ចិត្តចងក្រងរួមគ្នា
នៅពេលប្អូនប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សដទៃដោយចិត្តសប្បុរស ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងមានចិត្តមេត្តា ខ្ញុំសូមសន្យាថា ប្អូននឹងជួយលើកដៃដែលស្រពន់ឡើង និងជួយព្យាបាលដល់បេះដូងទាំងឡាយ ។
សេចក្ដីផ្ដើម
តើវាមិនគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ទេឬអី ដែលរបកគំហើញវិទ្យាសាស្រ្តសំខាន់ៗពេលខ្លះត្រូវបានបំផុសគំនិតដោយព្រឹត្តិការណ៍សាមញ្ញៗ ដូចជាផ្លែប៉ោមធ្លាក់ជ្រុះពី ដើម ?
ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំសូមចែកចាយនូវរបកគំហើញមួយ ដែលបានកើតឡើងដោយសារទន្សាយមួយក្រុម ។
នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៧០ អ្នកស្រាវជ្រាវបានបង្កើតការពិសោធន៍មួយដើម្បីពិនិត្យមើលផលប៉ះពាល់នៃរបបអាហារទៅលើសុខភាពបេះដូង ។ អស់ជាច្រើនខែ ពួកគេបានឲ្យចំណីទន្សាយដែលមានការត្រួតពិនិត្យមួយក្រុម នូវរបបអាហារដែលមានជាតិខ្លាញ់ខ្ពស់ ហើយធ្វើការតាមដានសម្ពាធឈាម ចង្វាក់បេះដូង និងជាតិស្ករកូឡេស្ដូរ៉លរបស់ពួកវា ។
ដូចដែលបានរំពឹងទុក ទន្សាយជាច្រើនបានបង្ហាញពីការស្តុកទុកខ្លាញ់នៅផ្នែកខាងក្នុងនៃសរសៃឈាមរបស់ពួកវា ។ នេះមិនទាន់អស់នៅឡើយទេ ! អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញអ្វីមួយដែលមិនសូវសមហេតុផលសោះ ។ ទោះបីជាទន្សាយទាំងអស់នោះបានស្តុកជាតិខ្លាញ់ច្រើនមានក្រុមមួយមានជាតិខ្លាញ់ ៦០ ភាគរយតិចជាងក្រុមមួយទៀតគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ។ វាហាក់បីដូចជាពួកគេកំពុងមើលក្រុមទន្សាយពីរក្រុមផ្សេងគ្នាអញ្ចឹង ។
ចំពោះអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត លទ្ធផលដូចនេះអាចធ្វើឲ្យដេកមិនលក់ស្រួលទេ ។ តើវាអាចទៅរួចដោយរបៀបណា ? ទន្សាយទាំងអស់សុទ្ធតែជាពូជដូចគ្នាមកពីប្រទេសនូវែលសេឡង់ ដែលទន្សាយទាំងនោះមានហ្សែនដែលដូចគ្នាបេះបិទ ។ ទន្សាយនីមួយៗទទួលបានបរិមាណអាហារដូចៗគ្នា ។
តើការណ៍នេះមានន័យដូចម្ដេចទៅ ?
តើលទ្ធផលបានធ្វើឲ្យការសិក្សាមិនត្រឹមត្រូវមែនទេ ? តើវាមានចំណុចខ្វះខាតនៅក្នុងការរចនាការពិសោធន៏នេះឬ ?
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានតស៊ូដើម្បីយល់ពីលទ្ធផលដែលមិនបានរំពឹងទុកនេះ !
