ຢູ່ກັບພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຂັ້ມແຂງ

ໂດຍ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາມື້ນີ້ແມ່ນວ່າ ຊາຍ ແລະ ຍິງທຸກຄົນ ຈະອອກໄປຈາກກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນນີ້ ດ້ວຍຄຳໝັ້ນສັນຍາຫລາຍກວ່າເກົ່າ ທີ່ຈະມີການດູແລຈາກໃຈຈິງໃຫ້ກັນແລະກັນ.

ເພື່ອຖອດຄວາມຂອງທ່ານຣ້າວຟ໌ ວາລ໌ໂດ ອີເມີສັນ, ເວລາທີ່ໜ້າຊົງຈຳທີ່ສຸດໃນຊີວິດ ແມ່ນຕອນທີ່ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງການເປີດເຜີຍທີ່ຫລັ່ງໄຫລມາ.¹ ປະທານແນວສັນ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າ ພວກເຮົາຈະສາມາດຮັບເອົາການເປີດເຜີຍທີ່ “ຫລັ່ງໄຫລມາ” ໄດ້ຫລາຍຂະໜາດໃດ ໃນທ້າຍສັບປະດານີ້. ເຮົາບາງຄົນກໍມີໃຈທີ່ອ່ອນແອ. ແຕ່ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດກ່ຽວກັບມັນ, ທ່ານກໍສາມາດຮັກສາມັນໄດ້ຄືກັນ. ຊ່າງເປັນສາດສະດາທີ່ດີເດັ່ນແທ້ໆ!

ໃນການປະກາດແລະ ປະຈັກພະຍານ ທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ຂອງປະທານແນວສັນ ມື້ຄືນວານນີ້ ແລະ ເຊົ້າມື້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວເປັນພະຍານວ່າ ການປ່ຽນແປງເຫລົ່ານີ້ ແມ່ນຕົວຢ່າງ ຂອງການເປີດເຜີຍ ທີ່ໄດ້ນຳພາສາດສະໜາຈັກນີ້ ມາຕັ້ງແຕ່ຕອນເລີ່ມຕົ້ນ. ຈະມີຫລັກຖານຫລາຍຢ່າງຕື່ມອີກ ທີ່ບອກວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກຳລັງເລັ່ງວຽກງານຂອງພຣະອົງ ຕາມເວລາຂອງມັນ.²

ສຳລັບຜູ້ທີ່ຢາກຮູ້ຈັກຂໍ້ປີກຫຍ່ອຍກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ໄວໆ, ຂໍໃຫ້ທ່ານຮູ້ວ່າ ທັນທີຫລັງຈາກກອງປະຊຸມພາກນີ້ສິ້ນສຸດລົງ, ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປຈະເລີ່ມຕົ້ນ ຊຶ່ງຮ່ວມທັງ ຈົດໝາຍຈາກຝ່າຍປະທານສູງສຸດ ເຖິງສະມາຊິກທຸກຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກ ທີ່ພວກເຮົາມີທີ່ຢູ່ອີເມວຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ອາດບໍ່ເປັນຕາມລຳດັບດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້. ເອກະສານເຈັດໜ້າ ທີ່ບັນຈຸຄຳຖາມ ແລະ ຄຳຕາບ ຈະຖືກສົ່ງໄປໃຫ້ຜູ້ນຳຖານະປະໂລຫິດ ແລະ ຜູ້ນຳອົງການຊ່ວຍເຫລືອ. ສຸດທ້າຍ, ອຸປະກອນເຫລົ່ານັ້ນ ຈະຖືກບັນຈຸຢູ່ໃນ ministering.lds.org. “ຈົ່ງໝັ່ນຂໍແລ້ວເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບ, ຈົ່ງໝັ່ນຊອກຫາແລ້ວເຈົ້າກໍຈະໄດ້ພົບ.”³

