ដង្វាយធួនដ៏និរន្តររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

សេចក្ដីផ្ដើម

ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ—ជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏មហិមាបំផុតដែលធ្លាប់កើតមាន—ធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់អាចត្រូវបានអភ័យទោសពីអំពើបាប ហើយរស់នៅជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអស់កល្បអស់កាលជានិច្ច ។ តាមរយៈដង្វាយធួន នោះមនុស្សទាំងអស់នឹងបានរស់ឡើងវិញ ហើយត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមាននៃព្រះ ដើម្បីទទួលការជំនុំជម្រះ ។ ដោយសារដង្វាយធួនបានតម្រូវឲ្យព្រះយេស៊ូវរងទុក្ខតាមរបៀបជាច្រើនយ៉ាងឥតគណនា នោះទ្រង់មានក្ដីអាណិតអាសូរឥតខ្ចោះចំពោះយើង ។

ការអានពីសាវតា

ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ « The Atonement » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៧៥–៧៨ ។
ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន « Redemption » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣ ទំព័រ ១០៩–១២ ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

ម៉ូសាយ ៣:៥–១១, អាលម៉ា ៣៤:៨–១២

មានតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចសម្រេចបាននូវដង្វាយធួនដ៏និរន្តរ

សូមបង្ហាញ និងអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត ( ឆ្នាំ ១៩២៩-២០០៧ ) នៃគណៈប្រធានទីមួយ ៖

រូបភាព
ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត

« ខ្ញុំចង់និយាយអំពីព្រឹត្តិការណ៍ដ៏មហិមាបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រទាំងអស់ ។ ព្រឹត្តិការណ៍តែមួយនោះគឺជាដង្វាយធួនដ៏ឥតប្រៀបផ្ទឹមបានរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នេះជាទង្វើដ៏វិសេសវិសាលបំផុត ដែលធ្លាប់បានកើតឡើង » ( « The Atonement: Our Greatest Hope » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០១ ទំព័រ ១៨ ) ។

សូមអញ្ជើញសិស្សពីរ ឬបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី អាលម៉ា ៣៤:៨-១២ ខណៈដែលសិស្សក្នុងថ្នាក់គូសចំណាំពាក្យ ឬឃ្លាគន្លឹះទាំងឡាយដែលបង្ហាញពីមូលហេតុដែលថា ដង្វាយធួនគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏មហិមាបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ។

ហេតុអ្វីបានជាដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រឹត្តិការណ៏ដ៏មហិមាបំផុតដែលធ្លាប់បានកើតឡើង ? ( សូមសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើសេចក្ដីពិតនេះ ៖ ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺនិរន្តរ៍ ហើយអស់កល្បជានិច្ច ដែលធ្វើឲ្យសេចក្ដីសង្គ្រោះអាចកើតមានដល់មនុស្សលោកទាំងអស់ ) ។

សូមពិចារណាអំពីការចែកចាយនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះ ដោយប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

រូបភាព
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន

« តម្រូវឲ្យមានដង្វាយធួនដ៏និរន្តរ៍ ដើម្បីប្រោសលោះអ័ដាម អេវ៉ា និងពូជពង្សទាំងអស់របស់ពួកគាត់ ។ … យោងតាមច្បាប់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដង្វាយធួននោះតម្រូវឲ្យមានពលិកម្មផ្ទាល់ខ្លួនមួយ ដោយអង្គដ៏អមតមួយដែលមិនចុះញ៉មសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ។ ទោះយ៉ាងណាទ្រង់ត្រូវសុគត ហើយទទួលយករូបកាយរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ជាថ្មីម្ដងទៀត ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺជាអង្គតែមួយគត់ដែលអាចសម្រេចការណ៍នេះបាន ។ ចេញពីម្ដាយរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានទទួលអំណាចដើម្បីសុគត ។ ចេញពីព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ទ្រង់ទទួលបានអំណាចដើម្បីយកឈ្នះលើការសុគតនោះ » ( « Constancy amid Change » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៣ ទំព័រ ៣៤ ) ។

ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាអង្គតែមួយគត់ដែលអាចប្រោសលោះមនុស្សទាំងអស់បាន ? ( ទ្រង់ជាអង្គដ៏អមត ដែលមិនចុះញ៉មនឹងការសុគត ) ។
តើនៅក្នុងរបៀបណាខ្លះ ដែលការលះបង់ដ៏ធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាការលះបង់ដ៏និរន្តរ និងអស់កល្បជានិច្ច ?