នៅទីបំផុត ពួកគេបានបង្វែរការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកគេទៅលើបុគ្គលិកស្រាវជ្រាវ ។ តើវាអាចទៅរួចទេដែលអ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើអ្វីមួយ ដែលមានឥទ្ធិពលលើលទ្ធផលទាំងនោះ ? នៅពេលពួកគេតាមដានរឿងនេះ ទើបពួកគេបានរកឃើញថា រាល់សត្វទន្សាយដែលមានស្តុកជាតិខ្លាញ់តិចបានស្ថិតនៅក្រោមការថែរក្សារបស់អ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់ ។ គាត់បានឲ្យចំណីដល់សត្វទន្សាយដូចគ្នានឹងអ្នកដទៃទៀតដែរ ។ ប៉ុន្តែដូចដែលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តម្នាក់បានរាយការណ៍ថា « គាត់គឺជាមនុស្សដែលមានចរិតស្លូតបូត និងមានការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់មិនធម្មតាមា្នក់ » ។ នៅពេលដែលគាត់ឲ្យចំណីសត្វទន្សាយទាំងនោះ « គាត់បាននិយាយរកពួកវា ឱប និងអង្អែលពួកវាផងដែរ ។ … គាត់មិនអាចទប់ចិត្តបានទេ ។ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សរបៀបនោះ » ។១
គាត់មិនគ្រាន់តែបានផ្តល់ចំណីដល់សត្វទន្សាយប៉ុណ្ណោះទេ ។ គាត់បានឲ្យពួកវានូវសេចក្តីស្រឡាញ់ផងដែរ !
ការវាយតម្លៃយ៉ាងឆាប់រហ័សបង្ហាញថា វាហាក់ដូចជាមិនទំនងទេដែលថា នេះអាចជាមូលហេតុនៃភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងនោះ ប៉ុន្តែក្រុមស្រាវជ្រាវរកមិនឃើញហេតុផលផ្សេងទៀតឡើយ ។
ដូច្នេះ ពួកគេបានធ្វើពិសោធន៍ម្តងទៀត—ដោយពេលនេះ ត្រូវគ្រប់គ្រងយ៉ាងតឹងរឹងសម្រាប់រាល់ការប្រែប្រួលផ្សេងទៀត ។ នៅពេលពួកគេវិភាគចំពោះរឿងនេះ លទ្ធផលដដែលបានកើតឡើងទៀត ! សត្វទន្សាយដែលស្ថិតនៅក្រោមការមើលថែរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់នោះ មានលទ្ធផលសុខភាពល្អជាង ។
អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានផ្សព្វផ្សាយលទ្ធផលនៃការសិក្សានេះនៅក្នុងទស្សនាវដ្តី វិទ្យាសាស្ត្រដ៏ល្បីល្បាញមួយ ។២
ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ការរកឃើញនៃការពិសោធន៍នេះនៅតែមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងសហគមន៍វេជ្ជសាស្ត្រ ។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ លោកបណ្ឌិត ឃេលី ហាឌីង បានបោះពុម្ពសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា The Rabbit Effect ( ផលប៉ះពាល់នៃសត្វទន្សាយ )ដែលយកឈ្មោះតាមការពិសោធន៏នោះ ។ ការសន្និដ្ឋានរបស់គាត់គឺ ៖ « យកសត្វទន្សាយដែលមានរបៀបរស់នៅដោយសុខភាពមិនល្អ ។ និយាយរកវា ។ កាន់វា ។ ផ្ដល់ឲ្យវានូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ។… ចំណងទាក់ទងអាចធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ។… នៅទីបំផុត » គាត់បានសន្និដ្ឋានថា « អ្វីដែលជះឥទ្ធិពលដល់សុខភាពរបស់យើងទៅតាមរបៀបដែលមានអត្ថន័យបំផុត គឺទាក់ទងទៅនឹងរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្ដចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក របៀបដែលយើងរស់នៅ និងរបៀបដែលយើងគិតអំពីអត្តន័យនៃការក្លាយជាមនុស្ស » ។៣
