Αγάπα τον πλησίον σου
Η συμπόνια είναι χαρακτηριστικό του Χριστού. Γεννιέται από αγάπη για τους άλλους και δεν γνωρίζει όρια.
Σήμερα το πρωί, σας καλώ να συμμετάσχετε μαζί μου σε ένα αφρικανικό ταξίδι. Δεν θα δείτε λιοντάρια, ζέβρες ή ελέφαντες, αλλά ίσως, στο τέλος του ταξιδιού, θα δείτε πώς χιλιάδες μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών ανταποκρίνονται στη δεύτερη μεγάλη εντολή του Χριστού «θα αγαπάς τον πλησίον σου» (Κατά Μάρκον 12:31).
Φαντασθείτε για μια στιγμή το αγροτικό, κόκκινο χώμα της Αφρικής. Βλέπετε από την ξηρά και άγονη γη ότι η βροχή δεν έχει πέσει σε καμία μετρήσιμη ποσότητα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Τα λιγοστά βοοειδή που διασχίζουν τον δρόμο σας είναι αδύνατα και υποσιτισμένα και οδηγούνται από έναν βοσκό Καράμoτζονγκ καλυμμένο με κουβέρτα, ο οποίος με σανδάλια προχωρεί με την ελπίδα να βρει βλάστηση και νερό.
Καθώς διασχίζετε τον δύσβατο και βραχώδη δρόμο, βλέπετε αρκετές ομάδες όμορφων παιδιών και αναρωτιέστε γιατί δεν είναι στο σχολείο. Τα παιδιά χαμογελούν και χαιρετούν, και εσείς χαιρετάτε με ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο. Ενενήντα δύο τοις εκατό των μικρότερων παιδιών που βλέπετε σε αυτό το ταξίδι ζουν σε συνθήκες επισιτιστικής φτώχιας και η καρδιά σας στενάζει από αγωνία.
Μπροστά, βλέπετε μία μητέρα να μεταφέρει ένα προσεκτικά ισορροπημένο δοχείο νερού δεκαεννέα λίτρων στο κεφάλι της και ένα άλλο στο χέρι της. Αντιπροσωπεύει ένα από τα δύο νοικοκυριά της περιοχής αυτής, όπου οι γυναίκες, νέες και ηλικιωμένες, περπατούν πάνω από 30 λεπτά μετ’ επιστροφής κάθε ημέρα για να βρουν νερό για την οικογένειά τους. Ένα κύμα θλίψης σας κατακλύζει.
Περνούν δύο ώρες και φθάνετε σε ένα απομονωμένο, σκιερό ξέφωτο. Ο τόπος συγκεντρώσεως δεν είναι μια αίθουσα, ούτε καν μια σκηνή, αλλά μάλλον κάτω από μερικά μεγάλα δένδρα που παρέχουν προστασία από τον καυτό ήλιο. Σε αυτό το μέρος, παρατηρείτε ότι δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό, ηλεκτρισμός, αποχωρητήρια με καζανάκι. Κοιτάζετε τριγύρω και γνωρίζετε ότι βρίσκεστε ανάμεσα σε έναν λαό που αγαπά τον Θεό και αμέσως αισθάνεστε την αγάπη του Θεού γι’ αυτούς. Έχουν συγκεντρωθεί για να λάβουν βοήθεια και ελπίδα, και έχετε φθάσει ώστε να την δώσετε.
Τέτοιο ήταν το ταξίδι της αδελφής Άρντερν και εμού, με τη συνοδεία της αδελφής Καμίλ Τζόνσον, της Γενικής Προέδρου της Εταιρείας Αρωγής μας και του συζύγου της Νταγκ και της αδελφής Σάρον Γιούμπανκ, διευθύντριας των Ανθρωπιστικών Υπηρεσιών της Εκκλησίας, καθώς ταξιδεύαμε στην Ουγκάντα, μια χώρα 47 εκατομμυρίων ανθρώπων στην Κεντρική Περιοχή της Εκκλησίας στην Αφρική. Εκείνη την ημέρα, κάτω από τη σκιά των δένδρων, επισκεφθήκαμε ένα κοινοτικό πρόγραμμα υγείας που χρηματοδοτείται από κοινού από τις Ανθρωπιστικές Υπηρεσίες της Εκκλησίας, τη UNICEF και το Υπουργείο Υγείας της κυβερνήσεως της Ουγκάντας. Πρόκειται για αξιόπιστους οργανισμούς, που επιλέγονται προσεκτικά για να διασφαλίσουν ότι τα ανθρωπιστικά κεφάλαια που προσφέρουν τα μέλη της Εκκλησίας χρησιμοποιούνται συνετώς.
Όσο σπαρακτικό και αν ήταν να βλέπουμε υποσιτισμένα παιδιά και τις συνέπειες της φυματιώσεως, της ελονοσίας και της ακατασχέτου διάρροιας, ο καθένας από εμάς άρχισε να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο για όσους συναντήσαμε.
