ប្រកាសដំណឹងល្អដ៏អស់កល្ប

សេចក្ដីផ្ដើម

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា មានវិវរណៈមកពីព្រះអម្ចាស់មកដល់សមាជិកជាក់លាក់នៃសាសនាចក្រ តាមរយៈព្យាការីយ៉ូសែបស្ម៊ីធ ដោយបញ្ជាសមាជិកឲ្យប្រកាសពីការប្រែចិត្ត និង ប្រមូលអ្នករើសតាំងរបស់ទ្រង់ ។ សាសនាចក្របានរីកចម្រើនយ៉ាងលឿន នៅពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាត្រូវបានហៅតាមរយៈយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហើយក្លាយជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ។ បច្ចុប្បន្ននេះសមាជិកសាសនាចក្រទទួលពរជ័យមកពីកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនា នៅពេលពួកគេទទួលស្គាល់ និង បំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនដើម្បីជួយចែកចាយដំណឹងល្អ ។

ការអានពីសាវតា

នែល អិល អាន់ឌើរសិន « វាជាអព្ហូតហេតុ » Ensign ឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣ ទំព័រ ៧៧–៨០ ។
អិល ថម ភែរី « Bring Souls unto Me » Ensign ឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ១០៩-១២ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ២៩:៤-៧; ៣៣:២-៧ ។

ព្រះអម្ចាស់បានហៅពួកអ្នកបម្រើឲ្យជួយប្រមូលកូនចៅរបស់ទ្រង់

សូមបង្ហាញនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ( ឆ្នាំ ១៩១០-២០០៨ ) ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« កិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាគឺជាអាយុជីវិតនៃសាសនាចក្រ ។ វាជាគោលការណ៍ដែលនាំឲ្យសាសនាចក្ររីកចម្រើន ។ ដោយសារមកពីការមប្រើនេះសាសនាចក្របានរីកចម្រើនមកដល់កម្រិតនេះ » (“Missionary Service,” First Worldwide Leadership Training Meeting, ខែ មករា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ១៧ ) ។

នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នក តើកិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាអាចចាត់ទុកថាគឺជា « អាយុជីវិតនៃសាសនាចក្រ » តាមរបៀបណា ?

សូមពន្យល់ថា នៅគ្រាដើមនៃការស្តារឡើងវិញនោះ ជាញឹកញាប់បុគ្គលម្នាក់ៗសុំឲ្យព្យាការីស្វែងរកវិវរណៈជំនួសពួកគេដើម្បីជួយពួកគេឲ្យដឹងពីរបៀបដែលពួកគេអាចរួមចំណែកក្នុងកិច្ចការនៃព្រះអម្ចាស់ ។ ពេលខ្លះវិវរណៈទាំងនេះ ត្រូវបានទទួលសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ ហើយពេលខ្លះសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន ។ សូមពន្យល់ថា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៣៣ គឺជាឧទាហរណ៍នៃវិវរណៈដែលបានទទួលជំនួសឲ្យបុគ្គលពីរនាក់ ៖ អែសរ៉ាធេយ័រ ( ឬ ធាយយ័រ ) និង ណរត្រុព ស្វ៊ិត ។

សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ឆ្លាស់វេនគ្នាអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៣៣:២-៧ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម និងរកមើលពាក្យ ឃ្លា ឬ និមិត្តរូបនានាដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រើដែលអនុវត្តក្នុងតួនាទីរបស់យើងនៅក្នុងកិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយគូសបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការប្រកាសដំណឹងល្អនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ។

តើព្រះអម្ចាស់បានប្រើនិមិត្តរូបអ្វីខ្លះ ? ( ពេលសិស្សឆ្លើយតប នោះអ្នកអាចចង់សរសរចម្លើយរបស់ពួកគេនៅលើក្តារខៀន ) ។
តើនិមិត្តរូបទាំងនេះបង្ហាញពីតួនាទីរបស់យើងក្នុងកិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និង គូសបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការប្រកាសដំណឹងល្អយ៉ាងដូចម្តេច ?

