺតឡង់ នោះអ្នកក្បត់សាសនាពីរបីនាក់បានចង់សម្លាប់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ ដោយត្រូវបានព្រមានដោយព្រះវិញ្ញាណ នោះលោក និងស៊ីឌនី រិកដុន បានចាកចេញនាយប់ថ្ងៃទី ១២ ខែ មករា ឆ្នាំ ១៨៣៨ ។ សត្រូវរបស់ពួកលោកបានដេញតាមពួកលោកជាច្រើនថ្ងៃ ប៉ុន្ដែព្រះអម្ចាស់បានការពារពួកលោក ។ ពួកលោកបានមកដល់ជួបជុំគ្រួសាររបស់ពួកលោកនៅក្នុង ហ្វា វេស រដ្ឋមីសសូរី នៅថ្ងៃទី ១៤ ខែ មីនា ឆ្នាំ ១៨៣៨ ។

សូមពិភាក្សាសំណួរខាងក្រោមនេះជាក្រុម ៖

តើគោលការណ៍អ្វីដែលយើងអាចរៀនពីហេតុការណ៍ទាំងនេះ អំពីរបៀបដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការប្រឆាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ? តើយើងអាចរៀនពីហេតុការណ៍ទាំងនេះ អំពីរបៀបដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការប្រឆាំងនឹងសាសនាចក្រ ?
តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ ទោះបីជាយើងអាចឮមនុស្សដទៃទៀតទិតៀនដល់ពួកលោកក៏ដោយ ?
តើអ្នកត្រូវបានប្រទានពរដោយសារអ្នកបានធ្វើតាមព្យាការីដោយរបៀបណា ?

វិបត្តិនៅក្នុងរដ្ឋមីសសូរីភាគខាងជើង ៖ ការរៀនដើម្បីតស៊ូនឹងការប្រឆាំងបានប្រសើរជាងនេះ

នៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៣៧ និង ១៨៣៨ សមាជិកនៃសាសនាចក្រដែលខូចមិត្តភាព និងត្រូវកាត់កាលចេញពីសាសនាចក្រខ្លះដែលបានរស់នៅក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងហ្វាវេស បានចាប់ផ្ដើមប្ដឹងផ្ដល់សាសនាចក្រ និងអ្នកដឹកនាំ ហើយដើម្បីរំខានដល់សាសនាចក្រ ។ នៅក្នុងខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៨ ស៊ីឌនី រិកដុន បានថ្លែងដោយក្ដីញាប់ញ័រ ដែលវាត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា « ទេសនកថាអំបិល » ។ លោកបាននិយាយពី ម៉ាថាយ ៥:១៣ ហើយបានថ្លែងថា ប្រសិនបើអំបិលបាត់បង់រសជាតិរបស់វា វាល្អចំពោះការគ្មានអ្វីសោះ ហើយគួរតែកាត់ចេញទៅ ដោយបង្កប់ន័យថា អស់អ្នកដែលបានចាកចេញពីសាសនាចក្រគួរតែត្រូវបានកាត់ចេញពីក្នុងចំណោមពួកបរិសុទ្ធទៅ ។ ពីរសប្ដាហ៍ក្រោយមក នៅថ្ងៃទី ៤ ខែ កក្កដា ស៊ីឌនី រិកដុន បានថ្លែងសុន្ទកថាមួយ ដែលលោកបានសន្យាថា ពួកបរិសុទ្ធនឹងការពារខ្លួនគេថ្វីបើមាន « សង្គ្រាមនៃការបំផ្លាញចោល » កើតឡើងក្តី ។ ទោះបីជាសុន្ទរកថាទាំងពីរនេះហាក់ដូចជាប្រឆាំងនឹងការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ដើម្បី « តវ៉ាសូមសេចក្ដីសុខសាន្ដ » ( គ និង ស ១០៥:៣៨ ) ក្ដី ក៏សុន្ទរកថាទាំងពីរនេះត្រូវបានបោះពុម្ព និងបានបណ្ដាលឲ្យមានការបង្អើលដល់ក្នុងចំណោមអ្នកមិនមែនជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដែរ ។