ບັດນີ້ ແມ່ນເລື່ອງການມອບໝາຍທີ່ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ມອບໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຊິດສະເຕີ ຈີນ ບີ ບິງກຳ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂະນະທີ່ກຸ່ມ ແລະ ອົງການຊ່ວຍເຫລືອ ເຕີບໂຕທາງສະຖາບັນ, ເຮົາກໍຄວນເຕີບໂຕເປັນສ່ວນຕົວໄປຕາມ—ກ້າວໄປໜ້າເປັນສ່ວນບຸກຄົນ ເໜືອກວ່າການກະທຳທີ່ເຮັດໄປຢ່າງບໍ່ມີຊີວິດຊີວາ ໄປສູ່ການເປັນສານຸສິດຢ່າງຈິງໃຈ ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວໃນບັ້ນທ້າຍຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງໂລກ. ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ຕຽມຈະຈາກຜູ້ຕິດຕາມພຣະອົງທີ່ຍັງໄຮ້ດຽງສາ ແລະ ສັບສົນໄປ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໃຫ້ລາຍການຂອງຂັ້ນຕອນບໍລິຫານທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງເອົາໄປນຳ ຫລື ໄດ້ເອົາໃບລາຍງານເຕັມກຳໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຂຽນເປັນສາມສຳເນົາ. ບໍ່ເລີຍ, ພຣະອົງໄດ້ສະຫລຸບວຽກງານມອບໝາຍຢູ່ໃນພຣະບັນຍັດພື້ນຖານຂໍ້ໜຶ່ງວ່າ: “ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ; ເຮົາຮັກພວກເຈົ້າຢ່າງໄດ ພວກເຈົ້າຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນຢ່າງນັ້ນ. … ຖ້າພວກເຈົ້າຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ທຸກຄົນກໍຈະຮູ້ວ່າພວກເຈົ້າເປັນສາວົກຂອງເຮົາ.”⁴

ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຍ້າຍໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃກ້ອຸດົມການຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ຄວາມຄິດແຫ່ງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແບບໃໝ່ນີ້ ຂອງຖານະປະໂລຫິດ ແລະ ສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະທີ່ຫາກໍປະກາດໄປນັ້ນ ຈະຮ່ວມດ້ວຍສ່ວນປະກອບດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້, ໃນບັນດາສ່ວນປະກອບຢ່າງອື່ນໆ, ຊຶ່ງບາງສ່ວນສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ໄດ້ຈັດຂຶ້ນແລ້ວດ້ວຍຄວາມສຳເລັດທີ່ດີເລີດ.⁵