សូមឲ្យសិស្សសិក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់ ខ ៦ ហើយរកមើលអ្វីដែលនឹងសម្រេចបាននៅពេលយើងប្រកាសដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សដទៃទៀត ។ បន្ទាប់មកសូមឲ្យពួកគេថ្លែងជាពាក្យសម្ដីផ្ទាល់ខ្លួនគេ នូវអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ ( សិស្សអាចប្រើពាក្យផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេគួរតែរកឃើញគោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនេះ ៖ នៅពេលយើងប្រកាសដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដល់អ្នកដទៃ នោះយើងជួយប្រមូលអ្នករើសតាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ អ្នកអាចចង់ភ្ជាប់ការថ្លែងនោះទៅនឹងវិវរណៈនេះ អែសរ៉ា ធាយយ័រ « បំពេញជង្រុករបស់គាត់ » ជាមួយមនុស្សដើម្បីស្តាប់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង មនុស្សដទៃផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ [Documents, ភាគ ១: ខែ កក្កដា ១៨២៨–ខែ មិថុនា ១៨៣១ vol. 1 of the Documents series of The Joseph Smith Papers (2013), 206] ) ។

សូមចែកចាយជាមួយសិស្សនូវនិយមន័យនៃការប្រមូលសាសន៍អ៊ីស្រាអែលខាងក្រោមពីអែលឌើរ ប្រ៊ូស អរ ម៉ាក់ខន់ឃី ( ឆ្នាំ ១៩១៥–៨៥ ) នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

« ការប្រមូលផ្ដុំអ៊ីស្រាអែល មានក្នុងការជឿ និង ការទទួល និង ការរស់នៅដោយសុខុមនឹងអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់ធ្លាប់បានផ្ដល់ដល់ប្រជាជនជម្រើសពីបុរាណរបស់ទ្រង់ ។ …វារួមមានការជឿតាមដំណឹងល្អ ការចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រ និង ការមកក្នុងនគរ » (A New Witness for the Articles of Faith [ ឆ្នាំ ១៩៨៥ ] ទំព័រ ៥១៥ ) ។

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានរឿងខាងក្រោមអំពីអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដំបូងដែលបានហៅបន្ទាប់ពីការរៀបចំសាសនាចក្រ ។ សូមឲ្យសិស្សស្ដាប់ពីរបៀបដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពីដើមទាំងនេះ ទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការប្រមូលអ្នករើសតាំងមួយចំនួនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

« [ នៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ឆ្នាំ ១៨៣០ ] ព្រះអម្ចាស់បើកសម្តែងវិវរណៈដល់ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ថា អូលីវើរ ខៅឌើរី ពេត្រុស វីតមើរ ជុញ្ញ័រ ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត និង សៃបា ភីតើសុន ត្រូវទៅ ‹ ឯពួកសាសន៏លេមិន ហើយផ្សាយដំណឹងល្អរបស់យើងប្រាប់ពួកគេ › (គ និង ២៨:៨; ៣០:៥–៦; ៣២:១–៣) ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងនេះបានធ្វើដំណើរប្រហែល ១៥០០ ម៉ៃយ ( ២៤១៤ គីឡូម៉ែត្រ ) ដោយផ្សាយខ្លីៗក្នុងចំណោមកុលសម្ព័ន្ធឥណ្ឌាជាច្រើន ។ …ទោះជាយ៉ាងណា ជោគជ័យដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងនេះដែលបានទទួល នៅពេលពួកគេបានឈប់នៅក្នុងតំបន់នៃទីក្រុង ខឺតឡង់ រដ្ឋ អូហៃអូ ។ នៅទីនោះពួកគេបានជ្រមុជទឹកអ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីចំនួន ១៣០ នាក់ ភាគច្រើនមកពីក្រុមជំនុំ ពួកបាទីស្ទកែទម្រង់របស់ស៊ីដនី រិកដុន ដែលនាំឲ្យក្លាយជាកន្លែងបើកមុខមួយនៃការប្រមូលផ្តុំសម្រាប់សមាជិកសាសនាចក្ររាប់រយនាក់ទៀតនៅឆ្នាំក្រោយៗមកទៀត។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងនោះក៏បានរកអ្នកប្រែចិត្តជឿមួយចំនួនទៀតក្នុងចំណោមអ្នករស់នៅក្នុងភូមិ ចាកសុន ខោនធី រដ្ឋមិសសួរី ដែលជាទីនៃក្រុងស៊ីយ៉ូនត្រូវបានស្ថាបនានាពេលក្រោយនោះ » (ការបង្រៀនរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ [ ឆ្នាំ ២០០៧ ], ទំព័រ ១៥០; សូមមើលផងដែរ Richard Dilworth Rust, “A Mission to the Lamanites: D&C 28, 30, 32,” វិវរណៈនៅក្នុងបរិបទដែលមានជាបន្តបន្ទាប់ ថ្ងៃ ទី ២២ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៣ history.lds.org) ។

