ໄປຊ່ວຍກູ້: ເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້
ໂດຍ ແອວເດີ ເມີວິນ ບີ ອານົນ
ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຈັດຫາເຄື່ອງມືທຸກຢ່າງ ທີ່ຈຳເປັນໃຫ້ແກ່ເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາອອກໄປຊ່ວຍກູ້ເພື່ອນທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຜູ້ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກຂອງເຮົາ.
ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ເຂົ້າໃຈພາລະກິດຂອງພຣະອົງຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ທີ່ຈະໄປຊ່ວຍຊີວິດຂອງລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ, ເພາະພຣະອົງໄດ້ປະກາດວ່າ:
“ບຸດມະນຸດໄດ້ມາໂຜດເອົາຜູ້ທີ່ຫລົງເສຍໄປແລ້ວນັ້ນໃຫ້ພົ້ນ. …
“[ດັ່ງນັ້ນແຫລະ] ພຣະບິດາຂອງພວກເຈົ້າ ຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ, ກໍບໍ່ປາດຖະໜາໃຫ້ ເດັກນ້ອຍເຫລົ່ານີ້ຈິບຫາຍ ແມ່ນແຕ່ ຄົນດຽວ.”1
ແມ່ທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ນາງຈາສະແມັນ ເບັນຍຽນ ອານົນ, ໄດ້ເຂົ້າໃຈບົດບາດຂອງເພິ່ນ ໃນການຊ່ວຍຊີວິດແກະຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ທີ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ຫລື ຫລົງເສຍໄປແທ້ໆ, ຮ່ວມທັງລູກຫລານຂອງເພິ່ນເອງ. ນີ້ເປັນບົດບາດທີ່ປະເສີດທີ່ພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ ສາມາດເຮັດໄດ້ໃນຊີວິດຂອງຫລານໆຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ຕາມປົກກະຕິແລ້ວ ແມ່ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ຢ້ຽມສອນບັນດາເອື້ອຍນ້ອງທີ່ດີ້ນລົນຢູ່ກັບສັດທາຂອງພວກນາງ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຜູ້ທີ່ມີຄູ່ຄອງທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜູ້ຄົນທີ່ແມ່ດູແລແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍຄົນອື່ນໆ ທີ່ບໍ່ມີໃຜມອບໝາຍໃຫ້ເພິ່ນໄປຢ້ຽມສອນ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ການຢ້ຽມຢາມຂອງແມ່ ບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງແຕ່ເດືອນລະເທື່ອເທົ່ານັ້ນ, ຂະນະທີ່ເພິ່ນຮັບຟັງຢ່າງງຽບໆ, ປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ທີ່ເຈັບປ່ວຍ, ແລະ ໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈດ້ວຍຄວາມຮັກ. ສີ່ຫ້າເດືອນສຸດທ້າຍໃນຊີວິດຂອງແມ່, ເພິ່ນໄປໃສບໍ່ໄດ້, ສະນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງຂຽນໜັງສື, ສະແດງຄວາມຮັກຂອງເພິ່ນ, ກ່າວປະຈັກພະຍານຂອງເພິ່ນ, ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມເພິ່ນ.
ເມື່ອເຮົາອອກໄປຊ່ວຍຊີວິດ, ພຣະເຈົ້າຈະປະທານອຳນາດ, ກຳລັງໃຈ, ແລະ ພອນໃຫ້ແກ່ເຮົາ. ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ບັນຊາ ໂມເຊ ໃຫ້ຊ່ວຍຊີວິດລູກຫລານອິດສະຣາເອນ, ໂມເຊກໍຢ້ານກົວ, ເໝືອນດັ່ງເຮົາຫລາຍຄົນທີ່ຢ້ານກົວ. ໂມເຊໄດ້ໃຫ້ຄຳແກ້ຕົວ, ໂດຍກ່າວວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍເອງເປັນຄົນເວົ້າບໍ່ເກັ່ງ, … ຂ້ານ້ອຍເວົ້າອອກຍາກຫລາຍ, ແລະ ເວົ້າເກີໆກະໆບໍ່ລ່ຽນບໍ່ໄຫລ.”2
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ ໂມເຊ ໝັ້ນໃຈວ່າ:
“ໃຜສ້າງປາກມະນຸດ? … ແມ່ນເຮົາເອງ ອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້ານີ້ແຫລະ?
