Βλέποντας την οικογένεια του Θεού μέσα από τον φακό πανοραμικής εντύπωσης
Πιστεύω ότι μπορούμε, μέσα από τον οφθαλμό της πίστης, να κάνουμε σμίκρυνση και να δούμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας με ελπίδα και χαρά.
Όταν η μικρότερη κόρη μας, Μπέρκλεϋ, ήταν μικρή, άρχισα να χρησιμοποιώ γυαλιά οράσεως – αυτά που κάνουν ζουμ και μεγεθύνουν τα πάντα. Μία ημέρα, καθώς καθόμασταν μαζί και διαβάζαμε ένα βιβλίο, την κοίταξα με αγάπη αλλά και λύπη επειδή, ξαφνικά, φαινόταν πιο μεγάλη. Σκέφτηκα: «Πώς πέρασε ο καιρός; Μεγάλωσε τόσο πολύ!»
Καθώς σήκωνα τα γυαλιά μου για να σκουπίσω ένα δάκρυ, συνειδητοποίησα: «Ω περίμενε – δεν είναι μεγαλύτερη. Είναι μόνο αυτά τα γυαλιά! Δεν έγινε τίποτα!»
Μερικές φορές το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι αυτή η κοντινή, μεγεθυμένη άποψη αυτών που αγαπούμε. Απόψε, σας καλώ να κάνετε σμίκρυνση και να κοιτάξετε μέσα από διαφορετικούς φακούς – έναν αιώνιο φακό που επικεντρώνεται στη μεγάλη εικόνα, τη μεγαλύτερη ιστορία σας.
Κατά την πρώιμη ώθηση της ανθρωπότητας στο διάστημα, οι μη επανδρωμένοι πύραυλοι δεν είχαν παράθυρα. Αλλά με την αποστολή του Apollo 8 στη σελήνη, οι αστροναύτες είχαν ένα. Ενώ ίπταντο στο διάστημα, εντυπωσιάσθηκαν από τη δύναμη να βλέπουν τη Γη μας και πήραν αυτήν τη θεαματική φωτογραφία, τραβώντας την προσοχή όλου του κόσμου! Αυτοί οι αστροναύτες βίωσαν μια αίσθηση τόσο ισχυρή που της δόθηκε το δικό της όνομα: πανοραμική εντύπωση.
NASA
Όταν βλέπουμε από ένα νέο σημείο, αλλάζει τα πάντα. Ένας ταξιδιώτης του διαστήματος είπε ότι «μειώνει τα πράγματα σε μέγεθος που νομίζεις ότι όλα είναι διαχειρίσιμα… Μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Ειρήνη επάνω στη Γη – κανένα πρόβλημα. Δίνει στους ανθρώπους αυτό το είδος ενέργειας… αυτού του είδους τη δύναμη»1.
Ως άνθρωποι, έχουμε μία γήινη προοπτική, αλλά ο Θεός βλέπει τη μεγάλη επισκόπηση του σύμπαντος. Βλέπει όλη τη δημιουργία, όλους μας, και είναι γεμάτος ελπίδα.
Είναι δυνατόν να αρχίσουμε να βλέπουμε όπως βλέπει ο Θεός ακόμη και όταν ζούμε στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη – να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα πανοραμικής εντύπωσης; Πιστεύω ότι μπορούμε, μέσα από τον οφθαλμό της πίστης, να κάνουμε σμίκρυνση και να δούμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας με ελπίδα και χαρά.
Οι γραφές συμφωνούν. Ο Μορόνι μιλά για εκείνους των οποίων η πίστη ήταν τόσο «υπερβολικά ισχυρή που «πράγματι είδαν… με μάτι πίστης, και χάρηκαν»2.
Με μάτι επικεντρωμένο στον Σωτήρα, αισθάνθηκαν χαρά και ήξεραν αυτήν την αλήθεια: χάριν του Χριστού, όλα πηγαίνουν καλά. Όλα για τα οποία εσείς και εσείς και εσείς ανησυχείτε – όλα θα πάνε καλά! Και εκείνοι που κοιτάζουν με τα μάτια της πίστης, μπορούν να αισθανθούν ότι θα είναι εντάξει τώρα.