សូមពន្យល់ថាការប្រែចិត្តជឿទាំងនេះនៅក្នុងរដ្ឋ អូហៃអូ ភាគខាងជើងបានធ្វើឲ្យចំនួនសមាជិកកើនឡើងច្រើនជាងពីរដងនៅពេលនោះ ។

សូមសិស្សឲ្យអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ២៩:៤-៧ ដោយស្ងាត់ស្ងៀម រកមើលការពិពណ៌នាអំពី « អ្នករើសតាំងនៃព្រះអម្ចាស់ » ។

តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានពិពណ៌នាយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះអំពីអ្នករើសតាំងរបស់ទ្រង់នោះ ?

សូមពន្យល់សិស្សថា កិច្ចការរបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដំបូង ដែលបានបម្រើក្រៅពីអាមេរិកភាគខាងជើង រួមមានគំរូមួយដ៏អស្ចារ្យពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រើអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ទៅប្រមូលអ្នករើសតាំងរបស់ទ្រង់ ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍សង្ខេបដូចខាងក្រោមឲ្យឮៗ ៖ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយស្តាប់ពីពាក្យទូន្មានរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ដល់ អែលឌើរ ហើប៊ើរ ស៊ី ឃឹមបឹល ( ១៨០១–១៨៦៨ ) ។

« ហើប៊ើរ ស៊ី ឃឹមបឹល ជាសមាជិកនៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានរំឭកថា ៖ ‹ ប្រហែលជាថ្ងៃទី មួយ នៃខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៨៣៧ ព្យាការី យ៉ូសែប បានមកជួបខ្ញុំ ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងអង្គុយ…នៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នៅខឺតឡង់ ហើយខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា « បងប្រុស ហើប៊ើរ ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអម្ចាស់បានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា ‹ ចូរឲ្យអ្នកបម្រើយើង ហើប៊ើរទៅប្រទេសអង់គ្លេស ហើយផ្សាយដំណឹងល្អរបស់យើង ហើយបើកទ្វារនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដល់ជាតិសាសន៍នោះ › » ។ អែលឌើរ ឃឹមបឹល ច្របូកច្របល់ក្នុងចិត្តដោយគំនិតដែលគិតថា ៖ ‹ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំជាអ្នកបម្រើព្រះដ៏ទន់ខ្សោយខ្លាំងបំផុត ។ ខ្ញុំបានសួរយ៉ូសែប ពីអ្វីដែលខ្ញុំគួរនិយាយនៅពេលខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ លោកបានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យអធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់ ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំខ្ញុំ ហើយមានបន្ទូលមកកាន់ខ្ញុំដោយព្រះវិញ្ញាណដដែលដែល [ បានដឹកនាំ ] លោក › ។

