ការចាកចេញពីណៅវូ និង ការធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិច

សេចក្តីផ្តើម

នៅក្រោមការដឹកនាំដ៏បំផុសគំនិតរបស់ព្រិកហាំ យ៉ង់ នោះពួកបរិសុទ្ធបានបញ្ចប់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុងណៅវូ ជាកន្លែងដែលពួកគេបានធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋ មុនពេលពួកគេបានចាប់ផ្ដើមដំណើរដ៏ពិបាកក្រៃលែងរបស់គេទៅកាន់លំនៅដ្ឋានថ្មីនៅឯភ្នំថ្ម ។ សេចក្ដីសញ្ញាព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងនេះបានផ្ដល់នូវកម្លាំង និងការបំផុសគំនិតដល់ពួកបរិសុទ្ធ នៅពេលពួកគេបានប្រឈមមុខនឹងការលំបាកនៅតាមផ្លូវ ។ ក្នុងនាមជាអ្នកគ្រងមរតកនៃកេរ្ដិ៍តំណែលនៃពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនេះ យើងអាចរៀនពីគំរូរបស់ពួកគេ ហើយរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នកដទៃឲ្យរីករាយនឹងពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។

ការអានពីសាវតា

ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី « True to the Faith » Ensign, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៧ ទំព័រ ៦៥–៦៧ ។
អិម រ័សុល បាឡឺដ « You Have Nothing to Fear from the Journey » Ensign, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៧ ទំព័រ ៥៩–៦១ ។
Church History in the Fulness of Times Student Manual, បានកែសម្រួលលើកទីពីរ ( Church Educational System manual, ឆ្នាំ ២០០៣ ) ទំព័រ ៣០២–១៤, ៣២៩–៣៦

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

ការបញ្ចប់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅរូ

សូមបង្ហាញ រូបភាពមួយនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ ឬប្រើរូបភាពនៃ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ អិលលីណោយ ថ្មី ( សូមមើល សៀវភៅរូបភាពដំណឹងល្អ [ ឆ្នាំ ២០០៩ ] លេខ ១១៨ ) ។ សូមប្រាប់សិស្សថា ក្រោយពីពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ នោះព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលពួកគេបានសង់ត្រូវបានបំផ្លាញដោយសារភ្លើងឆេះនៅឆ្នាំ ១៨៤៨ ហើយបន្ទាប់មកស្ទើរតែលេបត្របាក់ទាំងស្រុងដោយសារខ្យល់ព្យុះកួចនៅឆ្នាំ ១៨៥០ ។ ប្រហែល ១៥០ ឆ្នាំក្រោយមក ព្រះវិហារបរិសុទ្ធថ្មីមួយត្រូវបានកសាងដែលមើលទៅស្រដៀងនឹងព្រះវិហារដើម ហើយត្រូវបានឧទ្ទិសនៅខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០០២ ។

សូមពន្យល់ថា ក្រោយពីការធ្វើឃាតយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ដោយសារសាសនាមក ពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើការនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់កូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ដើម្បីបញ្ចប់ការសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូដើមឲ្យលឿនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោម និងសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់កត់ត្រានូវពលិកម្មដែលពួកបរិសុទ្ធបានធ្វើដើម្បីសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ ។

« បុរសជាង ១០០០ នាក់បានចំណាយពេលរាល់ដប់ថ្ងៃម្ដងដើម្បីធ្វើការសាងសង់ ។ លូអីស្សា ដិកខើរ ជាយុវនារីម្នាក់បានកោតសរសើរដល់ម្ដាយរបស់នាងដែលបានលក់ចានក្បានមកពីចិនរបស់គាត់ និងកម្រាលគ្រែដ៏ល្អៗដើម្បីឧបត្ថម្ភដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់គាត់ ។ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយផ្សេងទៀតបានឧបត្ថម្ភសេះ រទេះ គោ ជ្រូក និងគ្រាប់ធម្មជាតិដើម្បីជួយផ្គត់ផ្គង់ដល់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ស្ដ្រីនៃណៅវូត្រូវបានសុំឲ្យឧបត្ថម្ភប្រាក់កាក់នានារបស់គេសម្រាប់មូលនិធិព្រះវិហារបរិសុទ្ធ » ( Our Heritage: A Brief History of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints [ ឆ្នាំ ១៩៩៦ ] ទំព័រ ៥៩ ) ។