ដើម្បីជួយឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ សូមបង្ហាញនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

រូបភាព
ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន

« ដង្វាយធួនរបស់ [ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ] គឺនិរន្តរ—គ្មានទីបញ្ចប់ ។ វាក៏ជានិរន្តរផងដែរ ដើម្បីមនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវបានសង្គ្រោះពីសេចក្ដីស្លាប់ដ៏មិនចេះចប់ ។ វាជានិរន្តរ៍ក្នុងន័យនៃការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងរបស់ទ្រង់ ។ … វាជានិរន្តរ៍ក្នុងដែនកំណត់—វាត្រូវធ្វើតែម្ដងសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ។ ហើយសេចក្ដីមេត្តាករុណានៃដង្វាយធួន មិនត្រឹមតែឈោងទៅដល់មនុស្សដ៏ច្រើនឥតគណនាប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែថែមទាំងដល់ពិភពលោកមួយដ៏និរន្ដរដែលទ្រង់បានបង្កើតទៀតផង ។ វាជានិរន្ដរ៍លើសពីការស្មាននៃរង្វាស់របស់មនុស្ស ឬលើសពីការយល់ដឹងខាងសាច់ឈាម » ( « The Atonement » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៦ ទំព័រ ៣៥ ) ។

សូមពន្យល់ថា នៅទីបញ្ចប់នៃរាជ្យទ្រង់ ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានបង្រៀនប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ថា ទេវតាមួយអង្គបានប្រកាសដល់ទ្រង់នូវសារដំណឹងមួយអំពី « ដំណឹងដ៏រីករាយមួយពីសេចក្ដីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ » ដែលនឹងធ្វើឲ្យប្រជាជន « បានពោរពេញដោយសេចក្ដីអំណរ » ( ម៉ូសាយ ៣:២-៤ ) ។ សូមឲ្យសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗចេញពី ម៉ូសាយ ៣:៥–១១ខណៈសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ដោយរកមើល « ដំណឹងដ៏រីករាយ » ដែលស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានពិពណ៌នា ។

តើសារដំណឹងអ្វីខ្លះនៅក្នុងខទាំងនេះ ដែលអ្នកគិតថាបានធ្វើឲ្យប្រជាជនរបស់ស្ដេចបេនយ៉ាមីនបានពោរពេញដោយអំណរ ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប សូមសង្កត់ធ្ងន់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ) ។
តើពាក្យ ឬឃ្លាទាំងឡាយណាខ្លះ ដែលពិពណ៌នាអំពីថ្លៃដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើង ?

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជេម អ៊ិ ថាល់មេហ្គ ( ឆ្នាំ ១៨៦២-១៩៣៣ ) នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ ជេម អ៊ិ ថាល់មេហ្គ

« ការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងសួនច្បារ គឺមិនអាចយល់បាន តាមការគិតដែលមានកំណត់នោះទេ គឺទាំងភាពខ្លាំងក្លានៃការឈឺចាប់ និងបុព្វហេតុនៃការឈឺចាប់ ។ … ទ្រង់ស៊ូទ្រាំ ហើយស្រែកថ្ងូរក្នុងទម្ងន់មួយដែលគ្មានមនុស្សលោកណាម្នាក់ ដែលបានរស់នៅលើផែនដីនេះអាចសូម្បីតែគិតថា វាអាចទៅរួចនោះឡើយ ។ វាមិនមែនជាការឈឺចាប់ខាងសាច់ឈាម ហើយក៏មិនមែនការតានតឹងខាងអារម្មណ៍តែមួយមុខនោះទេ ដែលធ្វើឲ្យទ្រង់រងទុក្ខបែបនោះ រហូតដល់ចេញព្រះលោហិតតាមរន្ធញើសទាំងអស់ ប៉ុន្ដែវាជាការថ្ងូរខាងដួងព្រលឹងវិញ្ញាណក្នុងនាមជាព្រះ ដែលអាចយល់ពីការណ៍នេះបាន ។ គ្មានមនុស្សណាផ្សេងទៀតអាចរងទុក្ខដូច្នោះឡើយ មិនថាគាត់មានអំណាចនៃការស៊ូទ្រាំខាងសាច់ឈាម ឬអារម្មណ៍ខ្លាំងប៉ុណ្ណាឡើយ ( Jesus the Christ ការបោះពុម្ពលើកទី ៣ [ ឆ្នាំ ១៩១៦ ] ទំព័រ ៦១៣ ) ។

តើអ្នកមានគំនិត និងអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលអ្នកសញ្ជឹងគិតពីទំហំនៃការរងទុក្ខរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទសម្រាប់យើង ?