« ព្យាការីក៏បានផ្ដល់ការហៅដល់ អ័រសុន ហ៊ីត វីលាម រីឆាត និង យ៉ូសែប ហ្វីលឌិង នៅក្នុងខឺតឡង់ និងហៅ អ៊ីសាក រ័សុល យ៉ូហាន ស្នាយឌើរ និង យ៉ូហាន ហ្គូតសុននៅក្នងទីក្រុង តូរ៉ុនតូ កាណាដា ។ បងប្អូនប្រុសទាំងនេះបានរួមដំណើរជាមួយអែលឌើរ ឃឹមបឹល ទៅបេសកកម្មរបស់លោកទៅប្រទេសអង់គ្លេស ។ ដោយប្រមូលផ្តុំគ្នានៅទីក្រុង នូវ យ៉ោក ពួកគេបានជិះកប៉ាល់ ហ្គារិក ឆ្ពោះទៅចក្រភពអង់គ្លេសនៅថ្ងៃទី ១ ខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៨៣៧ ។ បេសកកម្មដំបូងដែលនៅខាងក្រៅអាមេរិកខាងជើងនេះ បាននាំអ្នកប្រែចិត្តជឿចំនួន ២០០០ នាក់ឲ្យចូលសាសនាចក្រអំឡុងពេលនៃឆ្នាំដំបូងដែលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងនេះនៅប្រទេសអង់គ្លេស ។ អែលឌើរ ឃឹមបឹល បានសរសេរដោយក្តីអំណរទៅព្យាការី ៖ ‹ សូមសិរីល្អមានដល់ព្រះ យ៉ូសែប ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយពួកយើងក្នុងចំណោមប្រជាជាតិនេះ ! ›

« បេសកកម្មទីពីររបស់ពួកសាវកទៅកាន់ចក្រភពអង់គ្លេស រួមមានសមាជិកនៃពួកដប់ពីរនាក់ភាគច្រើន នៅក្រោមថ្នាក់ដឹកនាំពីព្រិកហាំ យ៉ង់ ដែលបានដឹកនាំដោយព្យាការីមកពី ណៅវូ ។ ការចាកចេញនៅក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៃឆ្នាំ ១៨៣៩ ពួកដប់ពីរនាក់បានទៅដល់ប្រទេសអង់គ្លេសនៅឆ្នាំ ១៨៤០ ។ នៅទីនោះពួកលោកបានចាប់ផ្តើមធ្វើការ ដែលមកដល់ត្រឹមឆ្នាំ ១៨៤១នោះបាននាំឲ្យមានអ្នកប្រែចិត្តជឿ ជាង៦០០០នាក់ចូលសាសនាចក្រ » (ការបង្រៀន ៖ យ៉ូសែប ស៊្មីធ, ទំព័រ ៣២៧,៣២៩) ។

តើការទូន្មានអ្វីខ្លះដែលហើប៊ើរ ស៊ី ឃឹមបឹល បានទទួលពីព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ?
សូមពិពណ៌នាពីពេលមួយដែលអ្នកបានជួបបទពិសោធន៍ពីជំនួយព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងការខិតខំរបស់អ្នកដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ ?

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤:១–៧; ១៨:១០–១៦; ៣១:១–១២; ៣៤:៥–៦; ៣៩:២០–២៣; ៨៨:៨១

អស់អ្នកដែលត្រូវបានព្រមាន ត្រូវព្រមានដល់អ្នកជិតខាងខ្លួន

សូមពន្យល់ថា គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា រំឭកដដែលដល់សមាជិកសាសនាចក្រអំពីទំនួលខុសត្រូវ និងពរជ័យនៃការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយមនុស្សដទៃទៀតគឺជាគំរូ និង ប្រធានបទដដែលនៅក្នុងវិវរណៈដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ។ ការរៀនស្គាល់គំរូ និង ប្រធានបទទាំងនេះ អាចធ្វើអ្នកអានទទួលទានព្រះបន្ទូលនៃព្រះគ្រីស្ទបានកាន់តែប្រសើរឡើង ( សូមមើល « A Reservoir of Living Water » [ ការប្រជុំពិសេសសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ថ្ងៃទី ៤ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០០៧ ], speeches.byu.edu) ។

សូមឲ្យសិស្សអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៨៨:៨១ ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយសង្ខេបជាពាក្យសម្តីខ្លួនផ្ទាល់ពីរបៀបដែលវាអនុវត្តចំពោះសមាជិកសាសនាចក្របច្ចុប្បន្ននេះ ។ ( ចម្លើយមួយរបស់សិស្សផ្តល់ឲ្យអាចជា អស់អ្នកដែលបានទទួលដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានកាតព្វកិច្ចមួយដើម្បីចែកចាយវាដល់មនុស្សដទៃទៀត) ។

