ຈົນເຖິງເຈັດສິບເທື່ອຄູນເຈັດ

ໂດຍ ແອວເດີ ລິນ ຈີ ຣອບບິນສ໌

ຈາກຝ່າຍປະທານສາວົກເຈັດສິບ

ທ່າມກາງຊີວິດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍກ້ອນຫີນສະດຸດ ແລະ ຄວາມບໍ່ດີພ້ອມ, ເຮົາທຸກຄົນຈຶ່ງມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ໄດ້ຮັບໂອກາດໃຫ້ແກ້ຕົວ.

ຄວາມຜິດພາດ ຄືຄວາມເປັນຈິງຂອງຊີວິດ. ການຮຽນທີ່ຈະຫລິ້ນປີອາໂນ ໃຫ້ເກັ່ງ ແມ່ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະບໍ່ເຮັດຄວາມຜິດພາດ—ບາງທີອາດເຮັດຜິດເຖິງລ້ານເທື່ອ. ການຮຽນພາສາຕ່າງປະເທດ, ບຸກຄົນຈະຕ້ອງປະເຊີນກັບຄວາມຜິດພາດຫລາຍໆພັນເທື່ອ ທີ່ໜ້າອັບອາຍ—ບາງທີແມ່ນແຕ່ເປັນລ້ານໆເທື່ອ. ເຖິງແມ່ນນັກກິລາທີ່ເກັ່ງກ້າລະດັບໂລກ ກໍຍັງເຮັດຜິດພາດ.

“ຄວາມສຳເລັດ,” ດັ່ງທີ່ຜູ້ຄົນກ່າວ, “ບໍ່ແມ່ນການບໍ່ເຄີຍເຮັດຜິດພາດ, ແຕ່ແມ່ນການເຄີຍເຮັດຜິດພາດ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ.”¹

ໃນການປະດິດຄິດສ້າງດອກໄຟ, ທ່ານທອມມັສ ແອດີສັນ ໄດ້ກ່າວແບບມີຄວາມໝາຍວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດຜິດພາດ 1,000 ເທື່ອ. ດອກໄຟແມ່ນການປະດິດຄິດສ້າງ ທີ່ໃຊ້ 1,000 ຂັ້ນຕອນ.”² ທ່ານຊາລ໌ ແອັຟ ເຄັດເຕີຣິງ ໄດ້ເອີ້ນຄວາມຜິດພາດ ວ່າເປັນ “ຮອຍນິ້ວມືໃນເສັ້ນທາງ ທີ່ນຳພາໄປສູ່ຄວາມສຳເລັດຜົນ.”³ ຫວັງວ່າ ຄວາມຜິດພາດແຕ່ລະເທື່ອ ທີ່ເຮົາໄດ້ເຮັດ ຈະກາຍເປັນບົດຮຽນທີ່ໃຫ້ຄວາມຮູ້, ປ່ຽນກ້ອນຫີນສະດຸດ ໃຫ້ກາຍເປັນກ້ອນຫີນທີ່ໃຊ້ໄຕ່ຂຶ້ນບ່ອນສູງ.

ສັດທາອັນບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຂອງນີໄຟ ໄດ້ຊ່ວຍເພິ່ນຜ່ານຜ່າຄວາມຜິດພາດຫລາຍໆເທື່ອ ຈົນກວ່າເພິ່ນໄດ້ຮັບແຜ່ນຈາລຶກທອງເຫລືອງ. ໂມເຊຕ້ອງໄດ້ພະຍາຍາມເຖິງ 10 ເທື່ອ ກ່ອນເພິ່ນຈະໄດ້ຮັບຄວາມສຳເລັດ ໃນການພາຊາວອິດສະຣາເອນ ອອກຈາກປະເທດເອຢິບ ໃນທີ່ສຸດ.