នីហ្វៃទី២ ៩:៦–១២, ២០–២២

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកឈ្នះលើការស្លាប់ទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងសាច់ឈាម ។

សូមឲ្យសិស្សស្រមៃថា អ្វីនឹងកើតឡើងបើពុំមានដង្វាយធួនទេនោះ ។ ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យស្រមៃឃើញពីស្ថានភាពរបស់មនុស្សលោកនឹងទៅជាយ៉ាងណា បើពុំមានដង្វាយធួន សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន នីហ្វៃទី២ ៩:៦–៩ ឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ដោយរកមើលឃ្លាទាំងឡាយដែលពិពណ៌នាពីអ្វីដែលជាវាសនារបស់យើង បើយើងពុំមានដង្វាយធួនទេនោះ ។

ស្របតាមព្យាការី យ៉ាកុប តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះរាងកាយយើង ប្រសិនបើគ្មានដង្វាយធួនទេនោះ ? តើមានអ្វីនឹងកើតឡើងចំពោះវិញ្ញាណយើង ?

សូមរំឭកសិស្សថា សារដំណឹងដ៏សំខាន់នៃដំណឹងល្អគឺថា ដោយសារដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងមិនត្រូវតែដកពិសោធន៍នូវវាសនាដ៏គួរឲ្យរន្ធត់នេះឡើយ ។

សូមឲ្យសិស្សពីរនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗចេញពី នីហ្វៃទី២ ៩:១០–១២, ២០–២២ ខណៈសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលមធ្យោបាយនានា ដែលយើងត្រូវបានរំដោះចេញពីសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និងរូបកាយ ។

តើអ្វីជាមធ្យោបាយដែលត្រូវបានផ្ដល់ដល់យើង ដើម្បីគេចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណនិងខាងរូបកាយ ? ( សូមជួយសិស្សសង្ខេបគោលលទ្ធិនេះ ៖ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកឈ្នះលើឥទ្ធិពលនៃការស្លាប់ខាងរូបកាយ និងខាងវិញ្ញាណ ) ។
តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះ អំពីពរជ័យនៃដំណើររស់ឡើងវិញ ? ( រូបកាយខាងសាច់ឈាមរបស់យើង និងវិញ្ញាណរបស់យើងនឹងផ្គុំគ្នាជាថ្មីសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច ) ។ យើងនឹងត្រូវបាននាំត្រឡប់ទៅវត្តមាននៃព្រះវិញ ដើម្បីទទួលការជំនុំជម្រះ ) ។

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន

« តាមរយៈដង្វាយធួន និងដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកឈ្នះលើគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃការធ្លាក់ ។ សេចក្តីស្លាប់ខាងសាច់ឈាមនឹងជារឿងបណ្ដោះអាសន្ន ហើយសូម្បីតែសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណក៏មានទីបញ្ចប់ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងត្រឡប់ទៅវត្តមាននៃព្រះក្នុងរយៈពេលខ្លី ដើម្បីបានជំនុំជម្រះ » ( « The Resurrection of Jesus Christ » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ១១២ ) ។

តើនៅពេលណា ដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ដឹងគុណ ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកឈ្នះសេចក្ដីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ ?

