មេរៀនទី ១០ ៖ ការអធិស្ឋាន និងវិវរណៈ

មេរៀនទី ១០

ការអធិស្ឋាន និងវិវរណៈ

សេចក្ដីផ្ដើម

ការអធិស្ឋានគឺជាឯកសិទ្ធិ និងជាព្រះបញ្ញត្តិដ៏ពិសិដ្ឋមួយ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យយើងទាក់ទងនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ដ៏ពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ ។ ទ្រង់ឮ ហើយឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ។ អ្នកទាំងឡាយដែលស្វែងរកការដឹកនាំរបស់ព្រះដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម អាចត្រូវបានប្រទានពរឲ្យមានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។ មេរៀននេះបង្ហាញពីគោលសំខាន់ៗដែលយើងអាចធ្វើ ដើម្បីត្រៀមដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង ទទួលចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់យើង ។

ការអានពីសាវតា

ប៊យ ឃេ. ផាកកឺ « The Candle of the Lord » Ensign ខែ មករា ឆ្នាំ ១៩៨៣ ទំព័រ ៥១–៥៦ ។
រីឆាដ ជី ស្កត « How to Obtain Revelation and Inspiration for Your Personal Life » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៤៥–៤៧ ។
ដេវីឌ អេ បែដណា « The Spirit of Revelation » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៨៧–៩០ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

នីហ្វៃទី២ ៣២:៨–៩, នីហ្វៃទី៣ ១៤:៧–១១

ព្រះឮការអធិស្ឋានរបស់យើង

សូមឲ្យសិស្សសរសេរពីរបៀបមួយចំនួនដែលយើងអាចប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាដើម្បីទាក់ទងជាមួយមនុស្សដទៃទៀត ។ សូមសរសេរចម្លើយរបស់សិស្សនៅលើក្តារខៀន ។

ខណៈដែលបច្ចេកវិទ្យាអនុញ្ញាតឲ្យយើងទាក់ទងស្ទើរតែជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលយើងជ្រើសទាក់ទងបាន តែហេតុអ្វីពេលខ្លះយើងឃើញថាវាមានការពិបាកដើម្បីទាក់ទងដោយមានប្រសិទ្ធិភាពជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន នីហ្វៃទី៣ ១៤:៧–១១ ឮៗ ខណៈដែលសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនអំពីព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ក្នុងការឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ។

តើគោលការណ៍អ្វី ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន អំពីព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ក្នុងការឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ? ( ចម្លើយរបស់សិស្សគួររួមបញ្ចូលគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ព្រះវរបិតាសួគ៌ឮ ហើយឆ្លើយតបដល់យើង ពេលយើងទូលសុំ ស្វែងរក ហើយគោះ ) ។

ដើម្បីជួយឲ្យការយល់ដឹងរបស់សិស្សកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីគោលការណ៍នេះ សូមចែកចាយនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត ( ឆ្នាំ ១៩២៩-២០០៧ ) នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖

« គ្មានសិទ្ធិអំណាចណាក្នុងលោកនេះ ដែលអាចបំបែកយើងចេញពីទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ចំពោះព្រះដ៏បង្កបង្កើតរបស់យើងបានឡើយ ។ នឹងមិនដែលមានគ្រឿងម៉ាស៊ីន ឬខូចភ្លើងឡើយ នៅពេលយើងអធិស្ឋាន ។ គ្មានកម្រិតចំនួនដង ឬរយៈពេលដែលយើងអាចអធិស្ឋានរៀងរាល់ថ្ងៃឡើយ ។ គ្មានដែនកំណត់ថា តម្រូវការច្រើនប៉ុណ្ណាដែលយើងប្រាថ្នាចង់អធិស្ឋានសុំ សម្រាប់ការអធិស្ឋាននីមួយៗឡើយ ។ យើងមិនចាំបាច់និយាយជាមួយនឹងលេខាធិការ ឬធ្វើការណាត់ជួបដើម្បីចូលទៅបល្ល័ង្កនៃព្រះគុណឡើយ ។ យើងអាចនិយាយជាមួយនឹងទ្រង់ពេលណា និងទីកន្លែងណាក៏បានដែរ » ( « The Lifeline of Prayer » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ៥៩ ) ។

តើអ្វីដែលអ្នកអាចនឹងនិយាយ ដើម្បីជួយដល់បុគ្គលទាំងឡាយដែលពុំអធិស្ឋានជាញឹកញាប់ ដោយសារពួកគេពុំជឿថា ព្រះឮ ឬឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ?

ចូរអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន នីហ្វៃទី២ ៣២:៨-៩ ឮៗ ហើយឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យរកមើលអ្វីដែលនីហ្វៃបានបង្រៀនអំពីការអធិស្ឋាន ។ អ្នកអាចនឹងសួរសំណួរដូចខាងក្រោម ៖

តើអ្នកគិតថា « អធិស្ឋានជានិច្ច » មានន័យយ៉ាងណាដែរ ?
តើគំរូអ្វីខ្លះដែលអ្នកបានឃើញពីនរណាម្នាក់ដែលអធិស្ឋានជានិច្ច ? តើមនុស្សនេះបានទទួលពរជ័យយ៉ាងណា ដោយសារតែការអនុវត្តនេះ ?
តើវាមានន័យយ៉ាងណាសម្រាប់អ្នក ដែលព្រះអម្ចាស់នឹង « ញែក » កិច្ចប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកសម្រាប់សុខុមាលភាពនៃព្រលឹងរបស់អ្នក ពេលអ្នកអធិស្ឋានសុំជំនួយពីទ្រង់ ? ( វាអាចនឹងជាប្រយោជន៍ដើម្បីចង្អុលបង្ហាញថា ញែកអ្វីមួយ មានន័យថា ឧទ្ទិសវាសម្រាប់គោលបំណងពិសិដ្ឋ ឬពិសេសមួយ ឬធ្វើឲ្យវាទៅជាបរិសុទ្ធ ) ។

សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យមានភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាមនៅក្នុងការអធិស្ឋានជានិច្ច ។ សូមអះអាងចំពោះពួកគេថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ពិតជាឮការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ហើយមានព្រះទ័យចង់ប្រទានពរដល់ពួកគេជាខ្លាំង ។

នីហ្វៃទី១ ១០:១៧–១៩, ១៥:១–៣, ៧–១១, យ៉ាកុប ៤:៦, អាលម៉ា ២៦:២២

អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទាំងអស់អាចទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន

សូមឲ្យសិស្សសរសេរពីសំណួរ និងកាលៈទេសៈមួយចំនួនដែលយុវមជ្ឈិមវ័យអាចនឹងប្រាថ្នាចង់បានវិវរណៈពីព្រះ ។

សូមរំឭកសិស្សពីសុបិនរបស់លីហៃអំពីដើមឈើជីវិត ហើយចង្អុលបង្ហាញថា បន្ទាប់ពីនីហ្វៃបានឮអំពីសុបិនដ៏បំផុសគំនិតនេះហើយ លោកបានប្រាថ្នាចង់រៀនបន្ថែមទៀតពីវា ។ សូមអញ្ជើញសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអាន នីហ្វៃទី១ ១០:១៧-១៩ ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលអ្វីដែលខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀន អំពីវិវរណៈ រួមទាំងនរណាដែលមានសិទ្ធិទទួលវិវរណៈ ។

តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ? ( សូមប្រាកដថា សិស្សរកឃើញគោលលទ្ធិដូចតទៅនេះ ៖ ព្រះបើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដល់អ្នកទាំងឡាយដែលស្វែងចង់ដឹងដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម ) ។

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយ អែលឌើរ ដាវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

« [ វិញ្ញាណនៃវិវរណៈ ] គឺពុំមែនត្រូវបានកម្រិតថាមានចំពោះតែអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចជាអធិបតីក្នុងសាសនាចក្រនោះទេ តែវាជាកម្មសិទ្ធិ ហើយគួរតែប្រតិបត្តិនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ទាំងប្រុស ទាំងស្រី ទាំងក្មេង ដែលឈានដល់អាយុមានការដឹងខុសត្រូវ ហើយចូលក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋទាំងឡាយ ។ បំណងប្រាថ្នាដ៏ស្មោះ និងភាពសក្ដិសម អញ្ជើញវិញ្ញាណនៃវិវរណៈចូលក្នុងជីវិតយើង » ( « The Spirit of Revelation » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៨៧ ) ។

ហេតុអ្វីការយល់ដឹងពីអែលឌើរ បែដណា លើកទឹកចិត្តដល់អ្នក ?