Πέρασα μία δύσκολη περίοδο το τελευταίο έτος μου στο λύκειο, όταν δεν έκανα σπουδαίες επιλογές. Θυμάμαι που είδα τη μαμά μου να κλαίει και αναρωτήθηκα αν την είχα απογοητεύσει. Εκείνη την εποχή, ανησυχούσα ότι τα δάκρυά της σήμαιναν ότι είχε χάσει την ελπίδα της για μένα και αν δεν αισθανόταν ελπίδα για μένα, ίσως δεν υπήρχε τρόπος επιστροφής.
Όμως ο μπαμπάς μου είχε περισσότερη εμπειρία στο να έχει μια πιο περιεκτική προοπτική για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχε μάθει εκ πείρας ότι η ανησυχία μοιάζει πολύ με την αγάπη, αλλά δεν είναι το ίδιο3. Χρησιμοποίησε το μάτι της πίστης για να δει ότι όλα θα πήγαιναν καλά, και η ελπιδοφόρος προσέγγισή του με άλλαξε.
Όταν απεφοίτησα από το λύκειο και πήγα στο Π.Μ.Γ., ο μπαμπάς μου έστελνε γράμματα, υπενθυμίζοντάς μου ποια ήμουν. Έγινε το άτομο που με ενεθάρρυνε και μου έδειχνε την υποστήριξή του, και όλοι χρειάζονται κάποιον να τους ενθαρρύνει – κάποιον που δεν σας λέει: «Δεν τρέχεις αρκετά γρήγορα», σου υπενθυμίζει στοργικά ότι μπορείς.
Ο μπαμπάς ήταν το παράδειγμα του ονείρου του Λεχί. Όπως ο Λεχί, ήξερε ότι δεν κυνηγάτε τους αγαπημένους σας που αισθάνονται χαμένοι. «Παραμένεις εκεί που είσαι και τους καλείς. Πηγαίνεις στο δέντρο, μένεις στο δέντρο, εξακολουθείς να τρως τον καρπό και, με χαμόγελο στο πρόσωπό σου, εξακολουθείς να γνέφεις σε εκείνους που αγαπάς και δείχνεις με παράδειγμα ότι η κατανάλωση του καρπού είναι κάτι το χαρούμενο!»4
Αυτή η οπτική εικόνα με έχει βοηθήσει κατά τη διάρκεια σύντομων περιόδων θλίψης, όταν βρίσκομαι στο δέντρο, τρώγοντας τον καρπό και φωνάζοντας, επειδή ανησυχώ. Και πραγματικά, πόσο χρήσιμο είναι αυτό; Αντιθέτως, ας επιλέξουμε την ελπίδα – ελπίδα στον Δημιουργό μας και ο ένας στον άλλον, τροφοδοτώντας την ικανότητά μας να είμαστε καλύτεροι από ό,τι είμαστε τώρα.
Λίγο αφότου απεβίωσε ο Πρεσβύτερος Νηλ Α. Μάξουελ, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον γυιο του τι θα του έλειπε περισσότερο. Είπε τα δείπνα στο σπίτι των γονέων του, επειδή πάντα έφευγε νιώθοντας ότι ο μπαμπάς του πίστευε σε εκείνον.
Αυτό ήταν περίπου την εποχή που τα ενήλικα παιδιά μας άρχιζαν να έρχονται στο σπίτι για τα δείπνα της Κυριακής με τους/τις συζύγους τους. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, βρέθηκα να φτιάχνω καταλόγους στον νου μου για πράγματα που θα μπορούσα να τους υπενθυμίσω την Κυριακή, όπως: «Ίσως προσπαθήστε να βοηθήσετε περισσότερο με τα παιδιά, όταν είστε σπίτι» ή «Μην ξεχάσετε να είστε καλοί ακροατές».
Όταν διάβασα το σχόλιο του αδελφού Μάξουελ, πέταξα τους καταλόγους και έκλεισα αυτήν την επικριτική φωνή, οπότε όταν έβλεπα τα ενήλικα παιδιά μου για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα κάθε εβδομάδα, επικεντρωνόμουν στα πολλά θετικά πράγματα που ήδη έκαναν. Όταν ο μεγαλύτερος γιος μας, Ράιαν, απεβίωσε μερικά χρόνια αργότερα, θυμάμαι ότι ήμουν ευγνώμων που ο χρόνος μας μαζί ήταν πιο χαρούμενος και πιο θετικός.
