ការប្រោសលោះមរណជន

សេចក្តីផ្តើម

ជាផ្នែកនៃការស្ដារឡើងវិញនៃអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានៃពេលពេញលេញ នោះព្រះអម្ចាស់បានស្ដារឡើងវិញនូវគោលលទ្ធិនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជនតាមរយៈព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ គោលលទ្ធិនេះត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ « មួយបន្ទាត់ម្ដងមួយបន្ទាត់ម្ដង » ។ កិច្ចការនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជនគឺសំខាន់ដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះទាំងអ្នកនៅរស់ និងមរណជន ហើយព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការនេះ ៖ « ទំនួលខុសត្រូវដ៏ធំពំផុតនៅក្នុងពិភពលោកនេះដែលព្រះបានដាក់ដល់យើង គឺដើម្បីស្វែងរកមរណជន » ( ការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ [ ឆ្នាំ ២០០៧ ], ទំព័រ ៤៧៥ ) ។

ការអានពីសាវតា

រីឆាត ជី ស្កត « សេចក្ដីអំណរនៃការប្រោសលោះមរណជន » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៩៣–៩៥ ។
ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន « The Redemption of the Dead and the Testimony of Jesus » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០០ ទំព័រ ៩–១២ ។
« Becoming Saviors on Mount Zion » ជំពូកទី ៤១ នៅក្នុងការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ៤៦៩–៧៨ ។
ម៉ាថាយ អេស ម៉ាកប្រាយ « Letters on Baptism for the Dead: D&C 127, 128 » Revelations in Context series ថ្ងៃទី ២៩ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣; history.lds.org ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧

ការនិមិត្តរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អំពីនគរសេឡេស្ទាល

សូមចែកចាយនូវសាវតាប្រវត្តិសាស្ដ្រខាងក្រោមដល់សិស្ស ៖

« នៅក្នុងខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨២៣ អាលវិន ស្ម៊ីធ ជាកូនច្បងរបស់ លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ និងយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ស៊ីញ្ញ័រ បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺមួយរំពេច ហើយស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត ។ អាលវិន មានអាយុ ២៥ ឆ្នាំ ជាយុវជនដែលរឹងមាំ និងអង់អាចម្នាក់ ដែលបានរួមចំណែកជាខ្លាំងក្នុងកិច្ចការយ៉ាងអស្ចារ្យដើម្បីឲ្យគ្រួសារមានស្ថេរភាពខាងហិរញ្ញវត្ថុ ។ ម្ដាយរបស់លោកបានប្រាប់ថាលោកជា ‹ យុវវ័យម្នាក់ដែលដែលមានទំនោរចិត្តតែទៅលើសេចក្ដីល្អប៉ុណ្ណោះ › ដែល ‹ កិត្តិយស្តដ៏អង់អាច និងសប្បុរសធម៌ › របស់ខ្លួន បានផ្ដល់ពរដល់មនុស្សដែលនៅជុំវិញលោក ‹ គ្រប់នាទីនៃជីវិតរបស់លោក › ។ …

« ដោយដឹងថាលោកនឹងស្លាប់ អាលវិន បានហៅបងប្អូនប្រុស និងស្រីរបស់លោកឲ្យមកជួបលោក ហើយបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេម្នាក់ៗ ។ ចំពោះ យ៉ូសែប ដែលមានអាយុជិត ១៨ ឆ្នាំនោះ ហើយមិនទាន់ទទួលបានផ្ទាំងមាសនៅឡើយទេ នោះអាលវិនបាននិយាយថា ‹ បងចង់ឲ្យប្អូនធ្វើជាក្មេងល្អ ហើយខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព ដែលស្ថិតក្នុងអំណាចរបស់ប្អូនដើម្បីទទួលបានកំណត់ត្រានោះ › ។ ចូរមានចិត្តស្មោះត្រង់នៅក្នុងការទទួលបានការណែនាំ និងកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយដែលបានប្រទានដល់ប្អូន ។ … ›

