ការសន្ទនាដែលចាំបាច់

ដោយ ចយ ឌី ចូនស៍

ទើបតែបានដោះលែងពីប្រធានទូទៅអង្គការបឋមសិក្សា

យើងមិនអាចរង់ចាំឲ្យការប្រែចិត្តជឿកើតឡើងចំពោះកូនៗរបស់យើងទេ ។ ការប្រែចិត្តជឿដោយចៃដន្យគឺមិនមែនជា គោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ។

តើបងប្អូនធ្លាប់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីយើងហៅថ្នាក់កុមារថា « អង្គការបឋមសិក្សា » ដែរឬទេ ? ខណៈដែលឈ្មោះនេះសំដៅទៅលើការរៀនសូត្រខាងវិញ្ញាណដែលកុមារទទួលតាំងពីតូច ចំពោះខ្ញុំវាក៏ជាការរម្លឹកមួយពីសេចក្តីពិតដ៏មានអានុភាពផងដែរ ។ ចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង កុមារពុំដែលមិនសំខាន់ឡើយ—កុមារគឺ សំខាន់ » ជានិច្ច ។^១

ទ្រង់ទុកព្រះទ័យថាយើងនឹងឲ្យតម្លៃ គោរព និងការពារកុមារដែលជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។ នោះមានន័យថាយើងនឹងមិនធ្វើឲ្យពួកគេឈឺចាប់ទាំងខាងរូបកាយ ពាក្យសម្តី ឬសតិអារម្មណ៍ តាមទម្រង់ណាមួយឡើយ ទោះបីជាមានជាភាពតានតឹង និងសម្ពាធខ្លាំងក៏ដោយ ។ ផ្ទុយទៅវិញយើង ឲ្យតម្លៃកុមារ យើងធ្វើអ្វីៗអស់ពីលទ្ធភាពរបស់យើងដើម្បីប្រយុទ្ធនឹងអំពើអាក្រក់នៃការរំលោភបំពាន ។ ការមើលថែពួកគេមានសារៈសំខាន់ចំពោះយើង—ក៏ដូចជាចំពោះទ្រង់ផងដែរ ។^២

ម្តាយឪពុកវ័យក្មេងមួយគូអង្គុយនៅតុបាយ គិតពីអ្វីៗដែលពួកគាត់បានធ្វើនៅថ្ងៃនោះ ។ ពួកគាត់បានឮសំឡេងពីមាត់ច្រកមក ។ ម្តាយរូបនោះបានសួរថា « សំឡេងអីហ្នឹង ? »

រួចពួកគាត់បានឮសំឡេងយំតិចៗចេញពីបន្ទប់គេងកូនប្រុសអាយុបួនឆ្នាំរបស់ពួកគាត់ ។ ពួកគាត់ប្រញាប់រត់ទៅកាន់ច្រកនោះ ។ កូនប្រុសរបស់គាត់កំពុងដេកក្បែរគ្រែ ។ ម្តាយរូបនោះបានលើកពរកូនប្រុសតូចគាត់ ហើយសួរថា មានរឿងអីកើតឡើង ។

វាបាននិយាយថា « កូនធ្លាក់ពីលើគ្រែ » ។

គាត់សួរថា « ហេតុអ្វីកូនធ្លាក់ពីលើគ្រែ ? »

វាគ្រវីក្បាល ហើយនិយាយថា « កូនអត់ដឹងទេ ។ កូនគិតថា គ្រែខ្ពស់ពេកកូនឡើងអត់ដល់ » ។

គឺរឿង « ឡើងអត់ដល់ » ហ្នឹងហើយដែលខ្ញុំចង់លើកមកនិយាយនាព្រឹកនេះ ។ វាគឺជាអភ័យឯកសិទ្ធិ និងទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង ដែលត្រូវជួយកុមារ « ឡើងឲ្យដល់ » ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ វាពុំមែនជារឿងលឿនពេកដែលត្រូវជួយកុមារនោះទេ ។

វាជាពេលវេលាដ៏ពិសេសនៅក្នុងជីវិតកុមារ នៅពេលពួកគេត្រូវបានការពារពីការល្បួងរបស់សាតាំង ។ នោះជាពេលដែលពួកគេបរិសុទ្ធ និងគ្មានបាប ។^៣ វាជាពេលដ៏ពិសិដ្ឋសម្រាប់ឪពុក ឬម្តាយ និងកូន ។ កុមារត្រូវទទួលបានការបង្រៀនទាំងពាក្យសម្តី និងទាំងគំរូ ពីមុន និងក្រោយពេលពួកគេ « មានអាយុនៃការទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះ » ។^៤

ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង បានបង្រៀនថា « យើងមានឱកាសដ៏មហិមាបំផុតដែលបាននៅជាមួយក្មេងៗ ។ ពេលវេលាល្អបំផុតដើម្បីបង្រៀន គឺពេលកុមារនៅតូចនៅឡើយ ខណៈដែលកុមារនៅមានការការពារពីការល្បួងរបស់មារសត្រូវក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ និងពីមុនពួកគេរឹតតែពិបាកស្តាប់ឮពាក្យពេចន៍នៃសេចក្តីពិត ព្រោះតែសំឡេងនៃរឿងស្មុគ្រស្មាញផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ » ។^៥ ការបង្រៀនបែបនេះនឹងជួយពួកគេស្គាល់អត្តសញ្ញាណដ៏ទេវភាពរបស់ពួកគេ គោលបំណងរបស់ពួកគេ និងពរជ័យដ៏ថ្កើងថ្កានដែលរង់ចាំពួកគេ កាលដែលពួកគេចុះសេចក្តីសញ្ញាពិសិដ្ឋ និងទទួលពិធីបរិសុទ្ធនៅលើផ្លូវនៃសេចក្តីសញ្ញានេះ ។

យើងមិនអាចរង់ចាំឲ្យការប្រែចិត្តជឿកើតឡើងចំពោះកូនៗរបស់យើងទេ ។ ការប្រែចិត្តជឿដោយចៃដន្យគឺ មិនមែនជាគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេ ។ ការប្រែក្លាយដូចជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងពុំមែនកើតឡើងដោយចៃដន្យទេ ។ ការស្រឡាញ់ ការបង្រៀន និងការថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយចេតនាពិត អាចជួយកុមារចាប់ផ្តើមតាំងពីនៅតូច ដើម្បីស្គាល់ព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានសារៈសំខាន់ណាស់ចំពោះទីបន្ទាល់ និងការប្រែចិត្តជឿរបស់កូនៗយើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងចង់ឲ្យពួកគេ « ចងចាំទ្រង់ជានិច្ច ប្រយោជន៍ឲ្យពួកគេអាចបានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ គង់នៅជាមួយនឹងពួកគេ » ។^៦

សូមពិចារណាតម្លៃនៃសន្ទនាជាគ្រួសារអំពីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាការសន្ទនា ដ៏ចាំបាច់ដែលអាចយាងអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណ ។ នៅពេលយើងមានការសន្ទនាបែបនោះជាមួយកូនៗរបស់យើង គឺយើងជួយពួកគេបង្កើតគ្រឹះ « ដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនមួយ ជាគ្រឹះមួយបើសិនណា [ ពួកគេ ] សង់នៅលើនោះ នោះពួកគេមិនអាចរលំបានឡើយ » ។^៧ នៅពេលយើងពង្រឹងកុមារ យើងពង្រឹងដល់គ្រួសារ ។

ការពិភាក្សាដ៏សំខាន់ទាំងនេះអាចដឹកនាំកូនៗឲ្យ ៖

យល់គោលលទ្ធិនៃការប្រែចិត្ត ។
មានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដ៏មានព្រះជន្មរស់ ។
ជ្រើសយកពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និងអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅពេលមានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ។^៨
ហើយអធិស្ឋាន « និងដើរដោយទៀងត្រង់នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ » ។^៩

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកទឹកចិត្តថា « ហេតុដូច្នេះហើយ យើងប្រទានដល់អ្នកនូវបញ្ញត្តិមួយ ឲ្យបង្រៀនការណ៍ទាំងនេះ ដោយសេរីដល់កូនចៅអ្នក » ។^១០ តើទ្រង់មានព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងបង្រៀនដោយសេរីរបៀបណា ?