Προτού αλληλεπιδράσουμε με ένα αγαπημένο πρόσωπο, μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας την ερώτηση: «Αυτό που πρόκειται να κάνω ή να πω είναι χρήσιμο ή θα πληγώσει;» Τα λόγια μας είναι μία από τις υπερδυνάμεις μας και τα μέλη της οικογένειας είναι σαν ανθρώπινοι μαυροπίνακες, που στέκονται εμπρός μας λέγοντας: «Γράψε αυτό που πιστεύεις για μένα!» Αυτά τα μηνύματα, είτε εκούσια είτε ακούσια, θα πρέπει να είναι ελπιδοφόρα και ενθαρρυντικά»5
Δουλειά μας δεν είναι να διδάξουμε σε κάποιον που περνά μία δύσκολη κατάσταση ότι είναι κακός ή απογοητευτικός. Σε σπάνιες περιστάσεις μπορεί να αισθανόμαστε την παρότρυνση να διορθώσουμε, αλλά συχνότατα ας λέμε στους αγαπημένους μας με ομιλούμενους και ανείπωτους τρόπους τα μηνύματα που λαχταρούν να ακούσουν: «Η οικογένειά μας αισθάνεται ολοκληρωμένη, επειδή εσύ είσαι σε αυτήν». «Θα σε αγαπούμε για το υπόλοιπο της ζωής σου – ό,τι και να γίνει».
Μερικές φορές αυτό που χρειαζόμαστε είναι ενσυναίσθηση περισσότερο από συμβουλές, ακρόαση περισσότερο από διάλεξη, κάποιος που ακούει και αναρωτιέται: «Πώς θα έπρεπε να νιώθω εγώ για να πω αυτό που μόλις είπαν;»
Θυμηθείτε, οι οικογένειες είναι ένα δοσμένο από τον Θεό εργαστήριο όπου ανακαλύπτουμε πράγματα, επομένως λανθασμένα βήματα και λανθασμένοι υπολογισμοί δεν είναι απλώς εφικτοί αλλά πιθανοί. Και δεν θα ήταν ενδιαφέρον αν, στο τέλος της ζωής μας, μπορούσαμε να δούμε ότι εκείνες οι σχέσεις, ακόμη και εκείνες οι δύσκολες στιγμές, ήταν αυτά τα ίδια πράγματα που μας βοήθησαν να γίνουμε περισσότερο σαν τον Σωτήρα μας; Κάθε δύσκολη αλληλεπίδραση είναι μία ευκαιρία να μάθουμε πώς να αγαπούμε σε βαθύτερο επίπεδο – σε επίπεδο θεϊκό6.
Ας μεγεθύνουμε για να δούμε τις οικογενειακές σχέσεις ως το δυνατό όχημα για να μας διδάξει τα μαθήματα που ήρθαμε εδώ να μάθουμε καθώς στρεφόμαστε προς τον Σωτήρα.
Ας το παραδεχθούμε ότι, σε έναν πεπτωκότα κόσμο, δεν υπάρχει τρόπος να είσαι τέλειος σύζυγος, γονέας, γιος ή κόρη, εγγόνι, μέντορας ή φίλος – αλλά ένα εκατομμύριο τρόποι να είσαι καλός7. Ας μείνουμε στο δένδρο, να γευθούμε την αγάπη του Θεού και ας την διαδώσουμε. Ανυψώνοντας τους ανθρώπους γύρω μας, ανεβαίνουμε μαζί.
Δυστυχώς, η ενθύμηση ότι φάγαμε τον καρπό δεν αρκεί. Πρέπει να γινόμαστε κοινωνοί ξανά και ξανά με τρόπους που επανατοποθετούν τους φακούς μας και μας συνδέουν με την επουράνια επισκόπηση, ανοίγοντας τις γραφές, οι οποίες είναι γεμάτες φως, για να διώξουμε μακριά το σκοτάδι· παραμένοντας γονατιστοί μέχρι η πρόχειρη προσευχή μας να γίνει δυνατή. Τότε είναι που οι καρδιές μαλακώνουν και αρχίζουμε να βλέπουμε όπως βλέπει ο Θεός.