នៅក្នុងពិភពលោកិយនេះ ការតភ្ជាប់វិទ្យាសាស្រ្តជាមួយនឹងសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ ពេលខ្លះហាក់ដូចជាមានតិចតួចណាស់ និងនៅឆ្ងាយពីគ្នា ។ ទោះយ៉ាងណា ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយលទ្ធផលនៃការសិក្សាវិទ្យាសាស្ត្រនេះហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យមានវិចារណញាណជាងការភ្ញាក់ផ្អើល ។ សម្រាប់ខ្ញុំ នេះគឺជាភស្តុតាងជាមូលដ្ឋានមួយទៀត ដែលបញ្ជាក់ថា សេចក្តីសប្បុរសគឺជាគោលការណ៍មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃដំណឹងល្អដែលអាចព្យាបាល—មួយដែលអាចព្យាបាលដួងចិត្ត អារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណ និងដូចដែលបានបង្ហាញនៅទីនេះសូម្បីតែរាងកាយផងដែរ ។
ចិត្តចងក្រងរួមគ្នា
នៅពេលបានសួរថា « លោកគ្រូ ក្នុងបណ្តាក្រឹត្យវិន័យ តើបញ្ញត្តិណាដែលសំខាន់បំផុត ? »ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានឆ្លើយថា « ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត »តាមមកដោយ« ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង » ។៤ ព្រះបន្ទូលឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះពង្រឹងកាតព្វកិច្ចស្ថានសួគ៌របស់យើង ។ ព្យាការីពីបុរាណមា្នក់បានបង្គាប់ថា « មិនគួរឲ្យមានការទាស់ទែងគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ តែថា [ យើង ] គួរតែមើលទៅមុខ …[ យើង ] មានចិត្ត ចងក្រងរួមគ្នាដោយសាមគ្គី ហើយស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក » ។៥ យើងត្រូវបានបង្រៀនថែមទៀតថា « … អំណាច ឬឥទ្ធិពលណាអាច ឬគប្បីកាន់កាប់ …ដោយការទន់ភ្លន់ និងការស្លូតបូត … ដោយចិត្តល្អ … និងដោយឥតមានឧបាយកល » ។៦
ខ្ញុំជឿថា គោលការណ៍នេះអនុវត្តបានជាសកលសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយទាំងអស់ ៖ មជ្ឈិមវ័យ យុវជន និងកុមារ ។
ជាមួយអ្វីដែលទើបនឹងបាននិយាយ ខ្ញុំសូមនិយាយដោយផ្ទាល់ទៅកាន់ក្មួយៗ ដែលជាកុមារដែលមានអាយុក្នុងបឋមសិក្សាមួយភ្លែត ។
ក្មួយៗបានយល់រួចហើយថា ការមានចិត្តល្អគឺសំខាន់យ៉ាងណា ។ វគ្គបន្ទរមួយនៃបទចម្រៀងថ្នាក់កុមាររបស់ក្មួយ « ខ្ញុំព្យាយាមក្លាយដូចព្រះយេស៊ូវ » បង្រៀន ៖