« នៅពេលអាលវិន ស្លាប់ នោះគ្រួសារបានសុំឲ្យគ្រូគង្វាលនៃបព្វជិតនៅក្នុងទីក្រុង ផាលម៉ៃរ៉ា រដ្ឋនូវ យ៉ក ធ្វើបុណ្យសពដល់លោក ។ ដោយសារអាលវិន មិនមែនជាសមាជិកនៃសាលាជំនុំរបស់គ្រូគង្វាលនោះ តាអាចារ្យនោះបានបន្ថែមនៅក្នុងទេសនកថារបស់លោកថា អាលវិនមិនអាចត្រូវបានសង្គ្រោះឡើយ ។ វិល្លាម ស្ម៊ីធ ជាប្អូនប្រុសរបស់យ៉ូសែប បានចាំថា ‹ [ គ្រូគង្វាលនោះ ] … បានដាក់កំហិតយ៉ាងខ្លាំងថា [ អាលវិន ] បានចុះនរកហើយ ដោយសារអាលវិន មិនមែនជាសមាជិកនៃព្រះវិហារនោះ ប៉ុន្ដែគាត់ជាក្មេងប្រុសដ៏ល្អម្នាក់ ហើយឪពុករបស់ខ្ញុំមិនពេញចិត្តនឹងការណ៍នេះទេ › » ( ការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ៤០១ ៤០៣ ) ។

ដោយសារគោលលទ្ធិនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជនមិនទាន់ត្រូវបានស្ដារឡើងវិញនៅពេលអាលវិនស្លាប់ តើអ្វីទៅដែលអាចជាកង្វល់របស់គ្រួសារស្ម៊ីធ អំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អាលវិន ?

សូមប្រាប់សិស្សថា មេរៀននេះនឹងជួយពួកគេឲ្យយល់ថា ព្រះអម្ចាស់បានបើកបង្ហាញគោលលទ្ធិនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជនបន្ថែមទៀត មួយបន្ទាត់ម្ដងមួយបន្ទាត់ម្ដង ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានស្ងាត់ស្ងៀមនូវការណែនាំក្បាលកណ្ឌនៃគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧ ។ សូមពន្យល់ថា វិវរណៈនេះបានប្រទានឲ្យមុនការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធខឺតឡង់តែប៉ុន្មានខែប៉ុណ្ណោះ ។ ( អ្នកអាចបង្ហាញថា នៅក្នុងការកែសម្រួលឆ្នាំ ២០១៣ នៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា មានការផ្លាស់ប្ដូរខ្លះដែលបានធ្វើនៅក្នុង ក្បាលកណ្ឌនៃគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧ ) ។

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧:១–៦ ឲ្យឮៗ ខណៈសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ។ សូមពិភាក្សាសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖

តើនរណាដែល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានឃើញនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ? ( សិស្សអាចចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងថា ឪពុក និងម្ដាយរបស់លោក របស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធបានរស់នៅពេលដែលការនិមិត្តនេះបានទទួលឬអត់ តាមពិតទៅឪពុករបស់យ៉ូសែប បាននៅក្នុងបន្ទប់នោះជាមួយនឹងលោក នៅពេលវិវរណៈនោះបានកើត ឡើង ។
ស្របតាម ខ ៦ ហេតុអ្វីក៏យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ស្ញប់ស្ញែងដែលបងប្រុសរបស់លោក អាលវិន បាននៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ? ( អ្នកអាចចង់រំឭកសិស្សថា ទស្សននិមិត្តនេះត្រូវបានទទួលបីបួនឆ្នាំមុនពេល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានដឹងអំពីគោលលទ្ធិនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជន ) ។

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧:៧–៩ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលគោលលទ្ធិមួយ ដែលបានជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីផែនការរបស់ព្រះ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះកូនចៅរបស់ទ្រង់ ។

តើលក្ខខណ្ឌអ្វីនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយដូចជាអាលវិន ស្ម៊ីធ ដែលបានស្លាប់ដោយគ្មានឱកាសដើម្បីទទួលបានដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬពិធីបរិសុទ្ធនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ? ( នៅពេលសិស្សចែកចាយគំនិតរបស់គេ សូមជួយពួកគេឲ្យរកឃើញនូវគោលលទ្ធិខាងក្រោមនេះ ៖ មនុស្សទាំងឡាយដែលស្លាប់ដោយគ្មានចំណេះដឹងអំពីដំណឹងល្អ ដែលនឹងទទួលចំណេះដឹងនេះ ប្រសិនបើពួកគេបានឮវានោះ នឹងគ្រងមរតកនគរសេឡេស្ទាល ) ។
តើគោលលទ្ធិនេះបង្រៀនអ្នកអំពីលក្ខណៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះកូនចៅរបស់ទ្រង់អ្វីខ្លះ ?
តើអ្នកត្រូវបានលួងលោមដោយគោលលទ្ធិនេះនៅពេលណាដែរ ? តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានឃើញអ្នកដទៃ ប្រហែលជាអស់អ្នកដែលអ្នកបានបង្រៀនកាលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ទទួលបានការលួងលោមពីការយល់ដឹងនៃគោលលទ្ធិនេះ ?