Αυτή η ελπίδα προήλθε, εν μέρει, από την καλοσύνη των μελών της Εκκλησίας από όλο τον κόσμο που προσφέρουν χρόνο και χρήματα στην ανθρωπιστική προσπάθεια της Εκκλησίας. Καθώς έβλεπα τους αρρώστους και τους βασανισμένους να βοηθούνται και να ενθαρρύνονται, έσκυψα το κεφάλι μου από ευγνωμοσύνη. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα καλύτερα τι εννοούσε ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο οποίος είπε:
«Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας…
»επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε» (Κατά Ματθαίον 25:34-35).
Η έκκληση του Σωτήρος μας είναι: «Ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας, που είναι στους ουρανούς» (βλ. Κατά Ματθαίον 5:16, βλ. επίσης, εδάφια 14-15). Σε εκείνη την απομακρυσμένη γωνιά της Γης, τα καλά σας έργα φώτισαν τις ζωές και ελάφρυναν το φορτίο ενός λαού που είχε απελπιστική ανάγκη, και ο Θεός δοξάσθηκε.
Εκείνη τη ζεστή και σκονισμένη μέρα, ευχόμουν να είχατε ακούσει τις προσευχές τους επαίνου και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό. Θα με έβαζαν να σας πω στη μητρική τους γλώσσα Καραμότζονγκ: “Alakara”. Ευχαριστώ.
Το ταξίδι μας μου θύμισε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, του οποίου το ταξίδι τον οδήγησε σε έναν σκονισμένο δρόμο, όχι διαφορετικό από αυτόν που περιέγραψα, έναν δρόμο που πήγαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Αυτός ο Σαμαρείτης που τελεί διακονία μάς διδάσκει τι σημαίνει το «αγάπα τον πλησίον σου».
Είδε «ένα[ν] άνθρωπο… [που] έπεσε ανάμεσα σε ληστές· οι οποίοι, αφού τον γύμνωσαν, και τον καταπλήγωσαν, αναχώρησαν, αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο» (Κατά Λουκάν 10:30). Ο Σαμαρείτης «τον σπλαχνίστηκε» (Κατά Λουκάν 10:33).
Η συμπόνια είναι χαρακτηριστικό του Χριστού. Γεννιέται από αγάπη για τους άλλους και δεν γνωρίζει όρια. Ο Ιησούς, ο Σωτήρας του κόσμου, είναι η επιτομή της συμπόνιας. Όταν διαβάζουμε ότι «δάκρυσε ο Iησούς» (Κατά Ιωάννην 11:35), είμαστε μάρτυρες, όπως ήταν η Μαρία και η Μάρθα, της συμπόνιας Του που Τον έκανε πρώτα να στενάζει μέσα στο πνεύμα και να ταράζεται (βλ. Κατά Ιωάννην 11:33). Σε ένα παράδειγμα συμπόνιας του Χριστού από το Βιβλίο του Μόρμον, ο Ιησούς εμφανίσθηκε σε ένα πλήθος και είπε:
«Έχετε χωλούς ή τυφλούς ή παράλυτους… ή κωφούς ή που να είναι βασανισμένοι με οποιονδήποτε τρόπο; Φέρτε τους εδώ και εγώ θα τους θεραπεύσω, διότι έχω συμπόνια για εσάς…
»…Και τους θεράπευσε, τον καθέναν» (Νεφί Γ΄ 17:7, 9).
Παρά την κάθε μας προσπάθεια, εσείς και εγώ δεν θα θεραπεύσουμε τους πάντες, αλλά ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι αυτός που μπορεί να κάνει τη διαφορά για το καλό στη ζωή κάποιου. Ήταν απλώς ένα παιδάκι, ένα απλό αγόρι, που προσέφερε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια που έθρεψαν τις πέντε χιλιάδες. Μπορεί να αναρωτηθούμε για την προσφορά μας, όπως ο Ανδρέας ο μαθητής για τα ψωμιά και τα ψάρια: «Αυτά τι είναι σε τόσους πολλούς;» (Κατά Ιωάννην 6:9). Σας διαβεβαιώ: Αρκεί να δώσετε ή να κάνετε ό,τι μπορείτε και μετά να αφήσετε τον Χριστό να καλύψει τη διαφορά.
Σε αυτό το σημείο, ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Ρ. Χόλλαντ μας κάλεσε, «πλούσιους ή φτωχούς… να κάνουμε “ό,τι μπορούμε”, όταν οι άλλοι έχουν ανάγκη». Κατόπιν κατέθεσε μαρτυρία, όπως και εγώ, ότι ο Θεός «θα σας βοηθήσει και θα σας καθοδηγήσει στις συμπονετικές πράξεις της ιδιότητος του μαθητού» («Δεν είμαστε όλοι ζητιάνοι;», Λιαχόνα, Νοέ 2014, 41).