ការធ្លាក់របស់អ័ដាម
ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សារៈសំខាន់នៃការកើតជាថ្មី^១១

អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន បានមានប្រសាសន៍ថា « ច្បាស់ណាស់ មារសត្រូវ វាសប្បាយចិត្តនៅពេលឪពុកម្ដាយមិនយកចិត្តទុកដាក់បង្រៀន និងបំពាក់បំប៉នកូនៗរបស់ខ្លួនឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ និងការកើតជាថ្មីខាងវិញ្ញាណនោះ ។ »^១២

ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គសង្រ្គោះចង់ឲ្យយើងបង្រៀនដល់កូនៗ « ចូរដាក់ទីទុកចិត្ត [ របស់ពួកគេ ] ទៅនឹងព្រះវិញ្ញាណនោះ ដែលនាំឲ្យធ្វើល្អ » ។^១៣ ដើម្បីធ្វើដូច្នោះ យើងអាចជួយកុមារឲ្យដឹងនៅពេលពួកគេទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណ និងដឹងថាទង្វើអ្វីដែលបណ្តាលឲ្យព្រះវិញ្ញាណមិនគង់នៅ ។ ដូច្នេះពួកគេរៀនប្រែចិត្ត ហើយត្រឡប់មកកាន់ពន្លឺតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ការណ៍នេះជំរុញឲ្យមានភាពអត់ធន់ខាងវិញ្ញាណ ។

យើងអាចមានភាពសប្បាយរីករាយដើម្បីជួយកុមាររបស់យើងស្ថាបនាភាពអត់ធន់ខាងវិញ្ញាណនៅគ្រប់វ័យទាំងអស់ ។ វាពុំចាំបាច់ស្មុគស្មាញ ឬចំណាយពេលច្រើនទៀតនោះទេ ។ វិធីងាយៗ គឺការសន្ទនាដោយយកចិត្តទុកដាក់ អាចជំរុញកុមារឲ្យដឹងថាវាមិនមែនត្រឹមតែ អ្វីដែលពួកគេជឿនោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺ មូលហេតុដែលពួកគេជឿលើដំណឹងល្អនេះវិញ ។ ការសន្ទនាដោយយកចិត្តទុកដាក់ កើតឡើងធម្មតាៗ និងខ្ជាប់ខ្ជួន អាចឈានទៅរកការយល់ដឹង និងចម្លើយកាន់តែប្រសើរឡើង ។ សូមកុំឲ្យភាពងាយស្រួលនៃឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិកបង្វែរយើងពីការបង្រៀន និងការស្តាប់កុមាររបស់យើង និងមើលកែវភ្នែករបស់ពួកគេឡើយ ។

ឱកាសបន្ថែមទៀតសម្រាប់ការសន្ទនាដ៏ចាំបាច់អាចកើតឡើងតាមរយៈការសម្តែងជាសាច់រឿង ។ សមាជិកគ្រួសារអាចសម្តែងពីស្ថានភាពនានាដែលត្រូវបានល្បួង ឬសម្ពាធដែលនាំឲ្យមានការជ្រើសរើសខុស ។ ការអនុវត្តបែបនោះអាចពង្រឹងកុមារឲ្យរៀបចំខ្លួននៅពេលជួបនឹងការប្រឈម ។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចសម្តែងសាច់រឿង ហើយបន្ទាប់មកជជែកអំពីសាច់រឿងនោះ កាលដែលយើងសួរកុមារពីអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើ ៖

បើពួកគេល្បួងឲ្យធ្វើខុសនឹងពាក្យសម្ដីនៃប្រាជ្ញាវាងវៃ ។
បើពួកគេមើលឃើញរូបអាសគ្រាម ។
បើពួកគេល្បួងឲ្យកុហក លួច ឬបន្លំ ។
បើពួកគេបានឮមិត្តភក្តិ ឬគ្រូនៅសាលារៀនរបស់ពួកគេនិយាយអ្វីមួយដែលទាស់នឹងជំនឿ ឬតម្លៃរបស់ពួកគេ ។

កាលដែលពួកគេសម្តែង ហើយជជែកអំពីរឿងនោះ គឺប្រសើរជាងពេលជាប់អន្ទាក់ដោយមិនបានត្រៀមខ្លួនជាមួយពួកមារសត្រូវ កុមារអាចបំពាក់ដោយ « សេចក្ដីជំនឿទុកជាខែល ដែល [ ពួកគេ ] នឹងអាចរំលត់ ទាំងអស់ព្រួញឆេះរបស់ពួកទុច្ចរិត » ។^១៤

មិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធម្នាក់ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដ៏សំខាន់នេះតាំងពីអាយុ ១៨ ឆ្នាំ ។ គាត់បានចុះឈ្មោះចូលធ្វើទាហាននៅសហរដ្ឋអាមេរិក នៅអំឡុងមានជម្លោះរវាងសហរដ្ឋអាមេរិក និងវៀតណាម ។ គាត់ត្រូវបានចាត់ឲ្យទៅទទួលការបំពាក់បំប៉នមូលដ្ឋាននៅឯទ័ពថ្មើរជើងដើម្បីធ្វើជាទាហារថ្មើរជើង ។ គាត់បានពន្យល់ថា ការបំពាក់បំប៉ននោះគឺហត់ខ្លាំងណាស់ ។ គាត់បានពិពណ៌នាអំពីគ្រូបង្វឹកថាសាហាវឃោរឃៅ ។

នៅថ្ងៃពិសេសមួយ ក្រុមរបស់គាត់បានបំពាក់ប្រដាប់ប្រដាប្រយុទ្ធ ចេញទៅឡើងភ្នំទាំងថ្ងៃក្តៅ ។ ភ្លាមៗនោះ គ្រូបង្វឹកដ៏ឃោរឃៅរូបនោះ បានស្រែកបញ្ជាឲ្យទម្លាក់ប្រដាប់ប្រដាចុះ ហើយកុំធ្វើចលនាឲ្យសោះ ។ គ្រូបង្វឹករូបនោះសម្លឹងរកមើលអ្នកធ្វើចលនា តែបន្តិចក៏មិនបានដែរ ។ រាល់ការធ្វើចលនាណាមួយ នោះនឹងទទួលទណ្ឌកម្មធ្ងន់ធ្ងរនៅពេលក្រោយ ។ ក្រុមនោះវេទនាអស់ជាងពីរម៉ោងនៅក្រោមកម្ដៅថ្ងៃទាំងកំហឹង និងការអាក់អន់ចិត្តចំពោះមេដឹកនាំរបស់ពួកគេ ។

ជាច្រើនខែក្រោយមក មិត្តរបស់យើងបានទទួលការចាត់តាំងឲ្យដឹកនាំក្រុមរបស់គាត់ឆ្លងកាត់ព្រៃនៅប្រទេសវៀតណាម ។ រឿងនេះជាការពិត វាមិនគ្រាន់តែជាការហ្វឹកហាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ។ ស្នូរកាំភ្លើងចាប់ផ្ដើមបន្លឺឡើងពីលើចុងឈើដែលនៅជុំវិញនោះ ។ ក្រុមទាំងមូលបានក្រាបចុះទៅលើដីភ្លាម ។

តើខ្មាំងសត្រូវកំពុងរកមើលអ្វី ? ការធ្វើចលនា ។ រាល់ចលនាទាំងអស់នឹងធ្វើឲ្យមានស្នូរកាំភ្លើងបន្លឺឡើង ។ មិត្តខ្ញុំប្រាប់ថា គាត់បានដេកលើដីនៅស្ងៀមទាំងបែកញើសជោគក្នុងព្រៃនោះ រង់ចាំឲ្យមេឃងងឹតនៅប៉ុន្មានម៉ោងទៀត នោះគាត់បាននឹកដល់ការហ្វឹកហាត់ជាមូលដ្ឋាន ។ គាត់បាននឹកចាំពីការស្អប់គ្រូយ៉ាងខ្លាំង ដែលជាគ្រូឃោរឃៅបំផុត ។ ពេលនេះ គាត់មានអំណរគុណជាខ្លាំង—ចំពោះអ្វីដែលលោកគ្រូរូបនោះបានបង្រៀនគាត់ និងរបៀបដែលលោកគ្រូរូបនោះរៀបចំគាត់ចំពោះស្ថានភាពដ៏អាក្រក់នេះ ។ លោកគ្រូឃោរឃៅរូបនោះបានបំពាក់យ៉ាងឈ្លាសវៃដល់មិត្តយើង និងក្រុមរបស់គាត់នូវសមត្ថភាពដើម្បីដឹងពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ នៅពេលមានចម្បាំងកើតឡើង ។ ជាលទ្ធផល លោកគ្រូរូបនោះបានសង្គ្រោះជីវិតមិត្តយើង ។