ម៉ូសាយ ៣:១១, ១៦, ១៥:៧–៩, អាលម៉ា ៧:១១–១៣, មរ៉ូណៃ ៨:៨–១២, គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧:៧–៩

តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រទានការប្រោសលោះដល់មនុស្សទាំងអស់ ។

សូមរំឭកសិស្សថា បន្ថែមលើការរំដោះមនុស្សជាតិទាំងអស់ចេញពីសេចក្ដីស្លាប់ខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណដែលបណ្ដាលមកពីការធ្លាក់ នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចរំដោះយើងចេញពីសេចក្ដីស្លាប់នៃវិញ្ញាណដែលបណ្ដាលមកពីអំពើបាបរបស់យើងផ្ទាល់ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន ម៉ូសាយ ១៥:៧-៩ ឲ្យឮៗ នៅពេលសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលពីរបៀបដែលព្រះគ្រីស្ទធ្វើឲ្យយើងអាចត្រូវបានប្រោសលោះចេញពីអំពើបាបរបស់យើង ។

តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះ អំពីរបៀបដែលព្រះគ្រីស្ទធ្វើឲ្យយើងអាចត្រូវបានប្រោសលោះចេញពីអំពីបាបរបស់យើង ? ( សូមសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើគោលលទ្ធិនេះ ៖ តាមរយៈដង្វាយធួន ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបំបាក់ចំណងនៃសេចក្ដីស្លាប់ ហើយបានយកសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់យើងដាក់លើអង្គទ្រង់ ដែលបំពេញដល់តម្រូវការនៃសេចក្ដីយុត្តិធម៌ ហើយទទួលបាននូវព្រះចេស្ដាដើម្បីអង្វរជំនួសយើង ) ។
តើពាក្យ អង្វរជំនួស មានន័យដូចម្ដេច ? ( អង្វរជំនួស ជាទង្វើនៃការធ្វើអន្តរាគមន៍រវាងភាគីទាំងឡាយដើម្បីជួយពួកគេឲ្យសម្រុះសម្រួលគ្នាលើភាពខុសគ្នាទាំងឡាយ ) ។ នៅក្នុងករណីនេះ ព្រះយេស៊ូវបានអង្វរជំនួសរវាងយើង និងព្រះ ដើម្បីសម្របសម្រួលទំនាក់ទំនងដែលបាក់បែក ដែលបណ្ដាលមកពីអំពីបាបរបស់យើង ) ។

សូមពន្យល់ថា ព្រះគម្ពីរមរមនជួយយើងឲ្យយល់ពីរបៀបដែលដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សង្គ្រោះកូនក្មេងតូចៗ និងមនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅដោយមិនបានទទួលដំណឹងល្អ ឬបុណ្យជ្រមុជទឹក ។

សូមឲ្យសិស្សមួយផ្នែកអានដោយស្ងាត់ស្ងៀម ម៉ូសាយ ៣:១៦ ហើយធ្វើបទគម្ពីរយោងទៅ មរ៉ូណៃ ៨:៨-១២ ។ សូមឲ្យសិស្សមួយផ្នែកទៀតអានដោយស្ងាត់ស្ងៀម ម៉ូសាយ ៣:១១ ហើយធ្វើបទគម្ពីរយោងទៅ គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧:៧-៩ ។

តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះ អំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់កូនក្មេងតូចៗ ដែលស្លាប់មុនទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ?
តើខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនអ្វីខ្លះ អំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ពួកអ្នកដែល « ស្លាប់ទៅដោយមិនបានដឹងអំពីព្រះហឫទ័យនៃព្រះ ? » ( ម៉ូសាយ ៣:១១ ) ។

សូមប្រាប់សិស្សថា តាមរយៈដង្វាយធួន ព្រះអង្គសង្គ្រោះមាននូវការយល់ចិត្តដ៏ឥតខ្ចោះអំពីយើង ហើយជួយយើងតាមរយៈឧបសគ្គទាំងឡាយនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ។ សូមឲ្យសិស្សស្រាវជ្រាវមើល អាលម៉ា ៧:១១–១៣ ដោយរកមើលពាក្យទាំងឡាយដែលពិពណ៌នាពីឧបសគ្គនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានដកពិសោធន៍ ដែលជាផ្នែកនៃដង្វាយធួន ។ ពេលសិស្សប្រាប់ពីការរកឃើញរបស់ពួកគេ សូមសរសេរពាក្យដូចតទៅនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ការឈឺចាប់ ទុក្ខវេទនា ការល្បួង ជំងឺ សេចក្ដីស្លាប់ ជំងឺឈឺចាប់ ( ភាពទន់ខ្សោយ ឬពិការភាព ) និង អំពីបាប ។ សូមចង្អុលបង្ហាញឃ្លា « គ្រប់បែបយ៉ាង » នៅក្នុង អាលម៉ា ៧:១១ ហើយឲ្យសិស្សចែកចាយគំរូនៃលក្ខខណ្ឌផ្សេងៗដែលមានរាយនៅលើក្ដារខៀន ។