“ບັດນີ້ ໂມເຊ ເອີຍ ເຈົ້າຈົ່ງໄປ, ເຮົາຈະຊ່ວຍເຈົ້າກ່າວ, ແລະ ຈະບອກສິ່ງທີ່ເຈົ້າຈະກ່າວ.”3
ແທ້ໆແລ້ວ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກ ໂມເຊ ວ່າ, “ເຈົ້າເຮັດໄດ້!” ແລະ ທ່ານກໍຮູ້ວ່າ, ເຮົາທຸກຄົນກໍເຮັດໄດ້ຄືກັນ!
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນຫລັກທຳສີ່ຂໍ້ ທີ່ຈະຊ່ວຍເຫລືອໃນຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາທີ່ຈະຊ່ວຍຊີວິດ.
ຫລັກທຳຂໍ້ທີ 1: ເຮົາບໍ່ຕ້ອງຊັກຊ້າໃນການອອກໄປຊ່ວຍຊີວິດ
ແອວເດີ ອາເລຮານໂດຣ໌ ປາຕານີອາ, ອະດີດສາວົກເຈັດສິບປະຈຳເຂດ, ເລົ່າເລື່ອງລາວຂອງທ້າວແດນໂຍ, ນ້ອງຊາຍຂອງເພິ່ນໃຫ້ຟັງ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ອອກເດີນເຮືອໄປຕຶກປາໃນທະເລກັບພະນັກງານຂອງລາວ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ແດນໂຍ ໄດ້ຮັບການຕັກເຕືອນທີ່ຮີບດ່ວນວ່າ ພະຍຸທີ່ຮ້າຍແຮງກຳລັງຈະມາເຖິງ. ແດນໂຍ ແລະ ພະນັກງານໄດ້ພາກັນເລີ່ມກັບເຂົ້າຝັ່ງທັນທີ.
ເມື່ອພະຍຸຮ້າຍແຮງໄດ້ເກີດຂຶ້ນ, ເຄື່ອງຈັກຂອງເຮືອຕຶກປາລຳໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃກ້ກໍຕາຍ. ພະນັກງານຂອງ ແດນໂຍ ໄດ້ເອົາໂສ້ໃຫຍ່ມັດໃສ່ເຮືອທີ່ຕາຍນັ້ນ ແລະ ເລີ່ມແກ່ມັນໄປຫາບ່ອນທີ່ປອດໄພ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕີສາຍໄປຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ ດ້ວຍພະຍຸກໍນັບຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ, ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອດ່ວນ.
ຂະນະທີ່ຄອບຄົວໄດ້ລໍຖ້າຢູ່ຢ່າງຮ້ອນໃຈ, ຜູ້ແທນຈາກໜ່ວຍຍາມຝັ່ງທະເລ, ສະມາຄົມຊາວປະມົງ, ແລະ ທະຫານເຮືອໄດ້ປະຊຸມກັນ ເພື່ອຈະຕັດສິນໃຈວ່າ ຈະຈັດວິທີການຊ່ວຍແນວໃດດີ. ບາງຄົນກໍຢາກອອກໄປທັນທີ ແຕ່ຖືກບອກວ່າໃຫ້ລໍຖ້າແຜນການ. ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ ຜູ້ທີ່ຕົກຢູ່ໃນພະຍຸກໍໄດ້ອ້ອນວອນຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຕໍ່ໄປ, ຜູ້ແທນກໍໄດ້ປະຊຸມກັນຕໍ່ໄປ, ພະຍາຍາມທີ່ຈະຕົກລົງກັນເຖິງຂັ້ນຕອນທີ່ສົມຄວນ ແລະ ແຜນການ.