ເຮົາອາດສົງໄສວ່າ—ຖ້າຫາກນີໄຟ ແລະ ໂມເຊ ໄດ້ໄປແລ່ນວຽກໃຫ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈຶ່ງບໍ່ເຂົ້າມາແຊກແຊງ ແລະ ຊ່ວຍພວກເພິ່ນ ໃຫ້ໄດ້ຮັບຄວາມສຳເລັດ ໃນເທື່ອທຳອິດ? ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ພວກເພິ່ນເຮັດ—ແລະ ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດ—ເພື່ອລຸຍໄປ ແລະ ເຮັດຜິດພາດ ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ? ໃນບັນດາຄຳຕອບທີ່ສຳຄັນຫລາຍໆຢ່າງ ຕໍ່ຄຳຖາມນັ້ນ, ມີດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:

ຢ່າງທຳອິດ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ວ່າ ສິ່ງທັງໝົດເຫລົ່ານີ້ຈະເປັນປະສົບການໃຫ້ແກ່ເຮົາ, ແລະ ຈະເກີດຂຶ້ນເພື່ອຄວາມດີຂອງເຮົາ.”⁴
ຢ່າງທີສອງ, ເພື່ອປ່ອຍເຮົາໃຫ້ຊີມລົດຊາດອັນຂົມຂື່ນ, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະຮູ້ຈັກໃຫ້ຄຸນຄ່າແກ່ຄວາມດີ.⁵
ຢ່າງທີສາມ, ເພື່ອພິສູດວ່າ “ການຕໍ່ສູ້ແມ່ນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ,”⁶ ແລະ ມັນເປັນເພາະໂດຍພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຮົາຈະສາມາດສຳເລັດວຽກງານຂອງພຣະອົງໄດ້ ແລະ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງ.⁷
ຢ່າງທີສີ່, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາພັດທະນາ ແລະ ເຝິກຝົນຄະແນນ ເພື່ອຈະມີຄຸນລັກສະນະທີ່ເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ ຊຶ່ງບໍ່ສາມາດຖືກຫລໍ່ຫລອມ ໄດ້ຍົກເວັ້ນແຕ່ຜ່ານທາງການກົງກັນຂ້າມ⁸ ແລະ “ໃນເຕົາໄຟຮ້ອນແຫ່ງຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ ເທົ່ານັ້ນ.”⁹

ສະນັ້ນ, ທ່າມກາງຊີວິດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍກ້ອນຫີນສະດຸດ ແລະ ຄວາມບໍ່ດີພ້ອມ, ເຮົາທຸກຄົນຈຶ່ງມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍ ທີ່ໄດ້ຮັບໂອກາດເພື່ອໃຫ້ແກ້ຕົວ.

ໃນປີ 1970, ຕອນເປັນນັກສຶກສາປີທຳອິດ ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ບຣິກຳ ຢັງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາຫ້ອງ ຟິຊິກຂັ້ນພື້ນຖານທີ່ສຳຄັນ ຊຶ່ງສອນໂດຍທ່ານ ແຈ ບາລິບ, ຜູ້ເປັນອາຈານທີ່ດີເລີດ. ຫລັງຈາກໄດ້ຮຽນຈົບແຕ່ລະໝວດ, ເພິ່ນຈະໃຫ້ພວກເຮົາສອບເສັງ. ຖ້າຫາກນັກຮຽນຄົນໃດໄດ້ຄະແນນ C ແລະ ຢາກໄດ້ຄະແນນທີ່ດີກວ່ານັ້ນ, ອາຈານບາລິບ ກໍຈະອະນຸຍາດໃຫ້ນັກຮຽນສອບເສັງ ເພື່ອປັງປຸງຄືນອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ຖ້າຫາກນັກຮຽນຄົນໃດໄດ້ຮັບຄະແນນ B ໃນເທື່ອທີສອງ ແຕ່ຍັງບໍ່ພໍໃຈ, ເຂົາເຈົ້າກໍສາມາດສອບເສັງໄດ້ອີກເປັນເທື່ອທີສາມ ແລະ ທີສີ່, ແລະ ຕໍ່ໆໄປ. ໂດຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໂອກາດເພື່ອໃຫ້ແກ້ຕົວ, ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຂຶ້ນເຖິງລະດັບສູງ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ກໍໄດ້ຮັບຄະແນນ A ຢູ່ໃນຫ້ອງ.