សូមពន្យល់ថា ដោយសារតែបំណងប្រាថ្នារបស់នីហ្វៃ ភាពសក្ដិសមរបស់លោក និងសេចក្ដីជំនឿរបស់លោក នោះលោកក៏ត្រូវបានបង្ហាញនូវការនិមិត្តអំពីដើមឈើជីវិតផងដែរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១១–១៤ ) ។ សូមចង្អុលបង្ហាញផងដែរថា ការឆ្លើយតបរបស់លេមិន និងលេមយួលចំពោះការនិមិត្តរបស់ឪពុកពួកគេ គឺខុសគ្នាពីការឆ្លើយតបរបស់នីហ្វៃ ។ សូមឲ្យសិស្សពីរនាក់អាន នីហ្វៃទី១ ១៥:១-៣, ៧-៩ ឮៗ ហើយអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម ហើយពិចារណាពីអ្វីដែលពួកគេបានរៀនពីខគម្ពីរទាំងនេះ ។

តើអ្វីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះអ្នកនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ?

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតអាន នីហ្វៃទី១ ១៥:១០-១១ ឮៗ ។ សូមពិចារណាអំពីការចង្អុលបង្ហាញដល់សិស្សថា ខ ១១ គឺជាឧទាហរណ៍អំពីឃ្លា « បើ-នោះ » នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ សូមសរសេរដូចតទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ហើយសួរសិស្សថា តើពួកគេនឹងបំពេញចន្លោះទាំងនេះដោយរបៀបណា ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលពួកគេបានអាននៅក្នុង ខ ១០–១១ ៖

បើ នោះ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យធ្វើសេចក្ដីយោង ខ ១១ ជាមួយនឹង អាលម៉ា ២៦:២២ ហើយបន្ទាប់មកសូមសួរ ៖

តើអ្នកអាចនឹងប្រើប្រាស់អ្វីដែលបានបង្រៀននៅក្នុង នីហ្វៃទី១ ១៥:១០-១១ និង អាលម៉ា ២៦:២២ យ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីបង្រៀននរណាម្នាក់ពីរបៀបស្វែងរកចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ?

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន យ៉ាកុប ៤:៦ ឮៗ ហើយអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យរកមើលនូវអ្វីដែលប្រជាជនរបស់យ៉ាកុបបានធ្វើ បន្ថែមលើការសុំដោយសេចក្ដីជំនឿ ដើម្បីអញ្ជើញឲ្យមានវិវរណៈ ។ អ្នកអាចពន្យល់ថា « ពិចារណាមើលសេចក្ដីព្យាករនៃពួកព្យាការី » សំដៅដល់ការអានពាក្យសម្ដីរបស់ពួកព្យាការីនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។

តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីការសិក្សាពាក្យសម្ដីនៃព្យាការីទាំងពីបុរាណ និងព្យាការីថ្ងៃចុងក្រោយ អាចនាំទៅរកការទទួលវិវរណៈពីព្រះអម្ចាស់ ?

សូមបង្ហាញ និងអាននូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយអែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

« នៅពេលយើងចង់និយាយទៅកាន់ព្រះ នោះយើងអធិស្ឋាន ។ ហើយនៅពេលយើងចង់ឲ្យទ្រង់មានបន្ទូលមកកាន់យើង នោះយើងសិក្សាស្រាវជ្រាវព្រះគម្ពីរទាំងឡាយ ដ្បិតព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានមកតាមរយៈពួកព្យាការីរបស់ទ្រង់ ។ បន្ទាប់មកទ្រង់នឹងបង្រៀនដល់យើង នៅពេលយើងស្តាប់តាមការបំផុសគំនិតទាំងឡាយរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។

« ប្រសិនបើអ្នកស្តាប់មិនឮនូវសំឡេងរបស់ទ្រង់ មានព្រះបន្ទូលមកកាន់អ្នកថ្មីៗនេះទេ នោះសូមត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងភ្នែកថ្មី និងត្រចៀកថ្មីមកមើល និងស្ដាប់ព្រះគម្ពីរ ។ ព្រះគម្ពីរជាអ្វីដែលសង្គ្រោះយើងខាងវិញ្ញាណ » ( « Holy Scriptures: The Power of God unto Our Salvation » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ២៦–២៧ ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីឧបសគ្គ ឬការសម្រេចចិត្តមួយ ដែលពួកគេកំពុងប្រឈមមុខ ។ សូមឲ្យពួកគេពិចារណាថា ពួកគេបានសួរដល់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងការអធិស្ឋាន ហើយបែរទៅរកព្រះគម្ពីរដើម្បីបានចម្លើយហើយឬនៅ ។

ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យមើលពីគំរូនៃរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ប្រទានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនដល់យើង សូមសរសេរបទគម្ពីរយោងខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ។