អំឡុងពេលនេះ អ្នកប្រែចិត្តជឿម្នាក់ឈ្មោះ សេមសិន អាវើត បានធ្វើសម្បថសម្ងាត់ចំពោះអស់អ្នកដែលនឹងចូលរួមជាមួយនឹងគាត់ក្នុងការបង្កើតក្រុមមួយនៃពួកចោរប្លន់ ដែលហៅថា ពួកឌែណៃ ។ អាវើត បានណែនាំពួកគេឲ្យលួច និងប្លន់ពួកអ្នកនៅរដ្ឋមិសសួរី ដោយនិយាយថា ការណ៍នេះនឹងជួយកសាងដល់នគររបស់ព្រះ ។ អាវើត បានបញ្ចុះបញ្ចូលដល់អ្នកដើរតាមខ្លួនថា ការដឹកនាំរបស់គាត់បានមកពីគណៈប្រធានទីមួយ ។ ក្រោយពី គេរកឃើញការពិត ហើយអាវើតត្រូវបានកាត់កាល់ចេញពីសាសនាចក្រ ។ សកម្មភាពរបស់អាវើត បានបណ្ដាលឲ្យមានការខូចខាតដ៏ខ្លាំងដល់កិត្ដិនាមរបស់សាសនាចក្រ និងបានធ្វើឲ្យមានការដាក់គុកព្យាការីនៅក្នុងគុកលីប៊ើរធី ។

នៅក្នុងខែ តុលា ឆ្នាំ ១៨៣៨ សង្គ្រាមមួយរវាងសមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួន និងពួកទាហានមិសសួរីបានធ្វើឲ្យមានមនុស្សពីរបីនាក់ស្លាប់នៅភាគីម្ខាងៗ ។ របាយការណ៍ពន្លើសនៃសង្គ្រាមនេះបានឮទៅដល់លោកអភិបាល លីលប៊ើន ដបុលយូ ប័ហ្គស៍ ជាអភិបាលរដ្ឋមិសសួរី ដែលពេលនោះបានចេញដីកាដែលហៅថាជា ដីកាបំផ្លាញចោល ៖ « ពួកមរមនត្រូវតែចាត់ទុកថាជាសត្រូវ និងត្រូវតែបំផ្លាញចោល ឬបណ្ដេញចេញពីរដ្ឋនេះ ប្រសិនបើចាំបាច់ដើម្បីប្រយោជន៍សាធារណៈ » ( បានដកស្រង់នៅក្នុង History of the Church ៣:១៧៥ ) ។ ភ្លាមៗនោះ ទីក្រុងហ្វាវេស ត្រូវបានឡោមព័ទ្ធដោយទាហានមួយក្រុម ដែលមានចំនួនច្រើនលើសលុបលើកម្លាំងរបស់ពួកបរិសុទ្ធប្រាំដង ។ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រផ្សេងទៀតត្រូវបានចាប់ដាក់គុកនៅក្នុងគុកលីប៊ើរធី ជាកន្លែងដែលពួកលោកបន្ដនៅពេញមួយរដូវត្រជាក់ ។ ពួកបរិសុទ្ធទាំងឡាយផ្សេងទៀតត្រូវបានបង្ខំឲ្យចាកចេញពីរដ្ឋនេះ ។

សូមពិភាក្សាសំណួរខាងក្រោមនេះជាក្រុម ៖

តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះដែលយើងអាចរៀនពីហេតុការណ៍នេះ ដើម្បីជួយយើងឲ្យតស៊ូនឹងការប្រឆាំងបានកាន់តែប្រសើរជាងនេះ ?
ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់សម្រាប់យើងម្នាក់ៗដើម្បីធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅពេលមានវិបត្តិ ឬការប្រឆាំង ? តើមានអ្វីបានកើតឡើងនៅក្នុងរដ្ឋមិសសួរីភាគខាងជើង ដោយសារពួកបរិសុទ្ធខ្លះមិនបានធ្វើការណ៍នេះ ?
តើពេលណាដែលអ្នកបានឃើញពាក្យសម្ដី ឬសកម្មភាពរបស់មនុស្សផ្សេងទៀតជះឥទ្ធិពលលើនរណាម្នាក់ទៀតឲ្យមានទស្សនៈវិជ្ជមានមួយអំពីសាសនាចក្រ ?