អេលីស្សាបែត ធែរី ឃើប៊ី ហ៊ីវើត បានឧបត្ថម្ភកម្មសិទ្ធិតែមួយដែលនាងមាន — ជានាឡិកាដៃដែលស្វាមីរបស់នាងមាន ដែលលោកបានស្លាប់នាពេលថ្មីៗនោះ ។ « ខ្ញុំបានផ្ដល់វាដើម្បីជួយដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំអាចចំណាយបាន និងលុយដុល្លាសល់បន្តិចបន្តួចចុងក្រោយដែលខ្ញុំបានមានក្នុងលោកិយនេះ ដែលយកមកបូកសរុបគ្នាទៅក្បែរ ៥០ ដុល្លារ » ( បានដកស្រង់នៅក្នុង Carol Cornwall Madsen, In Their Own Words: Women and the Story of Nauvoo [ ឆ្នាំ ១៩៩៤ ] ទំព័រ ១៨០ ) ។

សូមពន្យល់ថា ដោយសារតែការបៀតបៀនមានកាន់តែច្រើនឡើងៗ ដល់ពួកបរិសុទ្ធ និងការគម្រាមកំហែងពីពួកសត្រូវសាសនាចក្រ នោះអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានប្រកាសនៅថ្ងៃទី ២៤ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៥៤ ថាពួកបរិសុទ្ធនឹងចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ នៅរដូវផ្ការីកឆ្នាំក្រោយ ។ សូមសួរសិស្ស ៖

តើអ្នកគិតថាការសម្រេចចិត្តចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ អាចមានផលប៉ះពាល់ដល់ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកបរិសុទ្ធដើម្បីបញ្ចប់ការសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ?

សូមពន្យល់ដល់សិស្សថា ទោះបីជាពួកបរិសុទ្ធបានដឹងថា ពួកគេនឹងត្រូវចាកចេញពីរដ្ឋអិលលីណយក្ដី ក៏ពួកគេបានបង្កើនការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គេដើម្បីបញ្ចប់ការសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មុនពេលពួកគេបានចាកចេញដែរ ។ បន្ទប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធត្រូវបានឧទ្ទិស នៅពេលវាត្រូវបានសង់បញ្ចប់ ដើម្បីឲ្យពិធីបរិសុទ្ធនានាអាចត្រូវបានធ្វើឡើងបានឆាប់បំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ មុនមរណភាពរបស់លោក ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានចាត់ចែងនៅក្នុងពិធីអំណោយទានបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធដល់បុរស និងស្ដ្រីមួយក្រុមតូច ។ នៅថ្ងៃទី ១០ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៤៥ បុរស និងស្ដ្រីទាំងនេះបានចាប់ផ្ដើមបម្រើពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធដល់សមាជិកផ្សេងទៀតនៅក្នុងបន្ទប់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលបានឧទ្ទិសឆ្លងរួច ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានកថាខណ្ឌពីរខាងក្រោមនេះឮៗ ដែលវារៀបរាប់ពីការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកបរិសុទ្ធ និងអ្នកដទៃរបស់ពួកគេដើម្បីធានាថា មនុស្សជាច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន បានទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មុនពេលចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ៖

ពីឆ្នាំ ១៨៤៤–១៨៤៦ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ និងពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានដាក់ការបញ្ចប់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូជាអាទិភាពចាំបាច់របស់ពួកគេ ។ ពិធីអំណោយទានបរិសុទ្ធ និងការផ្សារភ្ជាប់បានធ្វើឡើងនៅទីនោះ គឺមុនពេលការសាងសង់បានបញ្ចប់ទៅទៀត ។ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ( ឆ្នាំ ១៨០១–៧៧ ) បានកត់ត្រាថា ៖ « ការណ៍បែបនោះបានក្លាយជាការថប់បារម្ភដែលបានបង្ហាញដោយពួកបរិសុទ្ធដើម្បីទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធ [ នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ] ហើយការអន្ទះសាបែបនោះនៅខាងផ្នែករបស់យើងដើម្បីបម្រើដល់ពួកគេ រហូតដល់ខ្ញុំបានលះបង់ខ្លួនខ្ញុំទាំងស្រុងចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដោយមិនបានចូលសម្រាកជាមធ្យមលើសពីបួនម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃទេ ហើយទៅផ្ទះតែម្ដងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយសប្ដាហ៍ »( នៅក្នុងHistory of the Church, ៧:៥៦៧ ) ។