ເພິ່ນເປັນອາຈານທີ່ສະຫລາດ ຜູ້ດົນໃຈນັກຮຽນຂອງເພິ່ນ ໃຫ້ພະຍາຍາມຕໍ່ໄປ—ໃຫ້ຄິດວ່າ ຄວາມຜິດພາດນັ້ນ ເປັນຄູສອນ, ບໍ່ແມ່ນໄພພິບັດ, ແລະ ກໍບໍ່ຄວນຢ້ານກົວທີ່ຈະເຮັດຄວາມຜິດພາດ ແຕ່ໃຫ້ຮຽນຮູ້ຈາກມັນ.

ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂທໄປຫາຊາຍທີ່ດີເດັ່ນຄົນນີ້ ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ເອົາຫ້ອງວິຊາຟິຊິກຂອງເພິ່ນ ເມື່ອ 47 ປີກ່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມເພິ່ນວ່າ ເປັນຫຍັງເພິ່ນຈຶ່ງເຕັມໃຈປ່ອຍໃຫ້ນັກຮຽນຂອງເພິ່ນແກ້ຕົວ ຢ່າງບໍ່ມີກຳນົດ ເພື່ອຈະໄດ້ຄະແນນທີ່ດີກວ່າ. ເພິ່ນຕອບວ່າ: “ຂ້ອຍຢາກຢູ່ຝ່າຍຂອງນັກຮຽນ.”

ໃນຂະນະທີ່ເຮົາມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບໂອກາດເພື່ອໃຫ້ແກ້ຕົວ ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ເຮັດຜິດພາດ, ຫລື ເຮັດຜິດພາດທາງຄວາມຄິດ, ເຮົາຢືນພິສະວົງ ໃນພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ສຳລັບໂອກາດເພື່ອໃຫ້ແກ້ຕົວ ໃນການເອົາຊະນະຄວາມຜິດບາບ, ຫລື ຄວາມຜິດພາດຂອງໃຈ.

ບໍ່ມີຄົນໃດທີ່ຢູ່ຝ່າຍເຮົາ ຫລາຍໄປກວ່າພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ພຣະອົງປ່ອຍໃຫ້ເຮົາສອບເສັງ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ. ໃນການທີ່ຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງໄດ້ນັ້ນ ມັນຮຽກຮ້ອງໂອກາດເພື່ອໃຫ້ແກ້ຕົວ ໃນການສູ້ຊົນປະຈຳວັນຂອງເຮົາ ກັບມະນຸດທີ່ມີຈິດໃຈທຳມະດາ, ດັ່ງເຊັ່ນການຄວບຄຸມຄວາມຢາກ, ການຮຽນທີ່ຈະອົດທົນ ແລະ ໃຫ້ອະໄພ, ການເອົາຊະນະຄວາມກຽດຄ້ານ, ແລະ ການຫລີກລ້ຽງຈາກບາບຂອງການລະເວັ້ນ, ເປັນຕົ້ນ. ຖ້າຫາກການເຮັດຄວາມຜິດພາດ ເປັນເລື່ອງທຳມະດາສຳລັບມະນຸດ, ແລ້ວເຮົາຈະຕ້ອງເຮັດຜິດພາດຈັກເທື່ອ ຈົນກວ່າເລື່ອງທຳມະດາ ຈະບໍ່ມີຢູ່ໃນຕົວມະນຸດອີກ ມີແຕ່ຄວາມສູງສົ່ງເທົ່ານັ້ນ? ເປັນພັນໆ ພຸ້ນບໍ? ອາດເປັນລ້ານໆເທື່ອ ພຸ້ນແລ້ວ.

ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ ທາງຄັບ ແລະ ແຄບຈະເຕັມໄປດ້ວຍການທົດລອງ ແລະ ຄວາມຜິດພາດ ຈະເກີດຂຶ້ນໃນທຸກມື້, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈຶ່ງໄດ້ໃຊ້ໜີ້ອັນເປັນນິດ ເພື່ອໃຫ້ໂອກາດເຮົາໄດ້ແກ້ຕົວ ແບບບໍ່ມີກຳນົດ ຈົນເຮົາບັນລຸຂັ້ນສູງສຸດ ຜ່ານຊ່ວງມະຕະຂອງເຮົາ. ການກົງກັນຂ້າມ ຊຶ່ງພຣະອົງອະນຸຍາດ ອາດເບິ່ງຄືວ່າຫລວງຫລາຍ ແລະ ເກືອບທົນຕໍ່ບໍ່ໄດ້, ແຕ່ພຣະອົງຈະບໍ່ປະເຮົາໄວ້ຢ່າງໝົດຫວັງ.