សូមចង្អុលបង្ហាញថា ឃ្លា « លើកដាក់លើខ្លួនទ្រង់ » ត្រូវបានលើកឡើងជាច្រើនដងនៅក្នុង ខ ១១-១៣ ។ ( កំណត់ចំណាំ ៖ ការរកមើលពីអ្វីដែលលើកឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀតនោះ គឺជាជំនាញសិក្សាព្រះគម្ពីរមួយ ដែលអ្នកអាចសង្កត់ធ្ងន់នៅទីនេះ ។ ការកត់ចំណាំពីអ្វីដែលលើកឡើងដដែលៗក្នុងព្រះគម្ពីរ អាចជួយអ្នករៀនរកមើលពីចំណុចគន្លឹះនៃការសង្កត់ធ្ងន់នោះ ) ។

យោងតាម ខ ១១-១២ ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ « លើកដាក់លើខ្លួនទ្រង់ » នូវការឈឺចាប់ ជំងឺ ជំងឺឈឺចាប់ និងលក្ខខណ្ឌផ្សេងៗទៀតដែលមានរាយនៅលើក្ដារខៀន ? ( សូមជួយសិស្សឲ្យរកឃើញគោលការណ៍នេះ ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះលើកដាក់លើខ្លួនទ្រង់នូវការឈឺចាប់ ជំងឺ ជំងឺឈឺចាប់ ដើម្បីទ្រង់អាចជួយយើង ពេលយើងប្រឈមនឹងឧបសគ្គទាំងឡាយនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ) ។

សូមបង្ហាញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ហើយសូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានវាឮៗ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន

« ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ មិនត្រឹមតែលើកបន្ទុកនៃអំពើបាបចេញពីយើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏លើកបន្ទុកនៃការខកចិត្ត និងទុក្ខព្រួយរបស់យើង ព្រមទាំងដួងចិត្តឈឺចាប់ និងសេចក្ដីអស់សង្ឃឹមរបស់យើងផងដែរ [ សូមមើល អាលម៉ា ៧:១១–១២ ] ។ តាំងពីដំបូងមក ការទុកចិត្តលើជំនួយបែបនេះ គឺបានផ្ដល់ដល់យើងទាំងមូលហេតុមួយ និងរបៀបមួយដើម្បីអភិវឌ្ឍ ឲ្យដាក់ចុះបន្ទុករបស់យើង និងលើកយកមកនូវសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងវិញ » ( « Broken Things to Mend » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ៧០–៧១ ) ។

តើការទុកចិត្តលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជះឥទ្ធិពលលើសកម្មភាព និងទស្សនវិស័យដ៏អស់កល្បរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?
តើការយល់ដឹងពីសេចក្ដីពិតនៅក្នុង អាលម៉ា ៧:១១-១៣ ជួយអ្នក ពេលអ្នកប្រឈមនឹងឧបសគ្គទាំងឡាយដោយរបៀបណា ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយបទពិសោធន៍ដែលពួកគេទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះចេស្ដានៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្នុងជីវិតពួកគេ ( សូមដាស់តឿនពួកគេកុំឲ្យចែកចាយអ្វីដែលពិសិដ្ឋពេក ឬផ្ទាល់ខ្លួនពេក ) ។

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរនូវអ្វី ដែលពួកគេអាចអនុវត្តបានកាន់តែប្រសើរនូវព្រះចេស្ដានៃការប្រោសឲ្យជា និងចម្រើនកម្លាំងរបស់ដង្វាយធួននៃព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងជីវិតពួកគេផ្ទាល់ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យប្រព្រឹត្តតាមការបំផុសរបស់ពួកគេ ។

ការអានរបស់សិស្ស

នីហ្វៃទី២ ៩:៦–១២, ២០–២២, ម៉ូសាយ ៣:៥–១១, ១៦, ១៥:៧–៩, អាលម៉ា ៧:១១–១៣, ៣៤:៨–១២, មរ៉ូណៃ ៨:៨–១២, គោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ១៣៧:៧–៩ ។
ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន « Redemption » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៣ ទំព័រ ១០៩–១២ ។