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៤:៣០-៣៤; ១២៧:៥-៨, ១២៨:១-១៨; ១៣៨:២៨-៣៧ ។

ពិធីបរិសុទ្ធជំនួសអ្នកស្លាប់

ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បាននិយាយជាលើកដំបូងអំពីគោលលទ្ធិនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកដល់ពួកអ្នកស្លាប់នៅក្នុងបុណ្យសពរបស់ ស៊ីម័រ ប្រ៊ុនសិន នៅថ្ងៃទី ១៥ ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៨៤០ ភ្លាមៗក្រោយពីពួកបរិសុទ្ធបានតាំងទីលំនៅខ្លួនគេនៅទីក្រុងណៅវូ រដ្ឋអិលលីណយ ។ សមាជិកសាសនាចក្របានភ្ញាក់ផ្អើល និងរំភើបចិត្ត នៅពេលពួកគេបានដឹងពីគោលលទ្ធិដែលបានបើកបង្ហាញនេះ ។ ជាច្រើនខែក្រោយពីការប្រកាសនេះ ពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅក្បែរទន្លេ មីសស៊ីស៊ីបពី ជំនួសឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានស្លាប់ទៅរបស់គេ ( សូមមើលការបង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ទំព័រ ៤០៣ ;Church History in the Fulness of Times Student Manual,បានបោះពុម្ពជាលើកទី ២ [ Church Educational System manual, ឆ្នាំ ២០០៣ ], ទំព័រ ២៥១ ) ។

តើទេសនកថានេះបន្ថែមការយល់ដឹងដែលរីកចម្រើនអំពីផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ក្នុងការសង្គ្រោះកូនចៅរបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប សូមសរសេរនូវសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ពិធិបរិសុទ្ធសង្គ្រោះនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកអាចធ្វើឡើងសម្រាប់អស់អ្នកដែលមិនបានទទួលដំណឹងល្អនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ) ។
តើអ្នកគិតថា អ្នកនឹងឆ្លើយតបយ៉ាងណា ប្រសិនបើអ្នកបានឮថាព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និយាយអំពីគោលលទ្ធិនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជនជាលើកទីមួយនៅក្នុងសម័យកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ ?

សូមពន្យល់ថា នៅអំឡុងសន្និសីទទូទៅនៃសាសនាចក្រខែតុលា ឆ្នាំ ១៨៤១ នៅទីក្រុងណៅវូ រដ្ឋអិលលីណយ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានប្រកាសថា ព្រះអម្ចាស់ចង់ឲ្យពួកបរិសុទ្ធឈប់ធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជនរហូតដល់ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកអាចធ្វើឡើងនៅក្នុងព្រះរាជដំណាក់របស់ទ្រង់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១២៤:២៩–៣៤ ) ។ នៅថ្ងៃទី ៨ ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៨៤១ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ដែលពេលនោះជាប្រធាននៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានឧទ្ទិសឆ្លងដល់អាងជ្រមុជទឹកនៅជាន់ក្រោមដីនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលមិនទាន់ធ្វើចប់នៅណៅវូ ហើយសមាជិកសាសនាចក្របានចាប់ផ្ដើមធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកជំនួសឲ្យមរណជន ។

សូមឲ្យសិស្សអាន ក្បាលកណ្ឌនៃ គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៧ ដែលពន្យល់ថា កណ្ឌទី ១២៧ គឺជាសំបុត្រមួយមកពីព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធដោយបានណែនាំពួកគេឲ្យរក្សាកំណត់ត្រាពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ដែលពួកគេបានធ្វើសម្រាប់មរណជននោះ ។ សូមពន្យល់ថា ប្រហែលមួយសប្ដាហ៍ក្រោយមក យ៉ូសែប បានសរសេរសំបុត្រមួយទៀតអំពីប្រធានបទពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ដែលមាននៅក្នុង គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៨ ។

សូមសរសេរសេចក្ដីយោងព្រះគម្ពីរខាងក្រោមនៅលើ ក្ដារខៀន ។ ( សូមកុំបញ្ចូលចម្លើយនៅក្នុងវង់ក្រចក វាផ្ដល់សម្រាប់អ្នកជាគ្រូបង្រៀនប៉ុណ្ណោះ ) ។

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៧:៥–៧; ១២៨:៨ ( នៅពេលពិធីបរិសុទ្ធត្រូវបានធ្វើឡើងដោយសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព និងមានកំណត់ត្រាត្រឹមត្រូវ នោះពិធីបរិសុទ្ធនោះបានភ្ជាប់នៅលើផែនដី និងនៅលើស្ថានសួគ៌ ) ។