ໃນການຮັກສາຄວາມຫວັງຂອງເຮົາໃຫ້ຄົງຢູ່ຢ່າງເຂັ້ມແຂງ ຂະນະທີ່ເຮົາປະເຊີນກັບການທົດລອງໃນຊີວິດ, ພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຈຶ່ງພ້ອມສະເໝີ ແລະ ຢູ່ໃກ້ສະເໝີ. ພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງເປັນ “ວິທີທາງແຫ່ງສະຫວັນ ເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອ ຫລື ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງ, … ເປັນພະລັງທີ່ເຮັດໃຫ້ສາມາດ ເພື່ອອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຍ ແລະ ຍິງ ໃຫ້ໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງ ຫລັງຈາກ ທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຈົນສຸດຄວາມສາມາດແລ້ວ.”¹⁰ ພຣະຄຸນ ແລະ ພຣະເນດທີ່ຮັກແພງຂອງພຣະອົງ ແມ່ນຈົດຈ້ອງຢູ່ທີ່ຕົວເຮົາ ຕະຫລອດເສັ້ນທາງ ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງໃຫ້ຄຳດົນໃຈ, ແບ່ງເບົາພາລະ, ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ປົດປ່ອຍ, ປິ່ນປົວ, ແລະ ອີກຢ່າງໜຶ່ງ “ຊ່ວຍຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ,” ແມ່ນແຕ່ຕອນພວກເຂົາລົ້ມລຸກຄຸກຄານ ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຄັບ ແລະ ແຄບນັ້ນ.¹¹

ການກັບໃຈແມ່ນຂອງປະທານຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ເຂົ້າເຖິງໄດ້ ຊຶ່ງອະນຸຍາດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຮົາສາມາດເຮັດຄວາມຜິດພາດ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ. ການກັບໃຈບໍ່ແມ່ນແຜນສຳລອງຂອງພຣະອົງ ທີ່ໄດ້ຕຽມໄວ້ບາດເທື່ອເຮົາເຮັດຄວາມຜິດພາດ. ການກັບໃຈ ແມ່ນ ແຜນຂອງພຣະອົງ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ ເຮົາຈະເຮັດຄວາມຜິດພາດ. ນີ້ແມ່ນພຣະກິດຕິຄຸນແຫ່ງການກັບໃຈ, ແລະ ດັ່ງທີ່ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ສັງເກດເຫັນ, “ມັນຈະເປັນບົດຮຽນຕະຫລອດຊີວິດ.”¹²

ໃນບົດຮຽນແຫ່ງການກັບໃຈ ໃນຊີວິດນີ້, ສິນລະລຶກແມ່ນວິທີທາງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພທີ່ຕໍ່ເນື່ອງຈາກພຣະອົງ. ຖ້າຫາກເຮົາຮັບເອົາມັນ ດ້ວຍໃຈທີ່ຊອກຊ້ຳ ແລະ ວິນຍານທີ່ສຳນຶກຜິດ, ແລ້ວພຣະອົງຈະໃຫ້ອະໄພແກ່ເຮົາທຸກອາທິດ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາເຮັດຄວາມຜິດພາດ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ເຖິງແມ່ນພວກເຂົາມີບາບ, ແຕ່ອຸທອນຂອງພຣະອົງເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເມດຕາສົງສານຕໍ່ພວກເຂົາ.¹³

ແຕ່ພຣະອົງຈະໃຫ້ອະໄພເຮົາຈັກເທື່ອ? ພຣະອົງຈະອົດກັ້ນໄດ້ດົນນານຫລາຍປານໃດ? ມີເທື່ອໜຶ່ງ ເປໂຕ ໄດ້ທູນຖາມພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດວ່າ, “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອີຍ, ຖ້າພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍເຮັດຜິດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຍົກໂທດໃຫ້ລາວຈັກເທື່ອ? ເຖິງເຈັດເທື່ອບໍ?”¹⁴