ເມື່ອກຸ່ມຊ່ວຍກູ້ຖືກຈັດຂຶ້ນ, ຄຳຮ້ອງຂໍທີ່ສິ້ນຫວັງຄັ້ງສຸດທ້າຍໄດ້ເຂົ້າມາ. ພະຍຸທີ່ຮ້າຍແຮງນັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ສາຍໂສ້ໃຫຍ່ລະຫວ່າງເຮືອສອງລຳນັ້ນຂາດ, ແລະ ພະນັກງານຂອງ ແດນໂຍ ໄດ້ກັບຄືນໄປເບິ່ງຖ້າຫາກວ່າເຂົາເຈົ້າຈະສາມາດຊ່ວຍຊີວິດຂອງເພື່ອນຊາວປະມົງຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຫລືບໍ່. ໃນທີ່ສຸດ, ເຮືອທັງສອງລຳໄດ້ຫລົ້ມ ແລະ ພະນັກງານທັງໝົດໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ, ຮ່ວມທັງ ແດນໂຍ ນ້ອງຊາຍຂອງແອວເດີປາຕານີອາ ດ້ວຍ.
ແອວເດີປາຕານີອາ ໄດ້ປຽບທຽບເລື່ອງໂສກເສົ້ານີ້ໃສ່ກັບຄຳບັນຊາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ດູແລແກະໂຕທີ່ຈ່ອຍຜອມ, … [ຫລື] ນຳໂຕທີ່ຫລົງຝູງກັບຄືນມາ, … [ຫລື] ຊອກຫາໂຕທີ່ຫລົງເສຍໄປ; … ແລະ ເຮົາຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ພວກເຈົ້າເປັນຜູ້ລ້ຽງພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ.”4
ແອວເດີ ປາຕານີອາ ໄດ້ອະທິບາຍວ່າ, ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຕ້ອງຈັດລະບຽບໃນສະພາ, ໃນກຸ່ມ, ໃນອົງການຊ່ວຍເຫລືອຂອງເຮົາ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ເປັນສ່ວນບຸກຄົນ, ເຮົາບໍ່ຕ້ອງຊັກຊ້າໃນການອອກໄປຊ່ວຍຊີວິດ. ບາງເທື່ອ ຫລາຍໆອາທິດໄດ້ຜ່ານໄປ ຂະນະທີ່ເຮົາເວົ້າລົມກັນວ່າຈະຊ່ວຍຄອບຄົວ ຫລື ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງແນວໃດ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ໃນເວລາດຽວກັນນັ້ນ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາທີ່ຫລົງເສຍໄປຍັງຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຕໍ່ໄປ ແລະ ບາງເທື່ອ ໄດ້ອ້ອນວອນຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ເຮົາບໍ່ຕ້ອງຊັກຊ້າ.
ຫລັກທຳຂໍ້ທີ 2: ເຮົາບໍ່ຕ້ອງຍອມແພ້ຈັກເທື່ອ
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ອອກໄປຊ່ວຍກູ້ຢ່າງແຈ້ງຊັດ, ໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ, “ສະມາຊິກຂອງເຮົາຕ້ອງໄດ້ຮັບການເຕືອນໃຈວ່າ ມັນບໍ່ເປັນເລື່ອງຊ້າເກີນໄປເມື່ອກ່ຽວພັນກັບ … ສະມາຊິກທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງຂອງເຮົາ … ຜູ້ທີ່ຖືກພິຈາລະນາວ່າ ເປັນຄົນທີ່ສິ້ນຫວັງ.”5
ເໝືອນດັ່ງພວກທ່ານຫລາຍຄົນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນກັບຫລາຍຄົນ ຊຶ່ງບາງຄົນກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ ຫລື ກັບມາເຂັ້ມແຂງອີກ, ແລະ ຄົນອື່ນອີກ—ດັ່ງເຊັ່ນ ທິມ, ເພື່ອນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພັນລະຍາທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງຂອງລາວ, ຊາລີນ, ຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນນານ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີການເວົ້າລົມເລື່ອງສາດສະໜາກັບ ທິມ ເປັນເວລາ 25 ປີກວ່າ ແລະ ໄດ້ພາ ທິມ ແລະ ຊາລີນ ໄປທ່ຽວຊົມພຣະວິຫານ. ຄົນອື່ນກໍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມນຳການຊ່ວຍກູ້ນີ້, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ທິມ ໄດ້ປະຕິເສດການເຊື້ອເຊີນໃຫ້ພົບກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາແຕ່ລະເທື່ອ.