ចូរស្រឡាញ់គ្នាដូចព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ក្មួយ ។
ចូរបង្ហាញមេត្តាក្នុងកិច្ចការក្នួយធ្វើ ។
ដោយស្លូតបូត និងក្តីស្រឡាញ់ទាំងចិត្តគំនិត
នេះជាអ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន » ។៧
សូម្បីតែនៅពេលខ្លះ ក្មួយៗក៏មានការលំបាកដែរ ។ នេះគឺជារឿងមួយដែលអាចជួយក្មួយៗបាន វាគឺក្មេងប្រុសក្នុងថ្នាក់មបឋមសិក្សាម្នាក់ឈ្មោះ មីនចាន់ គីម មកពីកូរ៉េខាងត្បូង ។ គ្រួសាររបស់គាត់បានចូលក្នុងសាសនាចក្រប្រហែលប្រាំមួយឆ្នាំកន្លងទៅ ។
« ថ្ងៃមួយ នៅសាលា មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំពីរបីនាក់បានចំអកឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតដោយប្រើពាក្យមិនល្អទៅគាត់ ។ មើលទៅហាក់ដូចជាសប្បាយ ដូច្នេះខ្ញុំក៏បានចូលរួមនឹងពួកគេដែរអស់រយៈពេលពីរបីសប្តាហ៍ ។
« ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមក ក្មេងប្រុសនោះបានប្រាប់ខ្ញុំថា ទោះបីគាត់ធ្វើពុតថាគាត់មិនយកចិត្តទុកដាក់ក៏ដោយ ក៏គាត់បានឈឺចាប់ដោយសារពាក្យសម្តីរបស់យើងដែរ ហើយគាត់យំរាល់យប់ ។ ខ្ញុំចង់យំដែរ នៅពេលគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង ហើយចង់ជួយគាត់ ។ ថ្ងៃស្អែកឡើងខ្ញុំបានដើរទៅកាន់គាត់ ហើយដាក់ដៃលើស្មារបស់គាត់ ហើយសុំទោសដោយនិយាយថា ‹ ខ្ញុំពិតជាសោកស្តាយណាស់ ដែលខ្ញុំបានសើចចំអកឲ្យឯង › ។ គាត់ងក់ក្បាលតបមកខ្ញុំទាំងទឹកភ្នែករលីងរលោង ។
« ប៉ុន្តែក្មេងៗផ្សេងទៀតនៅតែសើចចំអកឲ្យគាត់ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានចងចាំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀននៅក្នុងថ្នាក់បឋមសិក្សា គឺជ្រើសរើសផ្លូវត្រូវ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានស្នើសុំមិត្តរួមថ្នាក់ខ្ញុំឲ្យឈប់ ។ ពួកគេភាគច្រើនសម្រេចចិត្តមិនផ្លាស់ប្តូរ ហើយពួកគេបានខឹងនឹងខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែក្មេងប្រុសម្នាក់ក្នុងចំណោមក្មេងប្រុសដទៃទៀតបាននិយាយថា គាត់មានការសោកស្តាយ ហើយបីនាក់យើងបានក្លាយជាមិត្តល្អនឹងគ្នា ។
« ទោះបីជាមានក្មេងៗពីរបីនាក់នៅតែសើចចំអកឲ្យគាត់ក្ដី ក៏គាត់មានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរជាងមុន ដោយសារគាត់មានពួកយើង ។
« ខ្ញុំបានជ្រើសរើសផ្លូវត្រូវ ដោយការជួយមិត្តម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយ » ។៨
តើនេះមិនមែនជាគំរូល្អសម្រាប់ក្មួយៗដើម្បីព្យាយាមធ្វើដូចព្រះយេស៊ូវទេឬ ?