ເຮົາຈະບໍ່ໃຊ້ຄຳວ່າການສອນປະຈຳບ້ານ ແລະ ການຢ້ຽມສອນອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ກໍເປັນເພາະບາງສ່ວນຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາຈະເກີດຂຶ້ນຢູ່ສະຖານທີ່ອື່ນ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ໃນບ້ານເຮືອນ ແລະ ການຕິດຕໍ່ຂອງເຮົາບາງສ່ວນຈະບໍ່ຂຶ້ນຢູ່ກັບບົດຮຽນທີ່ຖືກຕຽມແລ້ວ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະແບ່ງປັນບົດຮຽນກໍໄດ້ ຖ້າຫາກວ່າມີຄວາມຕ້ອງການສິ່ງນັ້ນ. ຈຸດປະສົງຕົ້ນຕໍໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດນີ້, ດັ່ງທີ່ກ່າວກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນໃນວັນເວລາຂອງແອວມາ ແມ່ນທີ່ຈະ “ດູແລຜູ້ຄົນຂອງພວກເຂົາ, ແລະ … ບຳລຸງລ້ຽງຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນໃນສິ່ງທີ່ຊອບທຳ.”⁶
ເຮົາຈະຢ້ຽມຢາມບ້ານເຮືອນຕໍ່ໄປຕາມທີ່ເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ສະຖານະການໃນທ້ອງຖິ່ນ ດັ່ງເຊັ່ນຈຳນວນຄົນຫລາຍ, ເສັ້ນທາງທີ່ຫ່າງໄກ, ຄວາມປອດໄພສ່ວນຕົວ, ແລະ ສະພາບການທີ່ທ້າທາຍອື່ນໆ ອາດໄປຢ້ຽມຢາມບ້ານເຮືອນທຸກໆເດືອນບໍ່ໄດ້. ດັ່ງທີ່ຝ່າຍປະທານສູງສຸດໄດ້ແນະນຳເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນວ່າ, ໃຫ້ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງທ່ານ.⁷ ນອກເໜືອໄປຈາກຕາຕະລາງທີ່ຈັດຂຶ້ນສຳລັບການຢ້ຽມຢາມແທ້ໆແລ້ວ, ທ່ານສາມາດເສີ່ມຕໍ່ດ້ວຍການໂທຫາ, ການຂຽນຈົດໝາຍນ້ອຍສົ່ງໃຫ້, ການສົ່ງຂໍ້ຄວາມຫາ, ການຕິດຕໍ່ທາງອີເມວ, ການເວົ້າລົມກັນທາງວິດີໂອ, ການເວົ້າລົມກັນຢູ່ທີ່ໂບດ, ການຮັບໃຊ້ນຳກັນ, ການເຮັດກິດຈະກຳພົບປະສັງສັນ, ແລະ ການຕິດຕໍ່ແບບອື່ນໆອີກຫລາຍຢ່າງ ຜ່ານທາງການສື່ສານມວນຊົນທີ່ກວ້າງໄກຕະຫລອດທົ່ວໂລກ. ເຖິງຢ່າງໄດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເນັ້ນວ່າ ການຕິດຕໍ່ໃນຫລາຍຮູບແບບນີ້ ບໍ່ ໄດ້ຮ່ວມດ້ວຍຄວາມຄິດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນໃນປ້າຍນ້ອຍຕິດລົດ. ປ້າຍນັ້ນ ມີຂໍ້ຄວາມວ່າ, “ຖ້າຫາກຂ້ອຍບີບແກລົດໃສ່ເຈົ້າ, ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ເຈົ້າໄດ້ຮັບການສອນປະຈຳບ້ານແລ້ວເດີ.” ກະລຸນາ, ກະລຸນາ, ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ (ບັນດາເອື້ອຍນ້ອງບໍ່ຕ້ອງຮູ້ສຶກຜິດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້—ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວຕໍ່ບັນດາອ້າຍນ້ອງຂອງສາດສະໜາຈັກ), ດ້ວຍການປ່ຽນແປງເຫລົ່ານີ້ ພວກເຮົາຢາກໃຫ້ມີການດູແລ ແລະ ມີຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໃຍກັນຫລາຍຂຶ້ນ, ບໍ່ແມ່ນໜ້ອຍລົງ.
ດ້ວຍຄວາມຄິດທີ່ອີງຕາມພຣະກິດຕິຄຸນຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃໝ່ໆນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າທ່ານກຳລັງກັງວົນວ່າ ເຮົາຈະເອົາກິດຈະກຳໃດມາລາຍງານ. ເອີ, ຂໍໃຫ້ສະບາຍໃຈເຖີດ, ເພາະວ່າບໍ່ມີການລາຍງານ—ຢ່າງນ້ອຍກໍບໍ່ແມ່ນຈະລາຍງານໃນວັນທີ 31 ຂອງເດືອນວ່າ, “ຂ້ອຍເຮັດໃຫ້ສຳເລັດພໍດີທັນວິນາທີສຸດທ້າຍ.” ໃນສະພາບການນີ້ເຮົາກໍພະຍາຍາມເຕີບໂຕກ້າວໜ້າຄືກັນ. ການລາຍງານຢ່າງດຽວທີ່ຈະຕ້ອງເຮັດແມ່ນຈຳນວນການສຳພາດ ທີ່ຜູ້ນຳໄດ້ມີກັບຄູ່ຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນຫວອດ ພາຍໃນສາມເດືອນນັ້ນ. ໝູ່ເພື່ອນທັງຫລາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນມັນງ່າຍໆດັ່ງທີ່ເວົ້າ, ແຕ່ການສຳພາດເຫລົ່ານັ້ນ ແມ່ນສຳຄັນຫລາຍ. ຖ້າປາດສະຈາກການລາຍງານນັ້ນ ອະທິການຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນທີ່ເພິ່ນຕ້ອງການ ກ່ຽວກັບສະພາບທາງວິນຍານ ແລະ ທາງໂລກຂອງຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນ. ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ: ອ້າຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ເປັນຕົວແທນຂອງຝ່າຍອະທິການ ແລະ ຝ່າຍປະທານກຸ່ມແອວເດີ; ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ແທນທີ່ພວກເພິ່ນ. ຂໍກະແຈຂອງອະທິການ ແລະ ປະທານກຸ່ມ ແມ່ນຂະຫຍາຍອອກໄປໄກກວ່າ ແນວຄິດແຫ່ງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດນີ້.
ເພາະການລາຍງານນີ້ ແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກການລາຍງານໃດໆ ທີ່ຜ່ານມາ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເນັ້ນວ່າ ພວກເຮົາ ຢູ່ທີ່ສູນກາງໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຮູ້ ວິທີ ຫລື ສະຖານທີ່ ຫລື ເວລາ ທີ່ທ່ານໄດ້ຕິດຕໍ່ກັບຜູ້ຄົນຂອງທ່ານ; ພວກເຮົາພຽງແຕ່ຢາກຮູ້ວ່າ ທ່ານໄດ້ເຮັດ ແລະ ໄດ້ດູແລ ແລະ ວ່າທ່ານໄດ້ເປັນພອນໃຫ້ແກ່ເຂົາເຈົ້າ ໃນທຸກວິທີທາງທີ່ທ່ານສາມາດເຮັດໄດ້.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາທັງໝົດໃນສາດສະໜາຈັກ ໄດ້ມີໂອກາດຈາກສະຫວັນ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນ “ສາດສະໜາທີ່ບໍລິສຸດ … ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້າ”⁸—“ຈະແບກຫາບພາລະຂອງກັນແລະກັນ, ເພື່ອຈະໄດ້ແບ່ງເບົາ” ແລະ ເພື່ອ “ປອບໃຈຄົນທີ່ຕ້ອງການຄວມປອບໃຈ,”⁹ ທີ່ຈະປະຕິບັດຕໍ່ຍິງໝ້າຍ ແລະ ລູກກຳພ້າ, ຜູ້ທີ່ແຕ່ງງານ ແລະ ຜູ້ເປັນໂສດ, ຜູ້ທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຜູ້ທີ່ອຸກອັ່ງໃຈ, ຜູ້ທີ່ອ່ອນເພຍ ແລະ ຜູ້ທີ່ແຂງແຮງ, ຜູ້ທີ່ເບີກບານ ແລະ ຜູ້ທີ່ໂສກເສົ້າ—ໂດຍສະຫລຸບແລ້ວແມ່ນ, ເຮົາທຸກຄົນ, ທຸກໆຄົນ, ເພາະວ່າເຮົາທຸກຄົນ ຕ້ອງການຄວາມຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນຂອງມິດຕະພາບ ແລະ ໄດ້ຍິນຄຳປະກາດເຖິງສັດທາທີ່ໝັ້ນຄົງ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຕືອນທ່ານວ່າ ແຕ່ ຊື່ໃໝ່, ການປ່ຽນແປງໃໝ່, ແລະ ການລາຍງານທີ່ມີໜ້ອຍກວ່າ ຈະບໍ່ສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງຫຍັງເລີຍໃນການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ຍົກເວັ້ນແຕ່ເຮົາຖືສິ່ງນີ້ວ່າ ເປັນການເຊື້ອເຊີນໃຫ້ດູແລກັນແລະກັນ ໃນວິທີທາງໃໝ່ ທີ່ອາດຫານ ແລະ ສັກສິດກວ່າ, ດັ່ງທີ່ປະທານແນວສັນ ຫາກໍໄດ້ກ່າວໄປນັ້ນ. ເມື່ອເຮົາຍົກສາຍຕາທາງວິນຍານຂອງເຮົາຂຶ້ນໄປສູ່ ການດຳລົງຊີວິດຕາມກົດແຫ່ງຄວາມຮັກ ທີ່ກວ້າງໄກກວ່າ, ເຮົາກໍສັນລະເສີນລຸ້ນຄົນທັງຫລາຍທີ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ແບບນັ້ນມາເປັນເວລາຫລາຍໆປີແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວເຖິງຕົວຢ່າງໜຶ່ງກ່ຽວກັບຄວາມອຸທິດຕົນ ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເພື່ອວ່າຫລາຍໆຄົນຈະເຂົ້າໃຈພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທີ່ໃຫ້ ຢູ່ກັບ¹⁰ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ.