ក្រៅពីចំនួនបុរសទាំងឡាយដែលបានធ្វើការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ « មានស្ដ្រីសាមសិបប្រាំមួយនាក់បានក្លាយជាអ្នកធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ ដោយធ្វើការមួយថ្ងៃពេញនៅរដូវរងារឆ្នាំ ១៨៤៥–៤៦ ដើម្បីបម្រើពិធីបរិសុទ្ធដល់មនុស្សជាច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានមុនពេលធ្វើដំណើរចាកចេញ ។ អេលីស្សាបែត អាន វិតនី ដែលជាស្ដ្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមសាមសិបប្រាំមួយនាក់បានរំឭកថា ‹ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធរាល់ថ្ងៃដោយមិនបានឈប់ទេ រហូតដល់វាបានបិទ › ។ ‹ ខ្ញុំបានលះបង់ខ្លួនខ្ញុំ ពេលវេលារបស់ខ្ញុំ និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបេសកកម្មនោះ › ។ ស្ដ្រីបួនដប់នាក់ផ្សេងទៀតបានបោកខោអាវ និងបានរៀបចំអាហារដែលទ្រទ្រង់ដល់រាងកាយគួរឲ្យកត់សម្គាល់ » ( Carol Cornwall Madsen, « Faith and Community: Women of Nauvoo » នៅក្នុង Joseph Smith: The Prophet, The Man, បានកែសម្រួលដោយ Susan Easton Black និង Charles D. Tate Jr. [ ឆ្នាំ ១៩៩៣ ] ទំព័រ ២៣៣–៣៤ ) ។

សូមពន្យល់ថា នៅរវាងថ្ងៃទី ១០ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៨៤៥ និងថ្ងៃទី ៧ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ — ជាកាលបរិចេ្ឆទដែលពួកបរិសុទ្ធបានចេញដំណើរទៅភាគខាងលិច — មានពួកបរិសុទ្ធប្រហែលជា ៥៦១៥ នាក់ដែលបានទទួលពិធីអំណោយបរិសុទ្ធនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ និងមានគ្រួសារជាច្រើនក្រៃបានផ្សារភ្ជាប់នៅទីនោះ ។

តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះចេញពីពលិកម្មរបស់ពួកបរិសុទ្ធក្នុងការបញ្ចប់ការសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ទោះបីជានៅពេលពួកគេបានដឹងថា ពួកគេគង់តែនឹងចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ? ( សិស្សអាចរកឃើញគោលការណ៍ផ្សេងៗដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ការទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានតម្លៃនឹងការខិតខំ និងពលិកម្មដ៏សុចរិតរបស់យើង ។ សូមពិចារណាពីការសរសេរឃ្លានេះនៅលើក្ដារខៀនសម្រាប់ការបញ្ជាក់ ) ។
តើអ្នកគិតថា កាទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធអាចបានរៀបចំដល់អ្នកដែលចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូធ្វើដំណើររាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រដើម្បីរកទីជម្រកនៅភាគខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិកតាមរបៀបណាខ្លះ ?

ដើម្បីជួយឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ សូមចែកដល់សិស្សនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមមកពីស៊ិស្ទើរ សារ៉ា រិច និង អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែលស៍ នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« ប្រសិនបើពុំមែនដោយសារសេចក្ដីជំនឿ និង ចំណេះដឹងដែលបានប្រទានដល់យើងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់នោះទេ នោះការធ្វើដំណើររបស់យើងនឹងហាក់បីដូចជាការធ្វើដំណើរមួយដែលលោតចូលទៅក្នុងទីងងឹតដូច្នោះដែរ » ( សារ៉ា រិច បានដកស្រង់នៅក្នង Daughters in My Kingdom: The History and Work of Relief Society [ ឆ្នាំ ២០១១ ], ទំព័រ ៣០ ) ។

« បុព្វបុរសត្រួសត្រាយរបស់យើងបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងគ្នាជាគ្រួសារនៅក្នុងទីក្រុងណៅវូ ។ សេចក្ដីសញ្ញារបស់ពួកលោកជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធណៅវូ បានជាការការពារមួយដល់ពួកគេអំឡុងពេលការធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិច ដូចជាយើងម្នាក់ៗសព្វថ្ងៃនេះ និងពេញមួយជីវិតរបស់យើង ។ …