ວັນເສົາອາທິດໜຶ່ງ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ເປັນຜູ້ຄວບຄຸມທີ່ກອງປະຊຸມສະເຕກແຫ່ງໜຶ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂໍໃຫ້ປະທານສະເຕກຖືສິນອົດເຂົ້າ ແລະ ອະທິຖານກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນທີ່ເຮົາຄວນໄປຢ້ຽມຢາມ. ຂ້າພະເຈົ້າຕົກໃຈເມື່ອເພິ່ນໄດ້ຍື່ນເຈ້ຍໃຫ້ ທີ່ມີຊື່ຂອງ ທິມ ເພື່ອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຕອນທີ່ອະທິການ, ປະທານສະເຕກຂອງ ທິມ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຄາະປະຕູ, ທິມ ໄດ້ເປີດປະຕູໃຫ້, ຫລຽວເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າ, ຫລຽວເບິ່ງອະທິການ, ແລະ ແລ້ວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ອະທິການ, ຂ້ອຍຄິດວ່າ ເຈົ້າຈະພາຜູ້ຄົນພິເສດມານຳ!”
ແລ້ວ ທິມ ກໍໄດ້ຫົວຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເຊີນເຂົ້າມາ, ເມີບ.” ສິ່ງມະຫັດສະຈັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນມື້ນັ້ນ. ບັດນີ້ ທິມ ກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາແລ້ວ, ແລະ ລາວ ແລະ ຊາລີນ ກໍໄດ້ຜະນຶກເຂົ້າກັນແລ້ວໃນພຣະວິຫານ. ເຮົາບໍ່ຄວນທໍ້ຖອຍ.
ຫລັກທຳຂໍ້ທີ 3: ຄວາມປິຕິຍິນດີຂອງທ່ານຈະຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດ ຖ້າຫາກທ່ານຈະນຳຈິດວິນຍານດວງໜຶ່ງມາຫາພຣະຄຣິດ
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ຢູ່ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ່າວເຖິງວິທີທີ່ ໂຮເຊ ເດ ຊູຊາ ມາເຄສ໌ ໄດ້ເຂົ້າໃຈພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ວ່າ “ຖ້າຫາກຄົນໃດໃນບັນດາພວກເຈົ້າເຂັ້ມແຂງໃນພຣະວິນຍານ, ກໍໃຫ້ເຂົາເອົາຄົນທີ່ອ່ອນແອໄປກັບເຂົາ, ເພື່ອວ່າເຂົາ … ຈະກາຍເປັນຄົນເຂັ້ມແຂງຄືກັນ.”6
ບຣາເດີ ມາເຄສ໌ ຮູ້ຈັກຊື່ຂອງສະມາຊິກທຸກຄົນໃນກຸ່ມປະໂລຫິດຂອງລາວ ແລະ ໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ທ້າວເຟີແນນໂດ ບໍ່ໄດ້ມາໂບດ. ລາວໄດ້ໄປຊອກຫາ ທ້າວເຟີແນນໂດ ຢູ່ທີ່ບ້ານ, ແລະ ໄດ້ໄປຊອກຫາລາວ ຢູ່ທີ່ບ້ານຂອງໝູ່ລາວ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ໄດ້ໄປຊອກຫາລາວຢູ່ທີ່ຫາດຊາຍ.