ວັນທີ 14 ເດືອນມັງກອນ ຜ່ານມານີ້, ກົງກັບວັນອາທິດ, ຫລັງ 5 ໂມງຕອນບ່າຍ, ເພື່ອນໜຸ່ມຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທ້າວບະແຣັດ ແລະ ນາງຄຣິສະຕິນ ແຮມລິນ ໄດ້ເວົ້າລົມກັນຢູ່ທີ່ບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າທີ່ເມືອງແທມພີ ລັດອາຣີໂຊນາ, ຫລັງຈາກທີ່ ທ້າວບະແຣັດ ໄດ້ຮັບໃຊ້ທັງວັນໃນຝ່າຍອະທິການ ແລະ ການດູແລລູກຫ້າຄົນທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງ ນາງຄຣິສະຕິນ.

ໃນທັນໃດນັ້ນ, ນາງຄຣິສະຕິນ ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນຜູ້ລອດຊີວິດທີ່ສຳເລັດຜົນຈາກໂຣກມະເລັງເຕົ້ານົມ, ໄດ້ລົ້ມລົງໝົດສະຕິໄປ. ການໂທຫາ 911 ໄດ້ນຳທີມສຸກເສີນມາພະຍາຍາມຢ່າງໝົດຫວັງເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ນາງຟື້ນສະຕິ. ຂະນະທີ່ ທ້າວບະແຣັດອະທິຖານ ແລະ ອ້ອນວອນຢູ່ນັ້ນ, ລາວໄດ້ໂທຫາອີກສອງຄົນ: ຄົນໜຶ່ງແມ່ນແມ່ຂອງລາວ ຮ້ອງຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອໃຫ້ເບິ່ງລູກຂອງລາວ, ແລະ ອີກຄົນໜຶ່ງແມ່ນ ແອດວິນ ພອດເຕີ, ຄູສອນປະຈຳບ້ານຂອງລາວ. ການເວົ້າລົມທັງໝົດກັບຄູສອນ ດຳເນີນໄປດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:

ແອດວິນ, ໂດຍທີ່ເຫັນວ່າໃຜໂທຫາ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ສະບາຍດີ ບະແຣັດ, ເປັນຈັ່ງໃດ?”

ບະແຣັດຊ່ຳກັບຮ້ອງຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍຕ້ອງການເຈົ້າຢູ່ນີ້—ດຽວນີ້!”

ພາຍໃນສາມສີ່ນາທີໄວກວ່າທີ່ ບະແຣັດນັບໄດ້, ເພື່ອນຖານະປະໂລຫິດຂອງລາວໄດ້ມາຢູ່ຄຽງຂ້າງລາວ, ຊ່ວຍລູກຂອງລາວ ແລະ ໄດ້ຂັບລົດພາ ບຣາເດີແຮມລິນ ໄປໂຮງໝໍຕາມຫລັງລົດໂຮງໝໍທີ່ພາເມຍລາວໄປ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, 40 ນາທີຫລັງຈາກນາງໄດ້ຫລັບຕາໄປ, ທ່ານໝໍໄດ້ປະກາດວ່າ ນາງຄຣິສະຕິນໄດ້ເສຍຊີວິດແລ້ວ.