ឥឡូវនេះសម្រាប់យុវជន និងយុវនារី នៅពេលប្អូនកាន់តែធំឡើង ការលេងសើចចំពោះអ្នកដទៃអាចក្លាយទៅជាគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំង ។ ការថប់បារម្ភ ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយអ្វីកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះច្រើនតែជាការសម្លុតគំរាម ។ « ខណៈពេលដែលការសម្លុតគំរាមមិនមែនជាគំនិតថ្មី នោះបណ្តាញសង្គម និងបច្ចេកវិទ្យាបាននាំមកនូវការសម្លុតគំរាមដល់កម្រិតមួយថ្មីទៀត ។ វាក្លាយទៅជាការគំរាមគំហែងមួយដែលមិនធ្លាប់មាន—គឺការសម្លុតគំរាមតាមអ៊ីនធឺណិត » ។៩
ច្បាស់ណាស់ មារសត្រូវកំពុងប្រើវិធីនេះដើម្បីធ្វើបាបជំនាន់របស់ប្អូន ។ វាមិនសមរម្យទេ ដែលមានរឿងនេះនៅក្នុងបណ្តាញអ៊ីនធឺណិត នៅក្នុងសង្កាត់ សាលារៀន កូរ៉ុម ឬថ្នាក់ផ្សេងៗរបស់ប្អូន ។ សូមធ្វើឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើឲ្យកន្លែងទាំងនេះកាន់តែមានចិត្តមេត្តា និងមានសុវត្ថិភាពឡើង ។ បើប្អូនគ្រាន់តែមើល ឬចូលរួមនៅក្នុងរឿងទាំងនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថា មានដំបូន្មានណាល្អជាងការណែនាំដែលបានផ្តល់ដោយអែលឌើរ ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វថា ៖
« នៅពេលដែលវាក្លាយជាការស្អប់ការនិយាយដើមគេ ការព្រងើយកន្ដើយការសើចចំអកការគុំគួន ឬ ការចង់បង្ករឿង សូមធ្វើតាមការណែនាំដូចខាងក្រោមនេះ ៖
បញ្ឈប់វា !១០
តើប្អុនស្តាប់ឮដែរឬទេ ? បញ្ឈប់វាទៅ ! នៅពេលប្អូនប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សដទៃដោយចិត្តសប្បុរស ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងមានចិត្តមេត្តា សូម្បីតែតាមរបៀបឌីជីថលក្តី ខ្ញុំសូមសន្យាថា ប្អូននឹងជួយលើកដៃដែលស្រពន់ឡើង និងជួយព្យាបាលបេះដូង ។
ខ្ញុំថ្លែងទៅកាន់កុមារថ្នាក់បឋមសិក្សា និងយុវវ័យរួចហើយ ឥឡូវខ្ញុំសូមថ្លែងទៅកាន់មជ្ឈិមវ័យនៃសាសនាចក្រម្តង ។ យើងមានទំនួលខុសត្រូវចម្បងក្នុងការកំណត់ និងធ្វើជាគំរូនៃសេចក្តីសប្បុរស ការរាប់អាន និងសុជីវធម៌—ដើម្បីបង្រៀនអាកប្បកិរិយាដូចព្រះគ្រីស្ទដល់ជំនាន់កំពុងពេញវ័យឲ្យធ្វើតាមអ្វីដែលយើងនិយាយ និងរបៀបដែលយើងប្រព្រឹត្ដ ។ វាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង នៅពេលយើងសង្កេតឃើញមានការផ្លាស់ប្តូរសង្គមយ៉ាងខ្លាំងឆ្ពោះទៅរកការបែងចែកផ្នែកនយោបាយ វណ្ណៈសង្គម និងស្ទើរតែរាល់ភាពខុសគ្នាទាំងឡាយដែលមនុស្សបង្កើតឡើង ។