ໃນທີ່ສຸດລາວໄດ້ເຫັນ ທ້າວເຟີແນນໂດ ຂີ່ຄື້ນຢູ່ໃນທະເລ. ລາວບໍ່ໄດ້ລັງເລຈົນກວ່າເຮືອຫລົ້ມ, ເໝືອນດັ່ງໃນເລື່ອງລາວຂອງທ້າວແດນໂຍ. ລາວໄດ້ລຸຍນ້ຳອອກໄປທັນທີ ເພື່ອໄປຊ່ວຍຊີວິດແກະທີ່ຫລົງເສຍໄປຂອງລາວ, ນຳແກະນັ້ນກັບບ້ານຢ່າງຊື່ນຊົມ.7
ແລ້ວລາວໄດ້ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈ ຜ່ານການປະຕິບັດອັນຕໍ່ເນື່ອງວ່າ ທ້າວເຟີແນນໂດ ຈະບໍ່ອອກໄປຈາກຄອກອີກຈັກເທື່ອ.8
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເລົ່າໃຫ້ຟັງເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕັ້ງແຕ່ ທ້າວເຟີແນນໂດ ຖືກຊ່ວຍກູ້ເອົາໄວ້ ແລະ ຈະແບ່ງປັນຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ມາຈາກການຊ່ວຍກູ້ແກະພຽງແຕ່ໂຕດຽວທີ່ເສຍໄປ. ທ້າວເຟີແນນໂດ ໄດ້ແຕ່ງງານກັບ ນາງມາຣີອາ, ສຸດທີ່ຮັກຂອງລາວໃນພຣະວິຫານ. ເຂົາເຈົ້າມີລູກ 5 ຄົນ ແລະ ຫລານ 13 ຄົນ, ທຸກຄົນກໍເຂັ້ມແຂງໃນສາດສະໜາຈັກ. ຍາດພີ່ນ້ອງຫລາຍຄົນກໍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມສາດສະໜາຈັກດ້ວຍ. ນຳກັນ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຊື່ຂອງບັນພະບຸລຸດຫລາຍໆພັນຊື່ ເພື່ອຈະໃຫ້ໄດ້ຮັບພິທີການພຣະວິຫານຕ່າງໆ, ແລະ ພອນຕ່າງໆກໍມີມາຢູ່ຕໍ່ໄປ.
ດຽວນີ້ ເຟີແນນໂດ ກໍຮັບໃຊ້ເປັນອະທິການເປັນເທື່ອທີສາມ, ແລະ ລາວຍັງອອກໄປຊ່ວຍກູ້ຢູ່ຕໍ່ໄປ ຄືກັນກັບຕອນທີ່ລາວໄດ້ຖືກຊ່ວຍກູ້. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ລາວໄດ້ບອກວ່າ, “ໃນຫວອດຂອງເຮົາ, ເຮົາມີຊາຍໜຸ່ມທີ່ເຂັ້ມແຂງ 32 ຄົນ ໃນກຸ່ມຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງອາໂຣນ, 21 ຄົນໃນນັ້ນແມ່ນຫາກໍໄດ້ຊ່ວຍກັບຄືນມາພາຍໃນ 18 ເດືອນຜ່ານມານີ້.” ໃນຖານະສ່ວນບຸກຄົນ, ຄອບຄົວ, ກຸ່ມ, ອົງການຊ່ວຍເຫລືອ, ຫ້ອງຮຽນ, ແລະ ຄູສອນປະຈຳບ້ານ ແລະ ຄູຢ້ຽມສອນ, ເຮົາເຮັດສິ່ງນັ້ນໄດ້!