តើយើងអាចធ្វើរឿងខាងវិញ្ញាណដូចគ្នានេះចំពោះកុមាររបស់យើងដែរឬទេ ? ពីមុនពួកគេចូលទៅក្នុងសមរភូមិចម្បាំងនៃជីវិតនេះ តើយើងអាចខិតខំយ៉ាងពេញទំហឹងដើម្បីបង្រៀន ពង្រឹង និងរៀបចំពួកគេដោយរបៀបណា ?^១៥ តើយើងអាចអញ្ជើញពួកគេឲ្យ « មានជំនួយគ្រប់គ្រាន់របៀបណា » ? តើយើងមិនចង់ឲ្យពួកគេ « បែកញើស » ក្រោមបរិយាកាសរៀនសូត្រដែលមានសុវត្ថិភាពក្នុងផ្ទះ ជាជាងការបង្ហូរឈាមនៅឯសមរភូមិនៃជីវិតទេមែនទេ

កាលដែលខ្ញុំក្រឡេកក្រោយវិញ មានពេលខ្លះស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងដូចគ្រូបង្វឹកដ៏ឃោរឃៅរូបនោះដែរ ដោយការខិតខំជួយកូនៗរបស់យើងឲ្យរស់នៅតាមដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ព្យាការី យ៉ាកុប បានបង្ហាញអារម្មណ៍ដូចគ្នាដែរ នៅពេលលោកមានប្រសាសន៍ថា « ដ្បិតខ្ញុំប្រាថ្នានូវសុខុមាលភាពដល់ព្រលឹងទាំងឡាយនៃបងប្អូន ។ មែនហើយ ខ្ញុំបារម្ភខ្លាំងចំពោះបងប្អូន ហើយបងប្អូនរាល់គ្នាផ្ទាល់ក៏ដឹងថាការណ៍នោះពិតមែន » ។^១៦

កាលដែលកុមាររៀន ហើយរីកចម្រើន នោះជំនឿរបស់ពួកគេនឹងផ្លាស់ប្តូរ ។ ប៉ុន្តែកាលពួកគេបានបំពាក់ដោយត្រឹមត្រូវ នោះពួកគេអាចរីកចម្រើននៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ សេចក្តីក្លាហាន ទោះបីជួបប្រទះការប្រឆាំងដ៏ខ្លាំងក្តី ។

អាលម៉ា បានបង្រៀនយើងឲ្យ « ប្រុងប្រៀបចិត្តគំនិតរបស់កុមារ» ។^១៧ យើងកំពុងរៀបចំជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកការការពារនៃសេចក្តីជំនឿនៅអនាគត ដើម្បីយល់ថា « [ ពួកគេ ] បានសេរីភាព ដើម្បីធ្វើអ្វីៗសម្រាប់ [ ខ្លួនរបស់ពួកគេ ]—គឺដើម្បីរើសយកផ្លូវទៅឯសេចក្ដីស្លាប់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច ឬក៏ផ្លូវទៅឯជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ » ។^១៨ កុមារគួរទទួលបានការយល់ដឹងពីសេចក្តីពិតដ៏មហិមានេះថា ៖ ភាពអស់កល្បជានិច្ចមិនមែនជារឿងដែលត្រូវធ្វើខុសនោះទេ ។

សូមឲ្យការន្យាដ៏ចាំបាច់ ប៉ុន្តែមានលក្ខណៈសាមញ្ញរបស់យើងជាមួយកុមារយើង ជួយពួកគេឲ្យមាន « អំណរចំពោះ ព្រះបន្ទូលអំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ឥឡូវនេះ ដើម្បីពួកគេបានរីករាយនឹង « ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច នៅឯនាបរលោក គឺជាសិរីល្អដ៏នៅអមត » ។^១៩

កាលយើងបីបាច់ និងរៀបចំកុមាររបស់យើង នោះយើងផ្តល់សិទ្ធិជ្រើសរើសដល់ពួកគេ យើងស្រឡាញ់ពួកគេអស់ពីបេះដូង យើងបង្រៀនពួកគេពីព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ និងអំណោយទាននៃការប្រែចិត្តរបស់ទ្រង់ ហើយយើងនឹងមិនបោះបង់ ពួកគេចោលឡើយ ។ យ៉ាងណាមិញ តើនេះមិនមែនជារបៀបរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះយើងម្នាក់ៗទេឬអី ?

ចូរយើងឆ្ពោះទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយដឹងថា យើងអាចមាន « ការភ្លឺថ្លានៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ឥតខ្ចោះ » ^២០តាមរយៈព្រះអង្គសង្គ្រោះជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ។

ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ទ្រង់គឺជាចម្លើយរបស់យើងជានិច្ច ។ ក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