សូមចាត់សិស្សពីរបីនាក់ឲ្យអានវគ្គបទគម្ពីរនីមួយៗ ។ សូមឲ្យពួកគេអានវគ្គបទគម្ពីរដែលបានចាត់ទៅឲ្យពួកគេនោះ ហើយរកមើលរបៀបមួយដែលព្រះប្រទានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនដល់បុត្រាបុត្រីទ្រង់ ។ សូមឲ្យសិស្សចែកចាយអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។ ពេលអ្នកពិចារណាពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់សិស្សអ្នក នោះអ្នកអាចចែកចាយសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ ( ឆ្នាំ ១៩២៤–២០១៥ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

« ព្រះវិញ្ញាណពុំទាញការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើង ដោយការស្រែក ឬចាប់រលាក់ដៃយើងធ្ងន់ៗនោះទេ ។ តែទ្រង់ខ្សឹបវិញ ។ ទ្រង់បបោសអង្អែលដោយថ្មមៗ ដែលបើសិនយើងខ្វល់អំពល់ នោះយើងពុំអាចទទួលអារម្មណ៍ពីទ្រង់សោះឡើយ ។ …

« ពេលខ្លះ ទ្រង់នឹងប៉ះខ្លាំងល្មមដើម្បីនឹងឲ្យយើងចាប់អារម្មណ៍ស្ដាប់ ។ តែភាគច្រើនបំផុត បើយើងមិនស្ដាប់ដល់អារម្មណ៍ដ៏ទន់ភ្លន់ នោះព្រះវិញ្ញាណនឹងចាកចេញ ហើយចាំទាល់តែយើងមករក ហើយស្ដាប់ និងនិយាយតាមរបៀប ព្រមទាំងការបង្ហាញអារម្មណ៍របស់យើង ដូចជាសាំយូអែលពីបុរាណ ‹ មានព្រះបន្ទូលមកចុះ [ ព្រះអម្ចាស់អើយ ] ដ្បិតទូលបង្គំ ជាអ្នកបម្រើទ្រង់ប្រុងស្តាប់ហើយ › ។ ( សាំយូអែល ទី១ ៣:១០ ) » ។ ( « The Candle of the Lord » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៣ ទំព័រ ៥៣ ) ។

« ចម្លើយរបស់ទ្រង់នឹងមកដោយកម្រ ខណៈដែលអ្នកលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន សូម្បីជាពេលដែលអ្នកអាចអង្វរសុំការឆ្លើយតបដ៏ភ្លាមៗក្តី ។ តែទ្រង់នឹងបំផុសគំនិតអ្នកនៅក្នុងគ្រាដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នានា ពេលដែលព្រះវិញ្ញាណអាចរំជួលដល់គំនិត និងដួងចិត្តអ្នកយ៉ាងមានប្រសិទ្ធិភាពបំផុត ។ ចាប់ពីនោះ អ្នកគួរតែស្វែងរកពេលវេលាស្ងប់ស្ងាត់នានា ដើម្បីបានដឹងពីពេលដែលអ្នកកំពុងត្រូវបានណែនាំ និងពង្រឹង » ( « Using the Supernal Gift of Prayer » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៩ ) ។

សូមរំឭកសិស្សថា យើងពុំជ្រើសរើសរបៀបដែលទ្រង់នឹងបើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតដល់យើងនោះទេ តែពេលយើងប្រព្រឹត្តដោយសេចក្ដីជំនឿ នោះយើងត្រៀមចិត្ត និងគំនិតយើងកាន់តែប្រសើរ ដើម្បីទទួលវិវរណៈ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយរបៀបដែលពួកគេបានទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន បើបទពិសោធន៍នោះមិនផ្ទាល់ខ្លួន ឬពិសិដ្ឋពេកទេនោះ ។

នីហ្វៃទី១ ១៨:១-៣, នីហ្វៃទី២ ២៨:៣០, អាលម៉ា ១២:៩-១១

ការទទួល និងប្រព្រឹត្តតាមវិវរណៈ

សូមឲ្យសិស្សប្រៀបធៀបដោយស្ងៀមស្ងាត់នូវ នីហ្វៃទី២ ២៨:៣០ និង អាលម៉ា ១២:៩–១១ ហើយរកមើលគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលអាចជួយពួកគេឲ្យទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនកាន់តែច្រើនឡើង ។

តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនថាអ្វីដែលនឹងជួយយើងឲ្យទទួលវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនកាន់តែច្រើនឡើង ? ( ទោះបីជាពួកគេអាចប្រើពាក្យផ្សេងៗគ្នាមែន ក៏សិស្សគួរតែរកឃើញគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ព្រះអម្ចាស់បើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតដល់យើងដោយផ្អែកទៅលើភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាមដែលយើងមានដើម្បីស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណា ។ ជាញឹកញាប់វិវរណៈផ្ដល់ដល់យើងមួយបន្ទាត់ម្ដងៗ ) ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យតម្រូវឲ្យយើងគោរពប្រតិបត្តិដល់អ្វីដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងដល់យើងរួចហើយ ពីមុនដែលទ្រង់បើកសម្ដែងចំណេះដឹងបន្ថែមទៀត ?
តើវាន័យដូចម្ដេច ដែលថាវិវរណៈផ្ដល់ដល់យើង « មួយបន្ទាត់ម្ដងៗ » ?

បើមានពេលគ្រប់គ្រាន់ អ្នកអាចនឹងចង់ពិភាក្សា នីហ្វៃទី១ ១៨:១-៣ ជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់ ដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបដែលនីហ្វៃបានទទួលវិវរណៈបន្ថែមទៀតដើម្បីដឹងពីរបៀបសង់សំពៅ ។

សូមបង្ហាញ ហើយឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ៖

« ជានិច្ចកាល វិវរណៈកើតឡើងនៅក្នុងចំនួនដ៏តូចបន្តិចម្ដងៗ ហើយត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យស្របតាមបំណងប្រាថ្នា ភាពសក្ដិសម និងការរៀបចំខ្លួនរបស់យើង ។ ទំនាក់ទំនងបែបនោះ ដែលមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ‹ ចុះមកលើ [ ព្រលឹងរបស់យើង ] ដូចជាទឹកសន្សើមចុះពីលើមេឃ › ( គ. និង ស. ១២១:៤៥ ) ។ លំនាំវិវរណៈនេះកើតឡើងជាញឹកញាប់ជាងការកើតឡើងដោយកម្រ » ( « The Spirit of Revelation » ទំព័រ ៨៨ ) ។

ពេលអ្នកគិតត្រឡប់ទៅមើលជីវិតអ្នកពីមុន តើព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំអ្នកបន្ថែមទៀតដោយរបៀបណា នៅក្នុងការធ្វើការសម្រេចចិត្ត ឬការស្វែងរកការយល់ដឹងពីទ្រង់ ?

សូមបញ្ចប់មេរៀនដោយការបង្ហាញ ហើយឲ្យសិស្សម្នាក់អានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ៖

« បើមានពួកយើងណាម្នាក់ ធ្លាប់មានភាពយឺតយ៉ាវក្នុងស្ដាប់តាមដំបូន្មានដែលឲ្យអធិស្ឋានជានិច្ច នោះគ្មានពេលណាប្រសើរជាងចាប់ផ្ដើមឥឡូវនេះទេ ។ វិល្លៀម ខៅផ័រ បានប្រកាសថា ‹ សាតាំងញ័ររន្ធត់ ពេលវាឃើញពួកបរិសុទ្ធដែលទន់ខ្សោយបំផុតលុតជង្គង់គាត់ › [‹Exhortation to Prayer› នៅក្នុង Olney Hymns] » (« A Royal Priesthood » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៦១ ) ។

សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីការប្រឹងប្រែងដែលពួកគេកំពុងធ្វើចំពោះការអធិស្ឋានក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្លួន ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យធ្វើតាមគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងមេរៀននេះ ដើម្បីអញ្ជើញឲ្យមានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនបន្ថែមទៀត តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយរបៀបដែលពួកគេដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋានទាំងឡាយ ។ សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង នឹងបំផុសគំនិតយើងជាមួយនឹងការយល់ដឹង និងការណែនាំ បើយើងរៀបចំខ្លួនយើងដើម្បីទទួលវា ។

ការអានរបស់សិស្ស

នីហ្វៃទី១ ១០:១៧–១៩, ១៥:១–៣, ៧–១១, ១៨:១–៣, នីហ្វៃទី២ ២៨:៣០, ៣២:៨–៩, យ៉ាកុប ៤:៦, អាលម៉ា ១២:៩–១១, ២៦:២២, នីហ្វៃទី៣ ១៤:៧–១១ ។
ដេវីឌ អេ បែដណា « The Spirit of Revelation » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៨៧–៩០ ។