Αυτές τις τελευταίες ημέρες, ίσως το μεγαλύτερο έργο μας θα είναι με τους αγαπημένους μας – καλούς ανθρώπους που ζουν σε έναν κόσμο γεμάτο κακία. Η ελπίδα μας αλλάζει τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους και ποιοι είναι πραγματικά. Και μέσα από αυτόν τον φακό της αγάπης θα δουν ποιοι θα γίνουν.
Όμως ο εναντίος δεν θέλει εμείς ή τα αγαπημένα μας πρόσωπα να επιστρέψουμε σπίτι μαζί. Και επειδή ζούμε σε έναν πλανήτη που έχει περιθώριο χρόνου και έναν περιορισμένο αριθμό χρόνων8, προσπαθεί να διαιωνίζει μία πολύ πραγματική αίσθηση πανικού σε εμάς. Είναι δύσκολο να δούμε, όταν κάνουμε ζουμ, ότι η καθοδήγησή μας έχει μεγαλύτερη σημασία από την ταχύτητά μας.
Θυμηθείτε: «Αν θέλετε να πάτε γρήγορα, πηγαίνετε μόνοι. Αν θέλετε να πάτε μακριά, πηγαίνετε μαζί»9. Ευτυχώς, ο Θεός που λατρεύουμε δεν δεσμεύεται από τον χρόνο. Βλέπει ποιοι είναι πραγματικά οι αγαπημένοι μας και ποιοι πραγματικά εμείς είμαστε10. Έτσι είναι υπομονετικός μαζί μας, ελπίζοντας ότι θα είμαστε υπομονετικοί ο ένας με τον άλλον.
Θα παραδεχθώ ότι υπάρχουν στιγμές που η Γη, το εγκόσμιο σπίτι μας, είναι σαν ένα νησί θλίψης – στιγμές που έχω ένα μάτι πίστης και το άλλο μάτι κλαίει11. Γνωρίζετε αυτό το συναίσθημα;
Το είχα την Τρίτη.
Μπορούμε αντ’ αυτού να επιλέξουμε την πιστή στάση του προφήτη μας, όταν υπόσχεται θαύματα στην οικογένειά μας; Αν το επιλέξουμε, η χαρά μας θα αυξηθεί, ακόμα κι αν οι αναταράξεις αυξηθούν. Υπόσχεται ότι μπορούμε να βιώνουμε ένα αποτέλεσμα πανοραμικής εντύπωσης τώρα, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις μας12.
Το να έχουμε αυτό το μάτι της πίστης τώρα είναι μία εκ νέου σύλληψη ή ηχώ της πίστης που είχαμε προτού έλθουμε σε αυτόν τον πλανήτη. Βλέπει πέραν της αβεβαιότητας της στιγμής, επιτρέποντάς μας να «κάνουμε πρόσχαρα ό,τι περνά από το χέρι μας. Και μετά ας σταθούμε ακλόνητοι»13.
Υπάρχει κάτι δύσκολο στη ζωή σας τώρα, κάτι που ανησυχείτε ότι δεν μπορεί να επιλυθεί; Χωρίς μάτι πίστης, αυτό θα μπορούσε να είναι σαν να έχει χάσει ο Θεός την επίβλεψη των πραγμάτων, και είναι αυτό αλήθεια;
Ή ίσως ο μεγαλύτερος φόβος σας είναι ότι θα περάσετε αυτόν τον δύσκολο καιρό μόνοι σας, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι ο Θεός σάς έχει εγκαταλείψει, και είναι αυτό αλήθεια;
Είναι η μαρτυρία μου ότι ο Σωτήρας έχει την ικανότητα, χάριν της Εξιλέωσής Του, να μετατρέψει οποιονδήποτε εφιάλτη περνάτε σε μία ευλογία. Μας έχει δώσει την υπόσχεση «με αμετάβλητη διαθήκη» υπόσχεται ότι καθώς προσπαθούμε να Τον αγαπούμε και να Τον ακολουθούμε «όλα αυτά με τα οποία έχ[ουμε] πληγεί θα συμβάλλουν προς το καλό [μας]»14. Όλα αυτά.