ប្រធាន អិម រ័សុល បាឡឺដ ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយត្រូវមានចិត្តសប្បុរសចំពោះគ្នាមិនត្រឹមតែចំពោះអ្នកដទៃទៀតនោះទេប៉ុន្តែត្រូវចំពោះមនុស្សទាំងអស់ដែលនៅជុំវិញយើងផងដែរ ។ លោកបានសង្កេតឃើញថា « ម្តងម្កាល ខ្ញុំបានឮសមាជិកយើងធ្វើឲ្យអ្នកមានជំនឿផ្សេងអាក់អន់ចិត្ត តាមរយៈការមើលរំលងពួកគេ និងការមិនរាប់បញ្ចូលពួកគេនៅក្នុងសកម្មភាពណាមួយ ។ រឿងនេះអាចកើតឡើងជាពិសេសនៅក្នុងសហគមន៏ ដែលមានសមាជិកយើងភាគច្រើនផងដែរ ។ ខ្ញុំបានធ្លាប់ឮអំពីឪពុកម្តាយដែលមានគំនិតចង្អៀតចង្អល់ដែលប្រាប់កូនៗថា ពួកគេមិនអាចលេងជាមួយកុមារណាម្នាក់នៅក្នុងភូមិនោះបានទេ ពីព្រោះតែគ្រួសាររបស់គាត់មិនមែនជាសមាជិកសាសនាចក្ររបស់យើង ។ អាកប្បកិរិយាបែបនេះមិនសមស្របទៅនឹងការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយ ។ ខ្ញុំមិនអាចយល់ពីមូលហេតុអ្វីបានជាសមាជិកនៃសាសនាចក្ររបស់យើងអនុញ្ញាតឲ្យមានរឿងបែបនេះកើតឡើងនោះឡើយ ។ ខ្ញុំមិនដែលឮសមាជិកនៃសាសនាចក្រនេះបានជម្រុញឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ក្រៅពីសេចក្តីស្រឡាញ់ សប្បុរស អត់ធ្មត់ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះមិត្តភក្ដិរបស់យើង និងអ្នកជិតខាងរបស់យើង ដែលមានជំនឿផ្សេងទៀតនោះទេ » ។១១
ព្រះអម្ចាស់រំពឹងឲ្យយើងបង្រៀនថា ការរាប់អានគឺជាមធ្យោបាយវិជ្ជមានមួយដែលឆ្ពោះទៅរកសាមគ្គីភាព ហើយការមិនរាប់អានគ្នានោះនាំទៅរកការឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ។
ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ យើងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច នៅពេលដែលយើងឮពីរបៀបដែលកូនរបស់ព្រះត្រូវគេធ្វើបាបដោយផ្អែកលើពូជសាសន៍របស់ពួកគេ ។ យើងមានការសោកសៅដែលបានឮពីការវាយប្រហារថ្មីៗនេះទៅលើជនជាតិស្បែកខ្មៅ អាស៊ី អាមេរិកឡាទីន ឬក្រុមផ្សេងៗទៀត ។ ការរើសអើង ភាពតានតឹងខាងពូជសាសន៍ ឬអំពើហិង្សាមិនគួរមានកន្លែងណាមួយនៅក្នុងភូមិ សហគមន៍ ឬនៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើងឡើយ ។
មិនថាយើងអាយុប៉ុន្មាននោះទេ សូមយើងទាំងអស់គ្នាខិតខំឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់យើង ។
ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្លួន ។
នៅពេលប្អូនព្យាយាមមានការប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយក្តីស្រឡាញ់ ការគោរព និងសេចក្ដីសប្បុរសក្ដី ក៏ប្អូននៅតែរងការឈឺចាប់ ឬរងផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានដដែល មកពីជម្រើសមិនល្អរបស់អ្នកដទៃទៀត ។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ? យើងធ្វើតាមការដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់ឲ្យ « ស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ … ហើយអធិស្ឋានឲ្យអ្នកណាដែលធ្វើទុក្ខអ្នក » ។១២