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៨:៦–៧ ( កំណត់ត្រានៃពិធីបរិសុទ្ធជំនួស នឹងត្រូវបានបញ្ចូលនៅក្នុងសៀវភៅដែលនឹងត្រូវបើកដើម្បីជំនុំជម្រះដល់មរណជន ) ។

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៨:១៥, ១៧–១៨ ( សេចក្ដីសង្គ្រោះដល់អយ្យកោដែលបានស្លាប់ទៅរបស់យើងគឺសំខាន់ចំពោះសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង ) ។

សូមចាត់តាំងឲ្យសិស្សអានវគ្គនីមួយៗដែលសរសេរនៅលើក្ដារខៀន ។ សូមឲ្យពួកគេស្វែងរកអ្វីមួយសម្រាប់គោលលទ្ធិដែលបានបន្ថែមដល់ការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់សេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជន ។ សូមឲ្យសិស្សសង្ខេបគោលលទ្ធិអំពីសេចក្ដីប្រោសលោះសម្រាប់មរណជន ដែលត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងវគ្គព្រះគម្ពីរនីមួយៗ ។ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់សរសេរគោលលទ្ធិនោះនៅលើក្ដារខៀនក្បែរវគ្គនោះ ។ សូមបង្ហាញថា វិវរណៈដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៧ និង ១២៨ បង្ហាញពីគំរូទូទៅមួយដែលមាននៅក្នុងការស្ដារឡើងវិញនៃដំណឹងល្អ — ព្រះអម្ចាស់បើកបង្ហាញសេចក្ដីពិតមួយបន្ទាត់ម្ដងមួយបន្ទាត់ម្ដង ជាជាងម្ដងទាំងអស់ ។

សូមពន្យល់ដល់សិស្សថា ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយពីវិវរណៈទាំងនេះត្រូវបានទទួល នោះព្រះអម្ចាស់បានប្រទាននូវការយល់ដឹងបន្ថែមទៀតអំពីផែនការរបស់ទ្រង់ដើម្បីប្រោសលោះដល់មរណជន ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩១៨ ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ បានទទួលការនិមិត្តមួយអំពីការប្រោសលោះមនុស្សស្លាប់ ។ ការនិមិត្តនេះបានមក នៅពេលលោកបានទួញយំនឹងការបាត់បង់កូនប្រុសរបស់លោក ហៃរ៉ុម អិម ស្ម៊ីធ ដែលបានស្លាប់ពីដើមឆ្នាំនោះ ខណៈដែលកំពុងបម្រើជាសមាជិកម្នាក់នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។

សូមឲ្យសិស្សអាន គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:២៨–៣៧ ដោយរកមើលសេចក្ដីពិតដែលបានត្រូវបានបើកសម្ដែងដល់ប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស្ម៊ីធ ទាក់ទងទៅនឹងសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជន ។

តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ អំពីសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជនដែលបានបង្រៀននៅក្នុងខទាំងនេះ ? ( នៅពេលសិស្សចែកចាយសេចក្ដីពិតដែលពួកគេបានរកឃើញ សូមបញ្ជាក់យ៉ាងណាថាពួកគេយល់ពីសេចក្ដីពិតនេះ ៖ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សារទូតសុចរិតបង្រៀនដំណឹងល្អដល់អស់អ្នកដែលស្ថិតនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង ) ។
តើសេចក្ដីពិតបន្ថែមទាំងនេះជួយយើងឲ្យយល់ពីរបៀបដែលនរណាម្នាក់ដែលបានស្លាប់ទៅដោយមិនបានទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អ ដូចជា អាលវិន ស្ម៊ីធ អាចទទួលបានមរតកនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាលដោយរបៀបណា ?

សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមឮៗដោយអែលឌើរ ដាវិឌ អេ បែដណា នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ ដាវិឌ អេ បែដណា

« ក្នុងនាមជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រដែលត្រូវបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងមានទំនួលខុសត្រូវដោយសេចក្ដីសញ្ញាក្នុងការស្រាវជ្រាវរកដូនតារបស់យើង និងផ្ដល់ដល់ពួកលោកនូវពិធីបរិសុទ្ធសង្គ្រោះនៃដំណឹងល្អ ។ ‹ ដើម្បីមិនឲ្យអ្នកទាំងនោះបានគ្រប់លក្ខណ៍ក្រៅពីយើងឡើយ › ( ហេព្រើរ ១១:៤០; សូមមើលផងដែរ ការបង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ទំព័រ ៤៧៥ ) ។ ហើយ ‹ រីឯយើងក៏ពុំអាចបានល្អឥតខ្ចោះក្រៅពីមនុស្សស្លាប់របស់យើងដែរ › ( គ. និង ស. ១២៨:១៥ ) » ( « The Hearts of the Children Shall Turn » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ២៥ ) ។

ហេតុអ្វីបានជាកិច្ចការនៃការប្រោសលោះដល់មរណជនជាអាទិភាពមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ?
តើការផ្ដល់ពិធីបរិសុទ្ធសង្គ្រោះដល់មរណជនជាសាច់ញាតិរបស់យើង ជួយដល់ពួកលោក និងយើងឲ្យក្លាយជាឥតខ្ចោះដោយរបៀបណា ?

សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះឮៗដោយអែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន

« ខណៈដែលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងកិច្ចការពង្សប្រវត្តិមានអំណាចដើម្បីប្រទានពរដល់អស់អ្នកដែលបានចែកឋានទៅ នោះវាមានអំណាចស្មើគ្នាក្នុងការប្រទានពរដល់មនុស្សយើង ។ វាមានឥទ្ធិពលដ៏បន្សុទ្ធមួយដល់អស់អ្នកដែលប្រឡូកក្នុងកិច្ចការនេះ ។ វាជួយលើកតម្កើងដល់គ្រួសាររបស់ពួកគេតែម្ដង » ( « Generations Linked in Love » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៩៣ ) ។

តើគោលលទ្ធិនៃសេចក្ដីប្រោសលោះដល់មរណជនថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីការជួយដ៏ឥតទីបញ្ចប់នៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយរបៀបណា ?

សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមឮៗដោយអែលឌើរ រីឆាត ជី ស្កត នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ រីឆាត ជី ស្កត

« ព្រះអម្ចាស់បានបើកបង្ហាញដល់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ អំពីគោលលទ្ធិដ៏វិសេសបំផុតមួយទាក់ទងទៅនឹងពិធីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក ។ ពន្លឺនោះបានមក នៅពេលសាសនាចក្រគ្រីស្ទានដទៃទៀតបានបង្រៀនថា សេចក្ដីស្លាប់ដែលពុំអាចបដិសេធបាន និងដ៏អស់កល្បបានសម្រេចដល់ជោគវាសនានៃព្រលឹងនោះ ។ ពួកគេបានបង្រៀនថា ពួកអ្នកបានជ្រមុជទឹកហើយត្រូវបានប្រទានរង្វាន់ដោយសេចក្ដីអំណរដ៏មិនចេះមិនចេះហើយ ខណៈអ្នកផ្សេងទៀតទាំងឡាយប្រឈមមុខនឹងការដាក់ទោសដ៏អស់កល្បដោយគ្មានសង្ឃឹមចំពោះសេចក្ដីប្រោសលោះឡើយ ។ …

« គោលលទ្ធិដ៏រុងរឿងនេះ គឺជាសាក្សីមួយទៀតអំពីធម្មជាតិយ៉ាងពេញលក្ខណៈនៃដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទ្រង់ធ្វើឲ្យសេចក្ដីសង្គ្រោះមានដល់ព្រលឹងដែលប្រែចិត្តទាំងឡាយ ។ ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ យកឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ ហើយទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យមរណជនដែលសក្តិសមទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធជំនួសទាំងអស់នៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ » ( « សេចក្ដីអំណរនៃការប្រោសលោះមរណជន » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៩៣ ) ។

តើបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះ ដែលបានបង្រៀនដល់អ្នកពីសារៈសំខាន់នៃការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការប្រោសលោះដល់មរណជននេះ ?
តើទីបន្ទាល់របស់អ្នកបានកើនឡើង ដោយសារអ្នកបានចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការប្រោសលោះដល់មរណជននេះដោយរបៀបណា ? ( សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ) ។

សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យពិចារណាពីរបៀបដែលពួកគេអាចចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យនៃការប្រោសលោះដល់មរណជន មិនថាតាមរយៈការស្រាវជ្រាវពង្សប្រវត្តិ ឬតាមរយៈការបម្រើជាអ្នកជំនួសក្នុងការធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះទេ ។ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកថា តាមរយៈកិច្ចការដែលបានធ្វើឡើងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធសម័យទំនើប នោះកូនចៅទាំងអស់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌អាចទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធដែលចាំបាច់ទាំងអស់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះ ។

ការអានរបស់សិស្ស

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១២៤:៣០–៤១; ១២៧:១–៩; ១២៨:១–១៨; ១៣៧:១–១០; ១៣៨:២៨–៣៧ ។
រីឆាត ជី ស្កត « សេចក្ដីអំណរនៃការប្រោសលោះមរណជន » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៩៣–៩៥ ។