« សម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធកាលពីដើមទាំងនេះ ការចូលរួមនៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានសារសំខាន់ជាខ្លាំងដល់ទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ នៅពេលពួកគេបានប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ការប្លន់ដ៏ឃោរឃៅ ការត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីលំនៅដ្ឋានដ៏ស្រណុកស្រួលនៅទីក្រុងណៅវូ ហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរដ៏វែង និងសែនពិបាកនៅខាងមុខ ។ ពួកគេបានប្រសិទ្ធពរដោយអំណាចនៅក្នុងព្រះវិហារដ៏បរិសុទ្ធ ។ ស្វាមី និងភរិយាត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងគ្នា ។ កូនៗត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ ។ មនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារដោយសារការស្លាប់នៅតាមផ្លូវ ប៉ុន្ដែពួកគេបានដឹងថា នោះមិនមែនជាទីបញ្ចប់ចំពោះពួកគេឡើយ ។ ពួកគេត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធសម្រាប់ភាពដ៏អស់កល្បជានិច្ច » ( រ៉ូបឺត ឌី ហែលស៍« Temple Blessings » New Era, ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ៤ ) ។

សូមសួរសិស្ស ៖

តើការទទួលបានពិធីការបរិសុទ្ធនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានឥទ្ធិពលអ្វីខ្លះដល់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយកាលពីដើម ដែលត្រូវបានគេបង្ខំឲ្យធ្វើដំណើរដ៏វែងទៅកាន់ភាគខាងលិច ? ( នៅពេលសិស្សចែកចាយចម្លើយរបស់ពួកគេ សូមជួយពួកគេឲ្យយល់ពីគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ ពិធីការបរិសុទ្ធព្រះវិហារបរិសុទ្ធអាចផ្ដល់យើងនូវការការពារ និងកម្លាំង នៅពេលយើងប្រឈមមុខនឹងគ្រាដ៏លំបាក និងឧបសគ្គនានា ) ។
តើការថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានការពារ និងពង្រឹងដល់អ្នក ឬអ្នកដែលស្គាល់អំឡុងពេលប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គដោយរបៀបណា ?

សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យគិតអំពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីស្វែងរកការការពារ និងកម្លាំងខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យជាងនេះតាមរយៈការថ្វាយបង្គំនៅក្នុងព្រះដំណាក់របស់ព្រះអម្ចាស់ ។

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦

ការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះអស់អ្នកដែលបានធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិច

សូមឲ្យសិស្សបើកទៅផែនដីប្រវត្តិសាស្ដ្រសាសនាចក្រ លេខ ៦ « ការផ្លាស់ទីនៅខាងលិចនៃសាសនាចក្រ » ហើយសូមឲ្យពួកគេរកមើលទីក្រុងណៅវូ និងវិនធើរ ខ្វរធើរ ។ សូមពន្យល់ថា ដោយសារតែភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង និងការផ្គត់ផ្គង់មិនគ្រប់គ្រាន់ នោះពួកបរិសុទ្ធដែលបានចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូនៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៨៤៦ បានចំណាយពេលបួនខែធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់រដ្ឋអាយអូវ៉ាចម្ងាយ ៤៨០ គីឡូម៉ែត្រ ។ អំឡុងពេលនេះ បុរសពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជាង ៥០០ នាក់ — ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា កងវរសេនាតូចមរមន — បានស្ដាប់បង្គាប់តាមការហៅរបស់ព្យាការី ព្រិកហាំ យ៉ង់ ឲ្យចុះឈ្មោះចូលបម្រើក្នុងកងទ័ពសហរដ្ឋអាមេរិកដើម្បីបម្រើក្នុងពេលសង្គ្រាមរវាងសហរដ្ឋអាមេរិកជាមួយនឹងប្រទេស ម៉ិកស៊ិក ។ បុរសខ្លះត្រូវបានចូលរួមដោយភរិយា និងកូនៗរបស់ពួកគេ ។ ការបម្រើរបស់ពួកគេនឹងរកប្រាក់ដើម្បីជួយដល់សមាជិកសាសនាចក្រក្រីក្រធ្វើដំណើរទៅកាន់ភាគខាងលិច ប៉ុន្ដែគ្រួសារជាច្រើនបានចាកចេញដោយគ្មានស្វាមី និងឪពុកនៅផ្នែកនៃដំណើរចរទៅភាគខាងលិច ។ សម្រាប់មូលហេតុនេះ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្របានបេ្ដជ្ញាមិនបន្ដទៅភាគខាងលិចទៅភ្នំឈ្មោះ រ៉កគី រហូតដល់រដូវផ្ការីកឆ្នាំ ១៨៤៧ ។ ពួកបរិសុទ្ធបានស្នាក់នៅកន្លែងមួយដែលពួកគេហៅថា វិនធើរ ខ្វរធើរ ។ គឺនៅទីនោះដែលព្រិកហាំ យ៉ង់ បានទទួលវិវរណៈ ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦ ។

សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ឆ្លាស់វេនគ្នាអានឮៗពី គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:១–៥ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានណែនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធធ្វើ ដើម្បីរៀបចំបន្ដការធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិចរបស់ពួកគេ ។

តើការអមដំណើរត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើអ្នកគិតថា ការរៀបចំនេះបានជួយដល់ពួកបរិសុទ្ធពេលធ្វើដំណើររបស់ពួកគេដោយរបៀបណា ?
តើការណ៍នេះស្រដៀងគ្នាទៅនឹងរបៀបដែលសាសនាចក្រត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅសព្វថ្ងៃយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប អ្នកអាចនឹងចង់សរសេរសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះអម្ចាស់រៀបចំពួកបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ទៅជាក្រុមៗ ដើម្បីឲ្យបុគ្គលម្នាក់ៗអាចត្រូវបានដឹកនាំ និងត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ដល់ ) ។
តើ ខ ៤ ស្នើអំពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធបានទទួលកម្លាំងក្នុងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គេដើម្បីសម្រេចនូវឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់អ្វីខ្លះ ?

សូមចាត់ឲ្យសិស្សសិក្សា គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦:៦–១១ ដោយស្ងាត់ស្ងៀមដោយរកមើលរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវរៀបចំដើម្បីអាចមើលថែដល់តម្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក និងជួយដល់អ្នកក្រីក្រ និងអ្នកត្រួវការអំឡុងពេលធ្វើដំណើរទៅភាគខាងលិច ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមពិចារណាពីសំណួរខាងក្រោមដើម្បីដឹកនាំការពិភាក្សានេះ ៖

តើពាក្យ ឬឃ្លាណាខ្លះនៅក្នុង ខ ៦–១១ ដែលបង្ហាញពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវមើលថែដល់គ្នាទៅវិញទៅមកដល់អស់អ្នកដែលខ្វះខាត ? ( អ្នកអាចសង្កត់ន័យលើពាក្យ « រៀបចំ » នៅក្នុង ខ ៦, ៧ និង ៩ ។ ការណ៍នេះនឹងទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍ដល់ជំនាញសិក្សាព្រះគម្ពីរដើម្បីរៀនស្គាល់ពីការធ្វើឡើងវិញ ) ។
ស្របតាម ខ ១១ តើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះអស់អ្នកដែលស្វែងរកដើម្បីជួយដល់អ្នកដទៃ និងរៀបចំផ្លូវដល់ពួកគេ មានជាអ្វីខ្លះ ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប សូមសរសេរគោលការណ៍តទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានដល់យើង នៅពេលយើងជួយដល់អ្នកដទៃ និងរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ពួកគេ ) ។
តើនរណាបានរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នកដើម្បីរីករាយនឹងពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ? តើពួកគេបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អ្នក ?

អ្នកអាចចង់ពន្យល់ថាពាក្យ ត្រួសត្រាយអាចឲ្យនិយមន័យថា ជាមនុស្សម្នាក់ដែលទៅមុខមុនដើម្បីរៀបចំ ឬបើកផ្លូវដល់អ្នកដទៃឲ្យដើរតាម មានន័យថាយើងទាំងអស់គ្នាអាចក្លាយជាអ្នកត្រួសត្រាយតាមរបៀបមួយចំនួន ។ សូមឲ្យសិស្សមានពេលមួយសន្ទុះសញ្ជឹងគិតពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីជួយដល់អ្នកដទៃ និងរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ពួកគេឲ្យរីករាយនឹងពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេ ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងខិតខំពេញមួយជីវិតរបស់យើងដើម្បីជួយរៀបចំផ្លូវសម្រាប់កូនចៅរបស់ទ្រង់ម្នាក់ៗ ដើម្បីទទួលបានដំណឹងល្អ និងត្រឡប់មករស់នៅជាមួយនឹងទ្រង់វិញ ។