យើងខំប្រឹងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីយកឈ្នះលើឧបសគ្គដែលស្ថិតនៅលើផ្លូវរបស់យើង ។ យើងព្យាយាមស៊ូទ្រាំរហូតដល់ចុងបញ្ចប់ អធិស្ឋានគ្រប់ពេលវេលាថា ព្រះហស្តរបស់ព្រះអម្ចាស់នឹងផ្លាស់ប្តូរកាលៈទេសៈរបស់យើង ។ យើងសូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះអ្នកទាំងឡាយណា ដែលទ្រង់បានដាក់នៅលើផ្លូវរបស់យើងដើម្បីជួយដល់យើង ។
ខ្ញុំទទួលការបំផុសគំនិតពីគំរូនេះមកពីប្រវត្តិសាសនាចក្រដំបូងរបស់យើង ។ ក្នុងរដូវរងារនៃឆ្នាំ ១៨៣៨ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រផ្សេងទៀតត្រូវបានឃុំឃាំងនៅក្នុងគុកលីប៊ើធី នៅពេលដែលពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយត្រូវបានគេបណ្តេញចេញដោយហិង្សាឲ្យចេញពីផ្ទះរបស់ពួកគេនៅក្នុងរដ្ឋមីសសួរី ។ ពួកបរិសុទ្ធជាមនុស្សទ័លក្រ គ្មានមិត្ត និងរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងពីភាពត្រជាក់ និងកង្វះធនធានផ្សេងៗ ។ ប្រជាជនដែលរស់នៅស្រុកឃ្វីនសី រដ្ឋអិលលីណយបានឃើញស្ថានភាពលំបាករបស់ពួកគេ ហើយក៏បានជួយដោយមានចិត្តអាណិតអាសូរ និងមិត្តភាព ។
វ៉នដុល មេស ជាអ្នករស់នៅក្នុងស្រុកឃ្វីនសី ក្រោយមកបានរំឭកពីពេលដំបូងដែលគាត់បានឃើញពួកបរិសុទ្ធនៅតាមទន្លេមីស៊ីស៊ីពីនៅក្នុងតង់បណ្តោះអាសន្ន ៖ « អ្នកខ្លះមានក្រណាត់លាតសន្ធឹងដើម្បីធ្វើជាជម្រកបន្តិចបន្តួចដើម្បីបាំងខ្យល់ … ក្មេងៗខ្លះកំពុងរងាញ័រញាក់នៅជុំវិញភ្នក់ភ្លើងដែលខ្យល់បក់បោក ដូច្នេះវាមិនបានជួយអ្វីពួកគេប៉ុន្មាននោះទេ ។ ពួកបរិសុទ្ធកំសត់ទាំងនោះរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង » ។១៣
ដោយមើលឃើញស្ថានភាពរបស់ពួកបរិសុទ្ធ នោះអ្នកស្រុកឃ្វីនស៊ីបានប្រមូលផ្តុំគ្នាដើម្បីផ្តល់ជំនួយ ហើយអ្នកខ្លះថែមទាំងជួយក្នុងការដឹកជញ្ជូនមិត្តភក្តិថ្មីរបស់ពួកគេឆ្លងកាត់ទន្លេទៀតផង ។ មេស បានបន្តថា « [ ពួកគេ ] បានបរិច្ចាគដោយស្មោះ ពួកឈ្មួញបានប្រកួតប្រជែងដើម្បីមានសេចក្តីសប្បុរសក្នុងការជួយច្រើនជាងគេ …ជាមួយ…សាច់ជ្រូក ស្ករស្ករ… ស្បែកជើង និងសម្លៀកបំពាក់ ព្រមទាំងអ្វីៗទាំងអស់ដែលជាតម្រូវការរបស់មនុស្សក្រីក្រទាំងនេះ ។ »១៤ ក្រោយមកមិនយូរប៉ុន្មាន ជនភៀសខ្លួនមានចំនួនច្រើនជាងអ្នកស្រុកឃ្វីនស៊ីដែលបានបើកទ្វារផ្ទះរបស់ពួកគេ និងបានចែករំលែកធនធានតិចតួចរបស់ពួកគេដោយការលះបង់ខ្ពស់ ពីទ្រព្យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ។១៥