Και επειδή είμαστε τέκνα της διαθήκης, μπορούμε να ζητήσουμε αυτό το αισιόδοξο συναίσθημα τώρα!
Ενώ οι οικογένειές μας δεν είναι τέλειες, μπορούμε να τελειοποιήσουμε την αγάπη μας για τους άλλους έως ότου γίνει μία συνεχής, αμετάβλητη, όποια αγάπη – το είδος της αγάπης που υποστηρίζει την αλλαγή και επιτρέπει την ανάπτυξη και την επιστροφή.
Είναι έργο του Σωτήρος να φέρει πίσω τους αγαπημένους μας. Είναι το έργο Του και ο χρονισμός Του. Είναι το έργο μας να προσφέρουμε την ελπίδα και την καρδιά στην οποία μπορούν να επιστρέψουν στο σπίτι. «Δεν έχουμε ούτε την εξουσία [του Θεού] να καταδικάζουμε ούτε τη δύναμή Του να λυτρώνουμε, αλλά έχουμε εξουσιοδοτηθεί να ασκούμε την αγάπη Του»15. Ο Πρόεδρος Νέλσον έχει επίσης διδάξει ότι οι άλλοι χρειάζονται την αγάπη μας περισσότερο από την κρίση μας. «Πρέπει να βιώσουν την αγνή αγάπη του Ιησού Χριστού που αντικατοπτρίζεται στα λόγια και τις πράξεις [μας]»16.
Η αγάπη είναι αυτό που αλλάζει την καρδιά. Είναι το πιο αγνό κίνητρο για όλους και άλλοι μπορούν να το αισθανθούν. Ας παραμείνουμε σταθεροί σε αυτά τα προφητικά λόγια που προσφέρθηκαν πριν από 50 χρόνια: «Κανένα σπίτι δεν είναι αποτυχημένο αν δεν σταματήσει να προσπαθεί»17. Ασφαλώς, εκείνοι που αγαπούν πιο πολύ και για περισσότερο διάστημα νικούν!
Στις επίγειες οικογένειες, κάνουμε απλά αυτό που έχει κάνει ο Θεός μαζί μας – δείχνοντας τον δρόμο και ελπίζοντας ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα πάνε προς αυτήν την κατεύθυνση, γνωρίζοντας ότι το μονοπάτι που ταξιδεύουν είναι δικό τους να επιλέξουν.
Και όταν περάσουν στην άλλη πλευρά του καταπετάσματος και πλησιάσουν σε αυτήν τη στοργική «έλξη» μίας επουράνιας κατοικίας τους18, πιστεύω ότι θα υπάρχει η αίσθηση της οικειότητας λόγω του τρόπου που είχαν αγαπηθεί εδώ.
Ας χρησιμοποιήσουμε αυτούς τους φακούς της πανοραμικής εντύπωσης και να δούμε τους ανθρώπους που αγαπούμε και με τους ανθρώπους με τους οποίους ζούμε ως συντρόφους στον όμορφο αυτόν πλανήτη.
Εσείς κι εγώ; Μπορούμε να το κάνουμε! Μπορούμε να κρατιόμαστε και να ελπίζουμε! Μπορούμε να μείνουμε στο δένδρο και να γευθούμε τον καρπό με χαμόγελο στο πρόσωπό μας, αφήνοντας το Φως του Χριστού στα μάτια μας να γίνει κάτι στο οποίο μπορούν άλλοι να βασίζονται στις πιο σκοτεινές τους ώρες. Καθώς βλέπουν το φως να εκδηλώνεται στην όψη μας, θα έλκονται προς αυτό. Μπορούμε κατόπιν να εστιάσουμε εκ νέου την προσοχή τους στην πρωταρχική πηγή αγάπης και φωτός, «το αστέρι, το λαμπερό και πρωινό», τον Ιησού Χριστό19.
Δίδω τη μαρτυρία μου ότι αυτό –όλο αυτό– πρόκειται να γίνει τόσο πολύ καλύτερο από ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ να φαντασθούμε! Με μάτι γεμάτο πίστη προς τον Ιησού Χριστό, είθε να δούμε ότι τα πάντα θα είναι καλά στο τέλος και να αισθανόμαστε ότι όλα θα πάνε καλά τώρα. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.