សូមបង្ហាញពីតារាងខាងក្រោម ឬ ចម្លងវាទៅលើ ក្តារខៀន ។ សូមបែកចែងសិស្សក្នុងថ្នាក់ជាបីក្រុម ហើយចាត់ឲ្យក្រុមនិមួយៗនូវវគ្គខគម្ពីរមួយ ។ សូមសិស្សឲ្យអានវគ្គបទគម្ពីរដែលបានចាត់ទៅឲ្យពួកគេនោះ ហើយរកមើលទំនួលខុសត្រូវ និង ពរជ័យនានាដែលបានសន្យាអំពីការចែកចាយដំណឹងល្អ ។

	ទំនួលខុសត្រូវ	ពរជ័យទាំងឡាយ
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៤:១-៧
គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៨:១០-១៦
គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៣១:១-១២

បន្ទាប់ពីទុកពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយនោះ សូមឲ្យសិស្សចែកចាយការរកឃើញរបស់ពួកគេជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់ ។

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយ អែលឌើរ ដាវីឌ អេ បែដណា នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្តាប់ពីការពិពណ៌នារបស់អែលឌើរ ដាវីឌ អេ បែដណាអំពីទំនួលខុសត្រូវរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ ។

« ពួកសិស្សស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តែងតែបាន និងតែងតែធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដោយអង់អាច ។ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់ គឺជាអ្នកដើរតាមម្នាក់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ ជាព្រះអង្គប្រោសលោះ ហើយប្រកាសពីសេចក្ដីពិតទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។

« សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តែងតែបាន និងតែងតែធ្វើជាព្រះវិហារផ្សព្វផ្សាយសាសនាមួយ ។ សមាជិកសាសនាចក្ររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះម្នាក់ៗ បានទទួលយកកាតព្វកិច្ចដ៏សំខាន់ ដើម្បីជួយបំពេញកិច្ចការដ៏ទេវភាព ដែលបានប្រទានឲ្យដោយព្រះអម្ចាស់ ទៅដល់ពួកសាវករបស់ទ្រង់ ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីថា ៖

« ដូច្នេះ ចូរទៅបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍ ព្រមទាំងធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកឲ្យ ដោយនូវព្រះនាមព្រះវរបិតា ព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចុះ ៖

« ហើយបង្រៀនឲ្យគេកាន់តាមគ្រប់ទាំងសេចក្ដី ដែលខ្ញុំបានបង្គាប់មកអ្នករាល់គ្នាផង ហើយមើល ខ្ញុំនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប ។ អាម៉ែន › (ម៉ាថាយ ២៨:១៩–២០) ។

« ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ទទួលយកទំនួលខុសត្រូវនេះដោយម៉ឺងម៉ាត់ ដើម្បីបង្រៀនដល់មនុស្សនៅគ្រប់ជាតិសាសន៍ អំពីព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ។ …

« ប្រាកដណាស់ យើងដឹងពីទំនួលខុសត្រូវដ៏សំខាន់ ដើម្បីនាំសារលិខិតនេះទៅដល់គ្រប់ទាំងសាសន៍ គ្រប់ពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា ហើយគ្រប់ទាំងប្រជាជន » (« ចូរតាមខ្ញុំទៅមើល » Ensign ឬ Liahona, ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ១០៧ ) ។

ហេតុអ្វីបានជាសមាជិកនៃសាសនាចក្ររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគួរតែយល់ថាកិច្ចការអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាគឺជាកាតព្វកិច្ចដ៏សំខាន់ ?

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយ អែលឌើរ អិល ថម ភែរី នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖ សូមឲ្យសិស្សផ្ទៀងតាម ហើយពិចារណាពីមូលហេតុដែលពួកគេអាចចង់ក្លាយកាន់តែឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អ ។

« ដំណឹងល្អគឺផ្តោតទៅលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអម្ចាស់ និង ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ។ ដង្វាយធួនផ្តល់អំណាចដើម្បីលាងជម្រះអំពើបាបចេញ ហើយផ្តល់ជីវិតអស់លក្បជានិច្ច ។ គ្រប់ពរជ័យដែលមិនអាចយល់បាននៃដង្វាយធួនអាចប្រទានឲ្យដល់អស់អ្នកដែលរស់នៅតាមគោលការណ៍ និង ទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អតែប៉ុណ្ណោះ—សេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ប្រែចិត្ត បុណ្យជ្រមុជទឹក ការទទួលអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និង ការស៊ូទ្រាំដល់ទីបញ្ចប់ ។ សារលិខិតដ៏អស្ចារ្យរបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់យើងទៅកាន់ពិភពលោកគឺថាមនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះ ហើយចូលរួមនៅក្នុងក្រោលនៃអ្នកគង្វាលចៀមដ៏ល្អ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

« សារលិខិតរបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់យើងត្រូវបានពង្រឹងដោយចំណេះដឹងនៃការស្តារឡើងវិញ ។ យើងដឹងថា ព្រះមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ព្យាការីរបស់ទ្រង់បច្ចុប្បន្ននេះ គឺដូចកាលទ្រង់ធ្វើពីបុរាណ ។ យើងក៏ដឹងផងដែរថា ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ត្រូវបានប្រព្រឹត្តឡើងជាមួយនឹងព្រះចេស្តា និង សិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាពដែលបានស្តារឡើងវិញ ។ គ្មានសារលិខិតណាមានចំណុចសំខាន់អស់លក្បដ៏អស្ចារ្យបែបនេះ ដល់មនុស្សគ្រប់រូបដែលរស់នៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះឡើយ » (« Bring Souls unto Me » Ensign ឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ១១០–១១ ) ។

ហេតុអ្វីបានជាអ្នកគិតថា យើងម្នាក់ៗគួរតែប្រែជាកាន់តែឧស្សាហ៍ព្យាយាមក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អ ? ( ចម្លើយអាចរួមមានដូចខាងក្រោមនេះ ៖ នៅពេលយើងចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយមនុស្សដទៃ នោះយើងផ្តល់ដល់ពួកគេនូវផ្លូវទៅរកពរជ័យនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ) ។

សូមឲ្យសិស្សសិក្សា គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៣៤:៥–៦; ៣៩:២០–២៣ដោយរកមើលមូលហេតុសំខាន់មួយទៀតដែលព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាឲ្យយើងចែកចាយសារលិខិតនៃដំណឹងល្អជាមួយមនុស្សដទៃ ។ ( សិស្សអាចប្រើពាក្យផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេគួរតែរកឃើញសេចក្តីពិតដូចខាងក្រោមនេះ ៖ នៅពេលយើងចែកចាយសារលិខិតដំណឹងល្អជាមួយអ្នកដទៃ នោះយើងជួយពួកគេរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ) ។

តើការយល់ដឹងអំពីភាពអស់លក្បដ៏សំខាន់នៃដំណឹងល្អជួយជំរុញចិត្តអ្នកឲ្យចែកចាយវាដល់អស់អ្នកដែលមិនរួមជំនឿជាមួយយើងបានដោយរបៀបណា ?
សូមពិពណ៌នាពីបទពិសោធន៍ដែលអ្នកបានមានអំពីការចែកចាយសារលិខិតនៃដំណឹងល្អជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ។

សូមទុកពេលឲ្យសិស្សពីរបីនាទី ដើម្បីពិចារណា និង សរសេរអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីរួមចំណែកក្នុងការចែកចាយដំណឹងល្អ ។ ឧទាហរណ៍ពួកគេអាចសរសេរឈ្មោះមនុស្សមួយចំនួនដែលពួកគេស្គាល់ ដែលបច្ចុប្បន្ននេះមិនមែនជាសមាជិកនៃសាសនាចក្រ ហើយតាំងចិត្តចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយបុគ្គលនោះ ។ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយពីអ្វីដែលពួកគេដាក់ផែនការដើម្បីធ្វើ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យធ្វើតាមការបំផុសគំនិតនានាដែលពួកគេបានទទួល ហើយអធិស្ឋានជាប្រចាំថ្ងៃសម្រាប់ឱកាសចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយមនុស្សដទៃ ។

ការអានរបស់សិស្ស

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ៤:១–៧; ១៨:១០–១៦; ២៩:៤–៧; ៣១:១–១២; ៣៣:២–៧; ៣៤:៥–៦; ៣៩:២០–២៣; ៨៨:៨១ ។
នែល អិល អាន់ឌើរសិន « វាជាអព្ហូតហេតុ » Ensign ឬ Liahona, ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣ ទំព័រ ៧៧–៨០ ។