ຕາມທີ່ສັນນິຖານ, ເປໂຕຄົງຄິດວ່າ ເຈັດເທື່ອ ເປັນຈຳນວນຫລາຍແລ້ວ ທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພ ແລະ ຄວາມເມດຕາກະລຸນາກໍມີຂອບເຂດຄືກັນ. ໃນການຕອບ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ບອກເປໂຕວ່າ ບໍ່ຕ້ອງນັບ—ບໍ່ໃຫ້ກຳນົດເລື່ອງການໃຫ້ອະໄພ.

“ພຣະເຢຊູໄດ້ຕອບວ່າ, ເຮົາບໍ່ເຄີຍເວົ້າກັບເຈົ້າວ່າ ຈົນເຖິງເຈັດເທື່ອ: ແຕ່ແມ່ນເຈັດສິບເທື່ອຄູນເຈັດ.”¹⁵

ແນ່ນອນ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ບໍ່ໄດ້ກຳນົດການໃຫ້ອະໄພໄວ້ພຽງແຕ່ 490 ເທື່ອ. ຖ້າເປັນແບບນັ້ນ ກໍໝາຍຄວາມວ່າ ມັນມີກຳນົດໃຫ້ເຮົາຮັບສ່ວນສິນລະລຶກໄດ້ພຽງແຕ່ 490 ເທື່ອ, ແລະ ແລ້ວເທື່ອທີ 491, ຜູ້ກວດບັນຊີໃນສະຫວັນ ຈະເຂົ້າມາແຊກແຊງ ແລະ ບອກວ່າ, “ຂໍໂທດນຳເດີ້, ບັດສຳລັບການກັບໃຈຂອງເຈົ້າ ໝົດອາຍຸແລ້ວ—ນັບຈາກນີ້ໄປ, ເຈົ້າຕ້ອງຊ່ວຍຕົວເອງ.”

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເລກ ເຈັດສິບເທື່ອຄູນເຈັດ ເປັນຄຳອຸປະມາ ເຖິງການຊົດໃຊ້ອັນເປັນນິດ, ເຖິງຄວາມຮັກອັນບໍ່ມີຂອບເຂດ, ແລະ ເຖິງພຣະຄຸນທີ່ບໍ່ມີກຳນົດຂອງພຣະອົງ. “ແທ້ຈິງແລ້ວ ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົນຂອງເຮົາຈະກັບໃຈ ເທົ່າໃດເທື່ອກໍຕາມ, ເຮົາກໍຈະໃຫ້ອະໄພແກ່ເຂົາສຳລັບການລ່ວງລະເມີດຂອງເຂົາທີ່ມີຕໍ່ເຮົາ.”¹⁶

ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ສິນລະລຶກກາຍເປັນໃບອະນຸຍາດໃຫ້ເຮັດບາບ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນໜຶ່ງທີ່ສຳນວນນີ້ ໄດ້ຖືກລວມຢູ່ໃນໜັງສືໂມໂຣໄນ ທີ່ວ່າ: “ແຕ່ວ່າທຸກເທື່ອທີ່ເຂົາກັບໃຈ ແລະ ສະແຫວງຫາການຍົກໂທດ ດ້ວຍເຈດຕະນາອັນແທ້ຈິງ, ເຂົາກໍຈະໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພ.”¹⁷