ຂະນະທີ່ ທ້າວບະແຣັດ ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້, ແອດວິນ ໄດ້ໂອບກອດລາວ ແລະ ໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ກັບລາວ—ເປັນເວລາດົນ ແລະ ຍາວນານ. ແລ້ວ, ໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ ບະແຣັດ ເສົ້າເສຍໃຈຢູ່ກັບສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຜູ້ທີ່ໄດ້ມາຫາ, ແລ້ວແອດວິນ ໄດ້ຂັບລົດໄປບ້ານຂອງອະທິການ ເພື່ອບອກເພິ່ນເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ອະທິການໄດ້ໄປທີ່ໂຮງໝໍທັນທີ ຂະນະທີ່ ແອດວິນ ໄດ້ຂັບລົດໄປທີ່ບ້ານຂອງຄອບຄົວແຮມລິນ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ລາວ ແລະ ເມຍຂອງລາວ, ນາງຊາເລັດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ມາທີ່ນັ້ນຢ່າງວ່ອງໄວ ໄດ້ຫຼິນນຳລູກແຮມລິນຫ້າຄົນທີ່ກຳພ້າແມ່, ອາຍຸ 12 ປີລົງມາເຖິງ 3 ປີ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຈັດອາຫານຄ່ຳໃຫ້ພວກເຂົາກິນ, ໄດ້ມີການສະແດງດົນຕີຢ່າງບໍ່ໄດ້ວາງແຜນລ່ວງໜ້າ, ແລະ ໄດ້ຊ່ວຍພວກເຂົາເຂົ້ານອນ.

ຕໍ່ມາ ທ້າວບະແຣັດ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພາກສ່ວນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຂອງເລື່ອງນີ້ບໍ່ໄດ້ແມ່ນທີ່ ແອດວິນໄດ້ມາ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍໄດ້ໂທຫາລາວ. ໃນເວລາສຸກເສີນ, ຈະມີຜູ້ຄົນສະເໝີທີ່ເຕັມໃຈຈະຊ່ວຍ. ບໍ່ເລີຍ, ພາກສ່ວນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນຂອງເລື່ອງນີ້ແມ່ນວ່າ ລາວເປັນຄົນທີ່ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຄິດເຖິງ. ມີຄົນອື່ນອີກຫລາຍຄົນ ທີ່ຢູ່ໃກ້. ຄຣິສະຕິນ ມີນ້ອງຊາຍ ແລະ ນ້ອງສາວທີ່ຢູ່ໃກ້ກວ່າສອງກິໂລແມັດ. ພວກເຮົາມີອະທິການທີ່ດີ, ດີທີ່ສຸດ. ແຕ່ຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງ ແອດວິນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຕາມສັນຊາດຕະຍານວ່າ ໃຫ້ໂທຫາລາວ ເມື່ອໃດທີ່ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ສາດສະໜາຈັກມີວິທີທາງທີ່ເປັນລະບຽບໄວ້ໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອຈະດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະບັນຍັດຂໍ້ທີສອງ—ໃຫ້ຮັກ, ຮັບໃຊ້, ແລະ ພັດທະນາຄວາມສຳພັນກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຮົາ ທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃກ້ພຣະເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ.”¹¹