ຫລັກທຳຂໍ້ທີ 4: ບໍ່ວ່າອາຍຸຂອງເຮົາຈະອ່ອນ ຫລື ແກ່, ເຮົາທຸກຄົນຖືກເອີ້ນໃຫ້ອອກໄປຊ່ວຍກູ້
ປະທານເຮັນຣີ ບີ ໄອຣິງ ໄດ້ປະກາດວ່າ: “ບໍ່ວ່າເຮົາຈະມີອາຍຸ, ຄວາມສາມາດ, ການເອີ້ນໃນໂບດຫລາຍນ້ອຍປານໃດ, ຫລື ອາໄສຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ, ເຮົາຈະເປັນໜຶ່ງໃນວຽກງານທີ່ຊ່ວຍ [ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ] ກູ້ຈິດວິນຍານ ຈົນກວ່າພຣະອົງຈະສະເດັດຄືນມາອີກ.”9
ແຕ່ລະວັນ ນັບມື້ນັບມີລູກຂອງພວກເຮົາ, ຊາວໜຸ່ມ, ຄົນໜຸ່ມໂສດ, ແລະ ຜູ້ໃຫຍ່ໂສດຂອງພວກເຮົາ ທີ່ເປັນສະມາຊິກ ໃນທຸກໆໄວ ຂານຕອບການເອີ້ນທີ່ແຈ້ງຊັດ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໃຫ້ອອກໄປຊ່ວຍກູ້. ຂອບໃຈຫລາຍໆ ສຳລັບຄວາມພະຍາຍາມຂອງທ່ານ! ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນ ບາງຕົວຢ່າງ:
ນາງເອມມີ, ອາຍຸ 7 ປີ, ໄດ້ເຊີນໝູ່ຂອງນາງ ນາງອາຣີອານາ ແລະ ຄອບຄົວໄປຮ່ວມໃນກອງປະຊຸມລາຍການສະແດງຂອງຊັ້ນປະຖົມໄວ. ສາມສີ່ເດືອນຕໍ່ມາ, ນາງອາຣີອານາ ແລະ ຄອບຄົວຂອງນາງກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາ.
ທ້າວອາແລັນ, ໜຸ່ມໂສດຄົນໜຶ່ງ, ໄດ້ຮັບການດົນໃຈໃຫ້ແບ່ງປັນວີດິໂອຂອງສາດສະໜາຈັກ, ຂ່າວສານຂອງຊາວມໍມອນ, ແລະ ຂໍ້ພຣະຄຳພີກັບໝູ່ເພື່ອນຂອງລາວທາງສື່ສານມວນຊົນ.
ຊິດສະເຕີ ຣີບສ໌ ໄດ້ຮູ້ສຶກປະທັບໃຈໃຫ້ແບ່ງປັນພຣະກິດຕິຄຸນກັບ ພໍ່ຄ້າແມ່ຄ້າທຸກຄົນທີ່ໂທມາຫາເພິ່ນ.
ທ້າວ ເຈມສ໌ ໄດ້ເຊື້ອເຊີນ ທ້າວເຊນ ເພື່ອນທີ່ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກ ໄປຮ່ວມພິທີບັບຕິສະມາຂອງລູກສາວຂອງລາວ.
ທ້າວ ສະເປັນເຊີ ໄດ້ສົ່ງ link ຂອງຄຳປາໄສຂອງປະທານ ຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄປໃຫ້ເອື້ອຍຜູ້ທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ໄດ້ລາຍງານວ່າ, “ນາງໄດ້ອ່ານຄຳປາໄສນັ້ນ ແລະ ເຮົາກໍມີຄວາມຫວັງ.”
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຈັດຫາເຄື່ອງມືທຸກຢ່າງ ທີ່ຈຳເປັນໃຫ້ແກ່ເຮົາ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາອອກໄປຊ່ວຍກູ້ເພື່ອນທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຜູ້ບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກຂອງເຮົາ. ເຮົາທຸກຄົນເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້!
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານແຕ່ລະຄົນ ໃຫ້ເຊື່ອຟັງການເອີ້ນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ຈະອອກໄປຊ່ວຍກູ້. ເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້!
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະເຢຊູເປັນຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີ, ວ່າພຣະອົງຮັກເຮົາ ແລະ ວ່າພຣະອົງຈະປະທານພອນໃຫ້ເຮົາ ເມື່ອເຮົາອອກໄປຊ່ວຍກູ້. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະອົງຊົງພຣະຊົນຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສິ່ງນີ້. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.