ເຈດຕະນາອັນແທ້ຈິງ ໝາຍເຖິງ ດ້ວຍຄວາມພະຍາຍາມອັນແທ້ຈິງ ແລະ ການປ່ຽນແປງອັນແທ້ຈິງ. “ການປ່ຽນແປງ” ແມ່ນຄຳຂອງຫລັກທຳ ທີ່ ຄູ່ມືພຣະຄຳພີ ໃຊ້ແປຄວາມໝາຍຂອງ ການກັບໃຈ ວ່າເປັນ: “ການປ່ຽນຄວາມຄິດ ແລະ ຈິດໃຈ ທີ່ສ້າງຄວາມນຶກຄິດທີ່ສົດຊື່ນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຕໍ່ຕົນເອງ, ແລະ ຕໍ່ຊີວິດໂດຍທົ່ວໄປ.”¹⁸ ການປ່ຽນແປງເຊັ່ນນັ້ນ ແມ່ນມາຈາກຄວາມເຕີບໂຕ ທາງວິນຍານ. ເມື່ອນັ້ນ ຄວາມສຳເລັດຂອງເຮົາ, ຈະບໍ່ແມ່ນຈາກ ການເຮັດ ຄວາມຜິດພາດ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ, ແຕ່ຈະເປັນການ ເຕີບໂຕ ຈາກຄວາມຜິດພາດ ເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ.

ກ່ຽວກັບ ການປ່ຽນແປງ, ໃຫ້ທ່ານພິຈາລະນາຄວາມຮູ້ນີ້: “ສິ່ງທີ່ບໍ່ປ່ຽນແປງ ຈະຢູ່ໃນສະພາບເດີມ.” ຄວາມຈິງທີ່ແຈ່ມແຈ້ງນີ້ ບໍ່ປະສົງທີ່ຈະເຍາະເຍີ້ຍຄວາມສະຫລຽວສະຫລາດຂອງທ່ານ ແຕ່ມັນເປັນສະຕິປັນຍາອັນແຫລມຄົມຂອງປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ, ຜູ້ຕອນນັ້ນ ໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ແລະ ເມື່ອເຮົາເຊົາປ່ຽນແປງ—ເຮົາກໍເຊົາເຕີບໂຕ.”¹⁹

ເພາະເຮົາບໍ່ຢາກ ເຊົາເຕີບໂຕ ຈົນກວ່າເຮົາຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ,²⁰ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງລຸກຂຶ້ນທຸກເທື່ອທີ່ເຮົາລົ້ມລົງ, ແລະ ມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະເຕີບໂຕ ແລະ ກ້າວໜ້າຕໍ່ໄປ ເຖິງແມ່ນເຮົາຍັງອ່ອນແອກໍຕາມ. ໃນຄວາມອ່ອນແອຂອງເຮົາ, ພຣະອົງໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈໄດ້ວ່າ, “ພຣະຄຸນຂອງເຮົາກໍມີພໍແລ້ວສຳລັບເຈົ້າ: ດ້ວຍວ່າ ເມື່ອໃດທີ່ເຈົ້າອ່ອນແຮງ ເມື່ອນັ້ນລິດອຳນາດຂອງເຮົາກໍສະແດງອອກຢ່າງລົ້ນເຫລືອ.”²¹

ພຽງແຕ່ດ້ວຍວິທີທີ່ປີ້ນຮູບແບບໄວໆ ຫລື ດ້ວຍແຜນຜັງຂອງການເຕີບໂຕເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຮົາຈະເຫັນໄດ້ເຖິງຄວາມເຕີບໂຕທາງໂລກຂອງເຮົາ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ຄວາມເຕີບໂຕທາງວິນຍານຂອງເຮົາ ກໍເຫັນໄດ້ຜ່ານການຫລຽວເບິ່ງພາບແຫ່ງເວລາເທົ່ານັ້ນ. ມັນຈະເປັນສິ່ງສະຫລາດ ທີ່ຈະພິຈາລະນາຕົວເອງເປັນປະຈຳ ຜ່ານພາບນັ້ນ ເພື່ອຈະໄດ້ເຫັນຄວາມກ້າວໜ້າຂອງເຮົາ ແລະ ດົນໃຈເຮົາໃຫ້ “ມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ, ໂດຍມີຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ.”²²

ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍຕະຫລອດໄປ ສຳລັບຄວາມຮັກທີ່ມີເມດຕາກະລຸນາ, ຄວາມອົດທົນ, ແລະ ຄວາມອົດກັ້ນຂອງພຣະບິດາມານດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ຜູ້ອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບໂອກາດເພື່ອແກ້ຕົວ ຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ ໃນເສັ້ນທາງກັບຄືນສູ່ທີ່ປະທັບຂອງພຣະອົງ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.