Σε εκείνη την μακρινή χώρα, εκείνη την αξέχαστη ημέρα, στάθηκα τότε και στέκομαι τώρα ως μάρτυρας της συγκλονιστικής και ζωογόνου συμπόνιας των μελών της Εκκλησίας, τόσο πλουσίων όσο και φτωχών.
Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη συνεχίζεται καθώς «έδεσε τις πληγές του [άνδρα]… και τον περιποιήθηκε» (Κατά Λουκάν 10:34). Οι ανθρωπιστικές προσπάθειες της Εκκλησίας μας μάς βρίσκουν να ανταποκρινόμαστε γρήγορα σε φυσικές καταστροφές και να δένουμε τις διευρυνόμενες πληγές του κόσμου από τις ασθένειες, την πείνα, τη βρεφική θνησιμότητα, τον υποσιτισμό, τον εκτοπισμό και τις συχνά αθέατες πληγές της αποθαρρύνσεως, της απογοητεύσεως και της απελπισίας.
Ο Σαμαρείτης έπειτα «βγάζοντας δύο δηνάρια, τα έδωσε στον ξενοδόχο, και του είπε: Περιποιήσου τον» (Κατά Λουκάν 10:35). Ως εκκλησία, είμαστε ευγνώμονες που συνεργαζόμαστε με άλλους «διοργανωτές» ή οργανισμούς, όπως οι Καθολικές Υπηρεσίες Αρωγής, η UNICEF και ο Ερυθρός Σταυρός/η Ερυθρά Ημισέληνος, για να βοηθήσουμε στις ανθρωπιστικές μας προσπάθειες. Είμαστε εξίσου ευγνώμονες για τις δικές σας «δύο πένες» ή δύο ευρώ, δύο πέσος ή δύο σελίνια, που ελαφρύνουν το βάρος που πρέπει να σηκώσουν πάρα πολλοί σε όλο τον κόσμο. Είναι απίθανο να γνωρίζετε τους παραλήπτες του χρόνου, των ευρώ σας, αλλά η συμπόνια δεν απαιτεί να τους γνωρίζουμε, απαιτεί μόνο να τους αγαπούμε.
Σας ευχαριστούμε, Πρόεδρε Ράσσελ Μ. Νέλσον, που μας υπενθυμίζετε ότι «όταν αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, Εκείνος στρέφει την καρδιά μας στην ευημερία των άλλων» («Η δεύτερη μεγάλη εντολή», Λιαχόνα, Νοέ 2019, 97). Καταθέτω μαρτυρία ότι καθένας από εμάς θα έχει αυξημένη χαρά, γαλήνη, ταπεινοφροσύνη και αγάπη καθώς ανταποκρινόμαστε στην κλήση του Προέδρου Νέλσον να στρέψουμε την καρδιά μας στην ευημερία των άλλων και στην έκκληση του Τζόζεφ Σμιθ να «δώσουμε τροφή στους πεινασμένους, να ντύσουμε τους γυμνούς, να παράσχουμε τα αναγκαία για τη χήρα, να στεγνώσουμε το δάκρυ των ορφανών [και] να παρηγορήσουμε τους βασανισμένους, είτε σε αυτήν την Εκκλησία είτε σε οιανδήποτε άλλη, ή σε καμία εκκλησία, όπου και να τους [βρούμε]» (“Editor’s Reply to a Letter from Richard Savary”, Times and Seasons, 15 Μαρτίου 1842, 732).
Όλους αυτούς τους μήνες πριν, βρήκαμε τους πεινασμένους και τους βασανισμένους σε μία ξηρά και σκονισμένη πεδιάδα και υπήρξαμε μάρτυρες των οφθαλμών τους που ικέτευαν για βοήθεια. Με τον δικό μας τρόπο, στενάζαμε στο πνεύμα και ήμασταν ταραγμένοι (βλ. Κατά Ιωάννην 11:33), αλλά αυτά τα συναισθήματα μετριάσθηκαν καθώς είδαμε τη συμπόνια των μελών της Εκκλησίας επί τω έργω, καθώς οι πεινασμένοι έλαβαν τροφή, οι χήρες είχαν τα απαραίτητα και οι τεθλιμμένοι παρηγορούντο, και τα δάκρυά τους στέγνωσαν.
Είθε να κοιτάμε παντοτινά την ευημερία των άλλων και να δείχνουμε με λόγια και πράξεις ότι «εί[μαστε] πρόθυμοι να σηκών[ουμε] ο ένας του αλλού τα βάρη» (Μωσία 18:8), να «θεραπεύσ[ουμε] τους συντετριμμένους» (Διδαχή και Διαθήκες 138:42) και να τηρούμε τη δεύτερη μεγάλη εντολή του Χριστού να «αγαπ[ούμε] τον πλησίον [μας]» (Κατά Μάρκον 12:31). Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.