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបាន រស់រានមានជីវិតរួចផុតពី រដូវរងារដ៏លំបាក ក៏ដោយសារតែការអាណិតអាសូរ និងសប្បុរសធម៌របស់អ្នកស្រុកឃ្វីនស៊ីដែរ ។ ពួកទេវតានៅលើផែនដីទាំងនេះបានបើកដួងចិត្ត និងផ្ទះរបស់ពួកគេ នាំយកមកនូវជីវជាតិបំប៉នជីវិត ភាពកក់ក្តៅ និង—ប្រហែលអ្វីដែលសំខាន់បំផុត—គឺការផ្តល់នូវចំណងមិត្តភាពដល់ពួកបរិសុទ្ធដែលរងទុក្ខទាំងនោះ ។ ទោះបីជាការស្នាក់នៅស្រុកឃ្វីនស៊ីមានរយៈពេលខ្លីក៏ដោយ ក៏ពួកបរិសុទ្ធមិនដែលភ្លេចគុណរបស់ពួកអ្នកជិតខាងជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេដែរ ហើយស្រុកឃ្វីនស៊ីត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា « ទីក្រុងជម្រក » ។១៦
នៅពេលការលំបាក និងទុក្ខវេទនាមានកើតមកលើយើងតាមរយៈការរិះគន់ ភាពអវិជ្ជមាន ឬសូម្បីតែការមានបំណងអាក្រក់ក្ដី ក៏យើងអាចជ្រើសរើសដើម្បីមានសេចក្តីសង្ឃឹមលើព្រះគ្រីស្ទបានដែរ ។ សេចក្តីសង្ឃឹមនេះកើតចេញពីការអញ្ជើញ និងការសន្យារបស់ទ្រង់ថា « ចូរសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតយើងនឹងដឹកនាំអ្នករាល់គ្នា »១៧ហើយថាព្រះអង្គនឹងធ្វើឲ្យសេចក្ដីវេទនាទាំងឡាយរបស់បងប្អូន ក្លាយទៅជាផលប្រយោជន៍ដល់បងប្អូនវិញ ។១៨
អ្នកគង្វាលល្អ
ចូរ យើង សរុបពីអ្វីដែលយើងបានចាប់ផ្តើម ៖ អ្នកមើលថែដែលចេះអាណិតអាសូរ បង្ហាញចិត្តល្អដោយការចិញ្ចឹមបីបាច់ ជាមួយនឹងលទ្ធផលដែលមិនរំពឹងទុក—ព្យាបាលដួងចិត្តរបស់សត្វដែលនាងទទួលខុសត្រូវ ។ ហេតុអ្វីទៅ ? ពីព្រោះគាត់ជាមនុស្សបៀបនោះ !
ពេលយើងមើលតាមកញ្ចក់នៃដំណឹងល្អ នោះយើងទទួលស្គាល់ថា យើងក៏ស្ថិតនៅក្រោមការឃ្លាំមើលរបស់អ្នកមើលថែដែលមានចិត្តអាណិតអាសូរផងដែរ ដែលបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ដោយសេចក្ដីសប្បុរស និងការបីបាច់ថែរក្សា ។ អ្នកគង្វាលចៀមល្អស្គាល់យើងម្នាក់ៗតាមឈ្មោះរបស់យើង និង « មានចំណាប់អារម្មណ៍ផ្ទាល់របស់ទ្រង់ចំពោះយើង » ។១៩ ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវទ្រង់អង្គទ្រង់មានបន្ទូលថា « ខ្ញុំជាអ្នកគង្វាលល្អ ខ្ញុំស្គាល់ចៀមរបស់ខ្ញុំ ។… ហើយខ្ញុំ[ នឹង ]ស៊ូប្តូរជីវិតខ្ញុំនឹងចៀម » ។២០
នៅចុងសប្តាហ៍នៃបុណ្យអ៊ីស្ទើរដ៏បរិសុទ្ធនេះ ខ្ញុំរកឃើញភាពសុខសាន្ដដ៏ឋិតថេរពេលដឹងថា « ព្រះអម្ចាស់គឺជាអ្នកគង្វាល ខ្ញុំ »២១ហើយថាទ្រង់ស្គាល់យើងម្នាក់ៗ ហើយយើងស្ថិតនៅក្រោមការមើលថែរបស់ទ្រង់ ។ ពេលយើងជួបនឹងខ្យល់ និងព្យុះភ្លៀងនៃជីវិត ជំងឺ និងគ្រោះថ្នាក់នានា នោះព្រះអម្ចាស់—អ្នកគង្វាលយើង អ្នកមើលថែរបស់យើង—នឹងចិញ្ចឹមបីបាច់យើងដោយក្តីស្រឡាញ់ និងចិត្តសប្បុរស ។ ទ្រង់នឹងព្យាបាលដួងចិត្តរបស់យើង ហើយស្តារព្រលឹងរបស់យើងឡើងវិញ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីការណ៍នេះ—និងអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថាជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះរបស់យើង—នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