សូមពន្យល់ថា ពួកបរិសុទ្ធបានគោរពតាមការបញ្ជារបស់ព្រះអម្ចាស់ដោយបានជួយដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយរៀបចំផ្លូវសម្រាប់អស់អ្នកដែលមកតាមក្រោយពួកគេ ។ ក្រុមទីមួយនៃអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវបានចាកចេញពីវិនធើរ ខ្វរធើរ នៅថ្ងៃទី ៥ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៤៧ ។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរជាង ១៦០០ គីឡូម៉ែត្រ និងបានមកដល់ច្រកភ្នំ សលត៍ លេក នៅចុងខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៤៧ ។ ថ្ងៃទី ២៤ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៤៧ ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានចូលទៅក្នុងច្រកភ្នំ និងបានទទួលការបញ្ជាក់ថា ពួកបរិសុទ្ធបានរកឃើញលំនៅដ្ឋានថ្មីរបស់ពួកគេហើយ ។

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះមកពីអែលឌើរ វីល្លាម អរ វ៉កឃើរ ជាអតីតសមាជិកនៃក្រុមចិតសិបនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« មិនថាអ្នកជាកូនចៅរបស់អ្នកត្រួសត្រាយឬអត់នោះទេ ការគ្រងមរតករបស់អ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវមរមននៃសេចក្ដីជំនឿ និងពលិកម្មគឺជាមរតករបស់អ្នក ។ វាជាកេរ្ដិ៍ដំណែលដ៏ថ្លៃថ្នូររបស់សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ » ( « Live True to the Faith » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ៩៧ ) ។

តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីវាសំខាន់សម្រាប់សមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ៗក្នុងការយល់ថា « មរតករបស់អ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវមរមននៃសេចក្ដីជំនឿ និងពលិកម្ម » គឺជាមរតករបស់ពួកគេ មិនថាអ្នកណាជាបុព្វការីរបស់ពួកគេនោះទេ ?
តើការដឹងអំពីការធ្វើដំណើររបស់ពួកអ្នកត្រួសត្រាយផ្លូវមរមន អាចបំផុសគំនិតដល់សមាជិកសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះនៅក្នុងការខិតខំដើម្បីបម្រើដល់អ្នកដទៃ និងជួយដល់ពួកគេនៅក្នុងការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌តាមរបៀបណាខ្លះ ?

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះពីប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ( ឆ្នាំ ១៩១០–២០០៨ ) ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« យើងឈរនៅថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមជាអ្នកទទួលការខិតខំដ៏អស្ចារ្យ [ របស់អ្នកត្រួសត្រាយ ] ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាយើងនឹងមានអំណរគុណ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងនឹងឆ្លាក់នៅក្នុងចិត្តនូវអារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅមួយនៃអំណរគុណសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ ដែលពួកគេបានមានសម្រាប់យើង ។ …

« បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ យើងមានពរជ័យអ្វីម្ល៉េះទេ ! យើងមានមរតកដ៏អស្ចារ្យមួយ ! វាទាក់ទងនឹងពលិកម្ម ការរងទុក្ខ ការស្លាប់ ទស្សនវិស័យ សេចក្ដីជំនឿ និងចំណេះដឹង និងទីបន្ទាល់អំពីព្រះជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បជានិច្ច និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទដ៏មានព្រះជន្មរស់ ។ …

« យើងផ្ដល់កិត្តិយសដ៏ខ្ពស់បំផុតដល់អស់អ្នកដែលបានស្លាប់ទៅ មុនពេលយើងបម្រើបានប្រសើរក្នុងបុព្វហេតុនៃសេចក្ដីពិត » ( « True to the Faith » Ensign, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៧ ទំព័រ ៦៦–៦៧ ) ។

សូមរំឭកសិស្សថា សមាជិកសាសនាចក្រគ្រប់រូបត្រូវបានប្រទានពរដោយអ្នកដទៃដែលបានរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ពួកគេឲ្យរីករាយនឹងពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យពិចារណាអំពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីរៀបចំអ្នកដទៃ រួមទាំងកូនចៅរបស់ពួកគេឲ្យរស់នៅដោយសេចក្ដីជំនឿ និងគោរពដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

ការអានរបស់សិស្ស

គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៦ ។
ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី « True to the Faith » Ensign, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៧ ទំព័រ ៦៥–៦៧ ។