ແອດວິນ ໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບປະສົບການນີ້ວ່າ, “ແອວເດີ ຮໍແລນ, ສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບເລື່ອງນີ້ກໍຄືວ່າ ບະແຣັດ ໄດ້ເປັນຄູສອນປະຈຳບ້ານຂອງພວກເຮົາດົນກວ່າທີ່ຂ້ານ້ອຍ ໄດ້ເປັນຄູສອນປະຈຳບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕະຫລອດເວລາທີ່ຜ່ານມາ, ລາວໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມພວກເຮົາໃນສັນເພື່ອນຄົນໜຶ່ງ ຫລາຍກວ່າທີ່ເປັນໜ້າທີ່ມອບໝາຍ. ລາວໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີ, ສຸດຍອດຕົວຢ່າງຂອງຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ຄວນເປັນ. ເມຍຂອງຂ້ານ້ອຍ, ພວກລູກຊາຍຂອງພວກເຮົາ—ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຖືວ່າ ລາວເປັນຜູ້ທີ່ມີພັນທະ ທີ່ຈະນຳຂ່າວສານມາໃຫ້ພວກເຮົາແຕ່ລະທ້າຍເດືອນ; ພວກເຮົາຄິດກ່ຽວກັບລາວ ວ່າລາວເປັນໝູ່ເພື່ອນຄົນໜຶ່ງ ທີ່ອາໄສຢູ່ທ້າຍຖະໜົນໃກ້ໆພວກເຮົາ, ຜູ້ທີ່ຈະເຮັດທຸກສິ່ງ ບໍ່ວ່າຈະເປັນອັນໃດກໍຕາມໃນໂລກນີ້ ເພື່ອເປັນພອນໃຫ້ແກ່ພວກເຮົາ. ຂ້ານ້ອຍດີໃຈທີ່ຂ້ານ້ອຍສາມາດຕອບແທນບຸນຄຸນລາວເລັກໆນ້ອຍໆ.”¹²

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຮ່ວມໃຈກັບທ່ານໃນການສັນລະເສີນຄູສອນໃນໝູ່ບ້ານ, ໃນຫວອດ ແລະ ຄູສອນປະຈຳບ້ານ ແລະ ຄູຢ້ຽມສອນທຸກໆຄົນ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັກ ແລະ ໄດ້ຮັບໃຊ້ໃນວິທີທາງນິີ້ ຕະຫລອດປະຫວັດສາດຂອງເຮົາ. ຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາໃນມື້ນີ້ແມ່ນວ່າ ຊາຍ ແລະ ຍິງທຸກຄົນ—ຊາຍ ແລະ ຍິງໜຸ່ມຜູ້ໃຫຍ່ຂອງເຮົາ—ຈະອອກໄປຈາກກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນນີ້ ດ້ວຍຄຳໝັ້ນສັນຍາຫລາຍກວ່າເກົ່າ ທີ່ຈະມີການດູແລຈາກໃຈຈິງໃຫ້ກັນແລະກັນ, ຖືກດົນໃຈໂດຍຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດໃຫ້ເຮັດເທົ່ານັ້ນ. ເຖິງແມ່ນເຮົາທຸກຄົນຮູ້ສຶກວ່າ ມີຄວາມສາມາດທີ່ຈຳກັດ ແລະ ບໍ່ພຽບພ້ອມ—ແລະ ເຮົາທຸກຄົນກໍມີການທ້າທາຍ—ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງອອກແຮງ ຄຽງບ່າຄຽງໄຫລ່ກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງສວນອະງຸ່ນ,¹³ ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອແກ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະບິດາຂອງເຮົາ ເພື່ອຕອບຄຳອະທິຖານ, ໃຫ້ການປອບໂຍນ, ເຊັດນ້ຳຕາ, ແລະ ໃຫ້ກຳລັງຫົວເຂົ່າທີ່ອ່ອນເພຍ.¹⁴ ຖ້າຫາກເຮົາເຮັດສິ່ງນັ້ນ, ເຮົາຈະກາຍເປັນສານຸສິດຂອງພຣະຄຣິດຫລາຍຂຶ້ນ ດັ່ງທີ່ເຮົາຄວນເປັນ. ໃນວັນອາທິດບຸນອິດສະເຕີມື້ນີ້, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮັກກັນແລະກັນ ດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຮັກເຮົາ,¹⁵ ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.